چهار کارتونیست به قتل رسیده فرانسوی شارب: «بیشتر مایلم ایستاده بمیرم تا به زانو بیفتم و به زندگی‌ام ادامه بدهم.»

چهار کارتونیست به قتل رسیده فرانسوی

شارب: «بیشتر مایلم ایستاده بمیرم تا به زانو بیفتم و به زندگی‌ام ادامه بدهم.» «کابو»، «شارب»، «تینیوس» و «ولینسکی»، چهار کارتونیست باسابقه و چیره‌دست فرانسوی بودند که در حمله مسلحانه چهارشنبه، ۸ ژانویه به دفتر نشریه شارلی ابدو به قتل رسیدند. در سال ۲۰۰۸ فیلم مستندی درباره جنجال کاریکاتورهای محمد در یولاندز پستن، در جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد. چهار کارتونیست به قتل رسیده فرانسوی هم در شب نمایش این فیلم حضور داشتند. چهار کارتونیست به قتل رسیده فرانسوی در جشنواره فیلم کن «کابو»، «شارب»، «تینیوس» و «ولینسکی» اصولاً کاریکاتورهای تحریک‌آمیز می‌کشیدند با گوشه و کنایه‌های جنسی و‌ گاهی حتی تا آستانه راسیسم هم پیش می‌رفتند، اما در همه حال از نگاهی جزئی‌نگر به پدیده‌ها و بحران‌های اجتماعی و سیاسی برخوردار بودند و از هیچ مقام و دستگاهی واهمه نداشتند. کاریکاتورهای سیاسی در فرانسه بسیار محبوبند و نشریات طنز و کاریکاتور فروش زیادی دارند. در روزنامه‌های صبح و عصر فرانسه معمولاً یک کاریکاتور درباره موضوعات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و برخی شخصیت‌ها منتشر می‌شود و برخی نشریات هم فقط به انتشار کاریکاتور و طنز اختصاص دارند. «شارلی ابدو» یکی از مشهور‌ترین این نشریات است و چهار کارتونیست به قتل رسیده فرانسوی نیز از مهم‌ترین هنرمندان این نشریه بودند. «شارلی ابدو» با کاریکاتور‌هایش فقط مسلمانان را دست نمی‌انداخت. این نشریه لیبرال‌ با گرایش به چپ‌، کلیسای کاتولیک و یهودیان را هم مضمون کاریکاتور‌هایش قرار می‌داد و در مجموع به عنوان یک نشریه ضد مذهبی شهرت داشت. کابو ژان کابو، مشهور به «کابو»، ۷۶ سال داشت و مهم‌ترین کارتونیست سیاسی «شارلی ابدو» بود. چند نسل از فرانسوی‌ها با کاریکاتورهای او بزرگ شده‌اند. کابو در سال‌های دهه ۱۹۷۰ با نشریه «هاراکیری» که از برخی لحاظ گزنده‌تر و بی‌پروا‌تر از «شارلی ابدو» بود همکاری می‌کرد. او به خاطر کمیک استریپی که در نقد شوونیسم و رفتار برخی مردهای فرانسوی آفریده بود و با نام «دامادم» منتشر کرد، شهرت زیادی به هم زد. کابو یک کارتونیست سیاسی بود و با نظامی‌گری و جنگ‌طلبان مخالف بود. ولینسکی ژرژ ولینسکی هم مانند کابو کارش را با نشریه «هاراکیری» آغاز کرد. کمیک استریپ «موسیو» در نقد مشکلات اجتماعی فرانسه او را به شهرت رساند. لوموند از ولینسکی که به نسل نهضت دانشجویی در سال‌های ۱۹۶۸ تعلق داشت، به عنوان «یک هنرمند بدبین اما عاشق‌پیشه» یاد کرده بود. گستره آثار او به عرصه طنز سیاسی هم راه می‌برد. ولینسکی ۸۰ سال داشت و پاییز سال جاری نخستین رمان مصورش را با نام «روستای زنان» منتشر کرد. ولینسکی بار‌ها ژاک شیراک را در کاریکاتور‌هایش دست انداخته بود و با این‌حال از دست او نشان شوالیه دریافت کرد. شارب استفان شاربونیه که به «شارب» مشهور بود، سردبیری نشریه «شارلی ابدو» را به عهده داشت. او پس از بازنشر کاریکاتورهای محمد بار‌ها به قتل تهدید شده بود و پلیس فرانسه از او محافظت می‌کرد. شاربونیه که از مدافعان سرسخت آزادی بیان در فرانسه بود، در گفت‌و‌گویی با لوموند گفته بود: «من بیشتر مایلم ایستاده بمیرم تا به زانو بیفتم و به زندگی‌ام ادامه بدهم.» این گفته شاربونیه سر زبان‌ها افتاده و بار‌ها به مناسبت‌های مختلف نقل شده است. تینیوس برنا ورلاک، مشهور به «تینیوس»، یک کارتونیست آرمانگرا بود. او ۵۷ سال داشت و علاوه بر شارلی ابدو با چند نشریه دیگر فرانسه از جمله «مارین» و «فلوئید گلاسیال» همکاری می‌کرد. او چندین کتاب منتشر کرده بود. «پنج سال بعد از سارکوزی‌»اش معروف بود. «تینیوس» در این اثر با رییس جمهور پیشین فرانسه تسویه حساب می‌کند. او گفته است: «اگر بدانم که کاریکاتورهای من باعث می‌شود یک قتل یا آدم‌ربایی انجام نشود، یا یک مین ضد نفر منفجر نشود، نمی‌خوابم و هر روز و هر شب، بی‌وقفه طرح می‌زنم.»

منبع: رادیو زمانه

"کابوس مخوف": فرانسه زیر سلطه اسلام‌گرایان

میشل ولبک، نویسنده جنجالی فرانسوی، در آخرین رمان خود "سلطه مخوف" اسلام‌گرایان را بر فرانسه تصویر می‌کند. اثر او را برخی جسارت ادبی دانسته‌اند و گروهی نژادپرستی بی‌پیرایه.

میشل ولبک

آخرین رمان نویسنده‌ی جنجالی فرانسه یک "ماشین زمان" است که آینده‌ای نه چندان دور را تصویر می‌کند: در بهار ۲۰۲۲ در کشور "مهد آزادی"، دو نیروی بزرگ در برابر هم قرار گرفته‌اند: گروه راست افراطی "جبهه ملی" و بنیادگرایان "اخوان المسلمین". احزاب بزرگ برای گریز از خطر راست‌گرایان، باعث پیروزی اسلام‌گرایان در انتخابات ریاست جمهوری می‌شوند.

به محض این که محمد بن آبس، رهبر "اخوان المسلمین" رئیس جمهور فرانسه می‌شود، نظام سکولار را لغو می‌کند، شریعت و احکام اسلامی را در کشور جاری می‌سازد.

راوی داستان مردی خسته و دلزده در میانه ۴۰ سالگی است. او که نخست از اسلام نفرت دارد، در پایان رمان قصد دارد به این دین مشرف شود، زیرا از "مزایای بی‌کران" آن برای مردان آگاه می‌شود، به ویژه برتری بر زنان و چندهمسری و... .

آخرین رمان ولبک به نام "تسلیم" از روز چهارشنبه (۷ ژانویه) در کتابفروشی‌ها عرضه می‌شود، اما کتاب هنوز به بازار نیامده، بحثی فراگیر را در رسانه‌های جمعی و محافل اجتماعی و فرهنگی به راه انداخته است. عنوان کتاب به عنوان اشاره یا تلمیحی به واژه "اسلام" انتخاب شده است و عقب‌نشینی سراسری فرهنگ غربی را در برابر کیش اسلام بازتاب می‌دهد.

نویسنده‌ای هنجارشکن

ولبک نویسنده‌ای جدل‌انگیز و هنجارشکن به شمار می‌رود که در هر کار خود تابوهای فکری و سنت‌های اجتماعی را به لرزه انداخته است. پنج رمان پیشین او پس از انتشار جنجال فراوان به راه انداخته‌اند و برخی منتقدان ادبی آن‌ها را "اسلام‌ستيز، هرزه‌‌نگار، انحراف‌آلود و زن‌ستیز" دانستند.

در عین حال در قریحه سرشار و ذوق ادبی ولبک کمتر کسی تردید دارد. او نگاهی کاوشگر، بیانی گرم و قلمی مؤثر و حساس دارد و کمتر منتقدی توانسته از کنار کارهای او بی‌تفاوت بگذرد. ولبک در سال ۲۰۱۰ جایزه ادبی معتبر گنکور را از آن خود کرد.

اولین کتاب ولبک به نام "ذره‌های بنيادی" که در سال ۱۹۹۴ به چاپ رسيد، برای او به زودی شهرت بين‌المللی به ارمغان آورد. نگاه تازه و بیان گیرای او دریچه‌ای تازه به روی ادبیات غبارگرفته باز کرد و نشان داد که برای دنیای آشفته و آشوب‌زده‌ی پیرامون خود زبانی مناسب و جاندار یافته است.

ولبک در اظهارات و مصاحبه‌های خود همواره با لحنی تند از اسلام سخن گفته و پیروان این دین را آزرده است. او اصول و احکام اسلام را با دستاوردهای معنوی جوامع مدرن، بنیادهایی مانند حقوق بشر و آزادی‌های مدنی یا ارزش‌هایی مانند مسالمت‌خواهی و مداراجویی دشمن می‌داند. در ضمن او تصریح می‌کند: «هراس از اسلام را نمی‌توان نوعی از نژادپرستی دانست.»

رمان تازه ولبک بیانیه یا زبان حال مردمی است که خیزش و گسترش بنیادگرایی اسلامی را خطری جدی برای تمدن غرب و سبک زندگی جوامع مدرن تلقی می‌کنند.

لباس، جوراب، کفش و ساعت زرد/ تاج پهلوی//تخت طاووس/در اندرونی چه خبر بود؟ زنان !سوگلی‌های حرم‌سرای شاه

تاج پهلویتاج/ تاج پهلوی پهلوی/ تاج پهلوی

سوگلی‌های حرم‌سرای شاه 

تاج فرح پهلوی 

از تام استیگلیچ. با جمله‌ای از ولتر: من با آنچه می‌گویی مخالفم، ولی برای آنکه آزادنه حرفت را بزنی، تا پای جان ایستاده‌ام.

از تام استیگلیچ. با جمله‌ای از ولتر: من با آنچه می‌گویی مخالفم، ولی برای آنکه آزادنه حرفت را بزنی، تا پای جان ایستاده‌ام.

اجتماع اعتراضی نمایندگان کارگران تهران و حومه

اجتماع اعتراضی نمایندگان کارگران تهران و حومه

باشگاه دارندگان سلاح هسته‌ای...

کارتونی از کوین کالاهر «کل» کارتونیست آمریکایی مجله اکونومیست

ا

Pen: The Martyrبه یاد ۴ کارتونیست فرانسوی شارل ابدو!

به یاد ۴ کارتونیست فرانسوی شارل ابدو!

Charlie Hebdo, Islamophobia and the Freedom of Expression

TheRealNews a mis en ligne la vidéo Did U.S. Foreign Policy Create Charlie Hebdo Gunmen?. Did U.S. Foreign Policy Create Charlie Hebdo Gunmen? TheRealNews University of Michigan History Professor Juan Cole discusses how the West allies with religious fundamentalism, creating the space for extremist to flourish

Le Front national compte bien exploiter /

FRONT NATIONAL

Le Front national compte bien exploiter les peurs

GRÉGORY MARIN

VENDREDI, 9 JANVIER, 2015

L'HUMANITÉ

Les réactions haineuses du FN contre une partie de nos compatriotes démontrent qu’il s’exclut 
lui-même du jeu républicain et qu’il n’a pas sa place dans la marche organisée dimanche.

« J’attends que mon téléphone sonne. » Marine Le Pen, à qui le journaliste de France 2, Roland Sicard, demandait hier lors de l’émission les Quatre Vérités, si Manuel Valls l’avait conviée à la « marche des républicains », pourrait attendre longtemps. Car si « l’unité nationale », au nom de laquelle les partis républicains appellent à se rassembler dimanche, ne souffre aucune défection, la teneur des réactions de la présidente du Front national et des cadres de son parti les exclut de fait de ce champ.

« Notre culture, nos libertés, nos valeurs, notre mode de vie ont été attaqués », commentait l’héritière d’une longue tradition d’extrême droite en France. Avant de lâcher ces mots, terribles : « La France doit être en guerre contre le fondamentalisme islamique. » En guerre contre une partie de nos compatriotes, dit-elle donc, se basant sur le « constat lucide du niveau d’infiltration de l’islam radical sur notre territoire ». Et de cibler, dans un odieux amalgame dont elle est coutumière, « ces gens qui ont la double nationalité » : il faut « les déchoir de la nationalité française ». Musulmans, binationaux (de quelle origine ?), tous seraient soupçonnables. Et tous sont soupçonnés. Dans le même sac que les assassins des journalistes de Charlie Hebdo. Ce sont « les vrais ennemis, les ennemis de l’intérieur », qu’Éric Zemmour stigmatisait dans son billet sur RTL, hier. C’est « le retour de la guerre », éternelle et inévitable, que le polémiste de droite extrême décelait dans l’acte odieux du 7 janvier, dont il fait « notre 11 septembre ». « On avait oublié que la France a toujours été le pays des guerres civiles et des guerres de religion », a-t-il lâché, établissant une continuité entre « la guerre d’Algérie », le « terrorisme d’Iran en 1985 » et encore « l’Algérie de 1995 ». Et de prédire un futur aux accents houellebecquiens : « La parenthèse enchantée est finie »… Les dernières livraisons de Riposte laïque, figure de proue de la fachosphère, ne disaient pas autre chose, quand elles évoquaient avec gourmandise « une avant-première de ce qui attend la France ».

Ces derniers jours, ce sont les polémiques nées de la publication du dernier opus de Michel Houellebecq, Soumission, qui assuraient les ventes de journaux. L’écrivain y met en scène une France islamisée – la victoire d’un candidat islamiste à l’élection présidentielle de 2022, sur fond de démission face au FN de la droite et de la gauche –, semblant reprendre à son compte les délires sur l’« Eurabia » (une Europe arabisée) ou le « grand remplacement » de Renaud Camus. L’extrême droite n’a pas tardé à faire le lien. Parmi les premiers à réagir à l’attentat de la rue Appert, Louis Aliot, un des vice-présidents du FN, évoquait « un pays où la querelle littéraire, avec le livre d’Houellebecq, le débat sur la religion prennent une tournure extraordinaire ». Et de vouloir « relancer le débat sur la présence de l’islamisme dans nos banlieues et sur l’ensemble du territoire français », comme Marine Le Pen voulait relancer celui sur la peine de mort pour les « crimes graves ». Toute occasion est bonne…

Le terrain est depuis quelque temps occupé par cette idée d’une confrontation imminente entre un « eux » et un « nous » fantasmés. Les unes de Causeur, de Valeurs actuelles, du Point, de l’Express établissant un lien, sinon expliqué, du moins suggéré (par des photos de femmes voilées par exemple) entre allocataires du RSA ou de la CMU et immigrés, quand ce n’est pas entre délinquance et immigration, en sont le stigmate. La presse ouvertement d’extrême droite n’a plus à forcer le trait : consciemment ou pas, la « guerre » d’occupation des esprits était déjà déclarée. Dans ce contexte, la notion même d’« unité nationale » devrait être questionnée. D’abord parce que le Front national s’en exclut lui-même, on l’a vu. Enfin, parce que parmi les représentants de la droite dite républicaine déjà annoncés dimanche, certains comme Alain Juppé et Laurent Wauquiez, ont repris l’idée d’une France en « guerre », fragmentant par avance la communauté d’esprit attendue d’un tel rassemblement.