نگاهي به...

هر آنچه منتشر ميشود به قصد و هدف آگاهی رسانی و روشنگری است۰ ما حق "آزاد ی بيان" و" قلم" را جزء لاينفک مبارزه خود ميدانيم! ما را از بر چسب و افترا زدن باکی نيست! سلام به شهدای خلق! سلام به آزادی!

۱۳۹۲ مهر ۱۴, یکشنبه

تجاوز جنسی به پناهجویان زن عازم جزایر جنوب ایتالیا

کریستوفر هاین، رئیس شورای پناهندگان ایتالیا، اعلام کرد بسیاری از زنان پناهجوی کشتی‌های عازم جزایر ایتالیا مورد تجاوز جنسی قرار می‌گیرند. اتحادیه اروپا در پی یافتن راهی برای تسهیل پناهندگی در کشورهای عضو است.

کریستوفر هاین، رئیس شورای پناهندگان ایتالیا، اعلام کرد به بسیاری از زنان پناهجو در قایق‌هایی که عازم جزایر جنوب ایتالیا هستند تجاوز جنسی شده است.

کریستوفر هاین روز شنبه (۱۳ مهر/۵ اکتبر) در گفت‌و‌گو با بخش فرهنگی شبکه رادیویی آلمان (دویچلند رادیو) در این باره گفت بسیاری از پناهجویان گزارش داده‌اند طی هزاران کیلومتر سفر دریایی‌شان از کشورهای آفریقایی به سواحل اروپا بارها به آنها تجاوز شده است.

تغییر قوانین پناهندگی در اتحادیه اروپا 

کریستوفر هاین، رئیس شورای پناهندگان ایتالیا گفت شورای پناهندگان این کشور چندی پیش به همراه نهادهای اتحادیه اروپا که زیر نظر سسیلیا مالم‌اشتروم، کمیسر سیاست داخلی اتحادیه اروپا، فعالیت می‌کنند گزارشی را در باره برخورداری از قوانین اتحادیه اروپا تهیه کرده است.

او در ادامه توضیح داد این گزارش خواستار آن است که پناهجویان بتوانند در کشور خود از سفارت‌خانه‌های کشورهای اتحادیه اروپا تقاضای برخورداری از قوانین اتحادیه اروپا و دریافت ویزایی در رابطه با پناهندگی کنند. پرونده پناهندگی این افراد نیز پس از ورود قانونی این افراد به کشور مورد نظر باید به جریان افتد.

رئیس شورای پناهندگان ایتالیا گفت برمبنای قوانین کنونی پناهندگی در اتحادیه اروپا تنها کسانی می‌توانند تقاضای پناهندگی بدهند که در کشور پناهجوپذیر حضور داشته باشند. برمبنای قوانین کنونی هیچ پناهجویی در کشور خود نمی‌تواند تقاضای پناهندگی از کشورهای اروپایی را داشته باشد.

به همین جهت برای پناهجویان هیچ راه دیگری جز راهی که با خطرات گوناگون همراه است باقی نمی‌ماند تا خود را به کشورهای اروپایی برسانند.

روز پنج‌‌شنبه (۱۱ مهر/۳ اکتبر) بیش از ۱۱۰ نفر در پی غرق شدن یک کشتی حامل پناهجویان در سواحل جزیره لامپدوسا، واقع در جنوب ایتالیا، جان خود را از دست دادند. سرنشینان این کشتی قصد داشتند خود را از کشورهای آفریقایی به خاک اروپا برسانند. کشتی مزبور حدود ۵۰۰ سرنشین داشته و شماری از قربانیان این سانحه مرگبار زن و کودک بودند.

کریستوفر هاین توضیح داد که بسیاری از پناهجویان آفریقایی از کشورهای اریتره، اردوگاه‌های پناهندگی در کنیا و اتیوپی و سودان با تحمل خطرات گوناگون به سوی اروپا حرکت می‌کنند.

رئیس شورای پناهندگان ایتالیا تاکید کرد که شمار پناهجویان در اتحادیه اروپا به شدت کاهش یافته و این کشورها امکان پذیرش پناهجویان بیشتری را دارند. او برای نمونه از آلمان یاد کرد و گفت اگر در سال ۱۹۹۳ شمار پناهجویان به آلمان حدود نیم میلیون نفر بود، درسال ۲۰۱۲ این تعداد به ۷۰ هزار نفر کاهش یافته است.

تجاوز جنسی، یکی از دلیل‌های پناهندگی

به گزارش رفیوجیو، سازمان حمایت از پناهجویان در شهر مونیخ آلمان، به غیر از دلایل عمومی پناهندگی چون تعقیب سیاسی، قومی و دینی، دلایل دیگری نیز برای پناهندگی زنان وجود دارند. از جمله این دلایل تجاوز جنسی است.

تجاوز جنسی هنوز در بسیاری ازکشورها یکی از شیوه‌های جنگ‌های قومی به حساب می‌آ‌ید. از دیگر دلایل پناهندگی مختص زنان، ختنه، ازدواج یا روسپی‌گری اجباری آنهاس
ت.

داستان بسیار وحشتناک دختر ۱۶ ساله از اجبار به تجاوز مکرر برای جهاد نکاح




 تعدادی از فعالان فیس بوک به تازگی قطعه‌ای ویدیویی را منتشر کردند که متعلق به “روان قداح” دختر نوجوان ۱۶ ساله سوری است. وی در این قطعه ویدیویی جزئیات مصیبت وارد شده بر خود و اجبار از سوی پدرش برای شرکت در جهاد نکاح را تشریح می‌کند.

این دختر نوجوان می‌گوید که در ابتدای حوادث سوریه از سوی پدرش به تنهایی در اتاقی زندانی شد،‌ پدرش شورشیان سوری را به خانه دعوت کرده بود تا روابط جنسی با وی داشته باشند، او در این اتاق به تناوب و مکررا از سوی تروریست‌ها مورد تجاوز وحشیانه جنسی قرار گرفته است.

وی می گوید که هنگامی که موضوع را برای پدرش بازگو می‌کرد، او مدعی می شد که این نوعی جهاد است، پدر این دختر حتی از مداوای وی نیز خودداری می کرد و تنها می‌گفت که این اقدام در کارهای خیر تو ثبت می‌شود و باعث ورود تو به بهشت خواهد شد.
 
41290 488 داستان بسیار وحشتناک دختر 16 ساله از اجبار به تجاوز مکرر برای جهاد نکاح + فیلم و عکس
 

این دختر یک ماه به همین وضعیت زندگی کرد، او بارها به فکر فرار افتاد، اما هر بار از اینکه به دست عناصر مسلح به قتل برسد، می‌ترسید و از این فکر منصرف می‌شد.

روان گفت که حتی مادرش نیز او را تهدید می کرد که در صورت گفتن این موضوع به دیگران او را خواهد کشت، این در حالی بود که مادر وی نیز برای جهاد نکاح به روستاهای مجاور رفته بود.
 

مردم برنگردند، خرمشهر را چه کسی آباد می‌کند

مردم برنگردند، خرمشهر را چه کسی آباد می‌کند

پس از 31سال خانه هنوز در ندارد اما زندگی چرا. سیم‌خاردارها و مرز نزدیک‌ترین چشم‌اندازش هستند و بند رختی آویزان بر تراس قدیمی از جریان زندگی در آن حکایت می‌کند. خانه در و پنجره ندارد، اما تا دلت بخواهد جای گلوله و خمپاره. تابلوی یادمان شهدای کربلای پنج در چندمتری قرار گرفته است. آن‌سوی مرز عراق است و برهوت. این سوی مرز اما در خرابی‌های جنگ زندگی ادامه دارد. نزدیک می‌شوم برای پرس‌وجو و گپ‌وگفت. از بالای برج دیده‌بانی سربازی با اشاره دست ما را از نزدیک شدن منع می‌کند. به خیابان برمی‌گردیم. بچه‌های خاک‌آلود پابرهنه سبد میوه‌ای را وسیله بازی کرده‌اند. یکی داخلش می‌نشیند و بقیه می‌کشند. جوان‌ها در نیمه ظهر تفتیده خوزستان با چهره‌هایی بی‌حوصله بر لبه خیابان و در آستانه درها چمباتمه زده و سیگار می‌کشند.
مانده‌ام چطور باید بکوبم در خانه‌ای را که در ندارد، ساکنان این خانه‌ها حالا نه اعیان‌ها و کارمندان ارشد کشتیرانی بلکه جنگ‌زده‌هایی هستند که قادر به بازسازی خانه خود نبوده‌اند و در این خانه‌ها که حالا، تصرفی می‌نامندشان زندگی می‌کنند. وارد یکی از خانه‌ها می‌شوم. زن و دختر عرب‌زبان هیچ‌یک قادر به فارسی حرف زدن نیستند. خانه با انبوهی از اتاق‌خواب‌های تودرتو هیچ ردی از زیبایی گذشته‌اش ندارد. وان بزرگ حمام حالا نقش مرغدانی را ایفا می‌کند. کف دو اتاق را پتو پهن کرده‌اند و ظرف‌ها و چراغ علاءالدین تنها وسیله‌های خانه‌اند. به طبقه بالا می‌روم. بچه‌ها خنده‌کنان از پله‌هایی که دیگر وجود ندارد بالا و پایین می‌روند و من با ترس‌ولرز به‌دنبالشان. از خانه خارج می‌شوم و وانمود به بستن دری می‌کنم که دیگر وجود ندارد.
سال 76 دولت هاشمی‌رفسنجانی جشن پایان بازسازی خرمشهر را در هتل آزادی برگزار کرد در حالی که هنوز و پس از 16سال طبق آمارها 40‌درصد بافت خرمشهر مخروبه است. گفته می‌شود در آن زمان با دیوارکشی به دور مناطق مخروبه ناشی از جنگ سعی شده منظره شهر اندکی بازسازی شود. اما جنگ هنوز برای خرمشهر و مردمانش ادامه دارد. جنگ در مخروبه‌های شهر، در تل‌های آوار، در مهاجرت‌ها و چندپارگی خانواده، در بیکاری که امان مردم شهر را بریده و... هنوز خودش را به رخ می‌کشد.
کوی «آریا» محله اعیان‌نشین خرمشهر تا پیش از سال 59 بوده است. خیابان‌های کوی عریض است و درختکاری‌شده. در اطرافش خانه‌هایی با زیربناهای چندصد متری واقع شده‌اند؛ خانه‌هایی با سنگ‌کاری‌هایی که هنوز هم می‌توان از لابه‌لای جای گلوله و ترکش‌ها آثاری از زیبایی آنها را دید. خانه‌ها در حیاط ندارد و تکه‌ای آهن که با پارچه، گونی و چیزهای جورواجور پوشانده شده سعی دارد نقش در ورودی را در آستانه حیاط‌ها بازی کند. خانه‌ها در ورودی و اتاق هم ندارند و تکه‌پارچه‌ای به‌جای در اتاق‌ها و در ورودی قرار گرفته است.
صالح یکی از پسرهای کوچه است. پوستی سبزه تند دارد و چروک‌های عمیق بر صورتش جا گرفته، دستانش زمخت و پینه‌بسته است. می‌گوید: متولد 64 است و شغل آزاد دارد؛ بنایی، کارگری و... صالح هم‌سن‌وسال من است اما چروک‌های صورت و پینه‌های دستش حکایتی متفاوت دارد.
صالح می‌گوید: «مشکل مردم بیکاری است.» می‌پرسم: «تصرفی بودن خانه‌ها مشکلی برایتان ایجاد نکرده است؟» پاسخ می‌دهد: «نه اینجا همه‌اش تصرفی است جز آن خانه در قرمزه و آن خانه آجری بزرگ بقیه‌اش همه تصرفی است و جز آب که خراب است و همه مجبورند آب بخرند، گاز که نداریم مشکلی نداریم. برق هم که رایگان است.»
پسر دیگری ما را به خانه‌شان دعوت می‌کند. وارد حیاط می‌شوم. گویی قبلا کف حیاط سنگفرش بوده است. این را می‌توان از جابه‌جا سنگفرش‌هایی که باقی مانده‌اند فهمید و روی تکه‌هایی که از حیاط پتوهای مندرس خیس انتظار خشک شدن را می‌کشند. حمزه پدرش را صدا می‌زند. او می‌آید و سر درددلش باز می‌شود. آقای کریمیان‌فرد پیرمردی ریزنقش و سیه‌چرده است با موهای فر خاکستری که انگار پرده‌ای از خاک بر سرش کشیده شده است. می‌گوید: من زمان جنگ در شهرداری خرمشهر کار می‌کردم و خانواده‌ام خرمشهر بودند بعد مشکل پیش آمد از شهرداری درآمدم و الان بیکارم و این وضعیتم است. (اشاره می‌کند به خانه)
‌ چرا از شهرداری آمدید بیرون؟
«همسرم عمل داشت به همین خاطر از شهرداری زدم بیرون، بعد شهردار عوض شد من را نخواستند من بیکار شدم. الان هم 10 تا بچه دارم که پنج‌تایشان پسر است. قبلا در همین کوی آریا در دوطبقه‌های لب شط بودیم اما بعد صاحبش آمد و آمدیم اینجا. خدایی‌اش را بخواهید خیلی محترمانه با ما برخورد کرد، گفت هر وقت خواستید تخلیه کنید. الان خانمم ناراحتی قلبی دارد و دیگر نمی‌تواند در بیمارستان کار کند در خانه مردم کار می‌کند، توان ندارد من هم دنبال پلاستیک و چیز میز در زباله‌ها می‌گردم. نه یخچال داریم نه هیچی.»
ادامه می‌دهد: «رفتم شهرداری دنبال سوابقم. خیلی گشتند توی بایگانی، نوشتند و فتوکپی گرفتند 10سال هم بهم تعلق گرفت که تو جنگ هم بودم، نوشتند رفت تهران، اما نه پولش را داشتم نه می‌توانستم بروم دنبالش و کسی هم کمک نکرد.»
‌ الان بزرگ‌ترین مشکلتان چیست؟
«مشکلات ما بابا، این است که از اینجا باید یک ساعت بروم تا کارخانه یخ برای یک قالب یخ در ظهر گرما تا بچه‌هایم آب خنک داشته باشند بخورند. مشکلات ما بیکاری است مشکلات ما این است که هیچی نداریم هیچی.»
دعوتم می‌کند به داخل خانه. یاالله گویان وارد می‌شویم. خانه‌های اینجا پنجره ندارند، اگر پنجره داشته باشند شیشه ندارند و باز هم تکه‌های پارچه و کارتون میهمان پنجره‌ها شده، من به گرمای تابستان و سرمای زمستان فکر می‌کنم. اینجا هم خانه خلاصه می‌شود در اتاق‌هایی که با پتوهای مندرس فرش شده‌اند، چندتایی رختخواب چرک، یک پیک‌نیک و چندتکه‌ای ظرف، باور تابستان خرمشهر بدون کولر خیلی دشوار است. آقای کریمیان مرا در خانه می‌چرخاند، می‌گوید: «دیدی بابا ما هیچی نداریم، هیچی» و بغضش در گلویش می‌شکند و اشک‌هایش سرازیر می‌شود، بغضم می‌گیرد، از گریه پیرمرد از هیچ.
می‌گوید: «بابا بچه‌هام بیکار هستند دوتاشان عروسی کردند من مانده‌ام با مشتی که کوچک هستند الان واقعا مشکل است اینها را می‌بینی (اشاره می‌کند به پتوهای حیاط) همه را در زباله‌ها جمع کردم و شستم برای زمستان که سرد می‌شود، هیچی نداریم بابا هیچی. بابا خیلی‌ها آمدند نوشتند، عکس گرفتند آمدند رفتند اما هیچی نشده هیچی.»
از شهرک دور می‌شویم و در شهر می‌چرخیم. اینجا انبوهی از مشاغل کاذب وجود دارد، بنزین‌فروشی، آب‌فروشی، سیلندر گازفروشی، فلافل‌فروشی.
پیرمردی کنار بلوار اصلی شهر زیر تیغ آفتاب نشسته با چرخ‌دستی‌اش. اطرافش پر از بطری‌های نوشابه است که با بنزین پر شده و یک گالن آبی‌رنگ بنزین، بنزین می‌فروشد. چندتایی بطری را هم برای جلب مشتری بر دیواره بلوار قرار داده است.
‌ می‌پرسم شغلتان این است؟
با تعجب نگاه می‌کند و با اکراه جواب می‌دهد: می‌بینید که!
‌ می‌پرسم: زندگی‌تان می‌گذرد؟
می‌گوید: «آره زندگی‌مان را می‌گذرانیم آزاد می‌خریم آزاد می‌فروشیم.»
‌ چقدر درمی‌آوری؟
ماهی 500، 600.
‌ روزی چندتا می‌فروشی؟
روزی پنج‌تا، شش‌تا می‌فروشیم.
‌ در خرمشهر مردمی که این کار را می‌کنند زیادند؟
خیلی.
‌ علتش چیست؟
بیکاری.
‌ می‌پرسم: زمان جنگ چندساله بودی؟
می‌گوید: «من زمان جنگ 18سالم بود. ماندیم آبادان نزدیک سه‌ماه، بعد رفتیم رامهرمز. جنگ تمام شد سال68 برگشتیم، خانه‌مان خراب شده بود از نو ساختیم. در زمان جنگ‌زدگی رنگ‌آمیز ساختمان بودیم حالا هم که توان ندارم این کارم است.»
‌ می‌پرسم: مشکلاتتان چیست؟
زهرخندی می‌زند و با تعجب نگاهم می‌کند و می‌گوید: «نمی‌بینید؟! مشکل مرد خرمشهر کار است، بیکاری، اگر کار باشد و روزی درآوریم مشکلی نداریم.»
راهمان را از کنار اروند ادامه می‌دهیم. اینجا کشتی‌های به‌گل‌نشسته و انبوهی لنج دارد. می‌روم لب اسکله و ناخدای یکی از لنج‌ها را صدا می‌زنم. لنج نقاشی شده است، آبی، قرمز و... رنگ‌ها هیچ هارمونی‌ای ندارند با این حال لنج زیباست. تکه‌ای چوب می‌اندازد حدفاصل لنج و اسکله و بر چوب باریک چندقدمی با احتیاط راه می‌رود تا به ما می‌رسد.
می‌گوید: «بعد از جنگ رفته بودیم هندیجان. آنجا جنس وارد می‌کردیم، هرچی به دستمان می‌آمد صابون، شامپو، شربت و... حالا شش‌ماهی است که بندر دارد رونق می‌گیرد، برگشتیم و جنس می‌بریم آن‌ور آب.» صدایش رنگ امید دارد و خوشحالی. ناخدا درشت‌اندام است و موهای سرش ریخته، دستان پهن و هیکل فربهی دارد. می‌پرسم: درآمدتان چطور است؟
از جواب دادن طفره می‌رود و می‌گوید: «شکر.» می‌پرسم: چندبار در ماه می‌روید و می‌آیید؟
می‌گوید: «مشخص نیست باید بار بخورد ماهی یکی، دوتا، شکر.»
می‌پرسم: شما تنها برگشتید یا دیگران هم برگشتند؟
می‌گوید: «بعضی‌ها برگشتند؛ اوضاع بندر دارد خوب می‌شود.»
از ناخدا خداحافظی می‌کنم و از پل چوبی باریکش به لنج برمی‌گردد. از کنار موزه جنگ می‌گذریم در حیاط موزه انبوهی نخل‌های سربریده و ماشین‌هایی که با سر در خاک رفته‌اند به چشم می‌خورند. نخل برای مردم جنوب خیلی عزیز است، برایش جان قایلند و معتقدند اگر سرنخل را ببری مثل آدم می‌میرد. در جنگ انبوهی از نخل‌ها مردند و عراقی‌ها پس از گرفتن بندر تمام ماشین‌های وارداتی گمرک را به همین شیوه در جاده آبادان به اهواز کاشته بودند، منظره دلهره‌آوری است که از آن‌روزها حکایت می‌کند.
کنار اسکله پله‌ها به شط می‌رسد و مرد با قایق کوچک موتوری مسافران را به آن سر شط می‌رساند. چشم‌به‌راه مسافران است. 40ساله به نظر می‌رسد، با صورت سوخته و موهای مشکی. با چفیه عرق صورتش را می‌گیرد. چند زن عباپوش با سبد خرید هن‌هن‌کنان از راه می‌رسند و سوار می‌شوند. سعید می‌گوید از بعد از جنگ و بازگشت به خرمشهر این کار را دارد. از گرانی بنزین می‌نالد و کمی درآمد. برای هر مسافر تا آن سر شط نفری 500تومان می‌گیرد. زنان غر می‌زنند که خانوم بنویس تنها همین یک قایق است و باید کلی معطل شویم تازه خبری از سایبان هم نیست و در گرما و سرما باید برویم. از سعید می‌پرسم: چه شد که این شغل را اختیار کردید؟ جواب کوتاه است: «از سر بیکاری، کو شغل!»
امتداد جاده ساحلی به بازار ماهی‌فروشان می‌رسد و به‌موازات آن بازار صفا. بازار ماهی‌فروشان سوله‌ای نه‌چندان بزرگ سرپوشیده است و غرفه‌غرفه. مساحت هر غرفه به زحمت به 10، 12متر می‌رسد. در ورودی هر غرفه سینی بزرگی قرار دارد؛ پر از میگو، ماهی حلوا، شوریده و... در ابتدای ورود بوی زهم ماهی می‌زند زیر دماغم اما بعد از کمی عادت می‌کنم.
ابوحسن پیرمردی است بلندقد و باریک‌اندام با موها و ریش سفید. دستکش پوشیده، بلوز و شلوار طوسی‌رنگش به چرک نشسته‌اند. در ورودی غرفه نشسته و سیگار باریکی را دود می‌کند. می‌گوید: حالا من هرچه بگویم تو می‌نویسی؟
می‌گویم: بله.
می‌گوید: بنویس ما همه کارگران بندر بودیم قبل از انقلاب، بعد انقلاب شد. پیمانکاران را بیرون انداختند. یعنی بندر افتاد دست دولت، جنگ شد و بندر تعطیل شد. ما جنگ‌زده شدیم. رفتیم شیراز؛ می‌گفتند: «جنگ‌زده‌ها و... رفتیم اهواز تا پایان جنگ و بعد برگشتیم خرمشهر. بندر تعطیل بود. رفتیم دنبال سوابقمان، چهارسال بیشتر سابقه ندادند برای بیمه، باقی‌اش را خریدیم. این در حالی بود که من 15سال در بندر زحمت کشیدم. ما چهار‌هزارنفری بودیم که بعد از این‌همه کار هیچ حقی به ما ندادند. خیلی رفتیم دنبالش تا تهران و مجلس حتی، اما هیچ‌کس جوابمان را نداد. گفتیم لااقل برای سال‌های جنگ بیمه رد کنید ما که در جنگ مقصر نبودیم و سر کارمان بودیم. گفتند نمی‌شود. گفتیم حداقل حقمان را بدهید؛ همان 14سال را. گفتند پیمانکار برایتان بیمه رد نکرده و پیمانکاری هم الان وجود ندارد که ما برویم حقمان را بگیریم. بعدش آمدیم اینجا ماهی‌فروش شدیم تا خرجمان را دربیاوریم، بچه‌هایمان هم پیش خودمان هستند. خدا را شکر توانستیم نانمان را دربیاوریم. اشاره می‌کند به صاحب غرفه روبه‌رویی که او هم پیرمردی است کوتاه‌قد، تاس و فربه که سرنوشتی مشابه او دارد.
می‌گوید: بنویس حق کارگرهای بندر را خوردند. مشتری‌ها دایما می‌آیند قیمت می‌کنند و می‌روند. صحبتمان قطع می‌شود و دوباره شروع می‌کنیم. بالاخره یکی خریدار می‌شود و هفت‌کیلو میگو می‌خواهد. حالا اطرافمان پر می‌شود از بچه‌های هفت، هشت، 9ساله که شغلشان پاک کردن میگو است و برای هر کیلو 500 تا هزارتومانی می‌گیرند.
ماجد 12ساله است. مدرسه نمی‌رود. پوستش سبزه تند است با موهای وز کوتاه. بلوز و شلوار پارچه‌ای خاکستری به تن دارد. چشمان مشکی درشت با مژه‌های بلند. پنج‌سالی است اینجا میگو پاک می‌کند. می‌پرسم: چرا درس نخواندی؟
می‌گوید: چون خانواده‌ام ضعیف هستند.
‌ پدرت چه‌کار می‌کند:
کارگر است.
‌ درآمدت اینجا خوب است؟
روزی پنج، شش تا 10تومان درمی‌آورم.
‌ دوست‌ داری بزرگ شدی چه‌کاره شوی؟
دوست دارم یک غرفه داشته باشم خودم ماهی بفروشم. بچه‌های میگوپاک‌کن دوروبرمان جمع شده‌اند. از سروکله هم بالا می‌روند، از نرده‌ها بالا رفته و شیرجه می‌زنند درون شط، شبیه شیرجه‌های قهرمانان ورزش و شادمانه می‌خندند، با دست‌هایی که در کودکی به جان پوست ضخیم و سفت میگو می‌افتد برای یک تکه اسکناس ‌ هزارتومانی. در امتداد جاده ساحلی چند مرد در حال ماهیگیری هستند. قلاب داخل آب است و انتظار صید را می‌کشند. به سراغشان می‌روم. صحبت نمی‌کنند. خسته و بی‌حوصله می‌گویند: «این همه گفتیم چی شد؟!»
راهمان را به سمت بازار صفا ادامه می‌دهیم. در ابتدای بازار از سمت ساحل مغازه آب‌فروشی قرار دارد. دستگاه تصفیه آب ارتفاع و طول و عرض سه، چهارمتری دارد و تک‌وتوک خریداران از راه می‌رسند و بشکه‌شان را پر می‌کنند و 300تومان می‌دهند و می‌روند. بازار صفا دیگر چندان صفایی ندارد و مغازه‌ها یک‌درمیان باز هستند. خیلی‌هایشان خالی‌اند و مخروبه. تک‌وتوک مغازه‌هایی سرپا مانده‌اند. در عوض اینجا پر است از چرخ‌دستی‌ها و بساط‌ها و مردم مایحتاج روزانه‌شان را از کف گرم و تفتیده بازار صفا می‌خرند. در غیاب مغازه‌دارهایی که مهاجرت کرده‌اند و مغازه‌های خالی را برای بازار صفا به یادگار گذاشته‌اند، جوان‌ها چرخ‌دستی‌ها را می‌کشند برای کسب لقمه‌ای حلال.
فرهاد متولد 60 است و یکی از همین جوان‌ها. در چرخ‌دستی‌اش سبزی می‌فروشد. فارسی را به زحمت صحبت می‌کند. می‌گوید زمان جنگ بچه بوده است. «خانواده‌ام رفتند امیدیه، سال 69 برگشتند همه خانه خراب بود، چیزی سالم نبود» و ادامه می‌دهد: «مشکلات جنگ خیلی اثر کرده است خیلی. الان دقیقا نمی‌دانم اگر از قدیمی‌ها بپرسید بهتر است.»
ابراهیم یکی دیگر از فروشنده‌های بازار است. او زمان جنگ 18ساله بوده است. می‌گوید: «ما جنگ‌زده که شدیم رفتیم مشهد جوار حرم امام هشتم. بعد از جنگ من با زن و بچه‌هام برگشتم و همه خانواده ماندند. اما چون کار نبود به‌ناچار فروشنده شدم. شکر خرج زندگی درمی‌آید.»
می‌پرسم: دلتنگ نمی‌شوی برای خانواده؟ جواب می‌دهد: «چاره چیست.»
مردی خریدار می‌گوید: «الان خیلی‌ها اینطوری‌اند خانوم اینکه دلتنگی ندارد برگردند چه‌کار ما هم که برگشتیم پشیمانیم.» اینجا جنگ ادامه دارد در چندپارگی خانواده‌ها، در دلتنگی، در انتخاب میان جنگ‌زده‌ماندن یا زندگی در شهری بدون امکانات، بدون آینده.
پیرمرد پرایدش را پارک کرده وسط بازار، در پراید باز است و سیگار دود می‌کند. درباره وضعیت شهر از او سوال می‌پرسم. می‌گوید: «پورزرگانی هستم من زمان جنگ خرمشهر بودم.»
‌ خرمشهر قبل از جنگ چطور بوده است؟
قبلش اگر بخواهیم صحبت کنیم معروف بودن آبادان و خرمشهر؛ از هر نظر. الان مثل اول نیست این خرابه‌های خرمشهر اینها یعنی خوبش است (اشاره می‌کند به جای ترکش‌های روی دیوار مانده) کوچه‌پس‌کوچه‌ها را نگاه کنید خانه‌ها همه خراب و داغان است.
‌ مهم‌ترین مشکلاتی که از جنگ باقی مانده، چیست؟
مشکلات زیاد است یکی‌اش گرانی است.
‌ پس سال‌های جنگ را خرمشهر بودید؟
بله، مقرمان آن دست آب بود، بیمارستان 3 خرداد، رضا‌پهلوی سابق.
‌ خانواده‌تان چطور؟
خانواده‌ام کرج بودند 15روز کار و 15روز استراحت می‌کردیم.
‌ وضعیت شهر چطور بود؟
«مردم خرمشهر که کلا رفته بودند، تنها جوان‌ها ماندند که 80‌درصدشان شهید شدند. خرمشهر 90‌درصد تخریب شد، این‌همه که ساخته شده خود مردم آمدند ساختند. بعد از جنگ بعد از آتش‌بس درست کردند، برگشتند، به هوای اینکه خرمشهر خرمشهر سابق است. اینجا فردوسی بهترین بازار بود هر چی می‌خواستی بود. الان هیچی نیست. همه بستند و رفتند. درب‌وداغون شدند. یعنی بعد از جنگ خیلی‌ها برگشتن، اما وقتی دیدن فایده نداره دوباره مهاجرت کردند.»
‌ می‌پرسم: اینکه می‌گویید مردم خودشان ساختند یعنی دولت کاری نکرده است؟
دولت که چه عرض کنم دولت اگر حقیقتش را بخواهم بگویم هیچ کاری نکرد. تنها وام دادند که آن هم برای ساخت خانه‌ها کفایت نکرد و مردم باقی‌اش را قرض کردند.
‌ چه توقعی داشتید؟
ما توقع داشتیم خرمشهر مثل سابق شود. توقعی بیشتر از این نداشتیم. الان وضع خرمشهر را نگاه کنید. در یک خیابان بروید شاید سه، چهارتا مغازه و خانه نوسازی شده است، بقیه‌اش همه خرابه است. به خرمشهر نرسیدند. نه کار هست نه کاسبی. جنگ‌زده‌ها هرچندوقتی می‌آیند، یک مدت زندگی می‌کنند، یک پولی دارند می‌خورند و بعد ول می‌کنند می‌روند شهرستان‌های دیگر. دیگر خرمشهر کجا آباد شود. جمعیتی هم مهاجر آمده‌اند به شهر. چون وضع خرمشهر خیلی ضعیف است، خانه‌هایشان خیلی پایین است. می‌آیند اینجا، زندگی می‌کنند با زجر. اینها مشکلات است مشکلات خیلی است. نمی‌توانید یکی را بگویید دوتا را بگویید صدتا را بگویید اما معضل بزرگ بیکاریه. اشاره می‌کند به مرد میانسالی که ایستاده و صحبت‌های ما را گوش می‌کند. می‌گوید این آقا کاسب است از صبح تا حالا هیچ‌چیز دشت نکرده است.
حالا اطرافمان را جمعیت از پیر و جوان احاطه کرده‌اند. مرد میانسال دیگری با لباس مرتب و اتوکشیده خودش را «کرمرضا اسدی» معرفی می‌کند و می‌گوید: «من زمان جنگ سرباز بودم جبهه مهران، بچه‌هام خرمشهر بودن، جنگ شد رفتند ایلام. من هم از جبهه رفتم ایلام سال87 که بازنشسته شدم برگشتم خرمشهر.»
‌ چرا؟
با توجه به اینکه خرمشهری‌ام و اصلیتم مال اینجاست مجبور شدم تا پایان خدمتم آنجا بمانم اما به‌محض اینکه بازنشست شدم آمدم خرمشهر.
‌ پشیمان نشدید؟
نه از اینکه برگشتم به جایی که وطنم است، جایی که قبلا از تمام نقاط ایران می‌آمدند اینجا زندگی می‌کردند با توجه به بندر خرمشهر، فکر می‌کردیم خرمشهر قبلی است اما نبود و به خاطر دختر و نوه‌ام برگشتم اینجا. اگر ما برنگردیم کی می‌خواهد شهر را آباد کند.
‌ الان مردم خرمشهر چه مشکلاتی دارند؟
الان خرمشهر خیلی مشکل دارد. همه‌اش مشکل است. الان وضعیت شهر را ببینید؛ هنوز آثار جنگ حتی در خیابان‌ها و پیاده‌روها هم هست. خرمشهر فقط با ساختن بندر، خرمشهر می‌شود، اگر بندر درست نشود؛ خرمشهر وجود ندارد عین یک روستای کور است. باید بندر را راه بیندازند، اگر بندر راه بیفتد شهر می‌شود در غیر این صورت نه.
الان دیگر همه به حرف می‌آیند و در تایید همدیگر سخن می‌گویند.
مرد جوانی می‌گوید: قبل از جنگ 500‌هزارنفر فقط کارگر کار می‌کرد در خرمشهر طوری بود که کارگر کم بود از کره می‌آوردند.
می‌پرسم: الان منطقه آزاد اروند کمک کرده است یا نه؟
جواب می‌دهند: اصلا ما وجودش را احساس نمی‌کنیم. این در حالی است که سرتاسر شهر بیلبورد‌های تبلیغاتی منطقه آزاد نصب شده است.
مرد جوان می‌گوید: «من می‌برمت تاسیسات دریایی؛ ببین چند‌درصد بچه خرمشهر و آبادان و چنددرصد غیربومی آنجا کار می‌کنند. از صددرصد 80‌درصد غیربومی است. الان تاسیسات دریایی بندر و خوابگاه‌هایشان را نشانتان بدهم در سطح شهر؛ خوابگاه‌هایی که برایشان اجاره کردند یا خریدند، مجهزترین ساختمان‌های شهر برای آنهاست.
هزینه‌ای که برای اینها می‌کنند که از تهران می‌آیند، اگر ببینید تعجب می‌کنید. مامور خرید كه از ما خرید می‌کند یک مزدا وانت دارد. وقتی پر می‌کند انگار برای دوتا سوپری خرید می‌کند. چیزهایی برایشان می‌خرد که تصور نمی‌کنم در خانه خودشان هم بخورند. همه پروازی‌اند؛ چهارشنبه می‌روند تهران، شنبه می‌آیند. برای یک چیزهای خاصی دنبال ما می‌فرستند مثلا می‌گویند مهندس می‌گوید از درز پنجره خاک می‌آید جلویش را بگیرید.»
مرد پیر می‌گوید: «پول زیاد الکی خرج می‌کنند.»
پسر جوان دیگری می‌گوید: من یکی از نیروها بودم. 12سال در تاسیسات کار کردم. نیرو از بیرون آوردند من بدبخت که بچه خرمشهرم و خاک می‌خورم مجبورم مسافرکشی کنم، فنی هم هستم. تمام نیرو را از شهرستان می‌آورند، هر حرفی هم می‌زنیم می‌گویند سیاسی حرف می‌زنی. خیابان‌های خرمشهر شخم زده شده است. هر 10 روز باید جلوبندی ماشین‌ها را عوض کنیم.
حسن پیرمردی 70ساله است. برخلاف اکثر مردم اینجا چهره‌ای خندان اما چروک دارد با دندان‌هایی یک‌درمیان. می‌پرسم: حاج‌آقا شما زمان جنگ اینجا بودید؟
می‌گوید: زمان جنگ؛ ها.
‌ بعد شهر دیگه‌ای نرفتی؟
نه شهید ندادم.
‌ نه شهید نه، شهر دیگری رفتید؟
چرا رفتم شیراز.
‌ آنجا چه‌کار می‌کردید:
بیکار بودم.
‌ می‌پرسم: الان؟
الحمدلله شهرداری کار می‌کنم.
‌ چه‌کار می‌کنی؟
جارو می‌کنم.
‌ قبل از جنگ؟
اداره بندر.
‌ بعدش؟
زمان جنگ مشکل بود، موشک می‌زدند. مردم همه فرار می‌کردند. من خودم، شناسنامه‌ام، همه‌چیزم، همین‌طور اینجا ماند و رفتم شیراز.
‌ می‌پرسم: مشکل مردم چیست؟
مشکل آدم همه‌اش بیکاری است. فقط دکاندارها کار دارند، آب شور است و گاز نداریم.
‌ می‌پرسم: انتظارتان چیست؟
می‌گوید: انتظار الحمدلله شکر.
هوا گرم است در میان پرس‌وجوهایم مرتب سر می‌زنم به تنها سوپرمارکت باز بازار و آب‌معدنی خنک می‌خرم. این‌بار مرد فروشنده برایمان آب‌معدنی خنک می‌آورد و همه اصرار می‌کنند برویم خانه‌شان برای استراحت و صرف غذا.
کمی آن‌طرف‌تر از بازار صفا مسجد جامع خرمشهر است. اطراف مسجد همچنان پر از تل‌های آوار است و خانه‌های مخروبه. جای ترکش و خمپاره بر دیوار خانه‌ها جا خوش کرده است. کنار مسجد تابلویی با این مضمون به چشم می‌خورد که «مسجدجامع تمام خرمشهر بود.» دم دمای نماز است و مردم خود را شتابان به مسجد می‌رسانند. مسجد در سال 70 بازسازی شده است اما بخشی از آثار جنگ را در اطراف در ورودی مردانه به یادگار گذاشته‌اند. حکایت کاشی‌های لاجوردی مسجد خرمشهر حکایت دیگری است. داخل مسجد نقاشی تصاویر شهدا چشمگیر و هنرمندانه است. می‌گویند این نقاشی‌ها آثار دانشجویی است که چندان مذهبی نبوده و برای ادای دین، آن نقاشی‌ها را انجام داده است.
حس غریبی دارد شبستان مسجد.
کمی بعد به سراغ خانه «چوویت حمیدزاده حمودی» می‌رویم که زمان جنگ رییس کشتیرانی خرمشهر بوده است.
خانه پرشده از مبلمان‌های قدیمی، عکس‌های یادگاری و... همه چیزهایی که حکایت از شکوه و رفاه گذشته دارد؛ گذشته‌ای که حالا تنها در خاطرات جای دارد. حمید تعریف می‌کند که به سفارش پدربزرگش کلی هند را گشته تا یک پنکه انگلیسی پیدا کرده و آورده برایش. از چوویت درباره جنگ می‌پرسیم، شروع به صحبت می‌کند: حرف‌هایش درباره شیخ خزعل است و انگلیسی‌ها. کمی طول می‌کشد تا متوجه شویم درباره جنگ جهانی دوم حرف می‌زند و آن زمان ناخدا بوده است.
چوویت می‌گوید: «جنگ ایران و عراق که همین آخری‌ها بوده است و بعضي خرابی‌ها را ساخته‌اند و بعضی نه اما هرچه داریم مال قبل از آن است.» اما مهسا نوه او که کارشناسی‌ارشد روانشناسی اجتماعی است و تازه از بمبئی هند به خرمشهر بازگشته است می‌گوید: «مردم همه چیزشان را از دست داده‌اند. رفتند و با دست خالی‌تر برگشتند. خیلی‌ها عزیز از دست دادند به نظر من اساسی‌ترین مشکل، مشکل اقتصاد است واقعا من به چشم می‌بینم که این شهرها هیچ رونقی ندارد. وقتی وارد شهر می‌شوی دلت می‌گیرد. افسردگی را در چهره مردم احساس می‌کنی، در بعضی خیابان‌ها، در جهت مخالف پل باور نمی‌کنی در این خیابان‌ها آدم زندگی می‌کند. حفره‌های عمیق وسط خیابان‌ها وجود دارد، انگار خمپاره را درآوردند از وسط خیابان. ظاهر شهر که وارد می‌شوید سالم است، توریستی که از شهر دیگری می‌آید می‌گوید وای چقدر قشنگ است، اما در واقع ظاهر بزک‌شده است و کافی است کمی به کوچه‌پس‌کوچه‌ها بروی تا آثار جنگ را به وفور ببینی. می‌دانی هم ظاهر شهر بازسازی نشده است هم دل مردمش. واقعا دلمردگی را در چهره مردم می‌بینی، همه جوان‌ها بیکار هستند، بیکاری اعتیاد می‌آورد، مزاحمت خیابانی می‌آورد، امنیت پایین می‌آورد. امکانات شهری در اینجا بسیار کم است. مرکز مشاوره و پزشک، خوب نیست. فقر فرهنگی داریم. اما هیچ کاری انجام نمی‌شود. برای فقر فرهنگی چه‌کار کرده‌اند؟ چند فرهنگسرا داریم؟ چند کتابخانه؟ در واقع هیچ.»
به شهر برمی‌گردیم. شاهین یکی از جوان‌های بازار با ما همراه شده است تا محله‌های محروم را به ما نشان دهد. می‌گوید شما دارید برای شهر ما کار می‌کنید. مقصدمان گلزار شهدای شهر است. زمین‌های اطراف گلزار شهدا هیچ نشانی از آبادانی ندارند. اطراف گلزار شهدا را انبوهی از تل‌های آوار احاطه کرده است. در نزدیکی گلزار شهدا محله داوودیه است. اینجا بیش از هر چیز نخاله ساختمانی، تل‌های آوار به چشم می‌آید. کمی جلوتر می‌رویم، میان منازل مسکونی دریاچه‌ای از فاضلاب تشکیل شده است؛ در فاصله‌ای کمتر از 500متری گلزار شهدایی که جانشان را برای خرمشهر داده‌اند.
شاهین می‌گوید: «احمدی‌نژاد آمد اینجا و قول داد آب شیرین وارد شهر می‌شود. طرح را افتتاح کرد مردم همه در انتظار ورود آب بودند. قرار بود در ساعتی مقرر آب شیرین وارد لوله‌ها شود. اما این اتفاق نیفتاد حتی تا مدتی مردم می‌گفتند آب بهتر شده، اما واقعیت این بود که آب هیچ تغییری نکرده است.» می‌گوید: بعد از مدتی مردم عصبانی از وعده‌ای که وفا نشد راهپیمایی کردند و تانکر‌ها چند هفته‌ای آب شیرین رایگان را در شهر توزیع می‌کردند اما تانکرها هم بعد از مدتی جمع‌آوری شدند.» احمدی‌نژاد در سال 90 برخلاف رسم هرساله حضور رییس‌جمهور در مسجد خرمشهر به خرمشهر نرفت و شاید دلیلش بدعهدی‌اش با مردم این شهر بود. او از شورای شهر گلایه می‌کند. از اینکه قرار است کسی شهردار شود که قبلا توسط شورای شهر پیشین به خاطر فساد مالی استیضاح شده است.
بعد از داوودیه راهی «زمین‌شهری» می‌شویم. زمین‌شهری یکی از محله‌هایی است که پس از جنگ ساخته شده اما بافتش هیچ حکایتی از تروتمیزی و نوسازی ندارد؛ خانه‌های نقلی پیش‌ساخته‌ای که متولی واگذاری‌شان بهزیستی بوده‌اند. کمی آن‌سوتر در جوار مسکن‌های مهر دو خانه قرار گرفته‌اند که به زحمت می‌توان آنها را خانه نامید. میان دو خانه را دریاچه فاضلاب پر کرده است. وارد خانه می‌شویم باز هم حکایت پارچه‌هایی است که جای در و پنجره را گرفته‌اند و روایت فقر. سجاد صاحبخانه ماهی‌فروش است و این خانه هم تصرفی. همسرش زیبایی جنوبی دارد و چشم و ابروی مشکی‌اش از میان چادر، چشمگیر است. می‌پرسم می‌آیی صحبت کنیم؟ جواب می‌دهد: «آخر من عرب هستم.» می‌پرسم: «مشکلات شما چیست؟ شروع به صحبت به زبان عربی می‌کند. همسرش به ما ملحق می‌شود. می‌گوید: جاده را که ساختند فاضلاب جمع شد. سه‌ماهی خانه‌مان را تا نیمه دیوارها فاضلاب گرفت زندگی‌مان از دست رفت. اشاره می‌کند به رد فاضلاب بر دیوارها که باقی مانده است. خانه مجاورمان برادرم ساکن بود. زن و بچه‌اش قهر کردند و رفتند و بعد هم وسایل خانه‌اش غارت شد. می‌گوید: «نماینده شهر آمده بود بازدید از مسکن‌مهر آن وقت‌ها که خانه‌مان را فاضلاب گرفته بود. گفت من فردا تانکر می‌فرستم فاضلاب را بیرون بکشند و رفت و پشت سرش را نگاه نکرد. بعد کف خانه را بالا آوردم آنقدر که سرم به سقف می‌خورد حالا اشاره به کوتاهی سقف می‌کند و گردن‌های خم‌شده ما. می‌گوید: رفتم برای مسکن‌مهر، گفتند باید هفت‌میلیون‌تومان بدهی اگر من این پول را داشتم که حالا این وضع زندگی‌ام نبود. از سجاد خداحافظی می‌کنیم. در دیوار خانه سجاد عکس امام نقاشی شده با این جمله که «بازسازی را هم جدی مثل جنگ بدانید.»

ستون «نظرات» جائی برای تقابل اندیشه ها یا محلی برای تخلیه خرده حساب های شخصی حنیف حیدرنژاد

ستون «نظرات» جائی برای تقابل اندیشه ها یا محلی برای تخلیه خرده حساب های شخصی 
حنیف حیدرنژاد

ستون نظرات در پائین مقاله ها ئی که در صفحه های مختلف در اینترنت و یا در فیسبوک  منتشر می شوند قائدتا باید محلی باشد برای تقابل افکار و اندیشه ها. جائی برای طرح  سوال و پرسش از نویسنده. محلی برای بحث و گفتگو بین نظردهندگان با نویسنده یا با دیگر نظر دهندگان. امکانی برای تعمیق دیدگاه ها و جذب طیف گسترده تری از مخاطبین و نیز جائی برای به چالش کشاندن محتوای یک مقاله و نقد آن. از نظر من برای آنکه بتوان این اهداف را به دست آورد رعایت برخی نکات ضروری است:
-  نظر داده  شده در مورد خود آن مقاله و موضوع  باشد و نه موضوع  یا مقاله دیگر.
- حتی الامکان "مشخص" باشد. برای مثال یک یا دو جمله ی مشخص از مقاله را مورد نظر گرفته و در مورد همان قسمت نظر داده شود.
- اگر نظر نوشته شده مشخص و جزئی نیست، بلکه محتوای کلی مقاله را در مورد نظر قرار داده است بهتر است نظر نوشته  شده مختصر باشد. اگر قرار باشد نظر داده  شده طولانی شود، بهتر است که نظر دهنده در یک مقاله مستقل نظرش را بنویسد.
- اگر نظر نوشته شده در مورد نظر یکی دیگر از نظر دهندگان است، نام آن فرد قید شده و اگر جمله مشخصی  مورد نظر است داخل "گیومه" آورده  شود.
- نظرات داده شده به دور از توهین و فحاشی و تهمت زدن  به اشخاص حقیقی یا حقوقی  یا باورهای دیگران تنظیم شده و با رعایت احترام نوشته شود.
- از طرح تکراری یک نظر خودداری شود تا تعقیب نظرات نوشته  شده در این ستون خسته کننده نشود.
- از تلاش برای متقاعد کردن دیگری یا دیگران پرهیز شود. به نظر و انتخاب و شعور دیگر خوانندگان احترام گذاشته  شود. هر کس با خواندن نظرات مختلف، خود می توند آنچه را برای خود بهتر تشخیص می دهد بر گزیند.
- شخص یا سایتی که نظرات دریافت  شده را منتشر می کند مقرراتی را برای انتشار نظرات اعلام کرده و اگر نظرات دریافت شده خارج از آن مقررات بود، از انتشار آن خودداری گردد.
رعایت موارد فوق کمک می کند تا سطح آگاهی، قدرت چندجانبه نگری و احترام به دید نقادانه در برخورد با نظرات دیگران  تقویت شده و به تدریج دیگرخوانندگان شجاعت نقد را در خود تقویت کرده و از روش مناسبی برای طرح نظر خود استفاده کنند. این همه باعث تقویت آزادی اندیشه و تنوع دیدگاه ها شده، مخاطبین بیشتری را به خود جلب کرده و به تدریج می تواند یک "فرهنگ" سرزنده و پرنشاط و نقاد را در جامعه گسترش دهد. این چنین روشی بنیادهای دمکراتیک در آزادی بیان و اندیشه را رشد می دهد و در صورت گسترش پیدا کردن، به مردم کمک می کند تا از سطحی نگری و دستخوش احساسات  شدن فاصله گرفته و عمیق تر و منطقی تر به موضوعات نگاه کنند. رعایت این روش قدرت تجزیه و تحلیل را در جامعه افزایش می دهد و به تدریج نیز مطالبات جامعه را برای فهم حقایق و کشف رابطه اجزاء با یکدیگر طوری بالا می برد که دیگر به سادگی تسلیم هر نظریه ای نمی شوند.
متاسفانه آنچه که در ستون نظرات بسیاری از سایت های سیاسی- اجتماعی- خبری ایرانی(خارج کشور) یا در فیسبوک جریان دارد نه تنها به تقابل و تبادل اندیشه ها کمک نمی کند، بلکه به میزان زیادی بر ضد آن می باشد.
به استثناء ستون نظرات برخی از سایت ها (مثلا بی  بی سی فارسی) که به نظر می رسد  نظرات دریافت شده با دقت بررسی  شده و بر اساس یک مقررات  حرفه ای( صرفنظر از از اینکه آن مقرارات مورد قبول باشد یا نباشد) منتشر می شوند، ستون نظرات در بسیاری سایت های فارسی زبان در خارج  کشور(در اینجا منظور همه سایت ها نمی باشد، زیرا امکان بررسی تک تک آنها وجود نداشته است) با یک تشویش و درهم ریختگی مواجه  است. برای مثال در اینجا به ستون نظرات وبلاگ "دریچه زرد"1 اشاره می  شود:
- قوائد نظر دادن یا معلوم نیست یا رعایت نمی شود.
- افراد با اسم مستعار یا ناشناس نیز می توانند نظر دهند. این کار دست این افراد را برای توهین و نوشتن نظرات بی ربط  یا تکراری باز می کند و هر بار می توانند با یک اسم مستعار یا ناشناس جدید وارد شوند.
- نظرات بی ربط به موضوع اصلی بسیار زیاد است.
- ستون نظرات بجای آنکه محلی برای تقابل اندیشه باشد، به محلی برای تقابل اشخاص با هم  تبدیل می شود.
- بسیار کم به محتوای یک مقاله پرداخته می شود، بلکه نظرات نوشته شده بیشتر براساس برداشت یا تفاسیری می باشد که ربطی به اصل مقاله ندارد.
- نظرات داده شده و بحث های پشت آن، مقاله و محتوای آن را به حاشیه رانده و گاها فراموش می شود که اصل موضوع چه می باشد.
- بعضا افرادی به صورت "حرفه ای" در پائین ستون نظرات هر مقاله حاضر شده و آنجا را به مکانی برای تبلیغ نظرات شخص خود یا سازمان، تشکل و یا دیدگاه مورد نظر خود تبدیل می کنند.
و ...
مجموعه روش های فوق باعث می شود تا اصل مقاله یا یک نظریه فراموش شود. دعواهای شخصی و گروهی تقویت و تبلیغ می گردد. افراد به دنبال تخلیه عصبانیت های شخصی خود بوده یا در پی آن باشند که از "حقانیت" خود یا گروه مورد نظر خود دفاع کرده و یا آن را به کرسی بنشانند. در نهایت چنین ستون نظرات ی نه تنها با رشد آزادی اندیشه و دمکراسی و پورورالیسم کمکی نمی کند، بلکه با باز کردن "جاده خاکی" های متعدد در کنار موضوع اصلی، تلاش به انحراف موضع اصلی داشته و یک فرهنگ بسیار نازل را که در بطن خود دشمن آزادی ادیشه می باشد را تقویت می کند.
توضیح: هدف این مقاله ارایه یک دریافت و برداشت کلی نویسنده از نقش و اهمیت ستون نظرات در سایت های اینترنتی و فیسبوک  بوده و ارائه یک کار آکادمیک مبتنی بر تحقیق و فاکت و نمونه گیری مورد نظر نبوده است.
حنیف حیدرنژاد
04.10.2013

1-  وبلاگ "دریچه زرد"

در عکس فوق، این ده نفر کیستند؟

در عکس فوق، این ده نفر کیستند؟
در عکس فوق، این سه نفر کیستند؟
علی صدارت
Evin-Edam 10 nafar 1367-1
 
این ده نفر کیستند؟ پا بر روی سکویی سست و  گردن در طنابی سخت و زمخت ولی به رنگ آسمانها و دریاها،.... همه همرنگ.
 
این سه نفر کیستند؟ دو نفری که آمادۀ خالی کردن زیر پای آن ده نفر و آن یک نفری که دوربین به دست، فاجعۀ ملی کشتارهای دهۀ 60 را در تاریخ ثبت می‌کند. 
 
آن ده نفر، با هر اندیشه‌ای، به جرم دگراندیشی، با نثار جان خود، بیانگر ژرفای فاجعه، در پهنای تاریخ  و در ژرف جامعه  هستند.  پهنای آسمانها..... ژرفای دریاها..... با همان رنگی که طناب بر گردنشان دارد. همه همرنگ. در ساعاتی بعد از ضبط و شهادت این لحظه،  آن ده نفر به خاوران رفتند. خاورانی که خورشید همیشه در آن طالع می‌ماند و شهادت ابدی خورشید در پاره‌ای دیگر از خاک وطن، که در آنها باختری نیست. آن ده نفر شهیدند، شاهدند. آن ده نفر رفتند و  ماندند!
 
آن سه نفر، با یک اندیشه، عدم پذیرش اندیشه‌ای دیگر، به جرم آن اندیشه، خود را از انسان بودن، از نشئۀ احقاق حقوق بشر، از نشاط تحمل اندیشۀ دیگر، و از مهر و محبت و عشق به انسان،... یک هموطن محروم کردند. در ساعاتی قبل و یا بعد از ضبط و شهادت این لحظه، آن سه نفر به دستبوس حاکم شرعی که فتوای خشن‌ترین خشونتها را صادر کرد رفتند،... به خانۀ خود رفتند. راستی وقتی آن روز به خانه رسیدند، در دل چه می‌اندیشیدند و به مادر خود به پدر خود به همسر و فرزند خود چه گفتند؟ راستی امروز در خلوت خانۀ خود، به خود و به گذشتۀ خود چگونه می‌اندیشند و به خانوادۀ خود چه می‌گویند؟ به او گفتند که تو ماموری! معذوری!! و او پذیرفت؟! به همین سادگی؟؟؟... به همین سادگی!!!   آن فقیه کجاست؟ آیا او هم؛ مانند آن دیگری؛  از ترس اینکه نکند که خدا از جریان خبر نداشته باشد، وصیّت کرده که دست‌ خط حکم "امام" را در کفنش بگذارند که در پی عذاب این دنیا، لااقل عذاب آخرت را نبیند!؟  آیا آن فقیه و آن سه نفر بالاخره خود هم، چون سعید امامی‌ها، گرفتار خشونتی کور شده‌اند؟ و یا اینکه هنوز "زنده" هستند؟ آن فقیه و آن سه نفر، مرده و یا زنده گواهی می‌دهند که  جزمی‌گری و جزمی‌گرائی و نقض حقوق بشر، نقض حقوق هر بشری، چه فجایعی را ببار می‌آورد. آن فقیه و آن سه نفر، مرده یا زنده، ماندند و  رفتند!
                                         Fatva-Khomeini 67
 
                                        Dastkhat-Khomeini-1
از دور دستی بر آتش داشتن! و یا از نزدیک دستی در آتش داشت؟
 
سوار بر ققنوس احساس؛ احساسات بشری، احساسات بشردوستانه؛ بُعد مکان و زمان را باید در نوردید.
 
زبان قاصر است از بیان احساس. ولی مغز استخوان می‌سوزد از عدم بیان آن احساس.
 
احساس  یک زندانی سیاسی که چند ماهی به آزاد شدنش از زندان نمانده که کمیتۀ سه نفری مرگ از او، که روحش هم از سرنوشتش با خبر نیست، دو سه سوأل می‌کند و بر اساس آن، برای زندگی و مرگ آن شخص تصمیم می‌گیرند. یکی از آن سه نفر، امروز در مقام وزارت "دادگستری" در حکومت آقای روحانی است!
 
احساس  یک زندانی سیاسی که او را دست بسته به محل اعدام می‌برند و قبل از اعدام، به همراه نه نفر دیگر، تصویرش را به شهادت در زمان، در عکسی بایگانی می‌کنند.
 
احساس  یک زندانی سیاسی که هم بندانش گروه گروه اعدام می‌شوند.
 
احساس خویشان و آشنایان یک زندانی سیاسی که از حال عزیزشان، عزیزمان،  ماه‌ ها در بی‌ خبری به سر می‌برند.
 
احساس خویشان و آشنایان یک زندانی سیاسی در آن لحظه،... آن لحظه که وسایل شخصی عزیزشان، عزیزمان، با اعلام خبر اعدامشان به آنها تحویل داده می‌شود.
 
احساس  خویشان و آشنایان یک زندانی سیاسی در آن لحظه، ... آن لحظه که وسایل شخصی عزیزشان، عزیزمان، آن دختر معصوم گرامی را که اضافه بر شکنجه‌های معمول به جرم دگراندیشی، مستوجب شکنجه‌ای بیشتر می‌شود و به جرم باکره‌ گی،  به او قبل از اعدام تجاوز جنسی می‌شود، و بعد "شوهر" وی با اعلام خبر اعدامشان به آنها تحویل داده می‌شود.
 
احساس آن کودک خردسالی که هم سلولی مادرش است و در بی‌ خبری، از مادرش جدا میشود، برای همیشه.
 
احساس  خویشان و آشنایان یک زندانی سیاسی در آن لحظه،... آن لحظه که در خاوران، تکه‌ های بدنهای پاک عزیزشان، عزیزمان را از خاک بیرون و طعمۀ سگ‌های وحشی بیابان می‌بینند.
 
و  احساس آنها در همان لحظه، با یک پرسش، پرسشی که آیا آن سگها وحشی‌ ترند و یا "انسان‌ هائی" که از درجۀ انسانی به مادون حیوانات وحشی هبوط کرده‌اند.
 
و به راستی چه شد که زندانیان زمان ولایت شاه، زندانبانان زمان ولایت فقیه شدند و از بد، بدتر کردند؟ بایدمان که برای این پرسش، پاسخی بیابیم، که باز هم بدتر از این بدتر را فرزندانمان شاهد نباشند. و بسیار بدتر از این را شاهد خواهیم بود اگر که در میدان تعیین سرنوشت خود حضور کافی نداشته باشیم. سرنوشت ما باید توسط خود ما و با عقل جمعی ما تعیین شود. اگر با انفعال خود این عرصه را خالی بگذاریم، انواع قدرتمداران به انتظار نشسته‌اند که هر کدام (مانند آن سگ‌های وحشی خاوران) پاره‌ای از حیات ملی ما را به تاراج ببرند و سرنوشت ما را به نفع خود رقم بزنند.
 
کشتار دهۀ 60، از سال 1360 شروع شد و در سال 1367 به اوج خود رسید. در سال 1360 از یکی از آنها که بر موضع خود ایستادند، حسین نواب‌صفوی، این شعر به یادگار ماند:
 
دست از طلب ندارم، تا کام من برآید        یا تن رسد به جانان، یا جان ز تن برآید
بگشای تربتم را، بعد از وفات و بنگر         کز آتش درونم، دود از کفن برآید
                                          EnghelabeEslami 9Khordad60 120930                                       
 
                                                      NavabHossein Sarmaghale 9Khordad60 1
بخش بزرگی از تاریخ معاصر ایران، طعمی تلخ در کام ایرانیان گذاشته است. ولی مرور این تلخی و پندگیری از آن، برای چشیدن شیرینی سرنوشتی بهتر، ضروری و بلکه حیاتی است. حیات ملی ما در گرو آن است. انفعال پذیرفتنی نیست. با بی‌تفاوتی و برگرداندن روی از معضلات و مشکلات، نمی‌توان انتظار داشت که آنها خود به خود از بین بروند و سرنوشت بهتری در انتظار ما باشد. اینگونه روی‌ برگردانی از معضلات و یا روی آوردن به قدرت‌ها، چه قدرتهای خارجی و چه قدرتهای داخلی و نمادهای آنها، و اینگونه پشت کردن به مردم و عدم اعتماد به نفس فردی و ملی، سرنوشت امروزۀ بعضی از کشورهای عربی را برای ما محتوم خواهد کرد. هر روزی که از عمر این رژیم در کلیت آن می‌گذرد، چنین سرنوشتی برای ایران و ایرانی بسیار محتمل‌تر می‌گردد. اگر به خود و به هموطنان خود اعتماد نکنیم و وارد میدان تعیین سرنوشت خود نشویم، قدرت‌ها سرنوشت ما را رقم خواهند زد. نمی‌توانیم به کسانی که برای نیازی و یا سرنوشتی بهتر به چاه جمکران و دخیل و امامزاده متوسل می‌شوند خرده بگیریم در حالی که خودمان با انفعال و بی‌تفاوتی منتظر امدادهای غیبی قدرتهای رنگارنگ داخلی و خارجی هستیم.
 
روی‌ گرداندن از مردم و هرگونه چشم‌ داشتن به قدرت‌ها (چه قدرتهای داخلی و چه قدرتهای خارجی) برای فراهم آمدن سرنوشتی بهتر، از نامه در چاه جمکران افکندن خرافی‌ تر است.  تلاش برای استقرار و استمرار مردمسالاری در وطن، چندین بار در نیمه رها گشته است، گرچه ایران و ایرانی در امر جنبش‌ های خودجوش مردمی پیشگام بوده است.
 
نباید به گذشته با یاس نگاه کرد و به خودزنی و سرزنش خویش پرداخت. خطا بر هر انسانی و هر نسلی از انسانها جایز است. ولی تکرار آن خطا ناروا است، و تکرار مکرر آن خطا، نابخشودنی.
 
این رژیم سرکوب‌ گر و اصلاح‌ ناپذیر، هر زمان هر کدام از ما و یا عزیزان ما را می‌تواند به زندانهای رسمی و مخفی بیفکند و مورد شکنجه و تجاوز و اعدام قرار دهد و برای اینکار دلیل زیادی هم لازم ندارد. تا موقعی که رژیم ولایت مطلقه، به هر شکلی و با هر گرداننده‌ ای پابرجا است، در هر زمان و به هر دلیل و به هر "گناه"، این سرنوشت برای هر کدام از ما یا عزیزان ما  ممکن است اتفاق بیفتد. گرچه یک فقیه در رأس رژیم بر جان و مال و ناموس مردم ولایت دارد، ولی هر یک از ماموران این نظام، در حیطۀ عمل خود، قائل به این ولایت هستند. برای یک لحظه، خود را به جای آن زندانی که در این لحظه، در همین لحظه، در داخل سیاه‌ چال‌های رژیم است قرار دهیم. گرچه خیلی دردآور است ولی سعی کنیم فقط برای چند لحظه روح خود را در بدن او حس کنیم. در حالی که دژخیمان به نوبت ما را شکنجه می‌کنند، از خود بپرسیم که در دل چه انتظاری از هموطنانی که بیرون زندانها و در اقصی نقاط جهان هستند می‌توانیم داشته باشیم؟ همان کنیم.
 
اگر خود به عنوان زندانی سیاسی سابق، این تجربه را پشت سر گذاشته‌ ایم، با نیروی سازندگی و انساندوستی و برای پیشگیری از تکرار این تجربه برای خود و دیگر انسانها، همان کنیم.
 
هر کدام از ما می‌توانیم با ابتکار و خلاقیت، به سهم خود و در حد توان خود، برای خشونت‌ زدائی تلاش کنیم و در جهت استقرار و استمرار مردمسالاری و حقوق‌مندی گامی برداریم، هر چقدر هم که آن گام در ظاهر کوچک به نظر بیاید. بایسته است که جفای انفعال و کم‌کاری و بی‌تفاوتی را به خود روا نداریم.
Sedarat-Ali
تابستان 1392
علی صدارت
 
 
پروژه گزارشگران: دفتر یادبود و دادخواهی قتل عام شدگان و جان بدر بردگان و خانواده های آنان در کشتارگاه های جمهوری اسلامی و بویژه دهه خونین شصت! نام خود را در این دفترثبت کنید!!
http://www.gozareshgar.com/10.html?&tx_ttnews[tt_news]=22051&tx_ttnews[backPid]=23&cHash=836aece9b851d6ab73e96b69419710f3
 

بالا کشيدن جام زهری که پائين نميرود

کسبه بازار تبریز


فارس - بازار تبریز یکی از قدیمی‌ترین بازارها و جاذبه‌های ایران محسوب می‌شود که در آن کسبه مختلف به صورت سنتی به فعالیت روزانه خود ادامه می‌دهند.
























اعتراف به وخامت اوضاع اقتصادی رژيم آخوندی


طیب نیا وزیر اقتصاد کابینه آخوند روحانی
طيب نيا وزير اقتصاد کابينه آخوند روحانی
اعتراف به وخامت اوضاع اقتصادی رژيم آخوندی
طيب نيا وزير اقتصاد کابينه آخوند روحانی اعتراف کرد: حجم نقدينگی به حدود 500هزار ميليارد تومان رسيده است. رشد بالای نقدينگی منشأ تورم شديد کشور است. ميانگين نرخ12ماه تورم، تا پايان شهريور، 40 درصد را نشان می دهد که همراه با روند رکود توليد در کشور، تورم و کمبود نقدينگی بنگاههای اقتصادی را نيز به همراه دارد ”. 

وی اذعان کرد: درآمدهای نفتی تحت تأثير تحريمها در حد قابل توجهی کاهش يافته است.

خرمشهر ۲۵سال پس از پایان جنگ


پس از ۳۱سال خانه هنوز در ندارد اما زندگی چرا. سیم‌خاردارها و مرز نزدیک‌ترین چشم‌اندازش هستند و بند رختی آویزان بر تراس قدیمی از جریان زندگی در آن حکایت می‌کند. خانه در و پنجره ندارد، اما تا دلت بخواهد جای گلوله و خمپاره. تابلوی یادمان شهدای کربلای پنج در چندمتری قرار گرفته است.
آن‌سوی مرز عراق است و برهوت. این سوی مرز اما در خرابی‌های جنگ زندگی ادامه دارد. نزدیک می‌شوم برای پرس‌وجو و گپ‌وگفت. از بالای برج دیده‌بانی سربازی با اشاره دست ما را از نزدیک شدن منع می‌کند. به خیابان برمی‌گردیم. بچه‌های خاک‌آلود پابرهنه سبد میوه‌ای را وسیله بازی کرده‌اند. یکی داخلش می‌نشیند و بقیه می‌کشند. جوان‌ها در نیمه ظهر تفتیده خوزستان با چهره‌هایی بی‌حوصله بر لبه خیابان و در آستانه درها چمباتمه زده و سیگار می‌کشند.
به نوشته شرق، مانده‌ام چطور باید بکوبم در خانه‌ای را که در ندارد، ساکنان این خانه‌ها حالا نه اعیان‌ها و کارمندان ارشد کشتیرانی بلکه جنگ‌زده‌هایی هستند که قادر به بازسازی خانه خود نبوده‌اند و در این خانه‌ها که حالا، تصرفی می‌نامندشان زندگی می‌کنند. وارد یکی از خانه‌ها می‌شوم. زن و دختر عرب‌زبان هیچ‌یک قادر به فارسی حرف زدن نیستند. خانه با انبوهی از اتاق‌خواب‌های تودرتو هیچ ردی از زیبایی گذشته‌اش ندارد. وان بزرگ حمام حالا نقش مرغدانی را ایفا می‌کند. کف دو اتاق را پتو پهن کرده‌اند و ظرف‌ها و چراغ علاءالدین تنها وسیله‌های خانه‌اند. به طبقه بالا می‌روم. بچه‌ها خنده‌کنان از پله‌هایی که دیگر وجود ندارد بالا و پایین می‌روند و من با ترس‌ولرز به‌دنبالشان. از خانه خارج می‌شوم و وانمود به بستن دری می‌کنم که دیگر وجود ندارد.
سال ۷۶ دولت هاشمی‌رفسنجانی جشن پایان بازسازی خرمشهر را در هتل آزادی برگزار کرد در حالی که هنوز و پس از ۱۶سال طبق آمارها ۴۰‌درصد بافت خرمشهر مخروبه است. گفته می‌شود در آن زمان با دیوارکشی به دور مناطق مخروبه ناشی از جنگ سعی شده منظره شهر اندکی بازسازی شود. اما جنگ هنوز برای خرمشهر و مردمانش ادامه دارد. جنگ در مخروبه‌های شهر، در تل‌های آوار، در مهاجرت‌ها و چندپارگی خانواده، در بیکاری که امان مردم شهر را بریده و… هنوز خودش را به رخ می‌کشد.
کوی «آریا» محله اعیان‌نشین خرمشهر تا پیش از سال ۵۹ بوده است. خیابان‌های کوی عریض است و درختکاری‌شده. در اطرافش خانه‌هایی با زیربناهای چندصد متری واقع شده‌اند؛ خانه‌هایی با سنگ‌کاری‌هایی که هنوز هم می‌توان از لابه‌لای جای گلوله و ترکش‌ها آثاری از زیبایی آنها را دید. خانه‌ها در حیاط ندارد و تکه‌ای آهن که با پارچه، گونی و چیزهای جورواجور پوشانده شده سعی دارد نقش در ورودی را در آستانه حیاط‌ها بازی کند. خانه‌ها در ورودی و اتاق هم ندارند و تکه‌پارچه‌ای به‌جای در اتاق‌ها و در ورودی قرار گرفته است.
صالح یکی از پسرهای کوچه است. پوستی سبزه تند دارد و چروک‌های عمیق بر صورتش جا گرفته، دستانش زمخت و پینه‌بسته است. می‌گوید: متولد ۶۴ است و شغل آزاد دارد؛ بنایی، کارگری و… صالح هم‌سن‌وسال من است اما چروک‌های صورت و پینه‌های دستش حکایتی متفاوت دارد.
صالح می‌گوید: «مشکل مردم بیکاری است.» می‌پرسم: «تصرفی بودن خانه‌ها مشکلی برایتان ایجاد نکرده است؟» پاسخ می‌دهد: «نه اینجا همه‌اش تصرفی است جز آن خانه در قرمزه و آن خانه آجری بزرگ بقیه‌اش همه تصرفی است و جز آب که خراب است و همه مجبورند آب بخرند، گاز که نداریم مشکلی نداریم. برق هم که رایگان است.»
پسر دیگری ما را به خانه‌شان دعوت می‌کند. وارد حیاط می‌شوم. گویی قبلا کف حیاط سنگفرش بوده است. این را می‌توان از جابه‌جا سنگفرش‌هایی که باقی مانده‌اند فهمید و روی تکه‌هایی که از حیاط پتوهای مندرس خیس انتظار خشک شدن را می‌کشند. حمزه پدرش را صدا می‌زند. او می‌آید و سر درددلش باز می‌شود. آقای کریمیان‌فرد پیرمردی ریزنقش و سیه‌چرده است با موهای فر خاکستری که انگار پرده‌ای از خاک بر سرش کشیده شده است. می‌گوید: من زمان جنگ در شهرداری خرمشهر کار می‌کردم و خانواده‌ام خرمشهر بودند بعد مشکل پیش آمد از شهرداری درآمدم و الان بیکارم و این وضعیتم است. (اشاره می‌کند به خانه)
‌ چرا از شهرداری آمدید بیرون؟
«همسرم عمل داشت به همین خاطر از شهرداری زدم بیرون، بعد شهردار عوض شد من را نخواستند من بیکار شدم. الان هم ۱۰ تا بچه دارم که پنج‌تایشان پسر است. قبلا در همین کوی آریا در دوطبقه‌های لب شط بودیم اما بعد صاحبش آمد و آمدیم اینجا. خدایی‌اش را بخواهید خیلی محترمانه با ما برخورد کرد، گفت هر وقت خواستید تخلیه کنید. الان خانمم ناراحتی قلبی دارد و دیگر نمی‌تواند در بیمارستان کار کند در خانه مردم کار می‌کند، توان ندارد من هم دنبال پلاستیک و چیز میز در زباله‌ها می‌گردم. نه یخچال داریم نه هیچی.»
ادامه می‌دهد: «رفتم شهرداری دنبال سوابقم. خیلی گشتند توی بایگانی، نوشتند و فتوکپی گرفتند ۱۰سال هم بهم تعلق گرفت که تو جنگ هم بودم، نوشتند رفت تهران، اما نه پولش را داشتم نه می‌توانستم بروم دنبالش و کسی هم کمک نکرد.»
‌ الان بزرگ‌ترین مشکلتان چیست؟
«مشکلات ما بابا، این است که از اینجا باید یک ساعت بروم تا کارخانه یخ برای یک قالب یخ در ظهر گرما تا بچه‌هایم آب خنک داشته باشند بخورند. مشکلات ما بیکاری است مشکلات ما این است که هیچی نداریم هیچی.»
دعوتم می‌کند به داخل خانه. یاالله گویان وارد می‌شویم. خانه‌های اینجا پنجره ندارند، اگر پنجره داشته باشند شیشه ندارند و باز هم تکه‌های پارچه و کارتون میهمان پنجره‌ها شده، من به گرمای تابستان و سرمای زمستان فکر می‌کنم. اینجا هم خانه خلاصه می‌شود در اتاق‌هایی که با پتوهای مندرس فرش شده‌اند، چندتایی رختخواب چرک، یک پیک‌نیک و چندتکه‌ای ظرف، باور تابستان خرمشهر بدون کولر خیلی دشوار است. آقای کریمیان مرا در خانه می‌چرخاند، می‌گوید: «دیدی بابا ما هیچی نداریم، هیچی» و بغضش در گلویش می‌شکند و اشک‌هایش سرازیر می‌شود، بغضم می‌گیرد، از گریه پیرمرد از هیچ.
می‌گوید: «بابا بچه‌هام بیکار هستند دوتاشان عروسی کردند من مانده‌ام با مشتی که کوچک هستند الان واقعا مشکل است اینها را می‌بینی (اشاره می‌کند به پتوهای حیاط) همه را در زباله‌ها جمع کردم و شستم برای زمستان که سرد می‌شود، هیچی نداریم بابا هیچی. بابا خیلی‌ها آمدند نوشتند، عکس گرفتند آمدند رفتند اما هیچی نشده هیچی.»
از شهرک دور می‌شویم و در شهر می‌چرخیم. اینجا انبوهی از مشاغل کاذب وجود دارد، بنزین‌فروشی، آب‌فروشی، سیلندر گازفروشی، فلافل‌فروشی.
پیرمردی کنار بلوار اصلی شهر زیر تیغ آفتاب نشسته با چرخ‌دستی‌اش. اطرافش پر از بطری‌های نوشابه است که با بنزین پر شده و یک گالن آبی‌رنگ بنزین، بنزین می‌فروشد. چندتایی بطری را هم برای جلب مشتری بر دیواره بلوار قرار داده است.
‌ می‌پرسم شغلتان این است؟
با تعجب نگاه می‌کند و با اکراه جواب می‌دهد: می‌بینید که!
‌ می‌پرسم: زندگی‌تان می‌گذرد؟
می‌گوید: «آره زندگی‌مان را می‌گذرانیم آزاد می‌خریم آزاد می‌فروشیم.»
‌ چقدر درمی‌آوری؟
ماهی ۵۰۰، ۶۰۰٫
‌ روزی چندتا می‌فروشی؟
روزی پنج‌تا، شش‌تا می‌فروشیم.
‌ در خرمشهر مردمی که این کار را می‌کنند زیادند؟
خیلی.
‌ علتش چیست؟
بیکاری.
‌ می‌پرسم: زمان جنگ چندساله بودی؟
می‌گوید: «من زمان جنگ ۱۸سالم بود. ماندیم آبادان نزدیک سه‌ماه، بعد رفتیم رامهرمز. جنگ تمام شد سال۶۸ برگشتیم، خانه‌مان خراب شده بود از نو ساختیم. در زمان جنگ‌زدگی رنگ‌آمیز ساختمان بودیم حالا هم که توان ندارم این کارم است.»
‌ می‌پرسم: مشکلاتتان چیست؟
زهرخندی می‌زند و با تعجب نگاهم می‌کند و می‌گوید: «نمی‌بینید؟! مشکل مرد خرمشهر کار است، بیکاری، اگر کار باشد و روزی درآوریم مشکلی نداریم.»
راهمان را از کنار اروند ادامه می‌دهیم. اینجا کشتی‌های به‌گل‌نشسته و انبوهی لنج دارد. می‌روم لب اسکله و ناخدای یکی از لنج‌ها را صدا می‌زنم. لنج نقاشی شده است، آبی، قرمز و… رنگ‌ها هیچ هارمونی‌ای ندارند با این حال لنج زیباست. تکه‌ای چوب می‌اندازد حدفاصل لنج و اسکله و بر چوب باریک چندقدمی با احتیاط راه می‌رود تا به ما می‌رسد.
می‌گوید: «بعد از جنگ رفته بودیم هندیجان. آنجا جنس وارد می‌کردیم، هرچی به دستمان می‌آمد صابون، شامپو، شربت و… حالا شش‌ماهی است که بندر دارد رونق می‌گیرد، برگشتیم و جنس می‌بریم آن‌ور آب.» صدایش رنگ امید دارد و خوشحالی. ناخدا درشت‌اندام است و موهای سرش ریخته، دستان پهن و هیکل فربهی دارد. می‌پرسم: درآمدتان چطور است؟
از جواب دادن طفره می‌رود و می‌گوید: «شکر.» می‌پرسم: چندبار در ماه می‌روید و می‌آیید؟
می‌گوید: «مشخص نیست باید بار بخورد ماهی یکی، دوتا، شکر.»
می‌پرسم: شما تنها برگشتید یا دیگران هم برگشتند؟
می‌گوید: «بعضی‌ها برگشتند؛ اوضاع بندر دارد خوب می‌شود.»
از ناخدا خداحافظی می‌کنم و از پل چوبی باریکش به لنج برمی‌گردد. از کنار موزه جنگ می‌گذریم در حیاط موزه انبوهی نخل‌های سربریده و ماشین‌هایی که با سر در خاک رفته‌اند به چشم می‌خورند. نخل برای مردم جنوب خیلی عزیز است، برایش جان قایلند و معتقدند اگر سرنخل را ببری مثل آدم می‌میرد. در جنگ انبوهی از نخل‌ها مردند و عراقی‌ها پس از گرفتن بندر تمام ماشین‌های وارداتی گمرک را به همین شیوه در جاده آبادان به اهواز کاشته بودند، منظره دلهره‌آوری است که از آن‌روزها حکایت می‌کند.
کنار اسکله پله‌ها به شط می‌رسد و مرد با قایق کوچک موتوری مسافران را به آن سر شط می‌رساند. چشم‌به‌راه مسافران است. ۴۰ساله به نظر می‌رسد، با صورت سوخته و موهای مشکی. با چفیه عرق صورتش را می‌گیرد. چند زن عباپوش با سبد خرید هن‌هن‌کنان از راه می‌رسند و سوار می‌شوند. سعید می‌گوید از بعد از جنگ و بازگشت به خرمشهر این کار را دارد. از گرانی بنزین می‌نالد و کمی درآمد. برای هر مسافر تا آن سر شط نفری ۵۰۰تومان می‌گیرد. زنان غر می‌زنند که خانوم بنویس تنها همین یک قایق است و باید کلی معطل شویم تازه خبری از سایبان هم نیست و در گرما و سرما باید برویم. از سعید می‌پرسم: چه شد که این شغل را اختیار کردید؟ جواب کوتاه است: «از سر بیکاری، کو شغل!»
امتداد جاده ساحلی به بازار ماهی‌فروشان می‌رسد و به‌موازات آن بازار صفا. بازار ماهی‌فروشان سوله‌ای نه‌چندان بزرگ سرپوشیده است و غرفه‌غرفه. مساحت هر غرفه به زحمت به ۱۰، ۱۲متر می‌رسد. در ورودی هر غرفه سینی بزرگی قرار دارد؛ پر از میگو، ماهی حلوا، شوریده و… در ابتدای ورود بوی زهم ماهی می‌زند زیر دماغم اما بعد از کمی عادت می‌کنم.
ابوحسن پیرمردی است بلندقد و باریک‌اندام با موها و ریش سفید. دستکش پوشیده، بلوز و شلوار طوسی‌رنگش به چرک نشسته‌اند. در ورودی غرفه نشسته و سیگار باریکی را دود می‌کند. می‌گوید: حالا من هرچه بگویم تو می‌نویسی؟
می‌گویم: بله.
می‌گوید: بنویس ما همه کارگران بندر بودیم قبل از انقلاب، بعد انقلاب شد. پیمانکاران را بیرون انداختند. یعنی بندر افتاد دست دولت، جنگ شد و بندر تعطیل شد. ما جنگ‌زده شدیم. رفتیم شیراز؛ می‌گفتند: «جنگ‌زده‌ها و… رفتیم اهواز تا پایان جنگ و بعد برگشتیم خرمشهر. بندر تعطیل بود. رفتیم دنبال سوابقمان، چهارسال بیشتر سابقه ندادند برای بیمه، باقی‌اش را خریدیم. این در حالی بود که من ۱۵سال در بندر زحمت کشیدم. ما چهار‌هزارنفری بودیم که بعد از این‌همه کار هیچ حقی به ما ندادند. خیلی رفتیم دنبالش تا تهران و مجلس حتی، اما هیچ‌کس جوابمان را نداد. گفتیم لااقل برای سال‌های جنگ بیمه رد کنید ما که در جنگ مقصر نبودیم و سر کارمان بودیم. گفتند نمی‌شود. گفتیم حداقل حقمان را بدهید؛ همان ۱۴سال را. گفتند پیمانکار برایتان بیمه رد نکرده و پیمانکاری هم الان وجود ندارد که ما برویم حقمان را بگیریم. بعدش آمدیم اینجا ماهی‌فروش شدیم تا خرجمان را دربیاوریم، بچه‌هایمان هم پیش خودمان هستند. خدا را شکر توانستیم نانمان را دربیاوریم. اشاره می‌کند به صاحب غرفه روبه‌رویی که او هم پیرمردی است کوتاه‌قد، تاس و فربه که سرنوشتی مشابه او دارد.
می‌گوید: بنویس حق کارگرهای بندر را خوردند. مشتری‌ها دایما می‌آیند قیمت می‌کنند و می‌روند. صحبتمان قطع می‌شود و دوباره شروع می‌کنیم. بالاخره یکی خریدار می‌شود و هفت‌کیلو میگو می‌خواهد. حالا اطرافمان پر می‌شود از بچه‌های هفت، هشت، ۹ساله که شغلشان پاک کردن میگو است و برای هر کیلو ۵۰۰ تا هزارتومانی می‌گیرند.
ماجد ۱۲ساله است. مدرسه نمی‌رود. پوستش سبزه تند است با موهای وز کوتاه. بلوز و شلوار پارچه‌ای خاکستری به تن دارد. چشمان مشکی درشت با مژه‌های بلند. پنج‌سالی است اینجا میگو پاک می‌کند. می‌پرسم: چرا درس نخواندی؟
می‌گوید: چون خانواده‌ام ضعیف هستند.
‌ پدرت چه‌کار می‌کند:
کارگر است.
‌ درآمدت اینجا خوب است؟
روزی پنج، شش تا ۱۰تومان درمی‌آورم.
‌ دوست‌ داری بزرگ شدی چه‌کاره شوی؟
دوست دارم یک غرفه داشته باشم خودم ماهی بفروشم. بچه‌های میگوپاک‌کن دوروبرمان جمع شده‌اند. از سروکله هم بالا می‌روند، از نرده‌ها بالا رفته و شیرجه می‌زنند درون شط، شبیه شیرجه‌های قهرمانان ورزش و شادمانه می‌خندند، با دست‌هایی که در کودکی به جان پوست ضخیم و سفت میگو می‌افتد برای یک تکه اسکناس ‌ هزارتومانی. در امتداد جاده ساحلی چند مرد در حال ماهیگیری هستند. قلاب داخل آب است و انتظار صید را می‌کشند. به سراغشان می‌روم. صحبت نمی‌کنند. خسته و بی‌حوصله می‌گویند: «این همه گفتیم چی شد؟!»
راهمان را به سمت بازار صفا ادامه می‌دهیم. در ابتدای بازار از سمت ساحل مغازه آب‌فروشی قرار دارد. دستگاه تصفیه آب ارتفاع و طول و عرض سه، چهارمتری دارد و تک‌وتوک خریداران از راه می‌رسند و بشکه‌شان را پر می‌کنند و ۳۰۰تومان می‌دهند و می‌روند. بازار صفا دیگر چندان صفایی ندارد و مغازه‌ها یک‌درمیان باز هستند. خیلی‌هایشان خالی‌اند و مخروبه. تک‌وتوک مغازه‌هایی سرپا مانده‌اند. در عوض اینجا پر است از چرخ‌دستی‌ها و بساط‌ها و مردم مایحتاج روزانه‌شان را از کف گرم و تفتیده بازار صفا می‌خرند. در غیاب مغازه‌دارهایی که مهاجرت کرده‌اند و مغازه‌های خالی را برای بازار صفا به یادگار گذاشته‌اند، جوان‌ها چرخ‌دستی‌ها را می‌کشند برای کسب لقمه‌ای حلال.
فرهاد متولد ۶۰ است و یکی از همین جوان‌ها. در چرخ‌دستی‌اش سبزی می‌فروشد. فارسی را به زحمت صحبت می‌کند. می‌گوید زمان جنگ بچه بوده است. «خانواده‌ام رفتند امیدیه، سال ۶۹ برگشتند همه خانه خراب بود، چیزی سالم نبود» و ادامه می‌دهد: «مشکلات جنگ خیلی اثر کرده است خیلی. الان دقیقا نمی‌دانم اگر از قدیمی‌ها بپرسید بهتر است.»
ابراهیم یکی دیگر از فروشنده‌های بازار است. او زمان جنگ ۱۸ساله بوده است. می‌گوید: «ما جنگ‌زده که شدیم رفتیم مشهد جوار حرم امام هشتم. بعد از جنگ من با زن و بچه‌هام برگشتم و همه خانواده ماندند. اما چون کار نبود به‌ناچار فروشنده شدم. شکر خرج زندگی درمی‌آید.»
می‌پرسم: دلتنگ نمی‌شوی برای خانواده؟ جواب می‌دهد: «چاره چیست.»
مردی خریدار می‌گوید: «الان خیلی‌ها اینطوری‌اند خانوم اینکه دلتنگی ندارد برگردند چه‌کار ما هم که برگشتیم پشیمانیم.» اینجا جنگ ادامه دارد در چندپارگی خانواده‌ها، در دلتنگی، در انتخاب میان جنگ‌زده‌ماندن یا زندگی در شهری بدون امکانات، بدون آینده.
پیرمرد پرایدش را پارک کرده وسط بازار، در پراید باز است و سیگار دود می‌کند. درباره وضعیت شهر از او سوال می‌پرسم. می‌گوید: «پورزرگانی هستم من زمان جنگ خرمشهر بودم.»
‌ خرمشهر قبل از جنگ چطور بوده است؟
قبلش اگر بخواهیم صحبت کنیم معروف بودن آبادان و خرمشهر؛ از هر نظر. الان مثل اول نیست این خرابه‌های خرمشهر اینها یعنی خوبش است (اشاره می‌کند به جای ترکش‌های روی دیوار مانده) کوچه‌پس‌کوچه‌ها را نگاه کنید خانه‌ها همه خراب و داغان است.
‌ مهم‌ترین مشکلاتی که از جنگ باقی مانده، چیست؟
مشکلات زیاد است یکی‌اش گرانی است.
‌ پس سال‌های جنگ را خرمشهر بودید؟
بله، مقرمان آن دست آب بود، بیمارستان ۳ خرداد، رضا‌پهلوی سابق.
‌ خانواده‌تان چطور؟
خانواده‌ام کرج بودند ۱۵روز کار و ۱۵روز استراحت می‌کردیم.
‌ وضعیت شهر چطور بود؟
«مردم خرمشهر که کلا رفته بودند، تنها جوان‌ها ماندند که ۸۰‌درصدشان شهید شدند. خرمشهر ۹۰‌درصد تخریب شد، این‌همه که ساخته شده خود مردم آمدند ساختند. بعد از جنگ بعد از آتش‌بس درست کردند، برگشتند، به هوای اینکه خرمشهر خرمشهر سابق است. اینجا فردوسی بهترین بازار بود هر چی می‌خواستی بود. الان هیچی نیست. همه بستند و رفتند. درب‌وداغون شدند. یعنی بعد از جنگ خیلی‌ها برگشتن، اما وقتی دیدن فایده نداره دوباره مهاجرت کردند.»
‌ می‌پرسم: اینکه می‌گویید مردم خودشان ساختند یعنی دولت کاری نکرده است؟
دولت که چه عرض کنم دولت اگر حقیقتش را بخواهم بگویم هیچ کاری نکرد. تنها وام دادند که آن هم برای ساخت خانه‌ها کفایت نکرد و مردم باقی‌اش را قرض کردند.
‌ چه توقعی داشتید؟
ما توقع داشتیم خرمشهر مثل سابق شود. توقعی بیشتر از این نداشتیم. الان وضع خرمشهر را نگاه کنید. در یک خیابان بروید شاید سه، چهارتا مغازه و خانه نوسازی شده است، بقیه‌اش همه خرابه است. به خرمشهر نرسیدند. نه کار هست نه کاسبی. جنگ‌زده‌ها هرچندوقتی می‌آیند، یک مدت زندگی می‌کنند، یک پولی دارند می‌خورند و بعد ول می‌کنند می‌روند شهرستان‌های دیگر. دیگر خرمشهر کجا آباد شود. جمعیتی هم مهاجر آمده‌اند به شهر. چون وضع خرمشهر خیلی ضعیف است، خانه‌هایشان خیلی پایین است. می‌آیند اینجا، زندگی می‌کنند با زجر. اینها مشکلات است مشکلات خیلی است. نمی‌توانید یکی را بگویید دوتا را بگویید صدتا را بگویید اما معضل بزرگ بیکاریه. اشاره می‌کند به مرد میانسالی که ایستاده و صحبت‌های ما را گوش می‌کند. می‌گوید این آقا کاسب است از صبح تا حالا هیچ‌چیز دشت نکرده است.
حالا اطرافمان را جمعیت از پیر و جوان احاطه کرده‌اند. مرد میانسال دیگری با لباس مرتب و اتوکشیده خودش را «کرمرضا اسدی» معرفی می‌کند و می‌گوید: «من زمان جنگ سرباز بودم جبهه مهران، بچه‌هام خرمشهر بودن، جنگ شد رفتند ایلام. من هم از جبهه رفتم ایلام سال۸۷ که بازنشسته شدم برگشتم خرمشهر.»
‌ چرا؟
با توجه به اینکه خرمشهری‌ام و اصلیتم مال اینجاست مجبور شدم تا پایان خدمتم آنجا بمانم اما به‌محض اینکه بازنشست شدم آمدم خرمشهر.
‌ پشیمان نشدید؟
نه از اینکه برگشتم به جایی که وطنم است، جایی که قبلا از تمام نقاط ایران می‌آمدند اینجا زندگی می‌کردند با توجه به بندر خرمشهر، فکر می‌کردیم خرمشهر قبلی است اما نبود و به خاطر دختر و نوه‌ام برگشتم اینجا. اگر ما برنگردیم کی می‌خواهد شهر را آباد کند.
‌ الان مردم خرمشهر چه مشکلاتی دارند؟
الان خرمشهر خیلی مشکل دارد. همه‌اش مشکل است. الان وضعیت شهر را ببینید؛ هنوز آثار جنگ حتی در خیابان‌ها و پیاده‌روها هم هست. خرمشهر فقط با ساختن بندر، خرمشهر می‌شود، اگر بندر درست نشود؛ خرمشهر وجود ندارد عین یک روستای کور است. باید بندر را راه بیندازند، اگر بندر راه بیفتد شهر می‌شود در غیر این صورت نه.
الان دیگر همه به حرف می‌آیند و در تایید همدیگر سخن می‌گویند.
مرد جوانی می‌گوید: قبل از جنگ ۵۰۰‌هزارنفر فقط کارگر کار می‌کرد در خرمشهر طوری بود که کارگر کم بود از کره می‌آوردند.
می‌پرسم: الان منطقه آزاد اروند کمک کرده است یا نه؟
جواب می‌دهند: اصلا ما وجودش را احساس نمی‌کنیم. این در حالی است که سرتاسر شهر بیلبورد‌های تبلیغاتی منطقه آزاد نصب شده است.
مرد جوان می‌گوید: «من می‌برمت تاسیسات دریایی؛ ببین چند‌درصد بچه خرمشهر و آبادان و چنددرصد غیربومی آنجا کار می‌کنند. از صددرصد ۸۰‌درصد غیربومی است. الان تاسیسات دریایی بندر و خوابگاه‌هایشان را نشانتان بدهم در سطح شهر؛ خوابگاه‌هایی که برایشان اجاره کردند یا خریدند، مجهزترین ساختمان‌های شهر برای آنهاست.
هزینه‌ای که برای اینها می‌کنند که از تهران می‌آیند، اگر ببینید تعجب می‌کنید. مامور خرید که از ما خرید می‌کند یک مزدا وانت دارد. وقتی پر می‌کند انگار برای دوتا سوپری خرید می‌کند. چیزهایی برایشان می‌خرد که تصور نمی‌کنم در خانه خودشان هم بخورند. همه پروازی‌اند؛ چهارشنبه می‌روند تهران، شنبه می‌آیند. برای یک چیزهای خاصی دنبال ما می‌فرستند مثلا می‌گویند مهندس می‌گوید از درز پنجره خاک می‌آید جلویش را بگیرید.»
مرد پیر می‌گوید: «پول زیاد الکی خرج می‌کنند.»
پسر جوان دیگری می‌گوید: من یکی از نیروها بودم. ۱۲سال در تاسیسات کار کردم. نیرو از بیرون آوردند من بدبخت که بچه خرمشهرم و خاک می‌خورم مجبورم مسافرکشی کنم، فنی هم هستم. تمام نیرو را از شهرستان می‌آورند، هر حرفی هم می‌زنیم می‌گویند سیاسی حرف می‌زنی. خیابان‌های خرمشهر شخم زده شده است. هر ۱۰ روز باید جلوبندی ماشین‌ها را عوض کنیم.
حسن پیرمردی ۷۰ساله است. برخلاف اکثر مردم اینجا چهره‌ای خندان اما چروک دارد با دندان‌هایی یک‌درمیان. می‌پرسم: حاج‌آقا شما زمان جنگ اینجا بودید؟
می‌گوید: زمان جنگ؛ ها.
‌ بعد شهر دیگه‌ای نرفتی؟
نه شهید ندادم.
‌ نه شهید نه، شهر دیگری رفتید؟
چرا رفتم شیراز.
‌ آنجا چه‌کار می‌کردید:
بیکار بودم.
‌ می‌پرسم: الان؟
الحمدلله شهرداری کار می‌کنم.
‌ چه‌کار می‌کنی؟
جارو می‌کنم.
‌ قبل از جنگ؟
اداره بندر.
‌ بعدش؟
زمان جنگ مشکل بود، موشک می‌زدند. مردم همه فرار می‌کردند. من خودم، شناسنامه‌ام، همه‌چیزم، همین‌طور اینجا ماند و رفتم شیراز.
‌ می‌پرسم: مشکل مردم چیست؟
مشکل آدم همه‌اش بیکاری است. فقط دکاندارها کار دارند، آب شور است و گاز نداریم.
‌ می‌پرسم: انتظارتان چیست؟
می‌گوید: انتظار الحمدلله شکر.
هوا گرم است در میان پرس‌وجوهایم مرتب سر می‌زنم به تنها سوپرمارکت باز بازار و آب‌معدنی خنک می‌خرم. این‌بار مرد فروشنده برایمان آب‌معدنی خنک می‌آورد و همه اصرار می‌کنند برویم خانه‌شان برای استراحت و صرف غذا.
کمی آن‌طرف‌تر از بازار صفا مسجد جامع خرمشهر است. اطراف مسجد همچنان پر از تل‌های آوار است و خانه‌های مخروبه. جای ترکش و خمپاره بر دیوار خانه‌ها جا خوش کرده است. کنار مسجد تابلویی با این مضمون به چشم می‌خورد که «مسجدجامع تمام خرمشهر بود.» دم دمای نماز است و مردم خود را شتابان به مسجد می‌رسانند. مسجد در سال ۷۰ بازسازی شده است اما بخشی از آثار جنگ را در اطراف در ورودی مردانه به یادگار گذاشته‌اند. حکایت کاشی‌های لاجوردی مسجد خرمشهر حکایت دیگری است. داخل مسجد نقاشی تصاویر شهدا چشمگیر و هنرمندانه است. می‌گویند این نقاشی‌ها آثار دانشجویی است که چندان مذهبی نبوده و برای ادای دین، آن نقاشی‌ها را انجام داده است.
حس غریبی دارد شبستان مسجد.
کمی بعد به سراغ خانه «چوویت حمیدزاده حمودی» می‌رویم که زمان جنگ رییس کشتیرانی خرمشهر بوده است.
خانه پرشده از مبلمان‌های قدیمی، عکس‌های یادگاری و… همه چیزهایی که حکایت از شکوه و رفاه گذشته دارد؛ گذشته‌ای که حالا تنها در خاطرات جای دارد. حمید تعریف می‌کند که به سفارش پدربزرگش کلی هند را گشته تا یک پنکه انگلیسی پیدا کرده و آورده برایش. از چوویت درباره جنگ می‌پرسیم، شروع به صحبت می‌کند: حرف‌هایش درباره شیخ خزعل است و انگلیسی‌ها. کمی طول می‌کشد تا متوجه شویم درباره جنگ جهانی دوم حرف می‌زند و آن زمان ناخدا بوده است.
چوویت می‌گوید: «جنگ ایران و عراق که همین آخری‌ها بوده است و بعضی خرابی‌ها را ساخته‌اند و بعضی نه اما هرچه داریم مال قبل از آن است.» اما مهسا نوه او که کارشناسی‌ارشد روانشناسی اجتماعی است و تازه از بمبئی هند به خرمشهر بازگشته است می‌گوید: «مردم همه چیزشان را از دست داده‌اند. رفتند و با دست خالی‌تر برگشتند. خیلی‌ها عزیز از دست دادند به نظر من اساسی‌ترین مشکل، مشکل اقتصاد است واقعا من به چشم می‌بینم که این شهرها هیچ رونقی ندارد. وقتی وارد شهر می‌شوی دلت می‌گیرد. افسردگی را در چهره مردم احساس می‌کنی، در بعضی خیابان‌ها، در جهت مخالف پل باور نمی‌کنی در این خیابان‌ها آدم زندگی می‌کند. حفره‌های عمیق وسط خیابان‌ها وجود دارد، انگار خمپاره را درآوردند از وسط خیابان. ظاهر شهر که وارد می‌شوید سالم است، توریستی که از شهر دیگری می‌آید می‌گوید وای چقدر قشنگ است، اما در واقع ظاهر بزک‌شده است و کافی است کمی به کوچه‌پس‌کوچه‌ها بروی تا آثار جنگ را به وفور ببینی. می‌دانی هم ظاهر شهر بازسازی نشده است هم دل مردمش. واقعا دلمردگی را در چهره مردم می‌بینی، همه جوان‌ها بیکار هستند، بیکاری اعتیاد می‌آورد، مزاحمت خیابانی می‌آورد، امنیت پایین می‌آورد. امکانات شهری در اینجا بسیار کم است. مرکز مشاوره و پزشک، خوب نیست. فقر فرهنگی داریم. اما هیچ کاری انجام نمی‌شود. برای فقر فرهنگی چه‌کار کرده‌اند؟ چند فرهنگسرا داریم؟ چند کتابخانه؟ در واقع هیچ.»
به شهر برمی‌گردیم. شاهین یکی از جوان‌های بازار با ما همراه شده است تا محله‌های محروم را به ما نشان دهد. می‌گوید شما دارید برای شهر ما کار می‌کنید. مقصدمان گلزار شهدای شهر است. زمین‌های اطراف گلزار شهدا هیچ نشانی از آبادانی ندارند. اطراف گلزار شهدا را انبوهی از تل‌های آوار احاطه کرده است. در نزدیکی گلزار شهدا محله داوودیه است. اینجا بیش از هر چیز نخاله ساختمانی، تل‌های آوار به چشم می‌آید. کمی جلوتر می‌رویم، میان منازل مسکونی دریاچه‌ای از فاضلاب تشکیل شده است؛ در فاصله‌ای کمتر از ۵۰۰متری گلزار شهدایی که جانشان را برای خرمشهر داده‌اند.
شاهین می‌گوید: «احمدی‌نژاد آمد اینجا و قول داد آب شیرین وارد شهر می‌شود. طرح را افتتاح کرد مردم همه در انتظار ورود آب بودند. قرار بود در ساعتی مقرر آب شیرین وارد لوله‌ها شود. اما این اتفاق نیفتاد حتی تا مدتی مردم می‌گفتند آب بهتر شده، اما واقعیت این بود که آب هیچ تغییری نکرده است.» می‌گوید: بعد از مدتی مردم عصبانی از وعده‌ای که وفا نشد راهپیمایی کردند و تانکر‌ها چند هفته‌ای آب شیرین رایگان را در شهر توزیع می‌کردند اما تانکرها هم بعد از مدتی جمع‌آوری شدند.» احمدی‌نژاد در سال ۹۰ برخلاف رسم هرساله حضور رییس‌جمهور در مسجد خرمشهر به خرمشهر نرفت و شاید دلیلش بدعهدی‌اش با مردم این شهر بود. او از شورای شهر گلایه می‌کند. از اینکه قرار است کسی شهردار شود که قبلا توسط شورای شهر پیشین به خاطر فساد مالی استیضاح شده است.
بعد از داوودیه راهی «زمین‌شهری» می‌شویم. زمین‌شهری یکی از محله‌هایی است که پس از جنگ ساخته شده اما بافتش هیچ حکایتی از تروتمیزی و نوسازی ندارد؛ خانه‌های نقلی پیش‌ساخته‌ای که متولی واگذاری‌شان بهزیستی بوده‌اند. کمی آن‌سوتر در جوار مسکن‌های مهر دو خانه قرار گرفته‌اند که به زحمت می‌توان آنها را خانه نامید. میان دو خانه را دریاچه فاضلاب پر کرده است. وارد خانه می‌شویم باز هم حکایت پارچه‌هایی است که جای در و پنجره را گرفته‌اند و روایت فقر. سجاد صاحبخانه ماهی‌فروش است و این خانه هم تصرفی. همسرش زیبایی جنوبی دارد و چشم و ابروی مشکی‌اش از میان چادر، چشمگیر است. می‌پرسم می‌آیی صحبت کنیم؟ جواب می‌دهد: «آخر من عرب هستم.» می‌پرسم: «مشکلات شما چیست؟ شروع به صحبت به زبان عربی می‌کند. همسرش به ما ملحق می‌شود. می‌گوید: جاده را که ساختند فاضلاب جمع شد. سه‌ماهی خانه‌مان را تا نیمه دیوارها فاضلاب گرفت زندگی‌مان از دست رفت. اشاره می‌کند به رد فاضلاب بر دیوارها که باقی مانده است. خانه مجاورمان برادرم ساکن بود. زن و بچه‌اش قهر کردند و رفتند و بعد هم وسایل خانه‌اش غارت شد. می‌گوید: «نماینده شهر آمده بود بازدید از مسکن‌مهر آن وقت‌ها که خانه‌مان را فاضلاب گرفته بود. گفت من فردا تانکر می‌فرستم فاضلاب را بیرون بکشند و رفت و پشت سرش را نگاه نکرد. بعد کف خانه را بالا آوردم آنقدر که سرم به سقف می‌خورد حالا اشاره به کوتاهی سقف می‌کند و گردن‌های خم‌شده ما. می‌گوید: رفتم برای مسکن‌مهر، گفتند باید هفت‌میلیون‌تومان بدهی اگر من این پول را داشتم که حالا این وضع زندگی‌ام نبود. از سجاد خداحافظی می‌کنیم. در دیوار خانه سجاد عکس امام نقاشی شده با این جمله که «بازسازی را هم جدی مثل جنگ بدانید.»

افزایش قیمت تخم‌مرغ به شانه‌ای 13 هزار تومان در پی حذف ارز مرجع

دبیر کانون پرورش‌دهندگان مرغ تخم‌گذار اعلام کرد

افزایش قیمت تخم‌مرغ به شانه‌ای 13 هزار تومان در پی حذف ارز مرجع

2-210.jpg
دبیر کانون سراسری پرورش‌دهندگان مرغ تخم‌گذار گفت: با حذف ارز مرجع برای واردات خوراک مرغ و تعیین نرخ جدید ارز، قیمت هر شانه تخم‌مرغ به بیش از 13 هزار تومان افزایش می‌یابد که دولت باید برای کنترل قیمت تمام شده این محصول بسته‌های حمایتی برای تولید در نظر بگیرد.
فرزاد طلاکش در گفت‌وگو با خبرنگار کشاورزی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) اظهار کرد:‌ خوراک مرغ تاثیر 80 درصدی در قیمت تمام شده هر کیلوگرم تخم مرغ دارد که این کالای اساسی در سال‌های گذشته با نوسانات بسیاری مواجه بود.
وی افزود:‌ اخیرا ارز مرجع را از واردات نهاده‌های تولید حذف کردند که این امر باعث می‌شود قیمت تخم‌مرغ به دانه‌ای 450 و شانه‌ای 13 هزار و 500 تومان برسد.
دبیر کانون سراسری پرورش‌دهندگان مرغ تخم‌گذار اظهار کرد: دولت از سال گذشته متعهد بود نرخ ارز مرجع را برای واردات نهاده‌های تولید حفظ کند و علیرغم تغییر دولت، مجددا بر تامین ارز مرجع برای واردات نهاده‌های تولید تا پایان سال تاکید شد اما اخیرا شرکت پشتیبانی امور دام نرخ جدیدی برای فروش نهاده‌های تولید اعلام کرده و ارز مرجع از واردات این کالای اساسی حذف شد.
طلاکش ادامه داد: بهتر بود دولت پیش از اتخاذ این سیاست جدید با بخش تولید هماهنگ می‌شد تا تولیدکنندگان بتوانند برنامه‌ریزی آینده خود را به بهترین وجه تغییر دهند اما این اعلام ناگهانی سبب شد تا برنامه مرغداران بر هم زده شود.
وی تاکید کرد: واسطه‌گری باید از بازار نهاده‌های تولید حذف شود و دولت به گونه‌ای سیاست گذاری و برنامه‌ریزی کند تا خود به واسطه‌گری نیفتد چراکه علیرغم این‌که نهاده‌ها باید در بندر به مرغداران تحویل داده می‌شد پیامک‌هایی به دست مرغداران می‌رسد که حاکی از خریداری و دپوی برخی از واسطه‌ها در شهرستان‌هاست.
دبیر کانون سراسری پرورش‌دهندگان مرغ تخم گذار اظهار کرد:‌ تا پیش از حذف نرخ ارز مرجع قیمت هر کیلوگرم سویا 1600 تومان و حداکثر قیمت هر کیلوگرم ذرت 1300 تومان بود این درحالی است که پس از ابلاغ این سیاست جدید هر کیلوگرم سویا حدود 1850 و هر کیلوگرم ذرت حدود 1100 تومان تثبیت شد اما در شرایط طبیعی در این فصل قیمت ذرت باید کمتر از این نرخ باشد چراکه تولید داخلی نیز به بازار آمده است.
طلاکش گفت: قیمت 4250 تومانی خرید هر کیلوگرم تخم مرغ در مرغداری باید به 5200 تومان برسد و به نظر می‌رسد در صورت ادامه این شرایط قیمت هر کیلوگرم تخم مرغ به 6750 تومان افزایش یابد.
وی اعلام کرد: با توجه به تغییر نرخ ارز برای واردات نهاده‌های تولید نقدینگی مورد نیاز مرغداران برای تامین خوراک طیور حداقل 40 درصد افزایش یافته که با در نظر گرفتن این مساله حداقل هزار میلیارد تومان نقدینگی مرغداران باید بیشتر شود.
دبیر کانون سراسری پرورش‌دهندگان مرغ تخم گذار تصریح کرد:‌ اگر مرغداران نتوانند قیمت واقعی محصول خود را در شرایط کنونی تثبیت و محصول خود را با این قیمت به بازار عرضه کنند مرغداری‌ها تعطیل و دولت مجبور واردات می‌شود.
طلاکش تاکید کرد:‌ برای تثبیت قیمت تخم مرغ در بازار می‌توان با اجرای طرح شناسنامه‌دار کردن طرح تخم‌مرغ و حک شدن قیمت هر عدد از این محصول دست واسطه‌ها و دلالان را از بازار این فرآورده پروتئینی کوتاه کرد.