ايدئولوژی" و توجيه جنايت اشرف دهقانی

مسلماً بر کسی پوشيده نيست که شرايطی که رژيم تازه استقرار يافته جمهوری اسلامی در سالهاي۶۰ در زندانهای خود برقرار نمود از وضعيت جاری در زندانهای رژيم شاه در دهه 50 خشونتبارتر بود.(1) اما در پاسخ به اين سئوال که چرا چنين بود نظر واحدی وجود ندارد و با تفسيرهای گوناگونی به آن جواب داده ميشود. رايج ترين پاسخ که البته با سطحی نگری کامل همراه است، اين پرسش را با تکيه بر اعتقادات ايدئولوژيک گردانندگان رژيم حاکم توضيح ميدهد. مطابق اين نظر گويا دست اندرکاران رژيم جمهوری اسلامی در امور زندانها، از لاجوردی گرفته تا کجوئيها ،حاجداوودها، موسويها (موسوی تبريزی و موسوی اردبيلی)، خلخاليها، گيلانيها و ديگر همپالگيهای ريز و درشت آنان با ارتکاب به آنهمه جنايت و وحشيگری در حق عزيزان در بند ما، در آن زمان مشغول اجرای فرامين "آسمانی" در زمين و انجام فرايض دينی خود بودند. البته اين همان برخوردی است که در مورد کل سردمداران و گردانندگان رژيم جمهوری اسلامی ابراز ميشود و مثلاً بدون توجه به شرايط اقتصادی- اجتماعی حاکم بر جامعه ايران و بدون ديدن نياز و الزامات خاص طبقات استثمارگر برای حفظ منافع خود در مقطع دهه 60، ادعای آنان را ملاک برخورد خود قرار ميدهند و براين اساس مطرح ميکنند که گويا پياده کردن " اسلام ناب محمدی" دليل همه جنايتها و اعمال ظالـمانهای است که رژيم جمهوری اسلامی درحق مردم ما بکار برده و ميبرد. در اين برخورد به واقع واقعيات به طور وارونه جلوه داده ميشوند و به جای اينکه اسلام به عنوان يک پوشش ايدئولوژيکی برای حفظ سيستم سرمايهداری وابسته به امپرياليسم در ايران به حساب آيد که سرمايهداران و مرتجعين برای تأمين منافع خود از آن استفاده نمودند، خود هدفی تلقی ميشود که گويا همه کارها به خاطر آن صورت گرفته و ميگيرد. اما واقعيت اين است که چنين برخوردی از تجزيه و تحليل علمی شرايط مادی جامعه نشأت نگرفته و در مورد برخی روشنفکران که موضوع را به اين شکل مطرح ميکنند اين برخورد در بهترين حالت، حاصل نفرت آنان از رژيم جمهوری اسلامی و به تبع از آن نفرت برحق از هر رژيم مذهبی ديگر و يا به طور کلی از مذهب و مشخصاً از اسلام ميباشد.

دنباله مطلب