نگاهي به...

عباس رحیمی به آرامش رسید و جاودانه شد! 

سعید جمالی

بعضی وقتا تو وجود بعضیا یه چیزیه که زیاد نمیشه فهمیدش، مث یک چشمه و جوی 

آب 

زلاله که میجوشه و سرریز میشه، دور و برشو پر از لطف و صفا میکنه.... هرکی بهش 

میرسه فقط دلش میخواد کنارش بنشینه.... بعد خودش رو هم فراموش میکنه و شیفته 

اون بی رنگی میشه....

اگر چیزی در تاریخ باقی مانده و اگر انسانیتی تداوم پیدا کرده ناشی از همین عنصر 

است. اگر رگه باریکی هستند و تک نمودهایی بیش نیستند اما آنقدر با شکوه اند که 

جذبه وجودشان انسان و انسانیت را بدنبالشان میکشانند.

سلام بر تو و بر روزی که زاده شدی و بر دامان پاکی که پرورش یافتی و بر روزگار درازی 

که با «درد» همراه بودی و بر چنین روزی که به مقام «شاهد» در آمدی.

بگذارید امروز فقط از نور سخن بگوییم!

به مادرم صونا و زهرا و هوشنگ و سپهر و همه هم دردان درود و تسلّی میگویم.

سعید جمالی

27 دی 94/ 17 ژانویه 2016