منصور امان
آیت الله جنتی گوشه دیگری از آنچه که در پُشت صحنه ی طرح کلان حُکومت برای حذف یارانه ها جریان دارد را بالا زده است. هُشدار او به "دولتیها" مبنی بر آن که "در هدفمند کردن یارانه ها کاری نکنید که مردم ناراضی شوند"، نگرانی شدیدی که در بالاترین رده های تصمیم گیری جمهوری اسلامی نسبت به پیامدهای طرح ضد مردُمی خود وجود دارد را به تریبون نماز جُمعه کشانده است.
رییس کارگُزینی بیت "آقا" که معمولا از این کُرسی، وظیفه نه چندان دلنشین خط دهی و پُشتیبانی از اعتراف گیران و مُجریان قتلهای حُکومتی را به گردن می گیرد، این بار واگُن منافعش را روی ریل دیگری به پیش می راند و از "قیمت بالای برق" زبان به شکوه گشوده است. اما او فقط به این ژست اکتفا نمی کند، بلکه به کنار زیان دیدگان خزیده و دست تاسُف بر دست می کوبد: "من به وزیر تلفُن کرده ام، نامه نوشته ام اما جواب روشنی نگرفته ام".
آنچه که آقای جنتی به گونه باورپذیر تری مُنتقل کرده است، تایید روند فرار علنی رهبران و پایوران جمهوری اسلامی از زیر پرچمی است که برافراشته اند اما فقط از راه دور مایلند زیر آن سینه بزنند. نامه کُمیسیون امنیت ملی مجلس مُلاها به رییس دولت که با یک نامه صد امضایی دیگر همراه شُد و در آن با طرح خواست "اطلاع رسانی" و توضیح "جُزییات" وانمود می شود که مجلس از قانون مُصوب خود برکنار است، فقط یک نمونه از این گرایش رو به رُشد به شمار می رود.
این سیاست ریاکارانه در همان حال که تلاش حاملانش در جهت نپذیرُفتن مسوولیت بُزُرگترین چپاول دولتی تاریخ معاصر ایران را بازگو می کند، همزمان اعتراف به وجود نیرویی در قُطب مُخالف است که می تواند شاهراه طلایی باند نظامی – امنیتی ولی فقیه را به جاده باریکی بر لبه پرتگاه تغییر مسیر دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر