۱۳۹۶ خرداد ۷, یکشنبه
رانتجویی ابعاد بیسابقهای پیدا کرده است/ نرخ بهره در ایران ۳ تا ۵ برابر میانگین جهانی است
.
اقتصاد کشور شرایط پیچیده و خطیری را سپری میکند با انبوهی از بحرانهای کوچک و بزرگ و غیرمتعارف در سطح اداره جامعه و با ابعاد بیسابقه ای از انواع نابرابریها مواجه هستیم. وقتی همگان در هر محفلی از وجود فساد در کشور صحبت میکنند یعنی فساد از قباحت افتاده است. وقتی دستاندرکاران حکومتی صحبت از فساد سیسیتمی میکنند در حالی که اگر معنای دقیق آن را میدانستند در بیان آن احتیاط بیشتری میکردند این به این معنا است که بر اساس گفته جامعه شناسان با رشد سرطانی این پدیده مواجه هستیم.
وقتی پدیدهای رشد سرطانی داشته باشد و خصلت سیستمی نیز با آن همراه شود پس برخوردهای انفرادی و شخصی کفایت نمیکند و کشور در حال سقوط است. در نتیجه برای برخوردهای شخصی محور نسبت به فساد باید تجدیدنظر شود.
وقتی فساد موضوع برخوردهای جناحی و باندی میشود حساسیت عمومی نسبت به آن کم میشود و بحرانهای زندگی فردی و اجتماعی آنها را متمایل به فساد میکند. در این صورت دولت به اهداف وعده داده شده خود نخواهد رسید الا اینکه فکری برای مسئله فساد بکند. اگر دولت این کار را اصولی انجام دهد نه تنها کیفیت و توان زندگی مردم بالا میرود بلکه مشروعیت سیستم نیز افزایش پیدا میکند. باز هم تاکید میکنم که وقتی مسئله فساد، سیستمی، ملی و ساختاری شده باشد راهحل های جزئی نگر و شخص محور پاسخگو نخواهد بود چرا که مساله ملی راه حل ملی و ساختاری میخواهد. برای اینکه چنین راه حلی پدید آید از نقطه عطف آغاز برنامه تعدیل ساختاری در ایران آرایش قوا و جهتگیریها به گونهای بود که سیاستی اتخاذ شد که عامه مردم و تولیدکنندگان این نظام بهرهای از توزیع منابع نمیبردند و بیشتر طیف غیرمولدها یعنی کسانی که رباخوار و رانتی هستند برخورداریهای غیرعادی پیدا کردهاند و برای مبارزه با فساد در ابتدا باید با این مساله برخورد شود.
دولت باید این بلوغ فکری را نشان دهد که این روند قابل تداوم نیست. نه در ساحت اقتصادی و نه در ساحت اجتماعی این روند نباید تداوم پیدا کند. وقتی به تعاریف کلاسیک فساد باز میگردیم پیشرفتهترین تعاریف این است که فساد به خودی خود اصالت ندارد و بازتاب یک ساختار نهادی است که به مسئله تولید و خلاقیت پشت کرده است و هر چه شدت پشت کردن آن بیشتر شود فساد نیز بیشتر میشود و توان رقابت اقتصاد ملی و مقاومت ملی سقوط میکند.
یک ساختار نهادی به صورت یک سیستم طراحی کردهایم. ربع قرن است که فشارهای غیرعادی به مردم وارد میشود. برخورداریهای غیرعادی برای یک سری افراد خاص به وجود میآید و شواهد آن این است که طبق محاسبات، نرخ بهره در بازار پول در ایران طی 10 سال گذشته بین 3 تا 5 برابر میانگین جهانی بوده است. بر اساس گزارشهای بانک مرکزی در سال 94 سود سالانه پرداخت شده به سپردهها در ایران معادل 14 درصد GBP بوده است. این هم به صنعت هم به بخش کشاورزی آسیب رسانده است و معنی آن سلطهای غیرعادی در کنار افزایش قیمت نفت که از سال 84 به بعد آغاز شد وجود داشته است. این هم به مردم فشار میآورد و هم موجب فروپاشی نسبی طبقه متوسط شده است. یعنی غیرعادیترین برخوردها نصیب غیرمولدها شده است. سود سالانه پرداخت شده در سال 94 معادل دستمزد 11 میلیون کارگری است که بر اساس استاندارد حداقل دستمزد کار میکنند این سود معادل 19 درصد حجم نقدینگی در اقتصاد ملی است.
سهم سپردههای غیردیداری از کل نقدینگی نشان دهنده این است که عموما تولیدکنندگان ترجیح دادند کار تولید را بخوابانند و از طریق کار نکرده خود، بهره ببرند. چرا که سهم سپردههای غیردیداری بانکی از 55 درصد در سال 80 به 85 درصد در سال 93 رسیده است و باید ساختار این مناسبات تغییر کند.
این عدد یعنی رانت جویی ابعاد بی سابقه در اقتصاد پیدا کرده است. مثلا در دوره 88 تا 93 تغییرات کل بورس 6.3 برابر شده است اما در پتروشیمیها به 28.5 برابر رسیده است چون پتروشیمیها کانون رانت است. همچنین اندازه بانکها 9.6 برابر شده است این یعنی شاهد مناسبات غیرعادی و مشوق رانت و ربا هستیم. در دوره زمانی 1878 تا 1393 اکثر رانت جوییها و دادهها مربوط به بورس بود و بورس، کانون اول رانت به شمار میرفت..
در بازده زمانی 1346 تا 1383 سهم بازرگانی از تسهیلات بانکی 24.5 درصد بود و در فاصله زمانی 84 تا 91 این سهم از تسهیلات بانکی به 38 درصد رسید. در همین دوره در مقابل جهش بازرگانی، بخش کشاورزی از 16 به 9.4 درصد رسید و سهم بخش صنعت نیز از 33.5 درصد به 19.5 درصد کاهش پیدا کرد و فشار بر تولیدکنندگان افزایش یافت و رانتخواران به صورت غیرعادی چاق شدند.
وی گفت: در این سالها مصرف ضروری خانوارها و سهم آنها از مواد پروتئینی و مواد لبنی و همچنین مواد نشاستهای سقوط کرد که این روند تا سال 94 ادامه داشت. هرچند صرفهجوییها در مصرف گوشت و نان و برنج صورت گرفت اما نهایتاً کارد به استخوان رسید. زمانی که سهم برخورداری عامه مردم کاسته شد بار مسئولیت پرداخت مالیات بر دوش تولیدکنندگان قرار گرفت و براساس آخرین دادههای سال 94 از کل مالیات پرداختی کشور 61 درصد مربوط به تولیدکنندگان صنعتی کشور میشود و سهم املاک و مستقلات به کمتر از 6 درصد رسیده است.
گسترش اعتیاد بین کودکان حاشیهنشین/ رواج مصرف داروهای اعتیادآور میان دانشآموزان
هر جا حاشیهنشینی گسترش پیدا کند به همان اندازه اعتیاد در کودکان و نوجوانان نیز گسترش پیدا میکند، زیرا این اقشار جامعه در معرض آسیبهای اجتماعی بالایی قرار دارند.
کودکان و نوجوانان که سوءمصرف مواد مخدر دارند را به دلایلی نمیتوان در مراکزی که بزرگسالان حضور دارند، نگهداری کرد و آنها نمیتوانند در مراکز اقامتی حضور داشته باشند. به همین دلیل ما مدل اقامتی مراکز درمان و بازتوانی سوء مصرف مواد مخدر کودکان و نوجوانان را برای اولین بار در زاهدان راهاندازی کردیم و اکنون ۲ سال از آغاز این طرح میگذرد.
ر این اقامتگاهها بعد از درمان، سمزدایی و روانشناسی، بازتوانی را به کودکان و نوجوانان آموزش میدهیم و پس از این مراحل کودکان را به خانوادهها باز میگردانیم و اگر کودکان به هر شکلی سرپرست مشخصی نداشته باشند به مراکز نگهداری فرستاده میشوند.
رئیس مرکز توسعه پیشگیری سازمان بهزیستی با اشاره به دیگر مراکز درمان، بهبود و بازتوانی سوء مصرف نوجوانان که در دست تاسیس است، گفت: مراکز بهبود و بازتوانی با توجه به الگوی زاهدان در استانهای البرز، خراسان شمالی و تهران تاسیس خواهد شد تا از این طریق بتوانیم به کودکان و نوجوانان معتاد خدمات ارائه دهیم. آمار شهرهایی که در آن کودکان و نوجوانان معتاد هستند در دست نیست، اما باید به این نکته اشاره کنیم که هر جا حاشیهنشینی گسترش پیدا کند به همان اندازه اعتیاد در کودکان و نوجوانان نیز گسترش پیدا میکند، زیرا این اقشار جامعه در معرض آسیبهای اجتماعی بالایی قرار دارند.
تظاهرات هزاران اسرائیلی برای صلح با فلسطینیان هزاران اسرائيلی در دفاع از پایان منازعات خاورمیانه در تلآویو تظاهرات کردند. آنها خواستار اجرای "راه حل دو کشور" شدند. در این تظاهرات پیام محمود عباس، رئيس تشکیلات خودگردان فلسطین نیز قرائت شد.
تظاهرات هزاران اسرائیلی برای صلح با فلسطینیان
هزاران اسرائيلی در دفاع از پایان منازعات خاورمیانه در تلآویو تظاهرات کردند. آنها خواستار اجرای "راه حل دو کشور" شدند. در این تظاهرات پیام محمود عباس، رئيس تشکیلات خودگردان فلسطین نیز قرائت شد.
هزاران نفر از مردم اسرائیل شامگاه شنبه ۲۷ مه (۶ خرداد) به خیابانهای تلآویو آمده و در حمایت از "راه حل دو کشور" برای برقراری صلح با فلسطینیان دست به تظاهرات زدند.
آنها پلاکاردهایی علیه ۵۰ سال اشغال مناطق فلسطینی در دست داشتند: «۵۰ سال کافی است ـ اکنون نوبت صلح است.»
بیشتر بخوانید: خالد مشعل: آماده سازش هستیم
این تظاهرات به دعوت سازمان اسرائیلی "صلح اکنون" صورت گرفت که منتقد شهرکسازیهای اسرائيل در مناطق فلسطینینشین کرانه غربی رود اردن و شرق بیتالمقدس است.
سخنرانی رهبر اپوزیسیون
آوی بوسکیلا، رئيس سازمان "صلح اکنون" گفت، این تظاهرات "علیه ناامیدی که دولت به ما ارزانی میدارد، اشغالگری، خشونت و نژادپرستی" برپا میشود.
او افزود: «وقت آن رسیده که به اسرائيلیها، فلسطینیها و تمامی جهان ثابت شود که بخش مهمی از جمعیت اسرائيل مخالف اشغال و خواستار راه حل دو کشور است.»
بر اساس برآورد روزنامه "ها آرتص"، حدود ۱۵هزار نفر در این تظاهرات شرکت کردند. اسحاق هرتزوگ، رهبر مخالفان دولت اسرائيل در سخنرانی خود در میدان مرکزی "رابین"، بنیامین نتانیاهو، نخستوزیر اسرائيل را متهم به ایجاد ترس و از دست دادن موقعیتها برای برقراری صلح کرد.
پیام محمود عباس
در جریان این تظاهرات پیام محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین قرائت شد. او در این پیام گفت: «زمان آن رسیده که ما با هم در صلح، هماهنگی، امنیت و ثبات زندگی کنیم.»
بیشتر بخوانیم: دونالد ترامپ با محمود عباس دیدار کرد
عباس گفت، تنها راه برپایی صلح "راه حل دو کشور" برای دو ملت با مرزهای تعیینشده در جنگ ششروزه سال ۱۹۶۷ است. او از اسرائيل خواست تا یک کشور فلسطینی را به رسمیت بشناسد و به اشغال پایان دهد.
دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا دوشنبه و سهشنبه ۲۲ و ۲۳ مه از اسرائيل و مناطق فلسطینینشین دیدن کرد. ترامپ که قصد دارد دو طرف را به سوی مذاکرات تازه صلح سوق دهد از پدید آوردن چشمانداز "توافق نهایی" در منطقه سخن گفت.
Whom Will We Honor Memorial Day?
Posted on June 2, 1976 by Howard Zinn Website
Memorial Day will be celebrated … by the usual betrayal of the dead, by the hypocritical patriotism of the politicians and contractors preparing for more wars, more graves to receive more flowers on future Memorial Days. The memory of the dead deserves a different dedication. To peace, to defiance of governments.
In 1974, I was invited by Tom Winship, the editor of the Boston Globe, who had been bold enough in 1971 to print part of the top secret Pentagon Papers on the history of the Vietnam War, to write a bi-weekly column for the op-ed page of the newspaper. I did that for about a year and a half. The column below appeared June 2, 1976, in connection with that year’s Memorial Day. After it appeared, my column was canceled.
Memorial Day will be celebrated as usual, by high-speed collisions of automobiles and bodies strewn on highways and the sound of ambulance sirens throughout the land.
It will also be celebrated by the display of flags, the sound of bugles and drums, by parades and speeches and unthinking applause.
It will be celebrated by giant corporations, which make guns, bombs, fighter planes, aircraft carriers and an endless assortment of military junk and which await the $100 billion in contracts to be approved soon by Congress and the President.
There was a young woman in New Hampshire who refused to allow her husband, killed in Vietnam, to be given a military burial. She rejected the hollow ceremony ordered by those who sent him and 50,000 others to their deaths. Her courage should be cherished on Memorial Day. There were the B52 pilots who refused to fly those last vicious raids of Nixon’s and Kissinger’s war. Have any of the great universities, so quick to give honorary degrees to God-knows-whom, thought to honor those men at this Commencement time, on this Memorial Day?
No politician who voted funds for war, no business contractor for the military, no general who ordered young men into battle, no FBI man who spied on anti-war activities, should be invited to public ceremonies on this sacred day. Let the dead of past wars he honored. Let those who live pledge themselves never to embark on mass slaughter again.
“The shell had his number on it. The blood ran into the ground…Where his chest ought to have been they pinned the Congressional Medal, the DSC, the Medaille Militaire, the Belgian Croix de Guerre, the Italian gold medal, The Vitutea Militara sent by Queen Marie of Rumania. All the Washingtonians brought flowers .. Woodrow Wilson brought a bouquet of poppies.”
Those are the concluding lines of John Dos Passos angry novel 1919. Let us honor him on Memorial Day.
And also Thoreau, who went to jail to protest the Mexican War.
And Mark Twain, who denounced our war against the Filipinos at the turn of the century.
And I.F. Stone, who virtually alone among newspaper editors exposed the fraud and brutality of the Korean War.
Let us honor Martin Luther King, who refused the enticements of the White House, and the cautions of associates, and thundered against the war in Vietnam.
Memorial Day should be a day for putting flowers on graves and planting trees. Also, for destroying the weapons of death that endanger us more than they protect us, that waste our resources and threaten our children and grandchildren.
On Memorial Day we should take note that, in the name of “defense,” our taxes have been used to spend a quarter of a billion dollars on a helicopter assault ship called “the biggest floating lemon,” which was accepted by the Navy although it had over 2,000 major defects at the time of its trial cruise.
Meanwhile, there is such a shortage of housing that millions live in dilapidated sections of our cities and millions more are forced to pay high rents or high interest rates on their mortgages. There’s 90 billion for the B1 bomber, but people don’t have money to pay hospital bills.
We must be practical, say those whose practicality has consisted of a war every generation. We mustn’t deplete our defenses. Say those who have depleted our youth, stolen our resources. In the end, it is living people, not corpses, creative energy, not destructive rage, which are our only real defense, not just against other governments trying to kill us, but against our own, also trying to kill us.
Let us not set out, this Memorial Day, on the same old drunken ride to death.
Whom Will We Honor Memorial Day?
Whom Will We Honor Memorial Day?
Memorial Day will be celebrated … by the usual betrayal of the dead, by the hypocritical patriotism of the politicians and contractors preparing for more wars, more graves to receive more flowers on future Memorial Days. The memory of the dead deserves a different dedication. To peace, to defiance of governments.
In 1974, I was invited by Tom Winship, the editor of the Boston Globe, who had been bold enough in 1971 to print part of the top secret Pentagon Papers on the history of the Vietnam War, to write a bi-weekly column for the op-ed page of the newspaper. I did that for about a year and a half. The column below appeared June 2, 1976, in connection with that year’s Memorial Day. After it appeared, my column was canceled.
Memorial Day will be celebrated as usual, by high-speed collisions of automobiles and bodies strewn on highways and the sound of ambulance sirens throughout the land.
It will also be celebrated by the display of flags, the sound of bugles and drums, by parades and speeches and unthinking applause.
It will be celebrated by giant corporations, which make guns, bombs, fighter planes, aircraft carriers and an endless assortment of military junk and which await the $100 billion in contracts to be approved soon by Congress and the President.
There was a young woman in New Hampshire who refused to allow her husband, killed in Vietnam, to be given a military burial. She rejected the hollow ceremony ordered by those who sent him and 50,000 others to their deaths. Her courage should be cherished on Memorial Day. There were the B52 pilots who refused to fly those last vicious raids of Nixon’s and Kissinger’s war. Have any of the great universities, so quick to give honorary degrees to God-knows-whom, thought to honor those men at this Commencement time, on this Memorial Day?
No politician who voted funds for war, no business contractor for the military, no general who ordered young men into battle, no FBI man who spied on anti-war activities, should be invited to public ceremonies on this sacred day. Let the dead of past wars he honored. Let those who live pledge themselves never to embark on mass slaughter again.
“The shell had his number on it. The blood ran into the ground…Where his chest ought to have been they pinned the Congressional Medal, the DSC, the Medaille Militaire, the Belgian Croix de Guerre, the Italian gold medal, The Vitutea Militara sent by Queen Marie of Rumania. All the Washingtonians brought flowers .. Woodrow Wilson brought a bouquet of poppies.”
Those are the concluding lines of John Dos Passos angry novel 1919. Let us honor him on Memorial Day.
And also Thoreau, who went to jail to protest the Mexican War.
And Mark Twain, who denounced our war against the Filipinos at the turn of the century.
And I.F. Stone, who virtually alone among newspaper editors exposed the fraud and brutality of the Korean War.
Let us honor Martin Luther King, who refused the enticements of the White House, and the cautions of associates, and thundered against the war in Vietnam.
Memorial Day should be a day for putting flowers on graves and planting trees. Also, for destroying the weapons of death that endanger us more than they protect us, that waste our resources and threaten our children and grandchildren.
On Memorial Day we should take note that, in the name of “defense,” our taxes have been used to spend a quarter of a billion dollars on a helicopter assault ship called “the biggest floating lemon,” which was accepted by the Navy although it had over 2,000 major defects at the time of its trial cruise.
Meanwhile, there is such a shortage of housing that millions live in dilapidated sections of our cities and millions more are forced to pay high rents or high interest rates on their mortgages. There’s 90 billion for the B1 bomber, but people don’t have money to pay hospital bills.
We must be practical, say those whose practicality has consisted of a war every generation. We mustn’t deplete our defenses. Say those who have depleted our youth, stolen our resources. In the end, it is living people, not corpses, creative energy, not destructive rage, which are our only real defense, not just against other governments trying to kill us, but against our own, also trying to kill us.
Let us not set out, this Memorial Day, on the same old drunken ride to death.
Published by the Boston Globe • June 2, 1976
Republished at Common Dreams
Republished at Common Dreams
اشتراک در:
پستها (Atom)