برگرفته از حقیقت شماره 36، آبان 1386
اختلاف و انشقاق در رهبري کومله (" سازمان انقلابي زحمتکشان کردستان") در تابستان گذشته به درگيري و جدائي دو جناح منجر شد. اين واقعه، درس هاي متعددي براي هر فردي که مي خواهد آگاهانه مبارزه سياسي کند در بر دارد. بحران در کومله در آستانه کنگره آن حدت گرفت. عبدالله مهتدي، رهبر اين سازمان، در اردوگاه کومله (واقع در کردستان عراق) حکومت نظامي برقرار کرد، مخالفين خود را محاصره اقتصادي کرد و ياران ديرين خود را تهديد به راه انداختن "حمام خون" کرد. اين اعمال به اندازه صد کتاب ماهيت "حکومت فدرالي" را که عبدالله مهتدي و سازمانش به مردم کردستان ايران وعده مي دهند آشکار کرد و نشان داد که رهبري اين سازمان بدليل اتخاذ خط مشي همراهي و همدلي با طرح حملهء نظامي آمريکا به ايران، تا چه حد سقوط کرده است. حال که ميوه هاي تلخ اين سياست به بار نشسته، بهتر است از آن درس گيري سياسي و ايدئولوژيک کرده و مواضع جنبش کمونيستي در کردستان و سراسر ايران را تحکيم کنيم. چشمانمان را باز کنيم و ببينيم که مخدوش کردن خط مرز ميان دوست و دشمن، تحت عناويني مانند "واقعگرائي"، "تاکتيک" و "استفاده از تضادها" و غيره، دير يا زود منجر به انحطاط سياسي و تشکيلاتي و خيانت به زحمتکشان و خلق مي شود. کومله توسط رفقائي مانند فواد سلطاني براي مبارزه انقلابي در راه رهائي زحمتکشان بنيانگذاري شد. الگو و آمال بنيانگذاران کومله، انقلاب سوسياليستي شوروي و چين بود و نه فدراليسم در چارچوب نظام سرمايه داري-فئودالي. ما بايد از آقاي مهتدي و دوستانش براي حذف کلمات "زحمتکش" و "انقلابي" از نام سازمانش تشکر کنيم (سازمان وي اکنون "حزب کومله" نام دارد). او بايد نامي را که برازنده همدستي با آمريکا و مرتجعين منطقه است براي گروه خود انتخاب کند و از تلاش براي سوء استفاده از ميراث کومله دست بردارد. مبارزه انقلابي پروسه اي طولاني و پيچيده است. اما در تمام اين مسير يک چيز هميشه مسلم است: بر هم زدن خط مرز ميان دوست و دشمن در مبارزه طبقاتي مي تواند از سازمان يا فردي که آرمانش منافع طبقات زحمتکش و تحت ستم جامعه است سازمان يا فردي بسازد که چشم انداز و آمالش محدود به منافع طبقات بورژوا و فئودال جامعه است.
ريشه هاي سياسي بحران نمود ظاهري بحران در رهبري کومله، اوج گرفتن اختلافات به حول مسائل تشکيلاتي و مالي بود. اما سرچشمهء بحران را بايد در جاي ديگري جستجو کرد، در سياست پشتيباني اين سازمان از طرح حمله نظامي آمريکا به ايران. رهبران اين سازمان مي خواستند گذشتهء انقلابي کومله را که ميراث کلکتيو پرولتاريا و خلق در کردستان و سراسرايران است، "خصوصي سازي" کرده و آن را در طرح هاي آمريکا "سرمايه گذاري" کنند. رهبران کومله اميد داشتند، پس از حملهء آمريکا به ايران و "تغيير رژيم"، از قدرت سياسيآينده سهمي هم به اينان برسد. با شکست سياستهاي امپرياليسم آمريکا و پيش آمدن موانع جدي در راه رسيدن به "خاورميانهء بزرگ"، اين انتظار طولاني شد و بحراني که در اساس ناشي از تغييرات بزرگ در ماهيت سياسي کومله است، تبديل به بحران درون رهبري و اختلافات تشکيلاتي شد. بنا به گفته رضا کعبي، يکي از رهبران سابق کومله و يکي از مخالفين کنوني: «در رابطه با مسئله آمريکا، اختلاف بر سر سياست انتظار بود، منتظر شويم که آمريکا حمله کند ... مهتدي در تحليلهايش حول جمهوري اسلامي مي گفت، با نابودي جمهوري اسلامي، بنيادگرائي اسلامي از بين مي رود و اين فقط از عهده آمريکا بر مي آيد. ... همه چيز روي حملهء آمريکا شرط بندي شد.» (سخنان رضا کعبي در اتاق اينترنتي "اتحاد سوسياليست ها"- 27 سپتامبر) ولي اين فقط بخشي از واقعيت است. بخش ديگر واقعيت اين است که کومله فعالانه سياست همکاري با طرح آمريکا را دنبال ميکرد و صرفا سياست "انتظار" نداشت. گفتني است که در چند سال گذشته، مهتدي و ديگر رهبران کومله ديدارهاي رسمي با پنتاگون (وزارت امور خارجه آمريکا) داشته اند و در اين نشستها تعهداتي داده اند. به احتمال قريب به يقين، يکي از اين تعهدات ايجاد دگرديسي بيشتر در ماهيت سياسي و تشکيلاتي کومله بوده است. هرچند ممکنست طولاني شدن "انتظار"، برخي رهبران کومله را به فکر چاره جوئي و جدا شدن از مهتدي انداخته باشد اما افراد صادق اين تشکيلات زير فشارهائي بس مهم تر بودند. آنان اين واقعيت را مي ديدند که مهتدي مي خواهد کومله را تبديل به تشکيلات مزدور (جاش) آمريکا و آماده به فرمان آن کند و از بقيه اعضاي کومله مي خواهد که کور کورانه از اين سياست پيروي کنند؛ آنان انزواي کومله در جنبش چپ ايران را مي ديدند و القابي مانند "کوملهء آمريکائي" به گوششان خورده بود.
مسائل "تشکيلاتي" رهبران جدا شده از کومله، به رياست تک نفره مهتدي (دبيرکل اين سازمان) اعتراض داشته و مي گويند او عملا ارگان هاي رهبري جمعي اين سازمان (مانند کميته مرکزي) را منحل کرده و همه چيز را در دست دبيرکل قبضه کرده بود و حاضر نبود در مورد پولهائي که از آمريکا گرفته حساب کتاب تشکيلاتي پس دهد. مخالفين مي گويند: "روش هاي مهتدي در تضاد با سنت هاي کومله بود". اما اين مخالفين بايد بدانند که وقتي سياست عوض مي شود، تشکيلات و "سنت هاي تشکيلاتي" هم عوض مي شوند زيراهر سياستي، مضمون و الزامات تشکيلاتي مخصوص به خود را دارد. مهتدي از آمريکا فقط پول نگرفته بلکه تعهد سپرده است که ساختار تشکيلاتي کومله را هم عوض کند و کومله را از طريق "شور" با مامورين آمريکائي (در واشنگتن و کردستان عراق) اداره کند و نه از طريق "شور" با اعضاي کومله. "مديريتي" که آمريکائي ها از مهتدي طلب مي کنند در تضاد با "سنت هاي کومله" است. سنت هاي کومله مردمي بود. با سنتهاي مردمي نمي توان يک سياست ارتجاعي را اجرا کرد. طبق گفته افراد کومله، قرار بود کنگره، مهتدي را نه تنها بعنوان دبيرکل که بعنوان رهبر دائمي برسميت بشناسد و به مردم کردستان فراخوان دهد که خانه هاي خود را با عکس وي مزين کنند! عبدالله مهتدي براي تضمين نتايج دلخواه در کنگره دست به اخراج تعداد زيادي از اعضاي اين سازمان زد. اکثريت در اعتراض به اين رويه از شرکت در کنگره سرباز زدند. طبق گفته اين مخالفين، مهتدي عده اي را که معلوم نيست چکاره اند بعنوان پيشمرگه (در واقع تفنگچي) عضو کومله کرده و کنگره را تشکيل داد. و دسيسه چيني عليه ياران ديرين خود را به حد شرم آوري رساند. طبق گفته افراد نزديک به کومله، مامورين آمريکائي (منجمله برخي از روساي کردستان عراق) از او خواسته اند که "با قاطعيت" عمل کند تا شايستگي خود را به اثبات برساند. اين به معناي آن است که مهتدي "بهر قيمتي" بايد اين بحران را بر طرف کرده و تشکيلات خود را براي همراهي با هر برنامه آمريکا، آماده کند. اما با اين مشکل مواجه شد که عده از افراد اين گروه حاضر نيستند چماقدار آمريکا شوند و بهر خفتي تن دهند. عده اي نيز ترجيح مي دهند به امپرياليستهاي اروپائي تکيه کنند تا به آمريکا (اسم رمز اينهم "سوسيال دموکرات" بودن است). در هر حالت مهتدي بايد تشکيلات خود را يکدست کند تا بتواند در شرايط اضطرار آماده به فرمان آمريکا باشد. تمام حرفهائي که چندي قبل از زبان مهتدي جاري شد مبني بر اينکه"تشکيلات بايد اصلاح شود و سبک کارهاي جديدي اتخاذ کند" همه زمينه چيني بود براي قرار دادن کومله زير فرماندهي کامل مهتدي و سازماندهي "از بالا به پائين" آن تا تبديل به يک تشکيلات تک فرمانده شده و آرايشي مانند ارتش هاي ارتجاعي بيابد. بعلاوه کميت فعلي اش براي نقشي که بايد بازي کند کافي نيست و با هر روشي بايد تفنگچي جمع کند. کساني که از مهتدي جدا شده اند بايد صادقانه اين حقيقت را ببينند که خط سياسي کومله سرمنشاء رشد و گسترش فساد در زمينه هاي مالي و تشکيلاتي بود. جداشده هاي کومله اگر به نقد عميق آن خط سياسي نپردازند، نخواهند توانست بر پايه اي سالم به فعاليت و مبارزه سياسي ادامه دهند. اگر چنين نکنند، همين مسائل به اشکالي ديگر تکرار خواهند شد. همچنين بهتر است کساني که هنگام انشعاب گروه مهتدي از حزب کمونيست ايران، در مورد سياست هاي راست وي تحت اين عنوان که "اقلا اينها فعالند و مي خواهند يک کاري کنند" سکوت مي کردند، از اين تجربه درس بگيرند. "فعال" بودن بخودي خود معني ندارد. اگر قرار است گروهي با در پيش گرفتن سياست هاي ارتجاعي "فعال" شود بهتر است که نشود! يکي از بزرگترين و مهمترين وظايف هر حزب يا سازمان انقلابي آن است که در شرايط پيچيده سياسي، مرز ميان دوست و دشمن را بهم نزند و منافع و مصالح درازمدت مبارزه انقلابي در راه رهائي زحمتکشان را با منافع لحظه اي (منافع خيالي و يا واقعي) تاخت نزند.
رسوا شدن سياست همراهي با آمريکا مقابلهء سياسي جنبش کمونيستي و چپ با جنگ امپرياليستي آمريکا در خاورميانه و فراگير شدن سياست صحيح و روشن "قطب سوم" تاثيري تعيين کننده در بي اعتبار شدن کومله داشت. در کردستان ايران سنت هاي انقلابي ضد امپرياليستي عميق موجود است. کارگران و زحمتکشان و روشنفکران انقلابي کردستان، از بعد از انقلاب 57 مبارزات انقلابي بزرگي را از سر گذراندند. اين تجربه بعلاوه تجربه جنايتهاي آمريکا در عراق، و حس اتحاد و همبستگي انقلابي که جنبش کمونيستي و چپ ايران در مردم کردستان ايران دميده است، موانع سختي براي سياست مهتدي بود. اين درست است که بخش زيادي از مردم کردستان ايران رياست جمهوري جلال طالباني را جشن گرفتند اما تجربه خونين و جنايتکارانه اشغال عراق توسط فاشيستهاي آمريکائي را نيز به چشم ديده اند. آيا واقعا مهتدي انتظار داشت توده هاي مردم در کردستان، کورکورانه "فدراليسمي" را که وي مي خواهد در چارچوب حملهء نظامي آمريکا به ايران برقرار کند، بپذيرند؟ فکر نمي کند توده ها هم شعور دارند و مي توانند يکي دو درس از تجربه خونين عراق بيرون بکشند؟ فرض کنيم پروژه جنايتکارانه آمريکا در خاورميانه عملي شود و در آينده آمريکا به کردها، "قدراليسم" هم اعطا کند. سوالي که مقابل مردم زحمتکش در کردستان قرار مي گيرد اين است، تغيير در شکل حکومتي نظام سرمايه داري امپرياليستي در خاورميانه، چه تاثيري بر مبارزهء ما براي محو استثمار کارگران، انقياد دهقانان، ستم بر زنان، و ستم ملي خواهد گذاشت؟ اصلا فرض کنيم، "فدراليسم" که هيچ، آمريکا يک "دولت مستقل" کردي ايجاد کند، بايد پرسيد اضافه شدن يک دولت ارتجاعي ديگر به کلکسيون دول ارتجاعي وابسته به امپرياليسم در منطقه خاورميانه، چگونه مي تواند طبقه کارگر، دهقانان و زنان اين کشورها را حتا يک گام به آمال رهائي بخش خود نزديک کند؟
پيشينه و دگرديسي مهتدي بسياري سوال مي کنند چه شد مهتدي که دبير کل "حزب کمونيست ايران" بود به اين وضع افتاد. آيا سي سال پيش که مي گفت يک کمونيست است، دروغ مي گفت؟ خير دروغ نمي گفت. اما راه مبارزه طبقاتي پر پيچ و خم است و به تجربه ديده ايم که در اين راه پر پيچ و خم بسياري از مبارزين سابق در نيمه راه مي مانند و يا حتا حامي و خادم وضع موجود مي شوند. اين خطر هميشه در راه هر مبارزي کمين کرده است. فرق نمي کند که منشاء طبقاتي فرد چه باشد. مي تواند حتا کارگر باشد اما خود را بفروشد. همينکه کسي تبديل به رهبر شناخته شدهء مبارزات مردم شد، بورژوازي، هم قيمت بالاي سرش را زياد مي کند و هم قيمت خريدش را. به عبارت ديگر، بورژوازي در همان حال که به کشتن و قلع و قمع کردن رهبران انقلابي ادامه مي دهد، به فاسد کردن و خريدن آنان نيز اهميت مي دهد زيرا به اين ترتيب مي تواند در ميان توده هاي مردم تخم ياس و نااميدي بيفشاند. سازمان کوملهء عبدالله مهتدي، اساسا بر دو پايه ايدئولوژيک وسياسي شکل گرفت: يکم، بلند کردن پرچم ناسيوناليسم کرد تحت برنامه کردستان مستقل يا فدراليسم و دوم، همراهي با استراتژي آمريکا در خاورميانه و ايران و از اين رهگذر رسيدن به قدرتي مشابه احزاب کردستان عراق. در واقع ريشه هاي سياسي انشعاب از حزب کمونيست ايران (سال 2000) تصميم مهتدي به کپيه برداري از سياست هاي جلال طالباني بود. به اين ترتيب، طالباني و صلاح مهتدي تبديل به مشاورين سياسي کومله شدند. کومله اول شروع به نزديکي با جناح دوم خرداد حکومت کرد. اما اين نزديکي به جائي نرسيد. بعد پيشنهاد ايجاد "جبهه کردستاني" را به حزب دموکرات داد که حزب دموکرات وقعي به آن نگذاشت. بعد با جمع هاي "جمهوريخواهان" نزديک شد که اينهم بجائي نرسيد. اما مهمترين دگرديسي کومله پس از اشغال عراق توسط آمريکا رخ داد. در اين زمان، کومله سياست حمايت از طرح هاي امپرياليسم آمريکا در خاورميانه و همکاري با آن را در پيش گرفت. مبارزه عادلانه گذشته اين افراد، تبديل به مبارزه در راه دست يابی به جايگاه مطلوب در نگاه ارباب و سرکردهء جنايتکاران يعني امپرياليسم آمريکا شد. مبارزه براي راه يافتن به دهليزهاي پنتاگون براي تقديم عريضه و مطالبات خود؛ مبارزه براي از ميدان بدر کردن رقبائي مانند حزب دموکرات و پژاک و بدست آوردن "پول براي ادامه مبارزه" شد. يکي از مطالبات آمريکا از کومله اين بود که در جمع آوري مرتجع ترين و رسوا ترين نيروهاي ناسيوناليست ارتجاعي از ديگر نقاط ديگر ايران همکاري کند و از صفوف جنبش چپ کردستان و ايران و جنبش دانشجوئي و زنان براي آمريکا ماهي گيري کند. ما در گذشته در نشريه حقيقت به کومله هشدار داديم که در چنين راهي قدم نگذارد. ما بارها تاکيد کرده ايم که طلب کردن خواستهاي عادلانه خلق کرد از قدرتي که خودش منبع ستمگري ملي است و تاريخش بر انقياد خلق ها و ملل و پاکسازي قومي بنا شده است، اوج توهم است که به عوامفريبي و فساد سياسي مي انجامد. اکنون سير وقايع زندگي به وضوح نشان داده است که سياست هاي کومله بسرعت فساد و تباهي را به اين تشکيلات رسوخ داده است. هرگز نبايد فراموش کرد که دوستي با انواع دشمنان (جمهوري اسلامي و آمريکا و دولت عراق) و دوستي با انقلابيون و نيروهاي مترقي، نسبت معکوس دارند. عبدالله مهتدي حتا اپوزيسيون درون خود را تاب نياورد و قصد سرکوب خونين آن را داشت. جلال طالباني نيز طي بيست و اندي سال گذشته سياست هاي پراگماتيستي ارتجاعي اش را گاه با خون رقبا و مخالفين خود آبياري کرده است و بخاطر نزديکي با جمهوري اسلامي از توطئه چيني عليه حزب دموکرات و کومله و ديگر نيروهاي چپ ايراني مستقر در کردستان عراق ابائي نداشته است. پيشه کردن سياست هاي پراگماتيستي ارتجاعي از جنگ جهاني اول به اين سو مشخصهء طبقاتي طبقات استثمارگر فئودال و سرمايه دار در کردستان بوده است. از همکاري در قتل عام ارمني ها در ترکيه تا همکاري با اشغال نظامي آمريکا در عراق. هر سازمان يا فردي مي تواند هر اسمي روي خود بگذارد و هر گذشته اي داشته باشد: سوسياليست، کمونيست، آزاديخواه و غيره. اما به محض اينکه اين سياست هاي پراگماتيستي را اتخاذ کرد در زمره آن طبقات قرار ميگيرد. مقاومت در مقابل اين سياست هاي پراگماتيستي نيز از مختصات پرولتاريا و زحمتکشان کردستان بوده است. تجربه مبارزه طبقاتي علائم کافي براي تشخيص ماهيت طبقاتي هر جرياني را بدست داده است.
دولت کردي برخي از جداشدگان کومله خواهان دولت مستقل کردستان هستند. اما ماهيت اين دولت کردي چيست و چگونه مي خواهند آن را بدست آورند؟ طرح اين سوال در صحنه مبارزه طبقاتي کردستان بسيار مهم است. هر فرد مترقي با توجه به واقعيت دولتهاي ارتجاعي منطقه، بايد اين سوال را طرح کند اما طرح آن براي طبقه کارگر و کمونيستهاي کردستان حياتي است: در "دولت کردي" کدام طبقه حکومت خواهد کرد و چگونه؟ آيا "دولت کردي" روابط استثمارگرانهء سرمايه داري و فئودالي؛ ستم هاي اجتماعي مانند ستم بر ملل و اقوام ديگر، ستم بر زنان، را تقويت خواهد کرد يا در جهت محو آنها حرکت خواهد کرد؟ اگر جواب دومي است، سوال بعدي اين است: با کدام ايدئولوژي، با کدام استراتژي سياسي، در اتحاد با چه نيروهائي، و کدام برنامه؟ تقسيم مردم به ملل ستمگر وستمديده، مربوط به زمانهاي گذشته دور نيست. مسئله اي است که عميقا ريشه در نظام سرمايه داري (و امروز در سرمايه داري امپرياليستي) دارد. فقط از طريق يک مبارزه سخت عليه اين ستم و اين نوع تقسيم بندي ها به مثابه بخشي از مبارزه براي انقلاب، و براي ساختن جهان کمونيستي مي توان آن را محو کرد. و بايد تاکيد کرد که بدون مبارزه عليه سرمايه داري امپرياليستي، نمي توان اين ستم را محو کرد. سرمايه داري مرتبا انسان ها، ملل، نژادها، را بجان هم مي اندازد. يک زمان، کرد و ترک را به پاکسازي قومي ارمني ها بر مي انگيزد و دوره اي ديگر عرب ها را به پاکسازي قومي کردها وادار مي کند. براي اينکار هم لازم نيست توطئه چيني کند. هر چند آن را هم مي کند. بلکه کارکرد سرمايه داري همه را وادار مي کند که براي رساندن خود به بالاي اين کوه زباله روي استخوان هاي هم راه بروند.
بر تعهدات انقلابي مان تاکيد کنيم و هشياري مان را بالا بريم اين اولين بار در تاريخ مبارزات ملت کرد نيست که يک سازمان سياسي به نام مبارزه براي احقاق حقوق کردها به اتحاد با اين دولت ارتجاعي يا آن دولت ارتجاعي، با اين دشمن ديرينه و آن دشمن آشنا، مي پردازد. اين اولين بار نيست که عده اي تحت نام مبارزه براي احقاق حقوق يک ملت تحت ستم، به همکاري يا سکوت در قبال جنايتي که به مردمي ديگر روا مي شود، مي پردازند. اين منش طبقات بورژوا و فئودال هر ملتي است. زحمتکشان و روشنفکران انقلابي کردستان، همکاري روساي کردستان عراق با آمريکا در اشغال جنايتکارانه عراق و سوزاندن آن در آتش جنگ هاي قومي و فرقه اي را بعنوان يک فصل ننگين و رسوا در کتاب ملت کرد خواهند نوشت. بايد با صداي بلند اعلام کرد که اين همکاري ها، نه ربطي به کارگران ودهقانان و زنان مبارز و روشنفکران پيشرو کردستان دارد و نه اينکه ذره اي از عادلانه بودن مبارزه مردم کردستان عليه ستمگري ملي مي کاهد. ملل تحت ستم هم به طبقات تقسيم مي شوند و طبقات مختلف با سياست هاي طبقاتي مختلف مبارزه عليه ستم ملي را دنبال مي کنند. وجود طبقات مختلف، واضح تر و فشرده تر از هر جا در سياست هاي مختلف مبارزاتي خود را متبلور مي کنند. دوران دست يافتن به حقوق برابري ملي از طريق برنامه ها و سياست هاي رهبران بورژوا و فئودال ديري است که بسر رسيده است. طبقات بورژوا و فئودال ملت کرد همواره توده هاي خلق کرد را از مبارزه براي آرمان هاي والا و پر ارزشي مانند مبارزه براي محو هر نوع ستم و استثمار دور کرده و مبارزات آنان را براي به قدرت رساندن دارودسته خود مورد استفاده قرار داده اند. آنان هرگز قادر به ريشه کن کردن ستم ملي نبوده اند و بطور مکرر با دول مرتجع منطقه و قدرت هاي جهاني به زد و بند پرداخته و فداکاري هاي خلق کرد را به معامله گذاشته اند. يکي از دروغ هاي بزرگ اين طبقات آن است که با توسل به قدرت هاي امپرياليستي مي توان مسئله ملي را حل کرد! حقيقت کاملا عکس اين است: بدون مبارزه عليه ستمگري امپرياليستي، حل مسئله ملي ممکن نيست. حل مسئله ملي از طريق همکاري با امپرياليستها، يعني حل آن از طريق تبديل شدن به دولت کمپرادور فئودالي کردي. غير از اين ماهيت ديگري امکان ندارد. کردستان عراق اين را روشن نشان مي دهد. در عصر کنوني، مبارزه عليه ستم گري ملي را بايد با مبارزه عمومي همه ستم ديدگان جامعه پيوند داد و ميان همه ستمديدگان اتحاد وسيع و گسترده اي براي مبارزه عليه همه و هرگونه ستم که به هر قشري وارد مي شود، ايجاد کرد. فقط يک طبقه و يک نوع انقلاب قادر است چنين اتحادي را ايجاد کند: طبقه کارگر که ملت ندارد و انقلاب سوسياليستي که از همه چشمه هاي مبارزه عليه ستمگري توان و انرژي مي گيرد منجمله از مبارزه عليه ستم گري ملي. مبارزه عليه ستم ملي که به کردها و بلوچ ها و عرب ها و ترکمن ها و آذري ها وارد مي شود بخشي از مبارزه براي يک انقلاب دموکراتيک نوين و سوسياليستي در ايران است و نه يک روند جدا از آن. جدا کردن اين مبارزه از روند کلي مبارزه انقلابي و برنامه انقلابي، در تضاد با اتحاد طبقاتي طبقه کارگر و اتحاد انترناسيوناليستي خلقهاي تحت ستم ايران است. تجارب تاريخي تلخ و شيرين گذشته، چراغ راه آينده اند. اين تجارب بايد ما را آبديده تر و هشيارتر کنند که تحت هر شرايطي، صفوف خلق را از نيروهاي مرتجع و امپرياليست پاک نگاه داريم. تحت هيچ شرايطي وحدت و همبستگي خود را با ديگر ستم ديدگان جهان خدشه دار نکنيم. براي رسيدن به اهدافمان راه هائي را انتخاب کنيم که به درخشندگي و جذابيت و پاکي همين آرمان ها باشند. با آمريکا به هيچ حقي نمي توان رسيد بجز حق ستم کردن بر ديگران. بجز حق عضويت در کلوب جنايتکاران بزرگ. بجز حق برپا کردن واداره دولتي که به همان اندازه دولتهاي موجود ارتجاعي، عقب مانده و نوکر امپرياليستهاست. به اميد آنکه گروهي که اتحاد خود را با عبدالله مهتدي شکستند، از بينش وي، از برنامه سياسي او و متحدين آمريکائي و عراقي اش نيز بگسلند. اين فرصتي است براي بازگشت به صفوف جنبش چپ و مردمي تا متحدانه براي جهاني ديگر، جهاني عاري از هر گونه ستم ملي و جنگهائي که براي برتري جوئي يک ملت بر عليه ملل ديگر، تلاش کنيم. |
کومه له خاطره های بس شورانگیزی درکُردستان ازخود بجای گذاشت دهه ی57- 67 باقهرمانی نسلی ازکوشندگان راه
آزادی وعدالت ودفاع ازملت ستمدیده کردستان به تاریخ این ملت برای رهایی،شکوه فراوان تری داده است.
اما متأسفانه سیاستهای نابخردانه بخشی ازرهبری کومه له،ازجمله تشکیل حزب کمونیست ایران،پیوستن به گروه
منصورحکمت،ترک کردستان درست دربحبوحه ی جنگ آزادیخواهی درکردستان به بهانه ی ایجاد انترناسیونالِ نوین،
دست داشتن درجنگ داخلی میان کومه له وحزب دموکرات کردستان ایران،طی سالهای63 تا 67 که این درگیری خونین،
برای فعالان کومه له ازهمه جناحهای آن نیزحکم معضلی نابود کننده وهنوزحل نشده را دارد.
جناح ابراهیم علیزاده که خود را یک طرف اصلی این تبهکاری بزرگ میداند،به شیوه غیراخلاقی،حتی ازیک بررسی
سطحیِ این جنگ ارتجاعی وضد مبارزات مردم کردستان،طفره رفته است.
جنگ میان"حدکا" و کومه له،همه ظرفیتها وامکانات آنان را برای مبارزه جدی با رژیم اسلامی به هرز برد.
به بی اعتمادی وسیع مردم کُرد نسبت به احزاب سیاسی نیز منجروعاقبت با انشعاباتی بزرگ درهردوتشکیلات در
فاصله سالهای 67 تا 69 به انتها رسید.
گروه ارتجاعیِ منصورحکمت درکومه له،ازجمله عبداله مهتدی وابراهیم علیزاده در دوره فوق،این بیگانگان با تاریخ
مبارزات مردم ایران، نقش اصلی را دراین تقابلِ خشونت بارایفا کرد.
درسال 1990 جناح فرد نامبرده دست به انشعاب زد وبلافاصله مبتکر کشمکش نظامی جدیدی با اتحادیه میهنی کردستان
عراق درکردستان عراق شد که با تهاجم نظامی حریف کُرد عراقی،امکانات علنی حضوردرشهرهای کردستان عراق را
ازدست داد وهم چنین موجب خسارت جانی به مبارزان چپ کُرد عراقی گردید.
منصور حکمت،علیرغم مشاهده نتایج نابود کننده جنگ بین حزب دموکرات و کومه له،درگیریِ بعدی با اتحادیه میهنی را
تشویق کرد.و بعدها حتی عدم بکارگیری قاطعیت کافی درشروع آن درگیری را ضعف حزب خود درکردستان عراق –
معرفی می کند.
موضع گیریهای خصمانه،غیرانسانی وتحریک آمیز پیرامون اختلافات درونی درسازمان کومه له درسالهای اخیر ازسوی
جریانی که خود را مدافع افراطی نظریات ارتجاعی منصور حکمت معرفی میکند،به روشنی عامل اصلی خصومت-
ورزیهای مهلکِ گذشته را آشکار می کند.
سالها پیش،هنگامی که کومه له ازحزب کمونیست ایران جدا شد،بسیاری امید دیگری یافتند. بسیاری درمیان بی اعتمادی
به رهبری عبداله مهتدی،نگرانی هایشان را گوشزد کردند. این نگرانی ها بعدها به واقعیت تبدیل شد و برجسته ترین
کادرهای جریان بازسازی کومه له مورد هجوم و افترا قرار گرفتند.
منبع:جمهوری شورایی
وبدین سان بود که ناقوس مرگ سازمان انقلابی زحمتکشان کردستان ایران بصدا درآمد وبر ویرانه هایش، دو تشکل-
ناسیونالیستیِ مُزدور امپریالیسم آمریکا را بنا کردند.
نسل جوان ونیازش به آگاهی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر