ﻧﻪ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻝ، ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺎﺭﻭﯼ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ
ﺳﺎﻟﯿﺎﻧﯽ ﺑﺎﺭﺁﻭﺭ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ .
ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﺁﺑﺴﺘﻦِ ﻋﺸﻘﯽ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺳﺖ
ﮐﯿﻒِ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺧﻤﯿﺎﺯﻩﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ
ﻣﮑﺮﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ .
ﺳﺎﻟﯿﺎﻧﯽ ﺑﺎﺭﺁﻭﺭ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ .
ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﺁﺑﺴﺘﻦِ ﻋﺸﻘﯽ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺳﺖ
ﮐﯿﻒِ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺧﻤﯿﺎﺯﻩﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ
ﻣﮑﺮﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ .
ﺧﺎﻧﻪﯾﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ
ﺍﺷﺘﯿﺎﻕِ ﭘُﺮﺻﺪﺍﻗﺖِ ﺗﻮ
ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩﯼ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺩِ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎﺷﯽ
ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩِ ﻣﯿﻼﺩِ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪِ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﺳﺖ؛
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺍﻧﻪ
ﻓﺮﺯﻧﺪﯼﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺯﺵِ ﺩﺳﺖﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡِ ﺗﻮ
ﻧﻄﻔﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ…
ﻣﯿﺰﯼ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﯽ،
ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯼ ﺳﭙﯿﺪ ﻭ ﻣﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺎﺩﻩ،
ﻭ ﺑﻮﺳﻪﯾﯽ
ﺻﻠﻪﯼ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺩﻩﯼ ﻧﻮ .
ﻭ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺟﺎﺫﺑﻪﯼ ﻟﻄﯿﻒِ ﻋﻄﺶ ﮐﻪ ﺩﺷﺖِ ﺧﺸﮏ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯽﮐﻨﯽ،
ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﻓﺮﯾﺒﻨﺪﻩﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻍ،
ﺑﺎ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺍﺕ ــ ﺑﺎﮐﺮﻩﺗﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﯾﺐ ــ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﯼ ﻣﺮﺍ
ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﯽِ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶﻫﺎ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ !
ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭِ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﻣﻦ
ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻪﯼ ﻧﻮﺩﻭﺯِ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼِ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﻢ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥِ ﮔﻢ، ﮐﻪ ﺯﺷﺖﺍﻧﺪ
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺧﻄﻮﻁِ ﺍﻧﺪﺍﻡِ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ!
ﺍﺷﺘﯿﺎﻕِ ﭘُﺮﺻﺪﺍﻗﺖِ ﺗﻮ
ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩﯼ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺩِ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎﺷﯽ
ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩِ ﻣﯿﻼﺩِ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪِ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﺳﺖ؛
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺍﻧﻪ
ﻓﺮﺯﻧﺪﯼﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺯﺵِ ﺩﺳﺖﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡِ ﺗﻮ
ﻧﻄﻔﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ…
ﻣﯿﺰﯼ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﯽ،
ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯼ ﺳﭙﯿﺪ ﻭ ﻣﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺎﺩﻩ،
ﻭ ﺑﻮﺳﻪﯾﯽ
ﺻﻠﻪﯼ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺩﻩﯼ ﻧﻮ .
ﻭ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺟﺎﺫﺑﻪﯼ ﻟﻄﯿﻒِ ﻋﻄﺶ ﮐﻪ ﺩﺷﺖِ ﺧﺸﮏ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯽﮐﻨﯽ،
ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﻓﺮﯾﺒﻨﺪﻩﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻍ،
ﺑﺎ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺍﺕ ــ ﺑﺎﮐﺮﻩﺗﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﯾﺐ ــ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﯼ ﻣﺮﺍ
ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﯽِ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶﻫﺎ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ !
ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭِ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﻣﻦ
ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻪﯼ ﻧﻮﺩﻭﺯِ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼِ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﻢ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥِ ﮔﻢ، ﮐﻪ ﺯﺷﺖﺍﻧﺪ
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺧﻄﻮﻁِ ﺍﻧﺪﺍﻡِ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ!
ﺧﺎﻧﻪﯾﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭِ ﭘُﺮﺍﺷﺘﯿﺎﻕِ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩﯼ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺩِ ﻧﻮ ﺑﺎﺷﯽ.
ﺧﺎﻧﻪﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﺳﻌﺎﺩﺕ
ﭘﺎﺩﺍﺵِ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﭼﺸﻤﻪﻫﺎ ﻭ ﻧﺴﯿﻢ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﯽﺭﻭﯾﻨﺪ .
ﺑﺎﻣﺶ ﺑﻮﺳﻪ ﻭ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩﺍﺵ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻧﻤﯽﮔﺸﺎﯾﺪ
ﻭ ﻋﯿﻨﮏﻫﺎ ﻭ ﭘﺴﺘﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﻧﯿﺴﺖ .
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭِ ﭘُﺮﺍﺷﺘﯿﺎﻕِ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩﯼ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺩِ ﻧﻮ ﺑﺎﺷﯽ.
ﺧﺎﻧﻪﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﺳﻌﺎﺩﺕ
ﭘﺎﺩﺍﺵِ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﭼﺸﻤﻪﻫﺎ ﻭ ﻧﺴﯿﻢ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﯽﺭﻭﯾﻨﺪ .
ﺑﺎﻣﺶ ﺑﻮﺳﻪ ﻭ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩﺍﺵ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻧﻤﯽﮔﺸﺎﯾﺪ
ﻭ ﻋﯿﻨﮏﻫﺎ ﻭ ﭘﺴﺘﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﻧﯿﺴﺖ .
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﻣﺎ
ﻧﺸﺎﻧﻪﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﻫﻢ ﺯﺑﺎﻟﻪﯾﯽ ﺑﺎﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽﺍﻓﮑﻨﯿﻢ
ﺗﺎ ﺍﺯ ﮔﺰﻧﺪِ ﺍﻫﺮﻣﻨﺎﻥِ ﮐﺘﺎﺏﺧﻮﺍﺭ
ــ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮔﺎﻥِ ﻧﺮﯾﻨﻪﻧﻤﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶﺍﻧﺪ ــ ﺍﻣﺎﻧِﻤﺎﻥ ﺑﺎﺩ.
ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﻣﺮﺍ
ﺑﯽﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ
ﺑﻦﺑﺴﺖِ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺑﺲ !
ﮐﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖِ ﻣﻦ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻏﻤﻨﺎﻣﻪﯼ ﺩﺭﺩﯼ ﻣﮑﺮﺭ ﺍﺳﺖ :
ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﻥِ ﺧﻮﯾﺶ ﭘﺮﻭﺭﺩﻣِﺸﺎﻥ
ﺑﺎﺭﯼ ﭼﻪ ﮐﻨﻨﺪ
ﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥِ ﺧﻮﻥِ ﻣﻨِﺸﺎﻥ
ﮔﺰﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟
□
ﺗﻮ ﻭ ﺍﺷﺘﯿﺎﻕِ ﭘُﺮﺻﺪﺍﻗﺖِ ﺗﻮ
ﻣﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎﻥ
ﻣﯿﺰﯼ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﯽ …
ﺁﺭﯼ
ﺩﺭ ﻣﺮﮒﺁﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺅﯾﺎﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﯽﮔﯿﺮﻡ.
ﺩﺭ ﺭﺅﯾﺎﻫﺎ ﻭ
ﺩﺭ ﺍﻣﯿﺪﻫﺎﯾﻢ !
ﻧﺸﺎﻧﻪﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﻫﻢ ﺯﺑﺎﻟﻪﯾﯽ ﺑﺎﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽﺍﻓﮑﻨﯿﻢ
ﺗﺎ ﺍﺯ ﮔﺰﻧﺪِ ﺍﻫﺮﻣﻨﺎﻥِ ﮐﺘﺎﺏﺧﻮﺍﺭ
ــ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮔﺎﻥِ ﻧﺮﯾﻨﻪﻧﻤﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶﺍﻧﺪ ــ ﺍﻣﺎﻧِﻤﺎﻥ ﺑﺎﺩ.
ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﻣﺮﺍ
ﺑﯽﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ
ﺑﻦﺑﺴﺖِ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺑﺲ !
ﮐﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖِ ﻣﻦ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻏﻤﻨﺎﻣﻪﯼ ﺩﺭﺩﯼ ﻣﮑﺮﺭ ﺍﺳﺖ :
ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﻥِ ﺧﻮﯾﺶ ﭘﺮﻭﺭﺩﻣِﺸﺎﻥ
ﺑﺎﺭﯼ ﭼﻪ ﮐﻨﻨﺪ
ﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥِ ﺧﻮﻥِ ﻣﻨِﺸﺎﻥ
ﮔﺰﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟
□
ﺗﻮ ﻭ ﺍﺷﺘﯿﺎﻕِ ﭘُﺮﺻﺪﺍﻗﺖِ ﺗﻮ
ﻣﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎﻥ
ﻣﯿﺰﯼ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﯽ …
ﺁﺭﯼ
ﺩﺭ ﻣﺮﮒﺁﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺅﯾﺎﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﯽﮔﯿﺮﻡ.
ﺩﺭ ﺭﺅﯾﺎﻫﺎ ﻭ
ﺩﺭ ﺍﻣﯿﺪﻫﺎﯾﻢ !
_ﺳﺮﻭﺩِ ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ
ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
«شاملو»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر