محمد ملکی، نخستین رئیس دانشگاه تهران پس از انقلاب ۱۳۵۷ همچنان اجازه خروج از کشور را به قصد دیدار با فرزندش ندارد و در حالی که دادستانی در اینباره از خود سلب مسوولیت کرده به یورونیوز می گوید که نمی‌داند برای پیگیری باید به کدام نهاد مراجعه کند.
این زندانی سیاسی پیشین می‌گوید: «پیگیری درباره ممنوع‌الخروجی‌ام به جایی نرسیده است. بسیاری از دوستان ما ممنوع‌الخروج هستند و به همین دلیل هر دوشنبه به اتفاق تعدادی دیگر به میدان ونک می‌رویم و تجمع می‌کنیم.»
وی می‌افزاید: «پس از آخرین باری که از زندان آزاد شدم، از دادستانی نامه‌ای دریافت کردم مبنی بر اینکه ممنوع‌الخروج هستم. یکی دو سال پس از آن، باز به دادستانی مراجعه کردم؛ با پیگیری‌های زیادی که انجام دادم گفتند که از تاریخ نهم بهمن ۱۳۹۲ ممنوع الخروجی‌ام برطرف شده است. دوباره متوجه شدم که همچنان ممنوع‌الخروج هستم و آخرین بار گفته شد که دادستانی شما را ممنوع‌الخروج نکرده است.»
آقای ملکی که از بیماری سرطان پروستات رنج می‌برد، آخرین‌بار در سال ۱۳۸۸ به مدت ۱۹۰ روز بازداشت شد. وی سه ماه از این مدت را در سلول انفرادی سپری کرد.
این فعال سیاسی یادآور می‌شود که به وی گفته شده از سوی اداره حقوقی سپاه ممنوع‌الخروج است. وی درخصوص بی‌نتیجه بودن پیگیری‌اش می‌گوید: «وقتی پرسیدم که ارتباط سپاه با ممنوع‌الخروج کردن شهروندان چیست، پاسخی دریافت نکردم. پرسیدم به کجا و کدام نشانی باید مراجعه کنم، گفتند ما نمی‌دانیم.»
احتمال افزایش فشارها وجود دارد
آقای ملکی درخصوص چشم‌انداز پیش‌رو درباره وضع حقوق‌بشر در ایران، به ممانعت از برپایی تجمع معلمان به عنوان تازه‌ترین نمونه برخورد حاکمیت با اعتراض‌های مدنی اشاره می‌کند.
وی می‌گوید: «معلمان می‌خواستند امروز (چهارشنبه) در برابر مجلس تجمعی آرام برگزار کنند. ما به میدان بهارستان رفتیم و دیدیم که تمام خیابان‌های اطراف در قرق پلیس است. هرکسی که در برابر ساختمان مجلس می‌ایستاد بازداشت می‌شد. ما شاهد بودیم که پنج- شش نفر را بازداشت کردند و نگذاشتند که یک گردهمایی آرام توسط معلمان صورت بگیرد. این برخوردها در حالی است که معلمان فقط در پی دریافت حقوق خودشان هستند و خواسته دیگری از چنین تجمع‌هایی ندارند. این نمونه‌ای است که بدانید شرایط تغییر نکرده و حتی آزار و اذیت‌ها بیشتر شده است.»
این منتقد حکومت جمهوری اسلامی ایران تاکید می‌کند: «اگر می‌بینیم که تعدادی از زندانیان سیاسی در روزهای اخیر آزاد شده‌اند، به دلیل پایان حکمشان بوده است.»
از آقای ملکی درباره به دست آمدن توافق بر سر پرونده فعالیت‌های اتمی جمهوری اسلامی ایران و فرصت دولت برای رسیدگی به مطالبات اجتماعی و تحقق دیگر وعده‌ها پرسیدیم. وی پاسخ داد: «پس از توافق صورت گرفته در وین، احتمال دارد که فشار داخلی بر مردم تشدید شود و این برخلاف تصوری است که پیش بینی می‌کرد وضع بهتر می‌شود. آقای روحانی وعده داده بود که به وضع زندانیان سیاسی رسیدگی کند و به مساله حصرخانگی آقایان کروبی و موسوی بپردازد ولی هیچ‌کدام انجام نشده است. من امیدی ندارم و به نظرم در ذات این حاکمیت اراده‌ای برای بازکردن فضا نیست؛ چرا که پس از آن نمی تواند جلوی گسترش اعتراض‌ها را بگیرد.»
اعتراض‌ها آتش زیر خاکستر است
این استاد پیشین دانشگاه در پاسخ به اینکه آیا توافق هسته‌ای موضوع حقوق بشر در ایران را در رابطه با غرب به حاشیه می‌راند یا نه؛ گفت: «غربی‌ها در پی منافع کشورهای خود هستند. آنها در پی اعزام هیات‌هایی به ایران هستند تا تجارت را از سربگیرند. اگر به امید خارجی‌ها باشیم کلاهمان پس معرکه است. حرف‌هایی درباره حقوق‌بشر می‌زنند اما واقعیت ندارد.» وی در توضیح عقیده‌اش می‌افزاید: «همان‌طور که دیدید وقتی در سال ۱۳۸۸ مردم به خیابان‌ها آمده بودند، برای نمونه آمریکا به گونه‌ای عمل کرد که مردم شعار دادند “اوباما یا با آنها یا با ما” که شعاری معروف شد. هر گشایشی از سوی مردم و در داخل صورت خواهد گرفت. امروز دامنه اعتراض‌ها وسیع بوده و آتشی زیر خاکستر در جریان است. از کارگران تا معلمان و دانشجویان در پی احقاق حقوق تضییع شدشان هستند.
نخستین رئیس دانشگاه تهران پس از انقلاب، به همراه دیگر چهره‌های منتقد نظام سیاسی و مدافع حقوق بشر از جمله نسرین ستوده، نرگس محمدی و محمد نوری‌زاد مدت‌هاست که تجمع‌هایی اعتراضی ترتیب داده و در آن مشارکت دارد. اکنون نرگس محمدی، یکی از اعضای ثابت این تجمع‌ها بار دیگر زندانی است. از آقای ملکی درباره نتیجه به دست آمده از این شیوه اعتراضی پرسیدیم. وی پاسخ داد: «در نتیجه اعتراض‌هایی که صورت گرفت، مساله خانم ستوده حل شد و ممنوعیت وکالت ایشان از ۲ سال به ۹ ماه کاهش یافت. ما به هر حال کار خودمان را انجام می‌دهیم. گاهی موفق می‌شویم و گاهی هم نه؛ ولی وظیفه اخلاقی و انسانی خودمان می‌دانیم که آرام نباشیم. حاکمیت قصد عقب نشستن ندارد مگر اینکه با نیرویی قوی رو به رو شود؛ ما تاجایی که زورمان برسد کارهایی انجام می‌دهیم.
»
»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر