اقدام شورای شهر گلاسکو به دنبال درخواست ˈورا بابونˈ شهردار شهر بیت لحم در کرانه باختری رود اردن از رییس این شورا، برای ابراز همبستگی با مردم فلسطین صورت می پذیرد.

 رییس شورای شهر گلاسکو روز جمعه در دفاع از تصمیم شورا گفت که این یک اقدام نمادین در حمایت از مردم آسیب دیده غزه بوده است.

اقدام شورای شهر گلاسکو به دنبال درخواست ˈورا بابونˈ شهردار شهر بیت لحم در کرانه باختری رود اردن از رییس این شورا، برای ابراز همبستگی با مردم فلسطین صورت می پذیرد.
گلاسکو بزرگترین شهر اسکاتلند، از سال ۲۰۰۷ میلادی با شهر بیت لحم واقع در کرانه باختری پیوند خواهرخواندگی بسته است.
رییس شورای شهر گلاسکو در پاسخ به درخواست شهردار بیت لحم، اخیراً در نامه ای به وی نوشت که در همدردی با مردم غزه، پرچم فلسطین بر فراز ساختمان شورای شهر گلاسکو برافراشته می شود.
وی در این نامه نوشت که گلاسکو، خانه خیلی از دوستداران فلسطین بوده و در این زمان بشدت برای آنها ناراحت است.
از زمان حمله رژیم صهیونیستی به غزه، کشور انگلیس شاهد حرکت های مختلفی در حمایت از مردم غزه بوده که برافراشتن پرچم فلسطین در مراکز عمومی و خصوصی، از آن جمله است.
به گزارش روزنامه رکورد چاپ اسکاتلند، تصمیم شورای شهر گلاسکو برای برافراشتن پرچم فلسطین باعث شد که خشم گروه های یهودی را برافروخته سازد.
به نوشته این روزنامه، ˈپائول مورونˈ رییس شورای نمایندگی یهودیان در گلاسکو، گفته است که برافراشته شدن پرچم فلسطین می تواند منجر به تنش های مذهبی در اسکاتلند شود.
وی همچنین در گفت وگو با شبکه اسکای نیوز اظهار داشت: برافراشته شدن پرچم فلسطین بدترین اقدام سیاسی است و این اقدام، چیزی را در ذهن ها عوض نمی کند و شورای شهر گلاسکو بایستی پرچم اسرائیل را نیز برافراشته سازد!!
در نقطه مقابل، اقدام شورای شهر گلاسکو که متعاقب اقدام مشابه شورای شهر ˈدوبارتون شایر غربیˈ واقع در اسکاتلند صورت می پذیرد، با استقبال کمپین های حمایت از مردم فلسطین که هر هفته اقدام برگزاری تظاهرات علیه حمله اسرائیل به غزه می کنند، مواجه شده است.
ˈمیک ناپیرˈ دبیر کمپین ˈهمبستگی اسکاتلند با فلسطینˈ در این خصوص گفته است: ما از تصمیم شورای شهر گلاسکو برای این حرکت نمادین که بیانگر همبستگی با مردم غزه است، استقبال می کنیم.
شهرداری بخش شرقی لندن نیز هفته گذشته به منظور همبستگی با مردم غزه و پایان بخشیدن به حملات ددمنشانه رژیم صهیونیستی و به رغم مخالفت و انتقادهای صورت گرفته خصوصاً از سوی گروه های طرفدار رژیم صهیونیستی در این مورد، پرچم فلسطین را بر فراز ساختمان این شهرداری نصب کرد.
ˈلفتور رحمانˈ شهردار مسلمان بخش شرقی لندن ضمن دفاع از این اقدام شهرداری، گفته است که این کار به منظور حمایت و همبستگی با مردم غزه و برقراری آتش بس و صلح در غزه صورت گرفته است.
روزنامه دیلی میل در شماره اخیر خود با اشاره به جنجال آفرینی های صورت گرفته به دنبال نصب پرچم فلسطین در ساختمان شهرداری بخش شرقی لندن، نوشته بود: در زمان حاضر این بحث در میان مقامات محلی انگلیس درباره پیروی و یا عدم پیروی از شهرداری بخش شرقی لندن در جریان است.

 

این در حالی است که مروری بر تغییرات نرخ دلار در فاصله سال‌های ۱۳۶۴ تا به امروز نشان می‌دهد که قیمت آن با رشد بیش از ۵۰۰۰ درصدی همراه بوده و از ۶۱ تومان به حدود ۳۲۰۰ تومان افزایش یافته است.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، نوسان در نرخ ارز بالاخص دلار به عنوان واسطه اصلی بین معاملات ایران و سایر کشورها تنها مربوط به یک یا چند سال و یا دوره ای خاص نظیر تشدید تحریم ها نیست بلکه همواره بازار ایران که به طور قابل توجه‌ای متاثر از تغییرات قمیتی ارز است را تحت تاثیر قرار داده است.

این در حالی است که مروری بر تغییرات نرخ دلار در فاصله سال‌های ۱۳۶۴ تا به امروز نشان می‌دهد که قیمت آن با رشد بیش از ۵۰۰۰ درصدی همراه بوده و از ۶۱ تومان به حدود ۳۲۰۰ تومان افزایش یافته است.

سالهایی که دلار ۶۰ ، ۱۰۰و ۲۰۰ تومان بود

بر این اساس نرخ دلار ازسال ۱۳۶۴ تا ۱۳۶۷ از ۶۱ به ۷۴،۹۹ و ۹۶ تومان می رسد تا اینکه سال ۱۳۶۸ آغاز سه رقمی شدن نرخ دلار و ۱۰۰ تومانی شدن آن است به طوری که متوسط قیمت آن از ۹۶ تومان سال ۱۳۶۷ به ۱۲۰ تومان سال ۱۳۶۸ افزایش می یابد.

در فاصله سال های ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۳ قیمت دلار بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ تومان متغیر بود تا در سال ۱۳۷۳ متوسط نرخ این ارز مرز ۲۰۰ تومان را پشت سرگذاشت و در فاصله یک سال با رشد ۴۷ درصدی از ۱۸۰ به ۲۶۶ تومان رسید.

پرش ۵۰ درصدی قیمت دلار

طبق داده های بانک مرکزی سال ۱۳۷۴ سالی دیگر برای جهش ۵۰ درصدی نرخ دلار است و از ۲۶۶ به ۴۰۷ تومان افزایش می یابد و تا پایان سال ۱۳۷۶ در همین رنج در نوسان است تا اینکه سال ۱۳۷۷ مجددا جهشی دیگر در نرخ آن ایجاد می شود به طوری که با رشد ۳۵ درصدی از متوسط قیمت ۴۷۸ تومانی سال ۱۳۷۶ به ۶۴۶ تومان صعود می کند.

اما در سال ۱۳۷۸ نیز نرخ دلار حدود ۲۰۰ تومانی نسبت به سال قبل رشد دارد و به ۸۶۳ تومان افزایش یافته است.

بین سالهای ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۴ نرخ دلار جهش قابل توجهی نداشت و در همان رنج ۸۰۰ تومان در نوسان بود. این در حالی است که در سال ۱۳۸۴ و با تغییر دولت افزایش دیگری در قیمت ارز واسط ایران ایجاد می شود و به قیمت ۹۰۰ تومان وارد شد و تا پایان سال ۱۳۸۸ به متوسطی حدود ۹۹۷ تومان رسید.

دلار ۱۰۰۰ تومان شد

سال ۱۳۸۹ آغازی بر چهار رقمی شدن دلار است و از ۹۹۷ تومان سال ۱۳۸۸ به رنج ۱۰۰۰ تومان وارد می شود و ۱۰۴۴ تومان برای متوسط نرخ آخرین سال این دهه ثبت می شود.

دهه رکوردهای دلار آغاز شد

اما دهه ۹۰ شروع نوسانات شدید نرخ ارز و رکودزنی های قیمت دلار است. به طوری که با ورود به دور جدید تحریم ها، کاهش صادرات نفت و به دنبال آن کاهش درآمدهای ارزی و بلوکه شدن بخشی از این منابع بازار نیز دچار التهاب شد. در عین حال برخی سوء مدیریت ها در کنترل بازار ارز موجب شد تا روند قیمت دلار به سمتی حرکت کند که نرخ به یکباره از ۱۲۰۴ تومان سال ۱۳۹۰ با رشد ۱۱۶٫۵ درصدی به ۲۶۰۷ تومان در سال ۱۳۹۱ افزایش یابد.

همچنین رشد قیمت دلار در بازار آزاد تا حدی پیش رفت که متوسط قیمت آن در سال ۱۳۹۲ در ۳۱۸۳ تومان ثبت شده است. در عین حال که باید توجه داشت در این یکی دوسال نرخ دلار حتی به حدود ۴۰۰۰ تومان نیز رسیده بود.

این را هم باید یادآور شد که در حدود یک سال گذشته و به دنبال تغییرات سیاسی کشور و جابه جایی دولت همچنین گشایشی که در توافقات هسته ای ایجاد و رفع بخشی از تحریم ها و آزاد شدن بخشی از دارایی های ارزی بلوکه شده کشور را به همراه داشت بازار ارز نیز نسبت به قبل آرام تر شده و از نوسان کمتری برخوردار بوده است.

بر این اساس در سال ۱۳۹۳ با وجود اینکه نرخ دلار کاهش قابل توجهی نسبت به قبل نداشته اما بازار آزاد از التهاب گذشته نیز برخورد نبوده است.

این در حالی است که از ابتدای سال جاری تاکنون نیز نرخ دلار همواره بین ۳۰۰۰ تا ۳۲۰۰ تومان در نوسان بوده و جهش قابل ملاحظه ای نداشته است.

متوسط قیمت فروش ارزهای عمده در بازار آزاد تهران

گزارش ۹۲، نامه سرگشاده به مسعود رجوی ایرج مصداقی

گزارش ۹۲، نامه سرگشاده به مسعود رجوی 
ایرج مصداقی

بخش اول: آقای رجوی به کجا می‌روید؟

بخش دوم: انتقادناپذیری و زیرپاگذاشتن تعهدات

بخش سوم : تشریح روند جدایی من از مجاهدین

بخش چهارم: مجاهدین و «انقلاب ایدئولوژیک»

بخش پنجم: شیوه‌‌های مشترک مورد استفاده‌ی قدرت‌های ایدئولوژیک برای سرکوب

بخش ششم: انقلاب ایدئولوژیک، وعده‌ها و نتایج آن

بخش هفتم:‌ شباهت‌های رفتاری شما و تقی‌ شهرام

بخش هشتم: نگاهی به مواضع شما در چند سال گذشته

بخش نهم: سردرگمی در جنبش ۸۸

بخش دهم: سیاست‌های شما پس از سقوط دولت صدام حسین

بخش یازدهم:‌ چه سیاست‌هایی باعث تثبیت «انقلاب اسلامی» شد

بخش دوازدهم: آینده مجاهدین و جنبش

متن کامل گزارش ۹۲، نامه سرگشاده به مسعود رجوی

شخصیت اقتدار طلب/ اریش فروم- برگردان پارسا نیکجو

شخصیت اقتدار طلب/ اریش فروم- برگردان پارسا نیکجو

مُراد مان از "شخصیت اقتدار طلب" چیست؟ ما به طور معمول، تفاوت میان فردی که می خواهد بر دیگران تسلط یابد و آن ها را کنترل و مهار کند، و فردی که به تسلیم شدن و فرمان بُردن گرایش دارد و پذیرای تحقیر شدن است را به روشنی درمی یابیم. اگر بخواهیم از اصطلاح قدری مودبانه تر استفاده کنیم، می باید از "رهبر" و "پیرو" اش سخن بگوییم. هر چند به طور طبیعی میان فرمانروایان و فرمانبران- از بسیاری جنبه ها- تفاوت وجود دارد، با این همه، ما هم چنان تاکید می کنیم که هر دو نوع، یا به عبارت دیگر، هر دو صورت شخصیت اقتدار طلب در واقع پیوندی تنگاتنگ با هم دارند.

آن چه میان آن ها مشترک است، آن چه ذات شخصیت اقتدار طلب را تعیین و تعریف می کند، ناتوانی است: ناتوانی در متکی بودن به خود، مستقل بودن، یا به سخن دیگر: ناتوانی در تحمل کردن آزادی.

قطب مخالف منش اقتدار طلب، فرد بالغ است: فردی که نمی خواهد به دیگران وابسته و متکی باشد، چون او جهان و انسان و اشیا ی پیرامون اش را فعالانه درک می کند و به چنگ می آورد. معنای این سخن چیست؟ کودکان هم چنان باید وابسته و متکی باشند. آن ها هنگامی که در رحم مادرشان هستند- از نظر جسمانی- با مادرشان یکی هستند. پس از تولد، آن ها برای چند ماه و از بسیاری جنبه ها حتا برای چند سال - از نظر روانی- هم چنان بخشی از مادرشان باقی می مانند. به هر حال، آن ها رشد و تحول می یابند. آن ها راه رفتن و سخن گفتن را می آموزند و جهان پیرامون شان را درک و کشف می کنند، جهانی که از آن آنان می شود. کودکان دارای دو مهارت و هنر ذاتی و فردی اند، دو مهارت و هنری که می تواند آن ها را شکوفا کند: عشق و خرد.

عشق، پیوند داشتن و احساس یگانگی کردن با جهان و در همان حال، حفظ استقلال و تمامیت هویت خویشتن است. فردی که عشق می ورزد با جهان در ارتباط است. او وحشت زده و سراسیمه نیست، زیرا جهان خانه ی اوست. او می تواند خود را از دست بدهد، چرا که به خود مطمئن است. معنای عشق، شناخت جهان̊ هم چون تجربه ای عاطفی و احساسی است. با این حال، طریق دیگری نیز برای شناخت جهان وجود دارد، فهمیدن با ذهن، ما این گونه فهمیدن را خِرد می نامیم. خِرد با هوش تفاوت دارد. هوش، بهره گرفتن از ذهن برای رسیدن به اهداف معین عملی است. برای مثال، شامپانزه هنگامی که موزی را در جلو قفس اش می بیند، اما نمی تواند با یکی از دو تکه چوبی که در قفس اش وجود دارد به آن موز دست یابد، می کوشد با متصل کردن آن دو تکه چوب به موز دست یابد، این کوشش بیان گر هوش شامپانزه است. این هوش حیوان است، همان هوش مهارتی که ما معمولا به هنگام گفت و گوهای روزمره آن را فهم می نامیم.

خِرد، اما چیزی دیگر است. خِرد، فعالیتی ذهنی است، کوششی است برای عبور از سطح ظاهری اشیا و رسیدن به جوهر و اصل آن ها، تا به طور واقعی دریابیم که در پس ظاهر اشیا چه چیز نهفته است، چه نیروها و رانه های مشاهده ناپذیری موجب ظهور پدیده ها می شوند و آن ها را متعین می کنند.

من در این جا به این دلیل به توصیف فرد بالغ، عشق ورز و خِردمند پرداختم تا بهتر بتوانم، ذات شخصیت اقتدار طلب را تعریف و تعیین کنم. منش اقتدار طلب̊ بالغ نشده است، او نه توان عشق ورزی دارد، نه توان استفاده از خِرد. در نتیجه، وی به شدت تنها است، بدین معنا که وی اسیر هراسی عمیق و ریشه ای است. او به احساس پیوندی نیاز دارد که مستلزم عشق و خِرد نباشد، او در پی یافتن رابطه ی هم زیستی است، رابطه ای که در آن خود را با دیگران یگانه احساس کند، یگانگی که در آن˚ نه فقط هویت خویشتن را حفظ نمی کند، بل کمابیش در دیگران ذوب می شود و هویت خویشتن را نابود می کند. منش اقتدار طلب̊ مجبور به ذوب شدن در فردی دیگر است، زیرا وی یک تنه نمی تواند تنهایی و هراس اش را تاب آورد. درست در این جا است که به مرزهای مشترک دو صورت منش اقتدار طلب- فرمانروایان و فرمانبران- می رسیم.

منش اقتدارطلبِ منفعل، یا به بیان دیگر، منش خود̊ آزار و سلطه پذیر- دست کم به طور ناخودآگاه- در پی بخشی از واحدی "بزرگ" " شدن است. او می خواهد دست کم به یک مُهره، ذره و بخشی کوچک از شخصی "بزرگ"، نهادی "بزرگ" یا ایده ای "بزرگ" تبدیل شود. این شخص، نهاد یا ایده، ممکن است به طور واقعی با اهمیت و قدرتمند باشد، یا حتا به طور شگفت آوری کاذب باشد و فقط نزد افراد باورمند، واقعی و بزرگ پنداشته شود. در واقع آن چه ضروری است، این است که این فرد، باور داشته باشد که "این" رهبر، حزب، دولت یا ایده، بسیار والا و قدرتمند است، و اگر خود وی نیز بخشی از این "بزرگ" باشد، قوی و بزرگ است. پارادُکس این صورت منش اقتدارطلبِ منفعل آن است که چنین فردی با کوچک̊ کردن خود می تواند- هم چون بخشی از چیزی بزرگ- بزرگ شود. چنین فردی خواهان و پذیرای فرامین است تا ناگزیر نباشد تصمیم بگیرد و پاسخ گو باشد. خود̊ آزار با هراسی که در اعماق جان اش نفوذ کرده در پی تبعیت است- و اغلب به طور ناخودآگاه- احساس حقارت، ناتوانی و تنهایی می کند. به همین علت، وی در پی یافتن "رهبر" و قدرتی بزرگ است تا در پناه حمایت او احساس امنیت کند و بر احساس حقارت خود چیره شود. او ناخودآگاه خود را ناتوان احساس می کند و می خواهد رهبر این احساس او را مهار کند. چنین فرد خود̊ آزار و سلطه پذیری از آزادی می هراسد و به دامن بُتِ خود ساخته می گریزد. چنین اشخاصی در نظام های اقتدار طلبی چون نازیسم و استالینیسم، آرام و قرار می یابند.

دشوارتر از درک منش اقتدار طلبِ منفعل، یعنی منش خود̊ آزار، درک منش اقتدارطلبِ فعال، یعنی منش دگر̊ آزار است. هر چند چنین فردی در نگاه پیروان اش فردی با اعتماد به نفس و قدرتمند به نظر می رسد، اما وی نیز هم چون منش خود̊ آزار وحشت زده و تنهاست. اگر خود̊ آزار احساس قدرت می کند، چون خود را بخشی کوچک از چیزی بزرگ می پندارد، دگر̊ آزار احساس قدرت می کند، چون دیگران- و در صورت امکان˚ بسیاری از دیگران- را در خود ادغام می کند یا به سخن دیگر، آن ها را می بلعد. منش اقتدارطلبِ دگر̊ آزار نیز وابسته به فرمانبران خویش است، درست همان گونه که منش اقتدارطلبِ خود̊ آزار وابسته به فرمانروایان خویش است. البته، این تصویر تا هنگامی که اقتدارطلبِ دگر̊ آزار صاحب قدرت است و نزد خود و دیگران در قامت رهبری قوی و قدرتمند ظاهر می شود، گمراه کننده به نظر می رسد؛ زیرا در واقع ناتوانی و عجز وی فقط هنگامی آشکار می شود که قدرت را از کف داده باشد، هنگامی که دیگر نتواند دیگران را ببلعد، هنگامی که خودش باشد.

هنگامی که من، از دگر̊ آزاری، هم چون سویه ی فعال شخصیتِ اقتدارطلب سخن می گویم، ممکن است بسیاری از افراد شگفت زده شوند، زیرا، اغلب  دگر̊ آزاری را به منزله ی تمایل فرد به آزار رساندن و موجب درد شدن، تعریف و درک می کنند. اما در واقع، در دگر̊ آزاری، آزار رساندن و موجب درد شدن، مساله ی اصلی نیست. ما صورت های متفاوتی از دگر̊ آزاری را می توانیم مشاهده کنیم، صورت هایی که همه گی آن ها در یک کوشش ریشه دارند؛ کوشش برای تسلط بر دیگری و مهار وی، ابزار ناتوان اراده ی خویش کردن دیگری، حاکم شدن بر دیگری و برانگیختن و به خط کردن وی به هر سمت و سویی که خود مناسب تشخیص می دهیم، آن هم بدون هیچ حد و مرزی. در حقیقت، تحقیر و برده سازی دیگری فقط ابزارهای پیش بُرد این هدف است، و اصلی ترین و  اساسی ترین ابزار، همانا مطیع و رام سازی دیگری است؛ زیرا هیچ قدرتی برتر از این نیست که فرد را چنان مطیع و رام خود سازیم که رنج و درد تحمیل شده را بدون مقاومت و نافرمانی، پذیرا شود و تاب آورد.

در واقع، می توان در هر دو صورت شخصیت اقتدار طلب، در نهایت یک نقطه ی مشترک یافت- گرایش به هم زیستی- گرایشی که خود، گواه آن است که چرا در بسیاری از شخصیت های اقتدارطلب می توان توامان مؤلفه های دگر̊ آزاری و خود̊ آزاری را یافت. اغلب، فقط مصداق ها متفاوت اند. همه ی ما با خودکامه ی خانواده آشنا هستیم، خودکامه ای که در خانه رفتاراش با همسر و بچه ها رفتاری دگر̊ آزارانه است، اما در برابر مافوق خود در محل کار به کارمندی فرمانبر و سر به راه تبدیل می شود. یا اگر بخواهیم از نمونه ی شناخته شده تری نام ببریم، می توانیم از هیتلر یاد کنیم. رانه و انگیزه ی هیتلر، میل حاکم شدن بر همه گان بود، در آغاز ملت آلمان و در نهایت همه ی جهان،  او می خواست همه را به ابزار ناتوان اراده ی خویش تبدیل سازد. اما همین شخص به شدت وابسته بود؛ وابسته به تحسین و کف زدن های توده ها، وابسته به تایید مشاوران خود، وابسته به چیزی که خود آن را قدرت برتر طبیعت، تاریخ و سرنوشت می نامید. او از فرمول بندی های شبه مذهبی برای بیان افکاراش سود می جست، برای نمونه هنگامی که می گفت: " آسمان از ملت برتر است، برای آن که متاسفانه می توان انسان را فریب داد و گمراه کرد، اما آسمان را نمی توان." با این همه، قدرتی که هیتلر را بیش از تاریخ، خداو سرنوشت، تحت تاثیر قرار داده بود، قدرت طبیعت بود. بر خلاف گرایش چهار صد سال اخیر برای مسلط شدن بر طبیعت، هیتلر تاکید می کرد که می توان و باید بر انسان مسلط شد، اما هرگز نمی توان و نباید بر طبیعت مسلط شد. ما می توانیم در هیتلر، آمیزه ای از خصیصه های دگر̊ آزاری و خود̊ آزاری شخصیت اقتدارطلب را بیابیم: طبیعت̊ قدرت بزرگی است که ما باید تسلیم آن شویم، اما موجودات زنده برای مسلط شدن ما وجود دارند.

به سختی می توانیم موضوع شخصیت اقتدارطلب را پایان یافته تلقی کنیم، بدون آن که درباره ی مساله ای که علت بسیاری از بدفهمی هاست، سخن گفته باشیم. اگر به رسمیت شناختن اقتدار، خود̊ آزاری و اِعمال آن، دگر̊ آزاری است، آیا این بدان معناست که همه ی اشکال اقتدار، بیمارگونه و نابخردانه است؟ این پرسش، تمایز بسیار مهمی را نادیده می گیرد، تمایز میان اقتدار خردمندانه و اقتدار نابخردانه. اقتدار خردمندانه، پذیرش اقتدار بر پایه ی ارزیابی انتقادی کاردانی و توانایی است. هنگامی که دانش آموزی، اتوریته ی معلمی را می پذیرد، می داند که معلم بیشتر از وی می داند، از این رو، این پذیرش، بر پایه ی ارزیابی خردمندانه ی کاردانی و توانایی معلم استوار است. نمونه ی دیگر، هنگامی که من به عنوان مسافر کشتی، اقتدار ناخدای آن را می پذیرم، می دانم که وی به هنگام خطر، تصمیم های درست و ضروری خواهد گرفت. اتوریته ی خردمندانه بر پایه ی نفی و طرد خِرد و نقد استوار نیست، بل این دو را پیش شرط تحقق خود تلقی می کند. پذیرش اقتدار خردمندانه، نه مرا کوچک می کند، نه مرجع اقتدار را بزرگ، اما برتری مرجع اقتدار را، در جایی و تا زمانی که واجد کاردانی و توانایی است روا می داند.

اقتدار نابخردانه اما، امری متفاوت است. اقتدارنابخردانه بر پایه ی احساس فرمانبری من از دیگری استوار است: من بر این باورم که حق با اوست، نه به این دلیل که به معنای عینی کلمه حق با او ست، و نه به این دلیل که من خردمندانه کاردانی و توانایی او را می پذیرم. در واقع در پیوندهای اقتدار نابخردانه، فرمانبری خود̊ آزارانه ای وجود دارد که با توسل به آن، فرد خود را کوچک و مرجع اقتدار را بزرگ می پندارد. من باید او را بزرگ سازم، تا بتوانم به مثابه بخشی از او، خود نیز بزرگ شوم. اقتدار خردمندانه، متمایل و مستعد نفی خویش است، زیرا من هر چه بیشتر درک کنم، فاصله ام با مرجع اقتدار کم تر خواهد شد. اقتدارنابخردانه اما متمایل و مستعد عمیق و طولانی کردن خویش است. من، هر اندازه طولانی تر و بیشتر وابسته باشم، ضعیف تر می شوم، و هر قدر که ضعیف تر شوم، بیشتر به اقتدار نابخردانه چنگ می زنم و به آن تن در می دهم.

تمامی جنبش های دیکتاتوری بزرگ عصر ما، بر پایه ی اقتدار نابخردانه استوار بوده اند و خواهند بود. نیروی پیش برنده ی آن ها، احساس ناتوانایی فرد فرمانبر، وحشت زده و ستایش گر "رهبر" بوده است. تمامی فرهنگ های بزرگ و بارآور نیز بر پایه ی اقتدار خردمندانه هستی یافته اند: انسان هایی که توان بسیج کردن دیگران را حول وظایف معین خردمندانه و اجتماعی داشته اند، به همین علت مجبور نبوده اند که به امیال نابخردانه ی دیگران متوسل شوند.

پیش از به پایان رساندن این بحث، مایلم تاکید کنم که هدف هر انسانی باید تبدیل به مرجع اقتدار خویش شدن باشد؛ بدین معنا که باید در مسائل اخلاقی دارای وجدان، در مسائل فکری دارای باور، و در مسائل احساسی و عاطفی دارای صداقت باشد. با این همه، هر انسانی، فقط هنگامی می تواند چنین اقتداری را درونی کند که به حد کافی بالغ شده باشد تا جهان را با خِرد و عشق درک کند. شکوفا سازی این ویژه گی ها، بنیاد مرجع اقتدار خود شدن و در نتیجه، بنیادی برای دموکراسی سیاسی است.

1957

http://payanekar.blogspot.fi/

نشانی مقاله ی ترجمه ی شده:

 http://www.marxists.org/archive/fromm/works/1957/authoritarian.htm