خروجي منطقه آزاد چابهار را چند كيلومتري طي کني به منطقه‌اي مي‌رسي كه ساكنان آن در آلونك‌ها زندگي مي‌كنند. آلونك‌هايي كه به زيبايي ويلاهاي منطقه آزاد، هتل‌ها و مجتمع‌هاي تجاري دهن‌كجي مي‌کنند. اينجا تنها محله آلونك نشين چابهار نيست، مناطقي معروف به گلشهر و زيباشهر چابهار نيز ميزبان حاشيه نشينان ديگري هستند.
ساكنان اين آلونك‌ها عموما كشاورزان، دامداران متضرر از خشكسالي، صيادان فقر‌زده و مهاجران هستند. آلونك‌ها از نظر استقامت، امنيت و بهداشت در وضعيت بدي قرار دارند و از گرماي سوزان ،گرد و خاك، ورود انواع حشرات و خزنده‌هاي موذي در امان نيستند.
در اين مناطق کودکان زيادي در آلونک‌هاي ساخته شده با چوب و الوار و هر آنچه که بشود از آن سرپناهي براي زنده ماندن ساخت ، قد مي‌کشند و بزرگ مي‌شوند. اينجا اگر براي كساني که در شهري چون پايتخت زندگي کرده‌اند، آخر دنيا را تداعي‌کند، براي ساکنانش شيوه‌اي از زندگي است که تنها با فقر عجين است. محله‌هاي كپرنشين چابهار نمونه بارز توسعه ناهمگون شهري است که در اين منطقه نمود بيشتري دارد.
صورت‌هاي آفتاب سوخته، اندام لاغر و نحيف، لباسهاي چرک و چروک اما لبخندي ميهمان‌نوازانه چيزهايي است که در اين مناطق به چشم مي‌آيد و بعد از آن غم نهفته در چشمهاست که با ذکاوت اندکي از سوي مخاطب، حس ميشود. منظره اين مناطق بسيار تاثر برانگيز است كه هر بيننده‌اي را به ياد مناطق فقيرنشين پاكستان و هند مي‌اندازد.
مناطق حاشيه‌نشين علاوه بر همه مشكلات خاص خود از نظر بهداشت در وضع بسيار بدي به سر مي‌برند، انواع بيماري‌هاي خاص مناطق گرمسيري، عفونت‌هاي دستگاه گوارشي، مالاريا، هپاتيت، بيماري‌هاي چشمي به دليل مصرف آب غير بهداشتي و بيماري‌هاي رواني در بين آنها به وضوح ديده ميشود. در اطراف آلونك‌ها انواع و اقسام زباله‌هاي شهري به چشم مي‌خورد كه مبدل به محلي براي بازي كودكان شده است. در اين مناطق چهره زشت فقر به خوبي نمايان است. مشاهده كودكان و بزرگسالاني با پاهاي برهنه، چهره خاك آلود، پوست سوخته و ضعف قواي جسماني همه حكايت از محروميت و فقر اين افراد دارد. ( همت خواهي - ايسنا )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر