بزرگ‌ترین، مهم‌ترین و جامع‌ترین مجموعه از هنر غربی در قاره آسیا در سال ۱۳۵۶ خورشیدی (۱۹۷۷ میلادی) در گوشه غربی پارک لاله و در زمینی به مساحت ۲۰۰۰ متر مربع (به جز باغ تندیس‌ها) با تلفیفی از سنت و مدرنیسم بنا شد و در سال‌های پس از انقلاب، این مجموعه در قالب یک مؤسسه، جزو زیرمجموعه‌های معاونت امور هنری این نهاد، متولی ارزشمندترین آثار هنری موجود در ایران شود؛ مجموعه‌ای که در ارزیابی‌های پیشین ۲.۵ میلیارد دلار ارزش‌گذاری شده اما اکنون برای آن ارزشی تا چهار برابر این رقم تخمین زده می‌شود.
در گنجینه هنرمندان مغرب زمینِ این موزه عظیم، آثاری از چهره‌هایی چون کلود مونه، پل گوگن، پابلو پیکاسو، کامیل پیسارو، ونسان ونگوگ، کیس وان دونگن، ادوارد مونش، مارک شاگال، خوآن می‌رو، لوئیس والتات، واسیلی کاندینسکی، مارسل دوشان، ژرژ رنو، فرنان لژه، ژرژ براک، رنه ماگریت، سالوادور دالی، ویلم دکونیگ، مارک روتکو، اندی وارهول، هنری مور، مارینو مارینی، آلبرتو جاکومتی، امبرتو بوچینی و... نگهداری می‌شود.
در گنجینه آثار هنرمندان ایرانی نیز آثار ارزشمندی نگهداری می‌شود که قدیمی‌ترین آنها، مجموعه شاهنامه شاه طهماسبی با ۱۱۸ برگ است که در سال‌های اخیر با تابلو «زن شماره ۳» اثر دکونینگ، معاوضه شد و در کنار این اوراق بی‌نظیر، آثار کمال‌الملک و شاگردانش مربوط به دوره قاجار، آثاری از محمود فرشچیان، محمد احصایی، جلیل رسولی، ایران درودی، سهراب سپهری، آیدین آغداشلو، علیرضا اسپهبد، هانیبال الخاص، فرامرز پیلارام، صادق تبریزی، پرویز تناولی، حسین زنده‌رودی، معصومه سیحون و... جزو آثار چشمگیر است.
موزه هنرهای معاصر در سال‌های پس از انقلاب اسلامی ایران به واسطه آنکه از سرمایه مشخصی برای توسعه گنجینه هنری‌اش برخوردار نبود، نتوانست بر گستره آثارش به شکل قابل توجهی بیفزاید و صرفاً به نمایش دوره‌ای برخی از این تابلو‌ها پرداخت؛ اما همین گنجینه منحصربه فرد آنچنان ارزشمند بود که سال به سال بر ارزش این موزه افزوده شود.
در روزهای اخیر ابتدا شایعات و سپس خبرهایی درباره واگذاری موزه هنرهای معاصر به بنیاد رودکی که از زیرمجموعه‌های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است، منتشر شد و در روزهای اخیر آهسته آهسته این خبر در حال تأیید شدن است که نگرانی‌های جدی را در پی داشته، زیرا این میراث ملی را در خطر از دست رفتن قرار می‌دهد.
