پیامی به ارتش اشغالگر صهیونیست می دهم: این سرزمین سرزمین ماست. ما کوتاه نمی آییم. آمریکا باید از تصمیم اخیر خود عقب نشینی کند».

• بنا به گزارش الجزیره، ابوثریا 29 ساله که پس از آن حمله وابسته به استفاده از ویلچیر شده بود، پیش 
• 
  
• 
• از «قتل»ش گفته بود «پیامی به ارتش اشغالگر صهیونیست می دهم: این سرزمین سرزمین ماست. ما کوتاه نمی آییم. آمریکا باید از تصمیم اخیر خود عقب نشینی کند».
• این روزها، آنچه اسرائیل بر مردم فلسطین روا می دارد نباید باعث تعجب شود. «جنایت» ارتش اشغالگر از چندین دهه پیش تاکنون، همیشه پابرجا بوده است. آنچه تعجب آور است، «سکوت» بسیاری از «آگاهان» است که سردرگریبان کرده، تا شاید این «موج» جنایت تمام شود، و اعتراض به «جنایت»، موقعیت این جماعت «ساکت» مسلک و کاسبکار را به خطر نیاندازد.
• سخن در «مرگ بر اسرائیل»، و یا «محو اسرائیل» از نقشه و یا شعارهای توخالی از این جنس نیست. سخن از «یهود ستیزی» نیست. سخن از «سکوت» در برابر «جنایت» است. سخن از حمایت از جنبش حق طلبانه مردم فلسطین است که طی چندین دهه اخیر از آن حرف می زدیم. به راستی منتظز چه رویدادی هستیم تا «صدا»یمان در بیاید؟ تا «سایت»مان خبری، گزارشی، و یا حداقل «تشر»ی بزند؟  به خود و «اصول» خود بنگریم. «سکوت» چرا؟
• می دانم که در عالم دیپلماتیک باید «حساب» شده عمل کرد، اما «حساب»ی که از جایگاه کاسبکارانه نباشد. متوهم نیستم که اگر من و تو او موضعی گرفتیم، همه دست و پایشان را جمع کرده و «حق» مردم فلسطین را به رسمیت می شناسند. موضوع ساده تر از این است. باید علیه «نقض حقوق بشر»، علیه «اشغال»، علیه «جنایت» موضع گرفت، مهم نیست نامش مجاهد است یا ابوثریا. مهم نیست که مسلمان است یا بی خدا. مهم نیست که «فارس» است یا «عرب». می دانم که روزی بخشی از مردم ایران شعار می دادند «نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران». اما اینجا سخن از غزه و لبنان، حماس و حزب الله نیست. سخن از «جنایت» است و «سکوت»ی که «آگاهان» پیش گرفته اند.