هیچکس "در راس اُمور" نیست منصور امان

ر
گُماشته ولی فقیه بر مسند ریاست جمهوری، پیچ اختلافها در دستگاه قُدرت جمهوری
اسلامی را با یک حرکت چند درجه به سمت بالا چرخانده است. وی در اظهاراتی تحریک
کننده، خلع مجلس مُلاها از جایگاه "راس اُمور" را اعلام و خود را "بالاترین مقام
کشور بعد از رهبری" خواند.

یورش باند نظامی – امنیتی دولت به فراکسیونهای رقیب، جدال شدیدی که در ماه های
گُذشته بین اعضای رهبری باند ولی فقیه در گرفته بود و در میدان بوروکراسی، قوانین و
اجرای آنها جریان داشت را به حوزه بُنیادی تری که ساختارهای "نظام" و آرایش درونی
آن را در برمی گیرد، کشانده است.

ابعاد گُسترده این تحوُل به ویژه به در رد ترم مشهور آیت الله خُمینی مبنی بر "در
راس اُمور" بودن مجلس از سوی آقای احمدی نژاد آشکار می شود. او برای بی اعتبار نشان
دادن آرایش گُذشته در سیستم سیاسی و ارایه تعریف جدید از آن، به طور مُستقیم پایه ی
توافُقهای پیشین را هدف گرفته تا با اعلام عدم پایبندی به آن، امکان مانور رُقبا
گرد خُمینی و دستاویز قرار دادن او را از بین ببرد.
هر گاه رییس جمهور برگُزیده آیت الله خامنه ای از پُشتوانه مُحکمی برای دست زدن به
این یورش برخوردار نبود، بی تردید ریسک تلاش برای به بایگانی سپُردن آیت الله
خُمینی و تنظیمات وی را نیز به جان نمی خرید. گُفته های تحقیرآمیز وی در مورد
"کسانی که می گویند ما این دولت را بر سر کار آوردیم"، به خوبی احساس بی نیازی باند
نظامی – امنیتی دولت به شُرکای سابق و اطمینان از داشتن دست بالا در تعادُل قوا در
درگیریهای موجود و احتمالی را به تصویر می کشد.

سُخنگوی باند نظامی - امنیتی دولت، زمان تشدید حملات به رقیبان با موضوع تجدید
ساختار سیاسی جمهوری اسلامی را در آستانه سفر به نیویورک انتخاب کرده است؛ جایی که
او برای مُوفقیت مانورهای دیپلُماتیک خود نیاز دارد به عُنوان یک طرف جدی و
قُدرتمند به بازی گرفته شود.
این امر همچنین یک روز پس از توصیه آیت الله خامنه ای مبنی بر "ضرورت اقدام عملی
برای ارتقای وحدت ملی و انسجام اسلامی" اتفاق می افتد که با اشاره به اختلاف بین
اعضای باند خود ایراد شده بود. چنین می نماید که یورش تازه، موقعیت "رهبر" به
عُنوان نُقطه ی تعادُل این باند را با دُشواریهای بیشتری روبرو کرده و دو طرف درگیر
را به گونه مُتمرکز تری به سمت ایجاد فشار بر او گرایش دهد.

مساله کلیدی ای که روی این تحولات در حال چرخش است، این حقیقت می باشد که حلقه های
مُدیریت "نظام" به دور خود و جامعه در حال محو شدن است و بی ثباتی در پایین، به
شتاب به وضعیت چیره در بالا تبدیل می شود. آنجا که همه بخواهند "در راس اُمور"
باشند، هیچکس در راس امور نیست.