نگاهي به...: 27 اکتبر 2010

۱۳۸۹ آبان ۵, چهارشنبه

"Information Clearing House

Bernanke's Dilemma

By Mike Whitney

October 27, 2010 "Information Clearing House" --

Ben Bernanke is in a real fix. His quantitative easing

(QE) program is designed to boost stock prices, lower

bond yields, and weaken the dollar. But the market has

already priced all that in, so when he announces the

start of the program on November 3, there's a good

chance that things will either stay the same or head in

the opposite direction. That's bad for Bernanke. Just

imagine if the dollar strengthens just as the Fed

chairman begins buying-up Treasuries to push the

dollar down. He'll look pretty foolish. But that could

happen because the dollar has already slipped nearly

7% since August and is overdue for a rebound.

So, what should he do? Should he go ahead and launch

his program anyway knowing it could backfire and

further damage his credibility or scrap the whole deal

and move on to Plan B?

The truth is, he has no choice. If he doesn't follow

through now, investors will accuse him of "withdrawing

liquidity" and send the market into a nosedive. So, he

has to go forward and let the chips fall where they may.

If QE2 turns out to be a bust, so be it.

A new report from Goldman Sach's economist Jan

Hatzius figures that "the Fed will need to print $4

trillion...to close the Taylor gap." (zero hedge) That

means it will take roughly $4 trillion for QE to do what

it's supposed to do. New York Times columnist Paul

Krugman's estimates are even higher. He thinks it will

take $8 to 10 trillion of QE to push down long-term

rates enough to sustain the recovery. Of course, no one

is even considering expanding the Fed's balance sheet

by that amount because it would put the central bank's

future at risk and might not work anyway. Instead,

Bernanke plans to take baby steps, purchasing $200 to

$300 billion in Treasuries at a time, hoping that the

smaller amounts buoy stocks and increase investment in

the real economy. In other words, QE2 is not a really

serious commitment of resources to address

deflationary pressures, excess capacity or high

unemployment at all. It's more like giving aspirin to a

cancer patient. There may some temporary relief, but

the overall effects will be negligible.

That's not to say that the Fed isn't a powerful

institution. It is. The Fed controls short-term interest

rates and short-term rates can either stimulate growth or

send the economy into a tailspin. They can guide the

economy to years of productivity and prosperity or

generate gigantic speculative bubbles that end in

disaster. But, in a liquidity trap--when interest rates are

stuck at zero—monetary policy is largely ineffective so

the Fed is dead-in-the-water. It doesn't matter how

cheap money is when people aren't borrowing. And,

people aren't borrowing because they're broke. The Fed

doesn't have the ability to change that. Bernanke may

wish he was "Helicopter Ben" and could drop bundles

of greenbacks over America, but the truth is, only

congress has that power and they're not taking

advantage of it. They're more worried about deficits.

So, QE won't succeed because it doesn't address the real

issue, which is demand. In theory, when the Fed buys

bonds, it pushes investors into riskier assets, like stocks.

That, in turn, inflates equities prices which

(supposedly) triggers additional hiring and lowers

unemployment. It's a persuasive theory, but it won't

work. Here's an excerpt from an article in the Wall

Street Journal which explains why:

"While more quantitative easing will help to keep

interest rates low, primary dealer banks aren't fully

convinced that the move will prove to be the U.S.

economy's knight in shining armor.

"It may help to lower rates temporarily," said Ward

McCarthy, chief financial economist and managing

director of the fixed-income division at Jefferies & Co.

in New York, "but is unlikely to have a significant

beneficial effect on the economy."

That is because such a program won't ease credit

conditions for small businesses that are dependent on

banks for lending, he said, nor will it lower borrowing

costs for homeowners who are unable to refinance their

mortgages because home prices have fallen." (No Fix in

Quantitative Easing, Deborah Lynn Blumberg, Wall

Street Journal)

So, if QE doesn't help small businesses (which create

most of the country's new jobs) or homeowners, than

how can it lower unemployment, trim excess capacity,

or increase aggregate demand? It can't. At best, it will

merely boost asset prices and create more bank reserves

while the real economy continues to languish in a near-

Depression.

Naturally, the prospect of the Fed adding trillions of

dollars to the money supply has trading partners in a

panic forcing some to regulate capital inflows and

prepare for a savage round of competitive devaluation.

At this weekend's meeting of the G-20 in Gyeongju,

South Korea, German finance minister, Rainer

Brüderle lashed out at the Fed's QE program saying,

“Excessive, permanent money creation in my opinion is

an indirect manipulation of an exchange rate.” The

irony of the Brüderle's remarks were lost on Treasury

secretary Timothy Geithner who used the meetings to

point the finger at China and to make his case for

"numerical limits" on current account balances. This is

from Bloomberg:

"Seeking to find common ground on currency

valuation, officials agreed to “move toward more

market-determined exchange rate systems that reflect

underlying economic fundamentals.” And they pledged

to “refrain from competitive devaluation of currencies”

— an effort to calm anxiety over a wave of

protectionism in which countries would weaken their

currencies to bolster their own exports."

It makes you wonder how the attendees could listen to

Geithner's disingenuous blather knowing that the Fed is

planning to print up hundreds of billions of dollars that

could wreak havoc in the currency markets?

Even so, Geithner is right to be worried about the

widening trade deficits. The massive imbalances

inevitably lead to crises as they did when Lehman

defaulted and global trade plummeted. In the last

decade, US exports to China have totaled just $417

billion while Chinese imports have soared to $2,160

billion. Much of China's earnings have been recycled

into US Treasuries to keep the price of their currency

artificially low while they add to their $2.6 trillion in

reserves. This gives them an unfair advantage in

competing head-to-head with better-paid US workers.

In August, the trade gap widened more than analysts

had predicted to $46 billion putting more pressure on

the Fed to weaken the dollar so that more US jobs are

not lost to foreign competitors and so that monetary

stimulus (designed to kickstart the US economy) is not

siphoned off via the trade deficit.

The bottom line: Economic recovery is impossible

unless exchange rate issues are resolved. Bernanke may

think that QE2 will scare China into reversing its

current policy (and agree to move toward more marketoriented

exchange rate system) but it's just as likely that

Beijing will follow the dollar downward buying up

even more US Treasuries and undermining any hope for

a rebound in the US. That means that congress must get

involved and threaten to levy import duties and tariffs

on China if they refuse to let their currency appreciate.

Congress also needs to acknowledge the limitations of

monetary policy. QE is not the right tool for dealing

with a "balance sheet recession". (when households are

reducing their debts and slashing spending) A second

round of fiscal stimulus is the only way to lower

unemployment, increase spending, and lay the

groundwork for a sustainable recovery.

WikiLeaks Exposes Rumsfeld's Lies

Recent revelations by WikiLeaks show how top American leaders lied, knowingly, to the

American public, to American troops, and to the world. Ellen Knickmeyer on the carnage she

saw as Baghdad bureau chief.

By Ellen Knickmeye

October 26, 2010 "Daily Beast' - -In the dark morning hours of Feb. 22, 2006, a group of

unknown attackers detonated bombs in the northern Iraqi city of Samarra, bringing down the

golden dome of a revered Shia Muslim shrine.

A few hours later, I drove through Baghdad and watched the country descend into civil war.

Then the Baghdad bureau chief for The Washington Post, I drove with Iraqi and American

colleagues to Sadr City, the sprawling slum on the outskirts of the city. We watched hundreds of

black-clad religious militiamen, waving their AK 47s in the air and calling for revenge, in what

would be the start to a campaign of sectarian killing and torture.

During visits to Baghdad's morgue over the next two days, I saw Sunni families thronging to find

the bodies of loved ones killed by the militias. The morgue's computer registrar told the grimfaced

families and me that we would have to be patient; the morgue had taken in more than

1,000 bodies since the Samarra bombing, and was way behind on processing corpses.

Here's the thing, though: According to then-Secretary of Defense Donald Rumsfeld and his top

commanders, it never happened. These killings, these dead, did not exist. According to them,

reporters like myself were lying.

"The country is not awash in sectarian violence,'' the top U.S. commander in Iraq, Gen. George

Casey said, on talk show after talk show, making the rounds to tell the American home-front not

to worry. Civil war? "I don't see it happening, certainly anytime in the near term,” he said, as he

denied the surge in sectarian violence.

Casey had taken his own drive around Baghdad after the bombing of the Samarra mosque and

had seen, not executed bodies in the streets but “a lot of bustle, a lot of economic activity. Store

fronts crowded, goods stacked up on the street.”

Donald Rumsfeld held a news conference at the Pentagon to say that U.S. press reports of

killings—such as mine that estimated 1,300 dead in the immediate aftermath of the bombing,

based on what I had seen at the morgue, interviews with Sunni survivors, U.N. and Iraq health

officials—were calculated "exaggerated reporting." Iraqi security forces, he said, “were taking

the lead in controlling the situation,” everything he assured his listeners was “calming.”

American journalists in Baghdad were under attack not just from Iraqi insurgents, but, at least

verbally, from our own country's civilian and military commanders as well.

After the mosque bombing, I had the twisting-in-the-wind experience of attending the weekly

press briefings at the Green Zone—this war’s four o’ clock follies—and have the military

spokesman insist that things were great, implying that the problem wasn’t the executed and

mutilated bodies now found in the streets; the problem was people like me.

Thanks to WikiLeaks, though, I now know the extent to which top American leaders lied,

knowingly, to the American public, to American troops, and to the world, as the Iraq mission

exploded.

The American troops, who were risking their lives on the ground, witnessed and documented it

themselves.

Heavily redacted, the log entries offer surreal but chilling glimpses of the chaos that followed the

Samarra bombing on Feb. 22. Within hours of the bombing, U.S. troops reported gunmen

attacking; open street fighting between Shia and Sunni militias; rocket-propelled grenade attacks

on mosques; assassinations and kidnappings.

Later, one U.S. military patrol happens on militia members dumping bodies on the side of the

street. The killers speed away, leaving the American soldiers with a grim discovery: “bodies shot

in the face…still warm,” according to one log.

Iraq was not “calming,” as Rumsfeld would have it. Rather, this was sectarian war,

and, over the next few months, the Bush administration’s effort to convince the world that

everything was hunky-dory in Iraq became less and less sustainable as the slaughter continued.

According to the synopsis of the WikiLeaks documents by The New York Times, the death toll

in 2006 reached beyond 3,000 one month.

Late last year, I sat in on a seminar at Harvard’s John F. Kennedy School of Government led by

a former Bush official in Iraq and heard her say matter-of-factly that more than 1,000 people

died in one day in the immediate killing after the Samarra bombing.

But as the WikiLeaks documents show, Casey and Rumsfeld must have known that all along,

owing to the accounts from their forces. Despite the statements of the top U.S. commanders at

the time, it wasn’t the journalists in Baghdad who were lying.

Ellen Knickmeyer is a former Washington Post bureau chief in Baghdad and Cairo. Before

coming to the Post, she was the West Africa bureau chief for The Associated Press. This year,

she graduated from Harvard University’s Kennedy School of Government

رماندگی جمهوری اسلامی در برابر دانشگاه ها

/ محمد رضا شالگونی

اکتبر 27, 2010 — جنبش خرداد

نخست آنها شعار “اتحاد حوزه و دانشگاه” سر دادند. بیزاری از دیکتاتوری شاهنشاهی ، گرگ و میش را یک جا جمع کرده بود و خمینی و وردست های او گمان می کردند دانشگاهیان گوسفندوار به گله “امتِ امام” خواهند پیوست. اما در همان دو سال اول معلوم شد که محاسبه شان اشتباه بوده است. بنابراین “گزمگان به هیاهو شمشیر در پرندگان نهادند” و به رسوایی “انقلاب فرهنگی” راه انداختند.

درماندگی جمهوری اسلامی در برابر دانشگاه ها
تعطیل سه ساله دانشگاه ها ، اخراج بخش بزرگی از استادان و دانشجویان و کشتار هزاران جوانه دانش و امید برای مدتی خاطرشان را آسوده کرد که نطفه شورش دانش را کشته اند. بنابراین همه “خودی ها” ( از چاقوکشان بسیجی گرفته تا سرداران سابق و لاحق سپاه و حتی بسیاری از حوزوی ها ) به دانشگاه های اسلامی شده سرازیر شدند تا هرکدام علاوه بر افتخارات دیگر ، یک فقره مدال دکترای اسلامی هم بر سینه بزنند. اما اشتباه می کردند. دانش سرکوب شده به هر گوشه ای نقب می زد ، گسترش می یافت و در دهان جوانان لذت میوه ممنوعه را داشت. تا این که شورش ضد استبدادی سال ۸۸ چُرت آقایان را پاره کرد و به فکر افتادند که با یک تیر دو نشان بزنند و ضمن کنار گذاشتن پیرایه های بی مصرف شدۀ “جمهوری” و عریان کردن خلافت اسلامی و حکومت الهی ، “انقلاب فرهنگی” دیگری راه بیندازند و باردیگر عِلم را به زانو زدن در مقابل ولایت فقیه وادارند.
طرح “انقلاب فرهنگی” دوم را نخستین بار “مقام منیع ولایت” خود در شهریور سال گذشته پیش کشید و تدریس علوم انسانی در دانشگاه ها را موجب “تردید در مبانی دینی و اعتقادی” نامید و باز با پیگیری همان طرح در شهریور امسال ، “استادان سکولار” را “موریانه های مخرب و ویرانگر” نامید. و حالا عمله و آَکرۀ ولایت اعلام کرده اند که می خواهند ۱۲ رشته علوم انسانی را به پذیرش و ترویج “مبانی عقیدتی دینی و بومی” وادارند. معنای “مبانی عقیدتی دینی” روشن است ، ولی منظور از “مبانی عقیدتی بومی” احتمالاً تبعیت از همان سنت قدیمی کرنش در مقابل قدرت است ، همان سنت شناخته شده ای که سعدی آن را چنین خلاصه کرده است: “خلاف رأی سلطان رأی جُستن/ به خون خویش باشد دست شستن. اگر خود روز را گوید شب است این/ بباید گفت آنک ماه و پروین”.
اما این بار نیز آقایان اشتباه می کنند و بار دیگر ناشیانه “به کاهدان زده اند” ، به چند دلیل: اولاً گرچه در جنبش ضد دیکتاتوری کنونی ، دانشجویان نقش فعال تری دارند ، اما این بیش از آن که محصول تلقینات “استادان سکولار” باشد ، ناشی از بیزاری عمومی مردم از دیکتاتوری حاکم است. آقایان فراموش می کنند که همین دانشگاه ها که در سال ۵۷ به مراتب “سکولار” تر از حالا بودند ، در شورش علیه دیکتاتوری شاهنشاهی نیز نقش فعال تری داشتند. و تصادفاً این یکی از داده های علوم انسانی است که در غالب دیکتاتوری های امروزی دانشگاه یکی از گسل هایی است که مسدود کردن آن از طریق سرکوب کار آسانی نیست و با اولین اختلال در نظام سیاسی ، فوران آتشفشان خشم مردم از آنجا شروع می شود. ثانیاً آقایان بی آن که خود بدانند ، بیماری علاج ناپذیر دیکتاتوری ها را تجربه می کنند. دیکتاتورها عموماً حتی از سایه خود هم می ترسند ، زیرا می دانند که بنیاد قدرت شان را بر بی حقی عمومی مردم گذاشته اند. دیکتاتوری ولایی حتی اگر بتواند “موریانه های مخرب و ویرانگر” سکولاریسم را ریشه کن کند ، با موریانه های تردید در حوزه ها چه خواهد کرد؟ تصادفی نیست که مقام ولایت در آنِ واحد هم با علوم انسانی می جنگد و هم با مراجع تقلید ناراضی! برای او هر جنبده ای خطرناک است و جنبده ها تمامی ناپذیرند ، مخصوصاً در دنیای امروز که بستن در و دروازه “ممالک محروسه” کار آسانی نیست. و این یکی دیگر از داده های علوم انسانی است. ثالثاً با همین اعلام جنگ علیه علوم انسانی ، ولایت فقیه ناخواسته اعتراف می کند که حکومت دینی نه تنها با رضایت اکثریت مردم ( و حتی اکثریت مومنان ) غیر قابل جمع است ، بلکه ناگزیر با همه علوم ( و نه فقط علوم انسانی ) و حتی با آزادی اندیشه نیز باید در جنگ باشد. بگذارید این نکته آخر را اندکی توضیح بدهم:
تمرکز آقایان روی ضدیت با علوم انسانی نشان می دهد که آنها جلوتر از نوک بینی شان چیز دیگری نمی بینند. ولی فقیه علوم انسانی را متهم می کند که انسان را مانند حیوان فرض می کنند. این توصیفی عصبی از پایبندی علوم انسانی به اصل مشاهده و تجربه است ، اصلی که اختصاص به این علوم ندارد ، بلکه از ضرورت های هر اندیشه و روش علمی است. به عبارت دیگر ، او می خواهد علوم انسانی کنیزک های فقه باشند و حتی فراتر از آن ، مجیزگویان مقام ولایت. اما اگر این خط را بگیرید و پیش بروید ، کار به آنجا خواهد کشید که نه فقط زنان را علناً کم عقل تر از مردان معرفی بکنید ، بلکه دنبال حکمتی در جواز برده داری باشید. مگر نه این است که قرآن و فقه توانایی فکری زنان را پائین تر از مردان تصویر می کنند و برده داری را مجاز می دانند؟ اما با تبلیغ علنی چنین چیزهایی ولایت فقیه حتی از ماسک “ضد استکباری” مصلحتی خود نیز محروم خواهد شد و کار به جاهای باریکی خواهد کشید و در یک کلام ، “مصلحت نظام” به هوا خواهد رفت! و مهمتر از آن ، با همین منطق ناگزیر خواهد شد علناً جبهه دیگری علیه علوم طبیعی نیز باز کند. مگر نه این است که قرآن ( و البته تورات و انجیل ) می گویند خدا همه موجودات دو پا را از زن و مرد واحدی آفرید؟ پس صحبت از نظریه تکامل نیز باید جزو موارد “محاربه با خدا” باشد. یعنی حتی آدمی مانند دکتر یدالله سحابی زمین شناس را که بیچاره می خواست قرآن را با نظریه تکامل آشتی بدهد ( و از طرف علامه طباطبایی مؤلف تفسیر “المیزان” و استاد بسیاری از این آقایان ) تودهنی خورد ، باید از عوامل “تهاجم فرهنگی” و “جنگ نرم” استکبار جهانی قلمداد شود. از این فراتر برویم ، قرآن از هفت آسمان و هفت زمین صحبت می کند و شهاب های آسمانی را مأمور راندن شیاطین معرفی می کند که می خواهند به بارگاه الهی رخنه کنند! و می گوید خورشید هر شامگاه در مغرب زمین در چشمه ای گِل آلود فرو می رود! آیا در دانشگاه های تحت امر ولی فقیه ، نجوم و حتی جغرافیا نیز برای “اسلامی شدن” ادب نخواهند شد؟
جمهوری اسلامی ما را به سمت یک فاجعه هولناک می برد. گرچه از همین حالا شکست رژیم در جنگ با علوم و از جمله علوم انسانی قطعی و روشن است ، اما تا زمانی که این نظام پابرجاست جوانان ما ، کشور ما و دانشگاه های ما هزینه سنگین و مدام سنگین تر شونده ای را خواهند پرداخت.

زداشت و شکنجه یک استاد دانشگاه آزاد در اصفهان / به همراه مستندات

سه شنبه 04 آبان 1389 ساعت 02:56 |

خبرگزاری هرانا – یکی از اساتید دانشگاه آزاد اصفهان با هویت محفوظ پس از بازداشت و شکنجه جسمی و روحی جهت انجام محاکمه به صورت موقت از زندان آزاد شد.

بنا بر منابع خبری هرانا، این استاد دانشگاه آزاد ن.پ (هویت محفوظ)در پی ابلاغ حکم تعلیق و اعتراض وی به تصمیم دانشگاه بازداشت و در بازداشتگاه نامعلومی مورد ضرب و شتم و شکنجه جسمی و روحی قرار گرفته و پس از تودیع وثیقه 150 میلیون تومانی تا برگزاری دادگاه به صورت موقت آزاد شد.

گفتنی است برخی اتهامات نامبرده اقدام علیه امنیت ملی، تشویش اذهان عمومی و بر هم زدن نظم دانشگاه و همکاری با عوامل بیگانه ذکر شده است.

با حفظ هویت نامبرده، تصاویری مستند پس از آزادی از شکنجه ایشان در زمان بازداشت در پی می آید:

تشکر چاوز از ده هزار آپارتمان اهدایی ایران

۰۵,۰۸,۱۳۸۹

هوگو چاوز رییس جمهوری ونزوئلا که از سفر دوره ای به چند کشور متحد ونزوئلا به کشورش بازگشته در گزارشی که از تلویزیون دولتی این کشور درباره دستاوردهای سفر منطقه ای خود ارایه کرد گفت که ایران به همراه روسیه، بلاروس و پرتغال بیش از ۳۷ هزار خانه در ونزوئلا خواهند ساخت.

به گزارش عصر ایران؛ چاوز با اشاره به دستاوردهای سفرش گفت: ساخت خانه شرکت های این چهار کشور برای ما به صرفه تر از ساخت خانه از سوی شرکت های داخلی ما است.

چاوز که مدعی بود انعقاد قرار داد ساخت این واحدهای مسکونی یکی از مهم ترین دستاوردهای سفر منطقه ای خود به کشورهای روسیه، بلاروس، اوکراین، ایران، سوریه، لیبی و پرتغال بوده است، افزود: روسیه قرار شده ۱۰ هزار واحد مسکونی در زمین های متعلق به ارتش در کاراکاس بسازد، شرکت های ایرانی نیز قرار است در ساخت ۱۰ هزار واحد مسکونی یاری مان دهند، پرتغال ۱۲ هزار و ۵۱۲ واحد مسکونی خواهد ساخت و بلاروس نیز تعهد داده تا ۵ هزار واحد مسکونی برایمان بسازد.

چاوز به شهروندان آسیب دیده از طوفان و رانش زمین اخیر در کاراکاس وعده داد که ۵۲۰ واحد از این خانه ها به شهروندانی تحویل خواهد شد که خانه هایشان در اثر رانش زمین اخیز در کاراکاس از بین رفته است.

به گفته چاوز آپارتمان ها ۳ خواب، دو حمام، یک هال و یک آشپرخانه خواهند داشت.

یکی از تکنیک های تبلیغی چاوز در ۱۰ سال گذشته اختصاص زمین و واحدهای مسکونی به بی خانمان ها و فقرای ونزوئلایی بوده است و حامیان اصلی چاوز در ونزوئلا نیز از میان همین طبقه هستند.