نگاهي به...

هر آنچه منتشر ميشود به قصد و هدف آگاهی رسانی و روشنگری است۰ ما حق "آزاد ی بيان" و" قلم" را جزء لاينفک مبارزه خود ميدانيم! ما را از بر چسب و افترا زدن باکی نيست! سلام به شهدای خلق! سلام به آزادی!

۱۳۹۴ آبان ۹, شنبه

تلفات دو هفته گذشته نیروی قدس سپاه در سوریه به ۳۰ نفر رسید

در حالی که مقامات جمهوری اسلامی حضور اعضای سپاه پاسداران در سوریه را مستشاری اعلام می‌کنند، در دو هفته‌ی اخیر دست‌کم ۳۰ فرمانده، درجه‌دار و عضو این نهاد نظامی در درگیری‌ با مخالفان حکومت بشار اسد کشته شده‌اند.

حیدر انوری، محمدرضا عسگری‌فرد، حمیدرضا دایی‌تقی، پویا ایزدی، حمید نادر، مهدی کایینی، هادی نومی، ابوذر امجدیان، محمد ظهیری، عبدالله باقری، مسلم نصر، خانعلی یوسفی، جبار عراقی، مسلم خیزاب، مهدی علی‌دوست، مصطفی صدرزاده، میلاد مصطفوی، محمد ظهیری، سجاد طاهرنیا، روح‌الله عمادی، امین کریمی، محمدعلی حسینی، احمد استحکامی، نادر حمید دیلمی، مجید صانعی ‌موفق، مجتبی کرمی، رضا دامرودی، فرشاد حصونی‌زاده، حمید مختاربند و حسین همدانی، ۳۰ نفری هستند که از زمان دور جدید حملات نیروهای حامی اسد به مواضع مخالفان که با پشتیبانی هوایی روسیه صورت می‌گیرد، کشته شده‌اند.

دستکاری تاریخ از سوی نتانیاهو برای مقاصد سیاسی ناتالی گوله سناتور و معاون کمیته سیاست خارجی مجلس سنای فرانسه

دستکاری تاریخ از سوی نتانیاهو برای مقاصد سیاسی


همه جهانیان عکس ملاقات مفتی بیت المقدس و آدولف هیتلر را در ۱۹۴۱ دیده‌اند. این عکس در ورودی بنای یادبود تبعید یهودیان در یادواشم به چشم می‌خورد. هیچ کس تصور نمی‌کرد که بشود گفت‌وگوی این دو شخصیت را "بازسازی" کرد، جز بنیامین نتانیاهو که اخیرا با نادیده گرفتن حقایق تاریخی تلاش کرد با ادعای نفوذ مفتی اورشلیم بر هیتلر برای اجرای سیاست حذف یهودیان، تاریخ را دگرگونه جلوه دهد.
به ادعای نتانیاهو، "هیتلر در آن زمان نمی‌خواست یهودیان را پاکسازی کند. بلکه قصد داشت آنها را از اروپا بیرون کند"، ولی حاج امین‌الحسینی به دیدار هیتلر رفت و گفت که "اگر آنها را اخراج کنی همة آنها به این جا خواهند آمد". بعد هیتلر پرسید "پس با آنها چه کار کنم؟" و مفتی اورشلیم پاسخ داد: "آنها را بسوزانید".
روزنامه‌های اسراییلی بلافاصله این بازنویسی غم‌انگیز و خطرناک تاریخ را محکوم کردند. هاآرتص با محکوم کردن "جنگ نتانیاهو با واقعیت‌ها"، کوچک جلوه دادن نقش هیتلر برای اغراض سیاسی را مورد انتقاد قرار داد. یدیعوت آحارانوت، یادآوری کرد که مورخان و سیاستمداران شدیداً سخنان نتانیاهو را محکوم کرده اند. دولت آلمان هم اعلام کرد: "ما می‌دانیم که کشورمان مسئول این جنایت علیه بشریت اسنت."
انتقاد از سیاست اسراییل یهودی‌ستیزی نیست
سخنان نتانیاهو، در چارچوب گفتمانی است که سعی دارد اختلاف اسراییل- فلسطین را پیش از هر چیز محصول یهودی‌ستیزی نشان دهد.
این درآمیختگی ارادی و عامدانه، تلاشی برای توجیه سیاست های ناموجه و استفاده از یهودی‌ستیزی به عنوان برگی برنده در این جهت است. بن‌مایه سخنان نخست‌وزیر اسراییل این است: اعتراض به سیاست های او و محکوم کردن اشغال اراضی، به منزله یهودی‌ستیزی تلقی می‌شود.
این راهبرد طی سال‌های گذشته، به‌خوبی نتیجه داده است. تاحدی که برای نمونه،مقامات فرانسوی قانع شده‌اند که تحریم محصولات اسراییلی به معنی یهودی‌ستیزی است.
به این ترتیب، تحریم تحت عنوان مجرمانه "تبلیغ انزجار و نفرت نژادی" معرفی می‌شود، آن هم به برکت بخشنامه میشل الیوت ماری وزیر وقت دادگستری فرانسه به تاریخ ١٢ فوریه ٢٠١٠، که ما خواهان ابطال آن هستیم.
نتانیاهو نمی تواند کشتار یهودیان را دستاویز قرار دهد
همه حقیقت را می دانند؛ همه جز بنیامین نتانیاهو و اطرافیانش. من شخصا از فرزندان تبعیدیان هستم و نمی‌خواهم که رنج و مشقت آنها ابزار سیاست‌های ناموجّه در قبال فلسطینیان قرار گیرد.
نخست وزیر اسراییل در اظهار نظر اخیر خود نشان داد که در استدلال و دلیل‌آوری کم آورده است. او در شرط‌ بندی بر سر پرونده هسته‌ای ایران بازنده شد. همچنین، برخلاف میل او، با پذیرش عضویت فلسطین در سازمان ملل به عنوان عضو ناظر، پرچم آن در کنار سایر پرچم‌ها در برابر ساختمان سازمان ملل به اهتزاز درآمد.
بنیامین نتانیاهو باید مسئولیت سیاست های خود و شکست‌هایش را بپذیرد. کشتار یهودیان دستاویز خوبی برای استفاده انتخاباتی نیست. کشتار یهودیان یک فاجعه جهانی، یک جنایت علیه بشریت است که همه دنیا آن را می‌دانند. نخست وزیر اسراییل حق ندارد و در جایگاهی نیست که این واقعیت تاریخی را بهانه توجیه سیاست های ناموجه و خطرناک دولتش قرار بدهد.
لازم است باز هم تکرار شود که باید بتوان با سیاست اشغالگری اسراییل مخالفت کرد، بدون آنکه به اتهام توهین‌آمیز یهودی‌ستیزی متهم شد.
نتانیاهو نشان داد که مرد صلح نیست
امروز باید بتوان مسایل را از یکدیگر تفکیک کرد؛ از یک طرف تظاهرات علیه جنایات اسراییلی‌ها در غزه مشروع است، و از طرف دیگر فریاد مرگ بر یهودیان در خیابان‌های پاریس نابخشودنی و محکوم است.
مسئولیت سنگین سران و رهبران کشورهای دموکراتیک این است که مسایل را خلط نکنند.
بازیچه قرار دادن تاریخ، شعله‌ور کردن نفرت و انزجار و دستاویز قرار دادن رنج و مصایب یهودیان برای توجیه یک سیاست ناموجّه، بار دیگر ثابت کرد که بنیامین نتانیاهو مردی نیست که بتواند صلح و سازش را بین اسراییل و فلسطین برقرار کند.
30 octobre 2015
Article en PDF : Enregistrer au format PDF

Existe-il un rapport de cause à effet entre le changement climatique et les vagues de protestations populaires survenues dans des pays du Moyen Orient et d'Afrique du nord ? Une littérature grandissante sur le sujet semble le confirmer.

Un homme tunisien utilise une baguette de pain comme arme à l’occasion du troisième anniversaire de la révolution tunisienne. Sidi Bouzid, le mardi 17 décembre 2013, rassemblement dans la place où a eu lieu l’auto-immolation de Mohamed Bouazizi le 17 décembre 2010. © Amine Landoulsi.

La concentration de CO2 et autres gaz à effets de serre dans l’atmosphère ne cessent d’augmenter, provoquant le réchauffement climatique. Elle a pour source principale la combustion des hydrocarbures, la déforestation et l’exploitation agricole intensive et a pour conséquence l’augmentation du nombre et de l’impact des sécheresses, des inondations et des cyclones (dernier exemple en date : l’ouragan Patricia est l’ouragan le plus violent jamais observé dans l’hémisphère ouest). (1)

Par ailleurs, une corrélation positive entre le climat et les conflits civils a été rapportée dans plusieurs études (2–4). Ces travaux statistiques analysent le lien entre les paramètres mesurables des conflits civils (le nombre de morts, par exemple) et les variables climatiques telles que les chutes de pluie et la température.

Le cas de la Syrie

De 2007-2010, la Syrie a été touchée par la sécheresse la plus sévère jamais enregistrée (5). Selon un rapport de 2011 réalisé conjointement par le Centre arabe pour l’étude des zones et terres arides et les Nations Unies, les quatre provinces les plus touchées (Hassaké, Raqqa, Alep ou Halab, et Dier ez-Zor) étaient les principales productrices de blé, elles représentaient à elles seules 75% de la production totale de blé en Syrie. Dans un pays où le secteur agricole employait jusqu’à 40% de la main d’œuvre et qui représentait 25% du produit intérieur brut, les conséquences d’une telle catastrophe étaient désastreuses (6).

La détérioration des cultures et la désertification des terres ont poussé 1.5 millions de Syriens des régions rurales agricoles à l’exode vers les centres urbains (7). Selon une enquête de terrain réalisée en 2011 dans des villages touchés, la plupart des maisons s’étaient vidées et moins de 10% étaient occupées par des personnes âgées et des enfants. Les hommes jeunes parcouraient des milliers de kilomètres en quête de travail, en Syrie ou même au Liban et en Jordanie, tandis que les femmes allaient chercher du travail dans la partie occidentale du pays (7).

Selon le représentant de l’Organisation des Nations Unies pour l’alimentation et l’agriculture (FAO) en Syrie, M. Bin Yahia, les autorités syriennes ont fourni des efforts "considérables" pour remédier à cette catastrophe (distribution de paniers alimentaires aux personnes affectées, dispense de paiement des taux d’intérêt ou modification des échéances de remboursement des prêts) (9). Hélas, ces solutions ponctuelles étaient insuffisantes face à la gravité de la situation.

Fin 2010, les tensions sociales étaient à leur apogée suite à la mauvaise gestion gouvernementale des ressources naturelles (favorisation de pratiques agricoles non durables comme, par exemple, la subvention des cultures de blé et de coton très demandeuses en eau ou l’encouragement de techniques d’irrigation inefficaces) et des changements démographiques (échec dans la prise en charge de la population locale déplacée ainsi que de l’afflux important de réfugiés irakiens après l’invasion américaine de 2003) (10).

Dans une étude publiée en 2015 (8), le chercheur Kelley C.R. de l’université de Californie et ses collaborateurs démontrent un lien direct entre la sécheresse ayant touché la Syrie entre 2007 et 2010 et les révoltes du peuple syrien. En outre, l’analyse montre une plus grande probabilité de survenue d’une sécheresse pendant ces 3 années (2 à 3 fois plus de chance) pour cause d’interférence humaine dans le changement climatique, ceci étant comparé à la variabilité naturelle seule. Donc, non seulement le changement climatique est lié à la révolte du peuple syrien mais, en plus, il s’agit d’un changement climatique induit par l’homme.

Le contexte mondial

Selon un rapport publié par "The Center for Climate & Security" (11), le prix du blé qui se négociait à 4 $ le boisseau en juillet 2010 avait atteint 8.50-9 $ en février 2011 à cause des conditions météo défavorables à travers le monde. Quelques exemples : la Chine, le plus grand producteur et consommateur de blé dans le monde, est passée par des périodes de grande sécheresse en 2011. Des séries de mesures ont été prises par le gouvernement chinois par crainte de mauvaises récoltes de céréales. Parmi ces mesures, l’achat de blé sur le marché international .

Le Canada, deuxième plus grand exportateur de blé après les Etats-Unis, a vu ses récoltes baisser à peu près au quart de sa quantité habituelle après des précipitations record au printemps 2010. Peu après, des feux de brousse couplés à la sécheresse ayant touché la Russie (4ème plus grand exportateur de blé, représentant 14% du commerce mondial) ont fait baisser les récoltes de blé annuelles à 60 millions de tonnes contre 97 millions en 2009. Par crainte de pénuries locales et de la hausse des prix, la Russie avait imposé des restrictions sur les exportations de blé, d’orge et de seigle. A partir de janvier 2011, les récoltes américaines ont également été endommagées par plusieurs tempêtes.

Quel lien avec les autres révoltes arabes ?

Les pays du Moyen Orient et d’Afrique du Nord sont les pays les plus dépendants des importations d’aliments que partout ailleurs dans le monde. Selon l’hebdomadaire britannique "The Economist" (13), la plupart des pays arabes importent la moitié de leur alimentation de l’étranger et rien qu’entre 2007-2010, les importations céréalières ont augmenté de 13%.

Avec une telle dépendance, toute diminution de l’offre mondiale, résultant de la baisse des exportations (principalement des Etats-Unis et de la Russie) et de la hausse des importations de la Chine, implique une forte hausse des prix et engendre de graves impacts économiques sur ces pays. Par ailleurs, plusieurs études montrent un lien direct entre la hausse des prix alimentaires et l’instabilité politique (14,15).

Entre les années 2008 et 2010, l’Egypte, le plus grand importateur de blé dans le monde, a vu les prix locaux des denrées alimentaires augmenter de 37% (13). Au cours des six derniers mois de l’année 2010, ce pays n’a reçu que 1,8 millions de tonnes de blé en provenance de Russie contre 2.8 millions de tonnes en 2009 pendant la même période (16). Ainsi, même lorsque la sécheresse ou les inondations frappent d’autres pays, la population égyptienne qui dépend de produits alimentaires de base importés fait face à la volatilité des prix et devient incapable de se nourrir.

Les Egyptiens n’affrontent pas seulement la faim, mais ils subissent également la destruction brutale des cultures et du bétail à cause du changement climatique. L’élévation du niveau de la mer au niveau du Delta du Nil a obligé les familles d’agriculteurs à évacuer leurs maisons à plusieurs reprises au cours des dernières années (17).

Ce n’est donc pas anodin si le slogan de la révolution égyptienne de 2011 était : "عيش حرية عدالة اجتماعية" (Pain, liberté, égalité sociale) d’autant plus que ce pays avait déjà vu une "Intifada du pain" en 1977 suite à la hausse des prix des denrées alimentaires de base. En 2008, la Jordanie, le Bahreïn, le Yémen et le Maroc ont tous vécu des protestations ayant un lien avec la nourriture. L’Algérie et la Tunisie n’ont pas été épargnées. La répression violente par la police des manifestants qui protestaient contre le chômage et la hausse des prix alimentaires avait laissé plusieurs morts (18).

Ces deux pays, comme l’Egypte, ont déjà vu par le passé surgir des protestations pour ces mêmes motifs (159 morts en Algérie en Octobre 1988 et 89 morts en Tunisie entre 1983-1984 selon les rapports officiels). (19,20)

Selon Omneia Helmy, directeur adjoint au Centre égyptien d’études économiques, il ne s’agissait pas seulement de "Bread riots" (littéralement émeutes de pain) dans son pays, mais les revendications concernaient aussi la justice, la démocratie, l’égalité et la liberté politique. Il est effectivement important, pour ne pas tomber dans une analyse monolithique "climato-centrique", de remettre les choses dans un contexte général de mauvaise gouvernance, de pauvreté et d’autres facteurs socio-économiques spécifiques à chaque pays. Tous ces facteurs ne peuvent être pris en compte dans les études statistiques. C’est précisément la critique principale de ces travaux.

Au sein de la communauté scientifique, deux groupes s’opposent (21). D’un côté il y a les chercheurs qui étudient chaque conflit en détail et qui sont appelés les "qualitatifs" et, de l’autre côté, les "quantitatifs" qui utilisent les méthodes statistiques pour étudier la corrélation entre climat et conflits. Le premier groupe insiste sur le fait que les conflits sont très complexes et que les méthodes quantitatives ne peuvent inclure tous les facteurs dans leurs modèles d’études.

Des causes du changement climatique

Cette critique fera le bonheur des "climato-sceptiques", mais jusqu’à quand le monde continuera à mener la politique de l’autruche ? Au-delà de l’échec des gouvernements dans le combat et l’adaptation au changement climatique, les pays industrialisés tels que les Etats-Unis et l’Union européenne ont leur part de responsabilité puisque ce sont les pays qui brûlent la plus grande quantité de combustibles fossiles. Bien qu’ils ne représentent que 20% de la population mondiale, les pays développés produisent plus de 70% des émissions depuis 1850 (22). Qui paie les frais ? Sûrement pas les pays riches. Les collectivités autochtones et paysannes ainsi que les communautés pauvres des pays du Sud sont sur la ligne de front.

La contribution des facteurs anthropiques au changement climatique est maintenant admise dans les rapports du Groupe intergouvernemental d’experts sur l’évolution du climat (GIEC) et il existe un consensus au sein de la communauté scientifique qui dit que, si l’augmentation de la température moyenne mondiale dépasse 1,5-2°C, il sera impératif de réduire les émissions de gaz à effet de serre de 80% en 2020.

Malgré les conférences des Nations Unies sur le changement climatique qui se tiennent chaque année, en l’absence de traités contraignants et d’une réelle volonté politique d’apporter des changements structurels, les pollueurs continueront de polluer et les gouvernements poursuivront leur laxisme. Dans son article intitulé "Changement climatique : toutes les actions ne sont pas des solutions appropriées" (23) Pablo Solón Romero, ancien négociateur climatique et ambassadeur de la Bolivie aux Nations Unies, affirme que :

" Le Sommet du climat est un grand coup de publicité, il ne fait même pas partie des négociations officielles de la Convention-cadre des Nations Unies sur le changement climatique. C’est simplement une façon de donner aux "leaders" du climat une plate-forme mondiale pour faire de beaux discours sur les actions à entreprendre. Il n’y a pas seulement cela, ce Sommet promeut aussi des solutions technologiques axées sur le marché qui feront plus de mal que de bien à la planète... Ces fausses solutions ne sont pas conçues pour lutter contre le changement climatique. Elles visent à garantir la continuité des bénéfices des entreprises. Pire encore, elles servent à marchandiser et à privatiser la nature et à détruire les écosystèmes sur lesquels repose la vie sur cette planète - forêts, sols, zones humides, rivières, mangroves, océans...- ".

Selon l’activiste Indienne Vandana Shiva, ceux qui font les bénéfices de l’économie polluante ont tout fait pour saboter la convention-cadre des Nations Unies sur les changements climatiques (23). Lors de la conférence de Copenhague, il y a eu des références répétées à un nouvel ordre mondial. Mais cet ordre est déterminé par les multinationales et par l’OMC (organisation mondiale du commerce) et non par le traité climatique de l’ONU. C’est un ordre mondial basé sur le marché qui protège les pollueurs et leur garantit la continuité des profits.

"Se mobiliser et s’organiser pour éviter et stopper la fièvre de la planète !"

Même si le changement climatique n’est pas la raison principale des conflits civils, il reste un facteur aggravant et les décideurs politiques, y compris le Président américain Barack Obama, en sont conscients (24). La gravité des catastrophes climatiques dans le monde arabe dépasse largement la capacité des structures institutionnelles à les affronter. Une solidarité internationale pour trouver des solutions aux causes profondes de la crise climatique s’impose.

Dans une déclaration commune publiée en Décembre 2014, plus de 330 mouvements sociaux et organisations, représentant plus de 200 millions de personnes de par le monde, ont lancé un appel d’urgence et ont proposé un plan en 10 points afin d’éviter le chaos climatique :


- Prendre des engagements contraignants immédiats pour maintenir l’augmentation de la température globale en deçà de 1,5ºC.


- Maintenir plus de 80% des réserves connues d’énergies fossiles sous le sol.


- Bannir les nouvelles explorations pétrolières et gazières et abandonner l’extraction des ressources.


- Accélérer la transition vers des énergies alternatives basées sur un contrôle collectif et citoyen.


- Promouvoir la production et la consommation de produits locaux et durables.


- Transformer les agricultures industrialisées et orientées à l’exportation vers des productions agricoles répondant aux besoins alimentaires locaux basés sur la souveraineté alimentaire.


- Appliquer des stratégies de zéro déchets pour le recyclage et l’élimination des déchets ainsi que pour la rénovation des bâtiments.


- Améliorer et développer les transports en commun.


- Créer de nouveaux emplois qui rétablissent l’équilibre du système Terre pour réduire les émissions de gaz à effet de serre.


- Démanteler l’industrie de l’armement et l’infrastructure militaire dans le but de réduire les émissions de gaz à effet de serre générées par la guerre et récupérer les budgets militaires pour promouvoir une paix véritable (25).

A la veille de la prochaine conférence de l’ONU sur le changement climatique qui se tiendra à Paris en décembre, un appel à une mobilisation en masse a été lancé par un groupe de personnalités renommées, parmi lesquelles on trouve Noam Chomsky et Naomi Klein (26). On peut lire :

" Nous sommes confiants en notre capacité à mettre fin aux crimes climatiques. Dans le passé, des femmes et des hommes déterminés ont résisté et surmonté l’esclavage, le totalitarisme, le colonialisme ou l’apartheid. Ils ont décidé de se battre pour la justice et la solidarité et savaient que personne ne le ferait à leur place. Le changement climatique est un défi similaire et nous appuyons un tel soulèvement".

Ainsi, la lutte contre le changement climatique au Moyen Orient et en Afrique du Nord constitue un enjeu majeur pour les futurs gouvernements, il en va de leur légitimité et de la stabilité de ces régions. Sans justice climatique, qui consiste en la reconnaissance par l’Occident industrialisé de sa responsabilité historique dans le réchauffement climatique, il n’y aura pas de paix. Elle implique la rupture totale avec le discours ambiant et les fausses solutions promues par les conférences et sommets organisés en grandes pompes qui ne protègent finalement que les pollueurs. La rupture doit se faire également avec le modèle économique désuet qui se base sur les énergies fossiles. Ceci nécessite un processus réellement démocratique qui obéit aux lois de la nature et qui garantit le droit des citoyens, non celui des lobbies.

Bibliographie

1. Patricia devient l’ouragan le plus intense jamais observé dans l’est Pacifique - KERAUNOS. at
2. Miguel, E., Satyanath, S. & Sergenti, E. Economic Shocks and Civil Conflict : An Instrumental Variables Approach. J. Polit. Econ. 112, 725–753 (2004).
3. Burke, M. B., Miguel, E., Satyanath, S., Dykema, J. A. & Lobell, D. B. Warming increases the risk of civil war in Africa. Proc. Natl. Acad. Sci. 106, 20670–20674 (2009).
4. Hsiang, S. M., Meng, K. C. & Cane, M. A. Civil conflicts are associated with the global climate. Nature 476, 438–441 (2011).
5. The intense 2007-2009 drought in the Fertile Crescent : impacts and associated atmospheric circulation - E-Prints Complutense. at
6. Drought vulnerability in the Arab region : case study - Drought in Syria, ten years of scarce water (2000-2010) - UNISDR. at
7. Kelley, C. P., Mohtadi, S., Cane, M. A., Seager, R. & Kushnir, Y. Climate change in the Fertile Crescent and implications of the recent Syrian drought. Proc. Natl. Acad. Sci. 112, 3241–3246 (2015).
8. IRIN Français | SYRIE : La réponse à la sécheresse confrontée à un manque de financements | Syrie | Environnement | Sécurité alimentaire | Politique. at 9. Aux origines climatiques des conflits. Le Monde diplomatique at
10. Werrell, C. & Femia, F. Report Release : The Arab Spring and Climate Change with Tom Friedman and Anne-Marie Slaughter. The Center for Climate & Security at
11. Hendrik J. Bruins, F. B. Food Security in China and Contingency Planning : the Significance of Grain Reserves. J. Contingencies Crisis Manag. 14, 114 – 124 (2006).
12. Let them eat baklava. The Economist (2012). at
13. Rising Food Prices, Food Price Volatility, and Political Unrest by Marc F. Bellemare  :: SSRN. at
14. Arezki, R. & Brückner, M. Food Prices, Conflict, and Democratic Change Rabah Arezki and Markus BrücknerFood Prices, Conflict, and Democratic Change. (2010).
15. Johnstone, S. & Mazo, J. Global Warming and the Arab Spring. Survival 53, 11–17 (2011).
16. The Violence of Climate Change in Egypt. at
17. Up to 20 shot dead by police in Tunisian and Algerian food riots | The Times. at
18. MacQueen, B. An Introduction to Middle East Politics. (SAGE, 2013).
19. Reuters. Tunisia Report Places Blame for Bread Riots. The New York Times (1984). at
20. Solow, A. R. Global warming : A call for peace on climate and conflict. Nature 497, 179–180 (2013).
21. RLS - The coming revolution : the fight for Climate Justice & survival. at
22. Climate Change : Not Just Any Action Will Do | Pablo Solon. at
23. Democracy - Vandana Shiva. Center for Humans & Nature at
24. Remarks by the President at the United States Coast Guard Academy Commencement. whitehouse.gov at
25. Admin. Se mobiliser et s’organiser pour eviter et stopper la fièvre de la planète  ! Climate Space at
26. Freeze fossil fuel extraction to stop climate crimes. 350.org at 

Source : www.investigaction.net


>> Retrouvez sur notre shop !

 Arabesque$   Arabesque$

29-arabesque-.html

تقی روزبه: اعتراف عجیب رفسنجانی در موردساختن بمب اتمی به هنگام ضرورت!، و دلایل این اعتراف؟


سخنانی را که اخیرا رفسنجانی به عنوان یکی از مقامات رسمی و بلند پایه رژیم در مورد برنامه هسته ای بر زبان راند از جهات مختلفی دارای اهمیت و چه بسا پی آمد است. گرچه بنظر می رسد که رسانه های داخلی ایران حتی آن ها که معمولا هرگونه دیدار و سخنان رفسنجانی را با آب و تاب گزارش می دادند، تا کنون از بازتاب لااقل وسیع این سخنان اجتناب ورزیده اند، که البته خود معنا دار است و در سطوربعدی به آن خواهم پرداخت. نکاتی پیرامون اهمیت و پی آمدهای این گفتگو*:
نخست آن که، او به چیزی اعتراف کرده است که در تمامی این سال ها مقامات بلندپایه و رسمی نظام از پذیرش آن طفره می رفتند. او گفت، گرچه هیچ‌وقت از ذهن ما بیرون نمی‌رفت که اگر روزی بنا باشد خطری ما را تهدید کند و ضرورتی باشد، امکان اینکه به طرف دیگر هم برویم، داشته باشیم (یعنی به طرف ساختن بمب اتمی). حتی احمدی نژاد با همه تند و تیزیش در مورد پروژه هسته ای چنین سخنی را بر زبان نرانده بود. سران رژیم همیشه اصرار داشته اند که برنامه هسته ای آن ها دارای اهدافی صرفا صلح آمیز برای تأمین سوخت موردنیازنیروگاه های هسته ای (گرچه نیروگاه های خیالی و روی کاغذ) می باشد. با وجود آن که ابعادگوناگون این پروژه و هزنیه های نجومی آن از نظر اقتصادی و زیست محیطی و غیره اصلا معقول بنظر نمی رسید و دلایل رژیم نمی توانست مقامات آژانس و مخالفان را مجاب سازد، اما بهر حال رژیم، هم چنان بر آن ها اصرار داشت. و وقتی هم فشاربین المللی بیشتر و بیشتر شد و سردمداران ناگزیر از مذاکره و دست شستن از بسیاری از تأسیسات خود شدند، خامنه ای فتوائی شفاهی (و آبکی!) دال بر حرام بودن آن صادر کرد، تا راه توافق را هموارتر کند و این تصور را بوجود بیاورد که گویا هیچ گاه به فکراستفاده نظامی از تؤسعه هسته ای نبوده اند و نخواهند بود. از این رو مغایرت کامل سخنان اخیر رفسنجانی با چنان سیاستی چه در گذشته و چه برای آینده، سخت پرسش برانگیز است. بخصوص وقتی در نطر بگیریم که حرف های او فقط ناظر بر گذشته نیست بلکه ناظر بر آینده هم هست، اهمیت آن دو چندان می شود. چرا که صراحتا متضمن این پیام است که حکومت اسلامی در قالب اصرار بر حفظ توان غنی سازی و توسعه و تحقیق و .. در عین حال بدنبال آن است در شرایطی که موردنیاز باشد، به گریزهسته ای دست بزند و بقول رفسنجانی از این طرف به آن طرف کند. این سخنان نشاندهنده آن ااست با وجود آن که رژیم زیرفشارقدرت های بزرگ ناچارشده تن به نظارت فوق العاده بدهد، توسعه هسته ای خویش را برای مدت طولانی بشدت محدودکند، اما هم چنان سودای هسته ای شدن خودرا در سر می پروراند. بی تردید ابراز چنین سخنانی توسط رفنسجانی هم به عنوان یک مقام بلندپایه نظام که به سخنانش در مقیاس جهانی توجه ویژه ای می شود، با توجه به مخالفان سرسختن و نیرومند برجام در سطح جهانی اعم از اسرائیل و جناح جمهوری خواهان و کشورهای عرب منطقه خلیچ(فارس) و امکان بهره برداری آن ها و حتی افزایش حساسیت اوباما و متحدین او، بسته به آن که چقدر جدی گرفته شود، از اهمیت و پی آمدهای زیادی برخوردار خواهد بود.
دوم آن که، رفسنجانی در گفتگویش با سایت امیدهسته ای خود را به عنوان پیشتار پروژه هسته ای و غنی سازی معرفی کرده و اصرار دارد که نشان دهد پروژه هسته ای اساسا در زمان ریاست جمهوری او پایه ریزی شد و حتی تا آن جا پیش می رود که برای نشان دادن شدت اشتیاق خود، خواهان دیدار باعبدالغدبرخان پدربمب هسته ای پاکستان در سفربه پاکستان هم شده است. او هم چنین توضیح می دهد که چگونه شخصا در بازارسیاه بدنبال تأمین تأمین ملزومات هسته ای چون ساتتریفوژ ها و نقشه راه بوده که نهایتا هم مقداری از آن ها را ااز پاکستان بدست آورده است. لابد قصدش از دیدار با پدربمب هسته ای پاکستان که موردموافقت دولت پاکستان قرار نمی گیرد (و احتمالا با واسطه صورت می گیرد)، خریدعبدالغدیرخان و جلب حمایت او برای انتقال بیشتری از اسرار و تکنولوژی هسته ای بوده است. او سابقه فکرکردن به بمب هسته ای را به زمان جنگ و مقابله با خطرمجهزشدن عراق به آن ربط می دهد. البته نباید فراموش کرد که که او همان زمان هم در تریبون نمازجمعه از نیازجهان اسلام به ضرورت بمب اتمی سخن رانده بود و در این مصاحبه هم به باورعبدالغدیرخان نسبت به مجهزشدن جهان اسلام به بمب هسته ای اشاره کرده است. هم چنین چندسال پیش او در خلال کشمکش باندها پیرامون خوراندن جام زهر به خمینی در پذیرش آتش بس، سندی را منتشر کرد که در آن ها آمده بود که با تشدیدفشارارتش عراق، چگونه فرمانده سپاه-محسن رضائی- دست یابی به بمب هسته ای را یکی از راه های مقابله و تغییرآرایش صحنه جنگ خوانده بود (خواستی که در نامه وی به خمینی هم آمده است). البته انتقادهائی از رفسنجانی نسبت به انتشاراین اسناد محرمانه به عمل آمد که پاسخ وی این بود که انتشار آن ها تازگی ندارد
. سوم آن که نحوه طرح سخنان رفسنجانی که سوای برجسته کردن نقش خود در در پروژه هسته ای و از جمله غنی سازی و حتی در معاملات بازارسیاه، حامل پیام مهم دیگری هم است. بنظر می رسد که او تلاش می کند که خامنه ای را در سوداهای دست یابی به بمب هسته ای کمرنگ کند و یا حتی او را که فتوادهنده حرمت سلاحی هسته ای است و تبلورکلیت نظام، تبرئه نماید. هم چنین از حمایت قاطع او از قراردادسعد آباد و برجام نام برد. معنی چنین رویکردی آن است که که او با جلوانداختن خود به عنوان پیشتاز پروژه هسته ای از جمله غنی سازی و خریدهای بازارسیاه ... و تأکید بر این که همه این ها اساسا در زمان ریاست جمهوری وی و نقش بالای او صورت گرفته است، به نوعی مسئولیت نه فقط دست آوردها، بلکه خطاها را نیز می پذیرد. او حتی توضیح می دهد که چگونه در لحظات پایانی ریاست جمهوری اش با عجله بودجه 25 میلیون دلاری توسعه آب سنگین را با دستخط خود و نه تایپی امضاء کرده، و البته این او بوده است که همه چیز را برای تبدیل ایران به قدرت هسته ای فراهم ساخته و حاضر و آماده به دولت بعدی یعنی خاتمی تحویل داده تا بتوند ایران را واردباشگاه هسته ای جهان کند. گرچه این انگیزه وجود دارد که او خواسته است افتخارباصطلاح قدرت هسته ای شدن ایران و در واقعیت همان آب باریکه اجازه غنی سازی با ساتتریفوزهای از رده خارج شد ه شصت هفتادسال پیش را جزء افتخارات خود قلمدادکند، اما واقعیت آن است که دامنه سخنان وی در مورداهداف و نیات نظامی برنامه هسته ای، هم در گذشته و هم در آینده، فراتر از صرف چنین بهره برداری هائی است.
نقش رفسنجانی در بحران ها: او به خاطرسابقه و موقعیت خود و جایگاهش در ساختارقدرت و نیز به لحاظ رویکرد و بینش سیاسی خود، که همواره یک پایش در بارگاه رهبری و ارکان بالای قدرت قرار دارد و پای دیگرش در میان نیروهای موسوم به اعتدالی ها و تکنوکرات ها و لیبرالها و اصلاح طلبان، همواره سعی کرده است که در نقش لولای اتصال بین جناح ها و خانواده به قول خودش "انقلاب" باشد. از همین رو در زمان های که رژیم دچارعدم تعادل و دستخوش بحران های مهم می شود، چه در سطح داخلی و چه بین المللی، نیاز به نقش آفرینی و به بازیگری وی بیشتر می شود. در بحران جنگ ایران و عراق که فرمانده و مسئول اصلی جنگ هم بود، او به خمینی پیشنهادکرد برای حفظ حیثیت رهبر، آماده پذیرفتن مسئولیت آتش بس و خوردن جام زهر و پی آمدهای آن است. او هم چنین پیشاپیش کسانی بود که با صحبت و نوشتن نامه ای به خمینی در بستربیماری، از او خواستند قبل از مرگش یک سری دستورالعمل های لازم برای بقاء نظام پس از خود را ابلاغ کند. پس از مرگ خمینی، در به تصویب رساندن نقش خامنه ای به عنوان ولی فقیه به نقل از خمینی نقش تراز اول داشت. در سال 88 البته خامنه ای و جناح دیگر اجازه ندادند که او نقش خود را برای آزام خواباندن طوفان بحران بازی کند. اما اکنون در دمدمه بحران هسته ای و پذیرش قطعنامه و برجام، او بازهم برای حل مشکل نظام و بیرون کشیدن دم رهبر از تله فرجام و آژانس به میدان آمده است. نباید فراموش کنیم که رفسنجانی علیرغم بی مهری ها و حملات سایرباندهای افراطی که عموما با رضایت ضمنی خامنه ای هم صورت می گیرد، وحتی زندانی شدن فرزندانش، او هم چنان بخش لاینفکی از نظام اسلامی و روح آن و مأمور به صینانت از آن در برابردستبردکسانی است که چندان هم به نظام اعتقادندارند. علیرغم جور و جفای تازه به دوران رسیده ها او خود را هم چنان از معماران اصلی نظام و بخش لاینفکی از حیثیت و اقتدارآن می داند. از آن جا که چه خود او و چه حامیانش او را مردهمه فصول، اعم از دوره سرکوب و جنگ و بازسازی و کشتار و سازش های داخلی و خارجی می دانند، و فراتر از آن بنظر می رسد بر طبق توافق ها و رایزنی های پشت پرده ای که صورت گرفته، او خود را به جلوی صحنه رانده تا در شرایطی که با توافق هسته ای ممکن است دم رهبری در تله گیرکند،بداد او برسد و در اصل به نجات نظام از مخصمه بشتابد. بعیداست که او این سخنان پیرامون سودای بمب هسته ای را که می تواند پی آمدهای مهمی داشته باشد، به تنهائی و سرخود بزبان رانده باشد.
البته در یک نگاه و فرضیه کلی از دوحال خارج نیست: یا این که این سخنان موضع فردی و با انگیزه های شخصی صورت گرفته باشد (حتی بخطا باشد)، و یا آن را نقشه مند و احیانا توافق شده در بالاترین سطوح نظام بدانیم. بنظر می رسد که شق دوم بیشتر مقرون به حقیقت باشد. نکات زیر دلایل و توضیحاتی پیرامون فرضیه اخیر است:
علت ابراز چنین نظراتی در این لحظه و شرایط مشخص چه می تواند باشد؟:
الف- همانطور که می دانیم نه فقط قراراست برجام واردفازاجرائی بشود، بلکه قرار است بزودی گزارش آژانس از پیشینه و سوابق عملکرد هسته ای ایران پیرامون عملکرد و انحرافات محتم و این که چقدر واقعا صلح آمیز بوده یانه را دبیرکل آژانس به نشست حکام و از آن جا به سازمان ملل ارائه دهد. در اصل توافق برجام هم پس از تضمین گزارش ایران به آژانس صورت گرفت. ایران هم برخلاف سیاست تا کنونی اش گزارشات لازم و کاملی را به گفته مقامات آژآنس ارائه کرده است که بزودی جمع بندی اش اعلام خواهد شد. بنظر می رسد رژیم و دولت ایران که خود به خوبی می دانند که آژانس چه گزارشی در موردفعالیت های هسته ای گذشته اش ارائه خواهد کرد، خودپیشدستی کرده و خواسته اند توسط رفسنجانی، از قبل فضا را برای انتشارآن گزارش فراهم سازند. اگر غیر از ابن بود، انتشار چنین سخنانی در این لحظه های حساس که حاوی اعتراف نسبت به قصدساختن بمب هسته ای در گذشته است، فاقدعقلانیت بوده و به معنای خودزنی خواهد بود و از رفسنجانی هم بعید است که اسراری را که تاکنون در دل نگهداشته بود در این لحظات حساس بروزبدهد . از همین رو می توان تصورکرد که رفسنجانی نه خودسر بلکه با تصمیم و صلاحدید خامنه ای و دیگردست اندرکاران اصلی در شورای امنیت ملی، واردصحنه شده است که با یک تیر دو نشان بزنند، هم زهرگزارش احتمالی آژانس را بگیرند و هم مهم تر از آن بار اصلی آن را از دوش خامنه ای به عنوان رهبرنظام بردارند. در حقیقت رفسنجانی با چنین گفتگوئی و با تأکید بر نقش خود، عملا و به نوعی مسئولیت آن را به دوش گرفته است. البته همانطور که در گفتگوی رفسنجانی منعکس است و نیز با استناد به شواهد و قرائن دیگر، این انحراف نمی توانسته است تا سطح گسترده یعنی اقدام عملی برای تولیدبمب هسته ای و ایجاد شکاف هسته ای بوده باشد، اما احتمالا شامل برخی مقدمات و اقدامات اولیه در راستای آن بوده است. این در انطباق با سیاست کلی نظام مبنی بر دست یابی به ضرفیت و توان تولیدبمب هسته ای در پوشش یک برنامه و پروژه باصطلاح صلح آمیز بوده است، اما نظام هنوز تصمیم به تولیدسلاح هسته ای نگرفته بوده است. اما دست یابی به توان بالقوه هسته ای که بقول رفسنجانی در شرایط مورد نیاز و اضطرار بتواند از این طرف به آن طرف برود، نیز تاحدی مستلزم پیشروی در حوزه های ممنوعه مفادپیمان هسته ای و پنهان سازی بوده است. این فرضیه اول است. ب- نکته دیگر آن است که رفسنجانی فقط از سودای حاکمیت در گذشته برای داشتن بمب هسته ای سخن نگفته بلکه با کمال تعجب او از سودای داشتن بمب هسته ای رژیم ایران برای آینده و در صورتی که احساس خطر بکند نیز سخن رانده است! معنی این رویکرد آن است که او علیرغم امضاءبرجام و یا عضوآژآنس بودن دولت ایران، از مشروط بودن برنامه صلح آمیزهسته ای دفاع کرده است! بدیهی است که چنین سخنی که اگر جدی انگاشته شود با پی آمدهای بزرگی همراه خواهد بود. چرا که هیچ کس و هیچ دولتی نمی تواند به چنین حکومتی کوچکترین اعتمادی داشته باشد و چنین رژیمی تنها می تواند برای همیشه تحت نظارت فوق العاده قرار داشته باشد. ابرازچنین سخناانی با هیچ عقلانینی جور در نمی آید. فرض هائی را که در این باره می توان تصور نمود:
یا واقعا رژیم چنین قصدی را دارد و به سیم آخرزده است! که البته اگر هم واقعیت داشته باشد بیان آن دیوانگی است! چرا که بهترین هدیه را به مخالفان سرسخت و نیرومند برجام در سطح جهانی چون اسرائیل و جمهوری خواهان آمریکا و کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس و بطورکلی آنهائی که خواهان تشدیدفشار به ایران هستند را فراهم می سازد. چنین رژیمی اساسا چرا باید زیرتوافق برود.
ج- ممکن است که او برای رام کردن مخالفان نیرومند و سرسخت داخلی چون سپاه و یا اصول گرایان افراطی و دلواپسان این سخنان را بر زبان رانده باشد که باتوجه به سنگینی کفه پیامدهای جهانی آن بر کفه مصرف داخلی، معقول بنظر نمی رسد.
د- ممکن است منشأ این سخن ناشی از لغزش و خطای شخص رفسنجانی و مشخصا خطا در درک از رویکرددولت آمریکا باشد. برداشت او از سخنان اوباما تأییدی بر این فرضیه است: این درست است که ما اجازه‌ رفتن به طرف سلاح هسته‌ای را نداریم، ولی اگر شرایطی پیش بیاید و ضرورت پیدا کند و یا دشمنی پیدا کنیم که بخواهد از این سلاح استفاده کند، قدرت ما محفوظ استآقای اوباما به این قانع بود و همیشه هم می‌گفت که ما باید کاری کنیم که اگر ایران تصمیم گرفت، یک سال وقت داشته باشیم که جلویش را بگیریم. یعنی تا این قدر مسأله نزدیک است. چنان که ملاحظه می کنید تصوراو این است که گویا اوباما به این رویکردایران یعنی تولیدبمب هسته ای در شرایط خطر قانع شده است! نتیجه نادرستی که او از سخنان اوباما در دورکردن امکان گریزهسته ای ایران از دو یا سه ماه به مدت یکسال گرفته است، آن را حمل بر درستی و حقانیت رژیم برای عدول از مسیرصلح آمیز هسته ای در شرایط اضظرار و تمکین دولت آمریکا به آن دانسته است. اما این نتیچه گیری از سخنان اوباما و دولت آمریکا هم احمقانه و هم خطرناک است. چون که اولا وقتی اوباما از جلوگیری صحبت می کند در اصل از جنگ و بمباران و حمله سخن می گوید و نه برسمیت شناختن قصدایران و لاجرم صحه گذاشتن بر ظن دولت آمریکا و دیگران، چیزی فراتر از حماقت است. ثانیا فراموش می کند که ایران بطوررسمی و حقوقی همواره بر پای بندی خود به برنامه صلح آمیز هسته ای اصرار داشته و دارد و اگر نشان ندهد که در آینده پای بندبه آن خواهد بود کارش زار و با کرام الکاتبین خواهد بود، و نه آن که بدست خودظن دیگران را از هم اکنون در استانه گزارش آژانس و یا اجرائی شدن برجام تحریک کند. بی گمان وقتی از خطای فرضی رفسنجانی در ابراز این سخن صحبت می کنیم، این خطا صرفا ناظر به بیان علنی آن است، و گرنه ابراز آن چه خطا و چه عمدی و آگاهانه بوده باشد، تغییری در ماهیت و قصدرژیم از پروژه هسته ای باصطلاح صلح آمیز نمی دهد. البته رفسنجانی گاهی در گذشته هم چنین خطاهائی در مصاحبه هایش داشته است، اما مسلما ابعاد و اهمیت این مورد متفاوت بوده و بسی بیشتراست. از همین رو امکان باصطلاح تکذیب و اصلاح هم وجود دارد. هم چنین عدم درج و بازتاب گسترده این گفتگوی مهم حتی توسط رسانه های حامی و یا نزدیک به او، ممکن است، هم بدلیل غافلگیرشدن آن ها در برابرچنین رویکردی باشد که تا کنون موظف به انتشارخلاف آن بوده اند، و حالا با مشاهده رویکرددیگری غافلگیرشده و در حال سبک و سنگین کردن آن برای خروج از بلاتکلیفی هستند. و یا حتی می تواند بر طبق دستور از بالا باشد که نخواسته اند به آن دامن بزنند. چون که این گفتگو در اصل بیشتر مصرف خارجی دارد تا داخلی. در صورت صحت این فرضیه هدف عمده نجات خامنه ای از داشتن مسئولیت مستقیم نسبت به انحراف از اهداف صلح آمیزهسته ای و نیز کاستن از پژواک انتشارگزارش احتمالی آژانس بوده است.کمترین نتیجه این اعترافات رفسنجانی با هرانگیزه ای که صورت گرفته باشد، آن است که اولا سودای دست یابی به اقتدارهسته ای و "بمب اتمی اسلامی" به عنوان پشتوانه باصطلاح اقتداراسلامی رژیم در منطقه و جهان، هم چنان به حیات خویش ادامه می دهد و بخش جدانشدنی از سوداها و رؤیاهای حکومت اسلامی است، و ثانیا با عیان ترشدن این سودا، مردم ایران باید هم چنان تاوان سنگین داخلی و بین المللی این نوع بلندپروازی های میلیتاریستی رژیم را به پردازند. و ثالثا در این حوزه تفاوت مهمی بین"اصلاح طلبان و اعتدال گراها و اصول گرایان"وجود ندارد. چنان که در دوره خاتمی ادعای ورودایران به باصطلاح باشگاه هسته ای و یا فک تعلیق تأسیسات هسته ای در پایانه ریاست جمهوری وی صورت گرفت و رفسنجانی هم بخود می بالد که این اوست که پایه گذارپروژه هسته ای ایران، آن هم باسودای ساخت بمب هسته ای است.
*-اساس دکترین ما استفاده صلح‌آمیز هسته‌ای بود. گرچه هیچ‌وقت از ذهن ما بیرون نمی‌رفت که اگر روزی بنا باشد خطری ما را تهدید کند و ضرورتی باشد، امکان اینکه به طرف دیگر هم برویم، داشته باشیم. ولی برنامه‌ای نداشتیم که برویم و هیچ‌وقت نرفتیم. بی دلیل هیاهو شد. بعد از دولت من غربی‌ها یک دفعه دیدند که ما در بخش‌های مختلف جلو رفتیم. من آن‌ قدر علاقه‌مند بودم که وقتی روزهای آخر دولت من رسید با خط خودم که تایپ هم نکردم، 25 میلیون دلار را برای آب سنگین نوشتم که آن موقع در اراک نبود و بنا بود در الموت قزوین باشد. تا آن زمان پیشرفت کندی داشتیم، در دولت آقای خاتمی اعلام کردند که ما وارد باشگاه هسته‌ای شدیم. یعنی آن موقعی بود که اولین نمونه‌ی آزمایشگاهی را گرفته بودیم. به نظرم اینها هم بی‌دلیل هیاهو کردند. علتش این بود که منافقین قبلاً گزارش دروغی از نطنز که ما هنوز مشغول حفاری در سایت بودیم و بنا بود زیرزمین بسازیم، دادند و هیاهوی جهانی شروع شد. غربی‌ها بهانه کردند که به آژانس اعلام نشده و باید به سازمان بین‌المللی هسته‌ای‌می‌گفتیم، شروع به هیاهو کردند. از آن به بعد بود که آنها با بهانه عدم شفاف سازی در مسیر حرکت ما سنگ‌اندازی کرده‌اند.
کل گفتگوی رفسنجانی با سایت امیدهسته ای:

EINER VON UNS - Trailer

هنرِ زن بودن

هنرِ زن بودن

هنرِ زن بودن

یک:همین یکشنبه ای که گذشت، با دکتر ملکی رفتیم بهشت زهرا بر سر مزار ریحانه جباری. دختری که در نوزده سالگی به جرم قتل فردی به اسم “سربندی” زندانی می شود و سال گذشته بعد از تحمل شش هفت سال زندان اعدامش می کنند. من نمی خواهم پرونده ی بسته شده ی این دختر نازنین را، و پس و پشتِ حرفه ای سربندی را واگشایی کنم. ریحانه به دار آویخته شد اما به برکتِ جوهرِ جوانی اش، و به بزرگیِ بی گناهی اش، بساط بسیاری را بهم ریخت و خیمه گاه خیلی ها را فرو نشاند. یکشنبه در بهشت زهرا و در مراسم سالگرد اعدام ریحانه، پنج بانو نیک درخشیدند. یکی مادر بزرگ ریحانه بود که دست به گلوی دکل دزدان برده بود و رهایشان نمی کرد. دیگری مادر ریحانه بود که همچون خطیبی نیک سخن، با هر کلام آتشین و حماسی و پر صلابتش، دست ما را می گرفت و به هزار توی خردمندی می بُردمان.
خانم شهین مهین فر را با صدای گرم و نافذش می شناسیم. او سالها گوینده ی رادیو بود در برنامه هایی چون راه شب. پسرش ” امیرارشد تاجمیر” از کشته های روز عاشورای سال 88 است. وی بر سر مزار ریحانه گفت: من سالها در برنامه های رادیویی تلاش داشتم که مردم را بخواب ببرم. و حال آنکه باید بیدارشان می کردم. مادر ستار بهشتی و مادر سعید زینالی نیز مختصری سخن گفتند و هنر زن بودن را معنا بخشودند. که این دو، اگر سکوت می کردند، خون فرزندان بی گناه شان تباه شده بود حتماً. این دو بانو، با پیگیری ها و سخنانِ هماره و نفس گیرشان، راه نفس سپاه و اطلاعات و بیت رهبری و دستگاه قضایی را بند آورده اند. نیمه ی نخستِ فیلمی که تقدیمتان کرده ام، به این پنج بانو اختصاص دارد. گرچه دکتر ملکی و آقای غفاری – وکیل ریحانه – نیز سخن گفتند اما طعم سخنان این پنج بانو را سپاه و اطلاعات و بیت رهبری چشیده اند و بهتر از ما و شما به جنسِ نفوذ پذیری اش واقفند.
دو: بانوی بعدی، مادرِ امین انواری است که در میعادگاه “دِنا” تا توانست فریاد برآورد و دل ها را لرزاند و زن بودن را معنا کرد. شما به این هنر، هنرِ مادر بودن را نیز بیفزایید تا به وسعت و برکت و حیثیتِ این هنر نزدیک تر شوید. پنج شش سال پیش فیلمی ساختم در بندرعباس با نام ” سرزمین جنوبیِ من”. در آنجا، مادری که جلوی چشمش دخترش را ” می برند” تا برده باشند، خود را در آب دریا می میراند و پیش از آن این بر لب می آورد که: مادران یک بار به دنیا می آیند و هزار بار می میرند.
سه: فیلمی که از مراسم سالگرد اعدام ریحانه جباری و تجمع اعتراض آمیز مقابل دفتر لاستیک سازی دنا تقدیمتان کرده ام، شاید کمی طولانی به نظر بیاید اما داستان غمبار مادرانی است که هر یک فرزندی از کف داده اند. بهتر بگویم: هر کدام فرزندی دلبند را برای بیداری ما به مسلخ فرستاده اند. این فیلم را تماشا کنید و تا هرکجا که مقدورتان است در انتشارش نهضتِ بیدارگریِ مردم ایران را یاوری فرمایید.
محمد نوری زاد
پنجم آبان نود و چهار – تهران
کانال تلگرام: telegram.me/MohammadNoorizad
سایت نوری زاد: http://www.nurizad.info

بهروز سورن : « یکی از ما » روایتی از اعماق, بازسازی یک تراژدی انسانی


EINER VON UNS - ONE OF US
    فیلم « یکی از ما »  روایت داستانی واقعی است که در گذشته ای نزدیک اتفاق افتاده استتابستان سال 2009 درپی  دزدی از یک فروشگاه بزرگ مواد غذائی در محدوده شهر کرمس اتریش پسر نوجوان 14 ساله ای توسط پلیس کشته میشوداو از پشت سر و از فاصله ای نزدیک هدف گلوله قرار می گیرداین واقعه تراژیک  افکار عمومی مردم اتریش را بشدت  متاثر و گزارشات مربوط به آن در تیتر اول بسیاری از روزنامه ها و منابع خبری جای می گیردکشته شدن یک نوجوان غیر مسلح توسط پلیس در کشورهای غربی مکرر اتفاق افتاده است و شاید این مورد آخرین نیز نباشدبازسازی و نقد این واقعه موضوع فیلم نامه « یکی از ما» استکارگردانی فیلم با اشتفان ریشتر فیلمنامه نویس و کارگردان آلمانی متولد در شهر درسدن آلمان است که به علل شغلی در اتریش زندگی می کند. آرش ریاحی تهیه کننده این فیلم است.آرش ریاحی کارگردان و تهیه کننده پرکار ایرانی مقیم اتریش است که با فیلم های :
1999 ECLIPSA-NAM CE FACE - SOLL DIE WELT DOCH UNTERGEHEN
2004 DIE SOUVENIRS DES HERRN X
2006 EXILE FAMILY MOVIE
 2013NERVEN BRUCH ZUSAMMEN
2008 EIN AUGENBLICK FREIHEIT
2014 EVERYDAY REBELLION  - ( Riahi Brothers )
در جمع کارگردانان سرشناس بین المللی قرار گرفته است و تا کنون جوایز پرشماری از فستیوالهای بین‌المللی ی بنام را از آن خود کرده استآرش ریاحی بلحاظ عمومی بر روی موضوع و مضمون فیلم هایش تاکید خاصی دارداو رئالیستی منتقد استمنتقد مناسبات موجود و نظم  نئولیبراالی که در فیلم هایش توجهی خاص به نسل جوان دارداین ویژگی و مشخصه را در فیلم های بسیار زیبای:  برای یک لحظه ازادی « Ein Augenblick Freiheiُt   »  : هر روز شورش «EVERYDAY REBELLION » و سایر کارهای پیشین او نیز دیده ایم.
    بزرگترین دستمایه فیلم « یکی از ما » برای تبدیل شدن به فیلمی بزرگ سوژه و سناریویی است که عامدانه به فضایی محدود سوپرمارکت  اکتفا کرده استمیتوانست این سناریو به زمینه های اجتماعی مسبب این حادثه دست اندازی بیشتری کند و ریشه ها را بیشتر هدف قرار دهد و  زاویه نگاه تماشاچی را به عوامل و دلایل وجودی این ناهنجاری ها بیشتر باز کند اما تهیه کننده و کارگردان « یکی از ما » از همین مواد اولیه و این ماجرای منفرد به بهترین نحو سود جسته اند و با تعمیق لحظه هایی از فیلم و با بازی قوی هنرپیشه های جوان فیلم که بگفته برخی از آنان نخستین بار است که در یک فیلم بازی می کنند تماشاگر را بدنبال می کشند.
    
    فیلم « یکی از ما »  تلاش دارد تا ناهنجاری های اجتماعی را در مدت هشتاد و شش دقیقه به  تصویر بکشدسعی می کند تا بیکاریتنگدستی و فقر را در قلب اروپای متمدن و مرفه نشان دهد و در این زمینه و در زمانی که برای ارائه آن در اختیار دارد به نمایش تصاویری از ناتوانی خانواده در برآوردن خواست کودکگرایش به اعتیاد و مواد مخدرروزهای کسل کننده نوجوانان و جوانان در شهرهای کوچکتر با محیط های بسته و مصرفی و امکانات محدودبیکاری، بی آیندگی و روی آوری به مشروبات الکلی در سنین نوجوانی میپردازد. سوپر مارکت میدان اصلی نمایش است که آگاهانه انتخاب شده است. الگویی است از جامعه مصرفی و محل خرید و بازدید تقریبا روزانه تمامی اهالی و همچنین مکان ملاقات نوجوانان و جوانانی همانند قربانیان این تراژدی و دام مرگی برای این نوجوان! که بدون برنامه ریزی قبلی به محلی وارد می شود که گرانترین قلم کالاهای آن شاید بیست یا سی یورو بود و در پایان جسد بی جانش را در کف زمین می یابند. نمایش فیلم واکنش های متعددی داشته است و نقدهایی در همین رابطه منتشر شده است. آنطور که آرش ریاحی در مراسم افتتاحیه نمایش فیلم ابراز کرد, پس از وقوع حادثه و واکنش خشن و بی رحمانه قلم زن ( کرونن زایتونگ ) یکی از روزنامه های دست راستی و پرتیراژ اتریش بود که نوشت:
( آنکه برای دزدی بالغ است برای کشته شدن نیز بالغ است! )
     فیلمنامه که بر اساس واقعه ای حقیقی نوشته شده است علاوه بر به پرسش کشیدن مناسبات ناعادلانه سرمایه داری و بیکاری مزمن, در بازتاب و نمایش خشم و تنفر و نارضایتی جوانان نسبت به مناسبات موجود موفق استاین فیلم با وضوح تمام سیستم پلیسی و حفاظت از این مناسبات که پلیس شهری است را به چالش کشیده استپلیس هائی که علیرغم آموزش برای حفاظت از سیستم موجود با توسل به خشونت و سلاح از مناسبات در برابر شهروندان دفاع می کنند حال آنکه در تعاریف آمده است پلیس برای حفاظت از مردم است. مردمی که نوجوانان و کودکان نیز به آنها تعلق دارند. در حقیقت حق مسلم زندگی از یولیان چهارده ساله توسط پلیس سلب شده است و آنطور که کارگردان فیلم اشتفان ریشتر نظر دارد این واقعه را بعنوان نقض حقوق بشر در اتریش میبایستی پیش چشم مسئولین نگاه داشت. پلیس مزبور برای تبرئه خود صحنه سازی می کند، وانمود میکنند که در موقعیتی اضطراری و دفاع از خود بوده اند و اینگونه بازگویی می کنند که آن دو نوجوان با پیچ گوشتی و وسیله ای گلخانه ای قصد حمله به آنها را داشته اندکارشناسان دادگاه اما ماجرا را همانطور دیدند که اتفاق افتاده بود. ناگفته نماند که پلیس مزبور بطور کامل مورد حمایت پلیس و دستگاه قضائی اتریش قرار می گیرد و به هشت ماه زندان تعلیقی محکوم و چندی بعد ضمن ابقاء در شغل خود در منطقه ای دیگر به کار ادامه میدهد.
     اینکه بخشی از پلیس اتریش به نمایش این فیلم معترض باشد حتمی استاینکه معتقد باشند که نمایش این فیلم چهره حافظ امنیت و محبوبپلیس را خدشه دار میکندقطعی است اما نکته ظریف تر آنجاست که حتی در نظام پلیسی کشورهائی همانند اتریش نیز یکپارچگی نظری موجود نیستهمین نکته میتواند با نمایش عمومی این فیلم در سطحی گسترده شکاف نظری در سیستم حفاظت پلیسی از مناسبات موجود در اتریش را عریانتر نمایداگر چنین شود میتوان گفت که فیلم « یکی از ما » به مقصود رسیده است.
     نخستین نمایش این فیلم در فستیوال سن سباستیان اسپانیا بوده، این فیلم برای شرکت در فستیوال  ویناله در وین، فستیوال زوریخ در سوئیس و پنجاه وششمین فستیوال فیلم تسالونیکی در یونان نیز دعوت شده است. نمایش عمومی این فیلم در اتریش از تاریخ بیستم نوامبر آغاز خواهد شد.
آدرس اینترنتی:

لینک یک مصاحبه با اشتفان ریشتر

28.10.2015