نگاهي به...

هر آنچه منتشر ميشود به قصد و هدف آگاهی رسانی و روشنگری است۰ ما حق "آزاد ی بيان" و" قلم" را جزء لاينفک مبارزه خود ميدانيم! ما را از بر چسب و افترا زدن باکی نيست! سلام به شهدای خلق! سلام به آزادی!

۱۳۹۳ شهریور ۹, یکشنبه

بیش از سیصد و پنجاه تن از بازماندگان هولوکاست و فرزندان آن ها



بیش از سیصد و پنجاه تن از بازماندگان هولوکاست و فرزندان آن ها و دیگر قربانیان نسل کشی نازی ها، با ابراز انزجار و تنفر از آگهی تبلیغاتی «الی ویزل»، در پاسخ به او، و در محکومیت جنایات اسراییل در سراسر فلسطین، و به خصوص در غزه، به آزاد سازی تمام مناطق اشغال شده، به افشای ایده ئولوژی صهیونیسم، به تحریم همه جانبه ی اسراییل، و حمایت از کمپین «بی دی اس» (۱) فراخوان داده اند.

الی ویزل، از طریق روابط تنگاتنگ خود با اسراییل و لابی های جهانی آن، حتی موفق به دریافت جایزه ی صلح نوبل سال ۱۹۸۶ نیز شده است، و به کمک رسانه ها و محافل تحت نفوذ اسراییل، می کوشد تا خود را به عنوان سخنگوی بازماندگان هولوکاست معرفی کند.

او در اول اوت، و در بحبوحه ی قتل عام مردم غزه، نگران و وحشتزده از اعتراض وجدان های بیدار مردم سراسر جهان به کشتار کودکان توسط ارتش اسراییل، با انتشار یک آگهی تمام صفحه یی در نیویورک تایمز، از اوباما و دولتمردان غربی، و از افکار عمومی جهان دعوت کرده بود که حمایت فعال خود را از اسراییل دریغ ندارند تا اسراییل بتواند با یکسره کردن کار غزه، مانع قربانی کردن کودکان فلسطینی توسط حماس شود!

اسپانسر این آگهی، آنچنان که در پای خود آگهی نیز ثبت شده است، «شبکه ی ارزش ها» به رهبری Shmuley Boteach، یک خاخام ارتودوکس آمریکایی شدیداً طرفدار اسراییل و اشغال پیوسته رو به گسترش سرزمین های فلسطینیان است. او به طور خاص، شهرک سازی های مستمر اسراییل در مناطق فلسطینی را می ستاید، و معتقد است که حمایت های آمریکا از اسراییل، هنوز ناچیز است و باید خیلی بیشتر و محکم تر از این باشد!

این آگهی، در آمریکا، علاوه بر نیویورک تایمز، در نشریات دیگری از قبیل واشینگتن پست، و وال استریت ژورنال نیز انتشار یافت.
الی ویزل و خاخام ارتودوکس مزبور، که می خواستند این آگهی را در مطبوعات انگلستان نیز منتشر کنند، به سراغ تایمز لندن رفتند. اما تایمز لندن، تن به درج این آگهی نداد.
و سرانجام، گاردین درج این آگهی را پذیرفت، اما به منظور رفع اتهام از خود، در یادداشتی تصریح کرد که انتشار یک آگهی تبلیغاتی ربطی به تأیید محتوای آن ندارد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

الی ویزل، در آگهی خود جنگ اسراییل با فلسطینی ها را نبرد میان دوستداران زندگی و دوستداران مرگ، و جنگ تمدن با بربریت معرفی می کند و می نویسد که آنچه امروز ما می بینیم جنگ اسراییل با فلسطینی ها نیست. جنگ تمدن است با بربریت.

او در این آگهی، اقرار می کند که حتی افراد میانه رو نیز ارتش اسراییل را مقصر می دانند و نه فلسطینی ها و حماس را.
الی ویزل می نویسد:
ـ میانه رو ها باید جهت انتقاد خود را به جای سربازان اسراییلی، به سوی تروریست های حماس تغییر دهند. چرا که سربازان اسراییلی چاره یی ندارند به جز آن که یا آتش بگشایند و خطر آسیب رسانیدن به سپرهای انسانی را بپذیرند، و یا با صرف نظر کردن از جنگ، خطر مرگ عزیزان خود را قبول کنند.

منظورش البته از آتش گشودن سربازان اسراییلی مشخص است: همان که تا به حال در تهاجمات متعدد و همیشگی اسراییل دیده ایم:
از توپ و تانک و گلوله و خمپاره و موشک گرفته تا بمباران های بی وقفه با بمب های نیرومند شده از اورانیوم ضعیف و غیر آن، و انواع سلاح های متعارف و غیر متعارف آزمایش پس داده، و یا سلاح های جدیدی که باید مورد آزمایش قرار گیرند و کارآیی اشان را ثابت کنند (۲)
و از آسمان و دریا و زمین.
و از شش جهت.
و به سوی یک میلیون و هشتصد هزار انسان محاصره شده از همه سو، و زندانی شده در ـ به تعبیر رابرت فیسک ـ «زندانی با آسمان باز (۴) به طول و عرض ۳۵ در ۱۰ کیلومتر (با احتساب زمین های غیر قابل سکونت) در سلول هایی به وسعت یک کیلومتر مربع برای هر چهار هزار و هفتصد زندانی.
زندانیان گرسنه، بی دارو و درمان، و به دلیل سالیان دراز تحریم غذایی و دارویی، ضعیف و مبتلا به انواع بیماری ها.

در میان این زندانیان، مبارزانی، و ظیفه ی دفاع از بقیه را به عهده گرفته اند، و نه جای دیگری در این زندانِ متراکم برای انتخاب کردن دارند، و نه اگر چنین جایی می داشتند هم حاضر می شدند که مردم خود را بی دفاع و تنها بگذارند تا ارتش اسراییل به راحتی و بدون برخورد با هر گونه مقاومتی، تمام محله های این مردمان را که از نظر اسراییل ـ همچون نظر نازی ها در مورد یهودیان ـ شبیه ترین حیوانات به انسان هستند و هر کاری با آن ها رواست (۵) به تسخیر کامل خود درآورد، و کل نوار غزه را زیر چکمه های خونین خود لگدمال کند و تحت سلطه ی مطلق خود بگیرد.
مبارزانی که سلاح هایشان عمدتاً راکت دست ساز یا ابتدایی است و کلاشنیکوف و اینجور چیز ها. در برابر ارتشی زمینی و دریایی و هوایی و مجهز به پیشرفته ترین سلاح ها.

آیا مبارزه ی یک خلق برای بقای خود، دفاع یک خلق از کرامت انسانی خود، و مقاومت یک خلق در برابر تجاوز به ساحت خود، در جایی به جز در میان خودِ خلق، و خودِ مردمان می تواند معنایی داشته باشد؟
آیا منطق مبارزه، چیزی جز این است؟
و این را، آیا سپر انسانی ساختن از مردم می توان نام نهاد؟

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

الی ویزل، نخستین برنده ی «جایزه ی نگهبان صیهون» است که از سال ۱۹۹۷ به بعد، توسط دانشگاه «بار ایلان» تل آویو، هر سال به یکی از یهودیان نقاط مختلف جهان که فعالیت های چشمگیری در پشتیبانی از دولت اسراییل داشته باشد اهدا می شود.
دانشگاه «بار ایلان»، بر مبنای همبستگی علوم دینی و علوم جدید (یا همان وحدت حوزه و دانشگاه) تأسیس شده است.

آلن گرش، نویسنده و روزنامه نگار برجسته ی فرانسوی، و سردبیر «لوموند دیپلوماتیک»، از الی ویزل به عنوان یک شارلاتان کلاهبردار، و یک «شیاد اخلاقی» (imposteur moral) یاد می کند و روی نقاط سیاه متعددی در زندگی او انگشت می گذارد. از جمله، در زمینه ی سیاسی:

ـ مواضع همیشگی الی ویزل علیه فلسطینیان، و در خدمت سیاست های نژادپرستانه ی دولت اسراییل، و مدافعات جانانه ی او از کشتار های پی در پی مردم فلسطین توسط ارتش اسراییل در مقاطع مختلف.

ـ حمایت الی ویزل از اجتناب اسراییل از پذیرش قطعنامه ی سازمان ملل متحد مبنی بر بازگشت به مرز های ۱۹۶۷. قطعنامه یی که همه ی نیرو های عمده ی فلسطینی، از جمله حماس، آن را پذیرفته اند و آمادگی خود را برای التزام به آن اعلام داشته اند. (۶)

ـ سخنرانی الی ویزل در سال ۲۰۰۹ در جمع «صهیون ـ مسیحی» ها در آمریکا، به ازای دریافت کمک های اقتصادی. (۶)

و در زمینه ی اخلاقی و شخصیتی نیز موارد متعددی مثل دستور الی ویزل به شکنجه دادن «برنارد مادُف»، یک سرمایه گذار که الی ویزل، بخشی از سرمایه ی حود را به او سپرده بود، ولی از کار های او ناخرسند بود.

ماجرا های الی ویزل، بسی مفصل تر از این هاست...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

الی ویزل، در آگهی کذایی که قسمت هایی از آن را در بالا نقل کردم، قتل عام مردم غزه در تهاجم اخیر دوستاقبان به این زندانی های تحت شکنجه ی دائمی خود ـ که دوستاقبان، «جنگ» می نامدش ـ را تلاش اسراییل برای ادامه ی بقای خویش معرفی کرده است، و نگران از فروریختن خاکریز های باقی مانده ی اعتبار متلاشی شده ی اسراییل به نزد مردم آمریکا، چنین می نویسد:
ـ من از افکار عمومی آمریکاییان می خواهم که سرسختانه در کنار مردم اسراییل باقی بمانند. اسراییل دارد، باز هم یک بار دیگر، برای ادامه ی بقای خود می جنگد.

پس از انتشار این آگهی توسط الی ویزل که تحت عنوان یدکی «بازمانده ی هولوکاست»، از اوباما و دولت های غربی درخواست کرده است که اسراییل را در انجام هرچه موفق تر هولوکاستی که در فلسطین برپا کرده (۷) یاری کنند، جان به در بردگان از هولوکاست نازی ها و فرزندان قربانیان آن هولوکاست، در ۲۳ اوت، طی بیانیه یی که تعداد امضا کنندگان آن ـ تا کنون ـ به بیش ار سیصد و پنجاه نفر رسیده است، مراتب نفرت و انزجار خود از نوشته ی الی ویزل، و حمایت همه جانبه ی خود از تحریم کامل اقتصادی و فرهنگی و آکادمیک اسراییل، و دفاع بی الّا و امّای خود از مردم و مقاومت فلسطین را اعلام داشتند.

این بیانیه، و کنفرانس مطبوعاتی یی که نمایندگان این جمع، در ۲۵ اوت در آمریکا برگزار کردند، به صورت گسترده یی مورد توجه رسانه های عمومی جهان، و حتی روزنامه ی اسراییلی «هاآرتص» قرار گرفت.
استقبال مردمی نیز از این بیانیه، بسیار چشمگیر بود.
به عنوان مثال، فقط در یک موردِ خشک و خالی روزنامه ی «هاآرتص»، بیش از پنجاه هزار به اشتراک گذاری در فیس بوک، و بیش از ده هزار به اشتراک گذاری در تویتر، تا دیروز.

سخنرانی هایی نیز شده است و گفتگو هایی نیز با تعدادی از امضا کنندگان این بیانیه در بعضی از این رسانه ها انجام گرفته است که هر کدام، حکایت جداگانه یی دارد.
من در اینجا، به منظور اجتناب از طولانی تر شدن این مقاله، فقط به ترجمه ی متن بیانیه، اکتفا می کنم.
خوانندگان گرامی می توانند از طریق مراجعه به لینک متن بیانیه، به پاره یی از آن بازتاب ها و از آن گفتگو ها و از آن سخنرانی ها، و همچنین به نام ها و سوابق امضا کنندگان بیانیه، دسترسی داشته باشند.

۵ شهریور ۱‍۳۹۳
۲۷ اوت ۲۰۱۴

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

جان به در بردگان و بازماندگان جان به در بردگان و قربانیان نسل کشی نازی ها، قتل عام فلسطینی ها در غزه را صریحاً محکوم می کنند

ما، جان به در بردگان و بازماندگان جان به در بردگان و قربانیان نسل کشی نازی ها، با صراحت و به روشنی، و بدون ابهام، قتل عام فلسطینی ها در غزه، ادامه ی اشغالگری، و گسترش مناطق تحت اشغال، و کلونیزاسیون فلسطین تاریخی را محکوم می کنیم.

ما همچنین، ایالات متحده ی آمریکا را به خاطر تأمین مالی اسراییل برای انجام این حمله محکوم می کنیم. و به صورت کلی تر، کشور های غربی را که توان و وزن دیپلماتیک خود را به کار می گیرند تا مانع محکومیت اسراییل شوند.

ما از این راسیسم شدید، و تلاش برای مادونِ انسان جلوه دادن فلسطینی ها که اینک دیگر در اسراییل به اوج خود رسیده است، احساس خطر می کنیم.
سیاستمداران و کارشناسان، در تایمز اسراییل و در جروزالم پست، به صورت آشکار و عریان، به نسل کشی در حق فلسطینی ها فراخوان می دهند. و راستگرایان اسراییلی، بدون پنهانکاری، نشان های نئونازی ها را اقتباس می کنند.

سوء استفاده ی «الی ویزل» از صفحاتی در تاریخ ما [مقطع تاریخی هولوکاست] به منظور موجه جلوه دادن آنچه توجیه کردنی نیست، ما را دچار حالت تهوع و انزجار کرده است: موجه جلوه دادن تلاش گسترده ی اسراییل در ویران کردن غزه، و قتل عام بیش از دو هزار فلسطینی، که در میان آن ها صد ها کودکِ قتل عام شده وجود دارند.

هیچ چیز نمی تواند بمباران کردن پناهگاه های سازمان ملل، خانه ها، بیمارستان ها و دانشگاه هارا توجیه کند.
هیچ چیز نمی تواند محروم کردن مردمان از برق و آب را توجیه کند.

ما باید صدای اعتراض جمعی خود را بلند تر کنیم، و نیروی جمعی خود را به کار بگیریم تا بتوانیم بر هر نوع نژادپرستی، و از جمله نسل کشی بی وقفه در حق مردم فلسطین، نقطه ی پایان نهیم.

ما به پایان دادن به محاصره ی غزه، فراخوان می دهیم.
ما به بایکوت کامل اقتصادی، فرهنگی و آکادمیک اسراییل، فراخوان می دهیم.

شعار «هرگز دوباره» [شعاری که اسراییل در پشت آن، برای قتل عام فلسطینی ها، به بهانه ی جلوگیری از وقوع هولوکاستی دیگر، و دفاع از خود (۸) سنگر می گیرد] باید اینچنین معنا شود:
ـ هرگز دوباره برای هیچکس!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

٭ متن بیانیه، همراه با نام ها و مشخصات و سوابق امضا کنندگان:

ijsn.net

ناگفته نماند که «الی ویزل» علاوه بر محاسن یاد شده و یاد نشده در این نوشته، و علاوه بر نقطه نظر های درخشانش در باره ی ضرورت قتل عام «تروریست» های عرب در جنگ میان تمدن و بربریت، حُسن بزرگ دیگری نیز دارد؛ و آن هم این است که به شدت در فکر رهایی مردم میهن ما هم هست، و از همین رو، همراه با بزرگتر های خود و دولتمردان و نظامیان و مهره های اصلی حامی یا کارگزار اسراییل در جنگ افروز ترین مافیای جهانی خون و نفت و سرمایه و سلاح و جنایت و تجاوز و تهاجم و اشغال، و رییسان سیا و اف بی آی و مسئولان رسمی عملیات مخفی و شکنجه گاه های پنهان سیا، و فرماندهان نظامی جنگ های آمریکا در خاورمیانه، از افغانستان تا عراق و تا سوریه و تا لیبی (و اگر توفیقی دست دهد ایران نیز) جزو اسپانسر های «مقاومت ایران» و رییس جمهور برگزیده ی آن است، و «مقاومت ایران» هم بار ها او را با لقب ناقابل «پیام آور انسانیت»، به خورد هواداران خود داده است!

(تقصیر من نیست اگر در باره ی هر کسی می نویسم ـ و دفعه ی پیش در باره ی داعش و بقیه ی «انقلابیون» عراقی تحت هژمونی داعش بود ـ سنگ مستقیماً به دماغ بعضی ها می خورد و آن را به سوی من پرتاب می کنند. تقصیر بزرگی دَماغ و کوچکی دِماغ آن ها ست؛ و من متأسفانه خود را فقط در برابر حقیقت، مسئول می دانم، نه در برابر دَماغ و دِماغ این و آن.)

۱ ـ در باره ی کمپین بی دی اس که امضا کنندگان این بیانیه از آن حمایت کرده اند، و یکی دو ماه پیش، «گیدئون لوی» ستون نویس «هاآرتص» هم سرانجام بعد از این پا و آن پا کردن ها رسماً به آن پیوست، طی سال های متمادی، مطالب زیادی به همین قلم، نوشته و ترجمه شده است که با تورق در صفحات «خبر و نظر» سایت ققنوس می توان آن ها را یافت.

به اختصار کامل، و به نقل از یکی از این مقالات:
نام کارزار «بی دی اس» (بایکوت اسراییل، اجتناب از سرمایه گذاری و مشارکت در اقتصاد اسراییل، و اِعمال مجازات های بین المللی علیه اسراییل) از حروف اول سه کلمه ی زیر ساخته شده است:
Boycott, Divestmen, Sanctions

کارزار بی دی اس، که روز به روز در سراسر جهان رو به گسترش است، از شهروندان عادی تا برجسته ترین روشنفکران و هنرمندان و نویسندگان و شاعران و دانشگاهیان و فرهنگیان و تشکل های مترقی را در بر می گیرد. در جمع فعالان این کارزار، تعداد زیادی از افراد و تشکل های یهودی پیشرو و صلح طلب چهار گوشه ی عالم حضور دارند.

شناسایی فلسطین در سازمان ملل متحد: واقعیت و مجاز ـ میشل وارشاوسکی ـ به ترجمه و با توضیحات همین قلم ـ ۱۶ آذر ۱۳۹۱

۲ ـ سلاح های جدید ما را بخرید: در غزه امتحان خود را داده اند ـ ژان زیگلر ـ با ترجمه و توضیحات همین قلم ـ ۲۵ اسفند ۱۳۸۷

۳ ـ رابرت فیسک، در مقاله ی خود در شماره ی ۱۷ ژوئیه ی ایندیپندنت انگلستان (که متأسفانه فرصت ترجمه ی آن دست نداد) قسمت های مختلفی از سخنان رییس بخش تجزیه و تحلیل های بشردوستانه ی پزشکان بدون مرز را نقل می کند؛ و همزبان با او نوار غزه را یک زندان با سقف باز، زندانی با سقف آسمان، می نامد که طی همه ی این سال ها، اسراییل، ورود مواد اولیه ی غذایی و درمانی به آن را فقط در حد از گرسنگی نمردن اجازه داده است، و در همان حال، مردم غزه را وادار کرده است که در غزه بمانند و فکر خروج از آن را از سر بیرون کنند. سال هاست که اسراییل، نه می گذارد که ساکنان غزه از زندان خود خارج شوند، و نه اجازه می دهد که در آنجا زندگی کنند. از نظر اسراییل، زندگی کردن حق مردم غزه نیست، و این مردم فقط حق دارند که از گرسنگی نمیرند.

۴ ـ در زمینه ی فراحوان های آشکار و عریان، به نسل کشی در حق فلسطینی ها، و نیز تلاش سازماندهی شده ی همه سویه به منظور مادونِ انسان جلوه دادن آن ها:

نامه یی به هزارمین قربانی نسل کشی اسراییل در غزه ـ ایلان پاپه ـ با ترجمه و توضیحات همین قلم ـ ۱۳ مرداد ۱۳۹۳

گفتگوی ایل مانیفستو با ایلان پاپه، از «تاریخ نویسان نوین» اسراییل ـ به ترجمه و با توضیحات همین قلم ـ ۱۷ بهمن ۱۳۸۷

همچنین، یک روزنامه نگار و کارشناس اسراییلی امور تربیتی، در ۲۳ اوت، مقاله و گزارشی مستند در «هاآرتص» نوشته است با عنوان «نوجوانان اسراییلی: راسیست، و مغرور به راسیست بودن خود».
از آنجا که مطالعه ی متن انگلیسی این نوشته در سایت «هاآرتص» نیازمند آپونمان است، علاقمندان می توانند ترجمه ی این مقاله را به زبان فرانسه، در لینک زیر بخوانند:

۵ ـ برای دانستن نقطه نظر های حماس در این مورد، و همچنین برای شناخت بهتر آنچه در غزه می گذرد و ادامه ی قتل عام دسامبر ۲۰۰۸ و ژانویه ی ۲۰۰۹ اسراییل در غزه است، که خود نیز ادامه ی قتل عام های قبلی بود و مقدمه ی قتل عام های بعدی، و برای کشف دروغ های تبلیغاتی اسراییل، و نیز یاوه سرایی های مبلغان «شرمگین» و یا بی شرم ایرانی اسراییل که می کوشند تا با ترسیم نقش مار، خاک در چشم بی سوادان سیاسی بپاشند و «نواله ی ناگزیر» خود را که شاید گاهی چیزی در حد یکی دو مصاحبه با رادیو اسراییل و این طرف و آن طرف باشد، و یا حتی در این حد هم نباشد دریافت کنند:

صبح به خیر، حماس ـ یوری آونری، نویسنده و روزنامه نگار و فعال سیاسی صلح طلب اسراییلی ـ با ترجمه و توضیحات همین قلم‌

استریپ تیز مکتب «انسان دوستان» در تهاجم اسراییل به غزه ـ به همین قلم ـ ژانویه ی ۲۰۰۹

غزه، و هفت پرسش و پاسخ در باب راست و دروغ مدعیان ـ به همین قلم ـ ژانویه ی ۲۰۰۹

۶ ـ برای آشنایی بیشتر با «صهیون ـ مسیحی ها»، به عنوان یک نمونه ی کوچک از کار و بار آن ها:

کمدی سیاسی صهیون مسیحی در کاخ سفید

۷ ـ هولوکاستی که انکار می شود؛ و سکوت آنان که حقیقت را می دانند ـ جان پیلجر ـ با ترجمه و توضیحات همین قلم ـ ژانویه ی ۲۰۰۹

۸ ـ نوام چامسکی در مصاحبه یی می گوید که اسراییل البته حق دفاع از خود را دارد. همانطور که آلمان نازی هم حق دفاع از خود را داشت. اما حتماً حق دفاع از خود آلمان نازی، حملات بیشتر به کشور های دیگر، و اشغال سرزمین های بیشتر نبود.
حق دفاع از خود اسراییل، این است که سرزمین هایی که اشغال کرده است را به صاحبانشان بر گرداند تا مشکلی برایش باقی نماند و نیاز به حمله به مردم سرزمین های اشغالی برای دفاع از خود در سرزمین آن ها نداشته باشد!

https://www.youtube.com/watch?v=yoAjO5_wFXc

٭ ٭ در مورد تهاجم اخیر اسراییل به غزه:
روزشمار و تشریح یک جنایت از پیش اعلام شده (در حاشیه ی تجاوز اخیر اسراییل به نوار غزه) ـ به همین قلم ـ ۲۷ تیر ۱۳۹۳

شبه نظامیان گروه تروریستی داعش می گویند 250 نیروی ارتش سوریه را اعدام کرده اند

شبه نظامیان گروه تروریستی داعش می گویند 250 نیروی ارتش سوریه را اعدام کرده اند. به گزارش «انتخاب»، فیلم ویدیویی که داعش در سایت یوتیوپ منتشر کرده، نشان می دهد ده ها تن از سربازان ارتش سوریه به دست نیروهای این گروه به اسارت گرفته شده اند. ویدیو این سربازان را نشان می دهد که تنها لباس زیر به تن دارند و دستهایشان را به نشان تسلیم بر روی سرهای خود گرفته اند. پس از آن این فیلم ویدیویی تصویر صفی از جنازه های ده ها مرد را نشان می دهد. صورت این جنازه ها بر روی زمین است و چیزی جز لباس های زیر بر تن ندارند. سپس دوربین حرکت می کند و تلنباری از جنازه های بر روی هم انباشته شده را در قسمتی نشان می دهد. 

این فیلم ویدیویی با عنوان کشته شدن 250 سرباز ارتش سوریه منتشر شده است.
یکی از تروریست های داعش در استان الرقه سوریه، در تماسی اینترنتی با رویترز گفت: «آری، همه آنها را اعدام کردیم.»
این سربازان پس از تصرف فرودگاه الطبقه در استان الرقه توسط گروه داعش، به اسارت این گروه تروریستی در آمده اند.

۱۳۹۳ شهریور ۸, شنبه

Top U.S. and World News Headlines for Friday, August 29

دست کودکان کهگیلویه و بویراحمد به شاخه هیچ آرزویی نمی رسد/ کوتاهی قد دوبرابر متوسط کشور

، کوتاهی قد همیشه یکی از نگرانیها و دغدغه های جدی افراد بوده و برخی آن را عامل مهمی در موفقیت و عدم موفقیت و بسیاری از مشکلاتی که در فعالیت های اجتماعی برایشان بوجود می آید به نحوی با کوتاهی قدشان مرتبط می دانند.
این نگرانی ها باعث شده تا بازارهای دروغ و تقلب در خصوص افزایش قد نیز گسترش یابد و جایی نباشد که تبلیغاتی در زمینه افزایش قد دیده و یا شنیده نشود.
اما کوتاهی قد این روزها یکی از مشکلات استانهایی است که از امنیت غذایی مطلوبی برخوردار نیستند. کهگیلویه و بویراحمد یکی از این استانهاست که اگرچه دارای خاک حاصلخیز و آب فراوان است اما در زمینه غذایی جزء استانهای نا امن به شمار می رود و مشکل سوء تغذیه به شکل کوتاهی قد و کم وزنی در کودکان زیر پنج سال آن دیده می شود.
سالهاست که در نبود امنیت غذایی مناسب، کوتاهی قد و کم وزنی بلای جان کودکان کهگیلویه و بویراحمدی شده به طوری که میزان کوتاهی قد در این استان دو برابر متوسط کشوری است.
12درصد کودکان کهگیلویه و بویراحمدی دچار کوتاهی قد هستند
مدیرکل دفتر بهبود تغذیه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی کشور کوتاهی قد در استان کهگیلویه و بویراحمد را حداقل دو برابر متوسط کشوری عنوان می کند و می گوید: میزان کوتاهی قد کودکان در کشور شش درصد و در کهگیلویه و بویراحمد 12 درصد است.
دکتر زهرا عبدالهی می افزاید: البته طی دو دهه گذشته این روند کاهش داشته و اگر الان این میزان 12درصد است در 20 سال پیش 30درصد بوده است با یان حال این به معنای رفع مشکل نیست.
وی بیان می کند: در سال 1374، حدود 20درصد کوتاهی قد در کشور داشتیم که این میزان الان به شش درصد رسیده و میانگین قد بچه ها سه تا چهار سانتیمتر افزایش یافته است.
عبدالهی با اشاره به مطالعات تغذیه ای در استان کهگیلویه و بویراحمد، میزان کوتاهی قد کودکان دراین استان را زیاد می داند و می گوید: یکی از علت های اصلی کوتاهی قد، سوء تغذیه مزمن است و در طولانی مدت وقتی یک بچه خوب غذا نمی خورد و انرژی، پروتئین و مواد مغذی به خوبی به او نمی رسد، ابتدا وزنش کم می شود و بر قد او نیز تاثیر می گذارد.
وی ادامه می دهد: علاوه بر این در زمینه رشد و تکامل مغزی نیز مشکل خواهد داشت که آن دیگر قالب رویت نیست و لطمه زیادی به بهره هوشی، قدرت یادگیری و پیشرفت تحصیلی اش وارد می کند که قابل جبران نیست.
دور باطل فقر و سوء تغذیه در استانهای محروم
وی تصریح می کند: کودکی که به این مشکل مبتلا شود در بزرگسالی توانمندی فکری و جسمی لازم برای پیشرفت تحصیلی و رسیدن به مدارج عالی علمی و نیروی کافی برای کار را ندارد و نتیجه این می شود که این فرد بازده تولیدش پایین است و این منجر به فقر او خواهد شد و این چرخه نامعیوب فقر و سوء تغذیه ادامه می یابد و نسل به نسل پیش می شود و این روند توسعه در یک جامعه را نیز با مشکل مواجه می کند.
وی مشکل کوتاهی قد را تنها مختص به کهگیلویه و بویراحمد نمی داند و استانهای کرمان، خوزستان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان را نیز از دیگر مناطقی عنوان می کند که از نظر شاخص های تغذیه ای وضعیت نامطلوب دارند و جزء استانهای نا امن غذایی هستند.
اما امنیت غذایی چیست که این استانها فاقد آن هستند؟ عبدالهی در تعریف امنیت غذایی می گوید: امنیت غذایی یعنی همه مردم در همه اوقات به غذای کافی، سالم با کیفیت مناسب و مطابق با ترجیحات فرهنگی شان دسترسی داشته باشند. اگر این اتفاق بیفتد می گوییم که یک جامعه از امنیت غذایی برخوردار است.
مدیرکل دفتر بهبود تغذیه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی کشور، تامین و تولید غذا، قدرت خرید، فرهنگ و سواد تغذیه و شاخص های بهداشتی را از عوامل موثر در امنیت غذایی می داند و بیان می کند: اگر بخواهیم از نظر امنیت غذایی استانهای کشور را رتبه بندی کنیم، از استانهای امن تا نا امن در کشور وجود دارد.
کمبود امنیت غذایی در کهگیلویه و بویراحمد
وی با بیان اینکه برخی استانهای محروم کشور در زمینه امنیت غذایی ناامن هستند، می گوید: استان کهگیلویه وبویراحمد یکی از استانهای ناامن غذایی است و این می طلبد که حتما در قالب مداخلات چند بخشی امنیت غذایی در استان را ارتقا داد.
عبدالهی این مداخلات چند بخشی را شامل مداخله در تولید مواد غذایی، عرضه موادغذایی و کنترل قیمتها، آموزش و ارتقای سواد تغذیه ای و بهداشت غذایی عنوان می کند و می افزاید: باید به همه این عوامل توجه شود تا بتوانیم امنیت غذا و تغذیه را در یک منطقه داشته باشیم.
وی همچنین می گوید: علاوه بر سوء تغذیه و کمبود ریز مغذیها در استانهای نا امن، به دلیل نادرست بودن الگوی غذایی و مصرف نمک، غذاهای پرچرب، فست فودها، شیرینی و ... در این استانها مشکل اضافه وزن و چاقی نیز وجود دارد که این نیز نوعی سوء تغذیه است.
امنیت غذایی با توزیع پول رشد نمی کند
عبدالهی بر ارتقای امنیت غذایی استانها تاکید می کند و ادامه می دهد: در این راستا سند امنیت غذایی کشور تدوین شده و به تصویب شورای عالی تغذیه کشور رسیده است. این سند به دانشگاههای علوم پزشکی ابلاغ شده و به عنوان یک اولویت در دستور کار قرار گرفته است تا مشکل نا امنی غذایی را کاهش داد.
مدیرکل دفتر بهبود تغذیه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی کشور بابیان اینکه در این زمینه مشکلات زیربنایی و فقر وجود دارد، می گوید: قرار نیست دولت برای رفع این مشکل پول تقسیم کند کما اینکه وقتی در دوره ای پول تقسیم کردند، امنیت غذایی نه تنها بهتر نشد بلکه بدتر شد.
وی توسعه امنیت غذایی را مستلزم توانمندسازی و فقرزدایی می داند و تصریح می کند: توانمندسازی خانوارها برای کسب درآمد و اینکه استفاده صحیحی از درآمد محدود خود بکنند، ضروری است.
فقر و نابرابری ها از علل اصلی عدم امنیت غذایی
رئیس دانشگاه علوم پزشکی استان نیز در این خصوص به خبرنگار مهر می گوید: فقر و نابرابری ها از علل اصلی عدم امنیت غذایی است.
دکتر رضا چمن می افزاید: همچنین به رغم کوچک بودن استان، روستاهای آن بسیار پراکنده هستند و این بر مشکلات افزوده است.
چمن با بیان اینکه دوران گذار جامعه را سپری می کنیم، بیان می کند: تغذیه یکی از مهمترین معیار ها در این زمینه است.
وی اضافه می کند: در مقطع گذار از طرفی با سوء تغذیه و کوتاهی قد و کم وزنی مواجه هستیم و از طرف دیگر با اضافه دریافتی و بد دریافتی که منجر به چاقی و برخی بیماریها می شود.
وی بر فرهنگسازی در خصوص تغذیه صحیح تاکید می کند و می گوید: آگاهی از تغذیه صحیح می تواند بسیاری از مشکلات را مرتفع کرده و امنیت غذایی را نیز ارتقا دهد.
سم و کودهای شیمیایی سلامت مردم را تهدید می کند
یک متخصص تغذیه نیز آلودگی های محیطی را در تغذیه بسیار موثر می داند و می گوید: مصرف بالای سم و کودهای شیمیایی سلامت مردم را به خطر می اندازد.
جان محمد ملک زاده می افزاید: باید زمینه ایجاد بسیاری از سوء تغذیه ها حذف شود و به دنبال پیشگیری اولیه بود.
وی با بیان اینکه به اصل پیشگیری به خوبی توجه نشده است، بیان می کند: ما ابتدا باید در زمینه پیشگیری های اولیه اقدام کنیم و سپس وارد مرحله درمان شویم.
ملک زاده همچنین عدم وجود عدالت در اختصاص منابع را یکی از علتهای پایین بودن امنیت غذایی در استانهای محروم می داند و می گوید: باید راهکارهای صحیح و کارآمدی برای ارتقای امنیت غذایی در این استانها اندیشیده و اجرا شود.
به گزارش خبرنگار مهر، کودکان این استان هیچ نقشی در کوتاهی قد خود ندارند و نمی دانند در بزرگسالی باید حسرت قدی بلند و کشیده را بخورند. با این حال برنامه ریزی صحیح برای ارتقای امنیت غذایی و آگاهی بخشی در خصوص تغذیه صحیح در این استان می تواند این حسرت را در همین روزهای کودکی از بین ببرد.
....................

علی اصغر حاج سید جوادی: آمریکا در ۱۹۴۵ نازیسم هیتلری را در اروپا سرنگون کرد و در ۱۹۴۸ صهیونیسم را با تاسیس اسرائیل بر مردم فلسطین مسلط کرد.

۱۳۹۳/۰۵/۳۱- علی اصغر حاج سید جوادی: آمریکا در ۱۹۴۵ نازیسم هیتلری را در اروپا سرنگون کرد و در ۱۹۴۸ صهیونیسم را با تاسیس اسرائیل بر مردم فلسطین مسلط کرد. کریس هجس Chris Hedges رئیس سابق دفتر نیویورک تایمز در خاورمیانه در سخنرانی خود در دانشگاه پرینستون آمریکا به تاریخ ۲۲ مه ۲۰۰۸ می گوید: “اسرائیل بدون آمریکا احتمالا وجود خارجی نداشت. در جنگ ۱۹۷۳ زمانی که نیروهای مصری برخوردار از آموزش و حمایت شوروی از کانال سوئز گذشتند و سوریه ای ها در ارتفاعات گولان نیرو پیاده کردند، چیزی نمانده بود که اسرائیل نابود شود، هواپیماهای حمل و نقل نظامی غول پیکر آمریکایی برای نجات این کشور سررسیدند. هر نیم ساعت یک هواپیما بر زمین می نشست تا ارتش از هم پاشیده شده اسرائیل را که اغلب سلاحهای سنگین خود را از دست داده بود تعمیر کنند. تا زمانی که جنگ به پایان رسید آمریکا ۲ میلیارد و ۲۰۰ میلیون دلار کمک های نظامی فوری به اسرائیل داده بود. این امر شاید برجسته ترین مثال برای حمایت حیاتی بی وقفه ای باشد که ایالات متحده برای دولت یهود فراهم کرده است. دولت اسرائیل در نیمه شب ۱۴ مه ۱۹۴۸ زاده شد و آمریکا ۱۱ دقیقه بعد آن را به رسمیت شناخت. از آن زمان هر دو کشور در آغوش مرگبار یکدیگر قفل شده اند…“. اکنون که آخرین روز ژوئیه ۲۰۱۴ است سه هفته می گذرد که نوار غزه با یک میلیون و ۸۰۰ هزار جمعیت از آسمان و زمین و دریا در آغوش مرگبار اسرائیل و آمریکا در خون و آتش زیر نگاه بی تفاوت غرب عموما و آمریکا خصوصا دست و پا می زند. تا کنون صدها کشته از کودکان و زنان و مردان، و هزاران زخمی در میان تلّی خاکستر برباد رفته از محلات و مساکن ویران شده در زیر موشک ها و بمب های اسرائیل بر جای مانده است. این فاجعه اولین محصول هماغوشی مرگبار آمریکا و اسرائیل بر سر مردم فلسطین نیست و تا چرخ سیاست جهانی برهمین محور می چرخد بار آخر هم نخواهد بود. ۶۶ سال از تاسیس اسرائیل از سوی سازمان ملل بدون مراجعه به آرای ساکنین فلسطین می گذرد و ۴۷ سال (۱۹۶۷) از اشغال سرزمین فلسطین که به اکثریت مردم ساکن فلسطین “بخشیده بودند!” از سوی ارتش اسرائیل می گذرد. این بخش از فلسطین که ساکنین آن متشکل از اعراب مسلمان و مسیحی هستند می بایست به دولت آینده فلسطین تبدیل شود؛ اما صهیونیزم که نطفه آن در قلب اروپا در شکم ژودائیزم (یهودیت) در اواخر قرن نوزدهم بسته شده بود با تشکیل شبکه جهانی مهاجرت یهودیان از چهارگوشه جهان به سرزمین فلسطین تنها در فکر تحقق دعای یهودیان آواره نبود که “سال آینده در اورشلیم”. صهیونیزم ایدئولوژی سیاسی یهودیان اشکناز یا یهودیان متنفذ و صاحب نام اروپائی و آمریکائی بود که سر در سودای تسلط بر تمامی فلسطین و حضور سیاسی- نظامی در سراسر سرزمین سرشار از منابع معدنی زیرزمینی خاور نزدیک دارد. تحقق این سودا به دست جنایتکار هیتلر و با نابودی هزاران هزار یهودی اروپای تحت اشغال سربازان نازی آنجایی به تحقق پیوست که با تاسیس سازمان ملل متحد از سوی فاتحان جنگ دوم و در راس آن ها آمریکا به تقسیم فلسطین بر دو بخش یهودی و عربی منتهی شد که بخش یهودی به نام دولت اسرائیل که بلافاصله تشکیل شد و دولت فلسطین که تا امروز پس از ۶۶ سال هرگز نه فقط ایجاد نشده است؛ بلکه در تمامی این سال های دراز اسرائیل با حمایت آمریکا و تکیه به حق وتوی آن در شورای امنیت سازمان ملل لحظه ای از پیشروی گام به گام به بخش فلسطینی مسلمانان همراه با تحمیل همه نوع تحمیل های جسمی و روانی و محرومیت های مادی و معنوی خودداری نکرده است. چرا؟
زیرا تا سایه آمریکا و انواع سازمان ها و گروه های سیاسی و مالی و اقتصادی یهودیان صهیونیست و شرکای کلیساهای مسیحی افراطی و وابستگان آن در حزب جمهوریخواه و دمکرات کنگره بر سر اسرائیل گشوده شده و تا شورای امنیت سازمان ملل یا نهاد اجرایی آن در اختیار آمریکا و فاتحان جنگ دوم است، یعنی دارندگان انحصاری حق وتو (آمریکا، روسیه، انگلیس، چین و فرانسه) و تا بند وابستگی دیکتاتورهای نشسته بر خوان نعمت چاه های نفت و گاز خاورمیانه و نزدیک با آمریکا و اروپا گسسته نشده است مردم این منطقه محکوم به تلاشی برای زنده ماندن و نمردن هستند در کمیت نه زنده ماندن برای زندگی کردن در کیفیت و اسرائیل به ظاهر دموکرات سرنوشتی جز ادامه راهی که هیتلر و ایدئولوژی نازی نژاد پرست او پیمود ندارد. ترسیم این راه و این سرنوشت از راقم این سطور نیست که به خاطر مخالفت با استبداد و تعصب دینی و حاکمیت ایمان جاهلی بر عقل و خرد بشری از زادگاه خود رانده شدم، بلکه ترسیم انعکاس ایدئولوژی نازیسم هیتلری و فاشیزم موسولینی و کیفیت آن در عمل و سیاست اسرائیل از قلم افسر سابق ارتش اسرائیل به نام یهودا شائول Yehuda Shaul است در نشریه معتبر لوموند به تاریخ چهارشنبه ۲۳ ژوئیه ۱۹۱۴ زیر عنوان: به ادعای دفاع، اسرائیل حمله می کند، دخول در غزه به هیچ نتیجه نمی رسد. می نویسد: “… وقتی نام هایی را (که اسرائیل) برای دخالت نظامی در غزه عنوان می کند می شنویم، مخصوصا با توجه به افکار عمومی بین المللی، مرا به یاد دوران خدمت خودم در آرتش اسرائیل می اندازد که نامش نیروهای دفاع از اسرائیل است، به یاد فاصله و گودالی از اخلاق می افتم که روزهای خدمتم بین عنوان و عمل آرتش اسرائیل کشف کردم. با عملیات نظامی که ما در اراضی اشغالی به بهانه پیشگیری از عملیات تروریست ها انجام می دادیم. من و رفقایم به زودی فهمیدیم که صفت دفاعی عملیات ما در واقع پرده اختفایی ست که عملیات تهاجمی گوناگون ما را می پوشاند. توصیه موشه ایالون وزیر دفاع کنونی که آن روزها رئیس ستاد آرتش بود به ما سوزاندن وجدان فلسطینی ها بود. سوزاندن وجدان فلسطینی ها که وظیفه ما در اجرای این توصیه بود ایجاد وحشت و ترس و تنبیه و مجازات تمامی جامعه فلسطینی ها و اراضی اشغالی بود. پایه کار ما بر این بود که مردم اراضی اشغالی هرگز در فکر اعتراض از وضع خود نباشند و هیچگاه وجدان آن ها فرصت آرامش و رهایی از ترس و وحشت از آرتش اشغالگر را نداشته باشد، به عبارت دیگر یک وجدان سوخته یعنی یک وجدان ترس زده و همیشه مضطرب. درچارچوب این پیش گیری من و رفقایم آموختیم که همه فلسطینی ها را دشمن خود و حمله به دشمن را حق دفاع از خود بدانیم. وقتی برای یادآوری حضور خود به مردم دست به عمل می زدیم هدف ما ترساندن و وحشت زده کردن مردم عادی و فهماندن این مسئله بود که بدانند که زیر نظارت و دخالت دائمی ما هستند. کشتارها در معابر و کوچه ها و سرزده داخل شدن در منازل مردم در روز و شب متکی به هیچ گزارش و هشداری از سوی منابع اطلاعاتی آرتش نبود، ما به بهانه مقابله با تروریزم معرکه مجازات جمعی مردم بیگناه را برپا می کردیم… همه علامات جهانی قادر به محو این واقعیت نیست که اسرائیل به دفاع از خود قانع نمی شود، بلکه دفاع بهانه حمله است نه فقط در این روزها بلکه در همه روزها، باید به جای توجیه و توضیح دخالت خود زیر پرده دفاع، ما باید برای برگزیدن راه دیگری دست به عمل بزنیم. وقت آن رسیده است که باید بگوییم اسرائیل باید دست از ادامه اشغال نظامی سرزمین های فلسطینی بردارد.”
 
اما گیدئون لوی در شماره ۱۳ ژوئیه ۲۰۱۴ روزنامه اسرائیلی هارتص پا را از یهودا شائول افسر سابق آرتش اسرائیل فراتر می گذارد و می نویسد: “هدف واقعی اسرائیل در عملیات غزه چیست؟ کشتن عرب ها. هدف عملیات “کرانه حفاظتی” برقراری آرامش است. شعار مافیا سیاست رسمی اسرائیل شده است. اسرائیل صمیمانه معتقد است که اگر صدها فلسطینی را در غزه به قتل برساند آرامش حکمفرما خواهد شد… از جنگ لبنان در سی سال پیش، کشتن عرب ها نخستین هدف دستگاه استراتژیکی اسرائیل شده است. آرتش اسرائیل علیه آرتش ها جنگ به راه نمی اندازد. هدف اصلی آن مردم غیر نظامی است. عرب ها برای کشتن به دنیا آمده اند. آن ها هدف دیگری در زندگی ندارند و اسرائیل آن ها را می کشد.” ژنرال بازنشسته و مفسر فعال اسرائیل اُرن شاچور با خونسردی در سخنان و حشتناکی می گوید “اگر ما خانواده آن ها را بکشیم، آن ها به جان خود خواهند افتاد…”
 
اگر یهودا شائول از قول موشه ایالون وزیر دفاع کنونی دولت نتانیاهو سیاست اسرائیل را در ایجاد دائمی ترس و اضطراب مردم بی دفاع فلسطین از اسرائیل و ماشین ویران کننده نظامی آن ترسیم می کند، گیدئون لوی به هدف نهایی اسرائیل اشاره می کند که کشتن عرب ها یا پاک سازی قومی سراسر فلسطین از وجود عرب هاست. به قول ایلان پاپه استاد سابق و طرد شده دانشگاه حیفا و استاد کنونی در دانشگاه اکستر انگلیس که مخالف اشغال نظامی فلسطین است: “مسئله در اسرائیل نه نقش مذهب یا سنت، بلکه نقش صهیونیزم است که آشکارا چیزی جز ایدئولوژی طرد و نژاد پرستی و نفی بلد نیست. این ایدئولوژی به آرتش اجازه می دهد که نقشی تعیین کننده در بخش اعظم سیاست داخلی و خارجی بازی کند و شاید درست باشد اگر بگوییم که اسرائیل نه دولتی است صاحب آرتش، بلکه ارتشی ست صاحب دولت… پیش از آنکه صلح امکانپذیر باشد اسرائیل باید از صهیونیزم پاکسازی شود و صلح باید شامل بازگشت آوارگان فلسطینی باشد…” ایلان پاپه در مصاحبه با آپوستولی فوتیادیس در پاسخ به این پرسش که سوء استفاده از تاریخ چگونه بر کشمکش اعراب و اسرائیل تاثیر گذارده و آیا راهی به درک عینی وقایع وجود دارد می گوید: “تاریخ به خصوص در اسرائیل مورد استفاده قرار گرفته تا سیاست های جنایت کارانه را توجیه کند. این است مهم ترین سوء استفاده از تاریخ. شکلی از این سوء استفاده هم این است که راویانی استخدام شدند تا نسل های جدید را به گونه ای تک بعدی، به گونه ای ملی گرایی و حتی می توان گفت نژادپرستانه آموزش دهند. تاسف بارترین سوء استفاده از خاطره هولوکاست است که بدین وسیله اسرائیل فلسطینی ها و اعراب را همچون نازی ها معرفی می کند و هرگونه سیاست جنایتکارانه را علیه آن ها توجیه می کند…”
 
آنجا که آمریکایی ها نمی دانستند!
 
ناهوم بارنئا روزنامه نگار مشهور نشریه اسرائیلی یدیعوت آهارنوت در باره شکست مذاکرات صلح اسرائیل- فلسطین از یک مقام مسئول در دولت آمریکا که خواهان فاش شدن نامش نیست می پرسد و او می گوید: “مذاکرات می بایست با تصمیم توقف ساختمان کلنی های یهودی در خاک فلسطین شروع می شد، اما تصور ما این بود که نمی توانیم به دلیل ترکیب حکومت اسرائیل (یعنی وجود دو وزیر فاشیستی به نام نفتالی و لیبرمن و اعضای حزب آن ها در کنیسه) به چنین توافقی دست یابیم. لذا تصمیم گرفتیم که از طرح آن در مذاکرات صرف نظر کنیم.” و سپس ادامه می دهد که “ما قادر نبودیم حدس بزنیم که نخست وزیر نتانیاهو به انتشار آگهی مناقصه برای ساختمان سازی شهرک های یهودی مبادرت خواهد کرد تا مقامش به خطر نیافتد. ما همچنین متوجه نشدیم که ادامه این شهرک سازی ها به وزیران او امکان می هد تا به صورتی مؤثر در پیشرفت مذاکرات خرابکاری کنند. پس از شکست گفتگوها، ما تازه فهمیدیم که ساختمان ۱۴ هزار مسکن به منزله تصرف زمین ها در سطح گسترده است.” خبرنگار نشریه اسرائیلی به مخاطب خود می گوید: “هنگامی که دریافتید اسرائیلی ها به طور جدی توجهی به مسائل مطرح در مذاکرات ندارند دچار حیرت نشدید؟” مقام آمریکایی می گوید: “چرا. هنگامی که موشه یالون وزیر دفاع شما اعلام کرد که جان کری (وزیر خارجه آمریکا) فقط در پی دریافت جایزه صلح نوبل بوده و نه چیز دیگر ما حیرت کردیم. این توهین وحشتناکی بود در حالی که ما این کارها را به خاطر شما انجام می دهیم…” (برگرفته از ترجمه بهروز عارفی از مقاله آلن گرش پژوهشگر فرانسوی در ماهنمامه لوموند دیپلماتیک ژوئن ۲۰۱۴). نویسنده به دنبال این مطلب می نویسد: “استدلال اصلی را می توان در چند کلمه خلاصه کرد: “ما آمریکای ها نمی دانستیم. ما نمی دانستیم که مستعمره سازی چه معنایی دارد. ما نمی دانستم که حکومت اسرائیل علاقه ای به مذاکرات ندارد. و سپس ادامه می دهد: “آیا این حرف ها اعتباری دارند؟ آمریکا متحد اصلی اسرائیل که از چهل سال پیش در روند صلح درگیر است نمی دانست؟ چگونه می توان باور کرد که آقای کری بیش از ۱۰ بار اقیانوس را پشت سر گذاشته، صدها ساعت پای میز چانه زنی سیاسی نشسته… آری در یک کلمه چگونه می توان باور کرد که پس از اتلاف این همه نیرو برای حل این کشمکش، اکنون به این نتیجه رسیده باشد که اسرائیلی ها علاقه ای به مذاکره ندارند؟ در حالی که بیش از ۱۰ سال است روند اسلو (قرارداد صلح اسلو میان فلسطین و اسرائیل) در زیر وزنه شهرک نشینان به خاک سپرده شده است. از سال ۱۹۹۳ بیش از ۳۵۰ هزار مهاجر در کرانه باختری رود اردن و بیت المقدس شرقی (سرزمین فلسطین) مستقر شده اند و واشنگتن باز هم چیزی نفهمیده؟ پس آقای کری چه چیزی در سر دارد؟ چرا با وجود شکست اینقدر پشتکار به خرج می دهد؟ واقعا او نمی دانست؟ در حقیقت کری مثل اوباما و همه همقطارهای گذشته شان آنقدر هدف های تل آویو را پذیرفته اند که واقعیت را نمی بینند و نقطه نظرهای فلسطینی ها را نمی فهمند. صائب عریقات رئیس هیئت مذاکرات فلسطین به طرف های اسرائیلی خود گفته است: “شما ما را نمی بینید، ما نامرئی هستیم” این کنایه را می توان برای آمریکایی ها نیز به کار برد. در مورد آمریکاییان چون اسرائیلی ها می توان از یک اصل قدیمی استفاده کرد: “مال من، مال من است. بر سر مال تو چانه می زنیم.” دعوا بر سر سرزمین هایی ست که در سال ۱۹۶۷ به اشغال درآمده. این سرزمین ها و همه حق فلسطینی ها بر این سرزمین قابل مذاکره است چه بر سر بیت المقدس شرقی و چه شهرک های یهودی نشین، چه در مورد امنیت و پناهندگان، چه در مورد آب و بقیه مسائل. در نتیجه، اعطای هرگونه امتیاز بر گردن طرف اشغال شده است نه طرف اشغالگر…”
 
اما حرف آخر و هدف نهایی را باید از زبان بنیامین نتانیاهو نخست وزیر و رهبر حزب صهیونیستی لیکود شنید. در روز جمعه ۱۱ ژوئیه ۲۰۱۴ در کنفرانس مطبوعاتی که مخصوص پرسش و پاسخ در مسئله نوار غزه بود که در پاسخ به پرسش خبرنگار در زمینه امکان تشکیل دولت مستقل فلسطین می گوید: “من اصولا با تاسیس یک دولت مستقل فلسطینی مخالفم.” به قول بنیامین بارت مفسر نشریه لوموند ۱۶ ژوئیه “نظری با چنین صراحتی نادر در سایت اخبار خبرگزاری تایمز اسرائیل منعکس می شود اما در وسائل ارتباط جمعی غرب انعکاس نمی یابد”. چرا؟ به این دلیل که وجدان غرب همچنان خود را به جنایاتی که از نازیسم هیتلری بر یهودیان اروپا رفته است به همراه حضور نیرومندترین کانون های صهیونیستی یهودی و حضور و نفوذ آن ها در سیاست داخلی و خارجی آمریکا و اروپا بدهکار می داند. تاریخ را در گذشته نزدیک بار دیگر ورق بزنیم و به وضع امروز غزه برسیم. سازمان ملل متحد سازمانی ست که به دست فاتحان غرب و در راس آن آمریکا با شکست ارتش نازی آلمان به عنوان حفظ صلح و امنیت جهانی تاسیس شد. گام اول در نقض و تهی بودن مفهوم تامین صلح و امنیت جهان در شورای امنیت این سازمان انحصار حق وتو برای فاتحان بود که ۵ عضو اصلی شورای امنیت را تشکیل می دادند (آمریکا، روسیه، چین، انگلیس و فرانسه). گام دوم در پوچی منشور ملل متحد در تامین صلح و امنیت ملل عضو، کشیدن پرده آهنین بود که به دست استالین و روسیه شوروی، اروپا را به دو بخش شرق کمونیست و غرب دمکرات تقسیم کرد. گام سوم آغاز جنگ سرد و تقسیم عملی جهان بین دو امپریالیسم روس و آمریکا… شرح و تفصیل گام های بعدی را باید در بستر جنگ سرد و واقعیت هایی مشاهده کرد که از جنگ و کشتار و نسل کشی و تجاوز و کودتا و ویرانی و قحطی و غیره از بدو تاسیس سازمان ملل از ۱۹۴۵ تا امروز بر سر سازمان ملل و مردم پنج قاره جهان گذشته است.
 
از پنج عضو اصلی شورای امنیت سازمان ملل یا صاحبان حق وتو که وجود و عدم صلح و جنگ را در پنج قاره جهان با ترازوی منافع ژئوپولیتیک و ژئواستراتژیک خود توزین می کنند، آمریکا به دنبال همه کودتاهای ریز و درشت خود در آسیا و آفریقا و آمریکای لاتین و شرکت در منافع دیکتاتورها و سرمایه داری چپاولگر آن در آخرین جنون جهان گشایی خود در ریاست جمهوری بوش، دو کشور افغانستان و عراق را به خاک و خون کشید و هنوز پس از سال ها و سال های آینده پرونده بدبختی و فلاکت مردم این دو کشور بسته نشده و نخواهد شد. همگام آمریکا، روسیه و چین همچنان به کشتار و تجاوز به مسلمانان قفقاز و ترکستان شرقی و گسترش امپراطوری خود در اوکراین و در جزایر همجوار خود در اقیانوس آرام مسلحانه سرگرم کارند. اروپای متحد که در عمل از حضور در صحنه سیاست گذاری جهانی غایت و غیر متحد است جز به حفظ منافع در محدوده مرزهای ملی خود هدفی ندارد. در چنین وضعی ست که یکی از نیرومندترین ارتش های جهان نوار غزه را با یک میلیون و ۸۰۰ هزار فلسطینی بی دفاع از زمین و دریا وهوا به آتش و خون می کشد. ما اکنون در دهه دوم قرن ۲۱ از سویی شاهد ارتکاب یکی از خونبارترین جنایات بشری از صهیونیزم اسرائیل با اتکا به پشتیبانی آمریکا و سکوت صاحبان حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل یعنی روسیه و چین و انگلیس و فرانسه هستیم و از سوی دیگر حیرت زده از تحمل و مقاومت مردمی هستیم که به قول زنده یاد و مرد بزرگ روشن بین یهودی تبار استفان هسل در “بزرگترین زندان بدون جهان یعنی نوار غزه”، بزرگترین حماسه مقاومت تاریخ بشری را در مقابل صهیونیزم یا بی اخلاق ترین ایدئولوژی متجاوز سیاسی جهان زیر پرچم اسرائیل رقم می زنند.
 
پاریس اوت ۲۰۱۴

۱۳۹۳ شهریور ۷, جمعه

سواحل ایران


















چوب حراج به طبیعت "کهنوش"

چوب حراج به طبیعت "کهنوش"


در کنار همه مشکلات زیست محیطی مانند آلودگی آب، هوا و خاک در کلانشهرها و تنوع زیستی که تاثیرات آن در ابعاد مختلفی بر زندگی ما اثر می‌گذارند، روستاهای ایرانی امروز درگیر مشکلاتی دیگر هستند. بهره‌برداری غیرکارشناسی در لباس توسعه، به جان محیط بکر و زندگی روستایی افتاده تا تتمه آنچه طبیعت به ما سپرده نیز نابود شود.

به گزارش ایسنا، این تخریب‌ها در سطح کوهستان باعث تخریب طبیعت بکر صخره‌ای کوهستانی می‌شود که طبیعت در طول میلیون‌ها سال گذر زمان آن را ساخته است.

پوریا گل‌ محمدی پژوهشگر و مردم شناس در این رابطه به خبرنگار محیط زیست ایسنا در رابطه با اثرات زیان بار و فاجعه آمیز زیست محیطی استخراج سنگ در منطقه کهنوش می‌گوید: انفجارها و استخراج سنگ‌ها باعث تغییر مسیر آب‌های زیر زمینی و فرو ریختن کانال برخی قنات‌ها و خشک شدن چشمه‌های آب می شود. همچنین آلوده شدن آبها بر اثر مواد حاصل از برش سنگ‌های معدنی که با بارش برف باران وارد چرخه آب می‌شود، در طولانی مدت موجب غیر قابل شرب شدن آب چشمه ‌ها خواهد شد.

وی با بیان این که حیات جانوران و پرندگان در محیط طبیعی روستا به خطر افتاده است، افزود: خاکه و پودر سنگ حاصل از برش سنگ‌ها به صورت گرد و غبار بر روی گیاهان و درختان روستا اثر گذاشته و نه فقط باعث خشک شدن درختان باغات و مزارع مجاور شد،ه بلکه سبب ناباروری آنها نیز می شود.

این پژوهشگر می گوید: شکل استخراج سنگ نه تنها مناظر زیبای روستا را نابوده کرده، بلکه با ایجاد راه‌های موقت برای حمل سنگ با ماشین‌های سنگین خاک‌های طبیعی را به خاک‌های مرده تبدیل کرده است. در حالیکه این معادن نه تنها در بهبود وضع معیشتی مردم کوچکترین نقشی نداشته بلکه باعث ایجاد اختلاف بین مدیران روستایی و مردم و مهاجرت برخی از اهالی از روستا شده است.

وی تاکید می‌کند: فعالیت شرکت‌های معدنی با تخریب مراتع و امکانات زیست محیطی منطقه، پتانسیل‌های (دامداری، کشاورزی، گردشگری، منابع غنی و مثمر‌ثمر طبیعی) را به ویرانه تبدیل کرده است و آلودگی این معادن به تدریج باعث نابودی مشاغل بومی مانند دامداری و زنبورداری می‌شود.

، مسئولان ملی و استانی باید بدانند که با ادامه این شرایط در تخریب مراتع و مزارع، مسموم شدن آب‌های سطحی و زیرزمینی و از بین رفتن منابع آب و اکوسیستم طبیعی در شرایط زیست محیطی مناطق روستایی و مهاجرت شدید مردم اثر خواهد گذاشت.

mazare honarmandane Iran

جمعه گردی های اسماعيل نوری علا حکمت جداسازی «سيمين» از «شاملو»

جمعه گردی های اسماعيل نوری علا حکمت جداسازی «سيمين» از «شاملو»

اسماعيل نوری‌علا
حکومتيان، با ايجاد قطعهء هنرمندان بهشت زهرا، کوشيده اند که دوغ و دوشاب را با هم قاطی کنند و (به اصطلاح) هنرمندان خودی را لای هنرمندان بي زار از آنها جا بزنند. اين کار با نقشه بوده است اما خانهء شاملو، بدون نقشهء آنها، مدفن بزرگان سکولار دموکرات ايران شده است. در اين صورت حکومتيان چگونه می توانند به خانوادهء سيمين بهبهانی اجازه دهند که پيکر اين «انکار حکومت اسلامی» را به همانجائی ببرند که امامزاده ای گمنام زير سايهء غولی به نام احمد شاملو به خوابی هراسيده رفته است؟

esmail@nooriala.com

هشت سال پيش، يکی از جمعه گردی های من با اين کلمات پايان گرفت: «نمی توان شک کرد که همهء بزرگان ما را روزگاری در اطراف شخصيتی يا بنائی مذهبی دفن کرده اند. با اين همه، امروز، ما آرامگاه سعدی را داريم و مدفن حافظ و بوعلی را، هر يک چون سروی سترگ بر پای خود ايستاده و از هر های و هوی مذهبی وارسته. اين اتفاق چگونه افتاده است؟ چرا ما با تشريفات مذهبی پا به آرامگاهان سعدی و حافظ نمی گذاريم ـ حتی اگر برای آمرزش روح شان بر سنگ ها تقه زنيم و فاتحه بخوانيم؟ اينجاست که فکر می کنم، بقول نيما، آنکه از پس قافله می آيد و سرند در دست دارد خوب می داند که چه بايد بکند. و با اين عينک که نگاه می کنم روزی دور را می بينم که کسی در کرج از رهگذری می پرسد: «اين طرف ها امامزاده ای به نام امامزاده طاهر وجود دارد؟» و پاسخ  می شنود که: «بله، می گويند ته آن خيابان، کنار مقبرهء احمد شاملو، گور امامزاده ای بنام طاهر هم هست.»(1)

و اکنون، يک دهه به پايان نرسيده، می بينم که امامزاده طاهر چگونه دارد نام عوض می کند و، از نظر من، به «خانهء شاملو» شناخته می شود. اين چگونگی را مرگ سيمين بهبهانی و وصيت بی فرجام او برای دفن شدن در «خانهء شاملو» بيش از هميشه آشکار می کند. لمحه ای در اين پرسش تأمل کنيم: چرا حکومت اسلامی اجازه نداد که پيکر سيمين بهبهانی در امامزاده طاهر دفن شود؟
***
روشن است که راحت ترين راه خلاصی مبارزان عليه ستمگران تن به مرگ دادن است، چه مرگ طبيعی و چه مرگ اختياری. با مرگ، درد و رنج به پايان می رسد و ستمگر ديگر نمی تواند آدم مبارز را به زندان و شکنجه بکشاند. اما چه بيهوده است مردن اگر مرگ ما هم نتواند به ستمگر ضربه ای بزند. مرگ می تواند همچون مبارزه ای در زندگی تبديل به پيکاری علطه ستمگر شود.اما اين کار ممکن نيست اگر «خلاص شدگان» به هنگام زندگی چنان نزيسته باشند که حلقوم مردم ستمديده و درد کشيده شده و، به عبارتی ديگر، نامی از خود در ميان مردم بجای نهاده باشند که از خودشان بزرگ تر باشد و ماندگاری يادشان را تضمين کند. و بدينگونه است که ستمگران، اغلب، از مردگانی اينگونه، بيش از زندگان معترض، که می شود گرفت شان و شکنجه شان کرد و جلوی دوربين تلويزيون نشاندشان، می ترسند. اين رفتگان، در مرگ خويش، هم از تيررس ستمگران جسته اند و هم، در وادی عدم ظاهری، وجودی آسيب ناپذير به دست آورده اند. جسم شان روی زمين مانده اما نام و يادشان، بی هراس و روئين تن، تازه زندگی اصلی خود را آغاز کرده است.

و بديهی ست که نام های اينگونه «مردگان هميشه زنده» چون در کنار هم قرار گيرند نيروئی خارق العاده را می آفرينند که هیچ حکومتی يارای شکستن اش را ندارد
***
به مردگان خفته در حياط امامزادهء دست سومی به نام «طاهر» بنگريد که زير سقف گنبد کاشی کاري و درون ضريح نقره کاری اش لميده است: هوشنگ گلشيري، غزالهء عليزاده، محمد مختاري، محمد جعفر پوينده، م. آزاد، احمد عبادی، حبيب الله بديعی، تقی ظهوری، حسينعلی ملاح، حسن گلنراقی، علی اصغر بهاری، شاپور نياکان، عبدالعلی وزيری، مهين اسکوئی، پوران شاپوری، غلامحسين بنان، مرتضی حنانه، دلکش (عصمت باقرپور)، عزت روح بخش، جلال ذوالفنون و بالاخره احمد شاملو؛ شاعری که از هم اکنون امامزاده طاهر را بی رنگ و گورستان اش را به «خانهء شاملو» تبديل کرده است؛ خانه ای الهام بخش ساکنان اردوگاه مبارزان راه آزادی و عدالت و عليه حکومت ستمگران از مردم بريده.(2)
روشن است که اين «خانهء شاملو»، بی هيچ نقشه و برنامهء قبلی، مدفن نويسندگان سکولار دموکرات ما شده و بخاطر وجود آنان شرف يافته است. اين مطلب را حکومتی ها بهتر از ما فهميده اند، بخصوص که هر سال، در سالگرد مرگ شاملو، جوانان نورسته ای را ديده اند که کتاب در دست و آرام بر سر مزار او گرد می آيند و زمزمه وار سخنی از او را تکرار می کنند که: «ابلها مردا! عدوی تو نيستم، انکار تو ام!»
حکومتيان، با ايجاد قطعهء هنرمندان بهشت زهرا، کوشيده اند که دوغ و دوشاب را با هم قاطی کنند و (به اصطلاح) هنرمندان خودی را لای هنرمندان بيزار از حکومت اسلامی جا بزنند. اين کار با نقشه بوده است اما «خانهء شاملو»، بدون نقشهء آنان، مدفن بزرگان سکولار دموکرات ايران شده است. در اين صورت حکومتيان چگونه می توانند به خانوادهء سيمين بهبهانی اجازه دهند که پيکر اين يکی ديگر از «منکران حکومت اسلامی» را به همانجائی ببرند که امامزاده ای گمنام زير سايهء غولی به نام احمد شاملو به خوابی هراسيده رفته است؟ مگر نه اينکه شاملو و سيمين دو شاعری بودند که جان خود را در کمان خطر نشاندند و به اعماق نيامدهء تاريخ فرهنگ ما رها کردند تا آيندگان بدانند که انسان سکولار و دموکراسی خواه عصر حکومت آخوندها چگونه بر چهرهء اين نا انسان ها تف انداخته است؟
***
در زمانهء هر ستمگری آدميانی نيز يافت می شوند که می توانند نام ستمگران را تا ابد و برای بسا نسل ها که خواهند آمد، همانگونه که زشت اند معنی کرده و خود آنها را در نفرين خود مخلد کنند. يادمان باشد که اگر حافظ نبود، جز اهل تاريخ، کشی مرد عبوس و خونريز و اسلام پناهی به نام امير مبارزالدين محمد آل مظفر را، که در زمانهئ اين شاعر خاک شيراز را به توبره کشيد و لبخند را ممنوع ساخت، نمی شناخت. اما حافظ، در برابر اين ستمگر دوران، با عبيد زاکانی و روشنفکران شهر، که در خزانهء کلام خود دست برده و از آن صفت «محتسب» را بيرون کشيده و برای امير مبارزالدين سکه زده بودند، همراه شد و سرود که: «اگرچه باده فرحبخش و باد گلبيز است / به بانگ چنگ مخور می، که محتسب تيز است!» و چون پسر همين محتسب، شاه شجاع، پدر را کور و زندانی کرد و آزادی را به شهر برگرداند، همين حافظ بود که شادمانه سرود:« سحر ز هاتف غيبم رسيد مژده بگوش / که دور شاه شجاع است، می دلير بنوش /.../ شراب خانگی ِ ترس محتسب خورده / به روی يار بنوشيم و بانگ نوشانوش!» و نوشت: « ای دل بشارتی دهم ات، محتسب نماند / وز می جهان پر است و بت می گسار هم!»
خفته گان بيدار «خانهء شاملو» هم، به کاروان سالاری او، گواه ناپايداری ظلم محتسب اين زمانه اند. و محتسب چون اين می داند نمی تواند اجازه دهد که بانوی شيردل ادبيات ما نيز بر تارک اين کاروان محتشم بنشيند.
***
تلاش دست اندرکاران حکومتی برای جلوگيری از دفن پيکر سيمين بانو در امامزاده طاهر خود از کوششی دراز دامن برای ممانعت از تبديل اين گورستان به مرکز دفن مخالفان محتسب حکايت دارد. ديدم که خبرگزاری دولتی فارس گزارش داده است که:
«حجت ‌الاسلام والمسلمین، محمد صالحی، مدیر کل اوقاف و امور خیریهء استان البرز، در تاریخ 22 اردیبهشت سال جاری، در دیدار با تعدادی از معتمدان محلی، هیئت امنای اماکن متبرکه و امامزادگان، اعضای شوراها و دهیاری‌های استان البرز، گفته بود که "در تلاش هستیم که دیگر هیچ میتی در امامزاده‌های استان دفن نشود." همچنین در تاریخ چهارم اسفند ماه سال گذشته نیز حجت‌الاسلام محمد رایمند، مدیر وقت ادارهء اوقاف و امور خیریهء شهرستان کرج، به خبرگزاری فارس گفته بود: "یکی از مهم‌ترین برنامه‌هایی که از ابتدای حضورم در کرج دنبال کردم، این بود که امامزاده‌های این شهرستان تبدیل به مکانی برای دفن اموات نشوند"... رایمند گفت: "قبرستان‌داری وظیفهء شهرداری و سازمان آرامستان‌ها است و باید از فضای معنوی و ارزشی امامزاده‌ها برای جذب جوانان و کارهای فرهنگی و معنوی استفاده شود"».
و ديدم که يکی از خوانندگان اين گزارش در زير آن نوشته است: «ما که يکی از اقوام مان را همين يک ماه پيش در امامزاده طاهر دفن کرديم!»
می خواهم بگويم که «فيلتر گذاری در امر تدفين» قطعاً با انتقال پيکر شاملو به امامزاده طاهر آغاز شده است؛ چرا که اندکی بعد، با درگذشت م. آزاد شاعر، اشکال تراشی آغاز شد. من در آن جمعه گردی هشت سال پيش، گزارش دادم که: «صبح يکشنبه دوم بهمن 1384، خبرگزاری ايلنا گزارش داد که جنازهء م.آزاد هنوز بلاتكليف بر زمين مانده است و مسؤلان امامزاده، به عنوان اينکه آزاد شاعر است و دفن شاعر بايد با دستور فرماندار کرج صورت گيرد، اجازه دفن آن را نمي‌‏دهند!»
***
آشکار است که حکومت اسلامی از همهء مردگانی که به نوعی با آزادی خواهی، سکولاريسم و انسان مداری ارتباط داشته اند می ترسد و، همانگونه که اجتماعات جوانان را متفرق می سازد، از جمع آمدن مردگانی شيفتهء آزادی و عدالت نيز جلوگيری می کند. ممانعت از دفن پيکر سيمين بهبهانی نيز در «خانهء شاملو» جز اين نيست؛ غافل از این که هر یک از داغ دل ديدگان برای قبیله ای و شهری بس است. شاملو امامزاده طاهر را به نام خود کرده است، و سیمین هم می تواند بهشت زهرا را به «خانهء سيمين» مبدل کند. و مگر نه اينکه هم اکنون خيلی از مردم سيمين را «مادر ايران» می خوانند؟
***
ترس از مردگان هميشه با حکومت اسلامی همراه بوده است. خيال می کنيد چرا در همان اول کار سراغ آرمگاه رضاشاه رفتند و ويران اش ساختند؟ هنوز هم آنها از سايهء مردی که دادگستری و آموزش و ثبت اسناد را از دست شان بيرون کشيد و به زنان آزادی پوشش و امکان تحصيل عطا کرد می ترسند و می بينند که هرچه از عمر حکومت اسلامی می گذرد اين «مرده» بلند قامت تر و هراسناک تر از هميشه در برابر شان ايستاده است. چرا آنها می کوشند مقبرهء کورش بزرگ را به آب ببندند؟ نه اينکه او از اعماق تاريخ، برای انسان امروز، حديث آزادی مذهب و حکومت سکولار را تکرار می کند؟ چرا قبر کشتگان چپ را (که در همان روزهای اول باز شدن آرشيو ساواک يافته و صاحب سنگ شده بودند) ويران کردند؟ چرا خاوران را بارها شخم زده اند؟ چرا سنگ قبر شاملو را چندين بار شکسته اند؟ چرا اگر دست شان برسد قبر صادق هدايت و نادرپور را در همين خارج کشور ويران می سازند؟
اين مقبره داران و قاريان و تلقين خوانان، که در يک تصادف دلشکن تاريخی به قدرت رسيده اند و فاعدتاً نبايد از مرده و کفن و قبر بترسند، در برابر فرو افتادن هر درخت تنومند سکولار دموکراتی، که چون سکولار است و دموکراسی را در متن جدائی دين و مذهب از حکومت می خواهد «انکار آنها» نيز هست، می هراسند و به لرزه می افتند و اينگونه است که از پيکر کوچک و در هم و بی جان زنی هم می هراسند که در گوشهء خانه اش بر کاغذی ساده نوشته است: «دوباره می سازمت وطن، اگرچه با خشت جان خويش / ستون به سقف تو می زنم، اگرچه با استخوان خويش / دوباره می بویم از تو گل، به ميل نسل جوان تو / دوباره می شويم از تو خون، به سيل اشک روان خويش / دوباره، يک روز روشنا، سياهی از خانه مي رود / به شعر خود رنگ مي زنم / ز آبی آسمان خويش...»؛ همان شعری که در کتاب «دشت ارژن» آمده، کتابی که حاوی اشعار سال های 60 تا 62 ی او ست و ملایان و کیهانیان و طرفداران حکومت می کوشند شایع کنند که این شعر در زمان حکومت قبلی سروده شده!
***
اما حديث وصيت سيمين برای دفن شدن در «خانهء شاملو»، و ممانعت حکومت هراسيدهء اسلامی از اين امر، خود پيروزی ديگری برای سيمين و همهء سکولار دموکرات های ايران نيز هست؛ چرا که اين سند عينی برای هميشه در تاريخ ما می ماند و اين داستان را بازگو می کند که حکومت محتسب عصر ما از اجتماع مردگان «خانهء شاملو» ترسيده و به سيمين اجازهء قرار گرفتن در کنارشان را نداده است. اين حديث برای هميشه در تاريخ ما می ماند که سيمين خواست از مقابل خانه اش تشييع شود و محتسب پيکر او را به جلوی «تالار وحدت» کشاند تا از يکسو نشان دهد که رابطهء هنرمند و حکومت استثنا بردار نيست و، از سوی ديگر، مراسم را چنان کنترل کند که کاملاً فاقد مهر و نشان نهادی ساده و قديمی به نام کانون نويسندگان ايران را بر خود داشته باشد؛ کانونی که سيمين با «خشت جان خويش» آن را «دوباره ساخته است»؛ کانونی که هم از نخستين کنش بنيادگران اش خواستار «آزادی بی حد و حصر انديشه و بيان» بود و باشد که چنين بماند.
***
باری، داستان عبرت آموز دفن سيمين بهبهانی، بصورتی نمادين، همهء زير و بم های سياست فرهنگی اين حکومت، بازی جديد وزارت ارشاد «دولت تدبير»، و نقش هنرمندان مردمفريبی که هم از توبره می خورند و هم از آخور، را بخوبی افشا کرده است. سيمين، با وصيت هوشمندانهء اش، در مرگ خويش نيز ضربه ای تاريخی بر ساختار اين حکومت نابهنگام و آدمی کش وارد کرده و از مرگ خود سندی ساخته است که رسوائی ترس زدهء اين حکومت را برای همهء نسل های آينده بازگو می کند.
آنها می دانستند که نمی توانند از حضور گستردهء مردم در مراسم تشييع پيکر شاعر ملی ايران جلوگيری کنند و، پس، کوشيدند تا آن مراسم به بدرقهء يک شاعر، و نه يک مبارز منکر وجود اين ابلهان، تبديل شود و آرميدن شاعر در مقبره ای گم و ناشناس راه را به تقويت معنای سياسی «خانهء شاملو» ببندد.
***
و دريغ است که در همينجا يادی نکنم از نامهء فريبرز رئيس دانا، عضو کنونی هيئت دبيران کانون نويسندگان ايران، خطاب به سيمينی که، در انتظار دفن شدن، پوزخند زنان به تلاش هراسيدهء هرچه ولی فقيه و نوکران اش، در تابوت خويش خفته بود. در اين نامه آمده است:
«سیمین عزیزم! وصیت تو فراموش شد. مراسم بدرقه و بدرود با تو از جلوی منزلت لغو شد و به تالار وحدت آمد، و به جز آن به ما نیز گفتند اجازهء حرف زدن هم در مراسم مادر مان ندارید و سخنرانان تعیین شده‌اند، و ترا به اتاقی تنگ و تاریک خواهند برد به نام مقبره خانوادگی که بر سر در آن اصلاً نامی از فامیل تو و فرزندانت بر آن حک نیست. سیمین جان!.. من و تقریباً همهء دوستان کانون به انتخاب خودشان با تو از همین جا بدرود می‌گوییم و به احترام نام بلندت، که خاتون غزل آزادی و از سرداران کانون نویسندگان ایران بودی، در مراسم فردا و هیچ یک از مراسم تحمیلی ریاکارانه از این دست شرکت نخواهیم کرد. از نظر ما این خواست توست. شاید از نظر دیگران می‌بایست در تشریفات دولتی‌ای شرکت ات می‌دادند که همین دیشب یکی از متولیان اش گفته بود: امامزاده طاهر جای نویسنده و شاعر و مطرب و... نیست».
2. برای ديداری از «خانهء شاملو» به اين ويدئو مراجعه کنيد:
3. شنيدن اين گفتگوی راديوئی با فريبرز رئيس دانا نيز خالی از بسياری نکته های قابل تأمل نيست:
http://isdmovement.com/2014/08/082714/F.%20RaeisDana%20on%20S.%20Behbahani%27s%20funeral.mp3

عکسی از آیت الله خامنه ای با دمپایی پاره پاره

عکسی از آیت الله خامنه ای با دمپایی پاره پاره



عکسی از علی خامنه ای در وب سایتش با دمپایی پاره پاره

آیا خامنه ای با آن ثروت های افسانه ای نمیتواند یک دمپایی برای خود بخرد ، رهبری که به دستور مستقیمش میلیاردها دلار از پول غارت شده نفت را از جیب مردم محروم و به جان آمده ایران برای قصاب اسد میفرستد تا مردم بی گناه و آزادایخواه را قتل عام کند .

 پایگاه اطلاع رسانی دفتر خامنه ای خبری از جوراب پاره پوره میلیاردر معروف هاشمی رفسنجانی را هم در دیدار با خامنه ای در دی ماه امسال منتشر کرده بود .
آیا از یک آخوند بجز ریاکاری و دغل بازی میتوان انتظار دیگری داشت . اگر جز این بود دیگر آخوند نبود . 
دم خروس آقای خامنه ای یا قسم حضرت عباس را باور کنیم

مكارم الأخلاق عن بعض أصحاب الإمام الصادق عليه‏السلام ، قال له :

جُعِلتُ فِداكَ ! إنّي أشتَرِي الجَوارِيَ فَاُحِبُّ أن تُعَلِّمَني شَيئاً أتَقَوّى عَلَيهِنَّ .
قالَ : خُذ بَصَلاً وقَطِّعهُ صُغاراً صُغاراً وَاقلِهِ بِالزَّيتِ ، وخُذ بَيضاً فَافقِصهُ في صَحفَةٍ وذُرَّ عَلَيهِ شَيئاً مِنَ المِلحِ ، فَاذرُرهُ عَلَى البَصَلِ وَالزَّيتِ وَاقلِهِ شَيئاً ، ثُمَّ كُل مِنهُ .
قالَ : فَفَعَلتُ ، فَكُنتُ لا اُريدُ مِنهُنَّ شَيئاً إلاّ قَدَرتُ عَلَيهِ .



- به نقل از يكى از ياران امام صادق عليه‏السلام: به امام عليه‏السلام گفتم : فدايت شوم! من كنيزانی میخرم . دوست دارم چيزى به من تعليم فرمايى كه بر [سکس با ] آنها توانايى يابم .
فرمود : «پياز را ريز كرده ، در روغن سرخ كن ، تخم‏مرغى هم در سينى‏اى بشكن و قدرى نمك بر آن بپاش . آن‏گاه ، اين تخم‏مرغ را روى پياز و روغن زيتون بريز و اندكى بجوشان و سپس از آن ، بخور» .
راوى گويد : اين كار را انجام دادم و از آن پس ، هر گاه قصد آميزش با آن كنيزان میكردم ، بر آن توانايى داشتم .
مكارم الأخلاق ، جلد 1 ، صفحه 425 ، حديث 1452 ، بحار الأنوار ، جلد 104 ، صفحه 84 ، حديث 42 دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 632

*****

الإمام الكاظم عليه‏السلام :
شَعرُ الجَسَدِ إذا طالَ قَطَعَ ماءَ الصُّلبِ ، وأرخَى المَفاصِلَ ، ووَرَّثَ الضَّعفَ ، وَالسِّلَّ ، وإنَّ النّورَةَ تَزيدُ في ماءِ الصُّلبِ ، وتُقَوِّي البَدَنَ ، وتَزيدُ في شَحمِ الكُليَتَينِ ، وتُسمِنُ البَدَنَ .
امام كاظم عليه‏السلام :
موى سر ، چون بلند شود ، آب كمر از جريان می‏افتد ، مفاصل ، سست مى‏شوند و ضعف و سِل به دنبال مى‏آورد . امّا نوره ، آب کمر را افزون می سازد ، بدن را تقويت میكند ، بر پيهِ كليه‏ ها می ‏افزايد و بدن را چاق مى‏كند .
مستطرفات السرائر ، صفحه 57 ، حديث 18 عن عليّ بن يقطين ، بحار الأنوار ، جلد 76 ، صفحه 91 ، حديث 12 دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 642

*****

الإمام الصادق عليه ‏السلام :
إنّ نَبِيّاً مِنَ الأَنبِياءِ شَكا إلَى اللّه‏ِ عز و جل الضَّعفَ ، وقِلَّةَ الجِماعِ ، فَأَمَرَهُ بِأَكلِ الهَريسَةِ .
امام صادق عليه‏السلام :
يكى از پيامبران ، از ضعف و کمی توان آمیزش به درگاه خداوند عز و جل اظهار ناراحتى كرد . خداوند ، او را به خوردن حليم ، فرمان داد .
الكافي ، جلد 6 ، صفحه 319 ، حديث 2 ، المحاسن ، جلد 2 ، صفحه 169 ، حديث 1468 كلاهما عن عبد اللّه‏ بن سنان ، بحار الأنوار ، جلد 66 ، صفحه 86 ، حديث 1 دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 636

*****

رسول اللّه‏ صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم :
عَلَيكُم بِالحِنّاءِ ؛ فَإِنَّهُ يُنَوِّرُ رُؤوسَكُم ، ويُطَهِّرُ قُلوبَكمُ ، ويزَيدُ فِي الجِماعِ .
پيامبر خدا صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم :
بر شما باد حنا ؛ چرا كه [ديده‏هاى] سرتان را روشن مى‏سازد ، دل‏هايتان را پاك مى‏كند و بر توان جنسی شما می افزاید .
تاريخ دمشق ، جلد 43 ، صفحه 566 ، حديث 9412 عن واثلة بن الأسقع ، كنز العمّال ، جلد 10 ، صفحه 45 ، حديث 28282 دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 642

*****

الإمام الصادق عليه‏السلام :
الكُحلُ يَزيدُ فِي المُباضَعَةِ .
امام صادق عليه‏السلام :
سرمه ، توان آمیزش و همبستری را افزون می سازد .
الكافي ، جلد 6 ، صفحه 494 ، حديث 8 ، مكارم الأخلاق ، جلد 1 ، صفحه 109 ، حديث 236 ، طبّ الأئمّة لابني بسطام ، صفحه 130 وفيه «المضاجعة» بدل «المباضعة» ، بحار الأنوار ، جلد 76 ، صفحه 95 ، حديث 11 دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 640

*****

رسول اللّه‏ صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم :
كَثرَةُ تَسريحِ الرَّأسِ تَذهَبُ بِالوَباءِ ، وتَجلِبُ الرِّزقَ ، وتَزيدُ فِي الجِماعِ .
پيامبر خدا صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم :
فراوان شانه زدن موها ، وَبا را از ميان می برد ، روزى می آورد و بر قدرت انسان براى نزدیکی و جماع می افزاید .
الكافي ، جلد 6 ، صفحه 489 ، حديث 6 ، ثواب الأعمال ، صفحه 40 ، حديث 1 ، بحار الأنوار ، جلد 76 ، صفحه 118 ، حديث 7 دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 640

*****

الإمام الكاظم عليه‏السلام :
مَن تَغَيَّرَ عَلَيهِ ماءُ ظَهرِهِ ، يَنفَعُ لَهُ اللَّبَنُ الحَليبُ بِالعَسَلِ .
امام كاظم عليه‏السلام :
هر كس آب کمرش بر وى ديگرگون شود ، شير تازه با عسل برايش سودمند است .
مكارم الأخلاق ، جلد 1 ، صفحه 358 ، حديث 1164 ، بحارالأنوار ، جلد 66 ، صفحه 290 ، حديث 2 ، دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 638 علاّمه مجلسى مى‏گويد : در قاموس آمده است: حليب ، يعنى شير دوشيده شده ، يا شيرى كه هنوز مزه‏اش تغيير نيافته است. همچنین دیگرگون شدن آب کمر  ، كنايه از عدم انعقاد نطفه فرزند از آن است 

*****

رسول اللّه‏ صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم
- في خَواصِّ التَّمرِ البَرنِيِّ: هذا جَبرَئيلُ يُخبِرُني أنَّ في تَمرَتِكُم هذِهِ تِسعَ خِصالٍ : تَخبُلُ الشَّيطانَ ، وتُقَوِّي الظَّهرَ ، وتَزيدُ فِي المُجامَعَةِ .
پيامبر خدا صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم
- درباره خواص خرماى بَرْنى: اينك اين جبرئيل است كه به من خبر مى‏دهد كه در اين خرمايتان ، نُه ويژگى است . [از آن جمله] شيطان را سرگشته مى‏كند ، آب ستون کمر و پشت را قوی می سازد و بر توان آمیزش می افزاید .

المحاسن ، جلد 1 ، صفحه 76 ، حديث 37 عن الحسين بن علوان. انظر تمام الحديث وتخريجه فى: خواصّ التمر جلد 2 ، صفحه 248 ، حديث 1605 ، دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 630 . براى ديدن متن كامل روايت و منابع آن ، ر .ك : خواصّ خرما ج2 ، صفحه 249، حديث 1604


*****

الإمام الصادق عليه‏السلام :

أكلُ الجَزَرِ يُسَخِّنُ الكُليَتَينِ ، ويُقيمُ الذَّكَرَ .

امام صادق عليه‏السلام : خوردن زردك ، كليه‏ ها را گرم می‏كند و آلت را بر میخیزاند .

الكافي ، جلد 6 ، صفحه 372 ، حديث 1 عن داوود بن فرقد دانش نامه احاديث پزشكي : 1 / 630

تأیید اولین نامه بختیار به آیت الله خمینی توسط خود بختیار!

اول روز دانستم که این عهد محکم نباشد
تأیید اولین نامه بختیار به آیت الله خمینی توسط خود بختیار!
نامه معروف مورخ هفت شهریور 1356 که از طرف مرحوم شاپور بختیار خطاب به آیت الله خمینی نگاشته و به واسطه "دوست مبارزِ" آن زمان آقای شاپور بختیار، یعنی ابوالحسن بنی صدر به آیت الله خمینی تقدیم شده بود. توسط خود آقای بختیار در خاطرات شفاهی هاروارد مورد تأیید قرار گرفته است.
متن نامه­ای که آقای بختيار برای آیت الله خمینی فرستادند به اين شرح است:
هفتم شهريور ماه ۵۶ - حضرت آيت لله خمينی دامت برکاته؛ خاطر مبارک شايد از انتشار اعلاميه مورخ ۲۲ خرداد ۵۶ که با امضای اينجانب و آقايان دکتر کريم سنجابی و داريوش فروهر در تهران انتشار يافته است اطلاع حاصل فرموده ايد. ما در مقابل خلق و خدا بيان اين حقايق را ادای وظيفه ملی و دينی خود دانسته ايم و اوضاع کشور را همانطوری که هست بگوش هموطنان خود ودنيای خارج رسانديم. در اين ايام که برای چند روز اقامت در فرانسه بودم با دوستان وهمفکران خود تبادل نظر کردم و اکنون به وسيله دوست مبارز خود آقای ابوالحسن بنی صدر اين عريضه را به حضور آن حضرت تقديم می دارد. عطف نظر به گذشته و سوابق امضا کنندگان نامه ی مذکور خواستم استدعا نمايم که به منظوروسعت بخشيدن به مبارزات وايجاد هماهنگی بيشتر بين افراد ملت مسلمان در صورتی که مقتضی بدانيد به هر نحو که صلاح باشد ما را در اين راه خير، هدايت و حمايت فرمائيد. باسلام و تهيت [تحيت]،
ارادتمند شاپور بختيار
 namehbakhtiarbeKhomeini
(عکس شماره 1 – شرح عکس پیکره نامه 7 شهریور 56 بختیار به امام خمینی)

مورخان معتقدند مرحوم بختیار نه دو نامه که در مجموع "سه نامه" به آیت اله نوشته اند. اما مهمترین آن، [نخسین] نامه­ای است که همواره طرفداران آن در صدد انکار آن بر می آیند. در حالیکه خارج از هیاهو، طرح این نامه پرده از خیلی مسائل برمیدارد. همانطور که گفته شد. خود دکتر بختیار در کتاب تاریخ شفاهی هاروارد به این نامه اشاره میکند؛ او میگوید:
«... قبلأ هم یک نامه ای برای ایشان فرستادم و آن نامه عبارت است از یک نامه ای است که آقا من یک آدمی هستم که یک مبارزاتی کردم که چنین است و چنان است و خیلی خوشحال میشوم اگر شما مرا راهنمایی بکنید راجع به مسائلی که مبتلابه ملت ایران است. یکی نداشتن آزادی و یکی فلان. کاری با آن چیزهای مذهبی شان نداشتم. آنها باید کار خوشان را بکنند. به من ارتباطی ندارد. [بر میگردد به خیلی دور] » (تاریخ شفاهی هاروارد)
در این جملات آقای بختیار بجای "هدایت و حمایت" که در نامه به آقای خمینی استعمال کردند. از معادل دیگری، یعنی «راهنمایی» بهره گرفتند.
نگارش این نامه به هشتاد و پنج روز پس از نگارش نامه سه امضایی (نامه سه امضایی: 22 خرداد 1356) بر میگردد. زمانی که دکتر بختیار برای انجام کار (معالجه!) به پاریس میرود و از آقای بنی صدر تقاضا میکنند که نامه را به دست آیت الله خمینی برساند. نشانه های اینکه جناب بنی صدر را واسطه قرار میدهند، در نامه به چشم می خورد.
 HarvardKhateratBakhtiar
(عکس شماره دو – شرح: اصل پیکره مصاحبه دکتر بختیار با تاریخ شفاهی هاروارد)

با توجه به اینکه این نامه توسط هواداران مرحوم شاپور بختیار جعلی - انکار و حتی توسط جریان­های معتدل (با توجه به مسلک پس از انقلاب دکتر بختیار) مورد تردید قلمداد میشد، اکنون با توجه به سخنان خود شاپور بختیار در خاطرات شفاهی هاروارد (اسفند 1362)، نامه وی خطاب به آیت الله خمینی جای هیچ تردیدی نمی­ماند.
گفتنی است با توجه به اینکه حامل نامه "دوست مبارز" آن زمان آقای بختیار، یعنی آقای ابوالحسن بنی صدر بود. این نامه را نخستین بار ابولحسن بنی صدر در سخنرانی معروف خود در 14 اسفند 1359 رونما ساخت.
بنی صدر در این سخنرانی در چند جمله از نگارش و ارسال این نامه به آیت الله خمینی، پرده بر میدارد. بنی صدر در این سخنرانی گفت: «مایلم که در اینجا مطلبی را برای شما افشا بکنم، یک سال پیش از انقلاب اسلامی ایران، دکتر بختیار به پاریس آمد و گفت که آماده است تا در خط امام عمل کند و نامه ای نوشت و به من داد که آن نامه به نظر امام برسد. به او گفتم که شرط این که این نامه را به امام برسانم این است که از شما وفاداری به این قول را در عمل ببینم، دل من قرص نیست و باور نمی کنم که شما به همان راه می خواهید بروید »[i]
سالها میگذرد تا اینکه در حوالی سال 1380 دکتر بنی صدر در گفتگو با مجله حقوق (منتشره در برلین – نشریه محدود) که سردبیری آن با آقای دکتر محمود رفیع بود، بار دیگر سخن از این نامه به میان می آوردند و به انتشار این نامه مبادرت می­ورزند. سالها بعد «دکتر محمود دلخواسته» در مقاله ای با عنوان «بختیار: اسطوره یا واقعیت»، اصل نامه هفت شهریور بختیار به آیت الله خمینی را در فضای مجازی منتشر میکنند.[ii]
سه سال پیش بنی صدر (در اوت 2011) در مصاحبه با بی بی سی مسائل بیشتری پیرامون این نامه را مورد بررسی قرار داد:
«عرض کنم که قبل از آمدن آقای خمینی به پاریس، آقای دکتر بختیار به فرانسه آمد و گفت که یک نامه ای خطاب به آقای خمینی نوشته است و از من خواست که نامه را به او برسانم. من به آقای بختیار گفتم که شرط رساندن نامه این است که شما سر این خط بمانید. باید صبر کنیم و ببینیم که آیا شما روی این خط می مانید یا نمی مانید. این طور نشود که من نامه را ببرم و بعد شما خط عوض کنید یا کاری کنید که آقای خمینی یقه مرا بچسبد که چرا شما حقیقت را به من نگفتید. بعد آقای خمینی به فرانسه آمد...
مضمون آن نامه چه بود؟
مضمون نامه این بود که آقای بختیار می گفت که ما بنا بر مبارزه داریم و خود را در اختیار حضرت آیت الله قرار می دهیم و این گونه مضامین؛ به اصطلاح اظهار نزدیکی و صمیمیت با آقای خمینی. بعد گاهی در روزنامه ها از آقای بختیار مصاحبه هایی چاپ می شد، مثلا با نمایندگان لیبراسیون یا لوموند در ایران مصاحبه می کرد و این ها انتشار می یافت.کسانی زیر حرف های ایشان خط می کشیدند و نزد آقای خمینی می بردند که او اینطور و آنطور گفته است. آقای خمینی هم یقه مرا می چسبید و می گفت که این رفیق شما باز دسته گل به آب داده است. من هم تلفن می زدم به آقای دکتر بختیار که آقا شما این حرف ها را زده اید؟ گفت که نخیر! اینها را بی خود از قول من نوشته اند![iii]»

در سال 1377 (۱۳۷۷/۷/۲۹ ) شهید داریوش فروهر یکی از امضاء کنندگان نامه سه امضایی بود و تا پیش از سخنرانی بنی صدر در 14 اسفند 1359 از وجود این نامه بی­خبر بود. در گفتگو با مسئول واحد خاطرات مؤسسه حفظ و نشر آثار امام خمینی با اشاره به سخنرانی آقای بنی صدر، نگارش این نامه را برخلاف میثاق سه نفره خود و سنجابی با بختیار دانست او افزود:
«... حتی این آقای بختیار که بعد‌ها شکل دیگری به مبارزه‌اش داد، این را آقای بنی‌صدر روشن کرد با اینکه آن نامه سه نفری را ما داده بودیم برای حضرت آیت‌الله العظمی خمینی و ایشان هم تایید کرده بودند کوشش‌ها را، بختیار به عنوان یک سفر برای درمان به فرانسه رفت و بعد‌ها، روز چهاردهم اسفندماه سال ۱۳۵۹، بنی‌صدر گفت که این آمد و یک نامه خودش نوشت و همراه آن نامه که داده بشود به حضرت آیت‌الله العظمی خمینی که چون می‌دانست این نامه را داده‌اند، من ندادم، منظور بنی‌صدر این بود که اینکه حالا حرف‌ها را می‌زد، آن وقت خودش می‌کوشید که یک راه اختصاصی برای نزدیکی امام پیدا کند، و دست‌آویزش هم این بود که یکی از بزرگان بختیاری، امیر مفخم چندین سال حاکم خمین و محلات و سایر جا‌ها بوده است.  
محتوای آن نام را اشاره نکردند؟
  محتوای نامه تقریبا معرفی خودش، و اینکه ما در درون ایران مشغول مبارزه هستیم، در آن نطق بنی‌صدر موضوع را خیلی روشن‌تر بیان کرده است. ... » [iv]
 bakhtiar-foroohar-marasem-mosadegh
(عکس بختیار با داریوش فروهر و خسرو سیف بر سر مزار زنده یاد دکتر محمد مصدق)

گفتیم که طرفداران دکتر بختیار به انکار این نامه می پردازند، در حالی که «حمید ذالنور» از همرهان نزدیک دکتر بختیار که رئیس شورای نهضت مقاومت ملی را بر عهده داشتند. به تأیید این نامه پرداخته و گفتند:
«خوشبختانه آقای بنی صدر متن کامل این نامه را منتشر کرده است. نامه آقای بختیار به آیت الله خمینی با اشاره به نامه سرگشاده ای که به شاه نوشته اند و با یادآوری سوابق سیاسی امضاء کنندگان آن از آقای خمینی می خواهد که "... در صورتی که مقتضی بدانند و به هر نحو که صلاح باشد ما را در این راه خیر هدایت و حمایت فرمایند."»[v]
yaranbakhtiarParis 
(عکس یاران دکتر شاپور بختیار در پاریس، مهندس حمید ذوالنور، دکتر شاهرخ وزیری ، مهندس مهدی خرازی در کنار دکتر بختیار)

نه تنها هواخواهان دکتر بختیار به انکار این نامه میپرداختند که بسیاری از مورخان و مبارزان آن زمان از وجود این نامه بی اطلاع بوده و هستند. حال با توجه به تصریح دکتر بختیار به نامه مورخ 7 شهریور 1356 در مجموعه تاریخ شفاهی هاروارد، بسیاری از مسائل روشن میشود.
 خاطرات شفاهی هاروارد نام اختصاری طرح تاریخ شفاهی ایران مرکز مطالعات خاورمیانه دانشگاه هاروارد است که مدیر و سر ویراستار طرح پروژه "حبیب لاجوردی" است که البته مصاحبه با دکتر شاپور بختیار را زنده یاد ضیاء صدقی (به معرفی شادروان دکتر نصرت الله امینی) بر عهده گرفته بود. که این مصاحبه در دو جلسه در اسفند 1362 در محل اقامت ایشان در Suresns  حومه شهر پاریس صورت گرفت. دو ساعت از مصاحبه بصورت مصوت موجود میباشد، اما کلیت مصاحبه بصورت ماشین شده در سایت تاریخ شفاهی هاروارد وجود دارد[vi]. در ایران نیز این خاطرات توسط نشر زیبا در سال 1380 نیز منتشر شد. البته نشر زیبا با توجه به شفاهی بودن مصاحبه، اندکی آن خاطرات را وایرایش و کلمات تند و تیز دکتر بختیار را در مورد برخی نفرات حذف کردند که شاید به ده کلمه نرسد. اما اصل مصاحبه هم به صورت مصوت و هم به صورت مکتوب در سایت تاریخ شفاهی هاروارد موجود است . اکنون دو نسخه مکتوب نشر یافته در ایران و هاروارد را منشر میکنیم.
 HarvardKhateratbakhtiar2
عکس شماره 5 نشر زیبا 


خارج از اینکه خود بختیار میگوید بنده پیش از نخست­وزیری نامه ای به آیت الله خمینی نوشته ام و از ایشان تقاضای راهنمایی (هدایت و حمایت) کردم. دکتر بختیار خود در نخستین روزی که به طور رسمی بر مسند نخست وزیری تکیه زد؛ در مجلس سنا ظاهرشد (26 دی 56) و از ارتباطهای خود با آیت الله سخن به میان آورد:
 «بختیار: راجع به مراجع تقلید ... من در یک فامیل بسیار متعصب مذهبی هستم.  با وجود اینکه تحصیلات من اغلب در اروپا بوده ولی پیوند خانوادگی که داشته ام و آشنایی که با آیات عظام داشته ام (پدرم، خودم و فامیلم) . اکنون میتوانم به ضرس قاطع عرض کنم و بیشتر از این هم از من نخواهید امروز؛ که با اکثر آیات عظام در ارتباط هستم و نظر این آقایان به شخص به من و نسبت به روشی که من انتخاب کردم اگر خیلی مساعد نباشه نسبت به خیلی هایی که بودند مساعدتر است. من میتوانم برای روشن شدن ذهن آقایان عرض کنم: که حضرت آیت الله عظمی خمینی با فامیل من نزدیکی و آشنایی دارد و بنده با ایشان [دائماً! ] در ارتباط هستم. روشی که ایشان انتخاب کرده‌اند، و مخالفتهایی که ایشان میکنند، مربوط بمن و شخص من نیست. یک مسئله ای است خارج از بحث[vii]».
خارج از اینکه دکتر بختیار به نسبت خانوادگی خود با آیت الله خمینی اشاره دارد (!)، خبر از ارتباط خود با آیت الله خمینی را نیز میدهد[viii]. البته ایشان در این نطق به "نوع" و "شیوه" ارتباط خود با ایشان سخن نمی­گویند. اما تاریخ گواه آن است که "نامه­نگاری" یکی از انواع رابطه بوده. به ویژه نامه هفت شهریور 1356 نشان میدهد که بقول شهید فروهر در صدد ایجاد یک راه اختصاصی بودند: « یک راه اختصاصی برای نزدیکی امام پیدا کند ».
در نامه هفت شهریور ایشان از حضرت آیت الله طلب هدایت و حمایت کردند: «در صورتی که مقتضی بدانيد به هر نحو که صلاح باشد ما را در اين راه خير، هدايت و حمايت فرمائيد.»
هدایت و حمایت طلبیدن از فردی روحانی در یک زمینه سیاسی، به معنای این است که ضمن تأیید مرجعیت روحانی ایشان، بر مرجعیت سیاسی آیت الله خمینی صحه می­نهند. چنین دیدگاهی به طور کلی در دیگر نامه­های رسمی ایشان در زمان نخست­وزیری (سی و هفت روزه) دیده میشود. بختیار در روزهای نخستین نخست­وزیری نامه ای به حضرت آیت­الله میدهد که در چند جای نامه، ایشان را "پیشوای بزرگ روحانی" می­خواند. البته پیشوایی روحانی که تنها مرجعیتش در امور روحانی ختم نمیشود، بلکه در ادامه به نقش آیت الله در قلمرو سیاست نیز اذعان دارند. تا آنجا پیش می­روند که برنامه های دولت خویش را با اهداف متعالیه "آن وجود مقدس" در یک راستا می داند؛ "برنامه این دولت از صدر تا ذیل کاملاً و جزاً" "مورد نظر آن وجود مقدس" بوده:
(نامه دوم) «پس از عرض سلام و تقدیم احترام به حضور مقدس آن "پیشوای بزرگ روحانی" که "به الطاف الهی به فضیلت مجاهدت در راه حق آراسته" است اجازه می‌خواهد به اختصار چند نکته قابل توجه آن رهبر عالیقدر اسلامی را به استحضار خاطر شریف برساند. امیدوارم به یاری خداوند بزرگ بتوانم آنچه را که بعنوان "یک ایرانی مسلمان مبارز" بعهده دارم به روشنی بیان کنم. مبادا که به سبب تردید در بیان حقیقت نزد "بندگان حق پرست و حقیقت جوی خدا شرمسار شوم".١ - آن حضرت واقفند که برنامه این دولت از صدر تا ذیل کاملاً و جزاً همان مطالبی است که طی سالیان دراز دوران اخافه و ارعاب و اختناق مورد نظر آن وجود مقدس و سایر مبارزان و شهیدان راه حق و آزادی بوده است و به محض تصدی نخست وزیری بلافاصله با توکل به خدای متعال با کمال اشتیاق و اخلاص شروع به اجرای آن کردم جای هیچگونه تردید نیست که اگر مهلت معقولی داده شود به خاطر صیانت حقوق حقه ملت مسلمان و مبارز ایران به حرمت روان پاک شهیدان راه آزادی و به حکم ٢۵ سال سابقه مبارزات سیاسی و برای حفظ استقلال و تمامیت خاک میهنم به خواست خدای متعال، تمام جرئیات این برنامه را مردانه و مخلصانه به موقع اجرا خواهم گذاشت. این کار البته در گرو توفیق الهی استامیدوارم "در این راه از برکت انفاس قدسیه آن حضرت" و دعای خیر همۀ نیک خواهان این مرز و بوم برخوردار شوم. ٢ - هرچند زیارت آن "پیشوای بزرگ روحانی" سعادتی است که من نیز مانند بسیاری از فرزندان ایران که هواخواه آزادی و استقلال آزادی ایران و مؤدّب به آداب اسلام در تجلیل مقام آیات عظام و علمای اعلام اند در آرزوی آنم، ولی اجازه می‌خواهم بعرضتان برسانم که به عقیده اینجانب در شرایط کنونی بسبب تحریکات گوناگون و حالت عصیانی که در گروههای موافق و مخالف وجود دارد، بازگشت آن وجود مغتنم موجب تشنجات و اختلالاتی خواهد شد که دولت را از ادامه برنامه ای که متفق الیه [علیه] همه آزادیخواهان خداپرست ایران است باز خواهد داشت. لذا تمنا دارد استدعای ارادتمند را در تأخیر عزیمت به ایران به سمع قبول تلقی فرمایند.... حضرت آیت الله از خدا دان خلاف دشمن و دوست، که دل هردو در تصرف اوست. من بحکم همین ایمان عمیق، آرزومندم که "آن پیشوای بزرگ" در این لحظه خطیر نیز "با الهامات ربّانی ملهم شوند" تا علیرغم احوال فعلی، صمیمیت و اخلاص من در راه حق و آزادی برای "آن وجود مقدس" آشکار گردد و به "علم الیقین" موفق گردند که این استدعا صرفاً بخاطر اجتناب از پیش آمدهائی است که در صورت بروز برای من نیز جز نهایت تأسف نتیجه ای نخواهد داشت و کوه اندوهی که از آن حوادث بر دل ما فرود خواهد آمد همه مبارزان راه حق و آزادی را سالیان دراز سوگوار خواهد کرد و روح پاک شهدای راه آزادی را تا ابد متألم خواهد ساخت. والسلام علی من التبع الهدا [الهدی]  ارادتمند شاپور بختیار ...[ix].
در نامه سوم مورخه هفت بهمن 1357 آشکارا بجای عبارت «پیشوایی» از عبارات "رهبری و زعامت" بهره میگیرند. که باز به اتوریته ایشان در قلمرو دینی بسنده نمیکنند و تأکید بر زعامت و رهبری ایشان دارند. او در این نامه میگوید: «من به عنوان یک ایرانی وطن‌دوست که خود را جزو کوچکی از این نهضت و قیام عظیم ملی و اسلامی می‌دانم و اعتقاد صادقانه دارم که رهبری و زعامت حضرت آیت‌الله العظمی امام خمینی و رأی ایشان می‌تواند راه‌گشای مشکلات امروزی ما و ضامن شأن و امنیت کشور گردد، تصمیم گرفتم که ظرف ۴۸ ساعت آینده شخصاً به پاریس مسافرت کرده و به زیارت معظم له نایل آیم و با گزارشی از اوضاع خاص کشور و اقدامات خود ضمن درک فیض در‌ باره آینده کشور کسب نظر / کسب تکلیف نمایم[x]».
آنچه که مسلم است؛ عبارت «هدایت و حمایت» که در نامه هفت شهریور 56 بختیار بدان اذعان کرده، امر قابل کتمانی در ادبیات ایشان، تا ماجراهای بهمن 57 نیست. بلکه ایشان بطور رسمی و غیر رسمی به اشکال مختلف بدان تصریح کردند.
×××
نگارش این نامه به هشتاد و پنج روز پس از نگارش نامه سه امضایی (نامه سه امضایی: 22 خرداد 1356) بر میگردد. همانطور که شهید فروهر اذعان کردند؛ این نامه برخلاف عهدنامه شکل گرفت. باز گفته خود آقای شاپور بختیار در کتاب یکرنگی[xi] و کتاب 37 روز پس از 37 سال [xii] معقتد است که بیانیه نوفل شاتوی شادروان کریم سنجابی (14 بهمن [xiii]1357) برخلاف اصول مندرج در نامه بود. شاپور بختیار میگوید:
«اين مرد واقعاً ضعيف النفس است. يعنی هميشه همعقيده آخرين فردی است كه از اطاقش بيرون ميرود. آقای سنجابی در خرداد سال 1356 با خود بنده آن نامه سرگشاده ای را كه بشاه نوشته بوديم،  امضاء كرد. اين نامه بسيار مودبانه هم بود. حتی عنوان نامه را هم بياد دارم كه نوشته بوديم: به پيشگاه اعليحضرت همايون شاهنشاه، يعنی عنوان شاه را درست مطابق متن قانون اساسی گذاشته بوديم. آريامهر و اينها ابداً نبود. اين نامه را ايشان هم امضاء كرده بود و امضای اول را داشت. در نامه صحبت از قانون اساسی بود، حرمت به قانون بود، آزادی انتخابات بود و غيره. ... صحبت اينكه ما جمهوری ميخواهيم ابداً نبود. ما سلطنت مشروطه ميخواستيم بر طبق قانون اساسی و تذكر ميداديم كه آقا، سلطنت هست ولی قانون اساسی نيست. فصل مربوط به حقوق سلطنت روز بروز قطورتر ميشود و فصل مربوط به حقوق ملت ايران روز بروز نازك تر ميشود. باين ترتيب خطر در مقابل داريم. يك اعلام خطر بود و بجا بود و در تدوين آن من هم دست داشتم و بايد عرض كنم كه آقای بازرگان هم دست داشت. از اشخاصی كه بعد امضاء نكردند يكی ايشان بود. حالا آنوقت او متمايل به خمينی شده بود يا دلائل ديگری داشت، من نميتوانم بصورت قاطع چيزی عرض كنم. اما آقای سنجابی وقتی كه اين ضعف اراده اش را شما شناختيد، متوجه تمام معايب و خطراتی كه يك رهبر ضعيف برای يك ملت دارد ميشويد.»
یعنی آقای بختیار معتقد است که اعلام مواضع دکتر کریم سنجابی در یک سال و نیم پس از نامه سه امضایی برخلاف تعهد و اصول مندرج در نامه سه امضایی است. در حالی که نامه خودشان به آیت الله خمینی به هشتادو پنج روز پس از نامه سه امضایی بر میگردد!
نکته قابل توجه درباره نامه سه امضایی این است که نامه سه امضایی که البته دارای زمینه­های پیشین نیز بود؛ خود سرآغاز حرکت جبهه ملی چهارم شد. یعنی این نامه یکی از نقاط عطف حرکت نیروهای ملی منتسب به جبهه ملی جهت ایجاد جبهه ملی چهارم بود. در واقع نگارش این نامه موجبات تدوین و تأسیس جبهه ملی چهارم در آبان 1356 شد. پیش از آبان ماه افراد امضاء کننده نامه در حرکت وسیعی سعی بر اتحاد نیروها و احزاب و همچنین سعی در تدوین اساسنامه داشتند. در واقع از تیر تا مهر 1356 جبهه ملی سوم در صدد تأسیس و تشکیل توسط دکتر سنجابی، دکتر بختیار و داریوش فروهر بود.
مسئله­ای که حرکت نیروهای ملی را در فراز قرار داد، مرگ مصطفی خمینی فرزند آیت الله خمینی در اول آبان 1356 بود. زیرا که مرگ ایشان موج خاصی را در بین نیروهای ملی و مذهبی ایجاد کرد. از نخستین مجالسی که به بهانه درگذشت وی منعقد شد؛ توسط جبهه ملی ایران و به ویژه شخص داریوش فروهر بود. در این مجلس که با حضور شخص دکتر بختیار و دیگر نیروهای ملی نیز برگزار شد. البته مجلسی کاملاً سیاسی بود که به محکوم کردن رژیم پرداختند. چند روز پس از آن جبهه ملی چهارم رسماً اعلام موجودیت کرد.[xiv] 
درباره مرگ مصطفی خمینی که به اول آبان 1356 بر میگردد. آنچه که شایان توجه است که مرگ او موجب حرکت وسیعی در سطح نیروهای ملی و مذهبی شد. برخی آن را آغاز دوباره ای بر حرکت نهضت میدانند و خود امام در مراسم هفت ایشان در نجف این جریان را از "الطاف خفیه الهی" دانستند: « اینطور قضایا مهم نیست خیلی، پیش می‏آید. برای همۀ مردم پیش می‏آید. و خداوند تبارک و تعالی الطافی دارد ظاهر و الطافِ خفیه.[xv]»
این سخنرانی البته آغاز سخنرانی­ها به ویژه سخنرانی­های تند و سیاسی ایشان بود. محتوای سخنرانی ایشان در نجف شاید برای نخستین بار بود که به مسائل صریح سیاسی و ضد حکومتی اشاره داشت.
پس از فوت ایشان، موج وسیعی در قم، تهران، سپس شهرهای مختلف ایجاد کرد. مراسم و ختم هایی به مناسبت درگذشت او تا چهلم مصطفی خمینی برگزار شد که موجب خیزش بخش اعظم روحانیون شد. ضمن اینکه این مراسم­ها بهانه­ای بود برای محکوم کردن رژیم، صحنه­ای از اتحاد و انسجام نیروهای مخالف را در برداشت. در واقع این مراسم ها یک دست مراسمهای زنجیرواری بودند برای زیر سئوال بردن رژیم!
کار بدان جا رسید که برای بار نخست؛ حسن روحانی در مراسم چهلم مصطفی موسوی خمینی، آیت الله را به مقام امامت رساند و به ایشان لقب «امام» را داد «من یک لقب برای "مرجعمان" میپسندم و آن امام خمینی است»[xvi]. نوار سخنرانی حسن روحانی در شهرهای مختلف، به ویژه در شیراز توزیع شد.
استقبال مردم در تجلیل از حاج آقا مصطفی، رژیم را مستأصل کرد تا آنجا که که شاه را ناگزیر کرد دستور بدهد مقاله ای وهن انگیز نسبت به آیت الله خمینی تهیه و در 17 دی ماه 1356 در روزنامه اطلاعات منتشر نمایند. بخشی از نیروها که در چهل روز علیه رژیم پهلوی به مانورهای سیاسی دست زده بودند این بار نیز با خشمی افزون تر بپا خاستند. ابتدا حوزه علمیه قم در نوزده دی ماه دست به تظاهراتی با شکوه زد که منجر به خاک و خون کشیدن مردم گردید اربعین های در پی از همین حرکت منشأ گرفت و در سراسر ایران استمرار یافت.
بحث بر سر زمینه و بستر (Context)  رویش و نگارش نامه هفت شهریور 56 بختیار به امام خمینی است که به پنجاه و چهارروز قبل از آغاز اتفاقی ( acidental) خیزش یا نهضت بر میگردد. این نامه و حتی نامه­ها و گفتارهای رسمی ایشان در زمان نخست وزیری نشان میدهد که بختیار نه تنها در همان گفتمان (discourse ) و پارادایم (paradeigma) انقلابی نیروهای ملی و مذهبی قرار میگیرد که حتی برخی مواقع فراتر از آن گفتمان نیز به پیشواز آن جریان رفتند.
بنابراین اینکه معتقدند بختیار از همان روز نخست «صدای پای استبداد نعلین» را شنیده بود. گمانه­ای است که باید متناسب با نامه و گفتارهای ایشان، آن هم مبتنی بر زمینه های تاریخی سنجید که در آینده مستند و مدلل به این موضوع خواهم پرداخت. اینکه بختیار از اول روز دانست که این عهد چندان محکم نباشد و میدانست  که هرگز سازگاری پری را با بنی آدم نباشد؛ باید بیشتر روی آن تأمل کرد. این مقاله را با کلام سعدی خاتمه میدهیم:
من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم!
باید اول به تو گفتن که: چنین خوب چرایی ؟
ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه
ما کجاییم در این بحر تفکر، تو کجایی !؟


 مراجع:

[i]http://www.bbc.co.uk/persian/iran/2011/06/110615_l10_30khordad60_banisadr_14esfand.shtml
[ii] http://news.gooya.com/politics/archives/2009/01/081956.php
[iii]http://www.bbc.co.uk/persian/iran/2011/08/110729_l10_bakhtiar_20th_anniv_banisadr.shtml
[iv] http://tarikhirani.ir/Modules/News/Phtml/News.PrintVersion.Html.php?Lang=fa&TypeId=30&NewsId=1544
(گفتنی است گفتگوی شهید فروهر ضمن اینکه در پاییز ۱۳۷۷ در نشریه «حضور» (شماره ۲۵) منتشر شد.. صدای این گفتگو به شکل مصوت نیز موجود است)
[v] http://www.bbc.co.uk/persian/iran/2011/08/110811_l78_bakhtiar_20th_anniv_hamid_zolnour.shtml

[vi] http://www.fas.harvard.edu/~iohp/bakhtiar.html
[vii] سخنان نشنیده بختیار در جلسه معارفه مجلس سنا 26 دی 1357  در روزنامه های یومیه. نوای گفتار بختیار در مجلس سنا نیز موجود است. رک:‌
https://www.youtube.com/watch?v=-ROs6zbIe_c
https://www.youtube.com/watch?v=Q1HiVHRRXAM
7 یک یا دو کلمه جمله در نوار افتادگی دارد. که از سیاق و اکسنت جمله بر می آید که ایشان گفته اند "دائماً" ارتباط دارم. بنده برای اینکه حفظ امانت کرده باشم دائما را در [] نهادم : بنده با ایشان [دائماً! ] در ارتباط هستم.
[ix] کیهان، شماره ١٠۶٢٣، ص٢ این نامه از رادیو نیز پخش شد که بنده نسخه ای از قرائت کل این نامه را دارم. رک
http://www.youtube.com/watch?v=-M9SW5yQGhw&list=UU_OpaoBC7t9A62LhJGv4Y5Q
[x] نامه دو روایت / نسخه دارد. یکی آن است که در روزنامه های یومیه گفته شده "کسب نظر" اما پس از کش و قوس با شوارای انقلاب نامه ارسال شده به امام در پایان نامه "کسب تکلیف" آورده شده (رک کتاب آخرین تلاشها در آخرین روزها، ابراهیم یزدی ص 156 - 157)
[xi] کتاب یک رنگی؛ بخشهای مختلف به ویژه فصل اپوزسیون با عمامه می لاسد
[xii] جاهای مختلف به ویژه ص 23
13 متن بیانیه اعلام مواضع شادروان دکتر کریم سنجابی:
  1. سلطنت کنونی ایران با نقض مداوم قوانین اساسی و اعمال ظلم و ستم و ترویج فساد و تسلیم در برابر سیاست بیگانه فاقد پایگاه قانونی و شرعی است.
  2. جنبش ملی اسلامی ایران با وجود بقای نظام سلطنتی غیر قانونی، با هیچ ترکیب حکومتی موافقت نخواهد کرد.
  3. نظام حکومت ملی ایران باید بر اساس موازین اسلام و دموکراسی و استقلال به وسیله مراجعه به آراء عمومی تعیین گردد. دکتر کریم سنجابی

 [xiv]بخوان به نام ایران، پرستو فروهر، ص 67 و 68
 [xv] قدرت روحانیت و خدمات سیاسی، علمی و مذهبی علمای شیعه تاریخ 10/08/1356
http://www.imam-khomeini.ir/fa/books/BooksahifeBody.aspx?id=864
[xvi]http://www.aparat.com/v/4Ua0Z/%D8%A8%D9%87_%DA%A9%D8%A7%D8%B1_%D8%A8%D8%B1%D8%AF%D9%86_%D9%84%D9%81%D8%B8_%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85_%D8%AA%D9%88%D8%B3%D8%B7_%D8%AF%DA%A9%D8%AA%D8%B1_%D8%B1%D9%88%D8%AD%D8%A7%D9%86%DB%8C_%D8%AF%D8%B1_%DA%86%D9%87%D9%84%D9%85