دکتر محمد ملکی

اما شرکت نکردن و نامزد انتخابات نشدن یک بخش از اتحاد برای تحریم انتخابات است و تلاش برای فراگیر شدن تحریم فعال انتخابات موضوعی دیگر.

برای تحریم فعال باید چه کرد؟ چگونه می توان دیگران را به تحریم فعال در انتخابات فراخواند؟ تفاوت تحریم با عدم شرکت چیست؟

ندای سبز آزادی در گفت و گو با دکتر محمد ملکی، فعال سیاسی دیرپای ملی و مذهبی، و اولین استاد دانشگاه تهران بعد از انقلاب به بررسی چگونگی راهکار تحریم در انتخابات پرداخته است. این معترض سیاسی ۷۸ ساله اما بر این باور است که در شرایط فعلی باید از عدم شرکت یا تحریم گذشت و به دنبال راهکار عملیاتی تحریم فعالانه رفت.

دکتر محمد ملکی به دلیل صراحت بیان و مواضع سیاسی اش در دهه ۶۰ (به مدت ۵ سال)، و بعدتر در سال‌های ۷۹-۸۰ و ۱۳۸۸ ماه‌ها در حبس و تحت فشار و بدرفتاریهای گوناگون قرار داشته است. وی هم اینک به قید وثیقه آزاد است.

گفت و گوی ندای سبز آزادی با دکتر محمد ملکی را در ادامه می خوانید.

دو سال بعد از انتخابات سال ۸۸، انتخابات مجلس نهم اسفند ماه برگزار می شود. در حالی که آقای خاتمی پیش از این شرط ها و لوازمی را برای حضور اصلاح طلبان در انتخابات مطرح کرده بود، حال بخش زیادی از اصلاح طلبان از عدم شرکت در انتخابات سخن می گویند. آیا این موضع گیری به معنای تحریم انتخابات است؟

من پیش از این در مورد شرط های آقای خاتمی نظرات خودم را گفتم و نوشتم. سه شرط آقای خاتمی بسیار مبهم و قابل تفسیر است، اولا ایشان می گویند آزادی زندانیان سیاسی، مقصود ایشان از زندانیان سیاسی چه کسانی هستند؟ آیا از نظر جناب ایشان زندانیان سیاسی فقط دوستان اصلاحاتی ایشانند یا این تقاضا شامل گروههای دیگر هم می گردد؟ دوم در مورد آزادی احزاب آیا از نظر ایشان جز چند حزب وابسته به اصلاح طلبان حزب دیگری مورد نظر می باشد؟

به هر حال از همان روزی که آقای خاتمی چنین شرط هایی را گذاشتند معلوم بود این شروط عملی نخواهد شد و حتما خود آقای خاتمی هم به این امر واقف بود. حال که بقول شما بخش زیادی از اصلاح طلبان از عدم شرکت در انتخابات سخن می گویند باید به جدال لفظی این که این عمل "تحریم" است یا "عدم شرکت" پایان داد و وارد عمل شد.

عدم شرکت در انتخابات چه تفاوت هایی با تحریم دارد؟

به نظر من کسانی که از کاربرد کلمه "تحریم" می ترسند نمی خواهند رابطه خود را با نظام به کلی قطع کنند، آنها هنوز فکر می کنند این نظام اصلاح شدنی است و رویای آنها بازگشت به "دوران طلائی" است. مسئله، کاربرد کلمه "تحریم" یا "عدم شرکت" نیست، باید این عدم حضور یا تحریم به شکل یک کار فعال و هدفمند درآید.

برخی از کارشناسان معتقدند که باید از فضای انتخابات برای افشاگری علیه حکومت بهره گرفت. به باور شما این راهکار امکان پذیر است؟ اگر پاسخ تان مثبت است، سبزها و اصلاح طلبان و نیروهای خواستار تغییر چگونه باید عمل کنند؟

بله می توان از فضای انتخابات برای افشاگری علیه حکومت استفاده کرد، اما تا زمانی که اصلاح طلبان روشن نفرمایند چگونه می خواهند نظام را اصلاح کنند و نظر خود را نسبت به نظام و قانون اساسی نظام و بدعت های غلطی که در این سالها گذاشته شد به صراحت اعلام نکنند صحبت از تغییر بیشتر به بازی با کلمات می ماند. به هر حال آنها که به تغییر ساختاری معتقد هستند، تاکتیک های بسیاری را می توانند به کار بگیرند که یقینا با بررسی پیشنهادهای مختلف، بهترین روش، مورد بهره گیری قرار می گیرد.

چگونه می توان تحریم فعال را به عنوان یک راهکار در پیش گرفت؟

تفاوت "تحریم فعال" و "غیرفعال" در این است که در تحریم فعال، تحریم کنندگان وارد صحنه می شوند و از هزینه های آن ترسی به دل راه نمی دهند، ولی در تحریم غیرفعال تحریم کنندگان فقط سر صندوق ها حاضر نمی شوند و رای نمی دهند. راهکارهای عملیاتی برای تحریم فعال بسیار است که همراه با  توزیع پوستر، نامه و انواع شیوه های تبلیغاتی شروع می شود و به موازات آن تجمعات مردمی در پارک ها و میادین شهرها باهدف روشنگری مردم تشکیل می گردد. البته راه های فراوان دیگری وجود دارد که می تواند به وسیله همراهان و همفکران ارائه گردد.

منتقدان تحریم بر این باورند که در انتخابات مجلس با توجه به بافت های قومی و قبیله ای امکان تحریم گسترده وجود ندارد، به نظر شما چه راهکاری برای همه گیر شدن تحریم انتخابات مجلس حتی در مناطق کوچک نیز، وجود دارد؟

من معتقدم باید نسل جوان بویژه دانشجویان این رسالت را به عهده بگیرند و با رفتن به مناطق کوچک و روستاها کار تبلیغاتی برای آگاه سازی مردم انجام دهند. فراموش نکنیم که ما امروز بیش از ۳ میلیون دانشجو داریم که بخش مهمی از آنها از روستاها و شهرستان‌ها برخاسته اند و حتما می توانند از عهده این کار برآیند؛ همان گونه که در پیروزی آقای خاتمی در دور اول ریاست جمهوری نقش دانشجویان در روستاها بسیار چشم گیر بود. حال نیز عزیزان دانشجو می توانند در آگاهی دهی هموطنان روستایی نقش خود را بازی کنند.

ادعای مبارزه با اصولگرائی در اسرائیل

اشپیگل آنلاین ــ گزینش و ترجمه رضا نافعی

اصولگرایان خشونت گرا در اسرائیل خواستار جدائی زن و مرد در زندگی اجتماعی هستند. ولی هزاران اسرائیلی مخالف  نفوذ فزاینده این گروه و کاهش فزاینده حقوق زنان هستند. صحبت فقط بر سر تبعیض نیست بلکه مبارزه برای تثبیت خصلت جامعه است.

همیشه این طور نبود که  “دُرُن ماتالون” در راه رفتن به خانه مورد توهین قرار گیرد. آن هم به این دلیل که نمی خواهد قانون نانوشته یهودیان اصولگرا را بپذیرد که طبق آن زنان باید آخر اتوبوس بنشینند. یا در خیابان در پیاده رو ویژه زنان که جدا از پیاده رو مردان است، رفت و آمد کنند.

ولی این بار دیگر کاسه صبر زن جوان اسرائیلی که بعنوان سرباز در ارتش خدمت می کند، لبریز شد. او در نزدیکی پایگاهش سوار اتوبوس شد، چیزی نمانده بود  به خانه برسد که مردی 45 ساله با بی حرمتی به او گفت باید به بخش عقب اتوبوس برود. بنا به نوشته روزنامه “هاآرتس” ماتالون تمکین نمی کند، چون هوای عقب اتوبوس بد و حال بهم زن است. آنوقت مرد خشونت گرا باو دشنام می دهد و او را روسپی می خواند، دیگر مردان هم در بدگوئی به او شریک می شوند. اتوبوس متوقف می شود و پلیس صدا می زنند.

مرد بد دهن که پدر یازده فرزند است دستگیر می شود و قاضی او را در برابر مبلغی برابر با 4 هزار یورو وثیقه آزاد می کند. این مرد تا زمانی که دادگاهش تشکیل نشده حق استفاده از اتوبوس را ندارد.

 این رخداد نمایشگر خطی است که  جامعه اسرائیل را به دو نیم تقسیم می کند : اسرائیل  6 میلیون جمعیت دارد که در حدود 10 درصدشان از اصولگرایان افراطی و خشونت گرا هستند. بخش سکولاردر  اسرائیل که اکثریت را تشکیل می دهد در برابر  اقلیتی قرار دارد که گرچه کوچک است ولی سر و صدایش زیاد است. این دو گروه متضاد فقط در مورد مخالفت با فلسطینی ها با هم اتفاق نظر دارند.  چهره زندگی عمومی در تل آویو، پایتخت اسرائیل، مشابه راه و رسم زندگی در غرب است. ولی اصولگرایان افراطی همواره تلاش می کنند که موازین مورد قبول خود را  برای جدائی زن و مرد  درعرصه عمومی جامعه بکرسی بنشانند.

قرار بود روزپنجشنبه، تظاهراتی به همین منظور در شهر بیت شمش  برپا گردد، ولی  اجازه تظاهرات داده نشد. در پی ممنوع شدن تظاهرات اصولگرایان سطل های زباله ها را در خیابانها به آتش کشیدند، و دست به سنگ پراکنی زدند. این شهر که فاصله اش تا بیت المقدس ـ اورشلیم  با اتوموبیل فقط 25 دقیقه است، در روزهای گذشته صحنه حنگ و دعوای موافق و مخالف بود. دلیل آنهم این بود که  اصولگرایان دختری هشت ساله را که لباسش مورد پسند آنها نبوده،  در راه رفتن به مدرسه به باد کتک می گیرند. بدنبال این رویدا هزاران اسرائیلی دست به تظاهرات اعتراضی می زنند. آنها بر پلاکارتهای خود نوشته بودند ” اسرائیل تهران نیست “. شیمون پرز، رئیس جمهور اسرائیل، از مردم دعوت کرد که به تظاهرات اعتراضی بپوندند.

 

در برخی از محلات بیت المقدس ــ اورشلیم در خیابان به زنان توریست که حجاب  و لباسهای بلند ندارند سنگ پرتاب می کنند و تف می اندازند . اینک حتی یهودیان معتقد نیز با این رفتار مخالفت می کنند. چند هفته پیش وقتی  رابینر اوری آیالون، متوجه شد که حتی در تبلیغات معمولی جای زنان را با وسائل و ابزار خنثی یا مدلهای مردانه پر می کنند، به مقابله تبلیغاتی پرداخت.

 سرجیو دلا پرگی یو، استاد مردم نگاری و تاریخ معاصر یهود در دانشگاه عبری اورشلیم، به اشپیگل آنلاین گفت این نخستین بار است که در تاریخ اسرائیل  چنین امری روی می دهد. نتایاهو، نخست وزیر اسرائیل روز چهارشنبه تصریح کرد که اسرائیل حاضر به تحمل این نوع مزاحمت ها برای زنان نیست. ” فضای عمومی باید برای همه باز و امن باشد”.

ولی نتایاهو با این مشکل روبروست که برای ادامه حیات سیاسی خود به آراء این اصولگرایان وابسته است. احزاب مذهبی از دولت ائتلافی  او حمایت می کنند. دلا پرگولا این ده در صد مذهبی افراطی را تعیین کننده می خواند. به این گروه از روز اول پیدایش اسرائیل مصونیت داده شد. بن گوریون ، اولین نخست وزیر اسرائیل از همان آغاز به آنها امتیازات فراوان  داد: آنها از خدمت سربازی معاف هستند و کمک های مالی فراوانی از دولت دریافت  می دارند تا نیازی به کار کردن نداشته باشند و فقط به آموزش تورات ، کتاب مذهبی  یهود مشغول باشند.

کارشناسان، افراطگرائی فعلی را ناشی از دوعامل می دانند. بنظر رابینر اور ی آیالون افراطگرایان با بحران روبرو هستند. او می گوید ” اینترنت، بازار کار و رسانه ها عواملی هستند که بر جوانان تاثیراتی  می گذارند  که مطلوب  پدران و مادران نست و  آنها می خواهندفرزندانشان  را از این تاثیرات دور نگاه دارند. ضعف آنها آنان را خشونت گرا می کند.” ولی  مرده خای کرمنیتزر عضور سازمان دموکراسی نظری دیگر دارد و سخن از افزایش قدرت  اصولگرایان می گوید که زاد و ولدشان بطور متوسط سه برابر دیگر زوج هاست. درست است که آنها ده در صد جمعیت را تشکیل می دهند ولی نزدیک به یک چهارم بچه های کلاس اول فرزندان اصولگراین هستند. کرمنیتزر می گوید : بدلیل این ازدیاد نسل “هیچگاه اصولگرایان  تا این حد در کابینه نتایاهو صاحب نفوذ نبوده اند” .

آیالون و کرمنیتزر هر دو معتقدند که پیشرفت در مذاکرات با فلسطینی ها و تخلیه نوار غزه در سال 2005 سبب افراطگرائی اصولگرایان شده است. برای آنها روشن شده است که مهمترین اصل برنامه آنها که عبارت بود از اسکان در خاک اسرائیل بزرگ دیگر قابل اجرا نیست.  بنظر کارشناسان بازگشت به آنچه که بزعم آنها یهودیت واقعی است تبدیل به ایده ئولوژی جایگزین شده است”.

دلا پرگولا معتقد است که نتانیاهو باید قاطعیت بیشتر نشان دهد در غیر این صورت  بیم خشونت گرائی و ستیزه جوئی می رود. هم اکنون اعلام شده است که مجازات تبعیض در مورد زنان تشدید خواهد شد. ولی رئیس پلیس اسرائیل می گوید مجازات به تنهائی کافی نیست. بلکه همه رابینر ها باید متفقا مخالفت خود را با افراطگرائی اعلام کنند. ولی چنین گرایشی مطلقا به چشم نمی خورد.

http://www.spiegel.de/politik/ausland/0,1518,806246,00.html

As the year comes to an end, so does the Iraq War. A look back

گوشه ای ازطبيعت دراين سال نو

قتل یک طراح و کاریکاتوریست در ایران

قتل یک طراح و کاریکاتوریست در ایران


cartoononline: خداوردی زاده، کارتونیست، طراح و تصویرساز ایرانی روزچهارشنبه 7 دی ماه 1390 در یک نزاع، کشته شد.
به گزارش «کارتون آنلاین» در تماس با خانواده وی، علت مرگ، ضرب و شتم شدید خداوردی زاده از سوی قاتل یا قاتلین عنوان شده است.
بر روی بدن او آثار شکستگی و جراحت های شدید دیده شده است.
متهم توسط نیروهای پلیس، دستگیر و در بازداشت به سر می برد.
جسد گلمحمد خداوردی زاده، امروز جمعه پس از انجام کالبدشکافی در مشهد، تشییع و به خاک سپرده شد.
نتایج کالبدشکافی فردا منتشر خواهد شد.

پايه های حکومتی بردار و درفش

30 12 Homs أوغاريت حمص حي باب هود , مظاهرات جمعة الزحف الى ساحات الحرية

شام - حوران - طفس - جمعة الزحف إلى الساحات 30-12

شام - حوران - طفس - جمعة الزحف إلى الساحات 30-12

شام ؛؛الحسكة الدرباسية ؛؛مظاهرات الاحرار الزحف الى ساحات الحريه؛؛30 12 2...

شام - حماه - شهداء حماه - ملتقى مغتربي حماه بالرياض 29-12-2011

شام - حماه - شهداء حماه - ملتقى مغتربي حماه بالرياض 29-12-2011

School police increasingly arresting American students?

أوغاريت , نداء قائد كتيبة الأبابيل عمار الواوي لأحرار حلب

PressTV - Israel continues systematic arrests campaign throughout west b...

Illuminati "leurs signes dans les films"

Les horreurs des Rockefeller

US vs Iran: War over the Strait of Hormuz?

فحاشی و کتک کاری؛ شیوه حل و فصل مشکلات در حکومت اراذل و اوباش

جعفر پویه

روز سه شنبه، وقتی بهروز مرادی، نماینده دولت، به صورت حسین حسینی، نماینده مجلس، سیلی زد و در صحن علنی به عربده کشی و فحاشی پرداخت، درگیری بین مجلس و دولت از لفاظی و اتهام زنی بالاتر رفت و وارد فاز جدیدی شد.
دولت نظامی امنیتی احمدی نژاد که اجرایی کردن طرح هدفمندی یارانه هایش مورد انتقاد مجلس قرار دارد، روز سه شنبه رییس سازمان هدفمندی یارانه ها را به مجلس فرستاد تا پاسخگوی انتقادات نمایندگان مجلس باشد. اما مجلس که ناتوانی دولت در اجرایی کردن این طرح را دستمایه قرار داده تا گماشته یاغی رهبر را سر جای خود بنشاند، مقهور مرادی، نماینده آن شد.
ماجرا از آنجا آغاز شد که نمایندگان مجلس طرح دو فوریتی استفساریه ماده 12 قانون هدفمند کردن یارانه ها را در دستور کار خود قرار دادند. نمایندگان مجلس معتقدند که دولت با تفسیر خود از این قانون تمام درآمدهای شرکتهای آب و برق و گاز را یکجا برداشت و صرف پرداخت یارانه های نقدی کرده است، در حالی که می بایست مابه التفاوت قیمت قدیم و جدید را به حساب خاصی به نام هدفمند سازی یارانه نزد خزانه داری کل واریز کرده و آن را در قالب بودجه سالانه هزینه نماید. آنها می گویند، دولت با برداشت همه درآمدها، شرکتهای مزبور را بدون پول و نقدینگی رها کرده است.
محمد دهقان، عضو هیات رییسه مجلس، به عنوان یکی از طراحان اصلی این طرح می گوید: "پس از اجرای قانون حذف یارانه ها بسیاری از پروژه های برق و گاز و آب دچار اختلال شده است و شرکتهای ذیربط نه تنها قدرت پاسخگویی ندارند، بلکه در پرداخت حقوق پرسنل خود نیز دچار مشکل شده اند."
اما روز سه شنبه که در حضور بهروز مرادی، رییس سازمان هدفمندی یارانه ها، مجلس مشغول بررسی ابعاد تخلفات دولت بود، حسین حسینی، نماینده فریمان، در سخنرانی خود آمارهای دولت را دروغین اعلام می کند و موقع نشستن در جایگاه خود مورد مهرورزی بهروز مرادی قرار می گیرد. مرادی که از تصمیمات مجلس در مورد دولت ناراحت بود، به حسینی می گوید: "این آمارهای کوچه بازاری را از کجا آورده اید."
همین حرف موجب ناراحتی حسینی شده و مشاجره دو طرف بالا می گیرد. نماینده دولت فرصت را مُغتنم شمرده سیلی محکمی به گوش نماینده فریمان می زند و پس از آن کت خود را درآورده با عربده کشیدن شروع به فحاشی و دشنام گویی به مجلس و نمایندگان کرده و سعی می کند اینگونه از مجلس نسق گیری کند. بنابه گزارشهای منتشره، مرادی با نعره کشی، مجلس را "طویله" و "حیوانخانه" می نامد و لاریجانی هرچه تلاش می کند، نمی تواند وی را ساکت کند.
به نوشته خبرگزاری حکومتی فارس، "علی لاریجانی، رییس مجلس، خطاب به رییس سازمان هدفمند کردن یارانه ها گفت، آقای مرادی، توهین نکنید، این چه رفتاری است که از خود نشان می دهید و دستور داد او را از مجلس اخراج کنند."
و اینگونه درگیری بین مجلس و دولت یک پرده بالاتر رفت و وارد فاز فحاشی و کتک کاری شد. به ظاهر نمایندگان دست چین شده شورای نگهبان و نماینده دولت نظامی- امنیتی، صحن مجلس را با چاله میدان یکی فرض کرده اند و به شیوه ی خود سعی دارند تا مشکلات حکومتی را حل و فصل کنند. اگر حل و فصل مسایل حکومتی در رژیم ولایت فقیه به رهبری علی خامنه ای به همین گونه پیش رود، انتظار می رود در آینده نزدیک نمایندگان قوای سه گانه با قداره، چماق، زنجیر و پنجه بوکس به رتق و فتق امور حکومتی بپردازند.
 از حکومت اراذل و اوباش غیر از این هم انتظار نمی رود.

اسامی 25کمپانی فراملیتی که اقتصاد جهان را در چنگ خود گرفته اند ! گزارش ” انستیتو تکنولوژی سویس “

دسامبر 28, 2011 — سایت خبری جنبش خرداد

دایره های قرمز کمپانی های فرا ملیتی بزرگ زردها کمپانی های کوچکتر

سایت خبری جنبش خرداد : جنبش اشغال وال استریت که  از نیویورک آغاز شد و به سرعت به دیگر شهر ها و کشورهای جهان سرایت کرد ، خود را جنبش اکثریت علیه یک اقلیت یک درصدی که منابع مالی و قدرت سیاسی را در دست دارد معرفی کرد . بر طبق گزارشی که از سوی انستیتو تکنولوژی سویس  در زوریخ منتشر شده  کمپانی های بزرگی که کنترل اقتصاد در سطح جهان را در دست دارند از رقم 1 در صد هم بسیار کمتر است . بر طبق این گزارش که در نشریه نیو ساینتیست منتشر شده، 43000 کمپانی فرا ملیتی (تی ان سی ) بر اقتصاد دنیا مسلط هستند .در بین این 43000 کمپانی 1318 کمپانی با در دست داشتن سهام کمپانی دیگر بر آنها نفوذ دارند و از بین این این 1318 کمپانی 147 کمپانی فراملیتی بر دیگران مسلط هستند.از بین این 147 کمپانی ، برک لیز بانک و کپیتال گروپ در راس قرار دارند .

لیست 25 کمپانی چند ملیتی بزرگ دنیا :

 1. Barclays plc
2. Capital Group Companies Inc
3. FMR Corporation
4. AXA
5. State Street Corporation
6. JP Morgan Chase & Co
7. Legal & General Group plc
8. Vanguard Group Inc
9. UBS AG
10. Merrill Lynch & Co Inc
11. Wellington Management Co LLP
12. Deutsche Bank AG
13. Franklin Resources Inc
14. Credit Suisse Group
15. Walton Enterprises LLC
16. Bank of New York Mellon Corp
17. Natixis
18. Goldman Sachs Group Inc
19. T Rowe Price Group Inc
20. Legg Mason Inc
21. Morgan Stanley
22. Mitsubishi UFJ Financial Group Inc
23. Northern Trust Corporation
24. Société Générale
25. Bank of America Corporation

آنچه این گزارش به آن اشاره نمی کند ، رابطه قدرت اقتصادی این کمپانی های بزرگ و مسائل سیاسی و در مرکز آن جنگ و کشور گشایی است . اگر بحران سیاسی و بطور اخص جنگ بر مسائل اقتصادی تاثیر مستقیم می گذارد ، آیا کمپانی های بزرگ فراملیتی از کنار آن بدون توجه می گذرند ؟هنگامی که یک تنش کوچک در روابط ایران و آمریکا و تهدید بستن تنگه هرمز  ، که محل عبور 15 میلیون بشکه نفت در روز است، از سوی یک  سردار سپاه بر بهای نفت در بازار  جهانی موثر واقع می شود ، آیا همین 147 کمپانی بزرگی که گزارش انستیتو سویس به آن اشاره می کند از کنار آن به سادگی رد می شوند ؟ آیا  همین درک صحیح از قدرت سیاسی این کمپانی های چند ملیتی نبوده که  رژیم جمهوری اسلامی را به ایجاد لابی های سیاسی مستقر در آمریکا تشویق کرده تا با تماس با آن ها به اهداف دلخواه خود دست یابند؟ آیا مسئله جنگ با ایران و یا آینده کمپ اشرف و پناهندگان مستقر در آن را همین نیروها تعیین نمی کنند ؟ آیا سناتور ها و نمایندگان مجلس نمایندگان آمریکا و حتی خود رئیس جمهور به فرمان این نیروها حرکت نمی کنند ؟ جنبش اشغال وال استریت در واقع پیام اکثریتی بود که از این وضع به ستوه آمده  و آینده را در تقسیم ثروت برای همگان و مشارکت فعال در امر تصمیم گیری جستجو می کند  .

برای بیژن هدایی که در روز تولدش تیرباران شد

نویسنده: شهره کیا‌ شنبه ، ۲۶ آذر ۱۳۹۰؛ ۱۷ دسامبر ۲۰۱۱

بیژن جان تولدت مبارک باشه، نمیدونم کجای خاواران خوابیدی، ولی‌ کاش می‌تونستم با یک دسته گل سرخ درست به رنگ
خونی که روز تیربارانت از تنت جاری شد به پیشت می‌آمدم... و تولدت رو تبریک می‌گفتم تولد بیست و سه سالگیت . یادت میاد آخرین کوه چند روزه‌ای که رفتیم؟ راستش همون آخرین کوهنوردی بود که رفتیم، بعدش دیگه نه کوهنوردی بود و‌ نه با هم جمع شدنی. برنامه جنگل های شمال، بچه‌ها، چه سرودها، چه پر امید چه محکم.... میدونی‌ خیلی‌ از اونها هم بعد از تو رفتند همه مثل تو جوون جوون، محمود، نسترن، شهرام، سعید و ... راستی‌ میدونی‌ که یک مدتی‌ بعد منیژه هم رفت؟ خواهرت رو میگم ولی‌ جات خالی‌ ببینی‌ تو حسینیه اوین چیکار کرد، آبروی همشون رو برد. چنان افشاشون کرد که تا حالا کسی‌ با این شهامت و شجاعت نکرده بود. باید قیافه لاجوردی یادت باشه، یعنی‌ موقع تیربارونت حتما دیدیش چون همیشه توی همه اعدامها بودش. بهرحال منیژه کاری کرد که لاجوردی رو باید می‌دیدی. تمام حسینیه بهم ریخته بود از آرمانهاش گفت و از رذالت اونها، به همه گفت که سر آرمانشون بایستند ، گفت که این جلادها باهاش چه کردند و گفت اونا رژیم سرمایه هستند و سرکوب،....خوب همون شب هم بردنش ولی‌ کاری کرد کارستون. بیژن جان اگر برای تو و بقیه، فرصتی نبود، اگر زیر شکنجه از صدا انداخته بودنت، ولی‌ منیژه عوض تو، عوض ارژنگ، عوض جیگاره ای، عوض سپاسی آشتیانی، عوض همتون ایستاد و حرف زد، فریاد کشید. اگر میتونستیم همه می‌‌ایستادیم و براش سوت و دست میزدیم.
خوب داشتم تولدت رو تبریک می‌گفتم...
بیژن جان چند روز پیش تولد من هم بود. فکر می‌کنم همسن بودیم اما تو برای همیشه ۲۳ ساله باقی‌ موندی و من، و بقیه مثل من، ۵۰ سالگی رو هم تجربه کردیم ولی‌ راستشو بخوای، انگار همهٔ شور و زندگی‌ تو همون روزها و همون سالها بود که تو هم بودی. انگار نه انگار که ۳۰ سال گذشته است، و ما هنوز و هر روز با یاد آن جانهای شیفته در آرزوی آزادی و برابری انسانها هستیم.
تولدت مبارک و خاطره تابناکت گرامی.
شهره کیا‌

(من این چند خط را برای بیژن هدایی در سالروز اعدامش که روز تولدش بوده نوشتم. بیژن از رفقای کمیته تهران سازمان پیکار بود که در اوایل پاییز دستگیر و سریع در ۸ آذر ۱۳۶۰ اعدام شد. خواهر بیژن، منیژه هدایی، همسر احمد جیگاره ای ست که هر دو در رابطه با مرکزیت سازمان دستگیر و اعدام شدند.)

Palestine Celebrating Hope

محور خامنه ای، مالکی، اسد علیه تحول دمکراتیک - مهدی سامع

محور خامنه ای، مالکی، اسد علیه تحول دمکراتیک
مهدی سامع

سال میلادی 2011 سال تحولات شگرف در صحنه جهانی بود. ستمگرانی که چندین دُهه بَذر استبداد، بی عدالتی و تبعیض کاشته بودند، مجبور به دِرو کردن طوفان شدند. بهار عرب، خیزش برآشفتگان و جنبش اشغال وال استریت، دگرگونیهای بزرگی در مناسبات بین ستمگران و ستمکشان پدیدآورد. دیکتاتورهایی که چندین دهه بر شانه های مردم محروم سوار بودند، به زیر کشیده شدند. خود سوزی یک جوان 26 ساله تونسی بر خرمن خشم . نفرت توده های مردم جرقه ای زد که آتش آن هنوز شعله ور است. بن علی، مبارک و قذافی سرنگون شدند و انقلاب در سوریه در ستیز با دیکتاتوری بشار اسد به لحظه سرنوشت ساز خود نزدیک می شود. انقلابهای خاورمیانه ادامه دارد و مردم مصر با ادامه خیزشهای خود برگهای جدیدی در بهار عرب به ثبت می رسانند. بهار عرب ادامه دارد و نه پیروز شده و نه شکست خورده است. مُنفعلان گُندِه گو و آن دسته از روشنفکران کوته بین که خود را محور عالم حساب می کنند، از ابتدا حُکم به شکست انقلابهای بهار عرب دادند و به قدرت رسیدگان جدید که به نان و نوایی رسیده اند برای تثبیت موقعیت خود و به زنجیر کشیدن دوباره مردم از پیروزی قطعی و نهایی صحبت می کنند.

واقعیت این است که انقلابهای بهار عرب با همه نقاط قوت و ضعف آن ادامه دارد و اکنون این زنان و مردان سوریه هستند که با فداکاریهای بی نظیر خود، تاریخ را در خیابانها می نویسند. انقلاب مردم سوریه در بطن بهار عرب یکی از پیچیده ترین و در همان حال خونین ترین انقلابهای عصر جدید است. موقعیت جغرافیایی سوریه و مرزهای مشترک آن با اسرائیل، اردن، ترکیه، لبنان و عراق برای خانواده اسد این فرصت را به وجود آورده بود تا هرکدام از این کشورها به نوعی به تعادل موجود در سوریه وابسته شوند. در دوران جنگ سرد حکومت حافظ اسد از پشتیبانی شوروی سابق برخوردار بود و علیرغم این که هرگزدرگیر جنگی جدی با اسرائیل نشد، در جبهه پایداری علیه اشغالگری اسرائیل تعریف می شد. به قدرت رسیدن خمینی در ایران موقعیت ژئوپلیتیک رژیم حافظ اسد را تقویت کرد. در استراتژی دفاعی رژیم جمهوری اسلامی آن گونه که بارها سرکردگان رژیم به روشنی بیان کرده اند، سوریه جزیی از عمق استراتژیک نظام ولایت فقیه است. بدون این عمق استراتژیک، خامنه ای قادر به استفاده بهینه از حزب الله در لبنان که یک خطر جدی و بالفعل برای اسرائیل است نخواهد بود.

در مورد اهمیت استراتژیک رژیم بشار اسد برای خامنه ای حسن شیخ الاسلام، سفیر سابق رژیم ایران در سوریه می گوید:«من به شما عرض کنم سوریه برای جمهوری اسلامی ایران فقط سنگر مقاومت نیست، سوریه امنیتش امنیت جمهوری اسلامیه، دلایلی داره الان من باز فرصت نیست توضیح بدهم اگر لازم شد بدونید که پشتیبانی از اونچه که در لبنان باعث وحشت اسرائیله، و باعث وحشت آمریکاست، و امنیت ملی ما رو تضمین می‌کنه، یعنی مانع میشه که آمریکاییها یا اسرائیلیها مثلاً به بوشهر حمله کنند یا مثلاً به نظنز حمله کنند این راه رو این پشتیبانی رو سوریه داره، ملت ایران خوبه بدونه که سوریه جزء امنیت، امنیت سوریه جزء امنیت ملی ایرانه، غربیها هم این رو بدونن این اونجایی هست که ما کوتاه نخواهیم آمد.»(تلویزیون شبکه خبر، 22 آذر 1390)
رژیم حافظ اسد و پس از آن بشار اسد با توجه به پارامترهای واقعی تا جایی که توانسته از رژیم ایران باج گرفته است. اکنون انقلاب مردم سوریه در حال تعریف مجدد همه ی این تعادلها و بده و بستانها است. در این میان نقش دولت مالکی در عراق قابل توجه است. دولت مالکی نمی تواند خود را در بهار عرب تعریف کند و اساساً علیه تحولات دمکراتیک در خاورمیانه است. دولت مالکی نمی تواند خود را در اردوی کشورهای عربی تعریف کند چرا که ادامه حیاتش به حمایت ولایت خامنه ای و آمریکا بستگی دارد. بدین خاطر است که دولت مالکی در مورد انقلاب سوریه همراه و مجری سیاستهای خامنه ای است. در این همسویی و همراهی است که در عمل محوری از خامنه ای، مالکی و اسد در تقابل با خیزشهای خاورمیانه ایجاد می شود. نکته کمدی در همراهی نوری المالکی با خامنه ای این است که مالکی خیزش انقلابی مردم سوریه را وابسته به غرب اعلام می کند. در مورد این ادعای سخیف و خامنه ای پسند، برهان غلیون، رئیس شورای ملی سوریه گفت؛ کسانی که سوار بر تانکهای آمریکایی به قدرت رسیده اند نمی توانند به ما اتهام وابستگی به غرب بزنند.

موقعیت دولت نوری المالکی برای سید علی خامنه ای بسیار ویژه است. این منافع ملی عراق نیست که مالکی تمام توافقات اربیل برای دولت مشارکتی را زیر پا می گذارد. این منافع ملی مردم عراق نیست که دولت مالکی قلدرمابانه برای حذف معاون رئیس جمهور عراق و معاون خودش دست به توطئه می زند. و سرانجام این منافع مردم و کشور عراق نیست که دولت نوری المالکی برای کشتار مجدد مجاهدان کمپ اشرف تدارک دیده است. این دقیقاً منافع و مصالح ولایت خامنه ای است که مالکی را برای حفظ قدرتش به این سمت هدایت کرده و البته دولت آمریکا هم به اندازه کافی به این دولت قلدرمنش و توطئه گر میدان داده است.

وقتی دولت آمریکا برای یک تروریست شناخته شده فرش قرمز پهن می کند و به مزدوران سید علی خامنه ای در کاخ سفید خوش آمد می گوید، در عمل به عوامل خامنه ای برای توطئه گری علیه نیروهای دمکراتیک چراغ سبز نشان می دهد. روزنامه واشنگتن تایمز در شماره روز سه شنبه 22 آذر 1390(13 دسامبر 2011) نوشت:«یکی از فرماندهان سابق سپاه ایران، که FBI وی را یکی از عوامل عملیات سال 1996 که منجر به کشته شدن 19 نفر از نیروی نظامی آمریکایی شد، معرفی کرده است، به همراه نخست وزیر نوری المالکی روز دوشنبه به کاخ سفید آمد و در جلسه ای که اوباما پایان جنگ عراق را اعلام کرد حضور داشت...هادی فرهان الامیری، وزیر حمل و نقل دولت نوری المالکی است که به همراه وی به آمریکا رفته است تا در مورد آینده عراق و نفوذ ایران بحث کند. سخنگوی کاخ سفید هم از پذیرش و قبول اینکه الامیری در این جلسه حضور داشته، سر باز زد و تنها در مورد دولت عراق صحبت کرد. سفارت عراق هم هیچ توضیحی در مورد ماموریت الامیری در این سفر ارائه نداد. این شرم آور و در همان حال مسخره است که دولت آمریکا بر خلاف رای دادگاه استیناف فدرال در واشنگتن دی-سی در ژوییه 2010 (تیر ماه 1389) که تصریح می کند؛ دولت آمریكا با خارج نكردن سازمان مجاهدین خلق ایران از لیست تروریستی دچار خطا شده است، هنوز نام این سازمان را از لیست سازمانهای تروریستی حذف نکرده، از تروریست دست پروده خامنه ای پذیرایی می کند.

برای خامنه ای حفظ موقعیت در عراق و در نهایت تسلط کامل بر این کشور به مراتب از دستیابی به بمب اتمی مهمتر است. عراق حلقه واسط و نقطه کانونی برای توسعه هژمونی ولایت فقیه و توسعه بنیادگرایی اسلامی است. از همین مَنظَر تسلط ولایت فقیه در عراق برای جنبش آزادیخواهی خاورمیانه و شمال آفریقا بسیار خطرناکتر از دستیابی جمهوری اسلامی به بمب اتمی است. برای خامنه ای در شرایط کنونی دولت نوری المالکی به خاطر حفظ رژیم بشار اسد اهمیت دوچندان دارد و البته در استراتژی امنیتی خامنه ای نابودی مجاهدان شهر اشرف و همزمان حذف نیروهای سکولار در عراق، گام مهم و اساسی برای حفظ هژمونی در عراق و در منطقه است.

این سیاستی است که خامنه ای و عوامل او با جدیت پیگیری می کنند و باید به تاکید گفت که این مردم سوریه هستند که با خیزشهای خود این معادله را به هم می زنند و این جنبش و نیروهای دمکراتیک عراق هستند که با تلاشهای خود تعادل این معادله را به هم می زنند و سرانجام این زنان و مردان مقاوم کمپ اشرف هستند که با پایداری و مواضع اصولی خود که همراه با بیشترین انعطاف است، نقش مهم در به هم زدن این معادله ضد مردمی به عهده دارند. این موضوع از چشم ناظران و تحلیل گران جهانی پوشیده نیست .
روزنامه گاردین در شماره روز چهارشنبه 16 آذر 1390(7 دسامبر 2011) می نویسد:«با رفتن اسد از سوریه، حزب‌الله لبنان از کمکهای دمشق و تهران محروم خواهد ماند و رو به ضعف خواهد رفت. در نتیجه، قابلیتهای ایذایی خود را در مقابل اسراییل تا حدود زیادی از دست خواهد داد. با از دست رفتن تنها هم ‌پیمان جدی ایران، انزوای سیاسی تهران در منطقه تکمیل خواهد شد. عراق نیز در وضعیت بحرانی، تکیه گاه معتبری برای جمهوری اسلامی نخواهد بود...به‌دلیل آشکار شدن عمق اندک استراتژیکی ایران در زمینه‌های سیاسی، اقتصادی، و حتی دفاعی، جنگ فرسایشی کنونی علیه جمهوری اسلامی، باقی مانده قابلیتهای مقاومت ایران را هدف قرار داده است.»(رادیو فردا 24 آذر)

جمعبندی: سال میلادی 2011 با طوفانهای بنیان کَن آغاز شد. در تمامی این سال جهان شاهد جنبشها، قیامها، خیزشها و انقلابهای بزرگ بود. تا آن جا که به بهار عرب بر می گردد، در این کشاکشها و جدالها در کلی ترین شکل سه نیروی و یا سه جبهه بزرگ در ستیز و یا رقابت با هم نقش آفرینی کردند.
جبهه کشورهای بزرگ یا در تقابل با جنبشهای مردمی بودند و یا در همسویی برای مهار آن مداخله کردند.
جبهه نیروهای ارتجاعی که برای مصادره حرکت دمکراتیک مردم وارد صحنه شده اند. قلب و مغز این جبهه در تهران و در بیت خامنه ای قرار دارد و در لحظه کنونی محور خامنه ای، مالکی و بشار اسد نقش اصلی علیه تحول دمکراتیک در خاورمیانه به عهده دارد. انقلاب مردم سوریه به مساله کانونی این منطقه تبدیل شده و بنابرین برای جبهه بنیادگرایی اسلامی به رهبری سید علی خامنه ای حفظ بشار اسد مساله اساسی است.
جبهه نیروهای دمکراتیک و ترقیخواه که برای پیشرفت جامعه به سوی دمکراسی و عدالت به مبارزه سرنوشت ساز روی آورده اند.
برای همه آزادیخواهان، دمکراتها و عدالت طلبان جهان سالی که روزهای پایانی آن را شاهد هستیم، سال پیروزیهای بزرگ و البته سال بروز تهدیدهای جدیدی بود. آن دسته از روشنفکران به اصطلاح چپ که با برجسته کردن تهدیدها، مبلغ انفعال و بی عملی بودند در عمل، علیرغم لُغُز خوانیها و گُنده گوییهای خود، در جبهه دیکتاتورها و مرتجعان قرار داشتند.
ما آما با افتخار اعلام می کنیم که با آگاهی به همه فراز و نشیبهای تحولات سال 2011 میلادی، خود را جزیی از بهار عرب، جزیی از جنبش برآشفتگان و جزیی از جنبش اشغال وال استریت می دانیم و با آرزوی تحقق دمکراسی، برابری، آزادی و عدالت به استقبال سال آینده می رویم.

Robbery and armed conflict in the motorcycle track Borazjan

خرین نتايج بررسي پرونده هاي مادران در ايران

خرین نتايج بررسي پرونده هاي مادران در ايران

شنبه ٤ دي ماه ١٣٩٠ ژیلا مهدويان (مادر حسام ترمسي) و دخترش مریم نجفی براي اطلاع از نتيجه دادگاه بدوي، به شعبه ٢٦ دادگاه انقلاب احضار شدند. قاضی پرونده، ژیلا مهدویان را به ٥ سال حبس تعزیری و دختر ایشان مریم نجفی را به ٢ سال حبس شامل تحمل یک سال و نیم حبس تعلیقی برای مدت ٥ سال و ٦ ماه حبس تعزیری محکوم کرد.

دادگاه آنها در ٩ آذر ١٣٩٠ با ریاست قاضی پیرعباسی برگزار شده بود. لازم به توضیح است این دو نفر در تاریخ هفده مهر ١٣٨٩ و در منزل دستگیر شده بودند.
خانم مهدویان با تحمل ٥٠ روز حبس با وثیقه ٢٠ میلیون تومانی آزاد و دختر وی نیز پس از ١٣ روز حبس با فیش حقوقی آزاد شده بود.

قاضي پرونده، ژيلا مهدويان را با هفت اتهام شامل: ارایه گزارش به شبکه های خارجی، شرکت در اغتشاشات، اقدام علیه امنیت ملی، شرکت در گروه مادران عزادار، قصد خروج غیرقانونی از کشور، ارایه گزارش علیه جمهوری اسلامی در دادگاه های آلمان و داشتن ماژیک سبز و قرمز به منظور شعار نویسی و خانم مریم نجفی را با دو اتهام شامل: اقدام علیه امنیت ملی و قصد خروج غیرقانونی از کشور محاكمه كرد.

هم چنين در همان روز، دادگاه رسيدگي به پرونده منصوره بهكيش، جهت بررسي دو اتهام " تبليغ عليه نظام" و " ايجاد اجتماع و تباني براي بر هم زدن امنيت ملي از طريق تشكيل گروه مادران عزادار" در شعبه ١٥ به رياست قاضي صلواتي برگزار شد.
لازم به ذكر است، كليه اتهامات وارده توسط نامبرده رد شد و وكيل ايشان قرار است تا روز شنبه 10 دی ماه لايحه حمايت را به دادگاه تحويل دهد.



در دادگاه منصوره بهكيش چه گذشت!
دادگاه نامبرده ساعت ١٠ صبح چهارم دی ماه ١٣٩٠ در شعبه ١٥ دادگاه انقلاب واقع در خیابان معلم تهران به ریاست قاضی صلواتی در حضور نماینده دادستان به نام نوری برگزار شد و تا ساعت ١٢ به طول انجامید. منصوره بهکیش به اتفاق وکیل اش در دادگاه حاضر شد.

برخورد قاضی و نماینده دادستان بسیار بد گزارش شده است. قاضی اتهام های وارده را به دلیل حضور ایشان در پارک لاله و دیدار و دلجویی از مادران داغدار و حضور در گورستانها و برنامه ریزی آموزشی و مستندسازی برای گروه مادران عزادار ذکر کرده است.
منصوره بهکیش اظهار داشت: " من هیچ یک از اتهام های وارده را نمیپذیرم زیرا مادران عزادار یک جریان خودجوش بوده است که پس از کشتار خیابانی انسان های بی دفاع که برای ساده ترین حقوق خود دست به اعتراض زده بودند، ایجاد شد." او پذیرفت که با مادران همدردی کرده است و این دلجویی را جزو حقوق شهروندی هر انسانی می داند که هیچ مقامی نمی تواند این حق را از او یا دیگری بگیرد یا فرد را به این دلیل مجرم قلمداد کند.

او همچنین گفت: " من درد کشیده ام زیرا شما شش تن از خانواده ام را کشته اید و درد انسان های دردمند را درد خود می دانم. شما به جای اینکه مرهمی بر زخم های ما خانواده ها بگذارید، هر روز داغ ما را تازه می کنید و پس از این همه
سال نه تنها هیچ پاسخی بر چرایی و چگونگی کشتارهای عزیزانمان نداده اید، به اشکال مختلف ما و تمامی خانواده ها را مورد اذیت و آزار قرار میدهید".
قاضی در پاسخ گفت: " مگر من آنها را کشته ام، برو یقه آنهایی را بگیر که خواهر و برادرانت را کشته اند. این پرونده ربطی به خانواده تو ندارد".

ناوگان پنجم آمریکا: اجازه اختلال در تنگه هرمز را نمی‌دهیم bbc

- چهارشنبه 28 دسامبر 2011 - 07 دی 1390

تنگه هرمز یکی از معابر حیاتی انتقال نفت در دنیاست

یک روز بعد از تهدید ایران به بستن تنگه هرمز در صورت اعمال تحریم‌های نفتی، ناوگان پنجم نیروی دریایی ارتش آمریکا اعلام کرد که اجازه نخواهد داد رفت‌وآمد کشتی‌ها در تنگه هرمز با اختلال روبه‌رو شود.

مطالب مرتبط

• در پی تهدید ایران بهای نفت در نیویورک از ۱۰۰ دلار فراتر رفت
• ایران: اگر نفت ما را تحریم کنند، تنگه هرمز را می‌بندیم

• مسائل امنیتی ایران

سخنگوی این ناوگان در پاسخی کتبی به سوال بی‌بی‌‎سی درباره احتمال بستن تنگه هرمز توسط ایران نوشت: "جریان آزاد جابه‌جایی کالا و خدمات از طریق تنگه هرمز برای رشد اقتصادی جهان و منطقه حیاتی است.
هر کشوری که آزادی تردد در یک تنگه بین‌المللی را تهدید کند، به طور حتم جایی در جامعه بین‌الملل ندارد و هیچ گونه اختلالی در این زمینه تحمل نخواهد شد."
در این بیانیه همچنین گفته شده که نیروی دریایی آمریکا نیرویی "انعطاف‌پذیر با توانی بالاست که متعهد به برقراری امنیت و ثبات در منطقه است و برای اطمینان از آزادی رفت‌وآمد، همواره آماده برخورد با اقدامات بدخواهانه است."
محمدرضا رحیمی، معاون اول رئیس جمهوری ایران روز سه شنبه، ششم دی (۲۷ دسامبر) هشدار داده بود که در صورت تحریم خرید نفت ایران توسط کشورهای غربی، جمهوری اسلامی جلوی عبور نفت کشورهای دیگر را از تنگه هرمز خواهد گرفت.
در واکنشی دیگر دولت فرانسه هم از جمهوری اسلامی ایران خواست تا به حقوق بین‌الملل و حق رفت‌وآمد آزاد احترام بگذارد.
برنار والرو، سخنگوی وزرات خارجه فرانسه گفت: "علاوه بر مسائل مربوط به حقوق بشر و برنامه هسته ای، به مقام های ایران گوشزد می کنیم که به حقوق بین الملل، به ویژه حق رفت وآمد در آب ها و تنگه های آزاد احترام بگذارد.
آقای والرو گفت که تنگه هرمز تنگه‌ای بین‌المللی است و "تمام کشتی‌ها صرف نظر از رنگ پرچمشان حق دارند از این تنگه عبور کنند."
اتحادیه اروپا در هفته های اخیر از بررسی توقف خرید نفت از ایران خبر داده بود و دیپلمات‌های این اتحادیه به همراه دیپلمات‌های آمریکایی، ژاپنی، کره جنوبی و بعضی کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، در نشستی در رم به بررسی این موضوع و روش های دیگر تشدید تحریم ها علیه ایران پرداختند.
اتحادیه اروپا روزانه حدود ۴۵۰ هزار بشکه نفت خام از ایران می خرد.
نیروی دریایی ارتش ایران در روزهای اخیر مانوری نظامی را در آب های مجاور تنگه هرمز، دریای عمان و اقیانوس هند برگزار می کند.
فرمانده این نیرو پیش از این گفته بود که کشورش توانایی بستن تنگه هرمز را دارد، اما تصمیم گیری در این مورد به عهده "بزرگان" است.
آمار منتشر شده توسط اداره اطلاعات انرژی آمریکا نشان می دهد که در سال ۲۰۰۹ حدود ۱۷ درصد کل نفت صادراتی جهان، معادل ۱۵.۵ میلیون بشکه نفت خام، از تنگه هرمز عبور کرده بود.

نادر- ام كلثوم ترثي عبد الناصر

أنشودة وداع (رحيل الزعيم جمال عبد الناصر) رحمه الله 3-4

اعظم جنازه في التاريخ

جمال عبد الناصر وحسنى مبارك فى فيديو نادر

خانومها حتما تا آخر ببینند .....

بالصور: أطفال للبيع في الاردن

واشار الى احد اطفاله وهو حسين الذي يبلغ من العمر عامين، قائلا: “هذا هو ابني الذي فقد امه خلال الولادة”، ويستمر مسلسل الفقر في عائلة احمد المصري ويدخل معه المرض الذي اصاب رب تلک الاسرة ليفقده القدرة، حسب قوله ...

رمز الخبر: 6683

تأريخ النشر: 27 December 2011 - 18:29

شبکة تابناک الأخبارية: "لو کان الفقر رجلا لقتلته” ، تلک هي اقوى العبارات التي قيلت للتعبير عن الفقر وما يلحقة بالمجتمعات ، لأن الفقر له من الاثار السيئة في السلوک، التي قد تنتج للمجتمعات افرادا تمتهن السرقة والقتل وبيع الحرمات، وهي من الامور التي تترک اثرها السئ على الفرد والمجتمع.

یوم أمس، حيث کانت الساعة تشرف على الخامسة مساء وفي اعتصام للصحفيين امام مجلس الاعيان في عمان للاحتجاج على المادة 23 من قانون مکافحة الفساد، احتشد من اراد ان يقف مع الصحافة للتعبير عن رفض تلک المادة.

المفاجأة کانت ان هناک من وقف وألبس الاطفال عبارات للبيع وهم بحالة حزن ارتسمت على تلک الطفولة التي نقتلها کل يوم علامات کثيرة لمن اراد ان يقرأ ويمعن في القراءة، کلها کانت بخط کبير لا يحتاج الى نظارة طبية لتعرف حالة البؤس التي رسمها هذا الفقر اللعين على وجوه اطفال، وعيونهم تبحث عن معين بين المعتصمين لعله يقف ويتبنى قضيتهم التي هي قضية شعب کامل يعاني من الجوع والفقر وهناک من يقف ليدافع عن الفاسدين ويصدر لهم القوانين لکي يحميهم.

"للبيع”، هذا الشعار الذي بيعت من اجله مقدرات الوطن، فجاء احمد المصري من محافظة عجلون الاردنية وتحديدا من لواء کفرنجة ليعبر بطريقة تحفز المشاعر لدى من يقول انه ينتمي للانسانية، لينصف اطفاله من جوع وفقر يدق اجساد اطفاله، فکانت تلک الصرخة من اب فجع بالکثير من الامور، اولها ضياع مصدر رزقه وهو مخبز، حاملا ملفات يعرضها على الموجودين ويکمل وهو يتلعثم بالکلمات التي تخرج نزف القلوب ، ليکمل ان زوجته التي ادخلت بحالة ولادة الى احد المستشفيات ماتت حسب قوله "بخطأ طبي”.

واشار الى احد اطفاله وهو حسين الذي يبلغ من العمر عامين، قائلا: "هذا هو ابني الذي فقد امه خلال الولادة”، ويستمر مسلسل الفقر في عائلة احمد المصري ويدخل معه المرض الذي اصاب رب تلک الاسرة ليفقده القدرة، حسب قوله، على العمل ليبدأ مشوار طرق الابواب ولکن انعدمت الاستجابة من المسؤولين لانقاذ تلک العائلة من الجوع والفقر والحرمان.

"والله بمال الدنيا ما ابيع اظفر من اطفالي”
"إبراهيم 18 عاما للبيع ، علي 12 عاما للبيع ، ضامن 9 اعوام للبيع ، سليمان وأحمد 4 سنوات للبيع ، حسين وهو الطفل الصغير يبلغ عامين للبيع وابنتان للبيع”، احمد فاجأ الجميع عندما قال: "والله بمال الدنيا ما ابيع اظفر من اطفالي، ولکن اردت ان يعلم الجميع بقصتي التي سعيت من ورائها الى ان ألبس اطفالي عبارات للبيع ، فقط للفت الانتباه لنا ولنقول ان الجوع کافر. وقد جعل الله تعالى للفقراء نصيباً في الزکاة، ويُعطى الفقير تمليکاً، ويُعطى حتى يغتني، ويزول فقره، قال تعالى : ( إِنَّمَا الصَّدَقَاتُ لِلْفُقَرَاءِ وَالْمَسَاکِينِ وَالْعَامِلِينَ عَلَيْهَا وَالْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ وَفِي الرِّقَابِ وَالْغَارِمِينَ وَفِي سَبِيلِ اللَّهِ وَابْنِ السَّبِيلِ فَرِيضَةً مِنَ اللَّهِ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَکِيمٌ ) التوبة/60 ، وقال تعالى : ( وَالَّذِينَ فِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ )”.

نظر کميته مرکزی سازمان فدائيان خلق ايران(اکثريت)در باره بازنشستگی سياسی آقای فرخ نگهدار و محاکمه او

نظر کميته مرکزی سازمان فدائيان خلق ايران(اکثريت)در باره بازنشستگی سياسی آقای فرخ نگهدار و محاکمه او پنچم نوامبر۲۰۱۱ آقای فرخ نگهدار ۶۵ ساله شد. عمرش دراز باد! وی در مراسمی که به همين مناسبت در يکی از رستورانهای لندن برگزار کرده بود، کناره گيری خود از سازمان فدائيان خلق ايران (اکثريت) و اتحاد (حزب) جمهوری خواهان را اعلام کرد. کميته مرکزی سازمان فدائيان خلق ايران (اکثريت) با نگاه مثبت به استعفای بسيار بسيار دير هنگام آقای نگهدار، لازم به ذکر می داند که حضور آقای نگهدار در جنبش فدائی از همان ابتدا يکی از موضوعات جنجالی و بحث برانگيز بوده و همواره شک و ترديدها و گمانه زنی هايی را همراه داشته است. آنچه که تا کنون مسلم است، اين است که فرخ نگهدار نه به سازمان چريکهای فدايی خلق ايران تعلق داشت و نه به آرمان و آماج آن معتقد بود. او خاستگاه بورژوايی داشت و هيچوقت به طبقه خود پشت نکرد. فرخ نگهدار پيرو افکار و عقايد بورژوايی بود که با تقلب و نوعی کودتای سازمانيافته بدرون جنبش فدايی راه يافت و با تقلب به رهبری آن رسيد. او همراه با تيم مطالعاتی گروه زنده ياد بيژن جزنی دستگير و در سال ۴۹ با نوشتن توبه نامه در زندان، مورد عفو ملوکانه قرار می گيرد و آزاد می گردد. فرخ نگهدار بعدها اين دوران را به حساب مبارزه چريکی تبليغ ميکند! بعد از عفو ملوکانه و آزادی از زندان، به افغانستان متواری می شود. در آن زمان، رژيم خونخوار پهلوی ۹ تن از فرزندان خلق را با يک برنامه از پيش تعيين شده ناجوانمردانه در بلنديهای زندان اوين به رگبار می بندد. بعد از اين جنايت رژيم، فرخ نگهدار در افغانستان دستگير و به ايران بازگردانده می شود و تا سال ۵۷ در زندان بسر می برد. امروز مشخص نيست که در مسئله آزادی او و لو رفتن مباحث گروه زنده ياد بيژن جزنی در زندان و آگاهی وزارت اطلاعات از اين مباحث که به تيرباران اين گروه منجر شد، چه عوامل وعناصری دخيل بوده است! فرخ نگهدار بعد از آزادی از زندان شيراز در سال ۵۷ و در جريان انقلاب، به تشکيل يک رهبری موازی اقدام می کند و در اولين انتخابات کميته مرکزي، در اثر تقلب در آرا توسط مهدی فتاپور، تقلبی که موجب حذف رفيق زنده ياد هادی لنگرودي، از رهبران مورد احترام چريکهای فدائی خلق گرديد و در انشعاب اقليت از سازمان نيز بی تأثير نبود، به کميته مرکزی راه می يابد و بدين ترتيب، سرنوشت بزرگترين سازمان چپ ايران با تکميل اعضای اين باند رقمی ديگر می خورد. فدائيان بسيار خوب می دانند که اگر چه دستگاههای امنيتی و مزدوران هر دو رژيم پهلوی و جمهوری اسلامی با ترور، اعدام و کشتار فدائيان در شکنجه گاهها و ميادين اعدام ، در جنگلها و خانه های تيمي، در کوچه و خيابانها نتوانستند عزم و اراده فدائيان را در هم شکسته و جنبش فدائی را نابود سازند، ولی گروهی باندباز و متقلب برهبری آقای فرخ نگهدار، با بدست گرفتن رهبری سازمان...(اکثريت)، موفق شد آن را تا سرحد اضمحلال و نابودی بکشاند. آقای نگهدار در مراسم ۶۵ سالگی خود بعد از شرح «داستان زندگی» اش، جهان بينی بورژوايی خود را چنين فرمولبندی کرد: «آن زمان من فکر می کردم که اين مسئله عدالت مهمترين مسئله زندگی ماست. ولی اين کشاکشها و اين فراز و نشيبها و اينايی که داشتيم، منو به اين نتيجه رسوند که نه! اگر ما آزادی را قربانی عدالت بکنيم، اون وقت آن عدالت ميشه عدالتی که ميگه من از تو بهتر می فهمم، بشين سر جات. من روزگار تو را بهتر می کنم و اين بنظر من خيلی خيلی عجيب می آمد. بعد از مدتها و اين وقايعی که توی اطراف ديديم، بنظرم آمد که آزادی مقدم بر عدالته و اگر اين نباشه هيچ چيز ديگری به درد نمی خوره...». آقای نگهدار، قريب بيست و پنج سال پيش از اين هم، زمانيکه در اتحاد شوروی اقامت داشت، افکار و نقطه نظرات بورژوايی خود را در يک کنفرانسی که برای اعضای سازمان تحت رهبری خود در تاشکند تشکيل داده بود، در قالب مخالفت با کار برای همه بيان کرده، گفت: «در جامعه شوروی همه را مجبور کرده اند کار بکند و هيچ راه ديگری غير از کار کردن برای امرار معاش در پيش پای انسانها باقی نگذاشته اند. زندگی در اين جامعه هيچ چشم اندازی ندارد...». بدين ترتيب، اگر چه حامل اين ديدگاه منظور خود را از اينکه انسان از چه راهی «غير از کار کردن» می تواند زندگی خود را تأمين نمايد، توضيح نمی دهد و آزادی را مقدم بر عدالت و حتی اين دو مفهوم را در مقابل هم قرار می دهد، در واقع، يا نمی فهمد که از آقای نگهدار بعيد است و يا درست اين است که عمدا نمی خواهد به پيوند ارگانيک، ديالکتيکی و علت و معلولی اين دو مقوله اعتراف نموده و آنها را لازم و ملزم همديگر بداند، معلوم است که با به نمايش گذاشتن سفسطه بازی و تبهکاری گستاخانه خود، بهره کشی و غارتگري، رانت خواري، دزدی و سرقت، بورس بازی و بانکداری را مهمترين راه تامين زندگی تعريف می کند و اين، دقيقا ترجمان همان نظريه بی پايه مدبران بی تدبير بورژوازيست که در مواجه با واقعيات انکارناپذير سوسياليسم، از دهها سال پيش به چنين سفسطه بازی بيشرمانه ای متوسل شدند. باند بورژا- متقلب فرخ نگهدار در رهبری سازمان، در طول دوره مهاجرت در خاج از کشور نيز توانست با طرد و حذف تقريبا تمامی کمونيستها از صفوف آن، تسلط خود بر تشکيلات را توسعه و تحکيم بخشيده و پرونده سراسر خطا و خيانت خود را برای مدتی به محاق ببرد. با اين وجود، آقای نگهدار زمانی استعفای خود را اعلام کرد که طشت رسوايی اش از بام افتاده بود و تقريبا از دو نيم دهه پيش از سوی بدنه سازمان در داخل و خارج کشور و بسياری همراهان ديروزی او کنار گذاشته شده بود و اين موضوع در قطعنامه های ۱۶ و ٣۱ پيشنهادی رفقای «در دفاع از سوسياليسم» به کنگره های يازده و دوازده سازمان و همچنين، در بيانيه ها و اعلاميه های متعدد فراکسيون کمونيستی سازمان نيز منعکس شده است. اين رفقا ضمن برشماری موارد اتهام آقای فرخ نگهدار، اخراج وی از صفوف سازمان فدائيان خلق ايران (اکثريت) را گام مهمی در جهت کمک به بازيابی هويت فدائی سازمان، بازگشت و فعال شدن جمع کثيری از فدائيان به تشکيلات، ممانعت از هزينه کردن حيثيت فدايی و کمک به همگرايی نيروهای چپ با سازمان ارزيابی کرده بودند. آقای نگهدار به عبث می پندارد که با استعفای دير هنگام از پاسخگوئی به اتهامات خود شانه خالی خواهد کرد. دادگاه جنبش انقلابی ايران دير و زود او و ياران متقلب و کلاهبردارش را خواه مستعفی باشند و خواه همچنان به تخريب حيثيت فدايی ادامه بدهند، بخاطر سياستهای ضدکمونيستی- ضدفدايی شان که به پراکندن کمونيستها از سازمان...(اکثريت)، «شکوفايی رژيم جمهوری اسلامی» و قتل و کشتار انقلابيون بسياري، از جمله سعيد سلطانپور توسط رژيم خون آشام حاکم بر ايران منجر گرديد، بازخواست خواهد کرد. کما اينکه در حدود بيست سال پيش در کنگره اول اول سازمان، گام مهمی در اين جهت برداشته شد و کنگره، کميسيونی را برای تحقيق و رسيدگی به عملکرد رهبری تشکيل داد. ولي، اين کميسيون بخاطر عدم همکاری رهبری وقت در ارائه اسناد و مدارک لازم که در واقع توسط همين آقای نگهدار به سرقت رفته بود، نتوانست کاری از پيش ببرد. با اين همه، کميته مرکزی سازمان فدائيان خلق ايران (اکثريت) معتقد است که آقای فرخ نگهدار و همدستان او بايد در يک دادگاه صالح و بيطرف به اتهامات زير، پاسخ دهند: ــ تحميل سياست فاجعه بار «شکوفايی جمهوری اسلامی» به سازمان که به سود رژيم و بر ضد منافع مردم ايران بود؛ ــ اجرای سياست فاجعه بار ادغام سازمان در حزب توده ايران بجای وحدت اصولی با آن که به دستگيری و شهادت شمار زيادی از رفقای شاغل در ارگانهای نظامی کشور منجر شد. امری که در تسری تبعات حمله رژيم به حزب توده ايران به تشکيلات سازمان و دستگيری و شهادت تعدادی از رهبران و کادرهای کارآمد سازمان (از جمله شناسايی و دستگيری رفقا انوشيروان لطفي، رحيم اسداللهی و ... ) تأثير مستقيم داشت؛ ــ سازماندهی نادرست تشکيلات و نقش اصلی آنها در ايجاد دسته بندی های غيردمکراتيک در درون کميته مرکزی و ارگانهای سازمانی پس از ضربات سال ۶۲ که ضربات فاجعه بار ۶۵ را منجر شد و باعث به شهادت رسيدن ده ها تن از اعضا و کادرهای سازمان گرديد؛ ــ عدم همکاری با کميسيون برگزيده گنگره اول برای تحقيق در خصوص ضربات سال ۶۵؛ ــ سرقت اسناد سازمانی از گاوصندوق سازمان در تاشکند و عدم ارائه آن به کميسيون تحقيق بر اساس اظهارات اعضای منتخب کميسيون تحقيق در گنگره اول سازمان؛ ــ ضبط و غصب دارايی های سازمان در تاشکند با همدستی آقايان علی توسلی و کريم حميدی فر، موسوم به کريم کفاش؛ ــ برنامه ريزی روند استحاله سازمان برای انحلال، با سوق دادن اعضای سازمان به عضويت مکرر در اتحاد (حزب) جمهوری خواهان؛ ــ عضويت همزمان در دو تشکيلات: سازمان فدائيان...(اکثريت) و اتحاد (حزب) جمهوری خواهان؛ ــ دفاع ايدئولوزيک از نظام سرمايه داری در نوشته ها و مصاحبه ها و ترويج مستمر ديدگاه های مغاير با اهداف برنامه ای سازمان بمناسبتهای مختلف، از جمله، در جشن بزرگداشت ۱۹ بهمن در سال ٨۶؛ ــ تلاش برای جاانداختن نوع ديگری از سياست فاجعه بار «شکوفايی جمهوری اسلامی» با ارائه تحليل ها و نوشتن نامه های مشورتی به رهبر ديکتاتور و خونريز جمهوری اسلامی و دفاع از اجرای برنامه نئوليبرالی «هدفمند کردن يارانه ها» توسط دولت احمدی نژاد. کميته مرکزی سازمان فدائيان خلق ايران(اکثريت)

'Video shows Muammar Gaddafi being sodomized'

سرود انتفاضه.wmv

جنبش ضد سرمایه داری، ریشه های بحران و چشم انداز آن

جنبش ضد سرمایه داری، ریشه های بحران و چشم انداز آن

ناصر زرافشان
سخنرانی ناصر زرافشان* در سمینار "همبستگی با جنبش جهانی ضد سرمایه داری، ریشه های بحران و چشم انداز آینده"- کرج- آبان 1390
به سهم خودم بسیار خوشحالم از زیارت دوستان. بسیاری از گفتنی ها را دیگران در ضمن سخنان خود گفتند و من از تکرار آنها خودداری می کنم. اما چند نکته ناگفته هم در ذهنم هست که به طور مشخص به موضوع جلسه امروز یعنی “جنبش ضد سرمایه داری، ریشه های بحران و چشم انداز آن” مربوط می شود که سعی خواهم کرد آنها را بیان کنم. اما پیش از بحث اصلی، مایلم یکی دو نکته را راجع به برخی سخنانی که امروز در این جلسه مطرح شد، گوشزد کنم.

یکی از دوستان در مقام نقد دیگران، بارها تأکید کرد که پس از فروریختن دیوار برلین، دور تازه ای شروع شده که با گذشته تفاوت دارد و با توجه به نقشی که امروزه مثلا شبکه هایی چون بی بی سی و صدای آمریکا در گردش اطلاعات ایفا می کنند، دنیای کنونی، دیگر دنیای قبل از فروریختن دیوار برلین نیست و باید نگاه گذشته را کنار گذاشت و شرایط و مقتضیات این دوره را دریافت و.... من می خواهم به این دوست عزیز بگویم اتفاقا ما امروز برای این دور هم جمع شده ایم که بگوییم دوره ای که با فروریختن دیوار برلین شروع شد هم، از سال 2010 به پایان رسیده و دوره تازه ای شروع شده است که با دوره پس از فروریختن دیوار برلین هم، تفاوت دارد؛ ولو اینکه برخی به همین سادگی و تاکنون، متوجه حلول این دوره جدید نشده باشند.

دنیایی است سریع التحول، که در آن تغییرات عمیق و دوران سازی در جریان است و از این رو پی درپی در آن، رویدادهای غافلگیرکننده ای روی می دهد که نماد این تغییرات هستند، بسیاری انتظار آنها را ندارند و از این رو مدت ها طول می کشد تا کاملا متوجه دامنه و عمق آنها بشوند. در زمره این رویدادها، دیروز فروریختن دیوار برلین بود و امروز “بهار عرب” و جنبش اعتراضی سراسری در کشورهای سرمایه داری امپریالیستی، که از جمله و مهم ترین آنها، “جنبش اشغال وال استریت”است. بسیاری، قله ای را که در چشم انداز پیش روی آنها است و به فاصله ای از آنها قرار گرفته، به راحتی می بینند، اما قله ای را که خود، در دامنه آن ایستاده اند، نمی بینند.

تحولات اجتماعی هم مانند بسیاری دیگر از تغییراتی که در عرصه هستی به طور دائم روی می دهند، شکل موجی دارند و طی جذر و مدهایی به پیش می روند. پس از جنگ جهانی دوم، یک دوره پیشروی جنبش های دموکراتیک به وجود آمد که چند دهه طول کشید. شکست نازیسم و فاشیسم و پیروزی جنبش های مردمی و دموکراتیک، که در طول دوران جنگ با اشغالگران فاشیست جنگیده بودند، شرایطی را فراهم آورد که پس از پایان جنگ، جنبش های دموکراتیک در عرصه جهانی تسلط داشته باشند. عقب نشینی و امتیاز دادن سرمایه داری به مردم، در خود کشورهای امپریالیستی، به صورت شکل گیری “دولت رفاه” خود را نشان داد. انقلاب چین، انقلاب های کره و ویتنام و سایر کشورهای جنوب شرقی آسیا و انقلاب های آمریکای لاتین، از مشخصات این دوره است که با خیزش های ملی و ضد امپریالیستی در ایران، مصر و سایر کشورهای عربی، اندونزی؛ جنبش های رهایی بخش ملی در مستعمرات آفریقایی سابق و شکل گیری “جنبش باندونگ” (غیر متعهدها) دنبال شد.

آنگاه با ضد حمله امپریالیسم، شکست اعراب در جنگ شش روزه 1967، کودتاهای خونین در امریکای لاتین با حمایت امپریالیسم امریکا و تحمیل دیکتاتوری های نظامی و شبه فاشیستی بر بسیاری از این کشورها، کودتا و برگشتن ورق در اندونزی و بسیاری از کشورهای آفریقایی که تازه به استقلال رسیده بودند؛ دوره ای از تاخت و تازهای امپریالیستی و پسروی جنبش های دموکراتیک آغاز شد که با فروپاشی بلوک شوروی و فرو ریختن دیوار برلین به اوج خود رسید.

اما امروز با اوج گیری دوباره جنبش های دموکراتیک در کشورهای امریکای لاتین طی دهه گذشته؛ با شکست الگوی نولیبرالی در کشورهای سرمایه داری، که به جای “دولت رفاه” قبلی از دهه هفتاد قرن گذشته بر سر کار آمد و بحران اقتصادی عمیق این کشورها و جنبش های اعتراضی حاصل از آنها و فقر و مشکلاتی که برنامه های تعدیل ساختاری آن برای کشورهای پیرامونی به وجود آورد؛ جنبش کشورهای عرب خاورمیانه و شمال آفریقا موسوم به بهار عرب؛ انتقال مرکز ثقل اقتصادی جهان از غرب به شرق؛ دور تازه از پیشروی جنبش های دموکراتیک و ضعف و انحطاط و بحران در کشورهای سرمایه داری آغاز شده است که اگرچه هنوز نمی توان در مورد دستاورد نهایی و آینده آنها اظهار نظر قطعی کرد، اما می توان به طور قطعی گفت که دوره قبلی رکود و پسرفت جنبش های دموکراتیک هم، به سر رسیده است.

***

اما بپردازیم به موضوع اصلی بحث امروز یعنی "جنبش ضد سرمایه داری، ریشه های بحران و چشم انداز آن".

نظام سرمایه داری، در چشم انداز عمومی و بلندمدت، به طور ذاتی و از ابتدا، بر هرج و مرج تولید مبتنی بوده و از خلال بحران ها رشد کرده است؛ زیرا با نظم و برنامه، بیگانه و از آن گریزان است. این نظام می گوید بگذار بازار تعیین کند که چه کسی می تواند و چه کسی باید از میان برود. بازاری که هیچ گونه شعور انسانی در آن وجود ندارد، باید برای انسان هایی که صاحب شعورند، تعیین تکلیف کند که چه چیزی تولید شود، چه چیزی تولید نشود و چه مقدار تولید شود و چه مقدار نشود. از آنجا که در چنین شرایطی، قانون جنگل حکمفرما است و آزادی عمل آنهایی که قوی تر اند، تضمین می شود و در چنین شرایطی آن کسی می تواند باقی بماند که قوی تر است؛ به همین دلیل این روش، همیشه مورد حمایت اقلیت قوی تر بوده که اکثریت را غارت می کنند.

افزایش مداوم حجم سرمایه و گسترش هر روز بیشتر ابعاد تولید و در نتیجه حجم هر روز بیشتر کالاهای تولید شده در روند انباشت، به قیمت کاهش مداوم قدرت خرید توده پایینی جامعه که فاقد وسایل تولیدی و فقط فروشنده نیروی کار خود هستند، انجام می گیرد که باید خریدار و مصرف کننده انبوه کالاهای هر روز بیشتری باشند که تولید می شود. اما چون انباشت سرمایه و گسترش ابعاد تولید، از محل کاهش قدرت خرید اکثریت وسیع جامعه تحقق یافته است، تشدید تضاد بین تولید و مصرف، منجر به بحران های ادواری اضافه تولید می شود:

از یکسو انبوه کالاهایی وجود دارد که در جریان بازتولید فزاینده (انباشت)، تولید شده اند و از سوی دیگر، فقر و محرومیت مردمی که قدرت خرید ندارند و بسیاری از آنها بیکارند. این همان وضعیتی است که فوریه، سوسیالیست فرانسوی، در توصیف آن می گوید فراوانی و وفور، منشاء احتیاج و محرومیت می شود. رکود، موجب بیکاری و پریشانی و محرومیت توده مردم و کسادی و ورشکستگی و از میان رفتن موسسات تولیدی ضعیف تر و در نهایت کاهش سطح تولید، نسبت به دوره رونق، می شود. پس از مدتی، به دلیل رکود در بازار اشباع شده قبلی، دوباره به طور نسبی جا باز می شود و یک بهبود نسبی پدید می آید تا همین چرخه، از نو تکرار شود.

این تصویر خیلی کلی و ساده بحران های ادواری اضافه تولید است. اما در گفتگو از بحران های اخیر، که به طور عمده جنبه مالی دارند، باید به بعضی ویژگی ها و تحولاتی که در گذشته نزدیک، بستر و زمینه بحران های جاری بوده اند هم، توجه کرد که از میان آنها، دو مورد اهمیت بیشتری دارد:

- یکی، تغییر جهت نظام حاکم سرمایه داری در اواخر دهه هفتاد قرن بیستم، که طی آن “دولت رفاه” را برچیدند و سیاست های نولیبرالی و نئوکانی را جایگزین آن کردند که نتایج این تغییر جهت، اکنون به تدریج خود را نشان می دهد.

- دیگری، تشدید مالی گری بر این بستر جدید و تسلط و استقلال سرمایه مالی و روش های آن، که در این چند دهه اخیر بر زمینه نولیبرالی مورد بحث، صورت گرفت و ماهیت فعالیت ها و عملکرد سرمایه مالی و تفاوت آن با سرمایه صنعتی و مولد.

بین این دو مقوله البته ارتباط ذاتی و طبیعی وجود دارد که ذیلا در مورد هر یک از آنها توضیح مختصری خواهیم داد.

دولت رفاه، سرمایه داری تعدیل شده بود. این دولت، حاصل سازش نظام سرمایه داری حاکم با جنبش دموکراتیک و سوسیال دموکراسی بود که در فضای سیاسی پس از جنگ دوم، بر فضای عمومی سیاسی این کشورها غلبه داشت. دولت رفاه، عمدتا بر الگوهای کینزی مبتنی بود که از سمت تقاضا تنظیم می شوند و به همین جهت، در عرصه خدمات اجتماعی و رفاه عمومی - اشتغال، بهداشت و درمان، آموزش و پرورش، خدمات بیمه و تأمین اجتماعی و ...- انجام تعهدات قابل توجهی را در این زمینه ها برای طبقات کم درآمد به عهده داشت. اما وقتی از اواخر دهه هفتاد قرن گذشته، سیاست های سرمایه داری قرن نوزدهمی مجددا مطرح شد و به تدریج، جای دولت های رفاه را گرفت، اقتصاد سرمایه داری با طرحی که تحت رهبری امریکا و به وسیله مجموعه کشورهای امپریالیستی، به طور هماهنگ تهیه و اجرا شد و به “اجماع واشنگتن” موسوم است؛ از طریق خصوصی سازی ها؛ حذف یارانه ها؛ حذف هزینه های دولت در زمینه خدمات عمومی؛ تغییراتی که در نظام مالیاتی و مالیه عمومی کشور به سود شرکت ها و صاحبان درآمدهای کلان و به زیان توده مردم داد؛ حذف نظارت دولت بر فعالیت بانک ها و موسسات مالی؛ لیبرالیزه کردن تجارت و بازکردن عرصه برای فعالیت لگام گسیخته و بدون نظارت بر سرمایه های بزرگ به خصوص سرمایه مالی؛ فشار بر مردم را افزایش داد و فاصله فقر و ثروت در مدتی کوتاه، چنان افزایش یافت که به گفته دیوید هاروی، (در مصاحبه ای که ساشالیلی در سال 2006 با او انجام داده است و ترجمه فارسی این مصاحبه، در کتاب ایدئولوژی نولیبرال، گرد آوری و ترجمه پرویز صداقت، موسسه انتشارات نگاه آمده است) “مثلا در امریکا، سهم یک درصد بالایی جمعیت از درآمد ملی، در فاصله سال های 1979 تا 2000 سه برابر شد و البته الان با توجه به قوانین مالیاتی که دولت بوش اجرا می کند، وضعیت آنها حتی بهتر هم شده است. مکزیک نمونه دیگری است که در آن، طی دوره کوتاهی بعد از نولیبرالی سازی، ناگهان چهارده تن یا تعداد بیشتری از مکزیکی ها، در لیست جهانی میلیاردر های نشریه فوربس ظاهر شدند. شوک درمانی بازار که پس از فروپاشی در روسیه اجرا شد، به شکل گیری الیگارشی منجر شد که 50 درصد درآمد ملی روسیه را در اختیار دارند. از این رو، در هر کجا که نولیبرال سازی به حرکت در آمد، این تمرکز مهیب قدرت و ثروت در سطوح بالای سلسله مراتب را می بینید. این را در عمل، در “یک صدم درصد” بالایی سلسله مراتب، می بینید.

برای مثال، مطلب کوتاهی در نیویورک تایمز شرح می داد طی بیست سال گذشته، چه اتفاقی برای ثروتمندترین افراد در این کشور رخ داده است. این مطلب نشان می داد که ثروت آنها بر حسب دلار ثابت، در حدود سال 1985 برابر 600 میلیون دلار بود که الان چیزی در حدود 2.8 میلیارد دلار است. طی این دوره، آنها ثروت خود را چهار برابر کردند. آنچه نولیبرال سازی، بسیار خوب انجام داده است، اعاده یا شکل گیری دوباره قدرت طبقاتی باند محدودی از نخبگان سیاسی است.”

او در این مصاحبه نشان می دهد که لیبرالیسم نو، دو نقش عمده ایفا می کند:

یکی اعاده نرخ های بالای سود برای سرمایه داری است و دیگری اعاده قدرت طبقه مسلط سرمایه دار است.

البته این نرخ های بالای سود آوری و این سودهای هنگفت و افسانه ای، از آسمان یا از زمین نمی آید، بلکه از کاهش قدرت خرید طبقات پایین تر و غارت آنان حاصل می شود. وقتی این وضع منجر به بحران می شود هم، راه حل آنها سیاست ریاضت اقتصادی، یعنی فشار بیشتر به مردم است:

همه جامعه ریاضت بکشند برای آن که معدودی، حاصل آن را بالا بکشند!

دولت ها و مسئولین سیاسی هم، در خدمت این سرمایه های مالی و صاحبان آنها هستند. به اصطلاح نمایندگان مردم در نظام سیاسی حاکم، که باید امین مردم و حافظ منافع آنان باشند، گمارده سرمایه و در خدمت آن هستند. صاحبان بانک ها و سلاطین سرمایه مالی، دولت ها و سیاسیون را اداره می کنند؛ نه سیاستمداران و دولت، بانک ها و سرمایه ها را. به همین دلیل، نهادهای دولتی، از بحران هایی که پی در پی بروز کرده است، نه تنها درسی نگرفته اند، بلکه این بحران ها را بهانه ای برای زیر سوال بردن هزینه های دولتی و افزایش فشار بر طبقات پایین، از طریق تشدید خصوصی سازی ها و سیاست های ریاضت اقتصادی قرار می دهند. مالیات افراد و شرکت هایی را که درآمد های کلان دارند، کاهش می دهند و از نظارت موثر بر بانک ها و بازارهای مالی، که مسبب اصلی این بحران ها هستند، طفره می روند و می گویند اینها “کارآفرین” هستند و با سرمایه گذاری خود، محرک رشد اقتصادی می شوند و اینها را باید تشویق کرد! حال آنکه رشد اقتصادی بر پایه حقوق و درآمد های مردم صورت می گیرد نه با مقروض کردن آنها. و چون دولت ها -حتی دولت هایی که سابقا در این کشورها ادعای چپ داشتند- هم سیاست های نولیبرالی را اجرا می کنند و در داخل حکومت ها، گوش شنوایی برای حرف مردم وجود ندارد، مردم ناگزیر شده اند به خیابان ها بریزند و در آنجا حرف خود را فریاد بکشند:

“ما نود و نه درصد هستیم!”

***

اکنون به قسمت دوم بحث می رسیم و ماهیت سرمایه مالی و چگونگی تشدید مالی گری را در شرایط جدید نولیبرالی و نحوه فعالیت و عملکرد آن را طی دهه های اخیر، بررسی می کنیم، چرا که دولت رفاه و تفکری که اساس آن بود و به ویژه مکانیسم های نظارتی آن، برای عملکرد سرمایه مالی، بستر مناسبی نبود.

پیش از ورود به بحث اصلی، برخی توضیحات مقدماتی برای درک بهتر موضوع، لازم است. در اساس و از ابتدا، هدف انسان از فعالیت تولیدی، رفع نیازهای خود، یعنی مصرف آن تولیدات بوده است، نه به دست آوردن سود. به عبارت دیگر، انسان در اصل، برای رفع نیاز خود، برای مصرف، تولید می کرده است. آدمی، برای آن که زنده می ماند، بایستی چیزی می خورد، برای حفظ خویش در برابر سرما و گرما، چیزی می پوشید و برای محافظت خویش از گزند حیوانات وحشی و باد و طوفان و عوامل طبیعی، برای خود سرپناهی فراهم می کرد؛ یعنی خوراک و پوشاک و مسکن، از ضروریات ابتدایی حیات و شرط بقای او بوده است و انسان، به ناگزیر برای تأمین این ضروریات، دست به فعالیت زده است. این فعالیت ها (جمع آوری میوه ها و دانه های خوراکی و بعدها کشاورزی، شکار حیوانات برای خوراک و بعدها دامپروری، تهیه پوشش از پوست و پشم حیوانات و...) ابتدائی ترین شکل های فعالیت تولیدی بوده است که بعدها، در جهات گوناگون گسترش یافته است. اینکه در جریان تولید و از قِبَل تولید - در سازمان خاصی از فعالیت دسته جمعی تولیدی- این امکان فراهم می شود که برخی در نتیجه تصاحب حاصل کار دیگران، صاحب سود و ثروت هم بشوند، از حواشی و پدیده های انگلی سازمان تولید بوده است، نه هدف اصلی خود تولید. چون تولید باید به صورت جمعی انجام شود، همیشه دارای یک سازمان، دارای یک نظام اجتماعی مشخص هم بوده است و در نظام های متعددی از تولید جمعی، این پدیده تصاحب کار دیگران و رسیدن به سود و ثروت، وجود داشته است؛ اما در نظام خاصی از تولید اجتماعی، این پدیده کسب سود و ثروت (به جای مصرف)، به هدف اصلی تولید تبدیل می شود. یعنی تولید نه برای مصرف، بلکه در درجه اول برای کسب سود و ثروت، صورت می گیرد. نام این نظام اجتماعی خاص، سرمایه داری است.

کسی که امروز مثلا کارخانه تولید کفشی را احداث می کند، عاشق کفش نیست و خود و خانواده اش نیز در سال، بیش از چند جفت کفش استفاده نمی کنند، بلکه به دنبال سودی است که از طریق تولید کفش، عایدش می شود. او پول خود را در کار تولید کفش سرمایه گذاری می کند تا پول بیشتری عایدش شود و اگر فردا معلوم شود کار تولید کفش، سودی ندارد و تولید مواد غذایی سود آور است، این فرد، سرمایه خود را به رشته ای منتقل می کند که سود آور است. یعنی به زبان اقتصادی، ارزش مصرفی کالا مورد نظر او نیست، بلکه این ارزش مبادله ای کالا است که انگیزه سرمایه دار تولید کننده را تشکیل می دهد. هرجا سود بیشتری عایدش شود، پول را همان جا می برد، اما لازمه کسب این سود، به هر حال، تولید است. یعنی سرمایه تولیدی، فقط از طریق روند تولید و در خلال تولید، می تواند بخشی از حاصل کار دیگران را تصاحب و به سود و ثروت برسد. اما در حاشیه این نظام خاص، بخش هایی از سرمایه هم هستند (سرمایه ربوی و رانت خوار) که بی آنکه در خود چرخه تولید، دخالت و مشارکتی داشته باشند، بخشی از سود و ثروتی را که در جریان تولید و با کار دیگران ایجاد می شود - با شیوه های خاص- تصاحب و مصرف می کنند. این ماهیت اصلی سرمایه مالی است.

در نظامی که کسب سود - به جای رفع نیازهای اقتصادی انسان یعنی مصرف- در تولید روز به روز محوریت بیشتری کسب می کند؛ زمانی می رسد که سرمایه، به خود روند تولید هم، به عنوان روندی مزاحم اما اجتناب ناپذیر، نگاه می کند که به خاطر کسب سود، ناچار باید آن را طی کند! بنابراین، پول در آوردن نه از تولید و کار، و بدون آنکه این پول در آوردن با جریان تولید ارتباطی داشته باشد، مورد توجه قرار می گیرد. این، اساس فعالیت سرمایه مالی است.

سرمایه داری، کسب سود را به جای رفع نیاز انسان، محور تولید قرار داد و سرمایه مالی، اساسا از تولید چشم پوشی کرده و به دنبال پول در آوردن از خود پول است.

برای پی بردن به ماهیت شیوه هایی که سرمایه مالی بوسیله آنها ارزش های اقتصادی را که در جریان تولید و با کار دیگران ایجاد شده من غیر حق تصاحب می کند، لازم نیست حتما روش ها و افزارهای جدید عملکرد بانک ها و صندوق های سرمایه گذاری خطر پذیر و بازارهای مالی و روش های باصطلاح “مدیریت بدهی پرریسک” یا افزارهای جدید این فعالیت های متقلبانه مثل مشتقه های اعتباری، وام های رهنی، و اوراق بهادار به پشتوانه بدهی و اوراق قرضه بیمه به طور جداگانه و تفصیلی وارسی شوند. عملکرد عمومی سرمایه مالی در همه این موارد، مآلا یکی است: برای هر دارایی و تعهدی، اوراق بهادار صادر می کنند، یعنی به اصطلاح آن تعهد را به اوراق بهادار تبدیل کرده و این اوراق و دارایی های موهوم را در گردش قرار داده و از آنها بهره در می آورند، در حالی که این اوراق بهادار با گردش خود هیچگونه ثروت و ارزش اقتصادی واقعی و تازه ای به وجود نمی آورند، زیرا این عرصه، عرصه گردش است نه عرصه تولید.

آپارتمانی را که در آن سکونت دارید، ارزیابی می کنند و برای آن اوراق بهادار صادر و آنها را در گردش قرار می دهند. برای سرمایه مالی این مهم نیست که این آپارتمان، مورد استفاده شخصی دارد، دارائی شخصی است نه دارائی خصوصی که موضوع خرید و فروش و کسب سود قرار گیرد. سرمایه مالی می خواهد همه چیز را به کالا تبدیل کند تا قابل خرید و فروش شود و بتوان از آن سود در آورد. در نتیجه رانت هایی که در جریان گردش بر روی این آپارتمان می خورند (بی آنکه چیزی به این آپارتمان اضافه شود) قیمت آن افزایش پیدا می کند و خریدار بعدی، یکی مثل شما، که می خواهد این آپارتمان یا یکی مثل آن را بخرد، باید دو برابر شما پرداخت کند. آپارتمان ها دو برابر نشده است و کسانی که این ما به التفاوت را خورده اند در ازای آن آپارتمانی نساخته یا احداث نکرده اند، اما مابه التفاوت قیمت قبلی و بعدی این آپارتمان را عناصر مالی به جیب زده اند.

سهام در واقع بخش های مساوی سرمایه ثابت یک شرکت است و اوراق سهم، نماینده های کاغذی آن سرمایه ثابت و بخش های مساوی آن هستند. یک شرکت تولیدی را در نظر بگیرید که دارای ماشین آلات و تجهیزات، زمین و ساختمان، مواد اولیه و کالاهای ساخته شده در انبارهای خود، پروانه و علائم تجاری، اطلاعات فنی و مالکیت معنوی و... است. اینها همه ثروت اقتصادی و دارای ارزش است. اگر فرضاً مجموع ارزش این دارایی های واقعا موجود، پنج میلیارد تومان باشد و این شرکت دارای 5000 سهم؛ بدیهی است ارزش هر سهم آن یک میلیون تومان خواهد بود، به عبارت دیگر، هر برگه سهم این شرکت نماینده 5000/1 دارایی های آن یعنی معادل یک میلیون تومان از ماشین آلات و تجهیزات و مواد و سایر دارایی های شرکت است. این شرکت مثلا در کار تهیه و توزیع مواد سوختی است و امسال هم از مهر و آبان، بارش برف و باران زودهنگام، خبر از یک زمستان سرد و طولانی می دهد و بحران نفت و گاز را هم خواهیم داشت؛ این در عرف بازارهای مالی به معنای بالا رفتن قیمت سهام شرکت هایی است که در کار سوخت و انرژی فعالیت دارند. ارزش هر سهم یک میلیونی به یک میلیون و نیم می رسد یعنی یک برابر و نیم می شود، اما آن دارائی های واقعی که این سهام نماینده آنهاست تغییر نکرده است و یک برابر و نیم نشده است. ما به ازای واقعی این پنجاه درصد اضافه ارزش سهام در کجاست؟ چنین دارایی های واقعی وجود ندارد یعنی به کالاها یا خدماتی که ارزش واقعی اقتصادی دارند و این سهام معرف آنهاست چیزی اضافه نشده است. وقتی از ابتدا این سهام کاغذی در نفس خود ارزشی ندارند و فقط نماینده ارزش های اقتصادی و واقعی است که در محل دیگری موجودیت مادی و عینی دارند، پس این نماینده ها باید هنگامی افزایش یابند که ثروت های واقعی ما به ازای آنها افزایش یافته باشند. اما بازی با این نماینده های کاغذی در بازار مالی، بدون آنکه در عرصه تولید واقعی ثروت های اقتصادی حقیقی افزایش حاصل کنند، عرصه فعالیت های مالی و شگرد اصلی آن است. مابه ازای مادی دارایی های کاغذی موهوم (داکام) یا کار است یا کالاها و خدماتی که حاصل کار هستند، اما سرمایه مالی به کمک مشتی افزارهای کاغذی که در عرصه تولید هیچ مابه ازای مادی ندارند، برای خود، تولید ثروت می کند یعنی با حقوقی که در نتیجه بازی با همین کاغذها در بازار مالی برایش حاصل می شود، بخشی از ثروت های اقتصادی واقعی را تصاحب می کند که در تولید آنها هیچ گونه دخالت و مشارکتی نداشته است.

روش ها و افزارهای سرمایه مالی، به ویژه آنچه طی چند دهه اخیر ابداع شده است، بسیار متنوع تر و پیچیده تر از مثالی است که در اینجا بیان شد، اما اساسا کار سرمایه مالی در همه آنها همین است. دارایی های کاغذی مجازی یا موهوم، وجود خارجی ندارند و در واقع مجوزها و وسائل کاغذی و امتیازاتی برای تملک و تصرف بخشی از ثروت های واقعی جامعه اند. این تملک و تصرف، من غیرحق، یعنی بدون آنکه دارندگان این مجوزهای کاغذی و امتیازات، در خلق و ایجاد آن ثروت های واقعی، دخالت و مشارکتی داشته باشند، صورت می گیرد.... بورس بازان، اسپکولاتورها و سایر شعبده بازان مالی که در بازارهای مالی و با روش ها و افزارهای جدید مالی، دارایی سازی مجازی و موهوم می کنند، هیچگونه دخالت مادی و واقعی در خود روند تولید و هیچگونه ارتباطی با آن ندارند، اما به کمک این افزارها و روش ها و از طریق همین دارائی سازی های مجازی، بخش قابل توجهی از ارزش های واقعی اقتصادی را که محصول تولید است، تصاحب می کنند (1).

این گونه بهره های تو در تو را بدون کار اقتصادی واقعی، تا زمانی می توان بدست آورد که، مدیون نهایی -یعنی مردمی که کار و تولید می کنند- با کار خود، با درآمدی که از کار خود حاصل می کنند، قادر به پرداخت رانت هایی به سرمایه مالی باشند. وقتی میزان این رانت ها آنقدر زیاد شود که بخش مولد، یعنی مردم، دیگر قادر به تأمین و پرداخت آنها نباشند، بحران آغاز می گردد. انگل تا زمانی می تواند به حیات خود ادامه دهد که موجودی که میزبان آن است زنده بماند؛ اگر تغذیه انگل از میزبان از این حد بگذرد، انگل و میزبان هر دو از میان می روند (2).

به عنوان آخرین کلام، از نقش دولت های سرمایه داری، در به وجود آوردن این بحران هم نباید غافل بود. دولت های سرمایه داری، علاوه بر این که در خدمت سرمایه مالی و عامل حفظ منافع و اجرای سیاست های آن هستند، خود نیز یکی از عوامل ایجاد بحران های مالی به شمار می روند. دخل و خرج دولت در چهارچوب مالیه عمومی و در بودجه دولت، تنظیم می شود، اما از طرف دیگر، از همان زمانی که با تمرکز نشر پول و عملیات بانکی، کار نشر پول از دست بانک های خصوصی خارج و به طور انحصاری در اختیار دولت های سرمایه داری قرار گرفت، دولت ها این حوزه را که به اقتصاد عمومی جامعه و مراودات اقتصادی مردم با یکدیگر - خارج از دستگاه حاکمه- مربوط می شد، با مالیه عمومی خود، که حوزه دخل و خرج خود آنها بود، در هم آمیختند و در مواقع نیاز شدید به پول - مثل زمان جنگ- با نشر پول بی پشتوانه ای که صرف مخارج دولتی می شد، از جیب مردم هزینه های خود را تأمین می کردند. این مسأله یکی از اساسی ترین علل بحران های پولی و مالی است، اما بحث مفصلی است که بررسی آن نیاز به فرصتی جداگانه دارد. اما جدا از این عملکرد، دولت های سرمایه داری امروز کارگزاران بانکداران و سلاطین مالی شده اند. بانکداران، زندگی مردم را نابود کرده و سه چهار نسل بعدی را بدهکار می کنند، اما دولت هایی که منتخب همین بانکداران هستند، به اسم دولت منتخب مردم، در مواقع بحران هم، از حلقوم مردم در می آورند و به حلقوم بانک ها می ریزند تا مانع غرق شدن آنها شوند. نهصد میلیارد دلاری را که اوباما همین دو سال پیش، وقتی موسسات مالی وال استریت به ادعای خود در آستانه ورشکستگی قرار داشتند، از محل مالیات هایی که مردم کم درآمد پرداخته بودند به حلقوم بانک های وال استریت ریخت که فراموش نکرده اید؟ مگر نه اینکه بنا به آیه مقدس و تکراری اقتصاد نولیبرال، “مداخله دولت در امور اقتصادی، سم مهلک اقتصاد است و باید گذاشت بازار کار خود را بکند!؟” پس ممنوعیت مداخله دولت، فقط مربوط به مواردی است که دولت در جهت حمایت از اقشار کم درآمدتر و رفاه آنها هزینه نماید؛ نه مواردی که مالیات های پرداختی مردم را به جیب سرمایه داران مالی سرازیر کند. این دو رویی، خاص کشورهای سرمایه داری کانونی نیست. در آن دسته از کشورهای پیرامونی هم که با اجرای برنامه های تعدیل ساختاری، به اردوی سرمایه مالی جهانی شده ملحق شده اند، بر خلاف ادعاهای نظری نولیبرالیسم، دولت پای ثابت و موتور محرکه اجرای برنامه های نولیبرالی است و تنها راه شکل گیری آن بورژوازیِ کمپرادوری که به عنوان دلال و واسطه اقتصاد این کشورها با انحصارات مالی بین المللی عمل می کند، یکی شدن این بورژوازی وابسته، با دستگاه قدرت و دولت و غارت جامعه، از طریق شراکت با دستگاه قدرت است. به قول سمیر امین، “رانت جویی انحصارات، مستلزم این است که دولت، شریک جرم فعال آنان باشد”، به همین دلیل، فساد مالی جزء لاینفک حکومت در همه این کشورهاست. بی دلیل نیست که در همه خیزش های اخیر مردم در کشورهای عرب و شمال آفریقا، مسأله فساد مالی سران دولت، در صدر اعتراضات جنبش های دموکراتیک بوده است. به این ترتیب، لیبرالیسم نو، مزورانه در عرصه نظری شعار “عدم دخالت دولت در امور اقتصادی” را سر می دهد، اما در عمل، دولت آنان در خدمت انحصارات عمل می کند.

آیا باز هم می توان نظریه پردازان شیاد نولیبرال و نئوکان را آرایش کرد و به جای قدیسان انساندوست به مردم قالب نمود؟

نهادهای بین المللی مثل بانک جهانی و صندوق بین المللی پول، وام ها را به بانک ها و دولت ها می دهند. نظام غارتگر سرمایه مالی شده این کشورها هم، به توصیه همین نهادهای بین المللی، طوری “تعدیل ساختاری” شده است که مآلا سرمایه مالی، بخش اعظم این وام ها را بالا می کشد، اما باز پرداخت آنها در آینده به عهده مردم است. مردمی که هم باید تا چند نسل بعد این بدهی ها را پرداخت کنند و هم تحقیر و توهین را تحمل کنند (یونان، اقتصاد عقب مانده و فقیری است که در آستانه ورشکستگی قرار دارد و اگر کمک صندوق اروپا آن را نجات ندهد، غرق خواهد شد؛ و هر چه مدام یونانیان فریاد می کشند که نه کمک و نجات اتحادیه اروپا را می خواهیم و نه نظامی را که با نسخه های نولیبرالی ما را به این روز انداخته، جواب آنها را با پلیس ضد شورش و گاز اشک آور می دهند). موقعیت این گونه کشورهای بدهکار هم، شبیه شخص بدهکاری است که به دام بستانکار نزولخواری افتاده است و هر بار که این بستانکار نزولخوار، او را نجات داده و وام تازه ای به او می دهد، با این شرط که با آن بدهی قبلی اش را بپردازد؛ در واقع او را از چاله در می آورد و به چاه عمیق تر می اندازد، اما باز هم توجیه تراشان این نظام و رسانه های آنها، اقتصاد بازار و دموکراسی مبتنی بر بازار را در بوق می کنند.

یک مشت دزد و جانی و سیاستمدارانی که در خدمت آنها هستند، بر دنیای سرمایه داری امروز حکومت می کنند و اکثریت روشنفکران را هم طی سالها تبلیغات سرسام آور نولیبرالی، ترسانده اند که درباره آنها صریح حرف بزنند و در آنها تردید ایجاد کرده اند. سیاست بازانی از جنس برلوسکونی که یک در میان، با افتضاحات مالی و جنسی رسوا می شوند، اما با سماجت و وقاحت به قدرت چسبیده اند. همین چند روز پیش بود که آخرین افتضاحات به استیضاح او منجر شد، اما باز هم با زد و بند و تبانی با نمایندگانی که از جنس خود او بودند، رأی اعتماد گرفت و مدتی کوتاه بعد از آنکه که در زیر فشار بحران، بالاخره استعفای او اعلام شد، مردم تا صبح در خیابان های رم، از رفتن او شادمانی و رقص و پایکوبی می کردند. معنای نماینده مردم بودن در دموکراسی های بورژوایی امروز، این است، سیاستمدارانی که منتخب مردم و نماینده و حافظ منافع آنها هستند! یا از جنس هاشم تاچی، نخست وزیر منتخب کوزوو - بخشی از صربستان که با پول و حمایت امریکا و علنا زیر پرچم امریکا، آنرا از صربستان جدا کردند- که چند ماه پیش، لیک مارتی، گزارشگر ویژه اتحادیه اروپا اعلام کرد در قاچاق انسان، قاچاق اعضای بدن انسان و قاچاق مواد مخدر دست دارد. در این معرکه، که لیبرالیسم نو در زادگاه و کانون خود، در عرصه تجربه و عمل، که بالاترین معیار داوری است ، در عرصه زندگی واقعی، متحمل چنین شکست سنگینی شده است، تماشایی است تلاش های مدافعین وطنی آن، اقتصاد خوانده هایی که از مکتب های اقتصادی بازمانده از دوره مرحوم بناپارت فارغ التحصیل شده اند و اینجا با تبلیغات و چهره سازی های مطبوعات دست راستی، "صاحب نظر اقتصادی" شده و وظیفه دفاع از سرمایه مالی را به عهده گرفته اند. یکی مارکس را رمال می خواند (شاخ گاومیش را از نیش پشه چه آسیب؟)؛ دیگری کشف کرده است که سرمایه داری، امپریالیسم نیست، دولت یک نهاد عمومی است که برای منفعت عموم کار می کند، و امپریالیسم زمانی به دنبال نفت بود و به ضرب دکنگ منابع می خواست، اما الان نمی خواهد! و در ادامه حرف های خود، با تمجید از شیوه های کلاهبردارانه و بحران زای عملکرد سرمایه مالی، چنان از هیبت و پیچیدگی افزارهای مالی جدید سخن می گوید که گویی صحبت از معادلات هسته ای است و ظاهرا قرار است چنان مخاطب را از این افزارهای جدید مالی و پیچیدگی های آنها بترسانند که کسی جرات نکند درباره آنها حرفی بزند و سر آخر هم توصیه می کند که دیگران هم باید همین شیوه های سرمایه مالی را یاد بگیرند و به کار بندند تا دنیا اصلاح شود! راه مبارزه با ایدز این است که همه ایدز بگیرند.

"ابزار مالی، هنر ایجاد ثروت از هوای رقیب است. امریکایی ها و اروپایی ها یاد گرفتند. چینی ها هم دارند یاد می گیرند" (3) ما هم باید یاد بگیریم. معلوم نیست اگر همه بخواهند با این "تجارت فکر" به ثروت های واقعی، که حاصل کار دیگران است برسند، چه کسی باقی می ماند تا آن ثروت های واقعی را تولید کند و اگر همه دنبال تولید "فکر و طراحی" راه های چپاول دیگران باشند، پس آنچه مردم دنیا باید بخورند، بپوشند، در آن سکونت کنند و ... را چه کسی باید تولید کند؟

در این شرایط و با وضعی که نظام سرمایه داری و به ویژه سرمایه مالی مسلط و نظام های حاکمی که در خدمت آنها هستند، پیدا کرده اند؛ برای مردم راهی باقی نمانده است جز آنکه به خیابان ها بریزند و اعتراض خود را فریاد بکشند. "ما 99 درصدی ها هستیم."

------------------------------------------
*متن سخنرانی، توسط آقای زرافشان بازنویسی شده است.
(1) بحران مالی جهانی و نظام پولی (مقدمه مترجم کتاب) انتشارات آزادمهر، تهران 1389
(2) همان جا
(3) مصاحبه مجله مهرنامه با آقای محمد طبیبیان، شهریور 1390