دل‌نوشته نعیمه اشراقی به دخترش نعیما طاهری

۱۳/شهريور/۱۳۹۲ عباس خسروی فارسانی

«باید بدانی به وجودت افتخار می‌کنم نه برای مدال، بلکه برای انسانیت، شرافت، مهربانی و برای دیانتت...»

نعیمه اشراقی، نوه آیت‌الله خمینی، با حذف عکس فتوشاپی دخترش، نعیما طاهری، از صفحه فیس‌بوک خود، و در واکنش به اعتراض‌های صورت گرفته نسبت به فتوشاپ ناشیانه عکس دخترش، دل‌نوشته زیر را خطاب به او، به همراه عکسی با حجاب کامل از دخترش، که گویا مربوط به چند سال پیش است، منتشر کرده است:

«نعیما؛ دختر دلبندم، کسب مقام اول مرکز نخبگان ایالت انتاریو کانادا را به تو تبریک می‌گویم. باید بدانی به وجودت افتخار می‌کنم نه برای مدال، بلکه برای انسانیت، شرافت، مهربانی و برای دیانتت...؛ دختری که اغلب جلسات هفتگی تفسیر قرآن را ترک نمی‌کند و به آنچه از آن می‌آموزد، عمل می کند...؛ عزیزم، هرگز از تو جز اخلاق نیکو، ادب، عاطفه و وفا ندیدم...؛ اگر شیرینی این پیروزی را به کامت تلخ کردند به فال نیک بگیر که انتقاد و حتی حمله، انسان را مصمم و آبدیده می‌کند.

دخترم، قدم‌های بعدی را بلندتر و محکم‌تر بردار و از آنچه می‌آموزی برای خدمت به هم‌نوعت استفاده کن؛ بدان همواره دعای خیر مادرت همراه توست؛ از خداوند منان برایت بهترین‌ها را آرزو دارم.»

خانم نعیمه اشراقی در این نوشتار فیس‌بوکی، هیچ پاسخی به انتقادهای مطرح‌شده نداده؛ اما انتقادها در زیر این پست نیز ادامه دارند. مرضیه، دختری از نسل نعیما، خطاب به نعیمه اشراقی نوشته است:

«خانم اشراقی! اولین کسی که این پیروزی رو به کام دختر دلبندتان تلخ کرد خود شما بودید! اینکه شما عکس دخترتون رو دستکاری کردین که به مذاق "دیگرانی" خوش بیاید بزرگترین تلخکامی برای اون دخترک بود که حتی مادرش هم به نوع پوشش‌اش احترام نگذاشته! وقتی شما در نوع پوشش دخترتون دخالت می‌کنین چه انتظاری از بقیه دارید که در مورد حجاب "نتیجه امام" قضاوت نکنند؟! اونچه که موفقیت این دختر خانم رو تحت شعاع قرار داده نه حجاب نصفه و نیمه‌اش، که تناقض‌ها در حرف‌ها و اعمال شماست که از یک طرف دم از آزادی و احترام به عقاید دیگران می‌زنید و از یه طرف دیگه آزادی را از دخترتان با دستکاری کردن واقعیت سلب می‌کنید! و الآن با این پست‌ها و نشون دادن "دیانت" و "قرآنی بودن" دخترتان این حواشی "ایرانی‌پسند" رو دارید پررنگ‌تر می‌کنید! نکنید این کارا رو! اون دخترک گناهی نکرده که مادرش نوه یه آقاییه!»

نعیما طاهری، یک نتیجه و «تزویر» نتیجه دیگر آیت‌الله خمینی

دروغ‌گویی و ریاکاری، بزرگ‌ترین ثمره آموزه‌ها وقدرت‌نمایی خمینی و خمینیست‌ها بوده احروف

۱۵/شهريور/۱۳۹۲ نیک آهنگ کوثر

گمان نکنم کسی بتواند مدعی این باشد که دروغ و دروغ‌گویی در ایران‌زمین سابقه‌ای طولانی ندارد. باورتان نمی‌شود؟ داریوش کبیر، ۲۵۰۰ سال پیش آرزو می‌کرد که مملکت‌مان از شر سه چیز از جمله دروغ، در امان بماند؛ پس به عبارتی، «دروغ» وجود داشته، چه جورش هم وجود داشته که صدای پادشاه مقتدر وقت را در آورده است! گمانم رایج‌تر شاخصه ژنتیکی اکثریت‌مان، همین یک قلم باشد...البته شاید انتخاب طبیعی هم باشد.. به عبارت بهتر، همه‌مان کم و بیش از نقطه نظر دروغ‌گویی، فامیل محسوب می‌شویم! اما دروغ گفتن فقط گفته حرف ناراست وغیر واقعی به دیگران نیست. به خودمان هم دروغ می گوییم... دروغ قاعدتا از سر قدرت نیست، از سر ضعف است...از سر ترس است...از ترس از دست رفتن منفعتی یا موقعیتی یا برای به دست آوردن احتمالا غیر عادلانه چیزی...اما چرا ما ایرانیان مدرن، این قدر دروغ می‌گوییم؟ فقط شما را عرض نمی‌کنم! از خودم و شما و دیگران می‌گویم! من به یک پاسخ رسیده‌ام! حکومت اسلامی و آیت‌الله خمینی!

فکر نکنید می‌گویم همه چیز را باید گردن خمینی بیاندازیم. نه! ما ایرانی‌ها که قبل از سال ۵۷ فرشته و معصوم که نبوده‌ایم. مگر پدران و پدربزرگ‌های خیلی از ما، بامداد ۲۸ مرداد مرگ بر شاه نگفتند و بعد از ظهرش جاوید شاه گویان به مصدقی‌ها حمله کردند؟

وقتی خمینی با «اسلام»اش آمد، خیلی‌ها که خیال می‌کردند او نماد صداقت است، امید داشتند که ریشه دروغ‌گویی را قطع کند...اما چنین نشد...او آمد و نهال دروغ و تزویر و ریا را چنان آبیاری کرد که الان درختی تنومند شده و سایه‌اش همه جا را گرفته و راهی برای دیدن آفتاب نمانده است.

خمینی، اجبار دینی را بر مردمان ما تحمیل کرد. بر مردمان ساده‌دلی که ندانستند به چه رای داده‌اند.
بسیاری از امیدواران به «دروغ‌زدایی» از سوی خمینی، نخستین دروغ را به خودشان گفتند و امیدوار ماندند. امیدوار به چه؟ به کسی که در پاریس یک جور حرف زده بود و در قم جور دیگری سخن راند.

خمینی و بندگانش، شهروندان ایرانی را تبدیل به رعیت کردند. به بردگان تایید کننده حکومت. نفت در اختیارشان بود تا هر طور بخواهند خرجش کنند. خرج جنگ و گذر از کربلا و رسیدن به فلسطین، خرج دخالت در کشورهای اطراف، خرج قاچاق، خرج ارسال مواد منفجره به مکه، خرج ترور...

سال ۶۰، کودکان بسیاری، دروغ گفتن را برای حفظ جان پدران و مادران و برادران و خواهران‌شان آموختند. اینکه نگویند توی خانه چه کسی سیاسی است، نگویند چه کسی «عرق» می‌خورد، چه کسی «ویدئو» دارد. چه کسی «ورق» دارد.

در مدارس، از بسیاری از بچه‌ها به طرق مختلف سوال‌هایی پرسیده می‌شد که خانواده‌ها را مجبور به تدبیرهای جدیدی می‌کرد...دروغ‌های استراتژیک و جدید! و اتفاقا جواب می‌داد...سر به تن همه اعضای خانواده می‌ماند...

بچه‌هایی که روزگار تلخ دهه ۶۰ را ندیده‌اند، هرگز نمی‌فهمند چه می‌گویم، چون قیافه مغموم همکلاسی‌هایی را می‌دیدم که که خواهری، برادری، پدری را به خاطر دروغ نگفتن از دست داده بودند.

بسیاری دروغ می‌گفتند تا به جنگ نروند. جنگی که می‌توانست در سال ۶۱ تمام شود اما با امید دروغی که گروهی داشتند، تا سال ۶۷ ادامه یافت...

سال ۶۷، هزاران نفر دروغ نگفتند و سه نفر قاضی و نماینده دست نشانده خمینی، آنان را به سین-جیم کردند... ۴۰۰۰ نفر از آنانی که دروغ نگفته بودند، در مدتی کوتاه اعدام شدند.

نتیجه اخلاقی برای بسیاری این بود که به خودشان دروغ بگویند و بسیاری از چیزها را به امید فردایی بهتر نادیده بگیرند. نادیده گرفتن واقعیت‌ها ارزش شد.

فکر می‌کنیم نعیما طاهری که زاده بعد از دوران جنگ است، نمی‌داند چه می‌گویم. نعیما، قاعدتا جز تعریف از جد مادری‌اش، از اعضای خانواده، چیزی نشنیده. احتمالا نمی‌داند که جامعه ما به چه قهقرایی رفت و این سقوط نتیجه وجود مبارک و همراهان و پیروان چه کسی بوده است؟

نعیما حتی شاید نداند که آیت الله پسندیده*، برادر بزرگ‌تر روح‌الله خمینی در همان سال‌های اول انقلاب چه هشدارهایی داده بود...

۳۴ سال گذشته...ما ایرانیان مستعد دروغ‌گویی، استعداد دروغ‌«نگویی»مان کم شده. هر کدام از ما پنهان‌کاریم. در وجودمان نهادینه شده. در من، در شما. مجبوریم برای امنیت یکی و سلامت دیگری دروغ بگوییم و به هیچ عنوان هم کک‌مان نمی‌گزد.

اما جالب‌تر این است که خانم نعیمه اشراقی که قاعدتا هیچگاه تحت فشاری که میلیون‌ها جوان و نوجوان در دهه ۶۰ بوده‌اند نبوده، اما دارد با فتوشاپ عکس دخترش، دروغ می‌گوید...آیا مساله ژنتیکی بوده است؟ یا انتخاب طبیعی...

خوشحالم که نعیمه اشراقی فرصتی ایجاد کرد و دریچه‌ای گشود برای عیان شدن یک عیب که درهمه ما وجود دارد، اما ریشه نهادینه شدنش در دوران جدیدش را باید در جماران جستجو کرد. 

 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* نقطه جالب تاریخ برای من این است که اگر بندگان خمینی، حدس بزنند که فامیل دشمن حکومت در جایی آرمیده، امانش نمی‌دهند و گروگان می‌گیرند، اما همین آیت‌الله پسندیده، گاه در سال ۵۷، یک کوچه پایین‌تر از گارد شاهنشاهی در خیابان گلستان نهم سلطانت آباد می زیست...او را بارها دیده بودم. پسرش همسایه پدربزرگم بود. اما به یاد ندارم یک بار شنیده باشم نظامی‌ها و ساواکی حتی یک بار برای خانواده برادر آیت‌الله خمینی مزاحمتی فراهم کرده باشند.

قانون تکامل داروین برای خانواده امام

در بحران سوریه منافع و مصالح ملی‌ و استراتژیک ایران در کجا قرار دارند؟ محمد سهیمی

مقدمه
بحران سوریه و جنگ داخلی‌ آن تمامی‌ خاور میانه را تحت تأثیر خود قرار داده، و نتیجه نهایی آن هر چه که باشد نتایج عمیقی برای جهان و روابط بین‌المللی بدنبال خواهد داشت. اتهامات جدید به دولت سوریه در مورد استفاده از سلاح‌های شیمیایی بر علیه شهروندان خود، با وجود عدم اثبات آن و احتمال استفاده آن توسط شورشیان، جو بین‌المللی شدیدی بر علیه سوریه به رهبری آمریکا بوجود آورده است. البته این همان آمریکا است که در دو جنگ خود بر علیه عراق، چه در۱۹۹۱ و چه در طول اشغال عراق از ۲۰۰۳ به بعد از نوعی اورانیوم استفاده کرد که بسیار سمی است و باعث انواع سرطان‌ها میشود. آمریکا در جنگ ویتنام از سلاح شیمیایی "عامل پرتغالی" استفاده وسیع کرد. اسرائیل در حملات خود به جنوب لبنان، و نوار غزه، از بمب‌های فسفری، و در حمله به نوار غزه از موشک بخصوصی استفاده کرد که نوعی از سلاح شیمیایی محسوب میشوند که موجب اعتراض وسیع شد. آلمان و آمریکا به عراق کمک کردند که سلاح شیمیایی تولید کند و در جنگ با ایران و همچنین بر علیه شهروندان کرد خود استفاده کند و این همان آمریکا است که اسناد جدید منتشر شده نشان میدهد که در همان زمانی‌ که عراق مشغول استفاده از سلاح شیمیایی بر علیه ایران و شهروندان کرد خود بود، نه‌ تنها اعتراضی به آن جنایت‌ها نکرد، بلکه به کمک‌های خود به رژیم صدام حسین همچنان ادامه داد.

بدلیل حمایت همه جانبه از دولت بشار الأسد، و همچنین وارد شدن حزب‌الله لبنان در این جنگ که مورد حمایت ایران می‌باشد، جمهوری اسلامی نقش مهمی‌ در این بحران و تعین سرنوشت نهایی آن بازی می‌کند. اگر از زاویه بسیار تنگ "ما در مقابل جمهوری اسلامی" به این تحولات نگاه کنیم، واضح است که بلافاصله نقش جمهوری اسلامی در سوریه را محکوم کرده، و همصدا با غرب و متحدان و نوکران آن در منطقه خواهان پایان دادن به این نقش خواهیم بود. در عین حال پر واضح است که تمامی‌ نیروهای مترقّی و دمکرات واقعی‌، دخالت کشور‌های دیگر در امور داخلی‌ هر کشوری را محکوم میکنند.

ولی‌ آیا جنگ در سوریه فقط یک امر داخلی‌ است؟ آیا جمهوری اسلامی تنها کشوری است که در سوریه دخالت کرده است؟ آیا عربستان سعودی، قطر، و ترکیه مهمترین نقش را در بر افروختن هر بیشتر جنگ سوریه به عهده نداشته‌اند؟ آیا اسرائیل خواهان ادامه جنگ در سوریه نیست؟ آیا اگر آمریکا در این سوی جهان برای خود منافع ملی‌ و حیاتی‌ در خاور میانه می‌بیند و به مداخله میپردازد، چطور کشور‌های منطقه حق چنین کاری را ندارند؟ آیا اصولاً سرنوشت سوریه کاملا و مستقل از سرنوشت بقیه کشور‌های خاور میانه است؟

مصالح و منافع ملی‌ ایران
هر کشوری - کوچک یا بزرگ، ثروتمند یا فقیر - دارای منافع و مصالحی است که بر طبق تعریف مستقل از نوع نظام سیاسی حاکم بر آن کشور میباشند. در مورد ایران، بعنوان مثال، امنیت خلیج فارس، تولید بهینه منابع طبیعی بخصوص نفت و گاز، و وجود نظام‌های سیاسی در کشور‌های همسایه ایران که برای کشور ما مساله ساز نباشند و چشم داشتی به تمامیّت عرضی ایران نداشته باشند هم به مصلحت کشور هستند، و هم از منافع ملی‌ ایران، چه جمهوری اسلامی در ایران حکومت کند، چه رژیم شاهنشاهی، چه یک جمهوری دموکراتیک خلق. در عین حال، با توجه به اوضاع بین‌المللی، هیچ کشوری، از جمله ایران، نمی‌تواند خودرا از بقیه جهان، و دستکم از منطقه خود، جدا کرده و به تحولات منطقه بصورت یک موضوع ایزوله نگاه کند. بنا بر این وقتی‌ که به بحران سوریه نگاه می‌کنیم و نتایج احتمالی‌ آنرا برای کشور خود در نظر میگیریم، باید آنهارا نه‌ از زاویه بسیار تنگ "ما در مقابل جمهوری اسلامی،" بلکه در رابطه با منافع و مصالح ملی‌ ایران، و سرنوشت آینده آن در منطقه بحران زده خاور میانه در نظر بگیریم.

برای روشنتر شدن مساله یک وضعیت فرضی‌ را در نظر بگیریم: فرض کنیم که در ایران یک نظام کاملا دمکراتیک و مردمی وجود دارد که دارای یک سیاست خارجی‌ مستقل از قدرت‌های جهانی‌ است و فقط در پی‌ مصالح و منافع ملی‌ ایران است، ولی‌ بقیه خاور میانه مانند شرایط کنونی است. آنوقت از خود بپرسیم: آیا گذار مسالمت آمیز به دموکراسی‌ در سوریه همسو با منافع و مصالح ملی‌ کشور ماست، یا نظامی که به زور اسلحه، آنهم اسلحه‌ای که در دست گروه‌های تروریستی است که توسط مرتجع‌ترین کشور‌های خاور میانه مثل عربستان و قطر در اختیار آنها قرار گرفته؟

مساله را ساده‌تر کنیم: آیا برگزاری انتخابات آزاد در سوریه به سرپرستی سازمان‌های بین‌المللی با اعتبار به نفع مصالح ملی‌ ایران است، یا روی کار آمدن یک حکومت ارتجاعی تابع عربستان که بزور اسلحه و پول عربستان، قطر، و آمریکا بر سر کار بیاید؟ افشای ملاقات اخیر پرنس بندر عربستان با آقای ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه و قول‌ها و تهدید‌های آقای بندر به خوبی‌ نقش مخرب و جنایتکارانه عربستان، این متعهد پا بر جای آمریکا، که خود دارای یک نظام فاشیستی مذهبی‌ است، را افشا کرد.

ممکن است گفته شود که انتخاب مردم سوریه فقط منحصر به حکومت آقای اسد و گروه‌های تروریستی مورد حمایت عربستان، قطر، و غرب نیست، بلکه یک اپوزیسیون دمکرات هم وجود دارد. متأسفانه این نظر در حال حاضر درست نیست. چنین اپوزیسیونی در حال حاضر در سوریه وجود ندارد. زمانی‌ که تحولات سوریه در سال ۲۰۱۱ آغاز شد، چنین اپوزیسیونی در سوریه وجود داشت، که متاسفانه به دلیل سرکوب خونین آن بخشی از آن به سرعت دست به اسلحه برد، و بقیه آن که خواهان گذار مسالمت آمیز به دموکراسی بودکنار زده شد و دیگر عملا وجود خارجی‌ ندارد. بخش مسلح در آغاز بعنوان "ارتش آزاد سوریه" با دولت آقای اسد مشغول جنگ شد، که شامل عناصر ناراضی ارتش سوریه هم بود. ولی‌ این جنگ داخلی‌ به سرعت بین‌المللی شد، و با مداخله کشور‌های سنی، مثل عربستان، قطر، اردن، و ترکیه، و با حمایت غرب، بخصوص آمریکا، فرانسه، و انگلیس، تبدیل به جنگی شد که بر طبق گزارش‌های حتی روزنامه هایی مثل نیو یورک تایمز دیگر در آن عناصر ملی‌ و ناراضی ارتش سوریه هیچ نقش مهمی ندارند، و تقریبا تمامی جنگ توسط نیروهای تندرو سنی، مثل القاعده و جبهه‌ نصرت انجام میشود.

در عین حال این نیرو‌ها ماهیت واقعی‌ خودرا در ماه‌های گذشته آشکار کرده‌اند، از سرّ بریدن کشیش مسیحی‌ گرفته، تا خوردن یک عضو بدن یک سرباز کشته شده ارتش سوریه. این نیروها بار‌ها تأکید کرده‌اند که پس‌از بقدرت رسیدن تمامی‌ شیعیان و علوی‌ها را قتل عام خواهند کرد، و مسیحی‌های سوریه باید به لبنان مهاجرت کنند. دقیقا به همین دلیل است که نظر خواهی‌‌های جدید که توسط سازمان‌های غربی انجام شده نشان میدهد که حدود هفتاد درصد مردم سوریه از دولت آقای اسد در شرایط کنونی حمایت میکنند، در حالیکه این حمایت در آغاز جنگ چیزی بین ۳۵ تا ۴۰ درصد بود.

مهمترین جنایتی که کشور‌های حامی‌ یاغیان و تروریست‌های سوریه هم در مورد مردم سوریه و هم در مورد بقیه آن ناحیه کرده‌اند اینستکه ماهیت جنگ را عوض کردند، و آنرا بصورت جنگ سنی بر علیه ‌شیعه درآوردند. بعضی‌ از آمریکا-شیفتگان وطنی - که اکثرا از چپ‌های تندو تیز سابق هم هستند که بکمتر از لنین وطنی بودن خود به هیچ عنوان رضایت نمی‌دادند ولی‌ حالا علمدار تبلیغات بدون پایه برای آمریکا هستند و به هر کسی که منتقد سیاستهای آمریکا است با عنوان آمریکا ستیز حمله میکنند -- ادعا میکنند که این جمهوری اسلامی است که بحران را به جنگ ‌شیعه و سنی تبدیل کرده است.

هلال ‌شیعه
صرف نظر از اینکه تخاصم بین ‌شیعه و سنی سابقه بیشتر از ۱۰۰۰ سال دارد، در همین قریب به یک دهه اخیر آمریکا و متحدان آن در منطقه مهمترین عامل شدت بخشی به این تخاصم، و خونین کردن آن هستند. اول، هجوم غیر قانونی‌ و بنظر بسیاری جنایتکارانه آمریکا به عراق باعث شد که گروه‌های ‌شیعه که متحد جمهوری اسلامی هستند بقدرت برسند. دوم، با بقدرت رسیدن گروه‌های ‌شیعه در عراق، و با وجود دولت علوی‌ها در دمشق، و گروه حزب‌الله در لبنان که مهمترین و با قدرت‌ترین گروه سیاسی و نظامی در آن کشور است، حکومت‌های ‌شیعه مذهب کنترل بخش مهمی‌ از خاور میانه، از مشهد تا بیروت را بدست گرفتند. سوم، اینقدرت باعث ترس کشور‌های سنی مذهب منطقه به رهبری عربستان شد. ملک عبدالله دوم پادشاه اردن از ظهور آنچه که او آنرا "هلال ‌شیعه" نامید ابراز نگرانی کرد، و بعد از آن عربستان و متحدان آن در منطقه، بهمراه آمریکا، اسرائیل، و متحدان دیگر غربی آنها آن تصمیم به ایستادگی در برابر این "حلال" و شکستن آن گرفتند. اخیرا حتی یکی‌ از تحلیلگران غربی گزارش داد که رهبران عربستان از این وحشت دارند که " هلال " به "قرص کامل ماه" تبدیل خواهد شد، اگر دولت سوریه در جنگ پیروز شود، که لاجرم یک پیروزی مهم برای جمهوری اسلامی خواهد بود که برای غرب، عربستان و متحدان ارتجاعی آن در ناحیه خلیج فارس قابل قبول نیست. به همین دلیل بسیاری از تحلیلگران معتقد هستند که بهترین گزینه برای آمریکا ادامه جنگ در سوریه است، بدون توجه به خون ریزی عظیمی‌ که برپا شده و ادامه خواهد داشت. حتی روز نامه نیو یورک تایمز که معمولا خط دولت آمریکا را دنبال می‌کند گزارش داد که هدف اصلی‌ حمله به سوریه ضعیف کردن دولت آن است بطوری که نتواند بر شورشیان غلبه کند، که در نتیجه جنگ ادامهٔ خواهد یابد.

اسناد ویکی لیکس، دشمنی عربستان با ایران، و "خاور میانه جدید" آمریکا
اسناد منتشر شده توسط وبسایت ویکیلیکس بخوبی وحشت رهبران عربستان از ایران ‌شیعه و به قدرت رسیدن شیعیان در منطقه را نشان میدهد. بر طبق این اسناد دیپلمات‌های آمریکا گزارش دادند که پادشاه عربستان خواهان حمله به تاسیسات هسته‌ای ایران است تا بدین ترتیب آنچه که او سر افعی ایران نامیده قطع شود. تمامی این تبادلات مخفی‌ دیپلماتیک متعلق به چند سال قبل از آغاز بحران سوریه است، و به همین دلیل با آغاز بحران عربستان و متحدان آن تصمیم گرفتند که جنگ را بین‌المللی کرده تا بدین ترتیب به زعم خود به قدرت شیعیان ضربه وارد کنند. نتیجه این سیاست تبدیل جنگ به تخاصم خونین بین ‌شیعه و سنی است، در حالیکه بحران سوریه در آغاز مبارزه بین نیروهای دمکراتیک و دیکتاتوری سکولار اسد بود و ربطی‌ به جنگ ‌شیعه و سنی نداشت.

اولین اثر این تصمیم در جنگ سال ۲۰۰۶ بین حزب‌الله و اسرائیل آشکار شد. یک عملیات کوچک حزب‌الله، که مثل آن بارها اتفاق افتاده بود، بهانه‌ای بدست اسرائیل داد که به جنوب لبنان هجوم ببرد، و آمریکا برای چند هفته مانع از تصویب یک قطعنامه توسط شورای امنیت سازمان ملل شد که از طرفین می‌خواست آتش بس برقرار کنند. خانم کاندلیزا رایس وزیر خارجه آن زمان آمریکا وعده یک "خاور میانه جدید" را میداد، که در آن با در هم شکستن حزب‌الله و در نتیجه تضعیف دولت سوریه، مقدمات حمله به ایران فراهم میشد. آمریکا فقط زمانی‌ بصدور قطعنامه رضایت داد که کاملا آشکار شده بود که اسرائیل قادر به شکست حزب‌الله نیست.

مرحله بعدی دخالت عربستان و متحدان آن در بحرین و یمن بود. زمانی‌ که اکثریت ۷۰ درصدی ‌شیعه بحرین تظاهرات مسالمت آمیز خود برای یک حکومتی که در آن دستکم بخشی از حقوق آنها توسط حاکمیت اقلیت سنی آن محترم شمرده شود آغاز کرد، حکومت عربستان و متحد مرتجع آن، یعنی‌ امارات متحده عربی‌، نیروی نظامی خودرا را به بحرین فرستادند، بدون آنکه کوچکترین اعتراض با عواقب ملموسی از طرف آمریکا و متحدان آن بعمل آید. در واقع سکوت آمریکا بخاطر معامله آن با عربستان بود.

آمریکا و پیمان ناتو قصد دخالت در لیبی‌ را داشتند، ولی‌ احتیاج به یک پوشش سیاسی از طرف جهان عرب داشتند که دوباره متهم به یک کشور دیگر عربی‌ نشوند. با رهبری عربستان جلسه فوق‌العاده اتحادیه عرب برگزار شد که در آن از ۲۲ عضو فقط ۱۱ کشور حضور داشتند. عربستان و کشور‌های عضو شورای همکاری خلیج (فارس) دارای ۷ رأی بودند، و در نتیجه حمایت از حمله به لیبی‌ ظاهرا توسط اتحادیه عرب "تصویب شد." نیروی هوائی قطر هم در بمباران لیبی‌ شرکت کرد.

بدین ترتیب دست عربستان و متحدان آن برای هر آنچه که میخواستاند در بحرین و یمن انجام دهند باز شد، بدون آنکه کوچکترین مخالفتی از طرف آمریکا وجود داشته باشد. خاطر نشان میشود که ۳۵ - ۴۰ درصد مردم یمن ‌شیعه زیدی هستند که با مذهب وهابی که توسط عربستان و دولت مرکزی یمن حمایت میشود بشدت مخالف هستند. دولت مرکزی یمن نسبت به زیدی‌ها تبعیضات بسیار زیادی قائل است، که همین باعث جنگ داخلی‌ در آنجا شده است. در تمامی این مدت آمریکا-شیفتگان وطنی که طرفدار سرسخت به اصطلاح دخالت بشر دوستانه هستند، سکوت کردند. تو گویی مردم بحرین و یمن شایستگی کمک و یا دموکراسی‌ را ندارند.

با چنین زمینه‌ای بود که عربستان، قطر، اردن، ترکیه، و متحدان غربی آنها به سوریه هجوم بردند، و آنرا تبدیل به یک جنگ فرقه‌ای سنی بر علیه ‌شیعه کردند. ادعای اخیر وزیر خارجه عربستان در صحبت‌های خود با آقای جان کری وزیر خارجه آمریکا که "عربستان در برابر مداخله ایران در سوریه نمی‌تواند سکوت کند" بسیار بی‌اساس و مضحک است. این عربستان و متحدان آن بودند که دخالت در سوریه را آغاز کردند. اصولاً اگر دخالت این کشور‌ها در سوریه نبود، این جنگ مدت‌ها پیش پایان یافته بود. وزیر خارجه عربستان به این دلیل ادعای مضحک خودرا را مطرح می‌کند که با دخالت حزب‌الله، مشاوران سپاه پاسداران و احتمالا شرکت نیروی قدس در جنگ سوریه، جهت جنگ در این کشور عوض شده، و نیروهای دولتی مشغول باز پس گرفتن سرزمین هایی هستند که توسط تروریست‌های مورد حمایت عربستان، قطر، اردن، ترکیه و متحدان غربی آنها، یعنی‌ آمریکا، فرانسه، و انگلیس، اشغال شده است. ناگهان عربستان به یاد آورد که باید در مورد دخالت جمهوری اسلامی در سوریه در انظار عمومی‌ ابراز نگرانی‌ کند. ناگهان آمریکا و فرانسه "کشف" کردند که ممکن است سلاح شیمیایی توسط دولت سوریه بکار گرفته شده باشد.

استفاده از سلاح‌های شیمیایی
یک از نکات مهم در مورد همین استفاده سلاح شیمیایی در سوریه است، و اینکه اگر این اتفاق افتاده، چه گروهی مرتکب این جنایت شده. مقامات دولت آقای اوباما ادعا میکنند که دولت سوریه مرتکب این جنایت شده. صرف نظر از اینکه دولت آمریکا در مورد استفاده وسیع عراق از چنین سلاح هایی در جنگ خود با ایران و همچنین بر علیه شهروندان کرد خود سکوت کرد، ولی‌ حالا فریاد برآورده، باید در مورد چنین ادعایی دستکم با احتیاط برخورد کرد. آقای بان کی‌--مون، دبیر کلّ سازمان ملل، بسیار محتاطانه با این موضوع برخورد کرد، و این همان شخصیتی‌ است که معمولا مواضع بسیار نزدیک به غرب دارد. خانم کارلا دلپونته، قاضی سابق دادگاه بین‌المللی جنأیی و نماینده آقای بان در یک کمیسیون سازمان ملل در مورد سوریه، اعلام کرد که اگر از سلاح شیمیایی در سوریه استفاده شده، احتمالا توسط یاغی‌ها و تروریست‌ها بوده. ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه هم حتی اعلام کرد که کشورش میتواند ثابت کند که سلاح‌های شیمیایی توسط تروریست استفاده شده.

بسیاری دیگر از تحلیلگران و روزنامه نگاران معتبر هم در مورد صحت ادعای آمریکا ابراز شک کرده‌اند، و بنا بر این این موضوع، بر خلاف آنچه که آمریکا-شیفتگان وطنی ابراز میکنند، یک موضوع قطعی نیست.

تصویر غلط از جنگ
در عین حال، دستگاه تبلیغاتی غرب تصویر بشدت مغشوش و نادرستی از جنگ سوریه به مردم دنیا ارائه میدهد. بعنوان مثال همیشه تعداد کلّ کشته شدگان در جنگ ذکر میشود، بدون آنکه گفته شود چند نفر از آنها توسط نیروهای دولتی و چند نفر توسط یاغی‌ها و تروریست‌ها کشته شده‌اند. یک آمار اخیر نشان میدهد که دستکم ۴۳ درصد کشته شدگان از طرفداران دولت سوریه هستند. این بدین معنی‌ است که نیروهای یاغی و تروریست دستکم حدود ۴۳،۰۰۰ از مردم را کشته اند، به این دلیل که با آنها، یعنی‌ نیروهای مورد حمایت دولت‌های خارجی‌ ،صرف نظر از ماهیت تروریست اکثریت قریب به اتفاق آنها، مخالف هستند.

تروریست "خوب" و تروریست بد
در واقع حالا دیگر ما پدیده تروریست خوب و تروریست بد هم داریم. تروریست‌های خوب مورد حمایت عربستان، قطر، ترکیه، اردن، و متحدان غربی آنها هستند، که بعنوان آزادیخواه و دمکرات معرفی‌ میشوند، در حالیکه نه‌ این نیرو‌ها دمکرات هستند، و نه‌ عربستان عاشق دموکراسی. این کشور توسط یکی‌ از مرتجع‌ترین دیکتاتوری‌های مذهبی‌ اداره میشود، و به جرات میتوان گفت که خاندان صعود با هفت هزار شاهزاده از مرتجع‌ترین نیروهای مذهبی‌ در ایران هم بدتر هستند. حکومت قطر هم یک نظام دیکتاتوری است. آمریکا و متحدان غربی آنها هم هیچ علاقه‌ای به تشکیل حکومت‌های دموکراتیک در خاور میانه ندارند. آنها بدنبال حفظ منافع و احیانا توسعه آنها، و در عین حال حفظ هژمانی خود در منطقه هستند، و به همین دلیل بطور کامل از عربستان و متحدان آن در ناحیه خلیج فارس دفاع میکنند. اصولاً ماهیت جنگ در سوریه، از زمانی‌ که عربستان و متحدان آن تصمیم به دخالت در آن گرفتند، دیگر جنگ بین نیروهای آزادیخواه و دیکتاتوری نیست، بلکه جنگی است بر سر تغییر جغرافیای خاور میانه.

تقسیم خاور میانه به کشور‌های کوچک و تاثیر آن بر روی ایران
نکته مهم دیگر سرنوشت نهایی سوریه و تأثیر آن بر روی ایران و کلّ منطقه است. اگر نیروهای یاغی‌ و تروریست در سوریه پیروز شوند، این کشور دستکم به سه‌ ناحیه تقسیم خواهد شد. یک ناحیه در شمال نزدیک به سواحل سوریه در دریای مدیترانه و لبنان که در کنترل علوی‌ها خواهد بود اگر توسط تروریست‌ها قتل عام نشوند.

ناحیه دیگر در نزدیکی‌ مرز ترکیه خواهد بود که توسط کرد‌های سوریه کنترل خواهد شد. بقیه سوریه بدست نیروهای یاغی و تروریست خواهد افتاد، که به احتمال قریب به یقین مرکز جدیدی برای فرمانده‌ای نیروهای تندرو و تروریست در خاور میانه خواهد بود.

توجه داشته باشیم که عراق نیز عملا به سه‌ ناحیه تقسیم شده است: کرد‌ها در شمال، سنی‌ها در غرب بخصوص در ایالت انبار، و ‌شیعه‌ها در مرکز و جنوب عراق.

شرایط لیبی‌ چیست؟ مگر غیر از این است که کشور عملا به دو بخش تقسیم شده، قسمت شرق آن که بیشتر منابع نفتی‌ لیبی‌ در آن قرار دارد در دست نیرو‌های تندرو می‌باشد که به کمک پیمان ناتو بر سر کار آمدند، قسمت غرب آن کاملا در آشوب است، دولت مرکزی فقط بر روی کاغذ وجود دارد و عملا صاحب قدرت نیست، و اسلحه از لیبی‌ هم به شورشیان سوریه و هم به شورشیان مالی‌ و کشور‌های نزدیک آن میرود؟ زمانیکه دروغ‌های غرب در مورد عراق آشکار شد، هجوم به عراق هم توسط خیلی‌ ها، از جمله تونی بلر، کاندلیزا رایس، و غیره بعنوان نوعی "دخالت بشر دوستانه" توجیه میشد. وضع عراق چگونه است؟

و البته، آمریکا-شیفتگان وطنی که از به اصطلاح "دخالت بشر دوستانه" در لیبی‌ حمایت میکردند، نامه به پرزیدنت اوباما نوشتند و در آن بعنوان "شخصیت‌های آکادمیک" آمریکا از آقای اوباما تقدیر کردند، حالا در سکوت کامل بسر میبرند. بقول معروف از دیوار صدا در میاد، از این جماعت نه‌، چرا که اوضاع در لیبی‌ بد تر‌ از آنستکه بشود آنرا "رفع و رجوع"کرد، و بنا بر این سکوت میکنند تا به اصل خدشه ناپذیر به اصطلاح دخالت بشر دوستانه این جماعت ایرادی گرفته نشود.

تقسیم خاور میانه به کشور‌های کوچک و ضعیف که نه‌ تنها برای هژمانی غرب و اسرائیل در آن ناحیه خطری نباشند، بلکه منابع آنهارا بشود براحتی کنترل کرد از برنامه‌های قدیمی‌ متفکران راست و ارتجاعی در غرب، بخصوص در آمریکا است. از نظر چنین شخصیت هاییقرارداد قدیمی‌ سایکس - پیکت در ۱۹۱۶ - ۱۹۱۵ که باقی‌ مانده امپراتوری عثمانی را به کشور‌های کنونی تقسیم کرد، دیگر موثر نیست، و باید یک تقسیم بندی جدید انجام شود، چرا که کشف منابع عظیم انرژی در این ناحیه و کنترل آنها با جغرافیای خلق شده توسط سایکس - پیکت امکان ندارد. به همین دلیل، به عنوان مثال، با وجودی که کشور‌های غربی در گفتار از تمامیت عرضی عراق حمایت میکنند، در عمل شرکت‌های خارجی‌ با دولت خود مختار کرد در شمال عراق قرار داد امضا میکنند، شرکتهای اروپایی پرواز مستقیم به اربیل میگذارند، اسرائیل در کردستان عراق حضور بسیار چشمگیری دارد، و در این راه هیچ توجهی‌ به دولت مرکزی عراق ندارند. و یا آقای جان مکین، سناتور راست تندرو آمریکا، بداخل سوریه میرود تا با رهبران تروریست‌ها ملاقات کند، واهمه‌ای از بودن خود در یک فیلم با یک رهبر تروریستی آنجا ندارد، و در عین حال کوچکترین توجهی‌ به عمل غیر قانونی خود در مورد ورود غیر قانونی به یک کشور دیگر ندارد. البته جناح راست در آمریکا همیشه بگونه‌ای عمل کرده که گویی تمام دنیا ملک این جماعت است. بیاد بیاوریم صحبت خانم رایس در عراق را که اعلام کرد که، ما خواهان خروج تمامی نیروهای خارجی‌ از عراق هستیم، و این در حالی‌ بود که خود آمریکا ۱۶۰،۰۰۰ سرباز در عراق داشت، گویی عراق ملک آمریکا بود، و بنا بر این نیروهای آمریکا در عراق خارجی‌ بحساب نمیامدند خانم رایس تصور میکرد که نیروهای آمریکا تا مدت‌های خیلی‌ طولانی‌ در عراق باقی‌ بمانند.

تاریخچه دخالت ایران در خاور میانه
یک نکته دیگر حائز اهمیت در مورد شرکت جمهوری اسلامی در جنگ سوریه قابل توجه است، و آن اینستکه این نظام اولین دولت ایران نیست که در خاور میانه دخالت می‌کند. دولت محمد رضا شاه پهلوی در جنگ ظفار در عمان در دهه ۱۹۷۰ شرکت کرد؛ در جنگ یمن در دهه ۱۹۶۰ که دولت چپگرای یمن جنوبی آن زمان توسط دولت جمال عبدالناصر در مصر حمایت میشد جانب یمن شمالی را گرفت؛ به اسرائیل نفت می‌فروخت، حتی در زمان تحریم نفتی‌ اعراب بعد از جنگ ۱۹۷۳؛ با ملک حسین، پادشاه اردن، و نیروهای امنیتی آن همکاری نزدیک در سرکوب نیروهای فلسطینی داشت، کرد‌های عراق را مسلّح کرد تا با دولت مرکزی بجنگند، و بسیاری از دخالت‌های دیگر، و به علاوه آنها در بسیاری از پیمان‌های غربی منطقه، مثل سنتو عضو مهم و موثر بود.

البته جمهوری اسلامی نیز، مانند دولت شاه، در خاور میانه نقش بسیار فعالی‌ داشته است، از کمک به تأسیس حزب‌الله در لبنان، تا کمک به حماس، گروها‌ی ‌شیعه در عراق، و گروه احمد شاه مسعود، اتحاد شمال، در افغانستان که در واقع آنها بودند که دولت طالبان در کابل را در پاییز ۲۰۰۱ سرنگون کردند، نه‌ آمریکا.

هدف از این بازگوی مختصر تاریخ بیان این نکته بدیهی‌ است که هر نظام سیاسی، صرف نظر از ماهیت آن، برای خود منافع و مصالحی را تعریف کرده و از آنها دفاع می‌کند. این مصالح و منافع ممکن است با منافع و مصالح واقعی‌ کشور در انطباق باشند، ولی‌ ممکن است هم نباشند.

حمله آمریکا به سوریه غیر قانونی‌ خواهد بود
در مورد وقایع اخیر در سوریه و استفاده از سلاح شیمیایی، مطابق معمول آمریکا خودرا به عنوان وکیل تمامی جهان، یا بقول ایران-ستیزان، آمریکا-شیفتگان وطنی از قبیل آقای مجید محمّدی که هر کاری را برای آمریکا مباح میدانند، "جامعه بین‌المللی،" معرفی‌ کرده و قصد حمله به سوریه را دارد. این حمله غیر قانونی‌ و قابل تعقیب در دادگاه بین‌المللی جنأیی است، اگر چه آمریکا خود عضو دادگاه نیست ولی‌ بقیه را سعی‌ می‌کند به همان دادگاه بکشاند. دولت آمریکا فقط از طرف خود، نه‌ جهان، میتواند به سوریه حمله کند اگر،
اول، سوریه به آمریکا حمله کرده باشد، که اینطور نیست، و یا،
دوم، شورای امنیت سازمان ملل اجازه چنین کاری را به آمریکا بدهد، که نخواهد داد، اگر چه نگارنده شورا را بیطرف نمی‌داند.

به اصطلاح دخالت بشر دوستانه، حتی اگر آنرا مورد قبول قرار دهیم که نگارنده آنرا دستکم از نوع غربی آن نمی‌پذیرد، در مورد سوریه صدق نمیکند، چرا که شورشیان سوریه خود مسول کشته شدن نزدیک به نیمی از کلّ تلفات جنگ هستند، و خود به شدت در مورد استفاده از سلاح شیمیایی متهم هستند.

قبل از اینکه پارلمان انگلیس به تقاضای دولت آقای دیوید کامرون برای شرکت در حمله به سوریه رأی منفی‌ بدهد، این دولت ادعا کرد که حمله به سوریه از نوع دخالت بشردوستانه خواهد بود. این ادعا توسط حقوق دانان بین‌المللی مورد قبول واقع نشد. به عنوان مثل، دکتر شین دارسی که در مرکز حقوق بشر ایرلند در دانشگاه ایرلند کار میکنند چنین گفتند، حمله به سوریه دخالت بشر دوستانه نخواهد بود، بلکه تلافی بخاطر نقض کنوانسیون سلاح‌های شیمیایی بحساب خواهد آمد، ولی‌ آنهم قانونی‌ نخواهد بود

گروهی دیگری از جنگ طلبان ادعا دارند که "حق محافظت" از مردم ضعیف توجیح‌گر حمله به سوریه است، که این نیز بی‌ اساس است، چرا که آن برای مواقع بسیار استثنأیی نظیر آنچه که در کامبوج و یا رواندا اتفاق افتاد می‌باشد، که در آنصورت هم شورای امنیت باید دستور آنرا صادر کند

در عین حال چرا اینگونه قوانین و ادعا ها، حتی اگر قابل قبول باشند، نمیتوانند در مورد آمریکا و متحدان آن اعمال شوند؟ چه کسی‌ میتواند ادعا کند که مردم فلسطین احتیاج به دخالت بشر دوستانه ندارند؟ چه کسی‌ میتواند ادعا کند که آمریکا و متحدان آن بار‌ها و بار‌ها توافق‌های بین‌المللی در مورد حقوق بشر را نقض نکرده اند، از زندان گوانتانامو گرفته تا زندان ابوقریب در عراق و زندان بگرام در افغانستان؟ در مورد ربودن مظنون‌ها توسط سازمان سیا و فرستندن آنها به زندان هائیکه هیچ کس راجع آنها نمی‌دانست، و یا فرستادن آنها به کشور‌های متحد آمریکا که آمریکا بخوبی آگاه بود از شکنجه برای اعتراف گرفتند استفاده میکنند، چطور؟

ایران-ستیزان و آمریکا-شیفتگان وطنی، که همه مسائل را از زاویه بسیار تنگ "ما در برابر جمهوری اسلامی" می‌بینند، ادعا میکنند که اگر کنگره آمریکا اجازه حمله به سوریه را به دولت پرزیدنت اوباما بدهد، کافی‌ است، ولی‌ این ادعای مضحک بر مبنای این تصور کودکانه است که آمریکا ژاندارم جهان است، که نیست

دولت آقای روحانی و بحران سوریه
بر روی کار آمدن دولت آقای حسن روحانی، انتصاب دکتر محمد جواد ظریف، دیپلمات برجسته ایران، به عنوان وزیر خارجه، لحن بسیار معتدل هر دو در مورد سوریه، و حتی نشانه‌‌های جدی در چند ماه گذشته از آیت‌اللّه علی‌ خامنه‌ای که نشانگر این هستند که ایشان هم مایلند که مناقشه بین ایران و آمریکا از راه‌های دیپلماتیک حل شوند، فرصت بسیار خوبی‌ در اختیار غرب و آمریکا قرار داده است که نه‌ تنها مناقشه هسته‌ای با ایران را فیصله دهند، بلکه در مورد بحران سوریه به توافق برساند. این بحران بدون شرکت جمهوری اسلامی در فرایند دیپلماتیک قابل حل نیست، چیزی که روسیه و چین، و بسیاری از کارشناسان بدان اذعان دارند. جمهوری اسلامی و روسیه مهمترین حامیان دولت آقای اسد هستند. آقای ظریف اعلام کردند که ایران هشت ماه پیش از طریق سفارت سوئیس در تهران به آمریکا هشدار داده بود که شورشیان سوریه سلاح‌های شیمیایی به آنجا منتقل کرده‌اند، ولی‌ پاسخی از آمریکا نرسید. بنا بر این حتی در زمان دولت محمود احمدی‌نژاد جمهوری اسلامی مایل به همکاری با آمریکا در مورد سوریه بود، ولی‌ آمریکا به دلیل سیاست غیر واقع بینانه و امپریالیستی خود در خاور میانه حاضر نیست که واقعیّات را قبول کند

واقعیت این است که جنگ سوریه راه حل نظامی ندارد. مهم تر از آن، جنگ در سوریه برای آینده ایران و تمامی منطقه خطر ناک است. این جنگ مدت‌ها پیش به پایان رسیده بود، اگر عربستان، قطر، ترکیه، و در پشت سر آنها آمریکا، فرانسه، و انگلیس به شورشیان و تروریست‌های سوریه کمک مالی‌ و تسلیحاتی نکرده بودند. دولت آقای بشار اسد انتخابات آزاد را پذیرفت، ولی‌ شورشیان سوریه، که بخش مهمی‌ از آنها تروریست‌های چچنی، القاعده در عراق و ال-نصرت هستند که توسط عربستان حمایت میشوند، خواهان بر کناری اسد و بعد برگزاری انتخابات شدند. در حال حاضر هم که جنایات آنها برای مردم سوریه آشکار شده، اکثریت بزرگ مردم از حمایت از آنها دست برداشته اند

نتیجه گیری
اگر بخواهیم به بحران سوریه و تأثیر آن بروی آینده ایران بطور واقع بینانه و منصفانه، نه‌ از زاویه بسیار تنگ "ما در مقابل جمهوری اسلامی" بیندیشیم، می‌بایست نکات و سوالات زیر را مورد توجه قرار دهیم
آیا پیروزی یاغی‌‌ها و تروریست‌ها در سوریه بسود منافع و مصالح ملی‌ دراز مدت ایران است؟

آیا تقسیم سوریه، و به تبع آن بسیاری دیگر از کشور‌های خاور میانه و شمال آفریقا، بسود منافع و مصالح ملی‌ دراز مدت ایران است؟

آیا اگر سوریه بچند کشور کوچک تقسیم شود، که دستکم یکی‌ از آنها توسط تروریست‌های کنونی که در حد جنون آمیز با ‌شیعه‌ها مخالف هستند، و با توجه به تقسیم عملی‌ لیبی‌ و عراق، "نامزد" بعدی برای تکّه پاره شدن ایران نخواهد بود؟

آیا جنگ ‌شیعه و سنی که هدف دستکم یک دهه متحدان آمریکا در خاور میانه، مثل عربستان و اردن، بوده است بسود منافع و مصالح ملی‌ دراز مدت ایران است؟
آیا گذار به دموکراسی در سوریه، و بقیه خاور میانه از جمله ایران، بهتر است از دهانه تفنگ باشد، آنهم تفنگی که رژیم‌های مرتجع مثل عربستان در اختیار تروریست‌های سوریه قرار داده و میدهند، و یا از طریق وفاق ملی‌ در داخل کشور بدون دخالت خارجی‌؟

آیا هدف واقعی‌ و نهایی عربستان، قطر، اردن، ترکیه و متحدان غربی آنها، بخصوص آمریکا، از دخالت در سوریه، ایران نیست؟

اگر پاسخ سوال قبلی‌ مثبت است، چاره چیست؟
آیا اسرائیل از خون ریزی هر چه بیشتر در سوریه سود نمی‌برد؟ آیا به سود اسرائیل نیست که جنگ در سوریه تا مدت‌ها ادامه داشته، بطوری که مساله سرزمین‌های سوریه که در اشغال اسرائیل هستند، یعنی‌ بلندی‌های جولان، بفراموشی سپرده شود؟

همه ما روزی از صحنه خارج خواهیم شد. جمهوری اسلامی نیز با نظامی بهتر جایگزین خواهد شد. ولی‌ آنچه که باید از آن محافظت شود، آنچه که باید به حیات با افتخار خود ادامه دهد، ایران است. عینک سیاه و زاویه تنگ "ما بر علیه جمهوری اسلامی" را در مورد بحران سوریه کنار گذشته، به آینده ایران و رابطه سرنوشت آن با بقیه خاور میانه با دید ملی‌، روشن، و باز نگاه کنیم.

----------------------------------
دکتر محمد سهیمی، استاد دانشگاه کالیفرنیا ی جنوبی و سر دبیر وبسایت اخبار ایران و گزارش‌های خاور میانه، تحلیلگر مسائل ایران می‌باشد که مقاله‌های او در ۱۵ سال گذشته در بسیار از نشریات و وبسایت‌های انگلیسی به چاپ رسیده است

مفهوم "سکولاريسم" و تحريف‌های يک "روشنفکر دينی"، م. سحر

پنجشنبه 14 شهريور 1392

مفهوم "سکولاريسم" و تحريف‌های يک "روشنفکر دينی"، م. سحر

آقای گنجی، منظور شما از اين‌که به‌جا و بی‌جا در هر فرصتی که به‌دست می‌آوريد صفت "سکولار" را به نام بشار اسد می‌چسبانيد چيست؟... ممکن است که يک حکومت ديکتاتوری، لائيک و سکولار هم باشد اما ديکتاتوری در اين‌گونه حکومت‌ها نتيجه و حاصل و تابع "سکولاريسم" آن‌ها نيست اما با قاطعيت می‌توان گفت که دليل سرکوب و اختناق و تبعيض در يک حکومت دينی حاصل و تابع و نتيجه‌ی دينی بودن حکومت استويژه خبرنامه گويا

اکبر گنجی مقاله‌ای نوشته است در رد فرضیۀ کابرد سلاح شيميايی به وسيله بشار الاسد در سوريه.
من به مطالب او در اين زمينه کاری ندارم اما يک نکته مثل هميشه در نوشته‌های ايشان جلب توجه می‌کند و آن هم کاربرد نا‌به جا و ناشيانۀ صفت سکولار و واژۀ سکولاريسم پشت نام رهبران نظام‌های ديکتاتور و فاسد جهان است.
در اين مقاله هم طی موارد متعددی جناب گنجی واژه سکولار را به اسم ديکتاتورعلوی سوری پيوند زده و از «رژيم سکولار بشار اسد» نام برده است.
از آنجا که نمی‌شود و نمی بايد در برابر اين گونه مغلطه‌ها ـ که معمولا با هدف تخريب و آلودن مفاهيم فکری پی گيری می شوند ـ سکوت اختيار کرد ، ونيز نمی توان ازکنار کوشش های غرض آلودی که قصدشان آلودن برخی از مهم ترين مفاهيم اجتماعی و سياسی ست گذشت واز آن جمله نمی توان بدل شدن مفهوم سکولاريسم را به يک دشنام و به يک مارک غرض ورزانۀ سياسی ديد و دَم بر نياورد، يادداشت زير را در نقد چنين مغلطه ها و چنين تحريف هايی نوشته ام که متأسفانه چندی ست که دروجود کوششگرانی مثل اکبر گنجی به يک اعتياد نسبتاً علاج ناپذير بدل شده است .
اين يادداشت ها نخستين بار در حاشیۀ مطلب ايشان درسايت گويا ، نوشته و سپس با تفصيل بيشتری به مقاله ای تبديل شد که هم اکنون که پيش روی شماست :

آقای گنجی:
باتوجه به اينکه بشار الاسد علوی نورچشم نظام خمينيستی بوده و هست و از آنجا که رهبر نظام اسلامی و تکيه گاه اصلی استبداد دينی او يعنی مجلس خبرگان رهبری سالهاست که همۀ سرمايه سياسی و «معنوی» و مالی و نظامی ی حکومت امام زمانی ولابت فقيه را حرج او و خرج حفظ حکومت جنايتبار او کرده و می‌کنند تا آنجا که برخی از مقامات بلند پايه امنيتی و نظامی حکومت ولايت فقيه سوريه را استان سی و پنجم جمهوری اسلامی می نامند، ( لزومی با يادآوری مخارج هنگفتی نيست که بيش از سه دهۀ تمام به وسيله ملاهای حاکم بر ايران از کيسه ناداری مردم فقير و محروم ايران سخاوتمندانه به پای اسديسم سوری [پدر و پسر] و حزب الله لبنان ريخته می شود !) باری با توجه به موارد ياد شده، سئوال من اين است که : منظور شما از اينکه به جا و بی‌جا در هرفرصتی که به دست می‌آوريد صفت «سکولار» را به نام بشار اسد می‌چسبانيد چيست؟
آيا جز آن است که می‌خواهيد نشان دهيد که با تمام وجود از دست يابی ملت ايران به يک حکومت انسانی و شرافتمندانه بيزار و متنفريد؟ و دوست نداريد که ايرانيان نيز مثل ساير ملل متمدن جهان مدرن ، صاحب دولت و حکومتی باشند که در آن همه باشندگان اين کشور بيرون از اعتقادات دينی شان و بيرون از مرام و مسلک و باورهای فلسفی يا سياسی يا اعتقادی شان شهروندان آزاد کشور شناخته شوند و فارغ از آنکه شيعه‌اند يا سنی‌اند يا درويش‌اند يا مسيحی‌اند يا يهودی‌اند يا بهايی‌اند يا بی‌دينند يا خداناشناسند ، در برابر قانون از حقوق مساوی برخوردار باشند ؟
و آيا جز اين است که با همۀ دعوی هايی که داشته ايد و داريد می‌خواهيد نشان دهيد که هنوز هم يک پاسدار حکومت دينی هستيد و همچنان برای حکومتی دلتان می‌تپد که مشتی ملا ی حوزوی و روضه خوان شيعی زير نام دين و به دعوی نمايندگی از سوی خدا و پيغمبر و امام زمان بر ايرانيان مسلط کرده‌اند و با تکيه بر بيداد بی سابقه و در سايه قبيح ترين نوع سرکوب سياسی و به يمن رواج فريب و جهل و جنون، سی و چهار سال است که پوست از سر ملت ايران کنده‌اند؟
علت آنکه مدام لفظ سکولار را به نام متحد اصلی حکومت خمينيستی ملا‌ها يعنی بشار الاسد سوری می‌چسبانيد درچيست؟
آيا می‌خواهيد ضمن پيوند صفت سکولار به بشار الاسد (که گاهی هم همين عنوان را به هيتلر و استالين و موسولينی اهدا می کنيد) آزادی را و حقوق بنيادی انسان‌های آزاد را ـ که تنها در يک حکومت سکولار و تنها در کشور‌هايی که لائيسيته را به عنوان اصل بنيادين حکومت دموکراتيک پذيرفته اندـ دست يافتنی ست ، لوث و بی حرمت کنيد؟
آيا نهادن واژه «سکولاريسم» در کنار نام ديکتاتور تبهکاری که ملت خودش را ده هزار ده هزار می‌کشد، به معنای آن نيست که مقصود اصلی شما بی اعتبار کردن مفهوم سکولاريسم است؟
آيا به سبک برخی رهبران حزب توده که با تکيه بر تئوری پردازی‌های کيانوری پس از انقلاب مفهوم «ليبرال» و ليبراليسم را بدل به بک فحش و ناسزای سياسی کرده بودند تا از اين طريق دشمنان «خط امام » را از ميدان به در کنند، شما هم قصد داريد تا مفهوم «سکولاريسم» را که حاوی يک ارزش والای انسانی و اجتماعی و سياسی و فلسفی و از مهم ترين و ارجمند ترين دستآورد های مدرنيته است، مرادف با اسديسم و هيتلريسم و استالينيسم جا بزنيد و با چنين تمهيداتی اين مفهوم ارجمند را تبديل به يک مارک سياسی کنيد تا به کار حکومت آخوند‌ها بخورد و برای بريدن صدای آزاديخواهان به کار برود؟
آيا می‌خواهيد مفهوم سکولاريسم را به يک ضد ارزش بدل کنيد؟
آيا به راستی تصور نمی کنيد که با اين گونه تکه پرانی‌های بی منطق و بيرون از موقع و محل (کنتکست) و با مصرف کردن کنايی ی مفاهيم فکری، در تحليل‌های سياسی ـ ژورناليستی هدفدار خود، عمق کينه‌تان را نسبت به «سکولاريسم» به معبر عام می آوريد و به نمايش می گذاريد؟
گاهی از خود می پرسم که به راستی آيا واقعاً شما تا اين حد با آزادی دشمنی داريد؟
لطفاً پاسخ دهيد که در مقالۀ خودتان به چه منظوری لفظ «سکولار» را به نام اسد چسبانده‌ايد؟
آيا به موضوعی که طرح کرده‌ايد يعنی به اتهاماتی که بشار الاسد را هدف گرفته اند ارتباطی دارد؟ و آيا تأکيد بر «سکولاريسم» بشارالاسدی ، به مقصود شما که همانا تبرئۀ بشار اسد از اتهام است کمکی می رساند ؟
آيا ذکر واژۀ «سکولار» در کنار نام بشار الاسد ، جزئی از دلائل شما برای اثبات عدم استفاده از سلاح‌های شيميايی در سوريه بوده است؟
خلاصه آن که آيا دلايل متدولوژيک در کار بوده است؟
به راستی آقای اکبر گنجی «رژيم سکولار اسد» يعنی چی؟
آيا شما هرگز از يک نويسنده بافرهنگ اروپايی شنيده‌ايد که مثلا بگويد «رژيم سکولار ژنرال دوگل» يا «رژيم سکولار هلموت اشميت»؟ يا «رژيم سکولار اوباما»؟ يا «رژيم سکولار جواهر لعل نهرو؟»
اين همه تأکيد بر سکولاريت رژيم اسد، که (هم خودش و هم پدر جنايتکار ش بيش از سه دهه) پرورده و معتمد و مورد حمايت آخوندهای حاکم بر ايران ولايت فقيه بوده است، (تا آنجا که سيدعلی خامنه‌ای حاضر است تا باقی آبروی داشته و نداشتة بقیةاللهی خودش را هم برای او هزينه کند) در چيست؟
فکر نمی‌کنيد که با چنين تأکيدی تمايل خودتان را به حفظ حکومت بيدادگر دينی و تداوم خمينيگری در ايران به خوانندگان لو می‌دهيد و نشان می‌دهيد که مطلقاً آزادی خواه نيستيد و اگر هم روزی يک چيزی به اسم«آزادی» خواسته بوده ايد ، قاعدتاً «آن چيز» را برای «مؤمنان شيعه» (البته باتفسيری که خودتان از ايمان و از شيعه گری داريد ) می خواسته ايد؟
آقای گنجی به ياد داشته باشيد که در ايران و نيز در هيچ نقطۀ ديگر جهان ، حضور و حفظ و حيات آزادی و دموکراسی ممکن و ميسر نيست مگر آنکه حکومت کشور بر لائيسيته و سکولاريسم بنا شده بوده باشد .
البته اين واقعيتی ست که برای دموکراتيک خوانده شدن يک حکومت، سکولاريسم، شرط کافی نيست ،اما به طور قطع شرط لازم و ضروی هست .
روشن است که بدون وجود سکولاريسم و بدون جدايی دين از حکومت و دولت، وجود دموکراسی بی‌معنا و حضور و زندگی آن ازمحالات است زيرا همچنان که خود می دانيد اديان ، گوناگون و به وفورند ، و نيز هر انسانی به هر دينی برداشت و درک و تفسير خودش را از آن دين دارد و هرکجا که پای دين به ميان آيد تعدد تفاسير و تنوع ادراکات آدميان از عقايد و باورها ، گونه گون و بيشمارند.
آشکار است که دين حاکم نمی‌تواند تأمين کنندۀ آزادی برای همگان باشد زيرا درک حاکمان از آزادی با ادراک آحاد مؤمنان متفاوت و در غالب موارد متضاد است .
ازين رو ، يک حکومت دينی از هرنوع آپارتايد ناخواستنی تر و ضد انسانی‌تر است زيرا دولت و قدرت مسلط ، دستگاهای مجريه و مقننه و قضائيه را وسيله تسلط و سيطرۀ تفسير رسمی و حکومتی خود از دين می کند و برداشت ويژۀ خود از دين ـ که خواه و ناخواه با سرکوب اعتقادات و باورها يا بی باوری های ديگران توأم است ـ را مقدس می‌شمارد و به نام خدا بر همگان تحميل می‌کند.
ازين رو يک حکومت دينی که در آن حاکم خود را دست خدا و نمايندۀ خدا بر زمين می داند خطرناک تر از آپارتايد و حکومت های مبتنی بر تبعيضات نژادی و خونی ست و البته چنين آپارتايدی را نظام به اصطلاح جمهوری اسلامی (جمهوری!؟ عجب!) سی و چهار سال است بر ملت فلک زدۀ ايران تحميل کرده و متأسفانه بسياری از کتاب خوانده های ديندار را هم ( دور از جان شما ) بدل به عملۀ ظلم خويش و کارگزار سيطرۀ صنف ملايان بر جامعه مظلوم ايران کرده است!
البته ممکن است که يک حکومت ديکتاتوری، لاييک و سکولار هم باشد در اين مورد حق با شماست و ازين نوع ، نمونه هايی هم داريم ، اما ديکتاتوری در اين گونه حکومت ها نتيجه و حاصل و تابع «سکولاريسم» آنها نيست بلکه علل ديگری دارد ومربوط به امور ديگری ست که در موارد مشخص می توان يک به يک بر شمرد.
مثلا می توان ثابت کرد که دليل ديکتاتوری فرانکو يا پينوشه يا سرهنگان يونان سکولاريسم حکومت آنان نبوده است. اما با قاطعيت می توان گفت (و چندين نسل از ايرانيان را می توان شاهد آورد ) که دليل سرکوب و اختناق و تبعيض در يک حکومت دينی حاصل و تابع و نتيجهء دينی بودن حکومت است.
ازين گذشته در ديکتاتوری های غير دينی آزادی های عرفی و بخش مهمی از آزادی های فردی شهروندان دست ناخورده و بيرون از قُرُق حکومتی باقی می مانند و مردم کمابيش از آنها برخوردارند.
مثلا در شقی ترين نوع ديکتاتوری های نظامی مردم می توانند آن گونه که می خواهند بپوشند بنوشند به هنر و ذوقيات بپردازند و عشق بورزند حال آن که حکومت دينی به رختخواب انسانها و به بشقاب سر سفره و به چگونه پانهادن زن و مرد و کودک درمبال و به خفت و خورد و مُرد و عروسی و عزای آدم ها هم کار دارد و به هر قيمت بر آن است تا رفتار فردی و شيوۀ زيست آدميان را از الف تا يا بر اساس مقررات شبه قانونی خود که همانا احکام از پيش تعيين شدهء شرع مبين است قالب بندی و تابع امر و نهی محتسب و داروغه و قاضی و غازی شرع کند. و به ناگزير زور و جبر جاری بر جامعه را مقدس می خواند و فرمان مستبد دينی را فرمان خدا و دست و بازوی سرکوب در نهادهای نظامی و امنيتی خود را دست و بازوی خدا و قاتلان و دوستاقبانان خود را سربازان انبيا و ائمه و اوليا می نامد .
در چنين نظام هايی آزادی سياسی که هيچ ، حتی آزادی ادرار کردن هم برای آدمی وجود ندارد و اصولا آنچه که وجود خارجی ندارد آزادی آدمی و حق آدمی در انتخاب شيوۀ زندگی خويش است .
حال آنکه سکولاريسم، در فرهنگ سياسی غرب از بدو تولد و کودکی خويش تا امروز (که در کشورهای آزاد و پيشرفته جهان باليده و به سرو بلند بالايی بدل شده است) همواره پيش شرط وجود دموکراسی شمرده می‌شده و توأمان و هم عنان با آزادی و دموکراسی بوده است.
سکولاريسم همواره همسو و همراه با مفهوم آزادی و حقوق بشر است و شرط اساسی و ضروری ست برای ساختن يک جامعه دموکراتيک و آزاد ، درحاليکه يک حکومت دينی انسانيت را به رسميت نمی‌شناسد و اصولاً در جامعه برای آدمی حقی قائل نيست .
مؤمن درنظام های سياسی متکی بر دين، مُکلّف است نه صاحب حق.
خمينيسم نخستين سنگ بنايی که نهاد بر روی نعش حق حاکميت مردم ايران و بر پيکر بی جان حق انسان در برخورداری از آزادی و در برخورداری از برابری حقوق آحاد جامعه در برابر قانون بود.
اما بر خلاف نظامی که شما و دوستانتان سالهاست از آن حمايت می کنيد و در راه طولانی ساختن عمر آن می کوشيد، سکولاريسم، حق جنابعالی را در برخورداری از باورهايتان و در ابراز و بيان اعتقاداتتان و در به جا آوردن نماز و روزه و مناسک و آداب دينی‌اتان زير سئوال نمی‌برد و آزادی شما را از شما نمی‌گيرد، سهل است، موظف است که امنيت و آزادی شما و همۀ آحاد باورمندان را در به جای آوردن و عمل کردن به هرگونه باور و آئينی که دارند فراهم سازد .
اما حکومت سی و چهار ساله شما آزادی اعتقاد را از ملت ايران گرفت .
واقعيت آنست که برداشت و تفسير خمينيستی و خامنه ايستی و جنتيستی و مصباحيستی از تشيع را ـ که به آن نام ولايت مطلقۀ فقيه داده اند و چيز ديگری جز حکومت زور و عدوانی يک صنف زياده خواه کلريکال (ملايان) نيست ـ در کشور ما به زور سلاح گرم و سرد بر مردم اعمال کرده اند.
قطعی ست که در يک حکومت دينی هرگز آزادی و دموکراسی و برابری حقوق انسان‌ها تحقق نمی‌يابد.
گفتنی ست که شما (جناح های گوناگون حکومتی) يعنی مدافعان دستگاه دينی حاکم بر کشور ما، سی و چهار سال فرصت داشتيد تا نشان بدهيد که بهشت شما يک جهنم واقعی بوده است. حقيقت آن است که حکومت دينی در ايران در واقعيت بخشيدن به آرمانهايی که ادعا می کرد کاملا شکست خورده است.
خود شما نيز در خلوتی که با وجدان خود داشته باشيد خواهيد پذيرفت که اين نظام علاوه بر خسارت‌های بی‌حد و حصر جانی و مالی ، که بر ملت ايران زد، همه ارزش‌های والای ملی ما ايرانيان را ويران کرد و حتی اخلاق و معنويت مردم ايران را هم به سموم هرزۀ استبداد دينی به باد فنا سپرد و با کمال تأسف، به لحاظ تاريخی، همه کوشندگان بقای نظام را داغ رسوايی بر پيشانی نهاد زيرا آن‌ها را به کارگزاران فلاکت و بدبختی و تحقير ملت ايران در آخر سدۀ بيستم و اوائل سدۀ بيست و يکم بدل کرد تا آنجا که اصطلاح قرآنی «خسر الدنيا ولآخره» حقيقتاً برازندۀ اين گونه «خواهران و برادران خودی حکومتی» شده است.
پس مکرراً می گويم که اين دو (يعنی سکولاريسم و حاکميت دين) از يک جنس نيستند و در کنار هم قرار نمی‌گيرند و فی المثل نمی توان گفت که : «اگر تو سکولاری من هم طرفدار حکومت دينی هستم پس من و تو به يک نسبت آزادی خواه هستيم !»
خير اينطور نيست جناب گنجی! اين دو يک جا کنار هم نمی‌نشينند!
چنين سخنی مغلطه خواهد بود زيرا يک فرد طرفدار حکومت دينی آن هم در قرن بيست و يکم محال است که آزاديخواه باشد! چرا که روح آزادی و روح برابری حقوق انسان‌ها و شهروندان در يک حکومت دينی از‌‌ همان آغاز کار محکوم به فناست.
اما سکولاريسم به گوهر و در بنيان خويش، از همان آغاز، همچون پادزهر استبداد و در حکم ترياقی بوده است برای رفع مسمويت های ناشی از فساد قدرت‌های متکی به دين و بستری بوده است برای محدود کردن مفاسد بی‌حد و حصر و جهل و جنايت و عقب ماندگی مدعيان دين که از سوی متفکران و فيلسوفان و بزرگان عصر روشنگری به بعد انديشيده و اختراع و آفريده شده و به يمن انديشۀ پويا وبه مدد جان‌های جستجو گر و نيک خواه بشريت به فرهنگ گريزناپذير جوامع رشد يافته و انسان محور بدل شده است.
اينچنين گستاخ و فارغبال به دنبال تخريب فرهنگ سکولاريسم نباشيد و يادتان باشد که ديريست تا دوران ترويج افکار عوام گرايانه به سر آمده است زيرا به يمن دستاوردهای مدرن تکنولوژی رسانه ای که حاصل همين تمدن های سکولار و دموکراتيک بوده و نتيجهء آزادی انديشۀ انسان مدرن از قيد و بند دگم ها و جزم انديشی های اهل دين است، همه گونه اطلاعات در همۀ زمينه ها در اختيار همگان است و به زودی زود دکان فريبکاران بالکل تخته خواهد شد!
کلام آخر اين است که اگر ايران با يک حکومت سکولار اداره نشود ملت ما هرگز روی آزادی و خوشبختی را نخواهد ديد.
حکومت دينی بنا به طبيعت دين اهل حذف است و فرهنگ حذف با برابری حقوق و آزادی همۀ انسان‌ها سنخيت ندارد.
اينهمه مغلطه نکنيد آقايان روشنفکران دينی!
به جاست که شما نيز در حفظ و حراست از اصالت مفاهيم و ارزش هايی که ثمره انديشه های بزرگند و علوم انسانی بر آنها بنا شده است به سهم خود بکوشيد اگر بتوانيد !

م. سحر

کسی با شما نبود، مهشيد اميرشاهی

پنجشنبه 14 شهريور 1392

کسی با شما نبود، مهشيد اميرشاهی

کسی که از بزرگ‌ترين وقايع تاريخی گرفته تا شرح حيات حقير خودش را بازنويسی می‌کند و به دروغ می‌آلايد و مصر است که تمامی اين نادرستی‌ها را به اتکای اصل والای آزادی بيان موجه جلوه دهد بايد بداند که اگر دروغ را هم بتوان مشمول اين اصل شمرد، نفی و رد دروغ را نه تنها حق بلکه وظيفه‌ی طرفداران آزادی بيان بايد دانستويژه خبرنامه گويا

من چندی پيش مطلبی نوشتم در بارهُ کتابی ارزشمند و پژوهشگری قابل احترام. امروز خبر شدم قلمزنی که نه نوشته هايش در خور صفت ارزشمند است و نه خودش شايستۀ احترام – زيرا نادرستيش در شرح وقايع، چه شخصی و چه تاريخی، زبانزد است – آن را دستاويز ساخته تا ابراز وجودی کند. چند سطری خطاب به من بر کاغذ آورده است شامل نقل قول هايی نيمه کاره از سخنان من که مفهوم نهايی را نمی رساند، ذکر اشعار بی مناسبتی که در نهايت مفهومش کمانه می کند و اظهار فضل هايی که از بضاعتش بيرون است. در اين چند سطر رنگ باختۀ ترس خورده محض احتياط چند تعريف از من و چند مجيز به مصدق هم چاشنی حرف ها شده است که اولی ها را من به پشيزی نمی خرم و دومی ها را هيچکس به چيزی نمی انگارد. در حقيقت نه شخص او را می توان جدی گرفت نه حرف هايش را، با اين حال مطلب حاضر را می نويسم تا چند نکته را به او متذکر شوم و برای آنهايی که هنوز درست نشناخته اندش روشن کنم.

اول و مهمتر از همه اينکه اين آقا مجاز نيست به من دوست خطاب کند حتی با افزودن کلمۀ سابق – چون آشنايی ما به دو سه ديدار در کافهُ کلونی (و نه کولونی) آن هم متجاوز از بيست سال پيش ختم می شود – يعنی دورانی که در تلاش معاش تازه دستش به دامان داريوش همايون بند شده بود که به من معرفيش کرد. هنوز در مراحل آغازين عذرخواهی بابت چپگرايی سابقش بود و می گفت فقير است – ولی حقير به نظرم آمد و در جمع شايستهُ شفقت. با گذشت زمان رنگ سياسيش را دربست و کامل به پوزش گذشته عوض کرد. شنيده ام از اين طريق فقرش رفع شده، ولی می بينم که حقارتش برجاست منتها به توهم تبليغاتی که بيشتر خودش برای خود کرده است، اين حقارت رنگ وقاحت هم به خود گرفته و به همين دليل ديگر سزاوار ترحم نيست. می گويد به مناسبت "اسلام شناسی"، "ملاحظاتی در تاريخ ايران" و "آخرين شعر" ش او را به لطف نواخته ام. اين حرف کذب بی غش است. چون دو تای اول را نخوانده ام تا کسی را از بابتش به لطف بنوازم و سومی را وقتی خواندم کلی به سروده و سراينده خنديدم.

ديگر اينکه نمی بايست تصور کند که چون بی حساب و مکرر دروغ می گويد و اين کار ملکه اش شده است، بقيه هم به آن خو کرده اند. اگر در هر جا و هر مورد پاسخی را که شايسته است، نمی گيرد، نشانهُ ملال ديگران است نه قبولشان. کسی که از بزرگ ترين وقايع تاريخی گرفته تا شرح حيات حقير خودش را بازنويسی می کند و به دروغ می آلايد و مصر است که تمامی اين نادرستی ها را به اتکای اصل والای آزادی بيان موجه جلوه دهد بايد بداند که اگر دروغ را هم بتوان مشمول اين اصل شمرد، نفی و رد دروغ را نه تنها حق بلکه وظيفهُ طرفداران آزادی بيان بايد دانست.

سپس اينکه او، به رغم روزآمد کردن مرتب شرح احوال و گذشته سازی های مداوم، در موقعيتی قرار ندارد که از نويسندهُ "سوداگری با تاريخ"، يا ديگری، برگ عدم سوء سابقه بطلبد. کسی که تا ديروز انقلابی و چپگرای تند بود و در بحبوحهُ انقلاب به فدائيان و مجاهدين شعر تقديم می کرد و از هنگامی که شاه اللهی شد، ادعا کرد به آن ترتيب با خمينی جوال می رفته است، در مقامی نيست که به ديگری ايراد بگيرد چرا ديروز لنينيست بوده و امروز مصدقی شده است. به علاوه کاش بفهمد که قدردانی از بزرگانی که نه فقط بر سرير قدرت، که حتی در قيد حيات نيستند، کمتر ارتباطی با کيش شخصيت ندارد. کيش شخصيت آن است که در حق استالين مقرر بود – اگر چند و چونش را فراموش کرده، بهتر است از هم حوزه ای های سابق بخواهد تا دروس قديم را با او مرور کنند.

و اما نکتهُ آخر. شعری آورده از نيما يوشيج برای اثبات اين که "به راه خود بايد" برود. برود – به کمک يا بی کمک شعر – کسی مانعش نيست، منتها بد نيست بداند که از اين راه بی بازگشت گرچه روزيش آمده ولی اعتبارش رفته است – از اين گذر غالبا نان می توان درآورد ولی هرگز به آبرو نمی توانش خورد. اگر اينقدر را امروز نفهمد هم باکی نيست – اين درسی است که تا پايان عمر در گوشش تکرار خواهد شد.
مهشيد اميرشاهی

جنبه‌های عمده موضوع حمله به اردوگاه اشرف

جنبه‌های عمده موضوع حمله به اردوگاه اشرف
علی افشاری

گزارش سردار قاسم سلیمانی به مجلس خبرگان در خصوص چگونگی حمله به اردوگاه اشرف و آمار کشته شدگان، احتمال مشارکت سپاه در فاجعه انسانی یاد شده را افزایش داد.

این اظهارات در کنار بیانیه سپاه پاسداران و نوع موضع گیری رسانه‌های نزدیک به نهاد‌های امنیتی، فرضیه دخالت سپاه در برنامه ریزی و اجرای کشتار اعضای باقی مانده سازمان مجاهدین در اشرف را قوت می‌بخشد.

مانور نهاد‌های وابسته به حکومت ایران بر روی رده مسئولیتی بالای کشته شدگان می‌تواند توجیه کننده حضور احتمالی در این حمله باشد. در صورت درستی فرضیه فوق، هدف حاکمیت و سپاه قدس به عنوان بازوی عملیاتی آن حذف برخی از مسئولان میانی مجاهدین و انتقام گیری و تسویه حساب با آنها بوده است.

اعلامیه شادمانی، دلیلی بر بی‌وجدانی

بیانیه سپاه با ادبیاتی شبیه دوران اول انقلاب به ابراز شادمانی از واقعه تاسف بار حمله به نیروگاه اشرف پرداخته بود و تصویری را بازتاب می‌داد که گویی فتح الفتوحی صورت گرفته است. این در حالی است که در غیاب حفاظت امنیتی دولت عراق، حمله به افراد بی‌دفاعی که در محیطی محصور به سر می‌برند و کشتن آنان، به لحاظ نظامی کار خاصی نیست فقط نیاز به زیر پا گذاشتن وجدان انسانی و موازین حقوق بشری دارد.

برخورد‌هایی که در این حمله با قربانیان شد شنیع و تکان دهنده بود. برخی از اسناد منتشر شده نشان می‌دهد که افراد زخمی در بیمارستان مورد حمله مجدد قرار گرفته و به آنها شلیک شده است.

سه جنبه عمده موضوع

خشونت‌های روی داده از مصادیق جنایت جنگی است و تعارض آشکار با کنواسیون ژنو، اعلامیه جهانی حقوق بشر و تعالیم اسلامی دارد.

• زیر پا گذاشتن فاحش موازین حقوق بشری

بنابراین جنبه اول ماجرای حمله به اشرف نقض و زیر پا گذاشتن فاحش موازین حقوق بشری و اصول انسانی است. از آنجایی که تا کنون دولت عراق مسئولیتی در این خصوص برعهده نگرفته، بنابراین تهاجم یاد شده از مصادیق اقدامات خودسرانه نیز محسوب می‌شود، که مجازات خاص خود را دارد. این تهاجم همچنین نقض حاکمیت ملی عراق نیز هست، چون گروهی در داخل این کشور خودسرانه به افرادی حمله کرده و آنها را کشته‌اند که طبق قرار داد، دولت عراق موظف به حفظ امنیت آنها بوده است. راست آزمایی ادعای عدم مداخله دولت عراق مستلزم برخورد قضایی و امنیتی با تهاجم کنندگان است.

• مسئولیت مشترک دولت عراق و ایران

دومین جنبه عمده ماجرا مسئولیت مشترک دولت عراق و ایران در رخداد یورش غافلگیرانه و مرگبار به اشرف است. موضع گیری‌های مسئولین سپاه فراتر از بی‌رحمی‌ای به صورت اظهار شادمانی است و شائبه حضور جدی در سازماندهی حمله مرگبار به مقر اشرف را به اذهان متبادر می‌کند.

لحن و نوع برخورد صورت گرفته در بیانیه سپاه غیر انسانی و مشابه برخورد‌های کینه توزانه قبیله‌ای و متعلق به دوران قبل از بلوغ تمدنی بشر است. منطق این بیانیه توجیه‌گر مقابله به مثل و شستن خون با خون بوده و به نحوی سخیف انتقام جویی را تجویز می‌کند.

اگر بنا بر استفاده از شیوه غلط انتقام گیری و اعمال خشونت متقابل باشد آنگاه بخشی از نیرو‌های سپاه که در سه دهه پیش مسبب اصلی فجایع در کشور بودند، زیر تیغ خشم و قهر حذف شدگان و آسیب دیدگان قرار می‌گیرند. برقراری صلح و آرامش پایدار در کشور نیازمند نفی روحیه انتقام جویی است وگرنه مدار بسته و سیکل معیوب خشونت جامعه را فرسوده و رنجور خواهد ساخت.

ردیف جنازه‌ها، عکس دیگری که در آلبوم فجایع ایران معاصر بافی می‌ماند

همچنین باید سیر تحولات سازمان مجاهدین خلق را در نظر گرفت. این سازمان از میانه راه دچار مشکلات حاد شد. کسانی که به سرکوب خشن و خونین این جریان در سال‌های نخستین بعد از انقلاب پرداختند و منافذ فعالیت قانونی را بر آنها بستند در سوق یافتن این گروه به فعالیت‌های تروریستی و سپس ضد ملی در همکاری با صدام مقصر هستند. برخورد منصفانه مستلزم در نظر گرفتن همه فاکتور‌ها و پرهیز از یکسویه نگری است.

از زاویه‌ای دیگر مسئولیت خطا‌های بزرگ و غیر قابل اغماض سازمان مجاهدین خلق بر عهده رهبران این سازمان است و اعضای سازمان نقش خاصی نداشته‌اند. ازاینرو تفکیک بین اعضا و مسئولین تصمیم گیر سازمان ضروری است.

• خلط مبحث

اما جنبه دیگری از موضوع که از همه چالش برانگیزتر است خلط مبحث بین دفاع از حقوق با حمایت از عقیده و مواضع سیاسی است. دو نگرش متضاد در این رویکرد با هم شبیه هستند. نخست طرفداران سازمان مجاهدین خلق و یا کسانی که ترجیح می‌دهند مخالفت شان را در این مقطع به تعلیق در بیاورند، هستند. آنها مسئله حمایت از حقوق انسانی اعضا سازمان مجاهدین خلق را به پشتیبانی و یا عدم ابراز مخالفت با مواضع این سازمان پیوند می‌زنند. البته کسانی هم هستند که معتقدند اشاره به تمایزات سیاسی و عقیدتی، حمایت از زاویه انسانی و حقوق بشری را کم فروغ می‌سازد.

در نقطه مقابل این دیدگاه مخالفان و منتقدان سازمان مجاهدین خلق حضور دارند که رویه خصمانه‌ای را با اعضا این سازمان در پیش گرفته‌اند. مدافعان دیدگاه یاد شده نیز حمایت از حقوق شهروندی و انسانی نیرو‌های مجاهدین خلق را به معنای حمایت سیاسی از این سازمان تفسیر می‌کنند و به تخطئه کسانی می‌پردازند که به کشتار و اعمال خشونت بر علیه ساکنان بی دفاع شهر اشرف اعتراض کرده‌اند.

هر دوی این دیدگاه‌ها در غفلت و با بی اعتنایی به تفکیک عقیده و حق اشتراک نظر دارند و علی رغم تفاوت‌های بنیادین، نظرات آنها پسامد مشترکی نیز دارد: نشاندن عقیده و سابقه رفتاری در جایگاهی برتر از شأن انسان. در حالی که بر مبنای فلسفه حقوق بشر، انسان چونان انسان، و انسان دارای پوست، گوشت و خون و به مثابه فاعل شناسایی، مستقل از اعمال و نگرش قبلی و فعلی او دارای حقوق است، و این حقوق تحت هیچ شرایطی از وی قابل سلب نیستند.

از اینرو حتی تبهکار‌ترین مجرمان و جانی‌ترین قاتل‌ها نیز باید از حقوق انسانی‌شان بهره‌مند باشند. مجازات و پیگرد قضایی آنها تابع تشریفات و قانون است. کسی نمی‌تواند به صرف اینکه فردی خطا و تخلف بزرگی کرده است، خودسرانه و بدون حکم دادگاه صالح به اعمال خشونت بر علیه وی بپردازد یا چنین عملی را مشروع و عادلانه به شمار آورد.

موضوع دفاع از حقوق قربانیان بیدادگری و خشونت ناموجه، نه حیثیت شخصی قربانیان، بلکه ظلم و ستمی است که بر آنان رفته است. ازاینرو اعتراض به کشتار بی رحمانه ساکنان اشرف مرتبط با مواضع، سابقه و موجودیت خاص افراد قربانی نیست بلکه قساوت و نقض حقوقی که در مورد آنان صورت گرفته، موضوع اعتراض و شکایت است.

خشونت ناموجه در تمامی اشکالش و به نحو مطلق محکوم است هیچ فرد و یا گروهی هر چقدر هم اعمال بدی داشته باشد و حقوق دیگران را سلب کرده باشد، نمی‌توان از مصونیت در برابر خشونت نا موجه و سلب حق حیات معاف ساخت. هیچ معیار ملی، مذهبی، عقدیتی و تباری را نمی‌توان بر فراز حقوق عام و سلب ناشدنی انسان‌ها قرار داد.

عمل ظالمانه و نقض حقوق بشر مستقل از خصوصیات شخصی مصداق خشونت، تقبیح می‌گردد. کسانی که کشته شدن اعضای سازمان را نتیجه اعمال تروریستی گذشته آنها دانسته و طبیعی فرض می‌کنند و یا اعتراض به ستم بر آنها را ضروری به شمار نمی‌آورند، باید به این سئوال پاسخ بدهند که آیا برخورد آنها دچار یک تناقض نیست و از منطق مشابهی که سازمان مجاهدین را به خاطر آن شماتت می‌کنند، پیروی نمی‌کند. خشونت اگر بد است برای همه بد است نه برای یک گروه خاص.

بررسی تخلفات هر چقدر هم سنگین باشد رویه و الزامات خاص خودش را دارد. در جاهایی که خشونت در مجازات موجه است، مرجع اعمال خشونت باید دولتی مشروع و بر اساس حکم دادگاهی صالح باشد. حکومت‌های نا مشروع ویا افراد بدون مجوز‌های لازم صلاحیت اعمال خشونت هدفمند و موجه را ندارند. اگر جز این باشد، سنگ بر روی سنگ بند نمی‌شود. بخش‌های مختلفی از جامعه ایران مخالفان‌شان را به خیانت متهم می‌کنند اگر قرار باشد توسل به این مواضع مجوز اعمال خشونت و یا سکوت در برابر قربانی شدن افراد باشد، آنگاه موج خشونت جامعه را فرا خواهد گرفت و آرامش و امنیت همگانی را با اخلال مواجه می‌سازد.

یکی از ارکان پایان‌بخشی به سرکوب دولتی و اشکال ناموجه خشونت در عرصه‌های فردی وسیاسی، محکوم کردن مطلق قتل، شکنجه، مجازات خود سرانه، ترور و انتقام گیری کور است. هر بخش و گروه باید نسبت به سلب حقوق بخش‌های دیگر جامعه و بخصوص مخالفان خود حساس باشد. در این صورت است که پرهیز از اعمال خشونت ناموجه در جامعه نهادینه می‌شود. اما اگر هر جریانی مخالفت با سلب حقوق بنیادین انسان‌ها را مشروط به دایره خودی‌ها و کسانی کند که خط قرمزش نیستند، آنگاه خشونت سیاسی بر جامعه حکمفرما خواهد بود. زمانی می‌توان این پدیده شوم را از سیمای جامعه ایران زدود که اتکاء به این شیوه‌های غیر انسانی تابو شود و عبور از آن بسیار پر هزینه باشد.

اجماع همه گرایش‌های سیاسی وعقیدتی ایران حول مخالفت مطلق با سلب حقوق انسانی مستقل از اندیشه و اعمال شهروندان، کلیدی اصلی و مولفه‌ای استراتژیک در توسعه و تثبیت جامعه مدنی و توسعه سیاسی وفرهنگی در کشور است.

در این پارادایم نیرو‌های حکومت وحتی تند خو‌ترین بخش‌های آن نیز که دست اندر کار سرکوب، بیداد و پرونده سازی برای مردم ایران بوده‌اند، نیز مستحق مصونیت از اعمال خشونت نا موجه هستند و حقوق انسانی آنها باید مراعات گردد. انسان هر چقدر هم سقوط کند باز حقوق بنیادینش را از دست نمی‌دهد.

کسانی نیز که مرز بین دفاع سیاسی وحمایت حقوق بشری و انسانی را مخدوش می‌کنند، عملا و نا خواسته فضا را برای جزیره‌وار کردن عرصه دفاع از حقوق انسان‌ها مساعد می‌سازند. وقتی پای سیاست و دفاع ایدئولوژیک پیش می‌آید و لازمه حمایت، همراهی و یا عدم ابراز مخالفت با مواضع سیاسی و عقیدتی سوژه می‌شود، آنگاه قدم‌های حمایت کنندگان سست می‌شود و افراد به دلیل حفظ تمایزات و عدم پرداخت هزینه غیر ضروری از دفاع از حقوق دیگری و مخالف روی گردان می‌شوند. این مورد با توجه به حساسیت‌های موجود در مورد سازمان مجاهدین خلق برجستگی و نمود بیشتری دارد.

شباهت حمله به اشرف با کشتار زندانیان در سال ۱۳۶۷

ماجرای حمله فاجعه بار به اشرف شباهت‌های در خور اعتنایی با اعدام‌های جمعی و فراگیر زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ دارد. منطق و انگیزه‌های پشت هر دو جریان یکسان است.

همان دلایلی که در آن سال‌ها منجر به محکومیت آن جنایت بزرگ شد در مورد کشتار اخیر اعضا سازمان مجاهدین خلق نیز صدق می‌کند. این رویداد تلخ فرصتی است تا شرایط آن دوره را بازنگری کرد و به سترگی و اهمیت کار

آیت الله منتظری در زمانی به اعدام زندانیان از جمله زندانیان سازمان مجاهدین خلق اعتراض کرد که مدت زمان کوتاهی از عملیات “فروغ جاویدان”/”مرصاد” می‌گذشت. سازمان مجاهدین خلق به مبارزه با جمهوری اسلامی مشغول بود و تضاد عقیدیی و سیاسی بین آیت الله منتظری و رهبران سازمان مجاهدین خلق بر قرار بود ولی آیت‌الله منتظری به وظیفه انسانی خود عمل کرد. اکنون تاریخ از وی تجلیل می‌کند نه از کسانی که در آن زمان یا مقابل وی ایستادند و یا عمل متهورانه و انسانی او را از منظر تعارض با مصلحت سیاسی زیر سئوال بردند.

نیرو‌هایی که در اشرف باقی مانده بودند در محیطی محصور قرار داشتند و فرایند خروج آنها از عراق در حال طی شدن بود. بنا بر برخی روایت‌ها آنها مشغول جمع آوری اثاثیه و اموال سازمان‌شان و فروش آنها به نیرو‌های محلی بودند. پس دیگر اشرف به عناون مرکز تجمع و فرماندهی عملیات برای سازمان مجاهدین خلق موضوعیت نداشت بنابراین قربانی شدن این افراد را نمی‌توان ناشی از اصرار آنها بر ماندن در اشرف به هر قیمتی دانست. آنان در جایی محصور بودند، چونان زندانی. حمله به آنان، حمله به گروهی زندانی بود. در بررسی فاجعه حمله به اشرف بایستی به این نکته توجه ویژه‌ای داشت.

منبع:رادیو زمانه