در جریان رای‌گیری روز پنج‌شنبه ۳۰ آذر در نشست اضطراری مجمع عمومی سازمان ملل متحد بر سر قطعنامه‌ای در مورد تصمیم اخیر دونالد ترامپ در به رسمیت شناختن اورشلیم/بیت‌المقدس به عنوان «پایتخت اسرائیل»، تنها چند کشور با رأی خود اعلام کردند که در این زمینه با آمریکا و اسرائیل هم‌نظرند.
این هفت کشور عبارتند از گواتمالا و هندوراس در آمریکای مرکزی، توگو در غرب آفریقا، و جزایر مارشال، میکرونزی، نائورو و پالائو در اقیانوسیه.
با بیشترین تلاش‌های سیاسی آمریکا و اسرائیل و از جمله تهدید رئیس‌جمهوری آمریکا به قطع کمک به کشورهای وابسته به یاری‌های آمریکا، ۲۱ عضو سازمان ملل از شرکت در رای‌گیری در مورد قطعنامه یاد شده خودداری کرده؛ ۳۵ کشور رای ممتنع دادند اما ۱۲۸ کشور با هر گونه تغییر در جایگاه بیت‌المقدس مخالفت کردند.
البته رسانه‌های اسرائیل پنج‌شنبه نوشته بودند که کیریباتی، یکی دیگر از جزایر واقع در اقیانوس آرام هم قول داده بود که به قطعنامه رای مخالف بدهد اما نماینده کیریباتی در آخرین لحظه دستوری متفاوت از دولت خود در تاراوای جنوبی (نام پایتخت کیریباتی) گرفته بود تا رای این کشور را به ممتنع مبدل کند.
آمریکا به عنوان قدرت جهانی که رهبر عملی پیمان‌های مهمی مانند ناتو محسوب می‌شود، به گزارش رسانه‌های اسرائیل، از دولت بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر این کشور خواسته بود با بهره‌گیری از روابط حسنه خود با کشورهای آفریقایی، سعی کند که شماری از دولت‌های آن قاره را دست‌کم به دادن رای ممتنع یا غیبت از رای‌گیری پنج‌شنبه متقاعد کند؛ تلاشی نه چندان موفق.
مدت‌های مدید است که همگامی میکرونزی با اسرائیل و آمریکا در قطعنامه‌های سازمان ملل در مسائلی که به نزاع اسرائیل و فلسطینیان مربوط می‌شود، دست‌مایه بخش طنز در رسانه‌های اسرائیل بوده و اسرائیلی‌ها به خوبی با میکرونزی آشنا شده‌اند اما ثبت دگربار نام میکرونزی و چند جزیره دیگر در اقیانوس آرام در تابلوی مجمع عمومی سازمان ملل در رای‌گیری روز پنج‌شنبه این نهاد، توجه بسیاری را به این اعضای کم‌آشنای سازمان جلب کرد.
وای.نت، وبسایت روزنامه اسرائیلی یدیعوت آخرونوت بلافاصله بعد از رای‌گیری، در گزارشی با مضمون زیر به معرفی این «هم‌پیمانان» پرداخت:
* گواتمالا، در آمریکای مرکزی، با شانزده و نیم میلیون جمعیت و با پیشینه دولتی از سال ۱۸۲۱ میلادی، بزرگترین کشوری است که همراه با آمریکا و اسرائیل به قطعنامه مجمع عمومی رای مخالف داد؛ جیمی مورالس رئیس‌جمهوری گواتمالا در نخستین سفر خارجی خود به خارج از قاره آمریکا بعد از انتخابش به این مقام، سال گذشته به اسرائیل آمده بود.
جیمی مورالس کمدین پیشین است که پیش از رسیدن به مقام رهبری کشورش، سال‌ها در سریال تلویزیونی با نام «مورالس» با مشارکت برادرش سامی به تقلید چهره‌ها می‌پرداخت و مردم گواتمالا را می‌خنداند؛ به نوشته وای.نت، انتخاب مورالس به ریاست جمهوری مانند آن بود که الی یاتسپان کمدین مشهور اسرائیلی به عنوان رهبر سیاسی اسرائیل انتخاب شود؛ اما جیمی مورالس از دیرباز دوستدار اسرائیل بوده و در سفر به اسرائیل نیز هنگام گرفتن دکترای افتخاری دانشگاه عبری اورشلیم گفت «در برابر بزرگی مردم اسرائیل و دستاوردهایش باید سر تعظیم فرود آورد».
* هُندوراس در آمریکای مرکزی نیز با ۹ میلیون جمعیت، مانند گواتمالا از سال ۱۸۲۱ میلادی کشوری مستقل است؛ رسانه‌های اسرائیل می‌نویسند: نزدیک بود که اسرائیل در انتخابات اخیر هندوراس، هم‌پیمانی مهم را در سازمان ملل از دست بدهد زیرا سالوادور نصرالله یک عرب و فلسطینی‌تبار با نام خانوادگی مشابه حسن نصرالله دبیرکل حزب‌الله، به عنوان رئیس‌جمهوری هندوراس انتخاب شد اما شورای انتخابات هندوراس در روزهای گذشته با بازشماری آرا مدعی شد که هرناندز رئیس‌جمهوری پیشین باید در مقام خود بماند و بدین ترتیب هندوراس از حیز انتفاع اتحاد سیاسی با اسرائیل ساقط نشد.
به گزارش وای.نت، هرناندز، در سال ۱۹۹۲ میلادی یکی از دانشجویان کارآموزی دوره رهبری بود که از سوی هیستدروت اتحادیه کارگری اسرائیل برگزار شد و با وزارت خارجه اسرائیل نیز همکاری داشت و بعد از انتخابش به ریاست جمهوری هندوراس نیز بارها از اسرائیل دیدار کرده‌است. هندوراس از این نظر برای اسرائیلی‌ها جذابیت دارد که سفیر افتخاری هندوراس در اسرائیل، یورام گائون خواننده مشهور یهودی ساکن اورشلیم است.
* توگو با هشت میلیون جمعیت در غرب آفریقا از سال ۱۹۶۹ کشوری مستقل است؛ توگو تنها کشور این قاره است که همراه با اسرائیل و آمریکا به قطعنامه مجمع عمومی در مورد قدس رای مخالف داد. پائوره گناسینگبا رئیس‌جمهوری توگو چند بار از اسرائیل دیدار کرده و هر چند که یک بار نیز در راه سفر دچار سکته قلبی شد اما از ادامه دیدار صرف نظر نکرد. او خواهان میزبانی نخستین کنفرانس اسرائیلی- آفریقایی در کشورش بود. نتانیاهو پیشتر در پیامی به گناسینگبا گفته بود «دوستی پیگیر شما با اسرائیل بارها ثابت شده‌است».
* نائورو با ۹۷۰۰ تن جمعیت در اقیانوس آرام با ۱۴ «استان» از سال ۱۹۶۸ میلادی عضو سازمان ملل است؛ مفهوم نام پیشین آن «جزایر دلپذیر» بود اما ممکن است نام نائورو از زمانی برای ایرانی‌ها آشنا شده باشد که پناهجویان ایرانی را که می‌خواستند به استرالیا بروند، در نائورو محبوس کردند تا به زندانی غیر دلپذیر برای این گروه از ایرانیان ناکام مبدل شود.
به‌نوشته وای.نت، ۴۰ درصد از ۹۷۰۰ فرد ساکن نائورو از بیماری قند رنج می‌برند و با داشتن ۷۱ درصد از کسانی که بیش از حد متوسط فربه هستند، نائورو را چاق‌ترین کشور دنیا لقب داده‌اند؛ رئیس‌جمهوری نائورو همین تابستان به اسرائیل آمد و نتانیاهو نیز با او ملاقات کرد؛ نائورو از امکانات داشتن سفارت در اسرائیل برخوردار نیست اما یک کنسولگری افتخاری در شهرک شمالی «روش هاعین» دارد. شاید یک وجه مشترک دیگر نائورو با یهودیان این باشد که هر دو تبار خود را از سوی مادر مشخص می‌کنند.
* جزایر مارشال با ۷۵ هزار تن جمعیت در اقیانوس آرام، یک سال بعد از عضویت در سازمان ملل در سال ۱۹۸۶، با اسرائیل رابطه سیاسی برقرار کرد؛ هشت سال پیش نیز همگام با اسرائیل شد و یکی از هشت کشوری بود که علیه یک قطعنامه دیگر رای داد که فلسطین را در جایگاه کشور ناظر سازمان ملل تثبیت می‌کرد. اما اسرائیل و مارشال در هدف خود در اقلیت کامل ماندند و فلسطین عضو ناظر شد. کسای نوتا رئیس‌جمهوری جزایر مارشال در دیدار سال ۲۰۰۵ از اسرائیل گفت: «به همگامی با اسرائیل در حملات تروریستی که علیه اسرائیل صورت می‌گیرد، افتخار می‌کند».
* میکرونزی در اقیانوس آرام با وجود مفهومی که ممکن است در مورد کوچک بودن از بخشی از نامش تداعی شود، چند برابر نائورو جمعیت دارد؛ میکرونزی دارای ۱۰۵ هزار تن جمعیت است و مانند جزایر مارشال از سال ۱۹۸۶ عضو کامل سازمان ملل بوده‌است؛ نام کاملش «ایالات فدرال میکرونزی» است که در بسیاری از قطعنامه‌هایی که برای اسرائیل جنبه حیثیتی داشته، همگام با این کشور رای داده و در برابر، اسرائیل را در «سختی‌ها» در کنار خود دیده‌است؛ در سال ۱۹۹۹ شیمون شینهار سرمربی تیم ملی فوتبال اسرائیل مدتی رایگان تیم فوتبال میکرونزی را آموزش می‌داد.
* پالائو با ۲۲ هزار جمعیت از سه تبار پالائویی، فیلیپینی و چینی که در ۱۶ «ایالت» این کشور در اقیانوس آرام زندگی می‌کنند، از سال ۱۹۹۴ عضو سازمان ملل بوده‌است؛ اسرائیل نخستین کشوری در خارج از اقیانوسیه بود که با پالائو بعد از استقلال آن رابطه سیاسی برقرار کرد؛ این روابط گرم در ۲۳ سال اخیر کماکان ادامه یافته‌است؛ رئیس‌جمهوری پالائو در سال ۲۰۰۶ از اسرائیل دیدار کرد؛ اسرائیل با کمک‌های کشاورزی و صیادی، خود را شریک شکوفایی اقتصادی پالائو می‌داند.
