نگاهي به...

در خيانت و وطن فروشی اين رژيم! اين گزارش را از خود رژيم بخوانيد!تا ابعاد فاجعه را متوجه شويد!

به گزارش پارسینه، این بار زیتون به رودبار میبرند. مثل خیلی محصولاتی که از آن طرف مرزها دقیقا به شهرهایی وارد می شود که تولید و کاشت و داشت و برداشتش همان جاست. البته در این میان نباید منکر بازار رقابتی شد. همانطور که ممکن است اجناس ایرانی در همان سوی مرزها چشم نوازی کند. مثل همان سریال های چشم بادامی که با آن داستان های تراژیک ما را درگیر خودشان می کردند. مثل فیلم های هندی که ما را تا انتها می کشانیدند. اما این بار کمی تفاوت وجود دارد و آن تفاوت این است که ذائفه ما با خارجی ها گره خورده است. گرهی به عمق نابودی تولید ایران و ایرانی.

جالب اینجاست که وقتی بازار زیتون فروشی های شهر رودبار می شویم – همان شهری که در بدو ورودش نوشته است به شهر زیتون خوش آمدید!- به راحتی می توانید شیشه های شکیل با آن زیتون های درشت – همان که روح و روان تان را به بازی می گیرند- ببینید. نزدیک تر که می شوی، از فروشنده می پرسی این زیتون ها چه فرقی با آنها که در لگن های آبی است می کند؟ و او در کمال خونسردی و با لبخند پاسخ می دهد: اینها برای کشور ترکیه است. خیلی ها از این زیتون ها می برند و می خرند. برای شما هم بیاورم. و تو می مانی و تعجبت از آنچه می شنوی. اینکه زیتون را به مانند زیره به کرمان یا رودبار برده اند؟

 

پشت درهای بسته؟!

اشتباه نکنید! منظور ما اصلا از این حکایت این نیست که بگوییم باید درها بسته شود و هیچ محصولی وارد و یا خارج نشود. حکایت چیز دیگری است. اینکه آیا نمی توان به جای اینکه محصول را وارد کنیم، کیفیت را از آنها یاد بگیریم. اینکه کشاورزی که می خواهد باغ خود را با زیتون زینت کند، نمی تواند راه پرورش این زیتون ها را یاد بگیرد. البته که تاکید می شود که مقصود تولید است و زیتون همه بهانه است.

 

از رفسنجان تا ایتالیا

 

و اما کمی آنطرف تر، شنیده ها حکایت دیگری را پرده برداری می کند. دوستی می گفت می دانید که پسته هایی که در رفسنجان به بار می نشیند و کشاورز آنها را با دست خود از درختانش می چیند، جمع آوری شده و به کشور ایتالیا می رود و بعد به صورت بسته بندی شده به ایران باز می گردد؟ و باز هم جای تعجب اینجاست که چه بر سر بازار ایران و چه بر سر بسته بندی های ایرانی آمده است که در ایتالیا باید این کارها انجام شود؟ آیا ما از سلیقه به دوریم یا آنقدر به خود اطمینان نداریم که پسته های مان را خود در بسته های مان بچینیم؟

 

عروسک های ایرانی – چینی

 

حکایت، همان حکایت عروسک هایی است که از دارا و سارا شروع شد و به کلاه قرمزی و پسرخاله و عروسک های شکرستان رسید. طرح هایی که از ایران به چین می رفت و کارگران چینی آنها را با دست خود می ساختند و عروسک ها و المان های خودمان را به خودمان باز می گرداندند. و باز هم صد البته که تعامل و ارتباط دو سویه اصلا بد نیست. اما از آنجا دردناک می شود که ما هم اطمینان مان را به جنس ایرانی از دست داده ایم و وقتی در کنار هم قرار می گیرند می گوییم، چینی بهتر است یا آلمانی است؟ به به عالی است. این که ساخته شده در ترکیه است حرف ندارد. ایراد کار کجاست؟

 

از مهرهای چینی تا چادرهای ژاپنی

 

باز هم همان شنیده ها حکایت از این مساله دارد که مهرهای چینی و چادرهای ژاپنی هم به ایران وارد شدند. همان ها که ما بسیار به آنها اعتقاد داریم. همان ها که تمام اعتقادات ما را تشکیل می دادند. همان ها که خودمان با بهترین تزیین ها را می توانیم روی شان انجام دهیم. همان ها که می توانند اسم ما را با خود یدک بکشند. اما باز هم نمی دانیم چاره و راه و چاه کار کجاست؟ اینکه یک کشاورز برای تامین اعتبارات خود و برای دریافت وام باید ماه ها و چه بسا سال ها بدود تا بتواند وامی را دریافت کند که بتواند کشت خود را رونق دهد. یا دست هایی که در پشت پرده وجود دارد و سودهای کلانی را از وارد کردن این محصولات به جیب می زنند؟

 

پیش به سوی خراب کردن بازار همسایه

 

در جاده که به سمت تهران حرکت می کنید، به راحتی می توانید تریلی های ترانزیت را با مارک ها و اسامی ترکیه ای و خارجی مشاهده کنید که به شهرهای دیگر روانه می شوند. اینکه در پشت درهای بسته شان چه محصولاتی وجود دارد و به چه مقصدی می روند را نمی توان دید. همین کافی است که مراجعه کنیم به مصاحبه های یکی از مسئولان شهر مشهد که در گفتگویی می گفت: ما می توانستیم بازار کشورهای همسایه را در دست بگیریم. اما آنقدر به کشورهای اطراف مثل افغانستان، پاکستان، تاجیکستان، قرقیزستان و … جنس های تقلبی و تاریخ گذشته دادیم که الان ترکیه به راحتی این بازارها را در دست گرفت. آنها دیگر به ما اطمینان نمی کنند. در صورتی که این بازارها می توانست درآمد خوبی را برای ما رقم بزند.

 

چه باید کرد؟

 

سئوال در همین جا مطرح می شود که برای رسیدن به سطح ارتقا یافته آن روزهایی که حداقل در کشورهای همسایه اعتباری داشتیم و به راحتی می توانستیم محصولات خود را به آنها صادر کنیم و این بار در کشور خودمان نگوییم جنس ایرانی به درد نخور است و بیاییم از فلان محصولات تهیه کنیم، چه باید کرد؟ آیا باید نظارت بیشتر شود؟ آیا باید مدیریت در این زمینه قوی تر از قبل شود؟ آیا باید تولید کنندگان همت بیشتری داشته باشند؟ آیا باید وام ها به تولیدکنندگان در سریع ترین زمان ممکن پرداخت شود؟ آیا…؟ آیا…؟ آری حکایت از زیره و کرمان و زیتون و رودبار گذشته است. اینجا ایران است. سرزمینی پر از همه چیز!