جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان پلمپ شد!
آری پلمپ شد. تعجب نکنید. الان ۱٢ ساعتی از دیدن صحنه ی پلمپ جمعیت میگذرد و تازه از شوک در آمدم و توانستم بنویسم.
دو سال پیش بود که عضو کانون یاریگران شدم. غرفه آشنایی در همکف ساختمان ابن سینای دانشگاه صنعتی شریف. قرار بود به عنوان داوطلب به کودکان کار، تک سرپرست و...تدریس کنیم.
بعد از یک ماه خودم را داخل کلاس دوم ابتدایی می دیدم. ۶۱ دانش آموز داشتم. ایرانی، افغانستانی، دختر و پسر. برخی بچه های افغانستانی بواسطه نداشتن مدرک هویت و برخی بچه های ایرانی هم که بواسطه نداشتن شناسنامه اصلا نمی توانستند مدرسه بروند. کم کم فهمیدم مشکل از یک مدرک هویت خیلی فراتر هست. فقر و بی پولی خانواده کودکان و ارزان بودن دستمزد کودکان، باعث شده بود که کار کنند و تنها حدود دو سه ساعتی رو اون هم با تلاش مددکارهای جمعیت بیاند و بازی کنند و درس بخوانند.
امسال هر هفته پنج شنبه ها کلاس دارم. پنج نوجوان دبیرستانی که تقریبا میشد گفت همشون سرپرست خانواده هستند.
و امروز اما پشت در ماندیم. نمی دانم کدام انسان شریفی به خود اجازه داده در آستانه امتحانات و پایان سال تحصیلی، مرکزی آموزشی را پلمپ کند؟ پاسخ زندگی کودکان و خانواده هایشان را چگونه می دهد؟ و یا حتی نمی دانم چگونه با خود تا پایان زندگی اش ادامه می دهد؟
من اما از بچه های کلاسم، مقاومت را یاد گرفته ام. از دانش آموزانی که در قهقرا فقر و مشکلاتش باز به جمعیت می آمدند و تلاش می کردند تا هر چند نصفه و نیمه، یاد بگیرند؛ بسیار آموخته ام. درب ها را بستند اما ما ادامه خواهیم داد؛ پشت درب های جمعیت خواهیم خواند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر