در مذمت شاعران کاسه لیس بارگاه ولایت جهل
هر کلامی، شـــــــــــأن خود دارد به بر
شأن آن بر مردمـــــــــــــان شد مُستَتَر
هرچـــــــــــه گویی بازگردد ســــوی تو
چون‌که می‌گیـــــــــرد نشان از خوی تو
آن‌چــــــــــــــه می‌ماند به‌جا از ما و من
هیچ نَبوَد، هیــــــــــچ، الّا این «سخن»
چون روانِ راد مـــــــــــــــــردِ مُلک توس
کو روان شــــــــــد بر زبان این نفــــوس
سر نکرد او خـــــــم بر این دنیای پست
مرگ، سر خم کــرد و او جاوید و هست
لیک پیـــش عــــــــده‌یی دنیـــــــا طلب
شد سخـــــــن، سودای روز و نان شب
شاعــــــــــرانِ مایه سستِ خود فروش
سخت شد، در وصفشان، مانَم خموش
صف‌به‌صف گـــــــــردیده‌اند ایشان کنون
دست بــــر دامـــــــــــان شَه‌مُلای دون
در شگفتـــــــــم زانچــــه اینان میخورند
واژه در گــــُـه کــــــرده با نـــان میخورند
ریزه‌خـــــــــــواران نهــــــــــاد رهبــــری
مدح، سوداشـــــــــان و رهبــر مشتری
عده‌یی کــرکس‌صفـــت، بنشستــه کج
با ســـــر کج، لاش‌خــــــور از دستِ کج
هرچـــــــــــه نادان یاوه مـی‌بافد به هم
می‌زننــــــدش رنگ شعـری بیش و کم
تا بخنــــــــــدد انـــــــدکی بر ریش‌شان
استخــــــــوانی افکنـــــــد در پیش‌شان
یا بگـــــــــــویـــد بارک الله آورین(آفرین)
**************
شــــــــــــــــد «حمید سبزواری» اوّلین
پای بــــــــوس و دســت‌لیس و واژه‌رین
موی او باشـــــــــــد سپید اما چه سود
سر به دستــــــــــار سیه، خم کرد، زود
دویمـــــــــــی موسای گرمارودی است
شعر او ازعشــــــقِ منقل، دودی است
«زیر سایه سارنخلش» لــــــــــــــم زده
چربی از نیـــــرنگ، بر اِشکــــــــــم زده
سِیُّمــــــــــی «حدّاد عادل» گشته نام
نـــــزد او شدّاد باطل شــــــــــــــد امام
چون خســـــــی افتـــــــــاده زیر پای او
خانه‌ی شیطـــــــــــان شـــده مأوای او
شاعـــــــــــــر دیگـــــــــر «معلّم» آمده
علــــــم او بر جهـــــــــــــــل، قائم آمده
پیــــــــــش دیگر نوچگـــــان استاد شد
خود فـــروشاننــــــــــد و او قـــــوّاد شد
پنجمــــــــی نامش «علیِ قزوه» است
صاحب ده ها کتــــــــــاب و جزوه است
حاصـــــــــــلِ جمـــــــــع تمام این کُتُب
همچـــــــــــــــو بادی، کامده بَر، از تُرُب
رهبــــــرش هرجا به جمعی ناظر است
او چو کفتــــــاری به محضر حاضر است
«یوسف» این جمع و «شکّـاک» اندکی
یاوه‌هــــــــــــای رهبــــــــــرش قرآن او
بستـــــــــه بر گــــــــــــردن نخِ تنبان او
بادِ او را گفتـــــــه چـون معـــــــراج روح
کــــرده تفسیــــــر، آروغش، توفان نوح
هفتــمی نامش «علی انسانی» است
شـــــــــرم‌گاهِ شـــــــــاعر ایرانی است
مـــــــــدح اهـــــــــل البَیت در ابیــات او
لیک چــــــــــــون بَیت الخلا شد ذات او
هـــــــــــــــر که ریزد دانه، او چَه‌چَه زند
بهــــــر بَه‌بَه همچـــــــــو سگ لَه‌لَه زند
هشتمـــــی را بیـــن، «بزرگِ ده» شده
پنجــــــــــــــــــه‌بوس نرّه گرگ ده شده
هســــــت «احد» در ژاژخایی این‌جناب
یاوه‌هـا گـــــــــــوید همی، بی‌اضطـراب
ســـدره‌ی طوبی به باغی در قـم است
روضـــــه خـــــوانَد، مــؤمنین بی تاب او
خون ثــــــــــــــــــارالله نـــــــان و آب او
****************
گـــــــــــرچـه بسیارند چون این مردمان
در مَقـــــــــــــــال مــــــا نیاید وصفشان
الغرض گـــــــــــویم ترا ختــــــــــم کلام
تیــغ تیـــــــــــــز کِلـــــــــــک آرم درنیام
ای که پیش شیـــــخ، شاعر گشتـه‌ای
خاسر الدنیــــــــــــا و آخِر گشتــــــه‌ای
آنکه خـــــــــــــود را با مزخرف تاخت زد
تاسِ بـــــُــــــــــــردن را به کار باخت زد
ای خُنُک آن شاعـــــــــــــر شوریـده‌سر
کو ز حــــــــــال مـــــــــــردمان دارد خبر
دودوزه بهار ۱۳۹۱
