ترجمه بهروز عارفی: ۲۰۱۳، سال «آرام» در فلسطین
آلن گرش، وبلاگ لوموند دیپلماتیک، چهارشنبه ۲۶ فوریه ۲۰۱۴
در فلسطین اشغالی، گوئی آب از آب تکان نمی خورد. جبهه آرام است، حتی اگر برخی از نزدیکی درگیری انتفاضه سوم صحبت می کنند، (امیره هس در روزنامه هآرتص، ۱۱ دسامبر ۲۰۱۳) (۱) و البته رهبری فلسطین با چنین رویدادی مخالف است. مذاکرات اسرائیل-فلسطین (۲)
در خفای کامل ادامه دارد و جان کری وزیر خارجه آمریکا مرتبا برای نزدیکی
طرفین تلاش می کند که به زبان دیپلماتیک ایالات متحده به معنی هل دادن
فلسطینی ها به دادن امتیاز های بیشتری است. و در این شرایط، مستعمره سازی
ها به طور گریزناپذیری ادامه دارند، ۴۰۰ مسکن در این جا، ۸۰۰ مسکن در آن
جا، «یک شهرک غیرقانونی» در حال «شناسائی رسمی» از
سوی حکومت تل آویو (گوئی شهرک های مستعمره قانونی هم وجود دارند)،
اتحادیهء اروپا یا فرانسه برای چندمین بار این اعمال را محکوم می کنند، در
حالی که رئیس دولت فرانسه در مهمانی شام زننده در کنار نتان یاهو می خرامد و
در وصف عشقش به اسرائیل آواز می خواند(۳) .
اما، این ها از
زندگی فلسطینیان در زیر اشغال بسیار کم حرف می زنند. از زنان و مردان و
کودکانی که از بدرفتاری ها، دستگیری ها، شکنجه های بسیاری رنج می برند و آن
هم از پنجاه سال پیش. درست خواندید، نیم قرن ناتوانی، بی تفاوتی و همدستی جامعهء بین المللی. در غزه که همچنان در محاصره ای
است که همگان محکوم کرده اند، فلسطینی ها، دست کم، مجبور نیستند دائما با
ارتش اسرائیل روبرو شوند (البته ارتش اسرائیل، هر از گاهی نقطه ای را
بمباران می کند و یا به قتل های هدفمند ادامه می دهد). در کرانه باختری رود
اردن، مردم از این موهبت برخوردار نیستند و گزارش عفو بین المللی پرتو
جانکاهی بر این اشغال سهمگین می اندازد (۵).در گزارش عفو بین المللی (به زبان فرانسه) اوضاع با این جمله خلاصه می شود: «ارتش و پلیس اسرائیل از نیروی نسنجیده ای استفاده می کنند»:
«عفو
بین الملل تعداد کشته های کرانه باختری را در سال ۲۰۱۳، ۲۲ نفر ثبت کرده
است که چهارده نفر در جریان تظاهرات ها کشته شده اند. بیشتر آن ها جوانان
زیر ۲۵ سال بودند. دست کم چهار کودک در میان آنان وجود داشت. آمار سازمان
ملل متحد حاکی از این است که شمار کشته شدگان فلسطینی در سال ۲۰۱۳ در کرانه
باختری، از مجموع کشته های سال های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ بیشتر بود.»
درست
خواندید، نیروهای اشغالگر در سال ۲۰۱۳ بیشتر از مجموع دو سال ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲
فلسطینی به قتل رسانده اند که عمدهء آن ها غیرنطامی و گاهی کودک بودند.
بدون تردید، این حاکی از اهمیتی است که دولت اسرائیل برای مذاکرات دو جانبه قائل است. مذاکراتی که از ماه ژوئیه ۲۰۱۳ از سر گرفته شده است. شما بهتر می دانید، عرب ها فقط حرف زور می فهمند!
اطلاعیه
عفو بین المللی ادامه می دهد: «از ژانویه ۲۰۱۱، شمار گیج کننده ای از
فلسطینیان کرانه باختری – بیش از ۸۵۰۰ که ۱۵۰۰ کودک در میان شان بود- از
جمله در اثر شلیک گلوله های فلزی
با پوشش کائوچوئی و یا گاز اشگ آور زخمی شده اند. (...) به شماری از افراد
از پشت شلیک شده است، به این معنی که بدون تردید در حالی که فرار می کردند ،
به سوی شان شلیک شده و در نتیجه تهدید واقعی برای جان نیروهای نظامی
اسرائیل یا دیگران به شمار نمی رفتند. در چند مورد، نیروهای بسیار مجهز
اسرائیلی برای سرکوب تظاهرات پرتاب کنندگان سنگ، از روش های مرگبار استفاده کرده که از دست رفتن بیهودهء جان انسان ها را به دنبال داشته است.»
اما، همه خوب می دانیم که اسرائیل دولتی است دموکراتیک، دادگستری اش مستقل است و به یقین نظامیان خاطی را که چنین زیاده روی ها را مرتکب شده اند، مجازات خواهد کرد. فیلیپ لوتر، مدیر برنامه خاورمیانه و شمال آفریقای عفو بین المللی شما را از اشتباه در می آورد:
«نظام
اسرائیل کمبودهای تاسف باری دارد. عیب بزرگ آن، عدم استقلال، عدم بی طرفی و
عدم شفافیت است. مقامات مسئول موظفند در کوتاه ترین فرصت بر روی همه موارد
فرضی استفاده خودکامه از زور به بررسی عمیق و مستقل بپردازند، به ویژه
هنگامی که کشته و زخمی ببار آورده است.»
گزارش
عفو بین المللی مثال های وحشتناکی می دهد که متاسفانه با واکنش های معمول
یا حتی سکوت روبرو می شوند. برای مثال مورد نوجوانی را می آوریم.
نوجوانان و تیر خلاص
«سمیر
عواد، نوجوان ۱۶ساله، اهل روستای بوردوس نزدیک رام الله در ژانویه ۲۰۱۳ در
نزدیکی مدرسه اش کشته شد در حالی که می خواست با دوستانش علیه دیوار- حصار
۸۰۰ کیلومتری که از ده شان می گذرد، تظاهراتی به راه اندازد. به او سه گلوله شلیک شده بود، پشت سر، ساق پا و کتفش در حالی که او از ترس سربازان اسرائیلی که
گروه آن ها را در کمین انداخته بودند، فرار می کرد. به گواه شاهدان،
نوجوان را زمانی هدف گلوله قرار داده بودند که وی در حال فرار بود.
.
مالک
مورار، ۱۶ ساله و دوست سمیر که شاهد قتل بود به عفو بین المللی گفت:
«سربازان ابتدا به ساق پای او شلیک کردند، اما او توانست بگریزد...نوجوان
زخمی چقدر می تواند بدود؟ آن ها می توانستند به سادگی او را دستگیر کنند...
اما ترجیح دادند با گلوله های واقعی به پشت وی شلیک کند.»
به عقیدهء عفو بین الملل، می توان این مورد را یک جنایت جنگی تلقی کرد.
فیلیپ
لوتر اظهار داشت: «به سختی می توان باور کرد که یک نوجوان غیر مسلح خطری
برای یک سرباز بسیار مسلح به شمار آید. به نظر می آید که در چنین مواردی،
نیروهای اسرائیل در مقابل تهدیدات بسیار ناچیز، غیرمحتاطانه شلیک کرده اند.
پس، جان آنان چه ارزشی دارد؟»
پاسخ
حکومت اسرائیل به این گزارش از پیش روشن است: این اطلاعیه یهود ستیز است
که «یهودیان» را به کشتن کودکان متهم می کند. اما، کسانی که اسرائیل را
«دولت یهودی» می دانند یا از «ارتش یهودی» سخن می رانند، بدترین معجون ها
را تقویت کرده و یهودستیزی ابلهانه ای را تغذیه می کنند که از تفکیک
یهودیان و اسرائیل ناتوانند.
عنوان اصلی مقاله:
2013, année « calme » en Palestine
Alain Gresh, Le Monde-diplomatique, 26 février 2014.
۱-
۲-
۳-
۴-
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر