نگاهي به...

هر آنچه منتشر ميشود به قصد و هدف آگاهی رسانی و روشنگری است۰ ما حق "آزاد ی بيان" و" قلم" را جزء لاينفک مبارزه خود ميدانيم! ما را از بر چسب و افترا زدن باکی نيست! سلام به شهدای خلق! سلام به آزادی!

۱۳۹۰ دی ۱, پنجشنبه

L’Armée syrienne libre est commandée par le gouverneur

L’Armée syrienne libre est commandée par le gouverneur militaire de Tripoli


À la faveur du « printemps arabe » et des interventions de l’OTAN, officielles ou secrètes, le Qatar tente d’imposer partout où il le peut des dirigeants islamistes. Cette stratégie l’a conduit non seulement à financer les Frères musulmans et à leur offrir Al-Jazeera, mais aussi à soutenir les mercenaires d’Al Qaida. Ces derniers encadrent désormais l’Armée syrienne libre. Cependant, cette évolution soulève de vives inquiétudes en Israël et parmi les partisans du « choc des civilisations ».
Réseau Voltaire | Damas (Syrie)
+

JPEG - 24.3 ko
Aldelhakim Belhaj, leader historique d’Al Qaida en Libye, gouverneur militaire de Tripoli, chef de l’Armée syrienne libre.
Les membres du Conseil de sécurité des Nations unies s’affrontent sur l’interprétation à donner des événements qui endeuillent la Syrie. Pour la France, le Royaume-Uni et les États-Unis, une révolution agite le pays, dans le prolongement du « printemps arabe », et fait l’objet d’une répression sanglante. Au contraire, pour la Russie et la Chine, la Syrie fait face à des bandes armées, venues de l’étranger, qu’elle combat maladroitement en faisant des victimes collatérales parmi la population civile qu’elle tente de protéger.
L’enquête que le Réseau Voltaire a menée sur place valide cette seconde interprétation [1]. Nous avons recueilli des témoignages directs des survivants des attaques de ces groupes armés. Ils décrivent certains agresseurs comme étant des Irakiens, des Jordaniens ou des Libyens, reconnaissables à leur accent, ainsi que des pachtounes.
Au cours des derniers mois, certains journaux arabes, favorables à l’administration el-Assad, ont évoqué l’infiltration en Syrie de 600 à 1 500 combattants du Groupe islamique combattant en Libye (GICL) renommé depuis novembre 2007 Al Qaida en Libye. Fin novembre, la presse libyenne a relaté la tentative de la milice de Zintan d’arrêter Abdelhakim Belhaj, compagnon d’Oussama ben Laden [2], chef historique d’Al Qaida en Libye, devenu gouverneur militaire de Tripoli par la grâce de l’OTAN [3]. La scène a eu lieu à l’aéroport de Tripoli, alors qu’il partait en Turquie. Enfin, des journaux turcs ont évoqué la présence de M. Belhaj à la frontière turco-syrienne.
Ces imputations se heurtent à l’incrédulité de tous ceux pour qui Al Qaida et l’OTAN sont des ennemis irréductibles entre lesquels aucune coopération n’est possible. Au contraire, elles confortent la thèse que je défends depuis les attentats du 11 septembre 2001, selon laquelle les combattants étiquetés Al Qaida sont des mercenaires utilisés par la CIA [4].
Qui dit vrai ?
Depuis une semaine le journal monarchiste espagnol ABC publie en épisode le reportage du photographe Daniel Iriarte. Ce journaliste côtoie l’Armée syrienne libre (ASL) dans le nord du pays, justement à la frontière turque. Il a pris fait et cause pour la « révolution » et n’a jamais de mots assez durs contre le « régime el-Assad ».
L’Armée syrienne libre serait composée de plus de 20 00 hommes selon son chef politique, le colonel Riyad Al Asaad, de seulement quelques centaines selon les autorités syriennes [5].
Pourtant, dans l’édition datée du samedi 17 décembre 2011, Daniel Iriarte témoigne d’une rencontre qui l’a choqué. Alors que ses amis de l’ASL le conduisait dans une nouvelle cachette, il se trouva avec d’étranges insurgés : trois Libyens [6].
JPEG - 25.1 ko
Mahdi al-Harati, commandant de la Brigade de Tripoli, a démissionné de ses fonctions de numéro 2 du Conseil militaire de Tripoli pour aller encadrer l’Armée syrienne libre.
Le premier d’entre eux était Mahdi al-Hatari, un Libyen ayant vécu en Irlande avant de rejoindre Al Qaida. À la fin de la guerre de Libye, il devint le commandant de la Brigade de Tripoli, puis le numéro 2 du Conseil militaire de Tripoli dirigé par Abdelhakim Belhaj. Il démissionna de cette fonction, selon les uns parce qu’il était entré en conflit avec le Conseil national de transition, selon d’autres parce qu’il souhaitait rentrer en Irlande dont son épouse est ressortissante [7]. En réalité, il a rejoint la Syrie.
Plus étrange encore : ce membre d’Al Qaida se trouvait, en juin de l’an dernier, parmi les militants pro-palestiniens embarqués sur le navire turc Mavi Marmara. Des agents de nombreux services secrets, notamment US, s’étaient infiltrés dans la « Flottille de la Liberté » [8]. Il fut blessé et retenu prisonnier durant neuf jours en Israël.
Enfin, durant la bataille de Tripoli, Mahdi al-Harati a commandé le groupe d’Al Qaida qui a assiégé et attaqué l’hôtel Rixos, où je me trouvais avec mes compagnons du Réseau Voltaire et la presse internationale, et dont les sous-sols servaient d’abri à des dirigeants de la Jamahiriya sous la protection de la garde de Khamis Kadhafi [9]. Selon ce dernier, Mahdi al-Harati bénéficiait des conseils d’officiers français, présents sur le terrain.
Le second Libyen rencontré par le photographe espagnol dans l’Armée syrienne libre n’est autre que Adem Kikli, un autre lieutenant d’Abdelhakim Belhaj. Enfin, Daniel Iriarte n’a pas été en mesure d’identifier le troisième Libyen que l’on appelait Fouad.
Ce témoignage recoupe ce que les journaux arabes anti-Syriens clament depuis plusieurs semaines : l’Armée syrienne libre est encadrée par au moins 600 « volontaires » d’Al-Qaida en Libye [10]. Toute l’opération est dirigée par Abdelhakim Belhaj en personne avec l’aide du gouvernement Erdogan.
Comment expliquer qu’un quotidien aussi anti-Assad qu’ABC ait décidé de publier le témoignage de son envoyé spécial alors qu’il met en lumière les méthodes nauséabondes de l’OTAN et confirme la thèse gouvernementale syrienne de la déstabilisation armée ? C’est que depuis une semaine, certains idéologues du choc des civilisations se rebellent contre ce dispositif qui intègre des extrémistes islamistes dans la stratégie du « monde libre ».
Invité du blog de CNBC [11], l’ancien Premier ministre espagnol José Maria Aznar a révélé le 9 décembre 2011 qu’Abdelhakim Belhaj était suspecté d’être impliqué dans les attentats du 11 mars 2004 à Madrid [12] ; attentats qui mirent fin à la carrière politique nationale d’Aznar.
JPEG - 14.9 ko
Cheik Ali Salabi, guide spirituel d’Al Qaida en Libye, mentor d’Abdelhakim Belhaj, et homme fort de la « nouvelle Libye »
La sortie de M. Aznar correspond à des interventions de ses amis du Jerusalem Center for Public Affairs, le think tank dirigé par l’ancien ambassadeur israélien à l’ONU, Dore Gold [13]. Ils expriment publiquement leurs doutes sur le bien-fondé de la stratégie actuelle de la CIA de placer des islamistes au pouvoir partout en Afrique du Nord. Leur critique vise d’abord la très secrète confrérie des Frères musulmans, mais surtout deux personnalités libyennes : Abelhakim Belhadj et son ami le cheik Ali Al-Salibi. Ce dernier est considéré comme le nouvel homme fort du pays [14]. Les deux hommes sont réputés être les pions du Qatar dans la nouvelle Libye [15]. C’est d’ailleurs le cheik Salabi qui a distribué les 2 milliards de dollars d’aide qatariote à Al-Qaida en Libye [16].
Ainsi la contradiction que l’on s’efforce de masquer depuis dix ans revient à la surface : les mercenaires, jadis rémunérés par Oussama Ben Laden, n’ont jamais cessé de travailler au service de la stratégie US depuis la première guerre d’Afghanistan, y compris durant la période des attentats du 11-Septembre. Ils sont pourtant présentés par les dirigeants occidentaux comme des ennemis irréductibles.
Il est probable que les objections de M. Aznar et du Jerusalem Center for Public Affairs seront balayées par l’OTAN comme l’ont été celles du général Carter Ham, commandant en chef de l’Africom. Il s’indignait, au début de la guerre de Libye, de devoir protéger des jihadistes qui venaient de massacrer des GI’s en Irak.
Loin de la réalité, le Comité anti-terroriste de l’ONU (dit « Comité d’application de la résolution 1267 ») et le département d’État des États-Unis maintiennent sur leur liste noire l’organisation d’Abdelhakim Belhaj et du cheik Salabi sous son ancienne dénomination de Groupe islamique combattant en Libye. Il est paraît-il du devoir de chaque État d’arrêter ces individus s’ils passent sur leur territoire.

US troop suicide exceeds war deaths

یرایش چهارم کتاب «نجواهای نجیبانه: نقد نظام جمهوری اسلامی ایران و رهبران آن» در 1913 صفحه (600 صفحه مطلب جدید) منتشر شد

یرایش چهارم کتاب «نجواهای نجیبانه: نقد نظام جمهوری اسلامی ایران و رهبران آن» در 1913 صفحه (600 صفحه مطلب جدید) منتشر شد

چهارمین و جدیدترین ویرایش کتاب «نجواهای نجیبانه: نقد نظام جمهوری اسلامی ایران و رهبران آن (نامه‌ها، نوشتارها، گفتارها)» در 1913 صفحه - که حدود 600 صفحه آن (130 عنوان مطلب)، نسبت به ویرایش سوم، جدید است – منتشر گردید. ویرایش و تدوین این کتاب توسط ع. خ. با نام مستعار «آزاد آزاده» صورت گرفته است. در این کتاب، بیش از 120 نامه خطاب به آقای خامنه‌ای، از جمله 13 نامه از محمد نوری‌زاد و چندین نامه خطاب به آقای خمینی، از جمله نامه‌های آیت‌الله منتظری، و نیز بسیاری مطالب انتقادی تاریخی دیگر در نقد رژیم جمهوری اسلامی، منتشر شده است.

جمع‌آوری، ویرایش و تدوین این کتاب، توسط ع. خ. با نام مستعار «آزاد آزاده» صورت گرفته است.

در ادامه این مطلب، با استفاده از «سخن آغازین» کتاب، ابتدا به صورت اجمالی به معرفی بخش‌های مختلف کتاب پرداخته می‌شود و سپس نامه آزاد آزاده خطاب به آقای خامنه‌ای، که در پایان کتاب قرار داده شده، ذکر می‌گردد.

متن کامل ویرایش چهارم این کتاب، به صورت پی‌دی‌اف (PDF) در 1913 صفحه، در لینک زیر قابل دانلود است (بدون نیاز به فیلترشکن)


ساختار و فصل‌بندی کتاب «نجواهای نجیبانه»

پس از «سخن آغازین»، در بخش دوم کتاب، «پیش‌درآمد» قرار دارد که در آن، با توجه به اینکه محور کتاب، «نقد نظام جمهوری اسلامی و رهبران آن» است، جهت آشنایی خوانندگان با زندگینامه و پیشینه برخی چهره‌های شاخص نظام جمهوری اسلامی، و نیز برخی چهره‌های برجسته ناقد این نظام، که در کتاب «نجواهای نجیبانه» مطالب تفصیلی از آنها ذکر شده است؛ و نیز به منظور آشنایی با حوادث و وقایع مهم و تأثیرگذار مربوط به انقلاب و جمهوری اسلامی، از جمله حوادث پس از انتخابات جنجالی ریاست جمهوری سال 1388، برخی مدخل‌ها و جدول‌های مرتبط، از دانشنامه اینترنتی «ویکی‌پدیا»، (wikipedia.org)، استخراج گردیده و پس از ویرایش و پیرایش شکلی، در این بخش آورده شده است. در ادامه بخش «پیش‌درآمد»، سه مطلب گزارشی - تحلیلی در ارتباط با برخی نامه‌های سرگشاده به آقای خامنه‌ای و پیامدهایی که برای نویسندگان آن داشته است، ذکر شده است.

بخش سوم کتاب، به نامه‌هایی می‌پردازد که خطاب به آیت‌الله خمینی، بنیان‌گذار و نخستین رهبر نظام جمهوری اسلامی ایران، نگاشته شده است. البته تنوع و تعداد نامه‌هایی که مخاطب آنها آیت‌الله خمینی است، نسبت به آقای خامنه‌ای، کم‌تر است؛ زیرا اولاً با توجه به شرائط انقلابی و جنگی و جنبه کاریزماتیک شخصیت آقای خمینی، و نیز با ملاحظه شرائط جسمی و روحی او، نامه‌های انتقادی کم‌تری خطاب به او نوشته شده است؛ ثانیاً در صورت نوشته شدن، این نامه‌ها، به‌ویژه با توجه به محدودیت‌های امکانات اطلاع‌رسانی در زمان حیات آقای خمینی، کم‌تر انتشار علنی یافته‌اند. علاوه بر این، مدت رهبری آقای خامنه‌ای، (تا کنون، 22 سال)، بسیار بیش‌تر از آقای خمینی، (10 سال)، بوده است.
اما در عین حال، یکی از معدود کسانی که توانست تا حدودی بی‌پرده با خمینی سخن بگوید، آیت‌الله حسینعلی منتظری (وفات: 29 آذر 1388)، شاگرد، رفیق و همراه آقای خمینی در طول حدود چهل سال، و قائم‌مقام رهبری طی سال‌های 1364 تا 1367 می‌باشد؛ البته از آنجا که نامه‌های آقای منتظری، در ضمن کتاب «خاطرات» او آمده است، و در بخش پنجم کتاب، یک فصل کامل از خاطرات او نقل شده است، بنا بر این، نامه‌های او نیز در بخش پنجم کتاب آمده است.
علاوه بر مکاتبات آقایان منتظری و خمینی در بخش پنجم، نامه‌های افراد و جریان‌های شاخص زیر خطاب به آقای خمینی نیز در بخش سوم کتاب آمده است:
1- دکتر ابوالحسن بنی‌صدر؛ اولین رئیس‌جمهور ایران بعد از انقلاب، عضو شورای انقلاب و فرمانده کل قوا.
2- آیت‌الله اکبر هاشمی رفسنجانی؛ دارای سمت‌های: عضویت در شورای انقلاب، رئیس مجلس، رئیس‌جمهور، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام و رئیس مجلس خبرگان رهبری.
3- آیت‌الله دکتر محمد حسینی بهشتی (وفات: 7 تیر 1360)؛ دارای سمت‌های: عضویت در شورای انقلاب، دبیرکلی «حزب جمهوری اسلامی»، ریاست دیوان عالی کشور، ریاست قوه قضائیه و نایب رئیس مجلس خبرگان قانون اساسی.
4- مهندس مهدی بازرگان (وفات: 30 دی 1373)؛ رئیس هیأت مدیره خلع ید از شرکت نفت انگلیسی در زمان ملی شدن صنعت نفت در دولت دکتر محمد مصدق، از اعضای مؤسس و اولین دبیرکل «نهضت آزادی ایران»، اولین نخست‌وزیر ایران در دولت موقت بعد از انقلاب 1357 و نماینده مردم تهران در اولین دوره مجلس شورای اسلامی.
5- «نهضت آزادی ایران»؛ از جریان‌های شاخص مؤثر در پیروزی انقلاب اسلامی که در سال 1340 توسط مهندس مهدی بازرگان، دکتر یدالله سحابی (وفات: 23 فروردین 1381)، آیت‌الله محمود طالقانی (وفات: 19 شهریور 1358)، احمد صدر حاج سیدجوادی و چند نفر دیگر، تأسیس گردید.
6- آیت‌الله محمدکاظم شریعتمداری (وفات: 14 فروردین 1365)؛ یکی از مراجع بزرگ تقلید؛ او در سال 1342 و در آغاز مبارزات انقلابی، به منظور مصون نگه‌داشتن آقای خمینی از محاکمه، همراه با سه نفر دیگر (آیت‌الله شهاب‌الدین مرعشی نجفی، آیت‌الله محمدهادی میلانی و آیت‌الله محمدتقی آملی) و با پیگیری دکتر مظفر بقائی کرمانی (محمد کتیرائی!) و همکاری سرلشگر حسن پاکروان (رئیس ساواک، دوست بقائی کرمانی)، مرجعیت آقای خمینی را تأیید و اعلام نمودند. (توضیح: بقائی کرمانی از بنیانگذاران و دبیرکل «جبهه ملی» و نیز از مؤسسان «حزب زحمتکشان ملت ایران» بود؛ او سپس از مخالفان محمد مصدق شد و به حمایت از کاشانی پرداخت. بقائی کرمانی در زمستان سال 1365 به طرز مشکوکی در زندان جمهوری اسلامی، با پرونده‌ای با نام خانوادگی کتیرائی، مرده شد! حسن پاکروان نیز در 22 فروردین 1358، اعدام گردید.)
7- آیت‌الله محمدرضا گلپایگانی (وفات: 18 آذر 1372)؛ از مراجع بزرگ تقلید.
8- آیت‌الله مرتضی پسندیده (وفات: 22 آبان 1375)؛ برادر بزرگ‌تر آقای خمینی، که با توجه به فوت پدر آنان در دوران کودکی، نقش سرپرستی آقای خمینی را بر عهده داشته است و جزء اساتید او نیز بوده است. آقای پسندیده، از مبارزان سیاسی پیش از انقلاب بود و پس از انقلاب نیز وکالت آقای خمینی در امور شرعی را به عهده داشت.
9- حجت‌الاسلام علی‌اکبر محتشمی‌پور؛ وزیر کشور کابینه آقای میرحسین موسوی (نخست‌وزیر) در زمان ریاست‌جمهوری آقای خامنه‌ای.

در بخش چهارم کتاب، بیش از 120 نامه خطاب به آیت‌الله خامنه‌ای، آمده است. آقای خامنه‌ای از چهره‌های شاخص و اساسی انقلاب و نظام است. او علاوه بر مبارزات پیش از انقلاب، نقشی اساسی در تأسیس و استقرار این نظام داشته است. او نه تنها از سال 68 تا کنون، به عنوان رهبری، برترین مقام جمهوری اسلامی ایران بوده است، بلکه پیش از آن نیز به مدت 8 سال در مقام ریاست‌جمهوری قرار داشته است؛ و به این ترتیب، در 30 سال گذشته، مقام‌های دوم و اول نظام را در قبضه قدرت داشته است و این خود، حاکی از نقش و مسؤولیت اساسی او در سرنوشت نظام و ایران و مردم آن می‌باشد.

بخش پنجم کتاب، به «سایر نامه‌ها، نوشتارها و گفتارها»یی می‌پردازد که خارج از چهارچوب بخش‌های پیشین قرار می‌گیرند؛ این بخش، نزدیک به 70 عنوان اصلی، از جمله 7 بخش عمده زیر را در خود جای داده است:
1- بیانیه و کتاب «نهضت آزادی ایران» در تفصیل و تحلیل ولایت مطلقه فقیه؛
2- فصل دهم کتاب «خاطرات آیت‌الله حسینعلی منتظری» با عنوان «غوغای برکناری»، که مهم‌ترین بخش خاطرات آقای منتظری است و عمدتاً به حوادث مرتبط با برکناری او از قائم‌مقامی رهبری در سال 1368 و نیز موضوع اعدام‌های زندانیان سیاسی در سال 1367 می‌پردازد و در ضمن آن، مکاتبات میان آقای منتظری و آقای خمینی و نیز برخی مکاتبات دیگر، همراه با اسناد و پیوست‌های مرتبط نیز عیناً نقل شده است.
3- نامه موسوم به «رنجنامه» حجت‌الاسلام احمد خمینی (وفات: 25 اسفند 1373)، خطاب به آقای منتظری.
4- گزیده‌ای از نجواهای نجیبانه علی‌اکبر سعیدی سیرجانی (وفات: در تاریخی میان تیرماه تا آذرماه 1373).
5- گزیده‌ای از سایر نجواهای نجیبانه دکتر محمد نوری‌زاد در سال‌های 1385 تا 1390.
6- اسناد سه‌گانه فاش‌شده دستگاه قضائی جمهوری اسلامی ایران در مورد «جنایت کهریزک»؛ این اسناد عبارتند از: «قرار نهایی بازپرس دادسرای نظامی تهران برای 22 متهم جنایت کهریزک»، «کیفرخواست دادستان نظامی تهران علیه 12عامل متهم جنایت کهریزک» و «حکم صادره توسط دادگاه نظامی برای جنایت کهریزک».
7- نامه سرگشاده دکتر محسن کدیور، خطاب به آقای هاشمی رفسنجانی، رئیس مجلس خبرگان رهبری، مبنی بر استیضاح آقای خامنه‌ای؛ آقای کدیور در این نامه، ضمن برشمردن تخلفات اخلاقی، حقوقی و کیفری رهبر نظام جمهوری اسلامی ایران، بر اساس قوانین موجود در جمهوری اسلامی، به نقد و ارزیابی تفصیلی- تحلیلی کارنامه 21 ساله رهبری آقای خامنه‌ای می‌پردازد.

کتاب با «سخن فرجامین» به پایان می‌رسد که در آن، ضمن پیش چشم داشتن تمام مطالب این کتاب، نامه‌ای کوتاه با عنوان «شرط بلاغ»، به قلم ویراستار و تدوینگر کتاب، با نام مستعار «آزاد آزاده»، خطاب به آقای خامنه‌ای نگاشته شده است؛ در این نامه، بدان امید که پایان این کتاب، آغاز نیک‌فرجامی آقای خامنه‌ای باشد، بار دیگر، او به در پیش گرفتن راه صواب و سداد و اتخاذ طریق دوستی و وداد و احتراز از عناد، دشمنی، دشمن‌تراشی و دشمن‌اندیشی دعوت شده است.

درخواست آزاد آزاده از خوانندگان کتاب
ضمن دعوت از همه هموطنانم جهت مطالعه این اثر، که بیان چکیده و شالوده و پالوده شرنگ‌هایی است که در زمهریر سرد و زرد جمهوری اسلامی به جسم و جان ایران و ایرانی وارد آمده است، از آنان درخواست دارم از هر طریق ممکن، از جمله پست الکترونیک، وبلاگ‌ها، وبسایت‌ها، شبکه‌های اشتراک مطالب، شبکه‌های اجتماعی و...، در مورد این اثر، اطلاع‌رسانی کنند و آن را در دید و دسترس همگان، و از جمله یکی از مخاطبان این نامه‌ها، آقای علی خامنه‌ای، و نیز سایر مسؤولین کشوری و لشکری جمهوری اسلامی قرار دهند، تا همه از زبان دلسوزترین، نجیب‌ترین و متین‌ترین مردمان این سرزمین، بیش از پیش از سرمای استخوان‌سوز و جانکاه زمهریر تزویر و تظاهر جمهوری اسلامی ایران و آنچه در این 32 سال بر این مُلک و ملت رفته آگاهی یابند.
درخواست دیگر من از هم‌وطنان آگاهی‌دوستم در سراسر جهان، این است که اگر نامه یا نوشته‌ای دارند که رهبران جمهوری اسلامی را مورد خطاب مستقیم یا غیرمستقیم قرار داده و کردار، گفتار و افکار آنان را در ترازوی نقد قرار داده و از چشم من دور مانده و در این کتاب، مطرح نشده است، و نیز نامه‌های تازه انتشاریافته را به پست الکترونیک من، ارسال نمایند تا در ویرایش‌های بعدی کتاب، منتشر گردد.
و در نهایت، از ایرانیان عزیز تقاضا دارم مرا از ‌انتقادها، نظرها و پیشنهادهای خود محروم نفرمایند و نواقص و خطاهای احتمالی کتاب را برای من ارسال نمایند.

با امید به دستیابی به آزادی، عدالت و رفاه برای همه ایرانیانِ آزادی‌خواه آزاده و رهایی پایدار از سیاهی و تباهی استبداد، از طریق آگاهی استوار و حقیقی.


2- سخن فرجامین کتاب «نجواهای نجیبانه»

در فرجام کتاب، به نظرم رسید که من نیز به سهم خود، به عنوان کسی که تمام نامه‌ها، نوشتارها و گفتارهای این کتاب را به دقت خوانده، و حوادث و اخبار سالیان گذشته را با نگاهی تحلیلی - انتقادی رصد نموده است، «شرط بلاغ» را با در نظر داشتن تفصیل، اطناب و بسندگی مطالب این کتاب، به اختصار و ایجاز، به جای آورم که:
«گفتم که: الف؛ گفت: دگر؟ گفتم: هیچ
در خانه اگر کس است، یک حرف بس است» (شیخ بهائی)

هرچند به‌جای یک حرفِ الف، حداقل با توجه به همین کتاب، بارها و بارها از الف تا یاء گفته شده و دلسوزانه و خیرخواهانه، با وجود دردها و رنج‌ها، بیش از هزار صفحه سخن متقن و متین، همراه با راه حل و پیشنهاد، گفته شده و ظاهراً در خانه پاسخگویی نبوده است یا اگر بوده است، خود را به خواب زده است و آیا می‌توان کسی که خود را به خواب زده است، بیدار کرد!؟ اما باز هم «در نومیدی، بسی امید است!»، و هرچند یکی از مخاطبان این نامه‌ها، آقای خمینی، از جهان، رخت بربسته است و قضاوت را بر عهده وجدان مردمان و تاریخ نهاده است، اما مخاطب دیگر این نوشتارها و گفتارها، آقای خامنه‌ای، هنوز در میان ماست و با وجود اینکه بنا بر اخبار معتبر و شواهد گوناگون از منابع مختلف، بسیاری از این مطالب را دیده و خوانده است، اما به هر دلیلی و بی هیچ توضیحی، هیچ‌گاه گوش شنوایی برای این خیرخواهی‌ها نداشته است و پاسخی برای سؤال‌های پردردِ مردمِ رنج‌دیده ارائه نداده است؛ اما بار دیگر، من نیز با دست ناتوان و قلم قاصرم، بر این درب بسته می‌کوبم و آقای خامنه‌ای را، این بار نه با یک نامه، بلکه با یک کتاب‌نامه، که روایتی است تلخ از زمهریری سرد و سوزان در سرزمینی نیم‌سوخته، با نوشته زیر، ناصحانه و مشفقانه، مخاطب قرار می‌دهم، بدان امید که «پایان شب سیه، سپید» باشد:

نامه سرگشاده «آزاد آزاده» (ع. خ.) به خامنه‌ای، 22 اردیبهشت 1390

«شرط بلاغ»

«من آنچه شرط بلاغ است با تو می‌گویم
تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال
محل قابل و آنگه نصیحت قائل
چو گوش هوش نباشد، چه سود حُسن مقال؟!» (سعدی)

جناب آقای خامنه‌ای!
این نامه، در فرجام کتابی است که در آن، بخشی از نامه‌ها و نوشتارهایی را که در «نقد نظام جمهوری اسلامی ایران و رهبران آن» نگاشته شده است، گرد آورده‌ام و آن را «نجواهای نجیبانه» نامیده‌ام؛ هرچند شما این نوشتارها و بسی بیش از اینها را، که انتشار علنی نیافته‌اند و کسانی سربسته و در خفا، با شما و سَلَف شما آقای خمینی، درد دل و سوز جان گفته‌اند، خوانده‌اید؛ سخنان اهل نظران نجیب، دلسوز و دردمند این نجواهای متین، متقن و منطقی، که عاشقانه «داوِ اول بر نقدِ جان»(1) زده‌اند، و هر یک به زبانی، روایتگر زمهریر سرد ایران‌زمین بوده‌اند، و برای رهایی از بن‌بست‌ها، راه‌های برون‌رفت و پیشنهادهای پایداری‌بخش ارائه داده‌اند، مرا از گفتن هر کلامی و نوشتن هر بیانی بی‌نیاز می‌کند، اما من نیز وظیفه خود دانستم «شرط بلاغ» را به جای آورم و ناصحانه از شما تقاضا کنم که پیش از تبدیل این «نجواهای نجیبانه» به فریادهای خشمگینانه، به آنها توجه کنید. امیدوارم ملول نشوید و «محل قابل» برای «نصیحت قائلان» باشید و پند گیرید؛ نمی‌خواهم ناامید شوم و بدانجا رسم که: «چو گوش هوش نباشد، چه سود حُسن مقال؟!»

آقای خامنه‌ای!
اگر تا کنون غبار غفلت، تغافل، غرور یا ناآگاهی، یا استلزامات ناشی از ساختار قانونی، یا عذرها و قصورها و تقصیرهای حکومتی، یا موقعیت‌های نقشی، یا إعمال نظرها و سلیقه‌های سایر تصمیم‌سازان پیدا و پنهان، یا هر توضیحی که خود می‌دانید و شایسته است صادقانه و شجاعانه در پیشگاه ایرانیان بر زبان آورید، مانع از رسیدن شما به طریق صواب و سزاوار این مُلک و ملت شده است، در فرجام عمر، به خود آیید و اگر آیت و نشانه الله هستید، این نشانه را در عمل نشان دهید و خدا را در نظر آورید و فراتر، بیش‌تر و پیش‌تر از آن، اخلاق، انصاف، مدارا، مروّت و انسانیت، پیشه سازید و بدانید که تصمیم شما می‌تواند تصمیمی سرنوشت‌ساز یا سرنوشت‌سوز باشد و شما را در پیشگاه وجدان خودتان، تاریخ و مردم ایران و جهان و نیز خداوند، سربلند یا سرافکنده سازد و نسل‌هایی را بسوزاند یا زنده کند؛ و بدانید که مردم انقلاب‌گزیده ایران، اینک پس از گذار از کوران دوران خفقان و تجربه‌های تلخ و سازنده آن، دیگر اهل انتقام و اقدام انقلابی نیستند و اگر صداقت و حقیقت را ببینند و بشنوند، سهم خود را نیز در خوب و بد گذشته درمی‌یابند؛ پس امیدوار باشید که بر خطاکارانی که ندامت، پیشه سازند و صادقانه و شجاعانه بر خطاهای خود اقرار نمایند و از ستمدیدگان، طلب بخشش و دلجویی کنند، ببخشایند، هرچند شاید فراموش نکنند.
امیدوارم فرجام این کتاب، آغاز نیک‌فرجامی شما باشد.

آزاد آزاده (ع. خ.)
22/2/1390

توضیح:
1- اشاره به این بیت شعر از حافظ:
«اهل نظر، دو عالَم، در یک نظر ببازند
عشق است و داوِ اول، بر نقدِ جان توان زد» (داو: نوبت قمار).


آدرس اینترنتی صفحه دارای لینک‌های دانلود کتاب «نجواهای نجیبانه: نقد نظام جمهوری اسلامی ایران و رهبران آن (نامه‌ها، نوشتارها، گفتارها)» (بدون نیاز به فیلترشکن)

آدرس صفحه فیس‌بوک کتاب «نجواهای نجیبانه: نقد نظام جمهوری اسلامی ایران و رهبران آن (نامه‌ها، نوشتارها، گفتارها)»:

پست الکترونیک آزاد آزاده:
azadazadeh.ir@gmail.com

میدان تحریر ۲۰دسامبر ۲۰۱۱

جایزه حقوق بشرخدیجه مقدم تقدیم به مادر بهکیش!

جایزه حقوق بشرخدیجه مقدم تقدیم به مادر بهکیش!



خدیجه مقدم فعال جنبش زنان اولین جایزه حقوق بشر شهر بوخوم را دریافت کرد!
مادران پارک لاله - یکشنبه ۱۸ دسامبر به مناسبت روز جهانی حقوق بشر، برنامه ی شب ایرانی در کلیسا کریستوس در شهر بوخوم برای اهدای اولین جایزه حقوق بشر این شهر به خانم خدیجه مقدم فعال حقوق بشر و جنبش زنان و با شرکت میهمان افتخاری، شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل، برگزار شد .این مراسم از طرف سازمان عفو ​​بین الملل ، کانون ایران آزاد و با حمایت شهرداری شهر بوخوم اجرا شد .
مراسم، با کارهای هنری گروهی از جوانان به سرپرستی امید پور یوسف از گروه تپش ۲۰۱۲ ، آغاز شد و در فواصل سخنرانی ها ، صدای زیبای تکتم ، خواننده جوان اپرا ، آذین بخش شب ایرانی بود .
خانم شهردار "آسترید پلتزمن شولتن " ضمن خوش امد گویی به شیرین عبادی و خدیجه مقدم و ابراز خوشنودی از آشنایی با این دو، سخنرانی خود را راجع به نقض حقوق بشر در ایران ایراد کرد.
در قسمت بعدی ، دبیرکل سازمان عفو ​​بین الملل ولفگانگ گرنز،  گزارش  خود را  درباره بهار عربی و جنبش هایی که در کشورهای عربی اتفاق افتاده است شروع و با انتقاد از ادامه نقض حقوق بشر در این کشورها و همچنین درباره نقض فاحش حقوق بشر در ایران و سیاست های دولت آلمان و قرار داد های مختلف این کشور با چنین دولت های سرکوبگر، سخنرانی خود را به پایان رساند.
سپس شیرین عبادی سخنرانی خود را با تشکر از توضیحات جامع و کامل دبیرکل سازمان عفو ​​بین الملل ولفگانگ گرنز در رابطه با نقض فاحش حقوق بشر در ایران آغاز کرد. وی با اشاره به موارد دیگر عدم رعایت قوانین حقوق بشری در ایران پرداخته و با انتقاد از تحریم های اقتصادی و جنگ که فقط به ضرر مردم ایران است ، بار دیگر با اشاره به مساله انرژی اتمی در ایران و خطرات جهانی آن تاکید کرد.
در قسمت آخر برنامه و قبل از اعطای جایزه به خدیجه مقدم ، ایشان سخنرانی خود را با ورق زدن کتاب تاریخ ۳۳ سال گذشته و شرایط زندگی یک زن و مادر فعال حقوق بشر آغاز کرد. از تحصن مادران و خانواده ها در مقابل زندان اوین در سال ۵۷ و آزادی زندانیان سیاسی دوره شاه، که بعد ها همین عزیزان دوباره به زندان های جمهوری اسلامی افتادند.
از کشتار زندانیان سیاسی دهه ۶۰ و قبر های دسته جمعی در گلزار خاوران، از به وجود آمدن کمپین یک میلیون امضاء ، از مادران خاوران، از مادران صلح،  مادران پارک لاله، از دستگیری های مادران و حامیان آنان که بیش از صد بار اتفاق افتاده است.
 از نداها، سهراب ها، کیانوش ها و مادران داغدار آن ها، از احکام سنگینی که حامیان مادران پارک لاله به علت همدردی با خانواده های جان باختگان گرفته اند، از احضاریه هایی که حامیان مادران به تازگی دریافت کرده اند ، از اعدام زندانیان عادی و سیاسی و اعدام کودکان زیر ۱۸ سال، از شرایط زندانیان سیاسی-عقیدتی، جان باختگان، شکنجه شدگان، از فشار بر اقلیت های مذهبی، قومی و جنسیتی .....
خدیجه مقدم به یاد همه مادران داغدار و آسیب دیده ۳۳ سال گذشته و با تکرار سخنان دایه سلطنه، مادر فرزاد کمانگر که بعد از به قتل رسیدن فرزندش گفت : به ما نگویید مادران داغدار ، به ما بگویید مادران با افتخار، جایزه خود را در آخر برنامه به همه مادران و مادر بهکیش  که ۶ نفر از اعضای خانواده اش بوسیله رژیم جمهوری اسلامی به قتل رسیدند به عنوان اسطوره مقاومت مادران ، تقدیم و تکرار کرد: ما هرگز، هرگز از پای نخواهیم نشست .....
استقبال از این برنامه فوق العاده  بود و حضور پر رنگ حامیان مادران پارک لاله و نمایندگان آنان از لندن، ایتالیا، فرانکفورت ، کلن و هم چنین تعداد زیادی از حامیان مادران پارک لاله از شهر دورتموند گرمای همبستگی با مادران پارک لاله و خانم خدیجه مقدم عزیز را ، صد چندان کرده بود .

www.mpliran.com/2011/12/blog-post_21.html
گزارش رادیو ندا از برنامه

www.facebook.com/media/set/

www.facebook.com/profile.php

رنج‌نامه‌ا‌ی تکان دهنده از دو زندانی سیاسی کُرد


کد خبر : 3926                   2011-12-20 13:48:45


رنج‌نامه‌ا‌ی تکان دهنده از دو زندانی سیاسی کُرد

سایت کُردپا: بیست سال قبل و در سال 1370 خورشیدی، شش فعال سیاسی شهرستان ارومیه توسط نیروهای نظامی حکومت اسلامی ایران بازداشت که دو تن از آنان به طناب دار سپرده شده و دو نفر دیگر از این زندانیان سیاسی کُرد رویدادهای تکان دهنده آن زمان را بازگو می‌کنند. اکنون بعد از سپری شدن بیست سال از بازداشت و بی‌خبری مطلق از سرنوشت این افراد، "عثمان مصطفی‌پور" کسی که بیست سال از عمرش را در زندان سپری کرده با انتشار رنج‌نامه‌ای از درون زندان خطاب به وجدان‌های بیدار، وضعیت کنونی خود و دیگر دوستانش را دوباره بازگو کرد.
یکی دیگر از شش فرد بازداشتی سال 1370 خورشیدی به نام "میرزا محمد قاسمی" که به اتهام عضویت در یکی از احزاب کُرد اپوزسیون حکومت اسلامی ایران 8 سال را در زندان سپری کرده است در گفتگویی تلفنی با آژانس خبررسانی کُردپا از روزهای نخستین بازداشت و اتهامات وارده می‌گوید: سال 1370 خورشیدی در مکانی به نام "آسنگران" از توابع منطقه‌ی "ترگور" شهرستان ارومیه به همراه 5 تن دیگر که دو نفر از آنان به نام‌های "حسین سطوت" و "محمدصالح شاهینی" در حین بازداشت هدف گلوله نیروهای نظامی سپاه پاسداران قرار گرفته و کشته شدند، بازداشت شدم.
این زندانی سیاسی کُرد در ادامه‌ی گفتگو با آژانس کُردپا افزود: بعد از تحمل حبس و شکنجه در سلول‌های انفرادی بازداشتگاه‌های اداره‌ی اطلاعات به زندان مرکزی ارومیه منتقل شده و در دادگاه‌هایی غیر قانونی و سرپایی دو نفر از رفقایم به نام‌های ملا جاسم دلنشین و ایوب جهانگیری به اعدام محکوم شدند و در سال‌های 71 و 72 در زندان این شهر به حکم اعدام آنها اجرا گردید که از جنازه و محل دفن این عزیزان هیچ اطلاعی در دست نبوده و جنازه آنان به خانواده‌هایشان تحویل داده نشد و من هم بعد از تحمل 8 سال حبس از زندان آزاد شدم.
وی می‌افزاید: در مدت زمانی که زندان بودیم از هر گونه وکیل و امکانات قانونی بی‌نصیب بوده‌ایم و وکلای تسخیری ما در روند پیگیری پرونده فاقد صلاحیت بوده و عملاً نقشی بر عهده نداشتند.
حکم دادگاه بدوی این زندانی سیاسی "میرزا محمد قاسمی" نیز اعدام بوده که پس از چندین بار تجدیدنظر توسط دادگاه در نهایت به 8 سال حبس تقلیل یافته است.
اکنون بعد از سپری شدن بیست سال از بازداشت و بی‌خبری مطلق از سرنوشت این افراد، "عثمان مصطفی‌پور" کسی که بیست سال از عمر خود را در زندان سپری کرده و هنوز هم در زندان است با انتشار رنج‌نامه‌ای از درون زندان خطاب به وجدان‌های بیدار و نیز احمد شهید گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، وضعیت کنونی خود و دیگر دوستانش را دوباره بازگو کرد.
کُردپا: رنجنامۀ تکان دهنده زندانی سیاسی عثمان مصطفی پور خطاب به احمد شهید گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل و اذهان عمومی
اینجانب عثمان مصطفی‌پور فرزند"حسین" اهل روستای "کاسه کران" از توابع پیرانشهر، در تاریخ 23/04/1370 به همراه 5 تن دیگر از رفقایم در مکانی به نام دره "آسن‌گران" ترگور در منطقه‌ی ارومیه دستگیر شدیم. دو تن از رفقایمان به نام‌های "حسین سط ‌وت" و "محمدصالح شاهینی" در همان محل به ضرب گلوله نیروهای نظامی سپاه پاسداران شهید شدند.
سه تن دیگر نیز اسیر شدند که دو نفر از آنها به نام‌های "ملاجاسم دل‌نشین" و "ایوب جهانگیری" به ترتیب در سال‌های ۱۳۷۱ و ۱۳۷۲ در زندان مرکزی ارومیه اعدام شدند که کسی تا کنون از نحوه‌ی اعدام و محل دفن‌شان خبر ندارد و نفر سوم نیز میرزا محمد قاسمی بعد از تحمل ۸ سال حبس از زندان آزاد شد.
اینجانب از لحظه دستگیری به مدت ۶ ماه در سلول‌های انفرادی سپاه پاسداران و اداره اطلاعات تحت شدیدترین شکنجه‌ها توهین و آزار و اذیت جسمی و روحی قرار داشتم.
حالا بعد از گذشت بیست سال از آن‌روزها خودم تعجب می‌کنم که چطور از زیر این همه ضرب و شتم و فشار زنده بیرون آمدم ، در طول این شش ماه غیر از بازجو و شکنجه‌گر هیچ انسانی را ندیدم و هیچ کس حتی خانواده‌ام از وضعیت و سرنوشتم اطلاع نداشتند.
18/10/1370 من‌را تحویل انفرادی زندان مرکزی ارومیه دادند، همان‌جا برای اولین بار پس از شش ماه دوستانم را ملاقات کردم. یک ماه در سلول انفرادی زندان بودم که برای اولین بار خانواده‌ام را ملاقات کردم. در پنجم بهمن ماه همان سال به اتفاق "ملا جاسم" و "ایوب" هر سه به اعدام محکوم شدیم با وجود اینکه خانواده‌ام برایم وکیل گرفته بودند به وکیلم اجازه حضور در دادگاه داده نشد و برایم وکیل تسخیری تعیین کردند.
سه روز بعد از به اصطلاح دادگاهی مرا صدا زده و حکم اعدامم را ابلاغ کردند و همان‌جا نسبت به آن اعتراض کردم ولی دوستانم را چند ماه دیگر به اطلاعات بردند و بعد از چند ماه حکم آنها ابلاغ شد. دو سال تمام در سلول انفرادی زندان که به آن قرنطینه می‌گویند تحمل شکنجه و توهین نمودم. تابستان سال ۱۳۷۱ حکم اعدام "ملا جاسم" اجرا شد و سال ۱۳۷۲ "ایوب" را اعدام کردند و پس از آن مرا صدا زده و گفتند که حکم اعدامت نقض شده و بلافاصله به زندان تبریز منتقل گشتم از سال ۱۳۷۲ تا سال ۱۳۷۴ دربند سیاسی زندان تبریز بودم، به‌جز من همه از بچه‌های کومله، فدائیان خلق، مجاهدین و توده‌ای‌ها بودند برایم بسیار جالب بود بعد از دو سال زندگی در وحشت بازجویی و شکنجه و سلول انفرادی در چنین جمع پاکی حضور می‌یافتم، فراموش نمی‌کنم که یکبار بخاطر انفجار در حرم امام رضا سر همه ما را تراشیدند و برای سه ماه علاوه بر ممنوع الملاقات بودن از رفتن به هواخوری و حمام محروم شدیم، چه زندگی وحشتناکی بود در طول این سه ماه تمام بچه‌ها به قارچ و بیماری‌های دیگر پوستی مبتلا شدند از جوندگان و کک وشپش هم که دیگر نباید پرسید …
سال ۱۳۷۴ دوباره من‌را به زندان ارومیه منتقل کردند و بی خبر از همه چیز و همه جا من را به دادگاه برده و بدون هیچ دلیلی برای من پرونده‌ای دال بر قاتل بودن من تنظیم کرده بودند، من هم که تا آن لحظه از این اتهام تازه بی خبر بودم در حضور قاضی اظهار بی اطلاعی کردم و تا سال ۱۳۷۹ در گیرودار این پرونده بودم و سال ۱۳۷۹ به من ابلاغ شد که به دلیل شرکت در قتل به ده سال زندان محکوم شده‌ام.
داد و بیدادم به جایی نرسید، چند ماه بعد از ابلاغ این حکم دلخوش از اینکه یک سال دیگر آزاد می‌شوم و تا آن زمان نُه سال زندان کشیده بودم.
بازهم بی خبر از همه جا مرا مجدداً به دادگاه انقلاب بردند و بخاطر عضویت در حزب دمکرات به ۱۵ سال زندان محکوم کردند، بعد از نه سال رنج و زجر زندان و دو سال و چند ماه انفرادی و قرنطینه چنین می‌نمود که داستان دادگاهی هایم به پایان می‌رسید دادگاهی که هیچگاه وکیلی نداشتم و هیچگاه نتوانستم از خودم دفاع کنم.
تمام مدارک آن ورقه کاغذهایی بود که در بازجویی و در زیر مشت و لگد و سیم‌های کابل از من گرفته بودند.
یکی از بازجوها انگشتم را می‌گرفت و برآنها مهر می‌زد حتی نتیجه این دادگاهی‌ها و محکوم شدن‌ها هیچگاه ورقه‌ای از کاغذ که دال بر محکومیتم باشد دادنامه‌ای و یا هر سند دیگری را ندیدم و دریافت نکردم هر آنچه را که برمن تحمیل کردند و بدان محکوم شدم شفاهی بود که ماموری از زندان یا اطلاعات می‌آمد و آنرا می‌گفت و می رفت.
اکنون در حین نوشتن این نامه "آذرماه ۱۳۹۰" بعد از تحمل ۲۰ سال و ۴ ماه زندان هیچگاه مرخصی نرفتم در همین زندان مادرم، یک برادر و یک خواهرم را از دست دادم حتی برای مراسم ختم این عزیزانم هم برخلاف آیین نامه داخلی زندان که می بایست تحت الحفظ مرا برسر جنازه عزیزانم می‌بردند این کار را هم نکردند و هنوز هم پایان حبس و تاریخ خاتمه حبسم را رسماً و کتباً به من ابلاغ نکرده اند.
اکنون از بازرس ویژه حقوق بشر سازمان ملل، دیدبان حقوق بشر و مجامع جهانی و ملی حقوق انسان و همه انسان‌های آزاد و آزادی خواه و وجدان‌های بیدار در سراسر ایران و جهان درخواست دارم که نه اینکه فقط برای آزادی من کاری بکنند که با تحقیق پیرامون روند دادگاهی و تباه شدن بیست سال از عمر و جوانیم در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران اجازه ندهند که جوانان دیگر از این سرزمین چنین عمر و جوانی‌شان را بر اساس ادعا و ادله بی اساس تباه شود.
آنچه که ذکر کردم یکی از هزار و قطره‌ای از دریای مصیبت‌هایی است که من در این سلول‌ها و زندان‌ها کشیده‌اند هرچند ممکن است که دوباره بخاطر نوشتن این نامه گرفتار انفرادی و بازجویی شوم ولی همین برایم بس است که گوشه‌ای اندک از ظلم‌ها و بی عدالتی هایی که برمن و دیگر زندانیان در زندان‌های‌رژیم جمهوری اسلامی گذشته و می‌گذرد را به گوش شما ومردمم برسانم.
با درود
عثمان مصطفی‌پور

SAUDIS IN DUBAI NIGHT CLUB.wmv

Ronald Reagan: The Contributer Of PamAm Flight 103

Mexico the new war front for a war with Iran?

وای اگه من مرا قوربان بیبی بیگانه جه خلق-گیل آوایی

06 - Aux portes de l'Enfer