اگر چه ابعاد نقض حقوق بشر در ایران روز به روز در حال گسترش و
فهرست انواع آن طولانی است، اما نقض حقوق معلمان به دلیل نقشی که در ساختن
آینده جامعه ایفا می کنند، خطرات بیشتری را متوجه ایران می کند. افزایش
شدت و گستره برخورد با معلمان از سوی نهادهای امنیتی و قضایی، سرپوش گذاشتن
به مشکلات صنفی و معیشتی معلمان و
از سوی دیگر مشکلات معیشتی و صنفی معلمان افزایش یافته است،
به گونه ای که در سال جدید نه تنها افزایش حقوق پیش بینی شده برای معلمان
در قانون اعمال نشده است، بلکه با اعمال بخشنامه های جدید بسیاری از معلمان
شهرستانی با کاهش حقوق نیز مواجه شده اند.
این در حالی است که فشارهای ناشی از صدور احکام اخراج، حبس و
حتی اعدام برای معلمان در شرایطی اعمال می شود که اصول 26 و27 قانون اساسی
جمهوری اسلامی ایران عضویت در انجمن های دینی، صنفی و سیاسی را یکی از حقوق
اساسی آحاد ملت ایران شناخته و کنوانسیون های بین المللی حقوق بشر نیز که
دولت ایران به آنها پیوسته و متعهد اجرای شان شده است، بر این اصول پای می
فشارد.
اما مقام های مسئول در جمهوری اسلامی ایران عملا نشان داده
اند که هیچگونه پایبندی به تعهدات بین المللی و قوانین داخلی ایران ندارند؛
چرا که مطالبه حقوق صنفی و حتی درخواست ملاقات با نمایندگان مجلس از سوی
معلمان، برخوردهای خشونت آمیز نهادهای امنیتی و قوه قضائیه را برای آنان به
همراه داشته است. به گونه ای که مقام های امنیتی و قضایی، مطالبات صنفی
معلمان را امنیتی جلوه داده و برای آنان در دادگاه های انقلاب پرونده تشکیل
داده اند.
امنیتی نشان دادن فعالیت های صنفی، برخوردهای غیرقانونی با
تشکل های صنفی معلمان و افزایش فشارهای امنیتی و قضایی بر فعالان مدنی
معلمان، وضعیت نگران کننده ای را رقم زده است که نیازمند توجه جدی نهادهای
آموزشی و حقوق بشری است. از همین رو آغاز سال تحصیلی جدید در مهرماه و قرار
گرفتن در آستانه روز جهانی معلم ـ 5 اکتبر ـ بهانه ای است تا به صورت
مستقل به نقض حقوق معلمان و به ویژه نقض آشکار حقوق بشر در برخورد با
فعالان مدنی و صنفی معلمان پرداخته شود. بر این اساس برای نشان دادن اهمیت
موضوع با گرامیداشت یاد و نام فرزاد کمانگر، معلمی که در سال 1385 دستگیر و
در سال 1389 اعدام شد، فقط به بازداشت های معلمان از خرداد ماه 1388
تاکنون اشاره می شود. در کنار این بازداشت ها می توان به صدور صدها حکم
انفصال از خدمت، اخراج، تبعید و محرومیت های اداری پس از تجمعات صنفی سال
1385 و 1386 از سوی هیات تخلفات اداری آموزش و پرورش استان های مختلف اشاره
کرد که تا امروز نیز ادامه دارد. این در حالی است که بر خلاف قانون از
فعالیت کانون های صنفی معلمان در سراسر کشور ممانعت به عمل می آید.
بنابراین هم زمان با آغاز سال تحصیلی جدید با تأکید بر ضرورت
اجرای تعهدات داخلی و بین المللی توسط مقام های مسئول جمهوری اسلامی در
خصوص خواسته های معلمان، از تمامی کوشندگان مدنی دعوت می شود تا از تاریخ 8
تا 14 مهر ماه 1391 برابر با 29 سپتامبر تا 5 اکتبر 2012 در سراسر جهان،
صدای رسای رنج های معلمان ایرانی به ویژه “معلمان در بند” باشند و برای
نشان دادن حقوق تضییع شده معلمان به هر شیوه ای که امکان پذیر است، تلاش
کنند.
الف- بازداشت معلمان
ـ فهرستی که در زیر مشاهده می کنید کامل نیست، زیرا افرادی به
دلیل مشکلاتی که حکومت برای آنها فراهم می کند، حاضر به ارائه اطلاعات
لازم نیستند.
۱. عبدالرضا قنبری / بازداشت از ۱۴/۱۰/۱۳۸۸ /
حکم: اعدام / آخرین وضعیت: در زندان و منتظر اجرای حکم است و اخیرا توسط
هیات تخلفات اداری آموزش و پرورش، اخراج قطعی شد.
۲. هاشم شعبانی‌نژاد / بازداشت: ۲۷/۱۱/۱۳۸۹ اهواز / حکم: اعدام / آخرین وضعیت: در زندان و در انتظار فرجام خواهی.
۳. هادی راشدی / بازداشت: ۸/۱۲/۱۳۸۹ اهواز / حکم: اعدام / آخرین وضعیت: در زندان و در انتظار فرجام خواهی.
۴. محمد داوری / بازداشت: ۱۷/۶/۱۳۸۸ / حکم: ۵
سال حبس تعزیری و ۵ میلیون تومان جریمه بدل از حبس بابت تجمعات سال ۸۸ /
آخرین وضعیت: در حال گذراندن دوران محکومیت خود است.
۵. رسول بداغی / بازداشت: ۱۰/۶/۱۳۸۸ / حکم: ۶
سال حبس و ۵ سال محرومیت از فعالیت اجتماعی و همچنین طی حکم هیات تخلفات
اداری از آموزش و پرورش اخراج قطعی شده است / آخرین وضعیت: در
حال گذراندن دوران محکومیت خود است.
۶. عبدالله مومنی / بازداشت: ۳۱/۳/۱۳۸۸ / حکم: ۴ سال و ۱۱ ماه حبس / آخرین وضعیت: در حال گذراندن دوران محکومیت خود است.
۷. محمود باقری / بازداشت: ۸/۴/۱۳۸۹ / حکم: ۹
سال و نیم حبس تعزیری / مدت بازداشت: حدود یک ماه / آخرین وضعیت: در حال
گذراندن دوران محکومیت خود است و در عید فطر ۵ سال از حبسش موردعفو قرار
گرفت.
۸. محمد علی آگوشی، معلم بازنشسته / حکم: ۱۰ سال حبس همراه با تبعید به زاهدان / آخرین وضعیت: در حال گذراندن محکومیت خود است.
۹. شاهو حسینی / بازداشت: ۲۴/۳/۱۳۹۱ مهاباد / مدت بازداشت: کمتر از یک هفته / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۱۰. عبدالواحد معروف‌زاده / بازداشت: ۱۷/۱/۱۳۹۱ / مدت بازداشت: بازداشت در حین تدریس / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۱۱. مولود خوانچه زرد / بازداشت: ۱۰/۲/۱۳۹۱ بوکان / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۱۲. علی بشارتی / بازداشت: ۱۲/۴/۱۳۹۱ سراب / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۱۳. مظفر شریفی / بازداشت: بهمن ۱۳۹۰ مریوان / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۱۴. رزگار شریفی / بازداشت: بهمن ۱۳۹۰ مریوان / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۱۵. علی اکبر باغانی / بازداشت: ۸/۲/۱۳۸۹ / مدت بازداشت: ۶۳ روز / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۱۶. محمود بهشتی لنگرودی / بازداشت: ۸/۲/۱۳۸۹ / مدت بازداشت: حدود یک ماه / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۱۷. نبی الله باستان / حکم: یک سال حبس / آخرین وضعیت: پس از ۶ ماه، مشمول آزادی مشروط شد/ ۵ سال تبعید به لرستان
۱۸. مختار اسدی / بازداشت: ۷/۴/۱۳۸۹ / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۱۹. هاشم خواستار / بازداشت: ۲۵/۳/۱۳۸۸ /
حکم: ۲ سال حبس / آخرین وضعیت: با اتمام مدت مجازات آزاد شد ولی هم اکنون
با اتهام و پرونده دیگری مواجه است.
۲۰. امیر یقین لو / بازداشت: ۱/۱۲/۱۳۹۰ شهریار / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۲۱. محمد جمال هیکی / بازداشت: اسفند ۱۳۸۹ سقز / مدت بازداشت: حدود ۲ ماه / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۲۲. اسماعیل عبدی / بازداشت: ۸/۲/۱۳۸۹ / حکم: ۱۰ سال حبس تعلیقی در دادگاه بدوی / مدت بازداشت: ۴۴ روز / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۲۳. علیرضا هاشمی / بازداشت: ۱۵/۲/۱۳۹۰ / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۲۴. علی پور سلیمان / بازداشت: ۱۱/۳/۱۳۹۰ / حکم: یک سال حبس تعزیری / آخرین وضعیت: دوران حبس در ۳ خرداد ۹۱ به پایان رسید.
۲۵. احمد مدادی / بازداشت: ۲۵/۴/۱۳۸۸ زنجان / مدت بازداشت: ۱۲ روز / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۲۶. باقر فتحعلی بیگی / بازداشت: خرداد ۱۳۸۸ / مدت بازداشت: حدود ۲۰ روز / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۲۷. زهرا حاتمی / بازداشت: آذر ماه ۱۳۸۹ / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۲۸. علی نجفی / بازداشت: اردیبهشت ۱۳۸۹ / حکم: ۶ ماه حبس تعلیقی / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۲۹. اصغر محمدخانی / بازداشت: اردیبهشت ۱۳۸۹ / حکم: ۶ ماه حبس تعلیقی / مدت بازداشت: کمتر از یک هفته / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۳۰. سعید جهان آرا / بازداشت: اردیبهشت ۱۳۸۹ / حکم: یک سال حبس تعلیقی / مدت بازداشت: کمتر از یک هفته / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۳۱. الیاس طالبی / بازداشت: ۲۴/۱۱/۱۳۸۹ / مدت بازداشت: بیش از ۸۰ روز / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۳۲. محسن جلدیانی / بازداشت: اول بهمن ۱۳۸۸ / حکم: ۶ سال حبس و ۵ سال تبعید در طبس / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۳۳. جعفر ابراهیمی ازندریانی / بازداشت: ۲۰/۳/۱۳۸۸ / حکم: ۶ ماه حبس تعزیری / مدت بازداشت: حدود ۶ ماه / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۳۴. توفیق مرتضی‌پور / بازداشت: ۹/۲/۱۳۸۹ / حکم: ۲ سال حبس تعلیقی و ۹۱ روز حبس تعزیری / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۳۵. محمد فرجیان / بازداشت: اردیبهشت ۱۳۸۹ / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۳۶. محمدعلی شیرازی / بازداشت: ۲/۳/۱۳۸۹ / مدت بازداشت: کمتر از یک هفته / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۳۷. معصومه دهقان، معلم بازنشسته / بازداشت: ۱۴/۴/۹۰ / مدت بازداشت: کمتر از یک هفته / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۳۸. حسین طرقی جعفری / مدت بازداشت: ۱۸ ماه حبس تعزیری / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
۳۹. محمدرضا رضایی گرگانی / بازداشت: ۱۴/۷/۱۳۸۸ / مدت بازداشت: ۳ هفته / آخرین وضعیت: دارای پرونده مفتوح
ب- احضار معلمان به نهادهای امنیتی، انتظامی و قضایی
در کنار بازداشت های صورت گرفته از سال 1388 تا کنون، جمع
زیادی از معلمان سراسر کشور نیز به طرق گوناگون به نهادهای امنیتی، انتظامی
و قضایی احضار شده و مورد بازجویی یا تهدید قرار گرفته و یا با احکام
قضایی مواجه شده اند که برای نمونه می توان به موارد زیر اشاره کرد:
1ـ سیاوش اسلامی، عضو هیات مدیره کانون صنفی معلمان ساری مرداد ماه 1390 به
اتهام اخلال در امنیت کشور به دلیل شرکت در حوادث بعد از انتخابات به یک
سال زندان و 74 ضربه شلاق محکوم شد که این حکم در دادگاه تجدید نظر به 37
ضربه شلاق تنزل یافت. این حکم در سی امین روز ماه شعبان توسط دایره اجرای
احکام ساری اجرا شد.
2ـ محمدعلی حسن شیرازی، منصور میرزایی، محمد جواد
حسامی، احمد چنگیزی، محمد علی شاهدی، رمضان علی نجاتی، محمدمهدی صدیقی،
محمد حسین دهقانپور و علی قوچانی، اعضای کانون فرهنگیان یزد به اتهام های
تبلیغ علیه نظام، فعالیت غیرقانونی از طریق سخنرانی و تشکیل جلسه، تجمع و
صدور بیانیه و تحریک معلمان به اعتصاب غذا و تعطیلی کلاس از سوی شعبه اول
دادگاه انقلاب یزد به زندان محکوم شدند که حکم زندان آنها به مدت 5 سال تعلیق شده است.
3ـ بهاءالدین ملکی، رامین زندنیا، علی قریشی، مختار اسدی،
پیمان نودینیان، حیدر زمان، رضا حاتمی، کمال فکوریان، مصطفی سربازان،
محمدصدیق صادقی، هیوا احمدی و عزت الله نصرتی و پرویز ناصحی در تاریخ
12/2/90 از سوی اداره اطلاعات کردستان احضار، بازجوئی و تهدید شدند. همچنین
این افراد در تاریخ 22/3/1391 به شعبه 5 بازپرسی برای اخذ آخرین دفاع
احضار شدند.
4ـ محمدمهدی صدیقی از اعضای کانون صنفی فرهنگیان یزد در
2/3/89 به اداره اطلاعات و امنیت سپاه احضار و تا ساعت 23 همان روز مورد
بازجوئی قرار گرفت.
5ـ محمد توکلی، عضو کانون صنفی معلمان کرمانشاه 21 مرداد ماه 1391 به نهاد امنیتی احضار و تهدید به بازداشت شد.
6ـ پیمان نودینیان، بهاالدین ملکی و رامین زندنیا، سه عضو
انجمن صنفی معلمان کردستان شهریور ماه 1391 به شعبه پنجم بازپرسی دادسرای
عمومی و انقلاب شهرستان سنندج احضار شدند.
7ـ عباس نظری، دبیر مدارس اهر 24 خرداد ماه 1391 به شعبه سوم دادگاه انقلاب تبریز احضار شد.
کمپین حمایت از معلمان دربند
شهریور ماه 1391
--------------------------------------------------------------------------------------------------
غلبه
بر موانع
سامان یابی
مستقل، شرط
گسترش جنبش
مطالباتی در
میان معلمان
رضا
سپیدرودی
با آغاز
سال تحصیلی
جدید، مشکلات
گوناگون و بویژه
وضعیت معیشتی
شاق و دشواری
که معلمان و کارکنان
آموزش و پرورش
با آنها دست
به گریبان هستند،
در کانون توجه
قرار گرفته
است. مثلا در
حالی که نرخ
رسمی تورم ۲۶
درصد اعلام
شده حقوق
معلمان
شهرستان ها آن
هم با پنج ماه
تاخیر عملا
حدود سه درصد
افزایش یافته
است. نارضایتی
در میان
معلمان و
کارکنان زحمتکش
آموزش و پرورش
موج می زند،
اما از اعتراض
گسترده و
هماهنگ آنان
خبری نیست.
بزرگ ترین و
موثرین بخش
نیروی کار
کشور زیر فشار
سنگین و طاقت
فرسای گرانی و
فلاکت دست و
پا می زند و
مانند سایر
بخش های
مزدبگیر کشور
چشم انداز دیگری
جز تشدید فقر
و فلاکت در
برابر خود
ندارد، اما
نمی تواند
برای مطالبه
مهم و مشروعی
چون تعیین
دستمزد منطبق
با نرخ تورم
اعتراض گسترده
و سراسری صورت
دهد. تردیدی
وجود ندارد که
اصلی ترین
مانع حرکت در
این مسیر
سرکوب شدید
فعالان و
کنشگران و
جلوگیری از
فعالیت موثر و
زمین گیر کردن
تشکل هایی است
که در راستای
حمایت از حقوق
صنفی معلمان و
فرهنگیان
تلاش و مبارزه
می کنند. رژیم
اسلامی با سی
و سه سال
کارنامه سیاه
و خونین بیکار
ننشسته و به زور
سرکوب شدید و
سازمان یافته
توانسته است
اعتراضات
معلمان را در
سطح پراکنده و
ناموثر نگاه
دارد. با این
حال سرکوب
شدید و
وحشیانه تنها مانع
حرکت مستمر و
سازمان یافته
معلمان در مسیر
منافع صنفی
آنان نیست.
موانع دیگری
هم وجود دارد
که چاره
اندیشی برای
آنها می تواند
تیغ سرکوب را
کند ساخته و
هزینه اعتراض
را کاهش دهد.
اولاً:
شکافی واقعی
میان معلمان و
کارکنان
آموزش و پرورش
به عنوان بخش
مهمی از نیروی
مزدبگیر با سایر
بخش های طبقه
کارگر وجود
دارد که به
صورت مانع
سازمان یابی این
بخش مهم و
اساسی از
نیروی کار
کشور عمل می کند.
هنوز فعالیت
مستمر صنفی در
میان معلمان بخشی
از مبارزه
واقعی کارگری
تلقی نمی شود
و با این که به
نظر می رسد
مبانی نظری
توجیه گر چنین
شکافی
فروپاشیده
است، این شکاف
میان بخش های
مختلف مبارزه
کارگری
همچنان به قوت
خود باقی است
و به شکل سنتی
آزاردهنده
عمل می کند.
بدون گام های
موثر و عملی
در مسیر
همگرایی
مبارزات بخش
های مختلف
نیروی کار
کشور نمی توان
بر این شکاف
غلبه کرد و
بدون غلبه بر
این شکاف نمی
توان راه
پیشروی جنبش
کارگری را
هموار ساخت.
توجه به
ساختار نیروی
کار ایران نیز
که در آن
کارگاههای
کوچک بخش عمده
کارگران شاغل
را دربرمی
گیرد، اهمیت
حیاتی سازمان
دهی بخش خدمات
و در این بخش
معلمان و
کارمندان
آموزش و پرورش
را نشان می
دهد.
ثانیا: دو
خصیصه علنی
گرایی و قانون
گرایی کار
نیروهای
حراستی و
امنیتی و
دستگاههای
سرکوب رژیم را
در زمین گیر
کردن تشکل
های صنفی
موجود در میان
معلمان کشور
ساده تر کرده
است. بستر
اصلی شکل گیری
این تشکل ها به
دورانی برمی
گردد که تشکل
های مدنی در
چهارچوب مشی فکری
و نظری اصلاح
تدریجی نظام
جمهوری اسلامی
مجال ظهور
یافتند. پایه
عمل این تشکل
ها باور و
اعتماد به
امکان تحقق
مطالبات صنفی
در چهارچوب
نظام جمهوری
اسلامی بود.
نتیجه نفوذ
بلامنازع تفکر
اصلاح تدریجی
نظام در ترکیب
با امکانات گسترده
تری که فعالیت
علنی معمولاً
فراهم می کند
شرایطی ساخت
که کنشگران و
فعالان اصلی شناسایی
شوند. آنها
بسرعت دستگیر شدند
و جنگ کثیف
بیرحمانه ای از
سوی نیروهای
امنیتی و
قضایی رژیم
برای زجرکش
کردن آنها و
جلوگیری از
ارتباط شان با
توده معلمان
کشور به راه
افتاد که هنوز
با کین توزی و
سماجت ادامه
دارد. البته
نقش آفرینی
تشکل های
موجود در
سازماندهی
نارضایتی
معلمان را نمی
توان و نباید پایان
یافته تلقی
کرد و چنین
هدفی مد نظر نیست،
اما تجربه
این روند، اهمیت
توجه به شکل
های دیگر
فعالیت را
برجسته تر می
سازد.
ثالثا: در
شرایط کنونی سازماندهی
واقعی نارضایتی
معلمان تنها
با بی اعتمادی
مطلق به نظام
کنونی و طرد
قطعی اندیشه
امکان اصلاح
پذیری آن،
تلفیق دقیق
کار مخفی و
علنی، پذیرش
بی معنا بودن
قانونگرایی
در چهارچوب
نظام قانون
ستیز کنونی و
تکیه بر نیروی
خود معلمان و
کارمندان
کشور به عنوان
فاعل اصلی تغییر
وضعیت آنان
میسر است. به
هر میزان که
گذار از تشکل
های کاملا
علنی و زیر
نورافکن
دائمی دستگاههای
سرکوب به تشکل
هایی که هسته
های سازمانگر آن
در عین مبارزه
مستمر و علنی
برای مطالبات
برحق معلمان،
علنی نیستند،
دقیق تر و
بهتر عملی شود
به همان میزان
شرایط مبارزه
با وجود ادامه
سرکوب بهبود
می یابد. وجود
هسته های
سازمان گر
مخفی در میان
معلمان در عین
حال زمینه ای
واقعی برای
ایجاد همین
هسته ها در
میان دانش
آموزان بویژه
در محلات
حاشیه نشین
فراهم می کند
که از منظر مبارزه
مستقل سازمان
یافته و راه
اندازی جنبش مطالباتی
حائز اهمیت
حیاتی است.
ناگفته روشن
است که به
مجرد کاهش
توان سرکوب رژیم،
این هسته ها
می توانند به سرعت
به هم پیوسته
و دایره عمل
خود را هر چه
بیشتر گسترش
دهند. بنابراین
می توان گفت
که در سال تحصیلی
جدید تلاش
برای غلبه بر
موانع سازمان
یابی مستقل
معلمان، پیش
شرط گسترش
جنبش
مطالباتی در میان
این بخش از
حقوق بگیران
کشور است.
منبع:هیئت اجرایی سازمان کارگران انقلابی-راه کارگر
۳۱
شهریور ۱۳۹۱ـ
۲۱ سپتامبر
۲۰۱۲
|
|
|
|
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر