هر آنچه منتشر ميشود به قصد و هدف آگاهی رسانی و روشنگری است۰ ما حق "آزاد ی بيان" و" قلم" را جزء لاينفک مبارزه خود ميدانيم! ما را از بر چسب و افترا زدن باکی نيست! سلام به شهدای خلق! سلام به آزادی!
۱۳۹۳ آذر ۱۱, سه‌شنبه
عباس امیرانتظام، سخنگوی دولت مهدی بازرگان که یکی از قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی ایران به شمار می‌رود، در یک سخنرانی احساسی در نمایشگاه نقاشی محمد نوری‌زاد از جمهوری اسلامی به عنوان حکومتی "جنایت‌کار" نام برد و گفت که در تمام ۳۶ سال گذشته همه‌ی فشارها و شکنجه‌ها را تحمل کرده اما هیچ‌گاه در مقابل مسوولان این حکومت سر خم نکرده و به خواسته‌های‌شان "بله" نگفته است.
95 159 vues
عباس امیرانتظام، سخنگوی دولت مهدی بازرگان که یکی از قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی ایران به شمار می‌رود، در یک سخنرانی احساسی در نمایشگاه نقاشی محمد نوری‌زاد از جمهوری اسلامی به عنوان حکومتی "جنایت‌کار" نام برد و گفت که در تمام ۳۶ سال گذشته همه‌ی فشارها و شکنجه‌ها را تحمل کرده اما هیچ‌گاه در مقابل مسوولان این حکومت سر خم نکرده و به خواسته‌های‌شان "بله" نگفته است.
آقای امیرانتظام پس از اشغال سفارت آمریکا در تهران توسط دانشجویان موسوم به «پیرو خط امام» در سال ۱۳۵۸، از سوی این دانشجویان با اتهام جاسوسی روبه‌رو و بازداشت شد و پس از سپری کردن ۴۵۰ روز در زندان انفرادی به حبس ابد محکوم گردید.
او که در حال حاضر ۸۲ سال دارد، از سال ۱۳۸۱ و پس از سپری کردن ۲۱ سال زندان در مرخصی استعلاجی به سر میبرد که در این مدت تحت نزدیک به ۳۰ عمل جراحی قرار گرفته و هرگز نیز اجازه‌ی خروج از کشور و دیدار با فرزندانش را نیافته است.
وی در سخنرانی خود زمانی که به دوری ۳۷ ساله از سه فرزندش اشاره کرد، نتوانست احساسات خود را کنترل کند؛ بغضش ترکید و با چشمانی اشک‌بار سخنانش را ادامه داد.
در این لحظات، گریه‌های اکرم نقابی، مادر سعید زینالی در آغوش آقای امیرانتظام فضای جلسه را تحت تاثیر خود قرار داد. سعید زینالی دانشجویی بود که بیش از ۱۵ سال قبل، در جریان قیام دانشجویی ۱۸ تیر ۷۸، توسط ماموران وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی بازداشت شد و از آن زمان هیچ اطلاعاتی از وضعیتش در دست نیست.
دردنامه یک کارگر؛ تبریز جهنم کارگران احمد ناب‌دل
دردنامه یک کارگر؛ تبریز جهنم کارگران
احمد ناب‌دل
احمد ناب‌دل
با توجه به وضعیت سرسام آور گرانی ها و تورم در سالهای اخیر وضعیت معیشتی کارگران واقعا" اسفناک است. وقتی حقوق کارگری چند برابرکمتر از خط فقر است حتی آن تعداد از کارگرانی که کار میکنند با وجود کارکردن قادر به تامین اولیه ترین و اساسی ترین نیازهای زندگی خود نیستند و برای امرار و معاش و به دست آوردن پولی که بتواند جوابگوی نیاز اقتصادیشان باشد تن به استثمار بیشتر میدهند؛ ساعات کاری خود را افزایش میدهند و تعدادی نیز مجبورند چند کار را انجام دهند؛ تن به امضای قرادادهای موقت و سفیدامضا بدهند تا بلکه شرمنده خانواده خود نباشند وحداقل از عهده نان شب برآیند. در شهری مثل تبریز وضعیت به مراتب بدتر از سایر شهرها است. عدم وجود تشکل های کارگری مستقل و آگاه نبودن کارگران از حقوق اولیه خود باعث شده است کارفرمایان تا میتوانند بهره کشی و استثمار کنند و زندگی روز به روز به کام کارگران این شهر تلخ تر میشود بیکاری معضلی است که بیداد میکند و کارگر جویای کار مجبور است کاری را که به دست آورده است با چنگ و دندان حفظ کند وهرگونه بیحقوقی را برای سیر کردن شکم خانواده اش تحمل کند و کارفرماها از این شرایط بیشترین استفاده را میکنند تا روز به روز بیشتر بر ثروت خود بیافزایند به قیمت استثمار کودک و زن و مرد .
کارگردر واحد تولیدی کارگاه یا هر محیط دیگر کاری وقتی حرف از بیمه میزند تهدید به اخراج میشود وقتی بازرس بیمه برای سرشماری و بیمه اجباری کارکنان به محل کار مراجعه میکند کارگر را مجبور به مخفی شدن از چشم او میکنند و در خوشبینانه ترین حالت کارفرما میگوید اگر بخواهی بیمه شوی هزینه آن بر عهده خود توست به نحوی کارگر از بیمه شدن منصرف میشود حتی حقوق پایه کارگری نیز نسیب کارگر نمیشود ساعات کارگری در مواردی مثلا" کارکنان غذاخوری ها رستورانها و واحدهای تولیدی و صنعتی و...بیش از ده ساعت است و خبری از مزد اضافه کاری نیست تعطیلی هفتگی وجود ندارد و این کارگران تعداد روزهای تعطیلی و استراحتشان درطول سال در مواقعی حتی به تعداد انگشتان دو دست نمیرسد آنهم بدون مزد .
نبود کار موجب گردیده است کارگری که ناآشنا به حقوق کارگری خود باشد در مقابل این استثمار وحشیانه سکوت کند برای امرار و معاش خانواده اش تن به این کارها دهد حداقل ترین چیزی که یک کارگر به آن نیاز دارد ایمنی وبهداشت محل کار اوست که از آن هم خبری نیست و کارگرانی که به لحاظ شرایط سخت کاری عدم ایمنی و بهداشت در محل کارشان دچار حادثه و آسیب جسمی میشوند مجبورند بقیه عمر خود را در فلاکت و بدبختی بگذرانند. کارگران ساختمانی نمونه این کارگران هستند که بدون هیچ گونه ایمنی محل کاریشان که هرآن امکان بروز حادثه وآسیب جسمی وجود داردمشغول کار کردن هستند . کارگران ساختمانی بخصوص کارگران ساده کارشان مقطی و فصلی و در مواردی روزانه است .یک هفته در یک ساختمان کار میکند هفته بعد در محل دیگر .میدانهایی در داخل شهر وجود دارد که محل تجمع این کارگران جویای کار است پیش از طلوع آفتاب در این میدانها جمع میشوند و کافرمایان برای بردن کارگر به این میدانها مراجعه میکنند .کارگرانی که نسبت به بقیه از جثه و بنیه قوی تر برخوردارند در این چرخه کار شانس بیشتری برای کار کردن دارند از بین این کارگران فقط تعداد اندکی به محل کار برده میشوند و بقیه تا لنگه ظهر در این میدانها که نمونه آن میدان ساعت است منتظر میمانند تا بلکه کاری نسیبشان شود که این اتفاق نیمافتد و با دست خالی به خانه برمیگردند .دوباره روزی از نو وقتی هم جهت کار به محلی برده میشوند خبری از هیچ حقی نیست که این کارگر دارد کارفرما هر موقع دلش بخواهد اخراجش میکند بیمه ای وجود ندارد کاربدون بیمه و هیچ گونه ایمنی صورت میگیرد ولی کارگر بافشارهای اقتصادی زیادی روبروست و شرایط کار را میپذیرد و به استثمار جسمی خود تن میدهد.
در واحدهای تولیدی بزرگتر مثل تراکتور سازی وشیرین عسل که کارگرانشان نسبتا" از کار باثباتی برخوردارند نیز مشکلات و بیحقوقی به نوعی دیگر بیداد میکند با دریافت حقوق فرد نمیتواند از عهده تامین نیازهای زندگیش بربیاید ولی ماهها خبری از حقوق نیست .برای صرفه جویی در هزینه و عدم استخدام کارگر جدید اضافه کاری اجباری گریبانگیر کارگران این واحد ها هست قرادادهای کاری به صورت موقت است و هرگونه اعتراض کارگران به وضعیت موجودشان برابر با اخراج آنهاست وسکوت میکند .
در یک خانواده کارکردن یک نفر کافی نیست هزینه های زندگی در حدی سرسام آور است که حتی کودک و زنان نیز تن به استثمار میدهند وباتوجه به نگرشهای مردسالارانه ای که وجود دارد کارگران زن از وضعیت به مراتب بدتری از مردان برخوردارند وشرایط کارفرما را برای اشتغال خود میپذیرند حقوق ومزدشان در مواردی نصف حقوق مرد هم نمیشود و کودکان کار که در این شهر توجه هر کسی را به خود جلب میکند در کارگاههای تولیدی و صنعتی در شرایط بد بهداشتی و زیان آور با کمترین حقوق این کو دکان مورد بهره کشی قرار میگیرند .
امکان ندارد اشک در چشمت جاری نشود وقتی این وضعیت کارگران را ببینی که کافرما برای بردن کارگر به این میدانها میاید دها کارگر که بین آنها افراد سالخورده و نوجوانان نیز دیده میشوند به سمت وی برای استثمار شدن یورش میبرند . یا کودکانی که در کوچه خیابان با یک بسته آدامس به نوعی به گدایی میکنند زنان و دخترانی که برای تامین زندگیشان تن فروشی میکنند یا زنانی و مردانی که برای امرار معاش به دست فروشی مشغول هستند وصحنه های درگیری این افراد با مامورین شهرداری یا نیروی انتظامی که با زور و مشت ولگد مانع اینکار میشوند احساسات هر بیننده ای را جریحه دار میکند
آری به قیمت استثمار و بهره کشی از کودک وزن سرمایه داران روز بر ثروتشان افزوده میشود و یک کارگر برای گذران زندگی تامین امرار و معاش وسیر کردن شکم خانواده اش در یک محیط بدون هیچ گونه ایمنی و شرایط بهداشتی تن به استثمار وحشیانه میدهد .
و هر کسی که بخواهد کوچکترین قدمی در آگاه سازی کارگران از اولیه ترین حقوق قشری که به آن متعلق است بردارد به شدت سرکوب میشود از کار اخراج میشود با پرونده سازی های مکرر دروغین و اتهامات امنیتی و سیاسی پیشروان و فعالین کارگری روانه زندان میشوند و کارگران حق داشتن تشکلی مستقل که مدافع حقوق آنان و نقش روشنگری در بین کارگران را داشته باشد ندارند .از نمونه این فعالین در تبریز کارگرزندانی محمد جراحی از اعضای کمیته پیگیری است که هم اکنون در زندان تبریز به سر میبرد .
این وضعیت اسفناک و غیر انسانی کارگران که در بیحقوقی کامل به سر برده و استثمار میشوند حاوی درس وپیامی برای ما کارگران است که از کارگران زندانی دفاع و حمایت کرده باید همه تلاش خودرا بکنیم و دست اتحاد بدهیم برای ایجاد تشکل های مستقل کارگری که بتواند از حقوق اولیه کارگران دفاع کرده و نقش روشنگری و آگاه کردن کارگران از حقوق خود را داشته باشد .
احمد ناب دل – از کارگران تبریز
روایت دردهای من...قسمت بیست و نهم
روایت دردهای من...قسمت بیست و نهم
رضا گوران
رضا گوران
روایت دردهای من...قسمت بیست و نهم
نشست با مسعود و مریم و سران باند در کاخ سفید:
به دنباله روی از وحید مسئول گارد آهنین مسعود رجوی از درون راهرو به یک درب رسیدیم. بعد از هماهنگی وحید گفت: برو داخل همین که خواستم به اندرون وارد شوم مهدی ابریشمچی با من دست داد و روبوسی کرد و گفت: بفرمائید یک مرتبه خودم را در یک سالن نشست با حضور تمام سران دیدم. یکه خوردم، مهدی ابریشمچی مرا تا پیش مسعود و مریم همراهی کرد. با مسعود رو بوسی کردم، سپس با سلام و احوالپرسی با مریم و مهوش سپهری و سر تکان دادن برای دیگر سران اجازه داده شد بنشینم. اگر شاخص خود را سمت شمال در نظر بگیریم مسعود پشت به شمال پشت میزهای بهم چسپیده ایستاده بود سمت چپ او مریم و سپس مهوش و زنان شورای رهبری قرار داشتند و سمت راست مسعود رجوی یک صندلی متعلق به مهدی ابریشمچی بود وکنار دست اوصندلی برای من در نظر گرفته بودند که با رهنمایی مهدی ابریشمچی روی آن نشستم وبعد کنار دست من رزمندگان دیگری در طول میزهای به هم چسبیده نشسته بودند. بجزء من 5رزمنده دیگر حضور داشتند که در طی جلسه متوجه شدم از مسلک اهل حق(یارسان) هستند.
قبلا دوستان هم یگانی درمحل بازرسیهای بدنی تحقیر آمیز که در صف بازرسی و تفتیش بدنی برای رفتن به نشست سالن اجتماعات بودیم یکی از آنان به نام شهاب اختیاری را در آنجا ازفاصله ای به خاطر سبیل های بلند و کلفتش به من نشان داده بودند و تا آن روز هیچگونه برخورد ویا صحبتی با هیچ کدام از آنان نداشتم. در جلسه متوجه شدم و فهمیدم که ما 6 رزمنده از مسلک یارسان اهل حق هستیم. فضای آن جلسه و جوری که همه چیز را چیده بودند بسیار رعب آور بود هم من و با اطمینان بقیه با حالتی بسیار نگران و با خود باختگی کامل وارد جلسه شدیم. همیشه همینطور بود تا فضایی که ایجاد میکردند آدمها بترسند و نتوانند حرفشان را بزنند و مرعوب آنجا بشوند. وقتی وارد آن سالن شدم با آن همه تشریفات و گارد و طبقاتی که برای افراد چیده بودند یاد داستانهایی افتادم که از پیامبر گفته میشد که وقتی کسی به جلسه آنها وارد میشد نمیتوانست بفهمد پیامبر کیست یا آن فقیر و بیچاره کیست تا همه باهم برابر باشند.
در روبه روی ما زنان شورای رهبری پشت میزهای که تقریبا نزدیک به یک متر با ردیف میزهای مردان فاصله داشت نشسته بودند و هر چه صحبت و گفتگو رد و بدل می شد چند تا از آنان تند تندیاداشت بر می داشتند و روی میزها میکرفون و بلندگوهای کوچک و سیاهی قرار داشت و تمام صحبتها بیان شده بجزء اینکه یاداشت و ثبت می گردید به نظر می رسید ظاهرا برای روز مبادا ضبط هم می گردید. درانتهای میزهای که در دو ردیف بهم چسپیده بود نزدیک به 50 عضو از زنان شورای رهبری پشت سر هم در سالن روی صندلیها نشسته بودند. سالن هم مثل اینکه قبلا دو تا اتاق بزرگ در طول هم بودند که دیوار وسط آنها را تخریب کرده و سالن نشست ساخته بودند به همین خاطر وسط سالن از دو طرف دیوارهای بر آمده ای داشت وسقف سالن با گچ بری گلهای تزئینی بر جسته ای اطراف لامپهای خوشه ای به چشم می خورد ازهرلحاظ یک سالن مناسب و با شکوه به نظرمی رسید.
رهبرعقیدتی با اونیفرم سبز و کلت کمری پشت میز در حالی که سر پا ایستاده بود نطق خود را شروع کرد گفت: شما ها را خواستم که خودم شخصا و با حضور خواهر مریم و فرمانده قرارگاهها و خواهران شورای رهبری شماها را تعیین تکلیف کنم!!! چرا که رژیم ضد بشری هیچ رحمی به مردم ایران و بخصوص مردم کرد اهل حق مخالف رژیم نکرده و نه تنها اهل حق بلکه بقیه اقلیت های قومی و دینی و مذهبی را هر روز اذیت و آزار می دهند و حتی اجازه کار و فعالیت هم به آنها داده نمی شود و همه جوانان اقلیت های دینی و مذهبی و قومی بیکار و فقیر و تهی دست هستند ولی ما بر عکس رژیم ددمنش ضد بشری آخوندی هستم و............. یکی ازرزمندگان اهل حق که در قرارگاه 8 به فرماندهی ژیلا دیهیم فعال بود و از اردوگاه رومادی عراق به آنجا کشانده بودند به مسعود رجوی نامه نوشته بود و پیشنهاد کرده بود مستقیما با رزمندگان اهل حق شخصا صحبت کند تا همگی مجاهد شوند و آنها را منزوی و ایزوله و......نکند چرا که رژیم هم همین بلاها را بر سر مردم اهل حق در ایران آورده و با این اقدام هیچ فرقی بین رژیم و سازمان مجاهدین در رابطه با تنظیم رابطه با اقلیت های دینی و مذهبی باقی نمی ماند و........
مسعود ادامه داد و گفت: یکی از رزمندگان به نام........ .........اسم را فراموش کردم نامه نوشته، من به نامه تک تک رزمندگان رسیدگی می کنم بر اساس همین نامه شماها را خواستم. از ابتدای خلقت و بوجود آمدن بشر و پیامبران از حضرت موسی که در بیابانهای برهوت سینا همراه قومش چهل سال سرگردان بوده و 10 فرمان را از روی کوهی از خداوند گرفته بود را تشریح و زمین و زمان را بهم بافت تا به انقلاب علی الدوام مریم و خودش رساند که بعد ازسپری شدن قرنها او هم همچون حضرت موسی همراه قبیله اش سی و پنج سال در بیابانهای برهوت عراق گاز به تانک، نفربر، ام تی ال بی و.... اهدائی صدام حسین زدند، دنده عوض کردندو آموزش ومانور و.... دیدند وخاک خوردند (و بعد از آن هم یک مرتبه در نشست "رقص رهائی" وحی به او نازل گردید!! و 10 فرمان حضرت موسی به «پنجاه و هشت ماده »!!تکامل یافته ای ارتقاء پیدا کرده را صادر کرده و به قوم خویش ابلاغ نمود!!) نتیجه گرفت و گفت باید سنت شکنی بکنید و دین مبین اسلام از نوع تشیع انقلابی را بپذیرید. او برای اینکه وقاحت این درخواست وتحمیلش را بپوشاند شروع کرد به آلوده کردن آن و همه مسائل با همدیگر، و گفت: سازمان و مسئولین تشکیلات تصمیم گرفته اند خانه تکانی کنند و یک محیط یکدستی ایجاد نمایند و همه عناصر ناخالص را تصفیه کنند، حالا میخواهد ناخالصی ایدئولوژیک باشد و یا افرادی که میخواهند بفکر جیم باشند و واداده غرق دردوران و جیم که میدهد «شیطان رجیم» و سپس تبدیل به «طعمه» می شوند را به بیرون بریزند.
در هنگام صحبت با دست به همه مسئولین اشاره می کرد وآنان هم گهگاهی در تائید بحثهای های کشاف و مغرورانه مسعود نکاتی بیان می کردند که از این به بعد در سازمان "غیر مجاهد نداریم"!!! چرا که شرایط دنیا فرق کرده و رژیم در آستانه سقوط قریب الوقوع است و کسی که ادعای مبارزه دارد باید از هیچ چیزی اباء نداشته باشد ونهراسد خودش را فدای خلق قهرمان کند. باید ناخالصی ها را بزدایم. سالهاست در بیابانهای عراق خاک می خوریم و دیگر جای ما در عراق نیست و با یک حرکت عاشورا گونه در فروغ جاویدان 2 یا زنگی زنگ یا رومی روم یا همه کشته وجاودان می شویم و یا خواهر مریم را به تهران می رسانیم.
یک راست 9 ساعت تمام مغلطه بافت مبنی بر اینکه ما شش تن باید وضع ظاهری خود را که همانا سبیلهای کلفت و بلند بود را کوتاه کنیم وشعائر که آداب و رسوم مجاهد خلق است یعنی نماز و روزه را به جا آوریم والا کار همه ما تمام است، گاهی به نعل می زد و گاهی به میخ. با تک به تک افراد در حضورجمع حاضرصحبت می کرد. مهوش سپهری که روبه رویم نشسته بود برای بار دوم بلند شد و کاغذ کوچکی که دردست داشت به طرفم دراز کرد دیدم نوشته رضا این برادرمسعود همه چیز ما است رویش را زمین ننداز! بار اول نوشته بود رضا به برادر لبیک بگو. با درونی مالامال از تنفرنسبت به دم و دستگاه ارتجاعی و ضد ایرانی تشکیلات توتالیتر رجوی حرص می خوردم و فرو می بردم وهر بار از سر اجبار و ترس با لبخندی جوابش را می دادم.
هر کدام از رزمندگان اظهار نظر کردند. همان فرد که نامه به مسعود نوشته بود و بهانه به دست او داده بود قبلا خودش انتخاب کرده و نماز و روزه به جا آورده بود از ویژگیهای نماز خواندن و روزه گرفتن برای ما توضیحاتی داد و در راستای حقانیت مسعود کلی صحبت کرد. یک پیرمردهم گاهی اوقات با حالت التماس و خواهش و با دلهره و لرزش بدن که هویدا بود می گفت برادر من می ترسم دین خودم را عوض کنم خدا مرا نابود می کند می ترسم شرمنده هستم نمی توانم خواسته شما را بر آورده کنم نمی تونم نماز بخوانم و..... مسعود در جوابش می گفت: نترس، نترس به خاطر سرنگونی رژیم به خاطر خلق قهرمان شیرجه مریمی بزن به هیچ چیز و هیچ کس اهمیت نده بپر بپر تا احیاء شوید وبار دیگر از مریم زاده شوید و.... شهاب اختیاری به صورت گله مند به مسعود رجوی گفت: برادر شب در آسایشگاه خوابیده بودم صبح بیدار شدم دیدم هر کس نگاهم می کند بهم می خندد متوجه شدم در خواب سبیلهای مرا با قیچی زده بودند! این درست نیست به من وعقیده و دینم در سازمان توهین شده و.... مسعود قه قه خندید و گفت: باید ظاهرت را درست کنی و خودت را اصلاح کنی باید رزمندگان خواهر مریم یک دست و تن واحد بشوند تا بتوانیم رژیم را سرنگون کنیم و.... .(منظوراز ظاهرت را درست کن یعنی سبیلت را کوتاه کن) عینا همان بلاها که بر سر مردم ایران آخوندها می آورند. بعضی وقتها میمانم از اینکه چقدر این دو حکومت (یکی در ایران و یکی در بیابانها عراق) بر سر جزییات هم مثل هم می مانند.
ظاهرا آنها فکر کرده بودند چون من هیکلم گنده است و یا در برابر آنها ایستادگی کرده ام می توانم روی دیگران تاثیر بگذارم به همین خاطر و در همان جلسه مسعود با من کلی صحبت کرد طوری که گیج و ویج شده و همانند افسون شدگان ماتم برده بود نکاتی که بارها تکرارو در ذهن من برجسته گردید این بود که می گفت: باید به خاطر مردم نماز بخوانم تا همگی تن واحد شویم وشکافی در بین افراد و مناسبات تشکیلات باقی نماند چون افراد نادان و تنبل از این شکاف سوء استفاده می کنند و...... باید همه ی رزمندگان یک دست و همچون تنی واحد با هم هر روز در نماز جماعت شرکت کنند روزه بگیرند کار و فعالیت روزانه انجام بدهند تا مبارزه پیش برود و...... (یعنی اینکه اگر رژیم سرنگون نشده بخاطر سبیل شهاب است و دین یارسایی ما و الا بقیه کارها همه چیز درست است!!) مسعود هیچ گونه ارزش و اعتباری برای هیچ عقیده و ایده ای بجرعقیده خود قائل نبود در حضورجمع سرکوبگر ما را سفت و سخت گوشه رینگ گذاشته واز هرسمت سو تحت فشارشدیدی قرار داده بود تا مجاهد(مطیع بی چون و چرا) بشویم. باز هم درست مثل آخوند خامنه ای که میخواهد همه چیز را یا مثل خودش کند و یا بتراشد و کنار بگذارد.
می خواست تمام رزمندگان همانند ربات ومهره های شطرنج باشند و هیچ گونه اراده و اختیاری از خود نداشته باشند و هر لحظه تصمیم گرفت و اراده کرد آنها را بازی دهد جابجا و بالا و پایین کند و هر کار و عملی خواست با دست باز بر سر همه بیاورد کما اینکه سالها بود همانطوری عمل و اقدام کرده بود وجالب اینکه به این عمل غیر اخلاقی و انسانی می گفت:«انتخاب آگاهانه» فرد در برابر جمع!!!.
بعد از فشار زیادی که از همه طرف به من می آوردند به مسعود گفتم برادر قربانت گردم در حضور شما و خواهر مریم و تمام مردان و زنان شورای رهبری می گویم حاضرم به خاطر مردم ایران بجنگم و کشته شوم شما همین حالا یک نارنجک به من بدهید تا بروم پشت همین دیوار و پنجره خودم را منفجر کنم ولی از من نخواهید دین ام را عوض کنم و یا مانند شیعیان نماز بخوانم و روزه بگیرم من آدم دگمی نیستم اما ما هم خدا داریم و برای خودمان اعتقاداتی داریم این مسائل که مشکلی ایجاد نمیکند و تا بحال هم نکرده و اگر هم مشکلی بوده بر سر موضوعات دیگری بوده که ربطی به دین و اعتقادات ما نداشته و..... مسعود گفت: به خدا به علی می دونم تو این کار را می کنی شکی در آن نیست که با نارنجک حاضری خودت را بکشی. برای ما ثابت شده تو چگونه انسان مبارزی هستی، نیازی به این کارها نیست و نمی خواهم. گفتم برادردر ایران زمان سربازی وقتی فرماندهان ارتش سربازان را برای نماز جماعت می بردند من و تعدای دیگر که اهل حق بودیم کار به کار ما نداشتند به زور و اجبار هم متوسل نشدند. مسعود گفت: قیاس نکن اون صف باطل است و این صف حق و خواهر مریم و.....تو باید مجاهد شوی و مجاهد بجنگی و مجاهد کشته شوی. (توجه داشته باشید که این یک صحبت ساده بین دو نفر نبود... با آن فضایی که ایجاد کرده بوده و انبوه جمعیت فشار خرد کننده روی تک تک ما ها بود).
مسعودگفت: شما روزی انتخاب کرده اید با رژیم ضد بشری مبارزه کنید. می دونید هر لحظه ممکن است جونتون را از دست بدهید. حاضرید در راه سرنگونی رژیم عمل انتحاری انجام بدهید. گفتم برادر حاضرم به خاطر سرنگونی رژیم آخوندی قطعه قطعه شوم و جانم را فدای مردم ایران زمین کنم، این آرزوی قلبی من است. گفت: شما مرا به عنوان رهبر خودتون قبول دارید. مگر قصد و نیت شما سرنگون کردن رژیم آخوندی نسیت؟ پس من به شما راهشو نشون میدم و می گویم اگر اگر اگر نماز بخوانید و روزه بگیرید رژیم سرنگون می شود والسلام. گفتم برادر من تا به حال هیچ خیری از اسلام ندیدم بجز زندان و شکنجه و...گفت: درست می گوئید اون انقلاب اسلامی ارتجاعی قرون وسطائی خمینی است ولی این اسلام انقلابی و توحیدی مجاهدی دو دنیا با هم متفاوت است.
(باید توجه داشت درحالی این شاموروتی بازی را سرما اسیران گرفتاربی پشت و پناه در می آورد که 3 سال سلول انفرادی به زور به من تحمیل کرده بودند و زیر وحشتناکترین شکنجه های روحی و روانی و جسمی اسلام انقلابی و توحیدی مجاهدی مسعود رجوی زجر و رنج کشیده بودم و صدای فریاد و جیغ شکنجه شدگان معترض و منتقد در زیر دستان بی رحم شکنجه گران رجوی که از نای جان بر می خواست بارها و بارها شنیده بودم و بدتر ازانقلاب اسلامی ارتجاعی قرون وسطائی خمینی عمل کرده بودند) در همان حال برای بار سوم تکه کاغذی مهوش سپهری به طرفم دراز کرد. نوشته بود به برادر ایمان بیار و خودت را به درد سر ننداز سازمان تصمیم گرفته همه را تعیین تکلیف کند.(منظورمهوش سپهری از جمله خودت را به درد سرنینداز یعنی تهدید کردن به زندان و شکنجه شدن مجدد)
یک مرتبه دیدم مسعود رجوی از توی کاغذهای روی میزش برگه عضویت مرا در آورد و با خنده به همه حضار نشان داد و توضیح داد که من چه کار کردم و علت اینکه چرا برگه کاندید عضو را با خط کشیدن و محو کردن واژه و کلمه کاندید به عضو سازمان تغییر دادم جویا شد. بعد از توضیحات من گفت: بفرما این مدرک و سند سازمان را دستکاری وجعل کرده و این جرم محسوب می شود و حاضرین زدند زیرخنده. مریم رجوی با خنده گفت: رضا کار خوبی کردید از این کارها تا دوست داری انجام بده من ازت حمایت و پشتیبانی می کنم. مسعود با مهوش سپهری در رابطه با اینکه از چه زمانی باید برای من عضویت در نظر بگیرند گفتگو کردند. مهوش سپهری با نگاه کردن به مدارکی که در جلوی دست داشت از سال 75 سابقه محسوب می شد و قرار شد یک رده ازعضو بالاتر به من بدهند (متوسل شدن به باج دهی).
از ابتدای نشست چند بارمریم هم در راستای بحث و فحص های مسعود صحبت کرد و ما را تشویق و ترغیب به مجاهد شدن می کرد و از آن سمت مهدی ابریشمچی هم چپ و راست سیخ می زد و پارازیت می انداخت و خلاصه همه و همه یک حرف و یک خواسته داشتند مجاهد شو مجاهد مبارزه کن و مجاهد کشته شود. با توجه به صحبت های پیش آمده به هر راه حل و مسائلی که بتوان از دست رجوی نجات پیدا کنم فکر کردم اما همانند افسون شدگان هیچی به ذهنم نمی رسید که چطوری از دست تیر زهرآگین مسعود جان سالم بدر ببرم. متوجه شدم هیچ راه گریزی نیست. درنشستها شاهد و ناظربودم که چه بلایی سر بچه های مردم که هر کدام 2 و یا 3 دهه عمر خود را وقف مبارزه کرده بود می آوردند. من در مقابل سابقه و فعالیت های آنان صفر بودم. رهبر جنبشی که به کادر بیست و بیست پنج و سی ساله سازمان رحم نکند به من که سه سال در زندان و زیر وحشتناکترین شکنجه های روحی روانی و جسمی قرار داده بودند چطور و چگونه رحم می کردند؟؟!.دیگه در دوران زندان و بازجویی یاد گرفته بودم که چگونه سر و ته این مسایل را ببندم بنابر این زمانی که مسعود دوباره تکرار کرد اینکه اگر نماز بخوانید و روزه بگیرید رژیم سرنگون می شود، گفتم برادر شما می گوئید با نمازخواندن و روزه گرفتن رژیم سرنگون می شود اگر چنین است حاضرم به خاطر شما که سنبل شهیدان راه آزادی هستید و رهائی مردم، تا ابد به اسلام و نماز و روزه ایمان بیاورم و مراسم شعائررا به جا آورم تا مردم بدبخت ایران نجات پیدا کنند. من خودم و ایده و نظرم وهر آنچه که دارم را برای مردم می دانم و فدای همان مردم می کنم و.......که بدنبال این سخنان مورد تشویق و تبریک جمعیت قرار گرفتم. اصلا احساس خوبی نداشتم اما توانسته بودم بخاطر اینکه بیشتر به درد و سر نیفتم خودم را راضی و قانع کنم.
هنوز لحطاتی نگذشته بود و من فکر میکردم که داستان تمام شده که یک مرتبه مسعود و بعد مهدی ابریشمچی برگشتند و گفتند: خوب حالا مسئولیتت این است که شهاب را قانع و راضی کنی ظاهرش را درست کند و مجاهد شود. یکه خوردم و ماندم که چه خاکی بر سرم بریزم بعد از کمی تامل و فرو خوردن چند جمله خیلی کوتاه بیان کردم. گفتم شهاب قبول کن و گوش به حرف رهبری بده و.... در بحثی که رجوی کرد متوجه شدم قبلا شهاب را زیاد اذیت و آزار داده بودند ولی او مقاومت کرده بود مدتی هم او را زندان کرده بودند و......درنهایت شهاب پذیرفت سیبلهایش را کوتاه کند و بقیه نفرات نیز شعائر را پذیرفتند و به رهبرعقیدتی لبیک! گفتند و مجاهد شدند. جلسه به دلخواه و میل رجوی و سران قوم به اتمام رسید و ماجرا ختم به خیر شد!
ای کاش صدای ضبط شده آن شب انتشار بدهند تا هر آنچه رجوی و باندش من و دیگر گرفتارشدگان بیان کردیم مردم عزیز بشنوند و قضاوت کنند.بدین سان با زور و فشار رودربایستی روستایی قبول کردم به خاطر مسعود و مردم اسلام انقلابی را بپذیرم و نماز بخوانم و روزه بگیرم تا رژیم سرنگون شود. مدتی با ظاهر سازی نماز خواندم و روزه گرفتم ولی هیچ اتفاقی نیفتاد و رژیم همچنان سر جایش تکان نخورد اما رهبر عقیدتی از جایش تکان خورد و الان معلوم نیست در کدام سوراخ موش زندگی میکند... از قدیم گفته اند آنکه باد میکارد طوفان درو میکند.
به توافق دلبخواه رهبر«عقده ای» رسیدیم و این جماعت آنقدر خوشحال بودند که گویا قسطنطنیه را فتح کرده بودند. بعد از آن خود مسعود امضاء خون و نفس برای چند صدمین بار گرفت. سپس مسعود همه ی رزمندگان و از جمله مرا هم درآغوش گرفت و همدیگر را بوسیدیم و چند قطعه عکس یادگاری گرفتیم ودر کنار مریم ومسعود و مهدی ابریشمچی ایستادم و سرود مجاهد از بلند گو ها پخش گردید و ما هم با آن هم آوا شدیم. در حین خواندن سرود مجاهد، مسعود به شوخی و خنده چند مرتبه به من تنه می زد که یک بار به مهدی ابریشمچی که در سمت راست من ایستاده بود خوردم بعد از اتمام سرود مسعود خطاب به همه زنان فرماندهان قرارگاهها گفت: ای خواهران و برادران مسئول قبول دارید کار امشب از 50 تا عملیات مهمتر بوده هی برای رزمندگان درخواست عملیات می دهید، کار رژیم یکسره شده؟!! زنان هم تائید کردند و.....
باید یاد آور شوم زمانی که به مسعود گفتم باشه از این به بعد من شعائر را به جا می آورم چند تا از زنان شورای رهبری به همدیگر می گفتند دیدید اسلام آورد.دیدی اسلام آورد. بدبختهای جاهل نمیدانستند اهل حق هم یک شاخه از اسلام است و به سمت شیعه متمایل است و پدر بزرگم هم شیعه بوده. آنها فکر میکردند ما کافر! بودیم و حالا مسلمان شدیم. از جمیع جهات تحت فشار و زور و رو در بایستی بین آن همه زن و مرد گرفتار شده بودم سکوت کردم و کوتا آمده بودم چون چاره ای نداشتم فقط فرو می خوردم.
در آخرنشست مسعود هدایایی به ما شش نفر داد. نشست سران دقیقا 11 ساعت طول کشید با کوله باری از تجربه و اطلاعات ذیقیمتی از طرز تفکر و اندیشه ی بغایت انحصار طلبانه رجوی که عصاره وچکیده آن را که در بالا ذکر کردم از کاخ سفید خارج گشتیم.
تقریبا ساعت3 ویا 4 صبح ما را مرخص کردند برگشتم آسایشگاه از ناراحتی و غم وغصه خوابم نبرد و به سالن غذا خوری پیش نگهبانان رفتم.
بعد از چهار روز برای اولین بار یک صندلی زیرم گذاشتم و در ردیف آخر نماز جماعت یک مهر نمازبه دست گرفته بودم و خودم را خم و راست می کردم. فریدون سلیمی فرمانده یگان سابق و مرحوم گفت: چرا سر پا نماز نمی خوانید؟! جواب دادم کمر درد دارم. در حین نماز خواندن به رجوی فحش می دادم وهر آنچه لایقش بود با زمزمه و آرامی با خودم بارش می کردم در این دردسر وباطلاق متوجه نشده بودم زمزمه های من به گوش اطرافیان که در حال نماز خواندن بودند رسیده بعد از اتمام نماز جماعت فریدون سلیمی مرا به کناری کشید و گفت: تو نماز می خوانی یا به رهبری توهین و فحش می دهی؟ مانده بودم چه جوابی بدهم گفتم من غلطت کنم به برادر فحش بدهم و..... اکثر رزمندگان گرفتار فهمیدند به زور و اجبار مرا وادار به شرکت در نماز جماعت کرده اند و.... کج دارو مریز ادامه دادم تا اینکه یک روزعصبانی شدم و گفتم مرا به زندان بفرستید من اهل این کارها نیستم. اشتباه کردم قول دادم شعائر را بجا بیاورم مدتها بعد در قرارگاه انزلی زهره اخیانی مرا خواست و گفت: از این به بعد نمی خواهد فکر نماز خواندن باشید هر طور راحت هستی انجام بده بدین صورت بعد ازمدتها زجر و رنج کشیدن از نماز خوندنهای ظاهری و الکی یک بار برو صد باردر رو نجات پیدا کردم.
آنچه نتیجه نشستهای پی در پی قرارگاه باقرزاده ونشست«پرچم» برای رجویها و باند مزبور حاصل گردید این بود که با زور برای چندمین بار و چندمین سال به نیروها بقبولاند علت سرنگون نکردن رژیم نداشتن استراتژی و نیرو و صداقت و صمیمیت نیست بلکه به مشکلات فردی افراد از "جیم و ف" مربوطه است و با بدست گرفتن یک پرچم سرخ به نشانه پرچم امام حسین و گشت زدن در قرارگاه باقرزاده همه مشکلات حل میشود و رژیم هم سرنگون میشود.
حالا همه ی اعضاء و پرسنل تشکیلات عنصر مجاهد خلق خالص و تازه متولد شده مریمی هستند وباید سازماندهی جدیدی به عمل آید و..... نشست شستشوی «غسل هفتگی» فشارهای جنسی زنان و مردان کنترل وازشرک و آلودگی ها بدور می مانند. مسئولیت این نشستها با مسئولین بالا وتجربه دار سپرده شد و "پرچم سرخ حسینی" برای مبارزه با جیم و فردیت و بورژوازی نامرد ناکس که به همه گوهران بی بدیل انقلاب کرده آسیب جدی رسانده و لپر زده بود به دست فرماندهان هر یکان وقرارگاه داده شد. من نیزبه سهم خود موفق شدم همانند دیگران یک پرچم سرخ هیهات من الذله بدست آورم و با آن همه زجر و رنج و خون دل خوردنها به قرارگاههای خود برگشت خوردیم و با درخواستم که سازماندهی در توپخانه بود موافقت به عمل آوردند و به یگان توپخانه به فرماندهی احمد وشاق منتقل شدم. در این راه سخت و دشوار تعدادی ازهمرزمانمان را از دست دادیم ونفهمدیم زنده هستند ویا همسان افراد تیم های عملیاتی کشته و از بین بردند.
سرنوشت تلخ صادق مقصودی:
پس ازسپری شدن 4 ماه از سلسله نشستهای باقرزاده اوایل مهر ماه مسئولین و فرماندهان یک روزابلاغ کردند که باید به قرارگاههای خود برگردیم و گوهران بی بدیل رهسپارپایگاههای خود در مناطق مختلف عراق گردیدند و ما را هم به قرارگاه انزلی برگشت دادند. یک دانشگاه به نام دانشگاه آرام افتتاح گردید. هر روز ازصبح تا شب درآن آموزشهای گوناگون نظامی ، سیاسی، ایدئولوژیکی تشکیلاتی(منظور تکرار خزعبلات رهبری بود و نه چیز دیگری) و.... برگزار می گردید وهر یگان و رسته دررشته تخصصی خود آموزشهای لازم راهم فرا میگرفتند که من در یگان توپخانه سازماندهی شده وبا هم یگانیهای خود در حال فرامین آموزشهای تخصصی توپخانه ای و..... بودم. در همان حال برای ظاهر سازی و به اصطلاح دل خوشی و تشویق مرا مسئول تعداد 7 تن از افراد جدید که یکی دو سال می شد به سازمان کشانده و در بردگی خود نگه داشته کرده بودند. یکی ازآنان شخصی به نام مستعار صادق مقصودی اهل کرمانشاه که او را از ترکیه فریب زده بودند به عراق و داخل مناسبات کشانده بودند. بنده خدا همیشه کلافه و سرگردان بود و دائما خودش را به تمارض می زد نمی دانست چه کار کند. اکثر روزها او را به بهداری قرارگاه انزلی که نزدیک درب اصلی قرارگاه قرارداشت می بردم و....... بعد از خلع سلاح سازمان توسط صاحبخانه جدید(ارتش امریکا) نیروهای تشکیلات سازمان را درپادگان نظامی تخلیه و متلاشی شده فیلق ثانی صدام حسین نزدیک منصوریه گرد آوردند و تحت نظر قرار دادند.
روزی صادق مقصودی در جمع عملیات جاری معجزه گر!! با مسئولیت خواهر شورای رهبری به نام شهزاد سئوال می کند: خواهر مگر برادر مسعود در آخرین نشست در اشرف نگفت اگر آمریکا به عراق حمله بکند ما به طرف ایران می رویم پس چی شد چرا نرفتیم؟!! شهزاد هم بدون هیچ شرم و حیایی با تمام قوا با پرخاشگری و تهاجم ایدئولوژیکی به صادق حمله می برد و با بمباران و آتشباری ایدئولوژیکی فحش و توهینهای رکیک او را حسابی عملیات جاری می کند و افراد حاضر در جمع را هم برعلیه او می شوراند و می گوید تو نفوذی و جاسوس رژیم هستی که در این موقعیت از این نوع سئوالات می پرسی که ذهن رزمندگان را باز می کنید و.... جمع حاضر متملق و چاپلوسان ولایت درست حسابی او را با آتشباری بی امان عملیات جاری می کنند. صادق در حضور جمع می گوید این همه توهین و فحش چرا به خاطر این سئوال بار من کردید مگر من چی گفتم؟! من نفوذی و مزدور رژیم نیستم و........... شهزاد می گوید اگر راست می گی جاسوس و پاسدار خمینی نیستی و مجاهد خلق هستی برو خودت را بکش صادق هم عصبانی می شود و از نشست عملیات جاری بلند شده و خارج می گردد. با شتاب به طرف آسایشگاه می رفت که در بین راه به من بر خورد بدون اینکه حرفی بزند رفت دیدم خیلی خیلی برافروخته وعصبانی به نظر می رسید. وی به محض اینکه به آسایشگاه میرسد صدای شلیک بلند میشود. صادق بدبخت وارد آسایشگاه شده بود در حضور چند رزمندگان سلاح کلاشینکف را زیر چانه خود قرار داده و شلیک کرده بود که مغزو خورده های گوشت و خون سرش به سقف چسپیده بود.
زمانی مسئول او بودم گاهی اوقات سفره دلش را باز می کرد و ازبیان درد های درونیش مرا هم غمگین و ناراحت و افسرده می ساخت. او را بغل می کردم و دلداریش می دادم.روحش قرین رحمت پروردگار باد.
در اینجا باید این نکته را اضافه کنم نشستهای تفتیش عقاید و آموزشهای غیر انسانی رجوی بلای سر پرسنل و کادرهای سازمان آورده بودند که هیچ کس به هیچ کس اعتماد نداشت و ظن آن می رفت که هر لحظه ممکن است توسط سلاح آماده شلیک دست همرزمان کنار دستی تحقیرشده ی پرازتناقض وکینه کشته شویم. باور بفرمائید بارها و بارها این فکرها به ذهن و ضمیرم خطور کرده همیشه با تمام رزمندگان از در مهربانی و رفاقت تنظیم می کردم و هرگز در هیچ نشستی کوچکترین توهینی و یا پرخاشگری به رزمنده ای نمی کردم. کما اینکه مسئولین از انواع و اقسام راهها تلاش و کوشش زیادی کردند از من شعبان بی مخ بسازند ولی هر بار تیرشان به سنگ می خورد. به همین خاطر در نشستهای عملیات جاری و یا دیگ و.... زیر تیغ تیز و برنده انقلاب مریم می بردند و با آتشباری ایدئولوژیکی در گذشت زمان روئین تن و ضد گلوله شده بودم. بخصوص تجربه 3 سال سلول انفرادی مرا ساخته بود.
یکی دو روز قبل از حادثه خود کشی صادق او را مسلح دیدم که ذهنش شدیدا درگیر بود و با خود تند تندحرف می زد و به سمتی می رفت پیش خودم گفتم این بدبخت را روانی کردند مرا با گلوله نزند و آن روز هنگامی که تند و سریع از کنار دستم گذشت گفتم این چرا اینجوری شده بلایی سر بی گناهی و یا خودش نیاره ؟!!!
عباس ترابی فرمانده یگان و شخصی دیگر به نام تراب که بلوچ و فرمانده دسته بود و همیشه آتش تندی داشت و حالا جدا شده و با رژیم همکاری می کند با چند تن دیگر جسد صادق را با همان موکت کف آسایشگاه که رویش افتاده بود به جنازه او پیچیده و بدون سر و صدا او را به قرارگاه اشرف منتقل و در گورستان اشرف دفن کردند. بعدها شنیدم خانواده اش به درب قرارگاه اشرف آمده بود و خواستار ملاقات با او شده بودند که یکی از مسئولین به نام منوچهر الفت تکذیب کرده بود و گفته بود ما چنین رزمنده ای را نداریم و..... در قرارگاه اشرف از فرمانده قرارگاه 9حکیمه سعادت نژاد خواستار پاسخگوئی شدم که با بی شرمی و بی حیایی تمام در حضور چند مسئول با حالت طلب کارانه ای گفت: بله اون گور به گور شده نفوذی بود برای ما دستش رو شد تا خواستیم دستگیرش کنیم و تحویل اطلاعات ضد تروریستی سازمان بدهیم خودکشی کرد تا اطلاعاتش لو ندهد!!! درمقابل عصبانی شدم و گفتم شما فقط دروغگوئی و مارک زدن بلد هستید به جای اینکه پاسخ درست حسابی قانع کننده و منطقی بدهید همه ی عالم و آدمها را جاسوس و نفوذی تلقی می کنید و.... چرا مرا سه سال زندان انفرادی و شکنجه کردید نکند من هم نفوذی بودم؟ شروع کرد گریه و زاری راه انداختن که با عصبانیت جلسه را ترک کردم و دو روز بعد با 4 رزمنده دیگر فرار کردیم که به دست ارتش آمریکا افتادیم و نزدیک 5 سال در زندان تیف حبس متحمل شدم. در آینده به تشریح جزئیات آن می پردازم.
فرار گوهران بی بدیل:
در آن روزگاراکثراوقات که صادق مقصودی تمارض می کرد مسئولین مرا همراه او به بهداری قرارگاه انزلی می فرستادند هنگامی که از قسمت و منطقه نیروهای قرارگاه 2 عبور می کردیم می دیدم اکبرآماهی درمحوطه و اطراف ساختمان و پارک انزلی و سنگر ضد بمب که در نزدیکی ستاد ارتش ساخته شده بود مشغول آبیاری گلها و باغچه ها است او تلاش میکرد نامردی که در حق من کرده را جبران کند . ظاهرا دیگر خبری از عملیات خمپاره زنی نبود و این ماجرا جوییها به اتمام رسیده بود و اکبر هم که جز ماجراجویی و بدست آوردن پول و هوس بازی و هر رقم کثافت بازی در هنگامی که برای عملیات داخله میرفت نداشت تمام کرده بود و هیچ انگیزه ای برای ماندن در آنجا نداشت. یکبار به من گفت که قصد فرار دارد و از من درخواست کرد کمک کنم و با او همراه شوم اما به او گفتم چی شده تو که نور چشمی خواهر مریم شده بودی حالا چی شده که قصد فرار داری و البته بدنبال این سخنان به او گفتم که شما ها همه تان از تو تا آن رهبر عقیدتی و مریم رجوی همگی مانند هم میمانید یعنی فقط به فکر منافع روزانه تان هستید و هر وقت کارتان تمام شود مثل یک تکه زباله همدیگر را پرتاب میکنید اما مطمین هستم که هیچ کدام از شماها آخر و عاقبت خوبی و خوشی نخواهید داشت نه آن رهبران و نه مزدورانی امثال تو در نهایت گفتم اکبردر مقابل نیکوئی و مهربانی و خوبیهای من تو خیانت کردی واز پشت به من جنجر زدی تو اطلاعات مرا و تمام دوستان را به خاطر حفظ موقعیت و منافع حقیر شخصی خود فروختی و به سازمان دادی که سه سال زندان کشیدم روزی باید به تک تک کارهات بهم جواب پس بدهی و از دست من در آمان و آسایش نخواهید ماند. اکبر آماهی گفت: راستش درست می گید کارهای که نباید می کردم نادانی کردم ومرتکب اشتباه شدم مرا ببخش و......
اکبرگفت: زحمات زیادی برای سازمان کشیدم چندین عملیات خمپاره زنی انجام دادم خود مسعود رجوی مدال طلای حنیف نژاد را در حضور مریم و بقیه سران به گردنم آویخت و...... حالا مرا مسئول چند مرغابی و غاز و این باغچه ها کرده اند آن زمان با آموزشهای شستشوی مغزی کله ام را داغ کردند و نمی فهمیدم دارم چه کار می کنم؟!. حالا می فهمم تو چرا روبه روی آنها ایستادی و خواهان خارج شدن از سازمان شدی ای کاش تا آخر باهات بودم و....(اکبرهمیشه با احترام مرا دائی خطاب می کرد) دائی جان حالا تو می گی باید چه کارکنیم؟ گفتم هر کاری میکنی بکن اما من قاطی آدمهایی امثال شما نمیشوم.
چند وقت بعد او بهمراه احمد ویسی و عباس صادقی با یک جیب واز سفید رنگ و برداشتن مقدارزیادی سلاح و مهمات با خودرو به طرف درب اضطراری ضلع غربی پادگان رفته و قفل و زنجیر آن را با قیچی قطع میکنند و از درون پایگاه پدافند هوائی سربازان عراقی که برای مراقب بمبارن هوای قرارگاه جلولا در آنجا مستقر بودند رفته و از جاده اسفالته و سپس از جاده جلولا به طرف شهر کلار در موازات رودخانه سیروان ویا دیالی به روستا ویا بخشی به نام کله جوب که در تقریبا 22 کیلومتری جلولا است رفته و خودرو را رها کرده و وارد خاک کردستان میشوند و به منزل آشنایانی که در شهر کلار کردستان داشتیم رفته و سپس خود را به سلیمانیه میرسانند.
یکروز ساعت یک نیمه شب در خواب بودم یکی انگشت پایم را فشار داد متوجه شدم ارسلان اسماعیلی است به دنبال او به سرویسهای بهداشتی رفتم گفت: رضا از سر پست نگهبانی آمدم، تمام قرارگاه بهم ریخته ونسرین(مهوش سپهری) آمده و با ماشین دارد دور قرارگاه می چرخد گفتم حتما اکبر فرار کرده گفت آری. گفتم حالا گیج شده اند بخاطر همین دور خوشان می چرخند که چطور ناز پرورده شان فرار کرده بعد به او گفتم برو بخواب ربطی به ما ندارد.
شب چند خودرو به دنبال نفرات فراری روانه کرده بودند که آنها را دستگیر کنند ولی با سرشکستگی و خفت بر گشتند سر دسته گشتیهای اعزامی قرارگاه 9 افشین ابراهیمی بی مخ بود.روز بعد تمام قرارگاه بهم ریخته شده بود و مسئولین با سراسیمگی به هر طرف می رفتند.
اکبر آماهی و احمد ویسی و عباس صادقی این گوهران بی بدل مریم فرار کرده و در سلیمانیه با تلویزیونهای خارجی مصاحبه کردند روزی در زیر شکنجه به حسن محصل شکنجه گر رجوی گفته بودم که شما دنبال آدمهای مبارز نیستید و امثال اکبر که حاضر است مثل کرم لا بلای آشغالهابچرخد بدرد شما میخورد. و او گفت اکبر انقلاب خواهر مریم کرده دنیا بجنبد او با چسبیدن به انقلاب ایدئولوژیک استوار و محکم سر جای خود تکان نمی خورد و .......در آن روز سوز و گداز باند به هوا برخواسته بود. تمام نیروهای قرارگاه 2 و 9 را بار اتوبوس کردند و به باقرزاده بردند.
رجوی در بالای سن عصبی عربده می کشید و خودش را به بالا وپایین پرت می کرد و به اکبر فحش می داد .... بعدهم مثل همیشه آنها در نشریه و تلویزیون خود همانند گذشته با مشتی اراجیف و مزخرف بافی و نشان دادن کارت پایان خدمت اکبر آماهی از نیروی انتظامی و نامه ای جعلی که ادعا داشتند از کردستان برای رجوی فرستاده بودند و خواستار 50000 دلار شده بود می خواستند به همه الغاء کنند آنها اطلاعاتی و نفوذی رژیم بودند در حالی که اکبر معروف به شاهین تمام نیروهای سازمان او را خیلی خوب می شناختند و بخاطر ظاهر سازی محبوب همه بود.
داستان همه کسانی که رهبر عقده ای میگوید نفوذی بودند از این قرار است. این نمونه را از اول تا آخرش خودم در جریان بودم که برای شما خوانندگان گرامی توضیح دادم. حالا خود حدیث مفصل بخوانید از این مجمل.
علی بخش آفریدنده(رضا گوران)
دوشنبه 10 آذر 1393/ دسامبر 2014
Fin septembre 2014, l’historien Ilan Pappé, connu pour avoir sévèrement critiqué Israël
Fin septembre 2014, l’historien Ilan Pappé, connu pour avoir sévèrement critiqué Israël, son pays, participait au Festival Manifiesta* en prononçant un exposé à partir de son dernier livre : ‘The idea of Israel : a history of power and knowledge’.
Les 3 paragraphes suivants sont tirés de cet exposé :
« Imaginez que vous êtes un marchand de couteaux, à la recherche de clients potentiels. Que ferez-vous pour les persuader de la qualité de votre assortiment, qu’ils devraient selon vous acquérir ? Eh bien, vous les invitez à assister à une décapitation » (en référence aux vidéos de décapitation de Da’ech/EI).
« Il faut recourir à cette abomination pour expliquer aux gens combien nous sommes grotesques et hypocrites. Car c’est ce qu’Israël fait avec Gaza. Israël teste de nouvelles armes dans la bande de Gaza à l’occasion d’offensives meurtrières, comme cet été, après quoi il invite des marchands d’armes internationaux pour montrer comment les armes fonctionnent en réalité ».
« Conséquence : les revenus militaires d’Israël explosent, et continueront de grimper. Je ne suis pas prophète, mais je crains que si le monde n’intervient pas, il y aura tous les ans et demi une nouvelle opération militaire. Et chaque assaut militaire sera plus grave que le précédent. Finalement, Israël exécutera un génocide »
Egalité démocratique et militarisme sacré
L’idée d’Israël est née en 1948 et a été vendue dans le monde entier comme un produit de modernité et d’humanité. Voilà pour « l’idée d’Israël ». Le point de départ de mon livre s’y oppose diamétralement, car Israël est un Etat-voyou. La situation empire tous les ans. Le monde est un spectateur de plus en plus critique du projet sioniste : sa politique de violence est injustifiable. Face à lui, la majorité de la population juive d’Israël croit en l’égalité démocratique » d’Israël. Israël détruit une réalité et les habitants ne le voient même pas !
Depuis le début, Israël est une société coloniale, qui veut le plus possible de terres de Palestine, avec le moins possible de Palestiniens.
En même temps, Israël est aux prises avec une division intérieure, mais l’image d’un ennemi commun les rassemble. C’est pour cela aussi que le caractère militaire d’Israël est sacré. Dans des circonstances normales, ces oppositions au sein de la société israélienne déchireraient la communauté nationale, tellement elles sont profondes.
Il y a tout d’abord la division ethno-socio-économique entre juifs issus des pays européen,s qui bénéficient d’une position privilégiée, par rapport aux juifs issus des pays arabes. En deuxième lieu, il y a l’opposition des juifs religieux et des juifs laïques. Enfin il y a la classe moyenne paupérisée : la plupart des juifs de la classe moyenne ne peuvent plus accéder à la propriété d’un logement ». Ces tensions s’activent régulièrement. Et à ces moments-là nous voyons souvent un renforcement du conflit avec les Palestiniens. Alors on laisse tomber tout le reste au profit de « la sécurité » ».
La fabrication de « l’idée d’Israël »
Comment est née cette dissonance entre l’idée et la réalité d’Israël ? Comment se fait-il que tant de personnes extérieures continuent toujours d’accepter sans critique la prétendue qualité morale d’Israël ?
Comment Israël réussit-il à vendre cette idée d’un état démocratique équitable, en dépit de la réalité, malgré l’existence de la télévision et de l’internet ?
J’identifie deux groupes qui ont eu la plus grande influence « pour faire passer le mensonge pour la vérité » : les réalisateurs de films et les universitaires. Les réalisateurs jouent sur les sentiments et vendent l’idée d’Israël tant chez eux qu’à l’étranger. Ils créent l’image d’Israéliens héroïques, qui, après un long calvaire, rentrent enfin à la maison. Les Palestiniens sont à peine présents dans ces films.
Les films, c’est de la fiction, en revanche les universitaires prétendent à la vérité académique, ce qui convainc des académiques occidentaux. Cette collaboration avec le politique remonte aux débuts d’Israël voire plus tôt. A la fin des années ’30, la Commission Peel britannique fut chargée de trouver une solution aux tensions entre la population locale et les colons juifs.
Ben-Gourion, qui devint ensuite Premier Ministre d’Israël, approcha un universitaire avec la question : « La présence juive a-t-elle été permanente depuis l’époque romaine jusqu’à aujourd’hui ? » Cet universitaire fut très enthousiaste, un sujet de recherche aussi costaud lui fournirait une dizaine d’années de travail. Mais Ben Gourion répondit : "Tu as deux semaines pour le démontrer à la Commission Peel : commence donc par la conclusion ! "
Il s’agit donc ici d’un lien imaginaire avec un lieu, qui remonte à 2000 ans. L’idée d’Israël n’est pas de vouloir visiter ce lieu ou le partager avec ses habitants. Non, on veut le soustraire entièrement au peuple qui y habite déjà !
Imaginez que quelqu’un frappe à votre porte et dit fermement : « Excusez, il y a 2000 ans j’habitais déjà ici ». C’est un peu curieux, mais bon, vous faites preuve d’hospitalité et vous invitez l’homme à prendre le café. Mais le lendemain il est de nouveau là. "Excusez, il y a 2000 ans, C’EST MOI qui habitais ici". Cette fois l’homme veut non seulement du café, mais aussi un endroit pour passer la nuit. Vous faites preuve d’hospitalité, vous hébergez donc cet homme. Mais le lendemain il arrive avec la police : « Il y a 2000 ans j’habitais ici, c’est ma maison ». Et vous voilà rapidement chassé de votre maison ! C’est cela, la réalité d’Israël. Partout ailleurs cela serait preuve de folie, mais quand il s’agit de la Palestine, les universitaires prennent la chose au sérieux ».
Les Nouveaux Historiens ont été une brève révolution dans le monde académique
A la fin des années 1980 un mouvement critique est né dans le milieu universitaire.. Quelques historiens ont remis en question l’historiographie sioniste de 1948. Ces « nouveaux historiens », comme on les a étiquetés, étaient influencés par la réalité sociale et politique du moment.
La guerre de 1982 contre le Liban n’était pas encore digérée mais avec la brutale répression de la première Intifada de 1987, ces universitaires ont commencé à réexaminer avec un esprit critique des documents de 1948 qui venaient d’être déclassifiés. Et soudain les événements de 1948 se trouvèrent dépouillés de leur élan héroïque. Les victimes palestinienne apparurent pour la première fois sur la scène de l’histoire.
Le mythe de la fuite volontaire des Palestiniens se trouva désossé. Les Palestiniens avaient été chassés. Ces « nouveaux historiens » ont revisité l’historiographie israélienne officielle, mais ils ne furent pas accueillis les bras ouverts. Beaucoup des documents militaires sur les forfaits commis à l’époque par les soldats et sur les expulsions de Palestiniens furent à nouveau scellés et refermés au public.
Les universitaires concernés furent honnis comme traîtres. Leurs idées ont fait sensation mais n’ont pas été admises par le public israélien. Nous voulions raconter la vérité mais nous avons été considérés comme des traîtres. Il est vrai que nous avons influencé le monde extérieur : pour la première fois s’exprimait l’idée que toute la naissance [du mythe] avait été fabriquée.
Le mouvement est mort de sa belle mort dans les années 1990. L’opinion publique a fait peser sur lui un silence de mort et la position des nouveaux historiens dans le monde académique est devenue intenable. J’ai moi-même été mis sous pression pour que je démissionne.
La grande majorité des voix critiques s’autocensura ou quitta Israël. Les restrictions dans les universités israéliennes sont telles que le critique individuel y est inaudible. Seul un changement fondamental advenant dans l’idéologie de l’état pourrait entraîner l’indépendance des universités. Aujourd’hui elles sont à nouveau totalement encadrées par l’idéologie sioniste étatique. La situation est actuellement désespérée.
Le Boycott : une pression indispensable sur le chaudron
On ne peut pas attendre qu’Israël change de lui-même. Cette société est un cercle fermé. Je pense que le mouvement BDS exerce une pression essentielle de l’extérieur pour initier un changement. C’est une masse critique qui peut aider des organisations dans leur lutte. Car c’est dans la société civile que se trouvent les voix critiques propres à Israël. Elles sont encore peu nombreuses mais elles pourraient évoluer et devenir une force de changement, avec la pression de l’extérieur.
Je pense par exemple à des organisations comme New Profile, qui soutient les objecteurs de conscience. Des organisations comme Anarchists Against the Wall et Breaking the Silence sont elles aussi très significatives. Elles accomplissent le travail qu’aurait dû faire le monde universitaire. Toutes les organisations ne sont pas aussi progressistes. Certaines ont du mal à associer l’occupation de Gaza et de la Cisjordanie avec l’idéologie sioniste. Elles pensent que l’occupation est une politique, alors qu’il s’agit d’une seule et même idéologie.
On ne peut pas être sioniste et critiquer en même temps l’occupation : c’est comme si on critiquait la politique sud-africaine à l’époque de l’apartheid sans corréler cette politique à l’idéologie de l’apartheid !
Beaucoup d’organisations occidentales ont d’ailleurs le même problème : elles dénoncent uniquement l’occupation israélienne de la Cisjordanie et de Gaza, tout en ignorant encore toujours l’histoire. Le chemin est donc encore long avant que nous approchions d’une solution équitable. Nous devons être patients. Pour moi cette justice a la forme d’un seul état avec des droits égaux pour tous ses habitants et pour tous ceux qui en ont été expulsés.
*ManiFiesta est la « Fête de la solidarité », organisée en Belgique chaque année par Médecine pour le peuple et l’hebdomadaire Solidaire.
* Ilan Pappe est l’un des "nouveaux historiens" israéliens et l’auteur de plusieurs ouvrages. Exilé depuis 2007, il travaille à l’Université d’Exeter et il fait la navette entre la Grande-Bretagne et Israël où sa famille demeure toujours. Il est directeur du Centre Européen d’Etudes Palestiniennes à l’Université d’Exeter. Son dernier livre s’intitule : "The idea of Israel : a history of power and knowledge"
Source :
Traduction : Info-Palestine.eu - Marie Meert
«شدید‌ترین» کاهش ارزش روبل روسیه از سال ۱۹۹۸
«شدید‌ترین» کاهش ارزش روبل روسیه از سال ۱۹۹۸
۱۳۹۳/۰۹/۱۱
روبل روسیه در روز دوشنبه، اول دسامبر، با بیشترین میزان افت از بحران اقتصادی سال ۱۹۹۸ روبه‌رو شد. روند رو به کاهش بهای نفت و سقوط ارزش روبل، نگرانی در مورد وضعیت اقتصادی روسیه را تشدید کرده است.
به گزارش خبرگزاری فرانسه همزمان با افزایش نگرانی‌ها در مورد تاثیر تحریم‌های غرب بر اقتصاد روسیه، نمایندگان دوما خواستار تحقیقات در باره تصمیم بانک مرکزی روسیه برای تعیین نرخ شناور برای تبادل ارز شدند.
در معاملات روز دوشنبه ابتدا ارزش برابری روبل با ۹ درصد کاهش به ۵۴ روبل در مقابل دلار و ۶۷ روبل در مقابل یورو سقوط کرد. اما پس از چند ساعت ارزش روبل کمی بالا رفت و در نهایت با نرخ ۵۲ روبل در مقابل دلار و ۶۵ روبل در مقابل یورو تثبیت شد، که چهار درصد افت در یک روز بود.
از ابتدای سال جاری به دلیل کاهش قیمت نفت و تحریم‌های اقتصادی غرب علیه روسیه به خاطر بحران اوکراین، ارزش روبل در مقابل دلار نزدیک به ۶۰ درصد سقوط کرده است.
خبرگزاری فرانسه در ادامه می‌نویسد کاهش بهای نفت در روزهای اخیر، که پایین‌ترین قیمت نفت در پنج سال گذشته است، تاثیر اساسی بر اقتصاد روسیه داشته و از ارزش روبل به طور قابل ملاحضه‌ای کاسته است. صادرات نفت و گاز دو منبع اصلی درآمد دولت برای بودجه روسیه است.
بسیاری از تحلیلگران در مورد چشم‌انداز اقتصادی روسیه و اکراه حکومت در تغییر موضع خود در قبال اوکراین و جدایی‌طلبان آن کشور نگران هستند.
به این ترتیب نظر میرسد روسیه به سوی یک بحران اقتصادی حرکت میکند.
شوک و هراس
یک مادر ۳۹ ساله با اشاره به سقوط واحد پول روسیه به خبرگزاری فرانسه میگوید «این یک شوک و هراس است. اولین چیزی که به فکرت میرسد این است که باید با تعطیلات تابستانی خداحافظی کنی. تحت تاثیر گران‌تر شدن یورو و دلار زندگی ما هم گران‌تر میشود.»
در یک نظرسنجی تازه که توسط موسسه سنجشی «افکار عمومی» انجام شده ۵۰ در صد از مردم روسیه می‌گویند کاهش ارزش روبل روی زندگی آنها تاثیر گذاشته است و نگران بالا رفتن قیمت‌ها و تورم هستند.
نشانه‌های احساس ناامنی اقتصادی و ترس در هفته‌های اخیر زمانی دیده شد که بسیاری از مردم برای خرید گندم سیاه هجوم آورند.
اوایل سال جاری بانک مرکزی روسیه با اقداماتی توانست سیر نزولی ارزش روبل را کند کند. اما ماه گذشته این بانک تصمیم گرفت نرخ روبل را شناور کند. کاهش ارزش روبل در روزهای اخیر بانک مرکزی را مجبور کرد برای حفظ ارزش واحد پول ملی از ذخیره ارزی استفاده کند.
در همین حال دفتر دادستانی کل روسیه روز دوشنبه گفت چندین نفر از نمایندگان مجلس رسما خواستار تحقیق درباره سیاست‌های بانک مرکزی شدند. سخنگوی دفتر دادستانی روسیه به خبرگزرای فرانسه گفت: «توضیحات این نمایندگان اکنون مورد بررسی قرار گرفته است.»
سرگئی رومانچوک، رئیس بخش ارزی بانک «متالینوست بانک»، گفت هفته گذشته روبل یک پنجم ارزشش را از داده است و این وضعیت را بی‌ثباتی مالی توصیف کرد. او در فیس‌بوک خود نوشت «بانک مرکزی باید نوسانات بازار ارز را کنترل کند.»
ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه، که میزان محبوبیت او پس از الحاق شبه جزیره کریمه اوکراین به خاک آن کشور، بسیار افزایش یافته است، نگرانی‌ها را بیهوده توصیف کرده و گفت زیان اقتصادی ناشی از افت ارزش روبل «مهلک نیست.»
جانشینی واردات
در اقدامی تازه که نشان دهنده تلاش کرمیلن برای آمادگی در برابر تقابل اقتصادی غرب است، سرگئی ایوانوف، یکی از دولتمردان روسیه، از مقامات کشور خواست برای جایگزین کردن واردات در همه صنایع برنامه‌ریزی کنند.
آنتون سیلوانوف، وزیر دارایی روسیه، نیز هفته گذشته گفت روسیه سالانه ۱۴۰ میلیارد دلار از تحریم‌های غرب و افت بهای نفت زیان می‌بیند.
کار‌شناسان اقتصادی می‌گویند فرصت‌های اقتصادی در روسیه در حال تضعیف‌اند و بسیاری از سرمایه‌گذاران روس در فکر فروش یا تبدیل سرمایه و انتقال آن به خارج از کشور هستند.
یوگنی نادورشین، اقتصاد‌دان ارشد موسسه «سیستما کنگلومرات»، پیش بینی میکند که بسیاری از شرکت‌ها ورشکسته شوند.
او به خبرگزاری فرانسه گفته است «اگر بهای نفت در حدود بشکه‌ای ۷۰ دلار بماند، به احتمال زیاد رکود اقتصادی بیشتر از یک سال خواهد بود. پیش‌بینی می‌کنم شاهد ورشکستگی شرکت‌ها در بخش مالی و ساختمان باشیم.»
جامعه‌شناسان می‌گویند بسیاری از مردم روسیه خرابی وضعیت اقتصادی را با تصمیمات سیاسی رهبران حکومت مرتبط نمی‌دانند.
لودمیلا پرسنیاکووا، جامعه‌شناس موسسه نظر سنجی «افکار عمومی»، میگوید «بعضی‌ها می‌گویند غرب به ما آسیب میزند. بعضی می‌گویند ما خودمان را در این وضعیت قرار داده‌ایم. جواب ساده‌ای وجود ندارد.»
منبع: رادیو فردا
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
