...آزادی...آزادی...آزادی...از این اقبالگاه خوش مشو یک دم دلا تنها

از این اقبالگاه خوش مشو یک دم دلا تنها

                           دمی می نوش باده جان و یک لحظه شکر می خا

به باطن همچو عقل کل به ظاهر همچو تنگ گل

                   دمی الهام امر قل دمی تشریف اعطینا

تصورهای روحانی خوشی بی پشیمانی

                             ز رزم و بزم پنهانی ز سر سر او اخفی

ملاحت های هر چهره از آن دریاست یک قطره

                     به قطره سیر کی گردد کسی کش هست استسقا

دلا زین تنگ زندان ها رهی داری به میدان ها

                      مگر خفته ست پای تو تو پنداری نداری پا

چه روزی هاست پنهانی جز این روزی که می جویی

            چه نان ها پخته اند ای جان برون از صنعت نانبا

تو دو دیده فروبندی و گویی روز روشن کو

                            زند خورشید بر چشمت که اینک من تو در بگشا

از این سو می کشانندت و زان سو می کشانندت

                مرو ای ناب با دردی بپر زین درد رو بالا

هر اندیشه که می پوشی درون خلوت سینه

                       نشان و رنگ اندیشه ز دل پیداست بر سیما

ضمیر هر درخت ای جان ز هر دانه که می نوشد

                  شود بر شاخ و برگ او نتیجه شرب او پیدا

ز دانه سیب اگر نوشد بروید برگ سیب از وی

                      ز دانه تمر اگر نوشد بروید بر سرش خرما

چنانک از رنگ رنجوران طبیب از علت آگه شد

                       ز رنگ و روی چشم تو به دینت پی برد بینا

ببیند حال دین تو بداند مهر و کین تو

                                     ز رنگت لیک پوشاند نگرداند تو را رسوا

نظر در نامه می دارد ولی با لب نمی خواند

                          همی داند کز این حامل چه صورت زایدش فردا

وگر برگوید از دیده بگوید رمز و پوشیده

                                 اگر درد طلب داری بدانی نکته و ایما

وگر درد طلب نبود صریحا گفته گیر این را

                             فسانه دیگران دانی حواله می کنی هر جا

 

 
 

خوش به حال مسافرکشان میدان آزادی که آزادانه فریاد میزنند: 

...آزادی...آزادی...آزادی...

و عابران خسته میپرسند: آزادی چند؟

و من عابری را دیدم که از راننده سوال میکرد آزادی کجاست؟

راننده گفت: رد کردی...آزادی قبل از انقلاب بود...