نگاهي به...

هر آنچه منتشر ميشود به قصد و هدف آگاهی رسانی و روشنگری است۰ ما حق "آزاد ی بيان" و" قلم" را جزء لاينفک مبارزه خود ميدانيم! ما را از بر چسب و افترا زدن باکی نيست! سلام به شهدای خلق! سلام به آزادی!

۱۳۹۰ اردیبهشت ۱۴, چهارشنبه

لیبی به روایت






1 ـ مصاحبه تلویزیون مسکو با یک تحلیگر و روزنامه نگار آمریکائی


2 ـ فیلمی در باره استقرارالقاعده در لیبی


3 ـ مصاحبه تلویزیون مسکو با میشل خودوسکی در رابطه با حضور القاعده و دخالت های نطامی آمریکا و ناتو در لیبی


4 ـ یک فیلم مستند دیگر در رابطه با استقرار القاعده در لیبی


5 ـ القاعده در لیبی


6 ـ استقرار افراد القاعده از کشور های مختلف اسلامی از جمله از مصر و یمن ( حضور واعتراف یکی از مسئولین اسلامی در تلویزیون الجزیره)
7ـ نظامیان لیبی یک عضو القاعده را دستگیر کرده اند.


8 ـ جابجائی عوامل القاعده ما بین یمن و لیبی توسط سازمان جاسوسی سیا ـ مثاحبه با یک تحلیگر و روزنامه نگار آمریکائی


9 ـ گزارش آماری یک روزنامه نگار از کمک های دولت اوباما به اپوزیسیون لیبی از جمله القاعده


اخراج مصلحی از جلسه هیات دولت گویای ادامه بحران در راس رژیم است



جعفر پویه

هفده روز پس از کشاکش بین احمدی نژاد و خامنه ای بر سر استعفا یا ابقای وزیر اطلاعات، روز گذشته خبرگزاریهای رسمی رژیم خبر دادند، مصلحی و احمدی نژاد در جلسه هیات دولت شرکت کردند. اما چند ساعت بعد خبرهای متناقضی از این اتفاق گزارش شد. سایت "فرارو" به نقل از منابع مطلع در دولت گزارش داد که پس از حضور حیدر مصلحی در نشست روز چهارشنبه هیات دولت، محمود احمدی نژاد از او خواسته است که جلسه را ترک کند. این در حالی است که روز یکشنبه احمدی نژاد پس از غیبت 10 روزه در جلسه هیات دولت حضور یافت اما حیدر مصلحی در این جلسه غایب بود. علت غیبت مصلحی در جلسه این روز را منابع رژیم، سفر او به قم و "دیدار با علما" عنوان کرده بودند.

در جلسه روز یکشنبه احمدی نژاد درباره علت خانه نشینی خود گفت: "البته دورکاری و خانه‌نشینی چند روزه دلایلی دارد که این دلایل را در دل خود نگه می‌دارم چون بسیاری از حرف‌ها باید در دل انسان باقی بماند."

پس از بازگشت و سکوت و مهر به لب گرفتن احمدی نژاد، فشار بر اطرافیان او به ویژه اسفندیار رحیم مشایی، رییس دفترش افزایش یافته و خبرها حاکی از بازداشت شماری از نزدیکان او است. پس از بازداشت عباس امیری فر، دبیر کمیسیون فرهنگی دولت و از حامیان سرسخت اسفندیار رحیم مشایی، آزاده اردکانی، رییس موزه ملی نیز از جمله بازداشت‌شدگان است. همچنین وب سایت "اعتدال" گزارش کرده است، "برخی از مدعیان "علوم غریبه" نیز در میان بازداشت‌شدگان بوده‌اند" و منابع خبری دیگر، روز سه‌شنبه تعداد افراد بازداشت شده را ۲۵ نفر عنوان کردند.

"رمالی و جن گیری"، "مدعیان علوم غریبه" و "مشارکت در تهیه سی دی ظهور بسیار نزدیک است"، از جمله اتهاماتی است که به افراد نزدیک به اسفندیار رحیم مشایی و اطرافیان احمدی نژاد وارد شده است.

دستگیری گسترده اطرافیان احمدی نژاد و تبلیغات وسیع طرفداران خامنه ای علیه این افراد و وارد آوردن اتهامات عجیب و غریب، نشان از ادامه درگیری و کشاکش در بالاترین سطوح رژیم دارد. طبیعی است که واکنش احمدی نژاد به این اعمال را می شود در اخراج مصلحی، وزیر اطلاعات منسوب رهبر مشاهده کرد.

اخراج مصلحی از جلسه هیات دولت از یک طرف و دستگیری گسترده اطرافیان احمدی نژاد از طرف دیگر، گویای ادامه درگیری بین باند هوادار احمدی نژاد و دار و دسته خامنه ای است. هرچند بازگشت احمدی نژاد به جلسات هیات دولت و سکوت او درباره علت غیبت‌اش نمی تواند توجیهی باور پذیر به عنوان فروکش کردن این بحران باشد.

ولی فقیه رژیم، علی خامنه ای به عنوان سردسته یکی از باندهای مافیایی رژیم با ابزار سرکوب و قتل و حذف درمانی، هنوز نتوانسته است احمدی نژاد، نوچه و دست نشانده عاصی خود را به اطاعت محض وادار کند. درگیریها و کشاکش دو طرف این معادله در راس رژیم گواه این مدعاست.

تحولات لیبی و تجربه اندوزی از آن


توفان

تحولات در لیبی در سیر پیشرفت خویش اَشکال جدیدی بخود گرفته و بسیار آموزنده اند. جنبش ضد استبدادی و دموکراتیک مردم به جان آمده در شمال افریقا که در بدو امر برای همه مستبدین و امپریالیسم و صهیونیسم غیر مترقبه بود، دامن لیبی را نیزفرا گرفت و مردم لیبی را برای خواسته های محقانه خویش که پایان دادن به استبداد طایفگی معمر قذافی بود به خیابانها کشانید.
معمر قذافی در تحت تاثیر ناسیونالیسم عرب و ناصریسم بعد از سرنگونی سلطان ادریس و بعهده گرفتن قدرت در لیبی کشوری را به ارث برد که قرون وسطائی و عقب مانده، فاقد صنایع زیربنائی، متشکل از سه قبیله بزرگ و محل تاخت و تاز کمپانیهای نفتی بود. وی برای آبادانی لیبی فعالیت فراوان کرد، بهداشت و آموزش را مجانی نمود و سطح زندگی مردم لیبی را ارتقاء داد. نفت لیبی را ملی کرد و قرار دادهای نفت و گاز را طوری منعقد نمود که منافع کشور لیبی را در مقابل دسیسه های استعماری تامین می کرد، سیاست خارجی وی در آغاز کار مترقی و مضمون ضد امپریالیستی و ضد صهیونیستی داشت. وی از نهضتهای مترقی در آسیا و آفریقا و آمریکای لاتین نیز حمایت می کرد. قذافی از نظر تاریخی در لیبی نقش بسیار مترقی بازی کرد و تلاش کرد از طوایف و گروههای پراکنده ساکن در لیبی با ایجاد پیوند اقتصادی و سیاسی ملتی از بطن جامعه قرون وسطائی خلق کند که سرزمینش هنوز مرزهای شناخته شده دقیقی نداشت. ولی تجربه لیبی نشان می دهد که حکومتها برای اینکه پایدار بمانند باید برای مردم که صاحبان اصلی کشورند حقوقی را برسمیت شناخته و به این حقوق احترام بگذارند. باید با تکیه بر مردم حتی برای آبادانی کشور بکوشند و مبارزه ضد امپریالیستی و ضد صهیونیستی را با تکیه بر مردم بانجام رسانند. به جای مردم و بدون حضور فعال آنها تصمیم گرفتن و آنها را در جریان مسایل و رتق و فتق امور نگذاشتن و به ایجاد شفافیت و نظارت عمومی اقدام نکردن پرده ای از ابهام بر فعالیتها کشیده و روحیه بی اعتمادی و شک و سوء ظن را در مردم افزایش می دهد. حکومتی که مردم را مورد اعتماد نداند و از بالای سر آنها مرتبا تصمیم بگیرد بتدریج اعتماد خویش را در میان مردم از دست می دهد و به دارودسته ای بریده و جدا از مردم تبدیل می شود که در فساد خویش غرق می گردد. معمر قذافی علیرغم همه فعالیتهای مترقی خویش فرصتهای گرانبهائی را در این زمینه ها و وحدت مردم لیبی از دست داد.

قذافی به صورت خودکامه بر لیبی حکومت می کرد. قانون اساسی وی کتابچه سبز وی بود که با تقلید مسخره از کتاب سرخ مائو سرهم بندی کرده و فاقد مضمون مترقی بود. لیبی قانون اساسی نداشت و ندارد و هرگز تلاش نشد تا یک میثاق ملی میان شهروندان این کشور برای زندگی مشترک در مرزهای جغرافیائی لیبی بوجود آورده شود. قذافی در حقیقت یک ولی فقیه به تمام عیار بود. خودش قانون وضع می کرد و خودش نیز اجراء می نمود. سه قوه مقننه، قضائیه و مجریه در واقع در شخص وی جمع بودند. بسیاری از تصمیمات قذافی نه بر اساس ضوابط و موازین و قوانین بلکه بر اساس خلق و خوی روزانه و اراده شخص رهبر انجام می پذیرفت. مقامی بعنوان نخست وزیر یا رئیس دولت وجود نداشت. از مجلس نمایندگان مردم خبری نبود. نظام حاکم بر لیبی حتی یک نظام تک حزبی مانند حزب بعث در عراق و یا در سوریه نیز نبود، نظام تک طایفگی و خویشاوندی بود. مرز روشنی میان بودجه کشور و اموال شخصی ایل و طایفه قذافی وجود نداشت. وی با مردم لیبی به عنوان سلطان و رعیت رفتار می کرد و تامین زندگی مردم لیبی را نه به عنوان وظیفه یک دولت منتخب مردم به شهروندان یک کشور مستقل، بلکه به عنوان صدقه خانواده قذافی به مردم لیبی می دید. قذافی لیبی را ملک طلق خود، ملک شخصی خود مانند خاندان آل سعود در عربستان سعودی تصور می کرد که در درون آن هرگونه که بخواهد رفتار می کند و سایر افراد مردم نوکران و خدمتگزاران این بارگاهند. فرزندان قذافی و بستگان وی مانند زالو ثروتهای مردم لیبی را حیف و میل می کردند و برایشان این غارت منابع ملی لیبی بسیار بدیهی جلوه می کرد. بریز و بپاش این خانواده و قلدری آنها در اروپا و باج خواهی ایشان برای بسیاری از ممالک مشکلات ایجاد کرده بود. سفرا و وزارت امور خارجه لیبی باید مرتبا به عنوان دستیار فرزندان قذافی و روپوشی کثافتکاریهای آنها در اروپا عمل می کردند. چنین شیوه حکومتی طبیعتا آینده ای ندارد و بقاء اش آنهم در دل نهنگان استعماری یک امر صرفا زمانی است.

مردم لیبی در تحت تاثیرات تحولات شمال آفریقا در همسایگی شرق و غرب خویش خواهان شرکت در تعیین سرنوشت خود و وجود حساب و کتابی در مملکت شدند. نمی شد بر حکومتی که خودش بدون شرکت مردم می بُرد و می دوزد و هر چه دلش می خواهد بر اساس میل و هوی و هوس روز انجام می دهد و به هیچکس پاسخگو نیست اعتماد کرد. قذافی همانگونه که شیوه تفکر همه مستبدین خودکامه است و برای نظر مردم مانند ولی فقیه ارزش قایل نیست واکنش نشان داد و با زبان گلوله و تهدید و تحقیربا مردم سرزمینش سخن راند. وی قوای مملکت را نه ناشی از نیروی ملت بلکه ناشی از خواست طایفه خودش می دانست. تفکر قبیله ای بر وی حاکم بود. این بی توجهی به احساسات عمومی و بی خبری از عمق حوادثی که در جهان می گذرد طغیان مردم را بر ضد وی تشدید کرد و آنها را برای مقابله با قذافی مسلح نمود. یک جنبش توده ای بوجود آمد که نه اهدافش روشن بود و نه رهبری آن روشن بود و همین ضعف که اساسا ناشی از فقدان حزب و سازمانهای اپوزیسیون مترقی است زمینه را برای رخنه عمال آشوب طلب، خرابکاران، فرصت طلبان، عمال امپریالیست و یا تروریستهای القاعده باز می گذارد. مدتها نیروهای مخالف دولت که پاره ای از روشنفکران و هواداران حقوق بشر را نیز شامل می شدند نمی توانستند بر سر یک شخصیت حقیقی و یا حقوقی بخاطر رهبری جنبش به توافق برسند. جنبش فاقد چنین شخصیتی بود که مورد قبول عامه بوده و از چنین اعتباری برخوردار باشد و توانائی رهبری مبارزه دموکراتیک و ملی مردم را داشته باشد. همکاران سابق قذافی که به مردم پیوسته بودند نیز مورد اعتماد مردم نبودند. ضعف ذاتی طبقه کارگر در لیبی به علت وجود هزاران نفر کارگر خارجی و فقدان اتحادیه های کارگری و حضور یک جنبش کارگری فعال در زندگی مردم در لیبی زمینه را برای انحراف جنبش، آشفته فکری، بی دورنمائی در آن فراهم می آورد. صرف نارضائی و تقاضای دموکراسی هنوز بیان هیچ چیز نیست. باید دید که این دموکراسی در خدمت کدام اهداف عمل خواهد کرد. در این فاصله نیز که امپریالیستها بویژه از تحولات تونس و بعد از آن مصر غافلگیر شده بودند بخود آمده و آهنگ آن کردند که با سیاست دوراندیشانه اهداف خویش را در شمال آفریقا با اهرمهائی که در دست داشتند پیاده کنند. در کنار مصر و تونس که ارتش را بی طرف کردند تا ماشین دولتی را همچنان در اختیار داشته باشند و جنبش مردم را کنترل نموده و از رادیکالیزه شدن جنبش ممانعت به عمل آوردند در لیبی سیاست دیگری در پیش گرفتند.

دولت لیبی یک دولت مستقل بود و ارتش آن نیز یک ارتش مستقل غیر وابسته و یا خریداری شده از طرف قذافی و نه ترکیبی از حلقه بگوشان امپریالیست آمریکا بود. در لیبی امپریالیستها فاقد آن اهرمهای تاریخی در تونس و مصر و یمن و بحرین و اردن بودند تا خواستهای خویش را در مجاری مورد نظرشان رهبری کنند. نظام هدایت آنها در لیبی عمل نمی کرد.

فرق کشورهائی نظیر سوریه و لیبی با مصر و تونس و مراکش و اردن و یمن و عربستان سعودی و بحرین و امارات متحده عربی و کویت و... در این است که ممالک سوریه و لیبی دو کشور مستقل بوده که در مقابل امپریالیسم و صهیونیسم مقاومت می کردند و می کنند در حالیکه سایر این ممالک نوکران دست نشانده امپریالیستها هستند. هر تحولی در درون ممالکی نظیر مصر و تونس و... مسلما یک جنبه ضد امپریالیستی و ضد صهیونیستی دارد، زیرا مردم این ممالک با امر و نهی امپریالیستها بویژه به مصرِ در زمان مبارک در مورد نهضت مردم فلسطین هرگز موافق نبوده و به آن قلبا تن در نمی دادند. طرد رژیمهای حاکم در این کشورها نه تنها یک اقدام دموکراتیک بلکه اقدامی ملی نیز محسوب می شود و مورد تائید این ملتها بوده و هست. سرنگونی نظامهای وابسته به امپریالیسم از نظر مقام راهبردی آنها در جهان و منطقه توازن قوای ارتجاع را برهم می زند و این چرخیدن کفه ترازو به نفع مردم همه منطقه و به ضرر ارتجاع در منطقه است، در حالیکه در مورد تحلیل پیرامون تحولات در سوریه و لیبی نمی توان ملاکهای برشمرده را برای داوری قطعی نادیده گرفت.

بهمین جهت بسیار جای خرسندی بود وقتی مردم لیبی که برای دموکراسی و خواهان تحقق حقوق شهروندی خویش بپاخواستند رسما مخالفت خویش را با حضور نیروهای نظامی خارجی در لیبی که در کنار شورشیان برزمند اعلام می داشتند و وقتی قذافی برای حفظ قدرت طایفه خویش به بمباران وحشیانه مردم و به جنگ داخلی برای یکسره کردن کار توسل جست، مردم لیبی از مراجع بین المللی تنها می خواستند که آنها فقط مانع بمباران مردم لیبی توسط هواپیماهای قذافی شوند تا آنها با تکیه بر نیروی خود، کار این مستبد خودکامه را بسازند. آنها می خواستند که آزادی لیبی بدست خود آنها بسر انجام برسد.

امپریالیستها انگلستان و فرانسه این قدرتهای استعماری که در آفریقا مناطق نفوذ خویش را مورد خطر می دیدند قبل از سایر امپریالیستها دست بکار شدند و خواستند با دخالت مستقیم و اعزام عمال خویش به بن غازی و رهبر پروری قلابی برای جنبش بی رهبر از طریق اپوزیسیون لیبی در فرانسه و تبلیغات جهانی به نفع وی، اوضاع را طوری تغییر دهند که پای نیروهای نظامی فرانسه و انگلیس را به لیبی باز کنند و در عین کنترل میدانهای نفتی و غارت منابع طبیعی که پس از فاجعه اتمی در ژاپن اهمیتش دو چندان شده بود، اداره کشور لیبی را در دست بگیرند و در عین حال به مردم آفریقا نیز نشان دهند که برای انجام انقلاب باید بهای سنگینی را بپردازند. اگر در مصر و تونس باید جلوی مبارزه مردم سد ایجاد می شد تا از تحول و تکامل و گسترش آن جلوگیری شود در لیبی باید عکس آن عمل می شد. باید به گسترش جنبش و تبلیغات جهانی برای مظلومیت آن و بربرمنشی قذافی که امر پنهانی تا به آن روز نبود دامن می زدند.

برای انجام این سیاست استعماری چندین مرحله اقدامات لازم بود. آنها باید رضایت آمریکا را برای تجاوز "قانونی" از طریق شورای امنیت سازمان ملل جلب می کردند که با توجه به موافقت اسرائیل با این سیاست تجاوزکارانه کار چندان مشکلی نبود. باید یک کارزار جهانی برای دفاع از حقوق بشر و دلسوزی برای مردم لیبی که به عنوان مردم غیرنظامی از آنها یاد می کردند، راه می افتاد که شخص قذافی و خانواده اش بیش از همه هیزم در این اجاق "نوع دوستی" می گذاشتند و با سخنرانیهای تهدید آمیز خویش بیشتر آب به آسیاب تبلیغات امپریالیستها می ریختند. آنها سعی می کردند افکار عمومی جهان را به بهانه ممانعت از قتل عام مردم غیرنظامی برای یک تجاوز نظامی و اشغال لیبی و کشتار مردم غیر نظامی، تحت عنوان حمایت از انسانها و حقوق بشر فراهم آورند. کش دادن تصویب مصوبه ای در شورای امنیت سازمان ملل و بحث در مورد ممنوعیت منطقه پرواز بر فراز خاک لیبی دست قذافی را برای کشتار مردم لیبی آزاد می گذاشت و این کشتار مردم در جهت خواست امپریالیستها بود تا بتوانند مقاومت ممالکی نظیر ترکیه، چین، روسیه، برزیل، هندوستان و نظایر آنها را از ترس فشار افکار عمومی در جهان درهم شکنند. این سیاست کش دادن ماجرا تا از کشته پشته ساخته شود، باید امپریالیست آلمان را نیز که با این سیاست استعماری استعمارگران فرتوت موافق نبود، زیرا منافع آلمانها را تامین نمی کرد به زانو درآورند. تمام رسانه های گروهی جهانی زیر سلطه صهیونیستها تبلیغات وسیعی را بر ضد وزیر امور خارجه آلمان آغاز کردند و زمینه را برای تجاوز "بشر دوستانه" به لیبی آماده نمودند.
در 13 مارس 2011 آقای مصطفى محمد عبد الجليل وزیر سابق دادگستری و رهبر شورای دولت گذار اعلام کرد: "ممالکی که از رستاخیز ضد قدافی حمایت نکنند بعد از سرنگونی رژیم به منابع عظیم نفت لیبی دسترسی پیدا نخواهند کرد. رهبری لیبی بعد از قذافی سیاست نفتی اش را متناسب با موضعگیری ممالک در قبال قذافی در این شرایط سخت تعیین می کند".

همین رهبر شورای دولت در حال گذار مطابق نوشته روزنامه زود دویچه تسایتونگ آلمان در تاریخ 21 تا 22 ماه آوریل 2011 در سفرش در روز چهارشنبه مطابق 20 ماه آوریل به فرانسه از دولت فرانسه درخواست کرد که نیروی نظامی به لیبی اعزام کند".

در شورای امنیت سازمان ملل سرانجام قطعنامه ای به تصویب رسید که در عین دو پهلوئی دست امپریالیستها را برای تجاوز به لیبی باز می گذاشت. در این فاصله وحشیگری قذافی کار را به آنجا کشانده بود که فضای افکار عمومی را در مناطق شورشیان تغییر داده بود و بخشی از آنها نه تنها با منطقه محدود و ممنوعه هوائی موافقت کردند حتی در تحت فشار و کشتار بی رحمانه قذافی با پیاده شدن قوای نظامی اشغالگران به لیبی نیز از روی استیصال و ناامیدی موافقت نمودند.

عبدالحافظ غوقا یکی از رهبران شورای موقت لیبی و سخنگوی دولت موقت در 20 آوریل 2011 در بن غازی به خبرگزاری آلمان در مورد پیاده کردن نیروی نظامی به لیبی توسط ناتو اظهار داشت: "اگر برای کمکهای انسانی و یا ایجاد مناطق امن برای مردم غیر نظامی لازم باشد آنوقت این امر از نظر قطعنامه شماره 1973 سازمان ملل نیز مانعی ندارد".

وی آمادگی خودش را برای اشغال کشورش اعلام کرد. توگوئی که در یک کشور اشغالی مردم آن کشور در راحتی و آسایش زندگی کرده و قوای اشغالگر بدون چشمداشت و غارت و چپاول آن کشور با رضایت خاک آن کشور را ترک می کنند. باید کور بود تا تاریخ استعمار را نشناخت و سرنوشت افغانستان، عراق و فلسطین را ندید.

همان نشریه می نویسد: "شورشیان در بدو امر مخالف دخالت نیروهای نظامی خارجی بودند. لیکن با توجه به برتری نظامی قذافی در خواست مناطق ممنوعه پرواز را نمودند... حال در طی نامه ای خطاب به لندن و پاریس اظهار می کنند که محتاج کمکهای نیروهای نظامی خارجی هستند".

جان مک کین نامزد ریاست جمهوری آمریکا و رقیب اوباما در ریاست جمهوری با رضایت اوباما بدون روادید و کسب اجازه از دولت رسمی لیبی با دخالت تحریک آمیز به بن غازی سفر کرد و با تجلیل از شورشیان پس از مذاکره با شورای موقت دولت گذار اظهار داشت: "شما قهرمانان من هستید".

مطبوعات جهان "دموکراتیک" این دخالت آشکار و بی شرمانه را عملی بدیهی جلوه می دهند و این فرهنگ را جا می اندازند که معیار سنجش خوبی و بدیها در جهان رفتار آمریکائی هاست.

روزنامه زود دویچه تسایتونگ در شماره 23 تا 25 ماه آوریل می نویسد که در این روز "شورای دولت گذار مخالفتش را با ورود قوای بیگانه به لیبی اعلام داشت"(تکیه از توفان). این اظهار نظر صریح شورای دولت گذار در زمان سفر جان مک کین به بن غازی در رد سخنان سخنگوی این شورا آقای عبدالحافظ غوقا و رهبر شورا آقای مصطفى محمد عبد الجليل بود که در پاریس خواستار پیاده شدن سربازان خارجی به لیبی شده بود.

روشن است که در درون شورای موقت، جنگ سختی میان همکاران و دوستداران ناتو و آمریکا و نمایندگان واقعی مردم در گرفته است. طولانی کردن جنگ توسط ناتو برای ضربه زدن بهر دو طرف درگیری تا از آب گل آلود ماهی بگیرد تا کنون با موفقیت روبرو نشده است. مبارزه ادامه دارد و این هرچه نتیجه آن باشد، این تازه آغاز کار است.

پاره ای از افراد که احتمالا مزدوران فرانسوی و آمریکائی بودند حتی با پرچمهای فرانسه و آمریکا برای سرنگونی رژیم قذافی عازم تسخیر طرابلس شدند. جنبش دموکراتیک مردم لیبی به علت فقدان رهبری انقلابی به مرحله خطرناکی رسیده است و بتدریج می رود که رنگ ضد ملی بخود بگیرد.

طبیعتا رسانه های گروهی غرب تنها صدای موافقین تجاوز به لیبی را به گوش جهانیان می رسانید تا اقدام وحشیانه و استعماری خویش را توجیه کند. در این فاصله گروههای نظامی و کماندوهای آموزش یافته فرانسه و انگلیس و آمریکا برای تخریب مواضع هواداران قذافی، نشانه گذاری اهداف نظامی، ترور رهبران لیبی و کادرهای ناچیز نیروهای مترقی و تلاش فعال در کسب رهبری جنبش مردم برای کشاندن منضبط آنها به سوی طرابلس در لیبی پیاده شده اند و به عملیات تخریبی مبادرت ورزیدند. وضعیت طوری است که به صورت ظاهر نیروهای استعماری تنها به صورت رسمی در جنگ حضور ندارند در حالیکه در عمل در لیبی بسیار فعالانه عمل می کنند و به کشور لیبی تجاوز کرده اند. سیاست آنها بعد از واگذاری رهبری این مبارزات در دست ناتو که حال باید منافع امپریالیست آلمان را نیز در نظر بگیرد این است که از طرفی به حل تضاد امپریالیستها توفیق یابد و از طرف دیگر تا جا دارد اجازه دهد طرفین درگیری تضعیف شوند تا بیشتر ویرانی و زمینه وابستگی و زمینه سرمایه گذاریهای آتی امپریالیستی ایجاد شود و زمان بیشتری در اختیار عوامل امپریالیستها قرار گیرد تا با شناخت بیشتر، بهتر بتوانند عوامل مترقی جنبش را ترور کرده و بر جنبش بطور کامل سوار شوند و رژیم مورد دلخواه خویش را در لیبی بر سر کار آورند. تضعیف طرفین راه را برای تحمیل قراردادهای استعماری، حضور مداوم نظامی در شمال آفریقا، انعقاد قراردادهای پر آب و نان بخاطر بنای مجدد ابنیه و تاسیسات شهری و بندری و نظامی که هدفمند مورد خرابکاری و اصابت بمب قرار گرفته بودند و... جلوگیری از سیل هجوم پناهندگان آفریقائی به اروپا و چپاول ثروتهای مردم لیبی در بانکهای اروپائی و آمریکائی به عنوان ثروت قذافی و... می گشاید.
امپریالیستها دراین میان در چند زمینه در محاسبه خود دچار اشتباه شدند. آنها با مخالفت آلمان حساب نمی کردند. آنها فکر نمی کردند که جنبش ضد قذافی که تنها 30 در صد مردم لیبی را در شرق در بر می گیرد تا به این حد بی شکل و بی سازمان باشد و فقدان انضباط، نیرویش را مرتبا بهدر دهد و مهمتر از همه فکر نمی کردند که قذافی به مقاومت دست بزند و موفق شود بخش قابل توجهی از مردم را به حمایت از خویش جلب کند. فکر نمی کردند که زمان به نفع نیروهای اسلامگرا نیز کار می کند و آنها نیز در این جنبش فعال شده اند. فکر نمی کردند که علیرغم تبلیغاتشان در پوشش دفاع از مردم غیر نظامی افکار عمومی جهان تجاوز آشکار بیک کشور مستقل وعضو سازمان ملل را نپذیرد و نیروهای ناتو را نیروی تجاوزکار بشناسد. دست کم گرفتنِ قدرتِ مقاومت قذافی کار را با مشکل روبرو ساخته است. از طرفی موج نارضائی در جهان و در درجه نخست در ممالک عربی و اسلامی و آفریقائی در حال افزایش است. آنها دروغهای امپریالیستها را که ما در عملیات نظامی مردم غیر نظامی هوادار قذافی را به قتل نمی رسانیم باور نمی کنند. همچنین در اتحادیه عرب علیرغم موافقتهای اولیه نغمه های مخالفت به گوش می رسد. همین وضعیت در میان کشورهای آفریقای بروز کرده که برای برقراری صلح و پایان جنگ فعال شده اند و در کنار آنها روسیه و چین به صراحت بیان کرده اند که تصمیمات ناتو برای سرنگونی رژیم قذافی و اشغال لیبی با قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل در تناقض کامل است. ونزوئلا و برزیل به عنوان دو دولت ملی و دموکراتیک و پر نفوذ در آمریکای لاتین افکار عمومی را بر ضد تجاوز به یک کشور مستقل بسیج کرده اند. در حالیکه در میان امپریالیستها نزاع سختی بر سر تقسیم غنیمت و شکل دادن به آینده لیبی در گرفته است، آنها می خواهند با تهدیدِ قذافی به این که وی را در دادگاه فرمایشی لاهه به عنوان جنایتکار جنگی محاکمه خواهند کرد وی را ترسانده و وادار کنند که زودتر تسلیم شود. بدرازا کشیدن غیر ضروری کار و شرکت فعالتر امپریالیستها و مداخله آشکار آنها در امور داخلی لیبی وضع را برای آنها در آینده شوارتر خواهد کرد. آنها حال مایلند که قذافی را به فرار و یا به استعفاء وا دارند و رژیم مورد دلخواه خویش را بر سر کار آورند تا مجبور نشوند با شرکت و مداخله مستقیم رژیم قذافی را سرنگون کرده و قطعنامه شورای امنیت را آشکارا زیر پا بگذارند و نشان دهند که همه این قطعنامه ها برای امپریالیستها بی ارزش است و تنها وسیله ای برای امپریالیستها برای پیش بردن مقاصد استعماری آنهاست. ناگفته نماند که بان کی مون دبیرکل سازمان ملل که باید از کشور لیبی دفاع کند و بر ضد تجاوز بوده و بخاطر حل مسالمت آمیز اختلافات عمل کند و خودش ابتکار عمل را برای ایجاد آتش بس و صلح بدست بگیرد مانند گماشته بی جیره مواجب امپریالیست آمریکا عمل می کند و در شیپور جنگ می دمد.

قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل ولی یک بدعت جدید با خودش آورده است که بر ضد منافع خلقهای جهان بوده و از این ببعد مورد استناد امپریالیستها برای تجاوز و اشغال در همه جای جهان قرار می گیرد. جرج بوشِ پسر، در زمان تجاوزات پیشگیرانه خویش به ممالک جهان این بحث را طرح کرد که تحقق حقوق بشر بر احترام نسبت به حقوق ملل ارجحیت دارد. باین مفهوم که در هر کجا امپریالیست آمریکا با نوع قرائت خودش از این حقوق، تشخیص داد، حقوق بشر به زیر پا گذاشته شده است، آمریکا حق داشته به آن کشور تجاوز کرده دولتش را عوض کند و حق حاکمیت آن کشور را از بین ببرد تا "حقوق بشر"؟!! در آن کشور البته با تفسیر آمریکا به تحقق در آید. روشن است که این انساندوستی امپریالیستی برای توجیه سیاست استعماری و غارت کشورهاست وگرنه کسی نمونه ای را پیدا نمی کند که کشورِ مورد تجاوز بعد از اشغالش در اجرای قوانین حقوق بشر جایزه گرفته باشد. به زندان ابوغریب در کشور اشغالی عراق و به قتلگاه بکرام در کشور اشغال شده افغانستان و به گونتانامو در آمریکا نگاه کنید تا مفهوم اجرای حقوق بشر را در ممالک زیر سلطه بفهمید. صهیونیستها 60 سال است که با اشغال فلسطین به نسل کشی مشغولند و نقض حق حاکمیت ملتها را با نقض حقوق بشر کامل کرده اند. هم اکنون بحرین زیر سلطه تجاوز و بربرمنشی عمال آمریکاست. این کشور توسط عربستان سعودی و امارات متحده عربی اشغال شده است. مطبوعات غرب اخبار این جنایات را نیز منتشر نمی کنند و درک خود را از تحقق حقوق بشر به آنها که هنوز نفهمیده و یا نمی خواهند بفهمند نشان می دهند. چرا استعمارگران برای تحقق حقوق بشر به بحرین حمله نمی کنند؟ روشن است زیرا پایگاه پنجم نیروی دریائی آمریکا در آنجا مستقر است و این رژیم دست نشانده رژیم وابسته به آمریکاست و سپر حفاظت از نفت عربستان سعودی است. نقض حقوق بشر در بحرین و عربستان سعودی مکمل سیاست امپریالیسم در نقض حاکمیت ملی کشورهاست. آنها به نقض حقوق بشر در ممالک زیر سلطه خویش نیاز دارند و از آن حمایت می کنند. آنها در عوض برای رد گم کردن از دخالتهای بی رویه ایران در بحرین سخن رانده و آنها را بزرگنمائی می کنند تا اشغال و دخالت بی شرمانه خویش را کتمان کنند. آنها تجاوز و اشغال بحرین را دخالت نمی دانند. این است درک آنها از تحقق حقوق بشر و حقوق ملل که هر جا بر حسب منافع سیاسی خویش آنرا تفسیر و اجراء می کنند. در گذشته ژاک شیراک نخست وزیر فرانسه با این نظریه به مخالفت برخاست زیرا با یکه تازی آمریکا مخالف بود ولی امروز سرکوزی همان سخنان جرج بوش را تکرار می کند که برای حمایت از مردم و تحقق حقوق بشر مجاز است ممالک را اشغال کرد و مردمش را سرکوب نمود و اگر مقاومت کردند همه را از دم تیغ بیدریغ گذراند و مانع شد که تحقق حقوق بشر در موردشان اجراء شود. یک اتهام تروریست مسلمان کافیست تا آنها را از هر حقوقی محروم کند. این است حمایت امپریالیستی از حقوق بشر. این است احترام به حقوق ملل توسط امپریالیستها.


در این میان وضع جمهوری اسلامی خنده دار است. آنها نمی فهمند که بی توجهی به اشغال لیبی و حتی طرح خواست سرنگونی رژیم قذافی توسط امپریالیستها یک دسیسه امپریالیستی برای بدعت گذاری جدیدی است که از این ببعد با استناد به آن، هر رژیمی را در جهان که باب میل آنها نیست سرنگون کنند. آنها می توانند با ایجاد شورشهای مسلحانه مصنوعی تحت نام گروههای ناسیونال شونیست در نواحی مرزی ایران روزی بهانه ای بسازند تا به ایران و سوریه و یا ترکیه و عراق حمله نمایند و کشور ما را تحت عنوان دفاع از مردم غیر نظامی اشغال کنند. رژیم جمهوری اسلامی که دعواهای شخصی اش بر سر امام موسی صدر با لیبی بشدت کورش کرده است، نمی بیند که این کلاه را برای سر ایران می دوزند. آنها دارند همان سیاست ارتجاعی را که در یوگسلاوی در همدستی با القاعده و جریانهای ارتجاعی اسلامی و همدستی با امپریالیسم بازی کردند تا تجزیه یوگسلاوی غیر مسلمان به نفع بوسنی هرزه گوین مسلمان را کامل کنند در لیبی ایفاء می کنند و این سیاست کوته بینانه تنها در خدمت امپریالیسم و به ضرر منافع ملی کشور ماست.

تجربه تحولات لیبی چه به ما می آموزد:

هرگز به انساندوستی امپریالیستها و دلسوزی آنها اعتماد نکنید آنها دشمنان بشریت اند و برای جان انسانها پشیزی ارزش قایل نیستند.

مبارزه برای سرنگونی رژیم های ارتجاعی یک امر داخلی است و تنها باید اساسا با تکیه بر نیروی خلق خود انجام شود. هیچ کمک خارجی نباید بتواند در سیاست استقلال طلبانه و انقلابی جنبش براندازی تاثیری بگذارد. کمکی که اهداف مبارزه را مخدوش کند در خدمت اسارت ملتها و نه آزادی آنهاست.

جنبشهای براندازانه باید از بدو امر دارای جهت روشن ضد امپریالیستی و ضد صهیونیستی باشند تا بتوان سره را از ناسره در درون جنبش تشخیص داد و دست دشمنان ملی و طبقاتی را رو کرد و آنها را منزوی گردانید. سر امپریالیستها را نمی شود خوشخیالانه کلاه گذاشت. ریختن همه نظریات در یک کاسه، مانند دکان سمساری، به بهانه ایجاد وحدت، تنها می تواند به ایجاد پراکندگی و خدمت به امپریالیستها منجر شود. همکاری تنها با نیروهای خلقی مفهوم دارد، با دشمنان خلق باید جنگید.

جنبشهای بی رهبری و خودبخودی هر چند خواستهای دموکراتیک و مترقی داشته باشند همیشه از بابت این خطر تهدید می شوند که به زیر سلطه نیروهای ارتجاعی و وابسته به دشمنان ملی روند. این به آن مفهوم است که سیل نارضائی مردمی می تواند در زیر رهبری متمرکز و حساب شده دشمن قرار گیرد که از همه امکانات از جمله دارا بودن کادرهای لازم، امکانات مالی و تبلیغاتی و حمایت همه جانبه ارتجاع جهانی برخوردار است، تا این سیل را در مسیرهائی رهنما شود که منافع راهبردی وی را تامین می کند. هر جنبش خودبخودی مترقی می تواند در اثر فقدان رهبری سازمانیافته و حزب مورد اعتماد عمومی با شعارهای انحرافی تغذیه شود و بدون آنکه خود به موقع متوجه این انحراف گردد و به بیراهه برده شود و از آن یک انقلاب مخملی سر زند. ما با این شعارهای ارتجاعی صهیونیستی در درون جنبش دموکراتیک 22 خرداد در ایران نیز روبرو بودیم که می خواستند مردم ایران را برضد مردم فلسطین و لبنان در حمایت از صهیونیستهای اسرائیلی تحریک کنند. و یا با طرح شعارهای ضد عرب همبستگی خلقهای منطقه را در مبارزه بر ضد بن علی ها، مبارکها و آل خلیفه ها از بین ببرند.

تجربه مبارزه مردم در لیبی نشان می دهد که فقدان یک رهبری منسجم و نیروی اپوزیسیونی که بتواند بر روی پای خود بند باشد تا بتواند در مانورهای سیاسی شرکت فعال داشته باشد چگونه می تواند وضعیتی ایجاد کند که به بن بست سیاسی بیشتر شبیه است و بجای تاثیر گذاری مستقلانه و آگاهانه بر روند تحولات، وضعیتی ایجاد می شود که جنبش به دنبال تحولات کشیده شده از چاله به چاه می افتد و دست خالی بهیچ جائی نمی رسد. جنبش اپوریسیون در لیبی اگر نتواند خط روشنی با امپریالیستها و تجاوزکاران بکشد و آنها را دوست مردم لیبی جا بزند نه تنها حمایت جهانی خویش را در بین نیروهای مترقی از دست می دهد، نه تنها در درون با تناقض روبرو شده و ماهیت خویش را از دست می دهد بلکه با شکست کامل نیز مواجهه خواهد شد. جنبشی که مصالح عالیه میهن خویش را درک نکند و به آلت دست مقاصد امپریالیستها تغییر ماهیت دهد طبیعتا در وضعیتی نخواهد بود که در صورت تغییر نظام لیبی بتواند در سراسر کشور اعتماد عمومی را بخود جلب کند و مورد احترام عمومی باشد. این جنبش خود به ایجاد یک جنگ داخلی دراز مدت دامن می زند. دست التماس به سمت نیروهای جنایتکار و متجاوز ناتو دراز کردن و از آنها طلب یاری نمودن تیر خلاص به جنبش توده ای و دموکراتیک مردم لیبی است.



کمونیستها نمی توانند کورکورانه از هر جنبشی تنها به علت شرکت وسیع توده ها در آن حمایت کنند. این جنبشها باید در مسیر پیشرفت خود در خدمت منافع راهبردی انقلاب جهانی یعنی در خدمت استقرار نیروهائی باشند که دموکراسی را با مبارزه ضد امپریالیستی و ضد صهیونیستی پیوند می زنند و بشریت را در عرصه مبارزه اجتماعی گامی به جلو سوق می دهند. این جنبشها باید در خدمت مبارزه جهانی ضد امپریالیستی و برای شکستن جبهه سیاه ضد انقلاب جهانی بوده و سنگر آنها را تضعیف نماید. وگرنه در ایران، نیروهای اپوزیسیون مترقی باید از حرکت سلطنت طلبها که خواهان براندازی رژیم جمهوری اسلامی هستند تا امپریالیستها و صهوینیستها کشور ما را غارت کنند به حمایت برخیزند و یا اینکه از اوباما و سارکوزی و... دعوت کنند که به ایران حمله کرده و کشور ما را از دست آخوندها نجات داده و حقوق بشر را در ایران متحقق سازند.

مبارزه مردم لیبی ادامه دارد. این خطراتِ بر شمرده بر سر راه این مبارزات کمین گرفته اند. مقاومت انتقامجویانه قذافی و ضعف نیروهای مخالف وی و محدویتهای تجاوز آشکار امپریالیستها به لیبی وضعیت غامضی ایجاد کرده است که سر انجام آن هر چه باشد خسارت بسیاری به مردم و کشور لیبی وارد ساخته است. هر چه باشد ولی نیروهای مترقی باید با تجاوز ممالک امپریالیستی به لیبی و دخالت در امور داخلی لیبی به بهانه حمایت از مردم غیر نظامی مخالفت کنند. آنها که این دسیسه امپریالیستی را نفهمند زمانیکه مردم غیر نظامی طرابلس و پاره ای شهرهای دیگر توسط نیروهای ناتو بمباران شوند تا مقاصد سیاسی امپریالیستها جامه عمل بپوشد آنوقت چشماشان باز خواهد شد.

منافع کشور لیبی حکم می کند که قذافی از انتقامجوئی و خونخواهی قبیله ای دست بردارد و به اصلاحات دموکراتیک تن در دهد، به حقوق مردم احترام بگذارد و با شورشیان برای خنثی کردن دسیسه های امپریالیستها به تفاهم برسد وگرنه هم خودش از بین می رود و هم به کشور لیبی صدمات جبران ناپذیر می زند.

*****

بر گرفته ازتوفان شماره 134 اردیبهشت ماه 1390 مه 2011، ارگان مرکزی حزب کارایران

صفحه حزب کار ایران (توفان) در شبکه جهانی اینترنت. www.toufan.org


نشانی پست الکترونیکی(ایمیل). toufan@toufan.org


نبع: توفان، شماره 134، اردیبهشت ماه 1390

رنجنامه همسر وجيه الله ميرزا گلپور زندانی بهايی

14ارديبهشت:

خبرگزاری هرانا - همسر وجيه الله ميرزا گلپورشهروند بهايی ساکن ساری که در سن 71 سالگی در ساری بازداشت و به تبعيدگاه نشتارود منتقل شد در رنجنامه ای به تظلم خواهی از خود و خانواده اش پرداخته است.

در بخشی از اين نامه و با اشاره به مشکلات جسمی ايشان آمده است:" در طی اين چند روز نه صدای آرام بخش همسرم را شنيدم و نه اجازه ملاقاتش را يافتم. نه از مکانش با خبرم و اتهامش را می دانم که چيست؟ رگ قلبش مسدود است و با آنژيوگرافی نيز باز نشد، تحت شرايط سخت در تبعيدگاه نشتارود و بازجويی ها اگر سکته نمايد، مسئولش کيست؟ می دانم که اين سختی ها را فق! ط همسرم متحمل نمی شود بسياری از هموطنانم در مسير احقاق حقوق شهروندی به ناحق انواع بلايا را تحمل می کنند. خدای را شاکرم که در مسير عدالت خواهی همسرم را در کنار ساير هموطنانش قرار داد و ! اميدوارم که روزی رسد که همه ايرانيان فارغ از هر دين و قوميتی در نهايت برابری و برادری در احيای وطن عزيزشان دست دوستی به هم دهند



14 اردیبهشت 1390

14ارديبهشت :احمدي‌نژاد، مصلحی را از جلسه امروز هيأت دولت بيرون کرد؟




آفتاب: در حالی که خبرگزاری فارس و ايرنا از تشکيل جلسه هيأت دولت به رياست محمود احمدي‌نژاد و با حضور حجت‌الاسلام والمسلمين مصلحی وزير اطلاعات، خبر داده بودند، برخی از سايت‌های خبری مدعی شده‌اند که محمود احمدي‌نژاد، مصلحی را از جلسه هيأت دولت بيرون کرد.
به گزارش آفتاب، فارس در خصوص تشکيل جلسه هيأت دولت نوشته بود: جلسه صبح امروز(چهارشنبه) هيأت دولت به رياست محمود احمدي‌نژاد رئيس‌جمهور كشورمان و با حضور اكثر وزرای دولت از جمله حجت‌الاسلام والمسلمين حيدر مصلحی وزير اطلاعات برگزار شد. خبرگزاري‌ ايرنا نيز
در همين ارتباط سايت خبری مشرق نوشت:

بر اساس گزارش تصويری سايت پرزيدنت (سايت رسمی رياست جمهوری) مصلحی وزير اطلاعات در جلسه امروز (چهارشنبه) هيأت دولت حضور نداشته است.

پس از انتشار خبر عدم حضور وزير اطلاعات در جلسه امروز (چهارشنبه) هيأت دولت، دفتر رئيس جمهور مدعی شد که حجت الاسلام مصلحی در جلسه امروز صبح هيأت دولت حضور داشته است. اين در حالی که در تصاوير منتشر شده در سايت رسمی رياست جمهوری (پرزيدنت) هيچ عکسی که مصلحی را در جمع اعضای هيأت وزيران نشان دهد ديده نمي‌شود.

قاعدتا اگر وزير اطلاعات در جلسه امروز دولت که به رياست احمدي‌نژاد تشکيل شد، حضور داشت دفتر رئيس‌جمهور به سادگی با انتشار عکس حضور او مي‌توانست ادعای خود را ثابت کند.
فرارو نيز نوشت: محمود احمدي‌نژاد، حيدر مصلحی وزيراطلاعات را از جلسه امروز هيأت دولت بيرون کرد. به گزارش فرارو به نقل از منابع مطلع در هيأت دولت، پس از حضور حيدر مصلحی در جلسه صيح امروز هيأت دولت، رييس‌جمهور از وی درخواست کرده است که جلسه را ترک کند. اين در حالی است که خبرگزاري‌ها از تشکيل جلسه هيأت دولت به رياست احمدي‌نژاد و با حضور وزير اطلاعات خبر داده بودند.
رييس‌جمهور چندی پيش با استعفای حيدر مصلحی موافقت کرد که اين اقدام با مخالفت رهبر معظم انقلاب روبه رو شد و با حکم رهبری مصلحی در سمت خود باقی ماند. پس از اين اتفاق رييس‌جمهور برای مدتی در محل کار خود حاضر نشد که با انتقاد فراوان چهره‌های اصول‌گرا روبه‌رو گرديد.

احمدي‌نژاد اوايل هفته جاری در محل کار خود حاضر گرديد و در جلسه قبلی هيأت دولت بر تبعيت از ولايت فقيه تاکيد کرد.

هفت‌صبح نيز نوشت: يک منبع آگاه دليل تاخير رييس‌جمهور برای حضور در جلسه هيات دولت را کاری عنوان کرد.
به گزارش «هفت صبح»، وی افزود: ورود رييس‌جمهور به جلسه دولت پس از خروج وزير اطلاعات نيز يک اتفاق متعارف بوده است. وی در تشريح اين مسأله ادامه داد: اصولا روال کار هيأت دولت به اين صورت است که وزرا به ندرت تا آخر در جلسه حضور خود را ادامه می دهند و ورود و خروج به جلسه در زمان‌های مختلف موضوعی متعارف است. در جلسه امروز نيز چندين وزير تاخير داشته يا زودتر خارج شده‌اند که مشکلی از اين بابت وجود ندارد.

علی لاريجانی: «دولت رو به قبله است»

14ارديبهشت.


راديو آلمان

علی لاريجانی در نشست امروز مجلس گفت: «دولت مخالف است، رو به قبله‌هم هست و دستانش را به دعا برداشته.» در گزارش «خبرآنلاين» اين حرف‌ها شوخی تلقی شده است. اين «شوخی» در حاشيه حملات روزمره به محمود احمدي‌‌نژاد چقدر جدی است؟

محمود احمدي‌نژاد بالاخره پس از دو هفته «قهر، اخم، ناز و شروط» در جلسه امروز هيئت دولت با حضور وزير اطلاعات شرکت کرد. نشستی که به گفته مجتبی ثمره هاشمي، دستيار ارشد محمود احمدي‌نژاد «سرشار از شعف و شادی» بود. برخی سايت‌های خبری وابسته به حکومت نوشته‌اند که گويا رئيس‌جمهور در نخستين دقايق تشکيل جلسه هيئت دولت، حيدر مصلحی را وادار به ترک جلسه کرده است،

«شعف سرشار» جلسه هيئت دولت، هم‌زمان است با «شوخی» تازه رئيس مجلس و پس از سخنان مجتبی ذوالنور، جانشين ولی فقيه در سپاه که به احمدي‌نژاد تذکر داد دست از «ناز» و «قهر» و «شروط با ولايت مداری» بردارد. او تاکيد کرد که اگر «مقام معظم رهبری حمايت عام خود را از رئيس جمهور بردارد او طاغوت مي‌شود.» سخنانی که روز دوشنبه ۱۲ ارديبهشت زده شد، ولی بخش‌های مختلف آن در روزهای مختلف خرج شد تا هر بار به رئيس دولت محدوديت «قدرت» و «اختيارات»‌اش از نو يادآوری شود.

در همان روز «جامعه اسلامی دانشجويان» بيانيه‌ای صادر کرد که: «دست‌های خطرناکی در کار است که مي‌خواهد احمدي‌نژاد را از ملت و انقلاب بگيرد.» اين گروه تاکيد کرد «احمدي‌نژاد متعلق به انقلاب، رهبری و مردم» است و اجازه نميدهد «جريان‌های ناسالم وی را مصادره کنند.»


فردای آن روز (سه شنبه ۱۳ ارديبهشت) حسين فدايي، «دبيرکل جمعيت ايثارگران انقلاب اسلامی» هشدار داد که بايد از «پنجه انداختن وانتقام جويی از دولت احمدي‌نژاد خودداری» کرد.

«همکاران صديق» احمدي‌نژاد
امروز (چهارشنبه ۱۴ اردي‌بهشت) روزنامه «ايران» در مقاله‌ای از علي‌اکبر جوانفکر، احمدي‌نژاد را مردی «مقتدر» خواند و اطمينان داد که «دولت آقای احمدي‌نژاد به حرکت پرشتاب خود در مسير تحقق منويات رهبر» ادامه مي‌دهد. او پيش از آن در وبلاگش نوشته بود که «جريان تماميت‌خواه در تلاش است تا با تشديد حملات مخرب خود، همکاران صديق و وفادار رئيس جمهور را از ادامه همراهی با او بازدارد تا او تنها بماند.»

بسياری معتقدند اين «همکار صديق‌ و وفادار» آقای احمدي‌نژاد ، کسی جز اسفنديار رحيم مشايی نيست که اين روزها هدف بيشترين حملات قرار گرفته است. به گفته برخی از ناظران مشايی که خود را برای مقام رياست جمهوری آينده آماده کرده بود، حالا بايد با اتهام‌های بسيار، از جمله فساد مالی دست و پنجه نرم کند. جانشين ولی فقيه به احمدي‌نژاد تذکر داده است: «مشايی حجت نيست که اگر از او عبور کرديم از دين خدا کنار برويم».

بعد از جلسه امروز هيئت دولت، مجتبی ثمره هاشمی گفت «مملکت صاحب دارد» و «انشاءالله کارها به خوبی پيش خواهد رفت».

يکی از کسانی که همواره طرفدار نزديکی دولت محمود احمدي‌نژاد با آمريکا بود و اخيرا هم به «گاردين» گفته بود اسفنديار رحيم مشايی «جايگزين اصلاح‌طلبان» و احتمالا رئيس جمهور بعدی ايران خواهد بود، هوشنگ اميراحمدي، رئيس «شورای ايرانيان و آمريکاييان» در نيويورک است. نظر او را درباره اختلافات درون حکومت و آينده آن پرسيديم.

به نظر امير احمدی اختلاف ميان اصولگرايان در حدی نيست که محمود احمدي‌نژاد نتواند دوره رياست جمهوری خود را به پايان ببرد. وی معتقد است علت دفاع محمود احمدي‌نژاد از اسفنديار رحيم مشايی نزديکي‌های فکری و عقيدتی با او و هم‌چنين پيوندهای خانوادگی است. آقای اميراحمدی معتقد است اگر دعوا بر سر «روحانی زدايی» در حکومت اسلامی است، اين روند مدت‌هاست شروع شده و روحانيون بايد فکر ديگری به حال خود کنند.

مريم انصاری

تحريريه: جواد طالعی

Iran Chabahar 03.05.2011 Student strike at University of Chabahar

In Memory of Iran uprising martyr Farzad Kamangar

In the Morning Light By Yanni - Tribute to My Brother Mohammad Mokhtari

بابا آن شب بي نان آمد، باران آمد، باران توي خانه آمد..




اينجا وقتي باران مي بارد کسي خوشحال نيست، چرا که به جاي باران بر سر ساکنين بدبختي مي بارد، نه زيبايي و طراوت...
آن قدر باران آمد که آب هم آمد، آب آمد و سفره خالي را با خود برد و همه مشق‌ها را هم! و بچه‌ها سر مشق هايشان تا صبح در کوچه خيس و گل آلود چنين نوشتند؛ بابا آن شب بي نان آمد، باران آمد، باران توي خانه آمد.
در پايين دست تر، باران نشاط نمي آورد، باران طراوت را هم با خود مي‌برد، در ويرانه‌هايي که پسوند آباد را به دنبال دارند... جعفرآباد، کوي چمني، پشت ديوار قبرستان، اينجا نشاني است که سيلاب‌ها آن را بهتر از خيلي‌هاي ديگر مي‌دانند...
نشاني که باران هم آن را خوب مي‌داند.
آنقدر خوب که قطره قطره‌هاي آن دست در دست هم مي‌دهند و به اتفاق، آنقدر در پشت ديوارهاي بتني مزارآباد جمع مي‌شوند تا سرانجام مهمان ناخوانده خانه‌هايي مي‌شوند که ساکنانشان، ديگر غم چک چک آب را از سقف‌هاي تيرچوبي از ياد برده‌اند.
و هر بار که باران مي‌آيد خانه‌هايشان ميزبان اين مهمان به گل آکنده مي‌شود و تمام بساط بي بساطي شان را هم با خود همراه مي‌برد.
و اين حکايت همچنان باقيست...
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، منطقه کرمانشاه، جعفرآباد يکي از مناطق حاشيه‌اي شهر کرمانشاه و کوي چمني از مناطق اين محله فقير نشين است.
ديوار بتني حائلي که کشيده شده، کوي چمني جعفرآباد را از قبرستان کرمانشاه جدا مي‌کند، اما هر بار که باران مي بارد، آب‌هاي جمع شده پشت اين ديوار از معبري که براي تخليه آن درنظرگرفته شده به داخل خانه‌هاي ساکنين پايين دست کوي سرازير مي‌شود و زندگي ساده مردم اين منطقه را مختل مي‌کند؛ به واقع مي‌توان گفت، باران براي اينان نعمت نيست، اول نگراني و سپس گرفتاري است.
فضل اله رنجبر، معاون برنامه ريزي و عمراني فرماندار کرمانشاه در گفت و گو با خبرنگار ايسنا، با بيان اين‌که دفع آبهاي سطحي شهر از مشکلات اساسي کرمانشاه است، عنوان كرد: برخي از مناطق شهر با بارش باران دچار آب گرفتگي منازل و حتي در بارش اخير موجب فرو رفتن چند خانه در محله شريعتي شد.
در پاسخ يه اين سوال که بالاخره اين مشکل شهر کرمانشاه کي حل خواهد شد، گفت: طرح مطالعاتي دفع آبهاي سطحي شهر کرمانشاه آماده است، ولي اجراي ان نياز به اعتبار دارد.
وي ادامه داد: هرچند اعتبار مطالعه و اجراي اين طرح زياد است اما براي پيشگيري از وقوع اين اتفاقات تلخ بايد قبل از زمستان امسال اجرايي شود.
غلامرضا باقري، عضو شوراي شهر کرمانشاه نيز در گفت و گو با ايسنا، با ابراز تاسف از وضعيت بوجود آمده در اين محله، گفت: وظيفه شهرداري است که به اين مشکل پاسخ بگويد.
وي ادامه داد: خانه‌هايي که پروانه ساخت دارند مي‌توانند با مراجعه به شهرداري خسارت اموال تخريب شده خود را بگيرند.
اين عضو شوراي شهر کرمانشاه افزود: متاسفانه در گذشته تعداد زيادي شهرک در حاشيه شهر کرمانشاه خارج از اصول مهندسي ساخته شده است؛ بيشتر اين محلات، مشکلات بهداشت و فاضلاب دارند.
وي تصريح کرد: اميدوارم امسال طرح دفع آب‌هاي سطحي اجرايي شده تا شاهد اين صحنه‌هاي غمگين براي همشهريان نباشيم.


havaye gerye - هواى گريه

درسهایی از خیزشهای انقلابی خاورمیانه


سرمقاله 19 بهمن
19 بهمن
طوفان انقلابی ای که در قالب جنبشهای توده ای وسیع، در ماه های اخیر کشورهای شمال آفریقا و خاورمیانه را درنوردیده،چه به لحاظ وسعت و دامنه شان و چه بلحاظ  چشم انداز محتمل و تاثیرات این جنبشها بر حال و آینده نظام سرمایه داری جهانی، همچنان در صدر اخبار و گزارشات بین المللی قرار دارد.
در بررسی تحولات عظیم جاری در تونس، مصر، یمن، بحرین، سوریه، اردن و لیبی و... آن چه باید در آغاز بر آن تاکید نمود، این است که بحران کنونی، قبل ازهرچیز انعکاس تشدید تضادهای طبقاتی بین امپریالیسم و رژیمهای وابسته   به آن،با کارگران و خلقهای تحت ستم منطقه می باشد.
رویدادهای جاری همچنین از شدت و عمق فزاینده بحرانهای ذاتی نظام ارتجاعی امپریالیستی در کلیت خود پرده برداشته است. تا جایی که بر بستر انفجار خشم توده های تحت ستم و فریاد های آنان برای نان و آزادی، برخی از حکومتهای دیکتاتوری وابسته (نظیر رژیمهای تونس و مصر) در زیر گامهای سهمگین جنبش مردمی، مجبور به عقب نشينی های بزرگ شده ودیکتاتوریهای امپریالیستی در یمن، بحرین، سوریه، اردن و لیبی و... در معرض تغییرات بزرگ و تاریخی هستند. شدت بحران جاری به درجه ای ست که قدرتهای امپریالیستی در هراس از متزلزل شدن موقعیت کنونی و آتی خود در این منطقه، و به خطر افتادن منافعشان، با بیشرمی تمام مجبور به دخالت نظامی در لیبی و استفاده از نیروهای نظامی خود برای کنترل اوضاع  و پیشبرد سیاستهایشان گشته اند. اما همین کوشش برای کنترل اوضاع و حفظ منافع، به زمینه ای برای تشدید تضادهای غارتگرانه فی مابین خود امپریالیستها بدل شده و بحران جاری را تشدید و ماهیت ارتجاعی و ضد خلقی تمامی قدرتهای امپریالیستی را با برجستگی بیشتر در مقابل افکار عمومی به نمایش گذارده است.
نکته مهم دیگر این که، در بستر تکوین این بحران، افسانه "پایان تاریخ"، و "جاودانی" بودن عمر "سرمایه"- که در چند دهه اخیر به ترجیع بند ارتجاعی تبلیغات مدافعان نظام سرمایه داری بدل شده بود-  در مقابل طوفان مبارزات توده ای، با برجستگی بیشتری رنگ باخته است. در عوض، روحیه مبارزاتی جدیدی در میان خلقهای تحت ستم منطقه تکوین یافته است. مشاهده این طوفان، آن هم در کشورهایی که در طول چند دهه اخیر به مثابه سنگرهای امن و حتی تسخیر ناپذیر سلطه امپریالیستی جلوه داده می شدند، و تاثیر گذاری طبیعی هر یک از این جنبشها در تقویت مادی و معنوی مبارزات توده های منطقه، شادی و شعف تمامی نیروهای مبارز و آزادیخواه را بر می انگیزد و بر وظیفه مرکزی آنان در دفاع بی قید و شرط و قاطعانه از مطالبات انقلابی کارگران و زحمتکشان این کشورها در بحران جاری تاکید می کند.
در مواجهه با این اوضاع بحرانی در سطح منطقه، قدرتهای امپریالیستی به تکاپو افتاده و برای کنترل و محدود ساختن دامنه جنبش توده ای و بازسازی ضربات وارده بر نظام های ارتجاعی موجود و تامین منافع دراز مدت خود، به اقدامات ضد خلقی روشنی دست زده اند. مثلا در مصر  و تونس جایی که تعرضات توده های بجان آمده، راهی جز سقوط مهره هائی چون بن علی و مبارک (این نوکران حلقه بگوش سرمایه در "جهان عرب") باقی نگذارد، قدرتهای امپریالیستی، نهایتا  به این تغییرات اجتناب ناپذیر تن داده و در عوض کوشیده اند تا پروسه انتقال قدرت و بحران جاری را به قول خودشان "مدیریت" کنند. در واقع، آنها به عقب نشینی های تاکتیکی برای سازمان دادن تعرضات استراتژیک به جنبشهای رشد یابنده ضد امپریالیستی دمکراتیک کارگران و خلقهای تحت ستم منطقه، دست زده اند. در مصر – جایی که امپریالیستها مکارانه از "پیروزی" انقلاب توده ها دم می زنند_ اکنون این ارتش ضد انقلابی دست ساز امپریالیسم است که مستقیما قدرت سیاسی را  بدست گرفته و با وظیفه "حفظ آرامش"، در واقع به سرکوب توده های انقلابی برخاسته بر علیه سلطه امپریالیسم و دیکتاتوری حاکم بر این کشور پرداخته است. ارتشی که بنا به گزارشات منتشره کنترل حدود 3 0 درصد از کل اقتصاد مصر را در دست دارد و تا آخرین لحظه سقوط مبارک،قیام کارگران، جوانان و توده های محروم به پاخاسته بر علیه نظام حاکم و دولت مبارک را وحشیانه سرکوب کرد. در تونس، بورژوازی وابسته به امپریالیسم حاکم، با تلاش برای تغییر آرایش سیاسی در مقابل تعرض توده ها، ضمن خارج کردن بن علی از صحنه،  در تلاش است با بخش تازه نفسی از همان وزیر و وزرا و نیروهای شناخته شده ماشین دولتی سابق _ این عامل اصلی تداوم سلطه نکبت بار امپریالیستی _ قدرت جانشين را شکل داده و به اين وسيله مردم به جان آمده را فريب دهد. 
کمی آن طرفتر و در جبهه ای دیگر، اوج یابی خطر انفجار نارضایتی توده ای در عربستان، باعث شده تا دولت وابسته و فاسد عربستان، برای خفه کردن صدای مردم در میان آنها پول پخش کند و به توده های بجان آمده خود وعده برقراری "دمکراسی" و "اصلاحات" و باصطلاح تغییرات دمکراتیک دهد؛ اما درست در همان حال، همین رژیم ضد خلقی، سربازانش را به اشارت اربابان جهانی اش، برای سرکوب مطالبات ضد امپریالیستی-دمکراتیک توده های بحرینی به قتل عام آنها بفرستد و خواست نان و آزادی و دمکراسی در کشور همسایه را با برپا کردن حمام خون و حمایت از دیکتاتوری وابسته حاکم بر بحرین جواب دهد.
سیلی که در خاورمیانه با طغیان خشم توده های مردم ، براه افتاده، نتیجه اجتناب ناپذیر چندین دهه تشدید سلطه جنایتکارانه امپریالیسم بر حیات و هستی توده ها و بویژه کارگران و زحمتکشان این کشورها می باشد. نگاهی گذرا به اوضاع اقتصادی اجتماعی در خاور میانه نشان می دهد که چگونه در سالهای اخیر، امپریالیستهای غارتگر با کمک رژیمهای وابسته منطقه، به تحمیل برنامه های اقتصادی چپاول گرانه خویش بر زندگی میلیونها تن از کارگران و خلقهای تحت ستم پرداخته و زیر نام گسترش "بازار آزاد" و "خصوصی سازی"، زندگی بخور و نمیر توده های را به عرصه تاخت و تاز هر چه بیشتر سرمایه های امپریالیستی بدل کرده اند. تعرضی که لاجرم زندگی زحمتکشان را به طور فزاینده به زیر خط فقر سوق داده و همزمان، با اعمال وحشیانه ترین دیکتاتوری، هرگونه ندای مخالف را سرکوب و اعتراضات کارگران و زحمتکشان را به خاک و خون کشیده است. این شرایط، زمینه بروز و ریشه مادی امواج انقلابی میلیونی جاری در خاورمیانه هستند. موج انقلابی ای  که امپریالیستها و عمالشان را شدیدا به وحشت انداخته است.
در مواجهه با این اوضاع، قدرتهای امپریالیستی شدیدا به تکاپو افتاده اند و همانطور که اشاره شد،برای جلوگیری از تعمیق و رادیکالیزه شدن جنبش های مردمی به برخی عقب نشینیهای آشکار و از جمله قربانی کردن تعدادی از مزدوران رسوای خویش دست زده اند. اما واقعیت این است که چنین عقب نشینی های کوچکی به منظور خرید زمان و آماده شدن برای سازماندهی یک تعرض بزرگ تر و وحشیانه تر به جنبش کارگران و زحمتکشان در کشورهای خاورمیانه ( همانگونه که در انقلاب سالهای 56-57 ایران دیدیم) است که صورت می گیرند.
روشنفکران انقلابی و بویژه کمونیستهای خاورمیانه باید با درک حقیقت فوق، این آگاهی را به میان مردم ببرند که اولا تحقق مطالبات اساسی توده ها  قبل از هر چیز به نابودی عامل اساسی وضع اسارتبار آنها یعنی، نظام  اقتصادی حاکم که به وسيله رژيم های موجود حفاظت می شود، گره خورده است. و ثانیا برای نیل به چنین هدفی،گسترش تشکل توده ها- بویژه تشکلات طبقه کارگر- برای ایجاد یک رهبری انقلابی،شرطی اساسی ست که بدون آن،پیروزی مبارزات مردمی و شکست دشمنان خلق امکان ناپذیر خواهد بود. 
منبع: 19 بهمن، شماره 99، اردیبهشت 1390