سايه سنگين دكتر؛ حتي در ميوه‌فروشي!

اگر آقاتختي، كشتي‌گير مردمي و لوطي و دوست‌داشتني بود، لابد براي عده‌اي، هم شريعتي روشنفكر مردمي و لوطي و دوست‌داشتني است و شريعتي شايد تنها روشنفكري باشد كه حتي ميوه‌فروش‌ها هم پوسترش را مي‌خرند.

چند جوان، شايد هم چند ليسانسيه بيكار در محله چهارراه كوكاكولاي تهران، پول روي پول بگذارند، قرض بگيرند از پدر و مادرشان، شريكي يك مغازه ميوه‌فروشي اجاره كنند، معلوم است كه ديگر پوستر «قهوه‌چي چپق به دست با لبخند» يا عكس گل و گياه به در و ديوار مغازه‌شان نمي‌زنند.

 يك موقعي بود كه ميوه‌فروش‌ها عكس ميوه‌هاي خارجي و لوكس را مي‌زدند در مغازه‌هايشان كه اشتهاي مشتريان را تحريك كنند، ولي پوستر دكتر شريعتي در مغازه ميوه‌فروشي كمي غيرمنتظره است.

 وقتي هم با چشم‌هاي گرد شده از تعجب بپرسي «پوستر شريعتي را براي چي زديد؟ مي‌شه عكس بگيرم؟» با غرور مي‌گويد: دكتر رو دوستش دارم! اشكالي نداره، عسكتو بگير.

جوان پشت دخل ميوه‌فروشي حتما 5ـ4 سالي بعد از درگذشت شريعتي متولد شده است، اما به قول خودش دكتر را طوري دوست دارد كه پوسترش را زده است پشت دخل مغازه، طوري كه همه ببينند. واقعيت اين است كه سايه دكتر‌علي شريعتي با گذشت بيش از 35سال از درگذشتش، هنوز بر جامعه سنگيني مي‌كند؛ چه بر خواص، چه بر عوام، عده‌اي دوستش دارند و عده‌اي هم نه، هم عوام، ‌هم خواص، برايش جوك و پيامك و پ.ن.پ مي‌سازند، هم عوام، ‌هم خواص با همه اينها شريعتي هنوز هست.
 دكتر شريعتي مثل تختي، مثل مرحوم طالقاني، پوسترخورش ملس است، اگر آقاتختي، كشتي‌گير مردمي و لوطي و دوست‌داشتني بود، لابد براي عده‌اي، هم شريعتي روشنفكر مردمي و لوطي و دوست‌داشتني است و شريعتي شايد تنها روشنفكري باشد كه حتي ميوه‌فروش‌ها هم پوسترش را مي‌خرند.