روایت دکتر حسین رفیعی از عمق فساد در سازمان میراث فرهنگی
حسین رفیعی عضو شورای فعالان ملی-مذهبی که هم اکنون در زندان اوین به سر می برد جزئیاتی را از فاجعه دزدی در سازمان میراث فرهنگی در چند سال گذشته را از زبان یکی از مسئولان سابق این سازمان بیان کرده است. این جزئیات که توسط دخترش آنا رفیعی در فیس بوک منتشر شده به عمق فساد در این سازمان دولتی اشاره دارد.
متن کامل روایت دکتر حسین رفیعی از فساد در سازمان میراث فرهنگی به شرح زیر است:
“ایکس” و به ادعای او، معاون آقای حسین مرعشی در سازمان میراث فرهنگی به ۷ سال زندان و ۳۲ میلیارد تومان رد مال محکوم شده است و از سال ۸۳ در زندان است. او ۱۶ قطعه آنتیک منحصر به فرد را، از جمله سر سربازان هخامنشی، به ۷۰۰ میلیون تومان فروخته و خانم فرانسوی خریدار، آن را به ۴ میلیارد تومان فروخته است. او املاک و مستغلاتی به نام همسرش و خویشاوندانش از این پولهای دزدی کرده است. همسرش طلاق گرفته و اموال را برده! خویشاوندانش هم همینطور. وی امید دارد که در “انقلاب دیگری”! آزاد شود!
او ادعا می کند که تمامی مسئولان گذشته سازمان میراث فرهنگی دزدی کرده اند. از جمله مشایی و بقایی. دیروز از قول قاضی پرونده بقایی گفته شد که وی در ده کشور سرمایه گذاری کرده است.
او می گفت که تمامی اکتشافات میراث فرهنگی به تهران می آید و قبل از کارشناسی رسمی و ثبت در دفاتر، از مالکیت دولتی خارج می شود. جا دارد که آقای روحانی، یک تیم تحقیقاتی مستقل و مجرب را مامور رسیدگی به ۳۵ سال عملکرد این سازمان کند. او می گوید که علت استعفای نجفی و دیگران به این دلیل بوده که نمی توانسته اند با دزدی مقابله کنند.
سازمان میراث فرهنگی از دو جنبه اهمیت دارد:
۱ – منبع اشیا گران قیمت مورد توجه
بازارهای جهانی و تحریک مسئولان برای دزدی
۲-اهمیت تاریخی و فرهنگی آن به عنوان میراث اجدادی.
جا دارد که آقای روحانی برای آن فکری بکند.
وقتی به او گفتم: تو که معاون سازمان بودی و حقوق مکفی می گرفتی و زندگی خوبی داشتی، دلیلی برای دزدی وجود نداشت، چرا دزدی کردی؟ گفت: موقعی که همه دزدی می کنند، چرا من نکنم!
او افسوس می خورد که چرا یک کامیون را پر از این اشیا نکرده و فرار نکرده است!
مفهوم ملت، مفهوم ایران و دزدان مالی
برای این دزدان “ملت” و “ایران”، “میراث فرهنگی” و “اموال عمومی” مفهومی ندارد. نه حس و تعلق ملی دارند و نه ترس از دزدی اموال عمومی! این پدیده در زندان در تمام قریب به اتفاق آنها مشاهده می شود. فردگرایی (individualism) نظام سرمایه داری با فردگرایی این پدیده کاملا متفاوت است. فرد گرایی در نظام سرمایه داری، خود مطرح است ولی خسارت زدن به دیگری، تضییع حقوق عمومی، مذموم است ولی در ایران دزدی از اموال عمومی و تصاحب اموال عمومی را این فاسدین جایز می دانند!
حسین رفیعی– بند ۸ اوین- ۲۲ تیر ۱۳۹۴
