به بررسی نسبت در آمد شهرنشينان نسبت به روستاييان در بازه زمانی 1379 تا 1393 نشان می‌دهد که بعد از سال 1385 اين شاخص به ضرر روستاييان به شدت رشد کرده و اين مسئله يكی از مهمترين دليل کاهش جاذبه‌های زندگی در روستا بوده که موجب کاهش جمعيت روستايی کشور تا مرز 28 ميليون نفر شده است.
اين موضوع باعث شده که توليدات کشاورزی ايران از نظر در دسترس بودن نيروی انسانی روستايی با مشكلات عمدهای مواجه شود.
بررسي نسبت درآمد روستايي به شهري نشان مي‌دهد اين نسبت از 1.80 درصد در سال 1387 تا 1.60 درصد در سال 1390 افت كرد. اگرچه در سال‌هاي گذشته اين نسبت تا سطح 1.70 درصد افزايش يافت اما هنوز با نسبت‌هاي درآمدي در سال‌هاي 1387 و 1386 فاصله دارد.
روستا و روستايی پايه و اساس استقرار يک توليد پايدار در بخش کشاورزی است و بروز مشكلات اقتصادی و اجتماعی در اين بخش به ناپايداری در توليد و امنيت غذايی منجر می‌شود. شايد از عوامل اقتصادی بتوان به‌عنوان مهمترين عامل پايداری روستا نام برد.
توزيع درآمد دستكم به دو دليل از اهميت ويژه‌ای برخوردار است؛ نخست بعد مهمی ازعدالت را تشكيل می‌دهد و دوم روی متغيرهای اقتصادی، اجتماعی و غيره تأثير می گذارد. از چند سده اخير و با رشد پرشتاب صنعت و فناوری در جهان، عقب ماندگی مناطق روستايی بيشـتر عيان شده است.
از آنجايی که عموما روستاييان نسبت به شهرنشينان دارای درآمد کمتری هستند و از خدمات اجتماعی ناچيزی برخوردار هستند، اقشار روستايی فقيرتر و آسيب پذيرتر محسـوب می‌شوند که بعضا منجر به مهاجرت آنان به سمت شهرها نيز می‌شـود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر