زندگی رابعه بلخی آمیخته ای از افسانه و حقیقت
است. زنی که توانایی شعر گویی اش رودکی را مسحور خود می کند و عرفانش
ابوسعید ابوالخیر را به تمجید از خود وادار می دارد.
رابعه بلخی یکی از زنان شاعر پارسی گوی است که در سده چهارم هجری
خورشیدی زندگی می کرد. برخی او را اولین شاعر پارسی گوی لقب داده اند.
آرامگاه او در شهر باستانی بلخ – مزار شریف – در شمال کشور افغانستان است.
زندگی رابعه بلخی آمیخته ای از افسانه و حقیقت است. زنی که توانایی شعر گویی اش رودکی را مسحور خود می کند و عرفانش ابوسعید ابوالخیر را به تمجید از خود وادار می دارد. شاهزاده ای که قصه دلدادگی اش به غلامش به نام ” بکتاش” مضمون قصیده های عاشقانه عطار نیشابوری می شود.
عطار نیشابوری در “الهی نامه” و در بیش از چهارصد بیت، داستان زندگی رابعه بلخی را حکایت کرده است. اینکه چگونه برادر او “حارث” که حاکم بلخ بود دستور داد تا خواهرش را در حمام گردن بزنند و بر رسوایی و شیدایی او پایان دهند. آرامگاه او در پارکی کوچک در بلخ است و همه روزه افراد بسیاری برای زیارت آرامگاه او به این مکان می آیند. برای بسیاری از مردم بلخ و افغانستان، آرامگاه رابعه بلخی مکانی شریف و مورد احترام است.
در سراسر کشور افغانستان خیابانها، مدارس و میادین بسیاری به نام رابعه بلخی گذاشته شده است که نشان از میزان احترام به این شاعر و فرزانه سده چهارم هجری است. در سالهای اخیر و در مقابل آرامگاه منسوب به امام علی در بلخ – مزارشریف – نیز میدان و یادبود بزرگی به افتخار رابعه بلخی ساخته شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر