نتایج تحقیقات تازه در مورد نژاد ایرانیان
مازیار اشرفیان
مازیار اشرفیان
گروهی از محققین ژنتیک در دانشگاه پورتسموت
انگلیس، به‌سرپرستی یک محقق ایرانی به نتایج جالبی دربارۀ نژاد ایرانیان
رسیده‌اند. این گروه معتقدند اکثر ایرانیان به نژادی تعلق دارند که از حدود
ده هزار سال پیش ساکن ایران بوده‌اند. این تحقیقات که قسمتی از تحقیقات
جهانی ژنتیک است به‌سرپرستی دکتر مازیار اشرفیان بناب سال‌ها پیش در
دانشگاه کمبریج شروع شده و در دانشگاه پورتسموت به نتیجه رسیده است[۱].
[↑] توضیح اشرفیان بناب
دکتر مازیار اشرفیان بناب از دانشگاه پورتموث انگلستان در مورد
گزارش و مصاحبه‌ای که تلویزیون بی‌بی‌سی فارسی چندی پیش در مورد نتایج
تحقیقات او پخش کرده بود، توضیحات زیر را برای انتشار در اختیار ما گذاشته
است. عنوان آن گزارش ویدیویی که در سایت فارسی هم منتشر شده بود، پس از
دریافت توضیح زیر اصلاح شد.[↑] توضیح اشرفیان بناب
اینجانب در مصاحبه خود با گزارشگر محترم
بی‌بی‌سی فارسی به‌هیچ عنوان ادعا و عنوان نکرده‌ام که «اکثر ایرانیان
نژاد آریایی ندارند» و این جمله که به اشتباه به‌عنوان تیتر گزارش انتخاب
شده، کاملاً با آنچه اینجانب مطرح کرده و باور دارم متفاوت است.
تحقیقات اخیر ژنتیکی اینجانب نشان می‌دهند
که عموم اقوام و گروه‌های جمعیتی ایرانی که در ایران امروزی (و حتی فراتر
از مرزهای سیاسی فعلی ایران) ساکن هستند، علی‌رغم این‌که دارای تفاوت‌های
جزئی فرهنگی هستند و حتی گاه به زبان‌های مختلف هم تکلم می‌کنند، دارای
ریشه‌ی ژنتیکی مشترکی هستند و این ریشه مشترک به جمعیتی اولیه که در حدود
ده تا یازده هزار سال پیش در قسمت‌های جنوب غربی فلات ایران ساکن بوده بر
می‌گردد.
این مطالعات ژنتیک نشان می‌دهند که
شباهت‌های ژنتیکی ما ایرانیان با اروپاییان نه به دلیل مهاجرت اقوامی از
اروپا به ایران (در حدود چهار هزار سال قبل) بلکه به دلیل مهاجرت کشاورزان
ایرانی به سمت اروپا (در حدود ده هزار سال قبل) می‌باشد.
اندکی تفحص در منابع و مدارک تاریخی موجود
نشان می‌دهد که کلمات «آریا و آریایی» به کرات توسط شخصیت‌های تاریخی و
مورخان داخلی و خارجی مورد استفاده قرار گرفته و دارای معانی مختلفی
بوده‌اند، مثلاً به‌عنوان نامی برای یک جمعیت باستانی در ایران، نامی برای
زبان ایران باستان و حتی نامی برای سرزمینی که محل اقامت ایرانیان باستان
بوده است به‌کار رفته است. اسناد و شواهد تاریخی و باستان‌شناسی نشان
می‌دهد که آریاییان اقوامی مهاجر نبوده‌اند، بلکه از حدود ده هزار سال قبل
در این سرزمین ساکن بوده و مبدا و منشأ بزرگ‌ترین ابداعات و نو آوری‌های
انسان مدرن بوده‌اند (از جمله ابداع کشاورزی، پیدایش نخستین روستاها و
شهرهای کشف شده در جهان، اهلی کردن حیواناتی چون احشام برای اولین بار،
ابداع خط و نگارش و بنیان‌گذاری بزرگ‌ترین و اولین تمدن‌های پیشرفته بشری
در بسیاری از نقاط ایران مانند جیرفت، سیلک، شهر سوخته).
هر چند بررسی دقیق این‌که آریاییان که
بوده‌اند، چه وقت و در کجای سرزمین‌های ایران باستان ساکن بوده‌اند نیاز به
تحقیقات جامع زبان‌شناسان، متخصصان تاریخ و باستان‌شناسی دارد، امروزه
شواهد مختلفی از جمله یافته‌های باستان‌شناسی و ژنتیک درستی این فرضیه که
اقوامی از سرزمین‌های دور اروپایی به فلات ایران مهاجرت کرده‌اند را به‌طور
جدی مورد سئوال قرار داده و آن‌را رد می‌کنند.
باور بنده این است که برخی انسان‌شناسان و
زبان‌شناسان اروپایی برای فرضیه نژادپرستانه خود که قصد توضیح و توجیه
ریشه‌ی مشترک و نحوه‌ی گسترش زبان‌های هندواروپایی و حتی برتری نژادی برخی
اروپاییان را داشته است و برای اصالت بخشیدن به این فرضیه خود نیاز به یک
نام اصیل و باستانی داشته‌اند و نام «آریایی» را که ریشه‌ی در زبان‌های
سانسکریت و ایران باستان دارد را به امانت گرفته و به نوعی مورد سوءاستفاده
قرار داده‌اند.
همزمانی این سوءاستفاده علمی دانشمندان
اروپایی در قرون نوزدهم و بیستم میلادی با سیاست‌های ملی‌گرایانه وقت و
تبلیغات وسیع و آموزش این‌که ایرانیان ریشه‌ی در جمعیت‌های (آریایی)
اروپایی دارند، در طول چندین دهه این باور غلط را در ذهن ما ایرانیان ایجاد
کرده است که در حدود چهار هزار سال قبل قبایلی که به زبان‌های هندواروپایی
صحبت می کرده‌اند (و دانشمندان اروپایی آن‌ها را آریایی نام نهاده‌اند)،
از شمال وارد فلات ایران شده و جایگزین اقوام بومی ایران شده‌اند و ما
ایرانیان امروزی از اعقاب این آریاییان مهاجر هستیم. استناد این دانشمندان
اروپایی تغییر زبان ایرانیان باستان از دراویدی به هندواروپایی در حدود
چهار هزار سال پیش است.
تحقیقات بسیار جدید و برجسته ژنتیکی و
زبان‌شناسی نشان می‌دهند که زبان یک جمعیت به‌راحتی و حتی با حضور فقط ده
در صد از مردان مهاجم یا مهاجر که مزیت و برتری نسبی نسبت به جمعیت بومی
داشته‌اند تغییر می‌کرده است. این مسئله در کنار شواهد مربوط به تغییرات
عمده‌ی آب و هوایی و خشکسالی بسیار شدید در فلات ایران که منجر به محو
تمدن‌های جنوب و جنوب شرقی ایران و مهاجرت وسیع ایرانیان به‌سمت شمال (در
حدود چهار هزارو دویست سال قبل) شده‌اند، می‌توانند به‌راحتی تغییر زبان
رایج در ایران (از زبان دراویدی به هندواروپایی) را در حدود چهار هزار سال
قبل توجیه کنند.
در پایان و به‌طور خلاصه اعتقاد بنده این
است که عموم ما ایرانیان از اعقاب آریایی‌هایی هستیم که از بیش از ده هزار
سال قبل در این سرزمین می‌زیسته‌اند و بزرگ‌ترین تمدن‌های انسانی را
پایه‌گذاری کرده‌اند و تئوری مهاجرت اقوامی از اروپای شرقی به ایران (که به
غلط و حتی عمداً توسط عده‌ای از دانشمندان اروپایی نام آریایی بر آن‌ها
نهاده شده) و جایگزینی اقوام بومی توسط آنان یک فرضیه غلط و نژادپرستانه
وارداتی است[٢].
دکتر مازیار اشرفیان بناب دانشگاه پورتموث - انگلستان
[↑] يادداشت‌ها
منبع:دانشنامه آریانا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر