نگاهي به...

هر آنچه منتشر ميشود به قصد و هدف آگاهی رسانی و روشنگری است۰ ما حق "آزاد ی بيان" و" قلم" را جزء لاينفک مبارزه خود ميدانيم! ما را از بر چسب و افترا زدن باکی نيست! سلام به شهدای خلق! سلام به آزادی!

۱۳۹۲ آبان ۱۷, جمعه

اعتیاد بر پیکر شهر شیراز


 

نمایشگاه همسریابی در چین!

به گزارش  سی.ان.ان، نمایشگاه‌های همسریابی شانگهای، جایی که مردان و زنان مجرد در آن به دنبالی زوجی برای خود می گردند این روزها بیش از گذشته شلوغ به نظر می رسد.

پارک «خلق» در شانگهای یکی از مکان هایی است که به نمایشگاه همسریابی در این شهر تبدیل شده و آخر هر هفته والدین یا خود افراد جویای همسر به آن مراجعه می کنند تا زوج مناسب را شناسایی کنند.
نمایشگاه همسریابی در چین!
تصویر آخر هفته در این پارک، افراد پیر و جوانی است که در محوطه نمایشگاه جایی که آگهی ها نصب شده است، قدم می زنند، مقابل یادداشت مشخصات افراد مایل به ازدواج می ایستند و اگر موردی ظرشان راجلب کرد آن را یادداشت می کنند.
نمایشگاه همسریابی در چین!
در حالی که روابط غیر رسمی زوج های جوان در چین رو به افزایش است خانواده ها برای کاهش اثرات مخرب اینگونه روابط به این محل می آیند تا خود برای فرزندشان زوجی مناسب پیدا کنند.
نمایشگاه همسریابی در چین!
 در کنار این، معمولا خود افراد جویای زوج، آخر هفته ها با حضور در این محل ضمن آنکه خود را به عنوان یک جویای همسر معرفی می کنند با کسانی که ممکن است همسر آینده شان باشد آشنا می شوند.
نمایشگاه همسریابی در چین!
گفته می شود به دلیل سیاست های جمعیتی حکومت چین بیشتر جوانانی که در دهه 1980 به دنیا آمده اند، خواهر یا برادر ندارند و به همین خاطر اینگونه مراکز راهی است که می تواند آنها را در ازدواج کردن و یافتن شخص مورد علاقه شان یاری دهد.

این مرکز از سال 2004 تشکیل شده است و با اینکه برطبق آمار دولتی چین، تعداد مردان 34 میلیون نفر بیشتر از زنان است، مسئولین مرکز می گویند مشتریان زن سه برابر مردان هستند.
نمایشگاه همسریابی در چین!
گفته می شود به دلیل محدودیت هایی مثل پرداخت حق ثبت نام 500 دلاری برای زنان (مردان می توانند رایگان ثبت نام کنند)  و همچنین محدودیت سنی برای زنان (زیر 33 سال) بسیاری از زنان نمی توانند مرد مورد علاقه خود را پیدا کنند.
نمایشگاه همسریابی در چین!
از سوی دیگر باوجودی که تعداد مردان نسبت به زنان در این کشور بیشتر است، مردان چینی تمایل دارند با درنظر گرفتن شرایط خاص سنی و تحصیلی با زنان ازدواج کنند و به همین خاطر برخی از دختران و زنان چینی به ویژه آنانی که مطلقه هستند مجرد باقی می مانند؛ این در حالی است که حضور مردان مسن در میان جویندگان زوج در این مراکز به چشم می آید.
نمایشگاه همسریابی در چین!

نمایشگاه همسریابی در چین!

نمایشگاه همسریابی در چین!

نمایشگاه همسریابی در چین!
مطالب مرتبط

زندگینامه
«حسن فریدون روحانی» 21 آبان 1327 در سرخه از توابع استان سمنان دیده به جهان گشود؛ وی تحصیلات ابتدایی را در شهرستان محل تولدش گذراند و تحصیلات حوزوری را از سال 39 در حوزه علمیه صادقیه سمنان آغاز کرد.

او در سال 1340 وارد حوزه علمیه قم شد و از محضر اساتیدی چون حضرات آیات سید محمد محقق داماد، شیخ مرتضی حائری، سید محمدرضا گلپایگانی، محمد فاضل لنکرانی، شیخ محمد شاه‌آبادی و سلطانی بهره برد.

روحانی همزمان در سال 1348 به دانشگاه تهران راه یافت و در سال 1351 دانشنامه لیسانس خود را در مقطع کارشناسی در رشته حقوق قضایی اخذ کرد.

وی با ادامه تحصیل در انگلیس مدرک کارشناسی ارشد (M.Phil) در رشته حقوق عمومی و دانشنامه دکتری (Ph.D) در رشته حقوق اساسی را از دانشگاه کلدونیان گلاسکو دریافت کرد و با کسب پروانه وکالت از کانون وکلا در سال 86، وکیل پایه یک دادگستری شد.

حسن روحانی فعالیت سیاسی خود علیه رژیم ستمشاهی را از دوران جوانی آغاز کرد؛ عمده فعالیت‌های وی در همراهی با نهضت امام خمینی (ره)، سفرهای تبلیغاتی و سخنرانی علیه رژیم پهلوی از سال 44 و نتیجه آن حبس و ممنوع‌المنبری بود.

وی در آبان 1356 در مراسم بزرگداشت شهادت مصطفی خمینی در مسجد ارک تهران برای نخستین بار لقب «امام» را برای بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران به کار برد و پس از آنکه تحت تعقیب ساواک قرار گرفت، به توصیه شهید بهشتی و استاد مطهری از کشور خارج شد و مدتی نیز آن‌سوی مرزها به سخنرانی و تبلیغ برای دانشجویان خارج از کشور پرداخت و پس از تبعید حضرت امام (ره) به فرانسه، به جمع یاران همراه ایشان پیوست.

مسئولیت‌ها پس از پیروزی انقلاب اسلامی
• در سال 59 نماینده ملت در مجلس شورای اسلامی شد و پنج دوره قانونگذاری(به مدت 20 ‌سال) را در کارنامه خود ثبت کرد.
• عضویت و ریاست شورای سرپرستی سازمان صدا و سیما از سال 1359 تا سال 1362
• عضویت در شورایعالی دفاع، عضویت در شورایعالی پشتیبانی جنگ، معاونت فرماندهی جنگ، ریاست ستاد قرارگاه مرکزی خاتم‌الانبیاء و فرماندهی پدافند هوایی کل کشوردر دوران دفاع مقدس
• در خلال سال‌های 1367 تا 1368 به معاونت جانشین فرماندهی کل قوا منصوب شد.
• نماینده مقام معظم رهبری در شورای عالی امنیت ملی که 13 سال به عنوان مشاور امنیت ملی رؤسای جمهور سابق انجام وظیفه کرده است.
• عضویت مجمع تشخیص مصلحت نظام از سال 1370 تاکنون و علاوه بر ریاست کمیسیون سیاسی و امنیتی و دفاعی مجمع، ریاست مرکز تحقیقات استرتژیک این نهاد نیز بر عهده اوست.

طبیعتِ بی‌جان نام فیلمی سینمایی است که سهراب شهید ثالث در سال ۱۳۵۴ خورشیدی ساخت

http://www.youtube.com/watch?v=AHKDn8JP2OM

طبیعتِ بی‌جان نام فیلمی سینمایی است که سهراب شهید ثالث در سال ۱۳۵۴ خورشیدی ساخت. نویسندهٔ فیلمنامه فیلم نیز شهیدثالث بود و مدیریتِ فیلمبرداری آن را هوشنگ بهارلو برعهده داشت و به تهیه کنندگی پرویز صیاد ساخت. فیلم در همان سال نیز در جشنوارهٔ برلین شرکت داده شد و موّفق به دریافت جایزهٔ خرس نقره ای بهترین کارگردانی برای شهیدثالث گردید. این فیلم زندگی سوزنبان پیری که با همسرش در منطقه‌ای دورافتاده زندگی می‌کند را نمایش می‌دهد. فيلم های سينمايی شهيد ثالث راهگشای حضور سينمای ايران در جشنواره های معتبر جهانی شد.

ای روشنی صبح به مشرق برگرد / ای ظلمتِ شب، با من بیچاره بساز

خاطرات خانه زندگان (۲۹)

استایفسکی در رابطه با زندانش، رُمانی نوشته با عنوان: ЗАПИСКИ ИЗ МЕРТВОГО ДОМА (زاپیسکی ایز مورت واوا دُما) خاطرات خانه مردگان. او در این کتاب تأکید می‌‌‌‌‌کند: «ستمدیگان گناهی ندارند. تقصیر از ستم است.»
«خاطرات خانه زندگان» به ستم می‌‌‌‌‌تازد اما ستمدیدگان را تبرئه نمی‌کند. نه دوستان و همراهان همه گل بی عیب اند و نه دشمنان و مخالفان تماماً پست و پلید.
هرکه گوید جمله حق آن احمقی است  / هر که گوید جمله باطل او شقی است
پس بد مطلق نباشد در جهان /  بَد، به نسبت باشد این را هم بدان
زهر مار، آن مار را باشد حیات /  نسبت‌ش با آدمی باشد ممات
در زمانه هیچ زهر و قند نیست / که یکی را پا دگر را بند نیست
در بخش پیش اشاره نمودم یعد از پایان حکم آزاد نشده و در شمار زندانیان ملی کش قرار گرفتم و با چند نفر دیگر از قصر به کمیته مشترک منتقل شدیم و آنجا در بند ۶، جمعاً ۳۲ نفر در یک اتاق بودیم.
یک‌روز صبح در اتاق نشسته بودبم و یکی از بچه ها به آرامی ترانه شیدا را می‌خواند. صدایش مثل زنده‌یاد مرضیه زیبا و دلنشین بود.
امشب به بَرِ من است وُ آن مایه ی ناز
یارب تو کلیدِ صبح ُ در چاه انداز
ای روشنی صبح به مشرق برگرد
ای ظلمتِ شب، با من بیچاره بساز
امشب شبِ مهتابه، حبیبم را می‌خوام
حبیبم اگر خوابه، طبیبم را می‌خوام
گویید فلانی آمده، آن یارِ جانی آمده
آمده حالِ تو، احوال تو، سفید روی تو، سیه موی تو ببیند برود…
khateraنگهبان در زد. همه ساکت شدیم. اگر هم صدا را شنیده بود گیر نداد. نگاهی به اتاق انداخت و به من و زندانی دیگری که هم اسمم بود و با هم از قصر آمده بودیم، اشاره کرد بیآییم بیرون. چشمانمان را بست و با خود به طرف پله‌ها برد. پله ها انگار تمامی نداشت. نگهبان تند و تند می‌برد و سرم سیاهی رفت. گفتم سرکار لطفاً یواش تر. گفت حالا می‌رسیم حیاط، هوا می‌خوری درست میشه. دل تو دلم نبود. یاد اذیت و آزارهای دفعه پیش افتادم و هراس برم داشت. هرچه نزدیکتر می‌شدیم صدای فریاد های زیر شکنجه را بیشتر می‌شنیدیم. چشمانم را که باز کرد. دیدم جلوی یک میز و روبروی یک مرد مسن جاافتاده کرواتی هستیم که کت و شلوار راه راه قهوه ای رنگ پوشیده و دو دستش را در جیب جلیقه اش گذاشته بود. به آرامی گفت هر دو تاتون بنشینید. اسم‌مان را پرسید و بعد با کمی لبخند گفت:
جعفری دیدم که بر جعفر سوار  /  جعفری می‌خورد و بر جعفر گذشت
رو به من کرد و پرسید می‌دونی یعنی چی؟ بلد نبودم. دوست من هم نمی‌دانست. گفت: بنده که اینجا جلوی شما نشستم قبل از اینکه بازجو و کارمند ساواک باشم اهل شعرم و با آثار شاعران این سرزمین برخلاف شما آشنا هستم.
جعفری دیدم که بر جعفر سوار /  جعفری می‌خورد و بر جعفر گذشت
یعنی فردی را که اسمش جعفر است دیدم که سوار بر اسب سبزی جعفری می‌خورد و از روی پل عبور می‌کرد. جعفر هم معنی اسب می‌دهد هم پل.
ادبی و فصیح حرف می‌زد. صدای فریاد زندانی که او را می‌زدند، بیخ گوش ما قطع نمی‌شد. نزدیک اتاق حسینی شکنجه‌گر بودیم و یکی دوبار او سرش را از در به سمت اتاق ما آورد و رو به آن بازجو گفت شما با من کاری ندارید؟ و بازجو بی‌آنکه نگاهش را به طرف در برگرداند، به آرامی گفت خیر و حسینی رفت. او خیلی وت و ور بود و بهم ریخته.
نمی‌دانم آن زندانی کی بود و جرا آنهمه فریاد می‌زد. یک جا معلوم نبود با او چه کردند که با صدای ضجه مانند عجیبی گفت مادر قحبه ها… و بعد صدا خاموش شد. آن ناله اش خیلی عجیب بود.
سکوت همه جا را گرفت. من صدای تاپ تاپ قلب خودم را می‌شنیدم. نگاهی به دوست همراهم کردم وی نیز رنگش پریده بود. بازجو از اتاق رفت بیرون و آن چند دقیقه که نبود انگار زمان خیلی زیادی گذشت تا اینکه برگشت و نشست. کمی بعد حسینی آمد و گفت آقای دکتر شما شاهد باشین من تقصیری نداشتم و بی آنکه منتظر جواب بازجو بماند سریع رفت. بازجو یک نگاهی به ما دو نفر کرد و انگار پشیمان شده بود که در این شرایط ما را صدا زده است.
آن غروب و آن فریادها هیچوقت، هیچوقت از ذهن و خاطره من پاک نمی‌شود. همین الان هم مثل پرده سینما جلوی دیدگانم ظاهر شده و مرا با خود در غبار می‌برَد.
مثل اینکه فهمید هر دو جاخورده ایم. به آرامی گفت نمی‌خوام بازجویی کنم. چند تا سئوال می‌پرسم تموم میشه می‌رین.
اول یک سئوال مشترک. کدام یک شما علی اکبر جعفری در فامیلتون هست؟ من دستم را بلند کردم و گفتم برادرم.
بُراق شد و از پشت میز آمد جلوی من و گفت کمونیست بوده؟ چریک و خرابکار بوده؟ کجاست؟ گفتم نه کمونیست نیست. هیچوقت هم زندان نبوده و در گلپایگان است. پرسید مطمئن هستی؟ چکاره است؟ گفتم درس ریاضی می‌دهد. او نویسنده کتاب‌های ریاضی است.
گفت ریاضی خوانده یا اقتصاد؟ دانشجوی دانشکده اقتصاد دانشکاه تهران نبوده؟ گفتم خیر. رفت بیرون و عکسی را آورد به من نشان داد گفت این است؟ گفتم نه، این نیست.
دوباره رفت بیرون. مدتی همین جور تنها در اون اتاق ماندیم تا برگشت. هر دو نگران بودیم.
بعد نگهبان را صدا زد و با اشاره به من گفت این باشه ولی اون یکی را فعلا برگردون سلولش.
آب دهنم خشک شده بود. پس از کمی مکث گفت من پرونده ترا زیر و رو کردم. هیچی توش نیست که زندان باشی. گفتم ولی حالا که حکمم هم تموم شده اینجا هستم. با خنده گفت خب منم اینجا هستم. بالاخره یک روز می‌ری بیرون. برو و به جای مطالعه کتابهای مضره، گلستان سعدی بخون، بوستان بخون. ناصر خسرو بخون، کلیله و دمنه…
نه کتابهای محمد مسعود یا تشیع علوی و صفوی.
با لفظ قلم ادامه داد دلیل اصلی زندانی شدنت را که لابد می‌دونی که یک عالیجناب، علیه جنابعالی تک نویسی کرده و البته حالا خودش آزاد است. یعنی آزادش کردند. بعد با نیشخند و ادا و اطوار گفت: آری این چنین بود برادر…
من هیچی پاسخ ندادم و در همان لحظات عزم جزم کردم اگر چیز ناشایستی طلب کند یعنی بخواهد من علیه کسی حرفی بزنم، قاطعانه جواب منفی بدهم. با صدای بلند گفت مرض داشتی، کرم داشتی خودت را به این وضع انداختی که حالا آزادت هم نکنند؟
حالا اون به کنار، سئوال من این است. تو در سخنرانی مشهد «اسلام پاک و مسلمان پوک» چندین و چند بار واژه رفیق و رفقا را به کار بردی. ببینم مگه تو کمونیستی؟ به چشمای من نگاه کن و مفصل جواب بده. توریه نکن که برات بد میشه. گفتم والله من نمی‌دونم توریه چیه. گفت یعنی یه حرفی بزنی که خلاف اونا در نظر داشته باشی. دوپهلو سه پهلو حرف نزن. جواب سر راست بده. بپیچونی می‌پیچونمت. جواب بده.
گفتم رفیق لزوماً معنای مورد نظر شما را ندارد. ما در محاوره عمومی تعابیری مثل رفیق راه، رفیق نیمه راه، رفاقت چی شد، از این چیزا زیاد می‌شنویم. شما که فرمودید اهل شعر هستید حتما می‌دونید در شعر شاعران ما رفیق کم نیست.
دهانی پر از دُر، لبی چون عقیق / تو گفتی ورا زهره آمد رفیق
مال فردوسی است.
اصلا توی قران صحبت از رفیق شده و با اشاره به پیامبران و صالحان آنان را رفیق معرفی می‌کند. گفت نسبت دروغ به قرآن نده. گفتم نسبت دروغ چیه؟ در سوره نساء است.
«وَحَسُنَ أُولَـئِکَ رَفِیقًا»
نه تنها فردوسی، رودکی، سنایی، سعدی، حافظ، منوچهری همه واژه رفیق را به کار برده اند.
دریغ و درد که تا این زمان ندانستم / که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق
گفت این شعر سروده کی بود؟ گفتم حافظ
کمی سکوت کرد و گفت حیف نیست به این راه کشیده شدی بدبخت؟
واقعش ترسیدم به تمام آیه اشاره کنم چون در آن به شهیدان اشاره دارد. (بازجوها به یرخی کلمات از جمله شهدا بسیار حساس بودند. همین طور به رفقا و خلق)
الَّذِینَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَیْهِم مِّنَ النَّبِیِّینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاء وَالصَّالِحِینَ وَحَسُنَ أُولَئِکَ رَفِیقًا (سوره نساء ۶۹)
می‌گفت از علی شریعتی پرسیده شد آقا جان چرا شما کلمه «خلق» را که کمونیستها استفاده می‌کنند در آثار خودت به کار می‌بری؟ با جواب سر بالا، خلق را به خالق نسبت داد تا توجیه کند. یکی از رهبران گروه مجاهدین (محمد حنیف نژاد) ۱۸ مرتبه در بازجویی که من ازش دارم کلمه «رفقا» را استفاده کرده است.
مدتی به سکوت گذشت و او پرونده مرا ورق می‌زد.
khchesfahani2بعد گفت: اسم من کوچصفهانی است. (میراحمد معصومی کوچصفهانی) بازجوی متخصص. دارای دانشنامه حقوق از دانشگاه تهران هستم.
از خیلی ها سئوال و جواب کرده ام. از محمد حنیف نژاد، بیژن جزنی، رفیقت علی شریعتی، پدرش، آقای طالقانی، مهدوی کنی، خیلی‌های دیگه و البته افرادی مثل شما که پرونده ات اصلا قابل نیست. اصلاً نباید تو را دستگیر می‌کردند.
بعد یک سری سئوالات کلی و عمومی پرسید و یکی دو جا هم هم منو تحقیر و کِنف کرد. پرسیدم اگر پرونده من به قول خودتون سبک است پس چرا به دادگاه نظامی برده شدم؟ با خنده بلندی گفت از جناب داور بپرس. من اصلاً نمی‌دونستم داور کیست. متوجه شد. با نگاه تحقیرآمیزی ادامه داد جناب، منظورم علی اکبر داور اولین وزیر دادگستری کشور بود. مردی باسواد و روشنفکر. که تو نمی‌دونی خوردنی است یا پوشیدنی…
قانون محاکمات نظامی ابتکار و پیشنهاد حضرت ایشان بود. این نونی است که او برای شما پخته آقای سیاسی. شماها که حتی نمی‌دونی علی اکبر داور کی بوده توی این مملکت، گه می‌خوری که وارد سیاست می‌شی.
با قانونی که علی اکبر داور ارائه داد مثل شماها را به دادگاه های نظامی می‌‌‌‌‌برند و خوب کاری هم می‌کنند می‌برند. شماها همه تون بالقوه خرابکارید و از جنس قاتل دکتر عبدالحمید زنگنه هستید که در دانشکده حقوق روز روشن تیرش زدند. مملکت قانون داره آقا، مگر شهر هرته؟ (خوشحال شدم که یک خبری شنیدم. دکتر عبدالحمید زنگنه ترور شده است. او کیست؟ نمی‌دونستم.)
پرسیدم تا کی باید در کمیته بمانم. گفت فعلاً در زندان تشریف دارید و اینکار بر خلاف تصور به نفع خود شماست. بیرون که برید صید شکارچی ها می‌شین و گروهها زیر پاتون می‌نشینند و از راه به در می‌کنند. همین جا امن و امانه.
نگهبان را صدا زد و کاغذی را به او نشون داد و او مرا برد و در راهرو بند شش نشاند. همه اش فکر می‌کردم اون علی اکبر جعفری که بازجو می‌پرسید برای چی بود؟ اون عکس که به من نشون داد کی بود؟ دکتر عبدالحمید زنگنه کیست که ترور شده…
zolmatگاهی آدم دوتا و چند تا ست. هم، اونجا توی راهرو کمیته نشسته بودم و هم، با مرغ خیال به این دیار و آن دیار می‌رفتم و به این خاطره و آن خاطره پر می‌کشیدم. گاهی آدم دوتا و چند تا ست.
صدای فریاد، فریادهای زیر شکنجه قطع نمی‌شد. از یکسو از اینکه خودم از آن در امان بودم یه جور چندش آوری شاد بودم اما ناگهان به خودم هی می‌زدم بی پدر و مادر اینکه فریاد می‌کند خود تویی. برادر و خواهر توست.
فریادها قطع نمی‌شد و من گیج و ویج شده بودم…
خدایا آیا قدرت، توجیه کننده حق است؟
آیا براستی «الحق لمن غلب»، آیا حق با کسی است که قدرت را در اختیار می‌گیرد حتی اگر ناحق باشد؟ آیا این قانون طبیعت و حیات وحش است که حکومت می‌کند. آیا راست است که پنجه های طبیعت به خون آلوده شده و «طبیعت از چنگ و دندان، خونین است؟»
Nature, red in tooth and claw
هزار تا فکر به سرم می‌زد. از خودم می‌پرسیدم چرا نسل ما مثل کسانیکه در دوران مارکس و انگلس و لنین، مبارزه می‌کردند این امکان را ندارد که رنج کمتر ببیند؟ چرا در بدو امر سر و کارش با شکنجه و تیرباران است؟ کاش ما هم مثل آنها به عنوان «عنصر نامطلوب» به محل و یا کشور دیگری منتقل می‌شدیم. کاش وقت و انرژی نسل ما بیشتر صرف جدلھای فکری می‌‌‌‌‌شد.
مارکس و انگلس فرصت داشتند که بخوانند و بنویسند. اگر در عالم فرض آنها هم گذرشان به کمیته و اوین و اتاق حسینی می‌افتاد و با دستگاه آپولو و شوکهای الکتریکی روبرو می‌شدند، نه مانیفست، نه دﯾالکتیک طبیعت، نه کتاب کاپیتال هیچکدام به ثمر نمی‌نشست.
بعد از انقلاب چه بسیار دستگیری ها از پیدا شدن پنج شش تا «دوازاری» (دو ریالی) در جیب جوانانی بود که می‌خواستند با تلفن تماس بگیرند.
نسل ما با خشونت بی حد و حصر روبرو بود، خشونتی که به متن زندگی مردم وارد ‌شد مردم نجیبی که می‌‌‌‌‌خواستند چون غنچه بشکفند اما گیر می‌‌‌‌‌افتادند و زندان و شکنجه در انتظارشان بود.
در آن لحظات غمگین و سهمگین تنها مثنوی بود که به دادم می‌رسید.
پیش چشمت داشتی شیشه ی کبود / زان سبب عالم کبودت می‌نمود!
چون که قبض آید تو در وی بسط بین/  تازه باش و چین میفکن بر جبین
بعد نومیدی بسی امیدهاست / از پس ظلمت دو صد خورشیدهاست
صدای پا مرا به خود آورد. نگهبان برگشت و آن زندانی هم اسم مرا هم آورد و پرسید شما در اتاقی که بودید وسیله ای ندارید؟ خودتون نمی‌تونین برین. به من بگین بیارم. گفتیم خیر. ما را برد دستشویی، و گفت امروز هر دوتون به قصر برمی‌گردید.
زندان هر ثانیه اش امید، اضطراب، دلهره، تحقیر، ایستادگی و مبارزه است. تمامی لحظاتش غیرعادی است و وقوع هر گونه اتفاقی در آن امکان پذیر است.
بعد از کمی معطلی و تشریفات در اتاق سرهنگ وزیری، ما را به طرف یک ماشین بردند. تا نشستیم. یکی آمد به ما چشم‌بند بست و هر دو ما را دوان دوان برگرداند به اتاق سرهنگ وزیری و رو به دیوار نگه داشت. گذشت و گذشت و گذشت تا اینکه حس کردم یک آدم قوی هیکلی پشت سر من است.
aliakbarjafariاز هر دو ما پرسید علی‌اکبر جعفری چی شما میشه. من دوباره همان که به کوچصفهانی گفتم تکرار کردم. اسم پدر و مادرم را پرسید، بعد گفت از فامیل شما کسی فراری هم هست. خرابکاری چیزی؟ گفتم خیر. گفت از فامیل شما کسی مشهد زندگی می‌کند؟ گفتم خودم. آنجا درس می‌خواندم. دقایقی بعد به طرف ماشین برگشتیم و از کمیته بیرون آمدیم. اون لحظات که رو به دیوار بودم انگار چند سال طول کشید. بعدها فهمیدم پرسش آنان در مورد علی اکبر جعفری (فریدون) از اعضای فداییان بوده که در تصادف جاده مشهد کشته شده بود و آن فرد قوی هیکل که دم آخر ما را رو به دیوار نگه داشت کاوه (همایون کاویانی دهکردی) سرپرست اکیپ‌ها بود که در دستگیری مبارزین نقش برجسته‌ای داشت.
او بود که هجدهم بهمن سال ۱۳۵۴ جلوی دانشگاه صنعتی شریف به مبارز دلیر مهندس حسینجان زینلی گلپایگانی تیر زد. حسینجان زینلی در حالیکه زخمی بود شعار مرگ بر نیکسون، مرگ بر سرسپردگی و دیکتاتوری سرداد و الله اکبر و آیات قران می‌خواند و در ماشین گشت ساواک جان سپرد. بگذریم…
در ماشینی که به طرف کمیته می‌رفتیم دو نفر دیگر هم بودند. یکی که خودش را «داود حاج فتحعلی» بچه قزوین معرفی کرد و پاهایش درب و داغون بود و دیگری دکتر حسن اسدی لاری.
داود مثل من چشمای آبی داشت. همه اش می‌خندید و شیطنت می‌کرد و می‌گفت دنیا فقط صد سال اولش سخته. با دکتر اسدی یواشکی حرف می‌زد و با شوخ طبعی می‌گفت:
جایی که شتر بود به یک غاز. خر قیمت واقعی ندارد.
هر دو خندیدند. راننده گفت حالا از کمیته اومدین بیرون، روتون باز شده و وراجی می‌کنین. ساکت. خجالت هم خوب چیزی است.
داود که به پاهای خودش خیره شده بود یواشکی تکرار کرد بله، خجالت هم خوب چیزی است…
ماشین گاز داد و سرعت گرفت.
دکتر اسدی را پیش تر دیده بودم. دکترای ادبیات عرب از دانشکده‏ ادبیات دانشگاه تهران داشت. در طول سالهای ۵۰ تا ۵۲ تحت تعقیب و بازداشت قرار داشت و آخر کار ۴ سال حکم گرفت. او را هم خیلی زده بودند. در خود و ساکت بود. به آرامی اشاره کرد با او حرف نزنیم. هیچکس نمی‌دانست دو سه سال بعد در ایران همه چیز کُن فیَکون می‌شود. کوچصفهانی ها به تور امثال خلخالی می‌افتند و دکتر اسدی هم عضو نخستین هیئت اداره کننده آموزش و پرورش می‌شود. (کوچصفهانی ۲۲ اسفند سال ۵۷ تیرباران شد.)
او سال ۶۱ سفیر هند بود و ۲۸ فروردین ۱۳۶۸، هنگام ورود به کلاس درس در دانشگاه افتاد و دیگر برنخاست، جان داد.
asadilariدر زندان وقتی سرهنگ زمانی در باغ سبز نشان می‌داد و برخی می‌گفتند ان‌ شاء الله همه چیز عوض می‌شود این ضرب المثل عربی را تکرار می‌کرد که «الافاعی لا یولد الا حمامه»
افعی کبوتر نمی‌زاید.
داود حاج فتحعلی هم بعد از انقلاب ۳۰ شهریور ۱۳۶۰ در قزوین تیرباران شد. هنوز پاهای زخمی و لبخند و شیطنت او را به یاد دارم.
رسیدیم به زندان قصر
بعد از کلی تشریفات و طعنه به من و دوست هم اسمم که به به دوباره که شما دوتا تشریف فرما شدید، افسر نگهبان پرسید قبلاً کدام بند بودید؟ گفتیم یک و هفت و هشت.
ما را برد به بند روبرو، بند دو و سه. دم دمای غروب بود که رسیدیم. تا رفتیم داخل، وکیل بند ستار مرادی صدایمان زد و با چند توپ و تشر گفت حواستون را جمع کنین اینجا خمیر دندون اشتراکی نداریم. توپ بازی اشتراکی نداریم. غذا خوردن اشتراکی نداریم. هیچ چیز کمونی نداریم. سرتون را مثل بچه آدم زیر بیاندازین و زندونی تون را بکشین. به ولای علی نُونربازی دربیارین می‌رین انفرادی. سلولهای درتخته ای که این آقا (اشاره به من) چشیده و می‌دونه چی میگم.
لهجه ترکی داشت و قاطع حرف می‌زد.
بند خیلی شلوغ بود. بچه ها دورباش دورباش سلام و علیک می‌کردند و برخی می‌امدند جلو و می‌پرسیدند چه خبر چه اتر؟ کیا را (چه کسانی را) در کمیته دیدین و…
جوان بلندبالای شوخی که به او رحیم می‌گفتند (رحیم حاج سید جوادی) با جوش و خروش آمد داود حاج فتحعلی را بغل کرد و هوا انداخت. همه زدیم زیر خنده، چشم ستار مرادی دور، اگر نرفته بود زیر هشت حتما کار دستمون می‌داد.
رفتم دست و رویم را بشویم حجت الاسلام مهدی کروبی را دیدم. سلام و علیک کردیم. نمی‌دانم چرا ایشون پشت سر هم دستهایشان را می‌شستند و خیلی طول می‌دادند.
kani3ایراهیم دینخواه، حمید حمید بیگی (هر دو از گروه رازلیق)، هادی شمس حائری، محسن یلفانی، حشمت‌الله کامرانی، محمود دولت آبادی، ذبیح الله ملکی، بیژن چهرازی، یوسف آلیاری، غلامرضا اشترانی، حمید افراخته، فرید افراخته، (برادران وحید افراخته) …جریری، مسعود ایزدخواه، محمد بسته نگار، غلامرضا پورآگل، محسن مخملباف،…رضوی، غلامرضا توکل، غلامرضا جلالی، محمد کجویی، حسن و حسین حسین زاده، احمد منصوری، مصطفی ستوده، مسعود ستوده، حاج مرتضی تجریشی، محمود عمرانی، سیروس نجفی، نعمت الله شاهی خوانساری (برادر عزت شاهی)، یدالله خسروشاهی، حشمت الله رئیسی، اصغر مهدوی که زیاد شکنجه شده بود، اکبر مهدوی، خسرو قنبری تهرانی، سعید سلطانپور، اسدالله لاجوردی، حسین جنتی (پسر آیت‌الله جنتی)…همه زندانی بودند و هر کدام داستانی داشتند. شنیدم شبه آخوند هرزه (گلرو) هم آنجا بوده است. او را در بند چهار موقت دیده بودم. گویا به این و آن چشم داشته و یکبار سر سفره، لاجوردی او را به شدت کتک زده است.
در اولین ملاقات متوجه شدم یکی از همشهریانم به نام «حمید خادمی» دستگیر شده و گویا با آیت الله کنی همسلول بوده است. با اینکه آیت‌الله گلپایگانی (و در واقع حاج آقا لطف الله=آیت‌الله صافی) پشت کار حمید بودند، تیغ‌شان به ساواک نبریده بود و حمید را تا سر حد مرگ شکنجه کرده بودند و تا hamid4زمان جانباختن (۱۲ اردیبهشت سال ۶۱) پایش وصله داشت. آیت الله صافی دایی حمید بود. بعد از انقلاب مهدوی کنی از حمید خادمی به نیکی تمام یاد می‌کرد و در خاطراتش او را ستوده و اشاره کرده که اگر حمید خادمی نبود ضعف بر من مستولی می‌شد. (اینکه گفتم عین جمله نیست. مضمون کلام آقای کنی است و خودم خوانده ام) حمید از مسئولین بالای مجاهدین بود.
بازجوی کمیته لابلای صحبتهایش اسم دکتر عبدالحمید زنگنه را برده بود و من همین را به عنوان خبر به همه گفتم که وی ترور شده است. کمتر کسی این خبر را شنیده بود و برخی می‌پرسیدند درست به خاطر بیآور. بازجو نام چه کسی را برد که ترور شده، و من با اطمینان تکرار می‌کردم دکتر عبدالحمید زنگنه. خبر در بند پیچید ولی کسی به درستی نمی‌دانست داستان چیست.
یکبار که با غلامرضا جلالی (مجاهد بود و در درگیری گلوله خورد اما زنده ماند) در این مورد صحبت می‌کردیم یکی از بچه ها گفت بازجو درست گفته، دکتر عبدالحمید زنگنه ترور شده اما سال ۱۳۲۹ نه حالا.
فردی به اسم نصرت الله قمی که دانشجوی او بوده می‌خواسته به زور نمره از او بگیرد و او را گلوله زده است. می‌گفت این چیزا را حاج مرتضی تجریشی که همسایه دیوار به دیوار آیت‌الله کاشانی بوده بهتر می‌دونه.
خلاصه معلوم شد دکتر عبدالحمید زنگنه کُرد بوده و اهل کرمانشاه. استاد دانشکده حقوق و در دولت های ساعد و رزم آرا وزیر فرهنگ. ترورش هم سیاسی نبوده است.
گویا در زمان خودش شایع می‌شود که کار فداییان اسلام است اما اینجور نبود. نه نصرت الله قمی عضو فدائیان اسلام بود و نه فدائیان اسلام مدعی شده اند که او را ترور کرده اند.
بعدآً اطلاعات بیشتری پیدا کردیم. دکتر عبدالحمید زنگنه در سومین کابینه حکیمی به معاونت نخست وزیر در امور پارلمانی رسیده و در دوره چهاردهم از کرمانشاه به نمایندگی مجلس انتخاب شده است.
در مجلس شورای ملی، شمس قنات آبادی به علت پولی که از قاتل گرفته بود خیلی زور زد او مجازات نشود ولی مصدق زیر بار نرفت.
قاتل وقتی شلیک می‌کند داد می‌زند «تمامی خائنین باید از صحنه روزگار محو شوند.» سال ۳۲ به دارش زدند.
برای غلامرضا جلالی تعریف کردم که در کمیته یک نفر را به جرم نوشتن آیه «فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجاهِدینَ عَلَى الْقاعِدینَ أَجْراً عَظیماً» گرفته بودند، چون این آیه را خوشنویسی کرده بود.
از او پرسیدم چرا در آیه مزبور (آیه ۹۵ سوره نساء) باوجود برشمردن فضیلت‌ براى مجاهدین، قاعدین غیر مجاهد و محافظه‌کار را هم خداوند وعده نیکو داده است. برای چی؟ (وَ کُلاًّ وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنى‏)
در آیه ۱۰ سوره حدید هم همین طور است. اگر مجاهدین واقعاً برترند پس وعده نیکو برای قاعدین چرا؟ این دیگه چه صیغه ای است؟
غلامرضا نمی‌دانست. گفت ما این جور چیزها را در سازمان مطالعه نمی‌کردیم. اصلاً وقت این کار ها را نداشتیم. شاید آیت‌الله طالقانی در کتاب پرتوی از قرآن توضیح داده باشد. در زندان هم لابد بچه های بالا مثل مسعود پاسخ این سئوالات را دارند. گفتم کدام مسعود؟ گفت مسعود رجوی از رهبران اولیه مجاهدین که خوشبختانه زنده مانده است.
از آقای کروبی و غلامعلی نعیم آبادی (روحانیون بند) و از محمد کجویی و احمد منصوری و چند نفر دیگر هم پرسیدم پاسخهایی که می‌شنیدم تازه نبود پیشتر، در المیزان و تفسیر کشاف دیده و قانع نشده بودم.
می‌گفتند آیه مربوط به واجب کفایى است و اگر جهاد واجب عینى بود، از قاعدین به عنوان متخلّف یاد مى‏شد. مراد از (قاعدین) افرادی هستند که شرکت در جنگ را در زمانی ترک کردند که احتیاجی به رفتن آنها به میدان عمل نبوده، چون به مقدار کفایت، دیگران رفته بودند.
سیروس نجفی،که دوست ابوذر ورداسبی بود گفت جای ابوذر خالی تا این معما را باز کند ولی به نظر من به خاطر این است که همان قاعدین گرچه پا به مبارزه رویاروی نگذاشته و مجاهد نیستند اما خودی بوده و پشت جبهه به اهل عمل کمک کرده، در مبارزه سهیم هستند. ما دگم تشریف داریم. خدا که دگم نیست. مثل آفتاب به همه جا می‌تابد البته درختان سبز از آن بهره بیشتری می‌برند. نباید تنگ نظر و خشکه مقدس بود. طرد دیگران هرگز. «کلاً وعدالله الحسنى»
پاسخ آن دوست (سیروس نجفی) تأمل‌برانگیز بود. دیگران هم در مبارزه سهیم هستند. ما دگم تشریف داریم. خدا که دگم نیست. مثل آفتاب به همه جا می‌تابد…
یکی دو روز که گذشت متوجه شدم هیچ نمی‌دانم و هِر را از بِر تشخیص نمی‌دهم. به مطالعه کتابهای «اختصاص» شیخ مفید، «توحید» صدوق، «تحف العقول» حسن بن شعبه الحرّانی و قرآن و نهج البلاغه پرداختم. امّا می‌‌‌‌‌دانستم که پاشنه آشیل مطالعات من تاریخ است. دلم می‌‌‌‌‌خواست از دوران های رنسانس، و عصر روشنگری و واقع گرائی، شناخت درستی داشته باشم و با پیشگامان اندیشه و هنر در ایران و جهان آشنا شوم.
برخی بچه ها در مورد «وجه تولید آسیایی» صحبت می‌کردند و من سردرنمی‌آوردم. از فریدون شایان، بیژن چهرازی و حشمت الله کامرانی (مترجم انگل ماکسیم گورگی، همزاد داستایوفسکی، جاودانگی میلان کوندرا) و…خیلی بهره بردم.
تاریخ معاصر جهان و خشت هایی که اربابان زر و زور، از اوّل کج گذاشتند، برایم نا آشنا بود. می‌بایست یک «مرجع تقلید» پیدا کنم. در این مورد (تاریخ) او کسی جز «ویل دورانت» نبود !
نام وی را یکبار در بند یک و هفت و هشت، به آیت‌الله صالحی مازندرانی گفته بودم که به ایشان برخورد و قهر کردند.
شبها مثنوی می‌خواندم. در کمیته مشترک یکی از بچه ها داستان زیبایی از دفتر دوم مثنوی تعریف کرده بود و شیفته آن بودم.
هین و هین ای راهرو، بی‌گاه شد / آفتاب عمر سوی چاه شد
شخصی در میان راهی که همه رفت و آمد می‌‌‌‌‌کردند یک بوته خاری کاشته و درخت خار رشد کرده بود. دیگران به او می‌‌‌‌‌گفتند که خار را دربیآر، سر راه هست و هم تو را و هم ما را اذیت می‌‌‌‌‌کند. به گوشش نمی‌رفت.
بوتهٔ خار یا به قول مولوی «خاربُن» هر روز بزرگ و بزرگ تر می‌‌‌‌‌شد و نه تنها پای آن فرد را آسیب می‌‌‌‌‌رساند، بلکه پای مردم هم از آن خار زخمی و پرخون می‌‌‌‌‌شد.
هر دمی آن خاربن افزون شدی / پای خلق از زخم آن پرخون شدی
هرچه به او می‌‌‌‌‌گفتند بابا جان این خار را از سر راه بردار و بکَن، بیانداز دور. به گوشش نمی‌رفت و عملاً به معترضین بی‌اعتنایی و دهن کجی می‌‌‌‌‌کرد و هوادارانش را هم از خود می‌‌‌‌‌راند.
بوته خار ،هی بزرگ و بزرگتر می‌‌‌‌‌شد و انرژی و نیروی خود آن فرد به عکس کمتر و کمتر تا پیر و زمینگیر ‌‌‌‌‌شد.
دوستانش گفتند تو دو راه بیشتر نداری.
یا تبر برگیر و مردانه بزن
تو علی‌وار این درِ خیبر بکَن
یا به گُلُبن وصل کن این خار را
وصل کن با نار، نور یار را
یا خار عملکردت را که به دست و پای همه ما پیچیده ریشه‌کن نما و یا خودرائی و خودخواهی را کنار بگذار و این خار پر از تیغ را به گُلها پیوند بزن، شاید خارها رفته رفته عطر و بوی گل بگیرد.
همین امروز فکری به حال خار کن. فردا خیلی دیر است.
هین و هین ای راهرو، بی‌گاه شد  / آفتاب عمر سوی چاه شد
هین مگو فردا که فرداها گُذشت /  تا به کلی نگذرد ایام کشت
یا خار عملکردت را که به دست و پای همه ما پیچیده ریشه‌کن کن و یا کبر و غرور را کنار بگذار و این خار پر از تیغ را به گُلها پیوند بزن، شاید خارها رفته رفته عطر و بوی گل بگیرد…
از شما دعوت می‌کنم ویدیوی ضمیمه را (در آدرس زیر) ببینید.
سایت همنشین بهار
ایمیل

مقامات فلسطینی: یاسر عرفات به مرگ طبیعی نمرده است


مقامات دولت خودگردان فلسطینی در کنفرانسی خبری اعلام کردند که گزارش‌های علمی درباره علت مرگ یاسر، رهبر سابق فلسطینیان نشان می دهد که او به دلیل کهولت سن یا بیماری نمرده است.
به گفته آنها این گزارش‌ها نشان می دهد که رهبر سابق سازمان آزادیبخش فلسطین به مرگ طبیعی نمرده است.
مقامات دولت خودگردان همچنین افزودند که تحقیقات درباره علت مرگ یاسر عرفات ادامه خواهد داشت.
در گزارشی که در اوایل هفته جاری توسط پزشکی قانونی سوئیس منتشر شد آمده بود که ممکن است یاسر عرفات با ماده رادیو اکتیو پلونیوم مسموم شده باشد.
براساس این گزارش میزان پلونیوم در جسد آقای عرفات ۱۸ برابر بیش از حد طبیعی بوده است.
سهی عرفات، بیوه آقای عرفات گفته است که این گزارش ثابت می کند که به جان یاسر عرفات سوء قصد شده است.
سهی عرفات، بیوه آقای عرفات گفته است که این گزارش ثابت می کند که به جان یاسر عرفات سوء قصد شده است
خانم عرفات همچنین گفته که همسرش دشمنان زیادی در سراسر جهان داشته و او نمی تواند به طور مستقیم کسی را در این مورد متهم کند.
بسیاری از فلسطینیان اسرائیل را مسئول مرگ رهبرسابق فلسطینیان می‌دانند، اتهامی که از سوی اسرائیل مکررا رد شده است.
نبش قبر یاسر عرفات برای تشخیص علت مرگ او نوامبر گذشته (یک سال پیش) انجام شد.
سال پیش یک گروه از کارشناسان سوئیسی اعلام کردند که در لباس‌های باقی مانده از آقای عرفات، آثاری از ماده رادیو اکتیو پلونیوم ٢١٠ که یک ماده به شدت سمی است پیدا شده است.
فرانسه در اوت سال ۲۰۱۲ میلادی و پس از آنکه دانشمندان سوئیسی شواهدی اولیه از وجود پلونیوم در جسد آقای عرفات پیدا کردند، تحقیقاتی را در مورد علت قتل او آغاز کردند.
یک مقام روسی ماه گذشته گفته بود شواهدی از وجود پلونیوم در جسد یاسر عرفات پیدا نشده است.
یاسر عرفات در ماه اکتبر سال ٢٠٠٤ به شدت بیمار شد و منابع رسمی فلسطینی در آن زمان، بیماری او را آنفلوانزای شدید اعلام کردند.
با شدت گرفتن بیماری آقای عرفات، او را برای درمان به یک بیمارستان نظامی در حومه پاریس منتقل کردند اما در روز ١١ نوامبر درگذشت.
گزارش پزشکی علت مرگ او را سکته ناشی از اختلال خونی عنوان کرد.

این عکس سرباز آمریکایی کنار یک دختر ایرانی-آمریکایی جنجال آفرید


این عکس در یک پیام بازرگانی متعلق به دارویی ضد خر و پف مورد استفاده قرار گرفته و Be Together نامیده شده است.


snorestopbillboard.JPG

آلبر کامو و کلمه‌های محبوبش


آلبر کامو، نویسنده و اندیشمندی که نامش با مفاهیمی چون پوچی، عصیان و اگزیستانسیالیسم پیوند خورده است، یک قرن پیش در هفتم نوامبر ۱۹۱۳ در الجزایر متولد شد، در ۴۴ سالگی جایزه ادبیات نوبل را از آن خود کرد و سه سال پس از آن در یک سانحه رانندگی جان سپرد. کامو در زندگی کوتاه‌اش رمان و داستان و نمایشنامه و مقاله نوشت، فلسفه ورزید و نمایش به صحنه برد.

او در ۲۷ سالگی به خاطر نوشتن گزارشی از فقر عرب‌های الجزایر مجبور به ترک کشور شد و به پاریس رفت. چندی نگذشته به ویراستاری انتشارات معتبر گالیمار رسید و همزمان در روزنامه زیرزمینی "کومبا"(نبرد) نوشت و پس از پایان جنگ سردبیرش شد.
پدر آلبر کامو کارگری از مهاجرین فرانسوی و مادرش خدمتکاری بسیار کم حرف و بیسواد بود و تمام دروان کودکی کامو در محله‌ای فقیرنشین گذشت. کامو در چهار سالگی پدرش را در جنگ جهانی اول از دست داد. ده ساله بود که یکی از معلم‌های مدرسه‌اش به استعدادش پی برد و به حمایت از او پرداخت. کامو در الجزایر دانشجوی فلسفه و روزنامه‌نگاری مبتلا به سل بود که اندکی به تئاتر می‌پرداخت.
کامو دو بار ازدواج کرد. حاصل ازدواج دومش دختر و پسر دوقلویی به نام‌های کاترین و ژان بود که سال‌هاست هیچ گونه ارتباطی با هم ندارند. پسر کامو امروز در انزوای کامل در آپارتمان پدرش در پاریس زندگی می‌کند و دخترش در ویلایی در دهی در جنوب فرانسه که کامو پس از بردن جایزه نوبل خریده بود. کامو در همین ده به خاک سپرده شده است.

جهان، درد، خاک

کامو در یادداشت‌های روزانه‌اش در پاسخ به پرسش درباره ده کلمه موردعلاقه‌اش نوشت: "جهان، درد، خاک، مادر، انسان، کویر، شرف، فقر، تابستان و دریا".
ادبیات، مبارزه، شهرت، موفقیت و زن در این سیاهه جایی ندارند گرچه دست‌کم نیمه‌ دوم زندگی کامو در فرانسه نشان می‌دهد اتفاقا این مفاهیم نیز برای او خالی از اهمیت نبوده‌اند.
از سویی بسیاری از روشنفکران هم‌عصرش کامو را به عنوان فیلسوف چندان جدی نمی‌گرفتند و به جهت نقدهای بی‌پروایش به شوروی و استالین او را خائن می‌خواندند و از سوی دیگر مبارزان استقلال طلب الجزایر به او که مخالف هر شکلی از خشونت بود، مُهر استعمارگر می‌زدند.
اغلب زندگینامه‌نویسان کامو خوش‌پوشی، تکروی و دون ژوآن بودن او را سه مشخصه بارزش می‌دانند.

مسئله جدی فلسفی

نامش زمانی بر سر زبان‌ها افتاد که دو کتاب "بیگانه" و "اسطوره سیزیف" را در پاریس اشغال شده توسط نازی‌ها به دست انتشار سپرد. چندی بعد دیگر یکی از نامدارترین روشنفکران فرانسه شده بود.
رمان "بیگانه" که تا امروز پرفروش‌ترین کتاب جیبی فرانسه است چنین آغاز می‌شود: "امروز مامان مرد. شاید هم دیروز." این کتاب زندگی کوتاه مرد جوانی را توصیف می‌کند که چون آفتاب چشمش را می‌زند، مرتکب قتل می‌شود. "اسطوره سیزیف" که سارتر نقدی در بیست صفحه بر آن نوشت، با این جمله آغاز می‌شود: "تنها یک مسئله مهم و جدی فلسفی وجود دارد: خودکشی."
"طاعون"، دیگر اثر کامو که به عصیان انسان علیه سرنوشت می‌پردازد، در تابستان ۱۹۴۷ انتشار یافت و در طول چند هفته صدهزار نسخه از آن به فروش رسید. کامو طرح "طاعون" و "اسطوره سیزیف" را در بیست و سه سالگی ریخته بود.

کامو در فارسی

کامو در ایران نیز چهره کاملا شناخته شده‌ای است و تقریبا تمام آثار او و نیز یادداشت‌هایش به فارسی ترجمه شده است. مترجمان نامداری چون منوچهر بدیعی، خشایار دیهیمی، محمدعلی سپانلو، رضا سیدحسینی، محمدتقی غیاثی و ابولحسن نجفی دست به ترجمه آثار کامو زده‌اند. از برخی از آثار او چندین و چند ترجمه به فارسی در دست است. از آن جمله‌اند: "بیگانه" با هشت ترجمه، "سقوط" و "طاعون" و "کالیگولا" هر کدام با پنج ترجمه،"عادل‌ها"، "مرگ خوش" و "اسطوره سیزیف" هر کدام با دو ترجمه.
از میان آثار متعدد کامو می‌توان از اینها نام برد:
پشت و رو، عیش، کالیگولا ، بیگانه، اسطوره سیزیف، سوء تفاهم، طاعون، حکومت نظامی، عادل‌ها، طاغی، تابستان، سقوط، تبعید و پادشاهی، مرگ خوش، آدم اول و فلسفه پوچی
نه سال بعد "انسان طاغی" منتشر شد. کامو در این کتاب بار دیگر سراغ فلسفه تاریخ رفت و به نقد ایده‌آلیسم آلمانی و استالینیسم نشست. سارتر در نقدی تند و تیز به این کتاب تاخت و دوستی کامو و سارتر که از سال‌ها پیش پا گرفته بود، با بحث و جدل‌های آن دو در مورد این کتاب به پایان رسید و به قطع رابطه انجامید.

اثر ناتمام

کامو تا مدت‌های مدیدی پس از دریافت جایزه نوبل دیگر دست و دلش به قلم نمی‌رفت، تا این که سرانجام نوشتن کتابی را به دست گرفت با عنوان "آدم اول".
او این کتاب را اثر اصلی خود می‌دانست و به دوستانش می‌گفت: "فقط یک سوم اثرم را نوشته‌ام و در واقع با این کتاب تازه دارم شروع می‌کنم به نوشتن."
اما مرگ او در ۱۹۶۰ نگذاشت کتاب به پایان برساند. در روز مرگ کامو دست‌نوشته این کتاب همراه او بود. "آدم اول" در سال ۱۹۹۴ و ۳۴ سال پس از مرگ کامو انتشار یافت. در این اثر ناتمام آن چنان نشانه‌های فراوان و روشنی از زندگی نویسنده‌اش وجود دارد که می‌توان بی‌تردید آن را روایت کامو از دوران کودکی‌اش در قالب یک رمان دانست.

کامو و پوچی

گرچه نام کامو با فلسفه اگزیستانسیالیسم پیوند خورده است اما خود او در جایی از این که به او اگزیستانسیالیست می‌گویند، اظهار شگفتی کرده بود. "اسطوره سیزیف" اثر مشهور کامو کتابی است درباره پوچی. از نظر کامو سیزیف خوشبخت است زیرا سرنوشت خود را پذیرفته اما پذیرفتن سرنوشت نه تنها نباید منجر به انفعال و تسلیم در زندگی انسان بشود، بلکه برعکس آدمی باید بی‌توجه به پوچی زندگی در برابر هر گونه استبداد و خشونت ولو آن که به نام وجدان اعمال می‌شود، بایستد.
از نظر کامو هیچ اندیشه‌ای وجود ندارد که بتواند وجود شر را در جهان توضیح دهد یا حتی توجیه کند. در جهان کامو که باوری به خدا نداشت، میان بی‌معنی بودن زندگی و نیاز انسان به یافتن معنا در زندگی تناقض وجود دارد. کامو معتقد بود، انسان قادر به بخشیدن معنایی والا به زندگی نیست و آزادی تنها زمانی نصیبش می‌شود که تصادفی بودن هستی را بپذیرد.

مرگ مشکوک؟

سال ۲۰۰۱ یک روزنامه ایتالیایی مدعی شد ماموران کا گ ب دستگاهی در لاستیک ماشینی که کامو با آن عازم پاریس بود، جاسازی کرده بودند که در سرعت زیاد منفجر می‌شد. استناد این روزنامه به خاطرات یک نویسنده و مترجم چک به نام یان زابرانا بود که نوشته بود، از مردی که منابع اطلاعاتی خوبی داشته، شنیده است دستور این سوءقصد توسط دیمیتری شپیلوف، وزیر امور خارجه وقت شوروی و در انتقام از کامو صادر شده است. اما اولیویه تُد، زندگینامه‌نویس فرانسوی کامو ضمن این که متذکر می‌شود در دوران جنگ سرد چنین امری چندان هم بعید نبود، باوری به این ادعا ندارد.