فر از ممالک محروسه به فدرالیسم قومی / محمد امینی
دی ۲۴, ۱۳۹۲
این روزها، بهره گیری از عنوان «ممالک محروسه‌ی ایران»، چه از سوی آن دسته از هواداران ایران فدرال که با انگیزه‌ی پایان دادن به نابرابری‌ها در ایران از راهکار فدرالیستی و استان گردانی پشتیبانی می‌کنند، و چه از سوی کسانی که در سوداهای دیگری هستند و بهای چندانی به یگانگی و ماندگاری ایران نمی‌دهند، سخت روان گشته است
کسانی می گویند و می نویسند که این عنوان «ممالک محروسه ایران» که گاه و بیگاه از میانه ی دوران شاهان قاجار به کاربرده شده، همان است که در زبان انگلیسی« United Kingdom » و در فرانسه « Ruyaume – Uni » می خوانند؛ و از این کشف بی بدیل خویش نتیجه می گیرند که ایران دوره ی قاجار و پیش از آن، همان ایران «خشتـرِپاونی» یا ساتراپی (یونانی شده ی آن واژه) می بوده و این همان «فدرالیسم پادشاهی» است !
می دانیم که در فارسی دوران قاجار، برگردان « United Kingdom » واژه ی «ممالک مجتمعه» بوده است و نه «ممالک محروسه». از جمله در فصل اول « پیمان صلح پاریس » که در چهارم مارس ۱۸۵٧ میان ایران و بریتانیا بسته شد، آمده است که ،
« از طرف اعلیحضرت ملکه ممالک مجتمعه بریتانیای کبیر و ایرلند، شرافت مآب هنری ریچارد چارلز بارون کولی از اعاظم ممالک مجتمعه … و از طرف اعلیحضرت شاه ایران جناب جلالت مآب فرخ خان امین الملک …. عهد نامه مابین اعلیحضرت پادشاه ایران و اعلیحضرت ملکه ممالک مجتمعه بریتانیای کبیر … متفقاً منعقد داشتند».
پاره ای از «کارشناسان» این داوری های قوم گرایانه از این هم فراتر می روند و از جمله می گویند و می نویسند که ،
«قبل از انقلاب مشروطیت شکل حکومت در ایران، به نوعی، فدرالیزم سنتی بود؛ یعنی در دوره‌ی قاجار تا قبل از به قدرت رسیدن رضا شاه پهلوی در سال ۱۳۰۴، کشور ما ممالک محروسه ایران نامیده می شد. ممالک محروسه ایران یک فاکت تاریخی است که در همه کتب تاریخی و ادبیات آن دوره و اسناد تاریخی که در وزارت خارجه هست می‌بینیم. یعنی ایران از چند ایالت یا مملکت تشکیل می‌شده است مثل: مملکت عربستان، مملکت آذربایجان، مملکت کردستان، مملکت بلوچستان و خراسان و … مجموعه این ممالک، کشور ایران را به وجود می‌آوردند». [ ۱ ]
به راستی که سخنی بی پایه تر و سُست تر از این نمی توان در سودای بازگشت به دوران پرافتخار ایلی گذشته ی ایران به هم بافید. اینها یا نمی دانند و یا خویشتن را به نادانی می زنند ! واژه ی «محروسه» هرگز برای بیان ساختار فرمانروایی در ایران و یا به جای واژه ی « ایران » که پیشینه ای دیرینه و دیرپا دارد ، به کار گرفته نشده است. سرزمین محروسه یا نگهبانی شده، می تواند شهری، دیاری، ایالتی و کشوری باشد. در گذشته های دورتر، سرزمینی را که امیری، شاهی و جهانگشایی بر آن فرمانروایی می داشته، «مملکت محروسه» یا «ممالک محروسه» ی او می خوانده اند؛ یعنی سرزمین هایی که در «حراست» آن فرمانروا است .
شیراز در روزگار سعدی، محروسه ی ابوبکربن سعد زنگی بود . ظل السلطان، ولایات و شهرهای جنوب ایران را ممالک محروسه ی خویش می خواند. تنها از دوره صفوی به این سو است که با بازسازی کشور ایران، گاه و بیگاه ، از عنوان « ممالک محروسه ی ایران » در نوشته‌ها و فرمان‌ها بهره جسته اند که در این جُستار به آن خواهم پرداخت .
پیشینه ی تاریخی کاربرد عنوان «ممالک محروسه»
یکی از نوشته های کهن در اشاره به «ممالک محروسه»، کتاب «تاریخ عالم آرای یمینی»، نوشته ی فضل الله بن روزبهان خنجی است که رویدادهای دوران فرمانروایی سلطان یعقوب آق قویونلو، فرزند حسن پاشای ترکمن (اوزون حسن) را در بر دارد. در بیان گسترش سرزمین زیر فرمانروایی سلطان یعقوب چنین می نویسد:
«از کنار آب فرات و ثغور روم و شام تا ساحل بحر عمان و جزایر هند و از باب الابواب شروان تا قریب مدینه طیّبه که طول و عرض ممالک محروسه بود». [ ۲ ]
همین جا باید افزود که سندی از همان دوره ی پایانی فرمانروایی ترکمانان آق قویونلو بر بخش هایی از ایران به جای مانده که از «مُلک ایرانی» و «کشور ایران» یاد می کند و آن، نامه ی اغورلو احمد بیک، نوه ی اوزون حسن به سلطان احمد عثمانی است که پنج سال پیش از آغاز پادشاهی شاه اسماعیل صفوی نوشته شده است. [ ۳ ]
در نوشته های تاریخی، واژه ی« ممالک » که واژه ای عربی و جمع مملکت (مملکه) است، همیشه برای بیان آنچه اینک یک کشور و یا سرزمینی که داری فرمانروایی سیاسی یگانه ای باشد، به کار گرفته نشده است. هنگامی که محمد فارسی استخری در سده ی چهارم هجری کتاب مشهور خویش را به نام «مسالک ممالک» نوشت، «راه های سرزمین ها» مُرادش بود و نه راه های کشورها. ممالک بیست گانه ی یادشده در کتاب او نیز پیوندی با ساختار کشوری و فرمانروایی آن سرزمین ها ندارد. هم از این رو است که از ممالک «جزیره العرب و دریای پارس و اندلس و سیسیل و جنوب ایران و جبال و دیلم و خزر» و دیگر سرزمین ها به گونه ای یاد می کند که گواهی است بر این که مُراد او از ممالک، سرزمین های گسترده ای است که «دایره ی اسلام بر آن محیط است» و این سرزمین ها ، گاه از فرمانروایی یگانه ای برخورداربوده اند و گاه از فرمانروایی هایی چند گانه . در «المسالک والممالک» ابن خردادبه، جغرافی دان برجسته ی ایرانی سده ی سوم هجری نیز واژه ی« ممالک » برابر با سرزمین های «جبل» و پیرامون آن است.
بیهقی نیز بارها در تاریخ خویش از مملکت و ممالک یاد کرده که در آنجا نیز آشکار است که مراد او کشورها و یا مملکت های جدا از یکدیگر به مفهومی که اینک روان گشته نیست. او گاه آنچه را که اینک ما «ایالت» یا « استان» می خوانیم، «مملکت » می خواند. «ما امیرالمؤمنین را از عزیمت خویش آگاه کردیم و عهد (فرمان) خراسان و جمله مملکت پدر را بخواستیم»؛ و گاه از «بخش های یک ولایت» با واژه ی « ممالک » یاد می کند. از جمله در اشاره به هجوم ترکمانان به بخشی از خراسان می نویسد که «ترکمانان در حدود ممالک [خراسان] بپراکندند و شهر تون (فردوس امروز) غارت کردند».
عطا ملک جوینی که کار گسترده ی او در «تاریخ جهانگشای جوینی» یکی از معتبرترین اسناد تاریخی سده ی جانگداز هفتم هجری است، گاه «ممالک» را با «مملکت های بسیار»ی برابر دانسته و از جمله در «ذکر خروج چنگیزخان» می نویسد که «چنگیزخان را نام تمرجین بود تا وقتی که بر ممالک ربع مسکون به سابقه تقدیر و حکم کن فیکون مستولی گشت». [ ۴ ] گاه نیز «ممالک» را «بخش‌هایی از مملکت یک فرمانروا» برشمرده است. در بیان لشکر کشی جلال الدین خوارزمشاه به سوی بغداد می نویسد که خلیفه «امیرالمؤمنین الناصرالدین الله» به پیام جلال الدین بهایی نداد و ،
«قشتمور را با بیست هزار مرد از شجعان رجال و سروران ابطال نامزد کرد تا سلطان جلال الدین را از نواحی ممالک او برانند».[ ۵ ]
بسیاری از تاریخ نویسان کهن، واژه ی «مملکت» را با سرزمینی که یک خاندان فرمانروا برآن چیرگی می‌داشته اند ، برابر دانسته‌اند که همین را ما اینک کشوری می خوانیم که دولتی برآن فرمانروایی دارد. ناصرالدین منشی کرمانی در «نسائم الاسحار من لطائم الاخبار» که تاریخ وزیران و دستوران ایرانی از دوران چیرگی اعراب برایران تا دوره ی ایلخانان مغول است، واژگان مملکت و دولت را به همان برداشتی می نویسد که ما اینک به کار می بریم : «… مدبرّان مملکت سامانی و دستوران سلطنت محمودیان (غزنویان) و وزیران دولت سلجوقیان و ….». [ ۶ ] هم او هنگامی که از «قهرمانان مملکت نبوت» سخن می‌راند، مرادش مملکتی فراتر از سرزمین فرمانروایی یک دولت است. در باره ی دولت سامانی چنین می نویسد : «اول طایفه از ملوک اسلام که در ممالک ایران دم استقلال زدند ایشان بودند». [ ۷ ]
اما «مملکت» در نوشته های تاریخی تا دوره ی صفوی، آن بار تاریخی را که کشوری با مرزهای شناخته شده می دارد، نمی داشته است. هم از این رو است که در نوشته های تاریخی، گاه از «ممالک ایران » یاد می شود و گاه از «مملکت ایران » . «مملکت » اما واژه کشداری است که بیشتر با گسترش فرمانروایی امیری و شاهی، بازبینی می شود.
یکی از ارزنده ترین نوشته های بازمانده در این راستا، «جامع التواریخ» خواجه رشیدالدین فضل الله همدانی، وزیر، پزشک و تاریخ نگار بی‌همتای دوره ایلخانان مغول است. او در بهره‌جویی از مملکت و ممالک، از دستور زبان پیروی نمی‌کند. در باره ی چیرگی امیر ناصرالدین سَبُکتِگین، پایه گذار دولت غزنوی بر بُرج و باروی «قـُصدار» می نویسد که «این بقعه در جوار مملکت او بود» و پس از پیروزی بر قـُصدار، «آن بقعه در حوزه ممالک خویش آورد». اگرچه پس از این پیروزی با «چپیال که پادشاه هندوستان بود» در افتاد و «لشکرها … بین دو مملکت به هم رسیدند». [ ۸ ]
واژه ی « مملکت » در این جا و در بخش های دیگر این کتاب، برابر سرزمینی است که پادشاهی در آن دوره ی مورد گفتگو بر آن چیرگی می‌داشته (کشور) و «ممالک» هم نه جمع مملکت‌ها که بخش‌ها و یا ولایات یک مملکت‌اند. در باره ی مملکت رکن الدوله دیلمی می‌نویسد که «ممالک عراق و خوزستان و فارس و کرمان و دیگر مواضع در اهتمام و تدبیر دیوان او بود». [ ۹ ] و یا ملکشاه سلجوقی «تا حدود خطا (ختا) و ختن در هر شهری والی‌ای از بندگان خویش بگماشت … از آنجا به اصفهان آمد و چون بیشتر ممالک خود را مطالعه فرمود، هر جایی والی‌ای و مُقطـَعی بگماشت».[ ۱۰ ]
گاه و بیگاه نیز در یک کتاب،« مملکت » و« ممالک »، هم « سرزمین فرمانروایی پادشاهی » بوده و هم « بخشی کوچک از یک روستا ». در این گفت آورد که از «مهمان نامه ی بخارا» از سده ی دهم هجری است، مملکت برابر سرزمینی است که فرمانروایی برآن چیرگی دارد: «اتابک ابوبکر سعد بن زنگی که پادشاه مملکت فارس بود»؛ در گفت آوردی دیگر از همان کتاب، مملکت را دیاری می‌یابیم که کسی درآن زندگی می‌کند و یا در آن جا زمین و دارایی دارد:
«خراج را تخفیف باید کرد تا صاحب [مِلک] به مملکت و مِلک و وطن خود معاودت (بازگشت) نماید و بعد از معاودت او را استمالت باید داد تا در مِلک خود تصرف مالکانه کند و مملکت معمور شود».[ ۱۱ ]
آشکار است که آن «مملکت» و این «مملکت» ، همسنگ نیستند. برای آگاهی از برداشت هایی که از «مملکت»، «ممالک» و «ممالک محروسه» در دوره ی چهارسدساله ی پیش از مشروطه و دولت مدرن در ایران، نخست باید دریابیم که در دوره ی سی سد ساله ی پیش از آن، که با خونریزی های مغولان آغاز می شود و تا پیدایش دولت صفوی به درازا می کشد، نزدیک به یک سد دسته ی جداگانه از امیران و شاهان بر بخش‌هایی از ایران فرمانروایی کرده اند .
افزوده بر ده فرمانروایی پراکنده از هنگام شکست خوارزمشاهیان تا آمدن هلاکو و سپس ستیز میان ایلخانان مغول که هفده تن از ایشان در یک سد سال بر ایران فرمانروایی کردند، دسته‌های دیگری مانند آل جلایر، امرای چوپانی، آل مظفر، خاندان اینجو، سربداران، اتابکان سلغوری، ملوک شبانکاره، اتابکان لرستان، آل کرت، اتابکان یزد، قراختائیان کرمان و ده ها خاندان و شاهان محلی در این دوران با دیگر خاندان ها و در میان خویش در جنگ و ستیز می بودند. ازآن هنگام است که به کار گرفتن عنوان «ممالک ایران» در ادب ایران و نوشته های تاریخی دراشاره به «بخش »ها و سپس « ولایات ایران » و نیز بیان هر آن دیاری که در آن سرزمین پهناوری که جغرافی دانان و تاریخ نویسان آن دوران، ایران می‌خوانده اند، افزایش یافت. راستی هم این است که در بیشترین سال های این دوره ی سی سد ساله، کشور واحدی به نام ایران وجود نمی داشته و دولتی برهمه ی سرزمین هایی که ایرانش می خوانیم، فرمانروایی و چیرگی نمی داشته است .
ناروشن بودن مفهوم مملکت، ممالک و ولایات از نامه ی هشدارگونه ای که تیمور پس از چیرگی اش بر سرتاسر ایران و غارت هند، به پادشاه مصر نوشت و به تقسیم توران این سوی جیحون و ایران میان فرزندان چنگیز پرداخت، آشکار است :
چون «چنگیزخان را ممالک ایران و توران مسلم گشت، این ولایات را به دو فرزند خود مقسوم گردانید». [ ۱۲ ]
در نامه ای دیگر از سوی تیمور که هنوز بر همه ی ایران چیرگی نیافته بود به امیرنصرت الدین شاه یحیی، داماد و برادرزاده ی شاه شجاع، پادشاه هم دوره ی حافظ که تنها بر یزد و گاه ابرقو حکومت می کرده و گاه و بیگاه نیز بر عموی خویش می شوریده، تیمور وی را «شهریار دیار عجم» و «افتخار ممالک ایران» می خواند و به گستاخی و شورش در «اقطار و اکناف ممالک محروسه» اشاره می کند که شاید یکی از کهن ترین موارد نوشتاری در به کارگرفتن عنوان «ممالک محروسه» باشد. [ ۱۳ ]
افزودنی است که در کوتاه زمانی پس از این نامه، تیمور «ممالک محروسه» ی خویش را گسترش داد و از جمله در لشکرکشی دوم خویش به شیراز، امیریحیی یزدی یادشده را که قرار بود «افتخار ممالک ایران» باشد ، به همراه همه ی امیرزادگان آل مبارز در روستای مهیار شهرستان قمشه اصفهان کشت ! بازهم افزودنی است که نامه های تیمور به شاهان و فرمانروایان دیگر، چه در آن هنگام که در سمرقند بوده و چه پس از چیرگی اش بر سرتاسر ایران و بخش هایی از آسیای کوچک (صغیر)، همه به فارسی است.
از همه ی نوشته های دوره ی مغول، ایلخانی و تیموری آشکار است که حتی برخاستگان از بیابان‌های مغولستان و سرزمین های شرقی آسیای میانه، همه ی سرزمین گسترده ای را که میان استپ های آسیای میانه و قلمروی روم شرقی (سپس عثمانی) و میان دورود قرار می داشته، «ایران» می خوانده و باشندگان این سرزمین پهناور را ایرانیان به شمار می آورده اند. نویسنده ی کتاب «سیرت جلال الدین منکبرنی» (مینکبرنی یا خال بر بینی)، پادشاه خوارزمشاهی که یازده سال در برابر پیشرفت مغولان ایستادگی کرد، می نویسد که «در زمان گشتاسب پادشاه ایرانیان … [شهر] نسا، ثغر (مرز) مملکت [ایران] گردید و به تنهایی میان ترکان و ایرانیان حایل و مانعی شد». [ ۱۴ ]
قرایوسف قره قویونلو، پیش از رسیدن تیمور به آذربایجان در نامه ای به سلطان بایزید عثمانی می نویسد که «تیمور مقهور دمره الله و قهره، از توران به ایران گذشته و هلاکو وار دعوی ایلخانی کرده … و حالا متوجه آذربایجان است». بایزید به او پاسخ می دهد که «باید با حکام شیروان و گیلان و کردستان و لورستان بالجمله یکدل و یک جهت» شود و با تیمور درافتد. [ ۱۵ ]
حمدالله مستوفی قزوینی، تاریخ نگار و جغرافی دان برجسته ایرانی سده ی هشتم در «نزهه القلوب» با تیزبینی بی مانندی، مرزهای تاریخی آنچه را که تیمور، قرایوسف و سلطان عثمانی، «ایران» می خوانده اند، روشن می کند. نوشتارهای بازمانده از آن دوران گواهی بر این است که اگرچه از ایران سخن به میان بوده، این ایران در بیشینه ی آن دوره ی سی سد ساله، از دولت یگانه ای برخوردار نمی بوده و ممالک یا ایالاتی می بوده که امیران و شاهانی بر هر گوشه ی آن فرمانروایی می داشته‌اند.
تیمور در نامه ی هشدارگونه ی دیگری به شاه مازندران، درباره ی هجوم خونریزانه‌اش به ایران می‌نویسد،
« چون رایات همایون بصوب ممالک ایران نهضت نمود…»، «ملوک» و فروانروایان بسیاری، از جمله ملک عزالدین لـُر و شاه احمد و «دیگر ملوک کردستان و امرای شروان و شکی و ملک بقراط والی تفلیس» در برابر او ایستادند و او یکایک ایشان را شکست داد. در همان نامه می افزاید که پس از شکست دادن «بقراط والی تفلیس که مدت مدید سلطنت و حکومت دیار تفلیس و ابخاز و ممالک گرجستان به استقلال و مکنت هرچه تمام تر کرده بود»، از آنجا که پذیرای اسلام شد، «بر سیر ممالک و ولایت خودش فرستاده شد». [ ۱۶ ]
ناگفته پیداست که «ممالک» و« ولایات» در این جا به یک معنی به کار رفته است ؛ و باز پیداست که تیمور و سرکردگان سپاه و دیوانیان او، مملکتی را به نام« ایران» می‌شناخته‌اند .
حافظ ابرو که در جوانی در خدمت امیر تیمور بوده، در «زبده التواریخ» که بی گمان از برجسته‌ترین نوشته‌های تاریخی ایران است، از واژگان «مملکت » و «ممالک » با چنان گشاده دستی بهره می‌جوید که هر آینه خواننده با تاریخ ایران آشنا نباشد، بر این گمان خواهد شد که هر بخشی از ایران در دوران چیرگی خونریزانه ی تیمور، پادشاهی جداگانه‌ای می‌داشته و یا پاره‌ای از ایالات و ولایات، مملکت خوانده می‌شده‌اند و پاره‌ای دیگر ممالک؛ و یا شاید بر پایه ی داوری بازنویسان امروزین تاریخ، تیمور «مستبدی منور» و هوادار فدرالیسم می‌بوده است !
در «زبده التواریخ» از جمله می خوانیم که ،
«امور سلطنت خراسان به فرّ دولت و یُمن حضرت سلطنت … استقامتی هرچه تمام تر داشت و ممالک فارس امیرزاده عادل پیر محمد بن عمر شیخ بهادر و مملکت کرمان امیر ایدکو برلاس ضبط نموده اما ممالک عراقین …به امیر و امیرزاده سعید شهید امیرانشاه بهادر گورکان … امیرزاده مذکور متوجه سلطنت آن مملکت شد». [ ۱۷ ]
افزودنی است که در نوشته های تاریخی ایران تا پیش از دوره ی صفوی، مراد از« سلطنت بر یک ایالت »، «همان ولایت و فرمانروایی » است. حسن بیک روملو در «احسن التواریخ» بارها چنین می نویسد. در این زمینه می‌توان به نامه ی اوزون حسن آق قویونلو به یادگار محمد گورکانی اشاره کرد که می‌نویسد ،
«جناب امیر اعظم اعقل، کمال الدین حسین خوارزمی … درباب سلطنت و ایالت خراسان استدعا نموده …». [ ۱۸ ]
همین کافی است که بیافزاییم که فرمانروایان دوره ی آغازین مغول و نیز تیمور ، هیچ امیر و فرمانروای محلی را به کمترین نافرمانی نمی‌بخشیده‌اند و مفهوم «ممالک» برای ایشان، کشورها و یا فرمانروایی های «مستقل» نمی بوده است و این «ممالک» ، رفته رفته ، و با فروکش توانایی ایلخانان و سپس جانشینان تیمور از «استقلال» بیشتری برخوردار می‌شده‌اند. درهمان «زبده التواریخ» می‌خوانیم که تیمور از سرپیچی تبریزیان چنان برافروخته شد که شتابان «هر دو روز کوچ می‌کرد (تنها یک بار در هر دو روز می‌ایستاد) و چون به [تبریز] رسید ، کسانی را که آن صورت از ایشان نقل کرده بودند، جمله را به یاساق رسانید و بسیاری از بیگناهان نیز بدان واسطه سعادت (!) شهادت یافتند چون بیشتر میل خاطرش به خون ریختن بود». [ ۱۹ ]
هم او در اشاره به هندوستان می نویسد که ،
«نوروز گورکان که داماد پادشاه ترمشیرین بود و سال ها در ممالک هند از سلطان محمد جونه اکرامات و انعامات یافته …» [ ۲۰ ] و یا «در ممالک آذربایجان هر که را وجودی بود از قضات و اکابر و کدخدایان و اهل بازار حکم کرد که خانه ها را به ربع رشیدی آورند». [ ۲۱ ]
گاه نیز سرزمین های پیرامون یک شهر بزرگ را ممالک می‌خوانده‌اند :
«ملک معزّالدّین حسین بار دیگر در حکومت هرات و توابع تمکنّی یافت، روی به ضبط و نسق کار مملکت و تدبّر حکومت آورد و به ضبط ممالک و حفظ مسالک و اعانات اولیاء و اهانت اعداء اشتغال نمود». [ ۲۲ ]
از شوربختی های روزگار ما، یکی هم این است که نورسیدگان ایرانی پان ترکیسم که به یکباره ملت ساختگی ستمگر فارس را از لابلای اندیشه‌های دشمنی افروزانه ی خویش ساخته و با چهره‌ای حق به جانب، از حقوق از دست رفته ی تاریخی ترکان در ایران سخن می‌گویند، به این نمی پردازند که در دوره ی سی سد ساله ی میان ایلغار مغول تا دوره ی صفوی، سرتاسر ایران و سرزمین های پیرامونش، گرفتار ستیز خونریزانه ی دسته های مغول، تاتار، اوزبک و ترک بر سر «مملکت محروسه» ی خویش با یکدیگر بوده و تنها نشانی که از ایرانیان فارسی زبان به چشم می خورد، در میان دیوانسالاران، منشیان، مستوفیان، نویسندگان و سرایندگانی است که در پیرامون فرمانروایی می زیسته اند. اشاره به نمونه ای در این زمینه کافی است. پس از مرگ تیمور، شاهزادگان تیموری به ستیز با یکدیگر برخاستند . میرزا اسکندر، نوه ی تیمور که حکومت همدان را در دست داشت، حاکم یزد شد و به یاری برادرش ، میرزا رستم گرمسیر فارس را غارت کرد. شاهرخ ، فرزند تیمور بر خراسان چیرگی یافت و با برادرزاده اش، ابابکرمیرانشاه ستیزی خونریزانه و دیرپایی را آغاز کرد. دست کم هفت تن دیگر از بستگان تیمور در گوشه کنار سرزمین او پرچم استقلال برافراشتند. میرزا اسکندر یادشده در نامه ای به گروهی از مرزداران ایران برای برانگیختن ایشان بر عمویش شاهرخ می نویسد :
«قرایوسف (فرزند قرا محمد قراقویونلوی ترکمان و کشنده ی میرانشاه، فرزند تیمور) که خود را به وجود تراکمه (ترکمانان) استظهاری تصور کرده بود، یک حمله ما را پای نیاورد …. و تا آن زمان که حضرت شاهرخی با ما طریق ایلی و خویشی و دستی مرعی می‌داشت، ما نیز رعایت جانب ایشان می کردیم . اکنون با لشکر گران متوجه مازندران گشته‌اند، ما نیز اصفهان را معسکر همایون ساخته» ایم. [ ۲۳ ]
به گفته ی دیگر، ایشان مازندران را غارت می کنند و ما به تلافی دمار از روزگار اصفهانی ها در می‌آوریم ؛ از جمله رفتار های خویشی و ایلی هم یکی این است که در پایان این دوران چیرگی و ستیز مغولان و تاتاران، پس از دستیابی اوزون حسن ، نوه ی قره عثمان آق قویونلو بر سرتاسر ایران، پسرش اغورلو محمد در شیراز بر پدر شورید و به پادشاه عثمانی پناه برد. اوزون حسن با پراکندن دروغین خبر مرگ خویش، فرزندش را به ایران کشانید و به دست خود سر او را برید ! این چنین است مفهوم «ممالک» در ایران آن دوران .
«ممالک محروسه» پس از دوره ی صفوی
اوزون حسن آق قویونلو و جانشینان سنی مذهبش، پایه گذاران وحدت ملی ایران بودند و دولت صفوی شیعی مذهب ادامه ی کار ایشان بود. هم از این رو است که در نامه‌های پادشاهان عثمانی به ایشان، از اوزون حسن و جانشینانش با عناوینی مانند «شاهنشاه ایران خدیو عجم»، «ملک الملوک الایرانیه» و «سلطان سلاطین ایرانیه» یاد می شود. با این حال، با چیرگی دولت صفوی دوره تازه ای در تاریخ ایران آغاز شد که بنای کشوری با دولتی واحد، مرزهای مشخص و پیمان های بین المللی در کانون آن بود .
از این زمان سنگ بنای کشوری با دولتی یگانه، بار دیگر در ایران نهاده شد و این بار با فرایند پیدایش دولت – ملت ها در اروپا همزمان گردید. در آن هنگام که اروپاییان پس از سی سال جنگ و خونریزی، سرانجام در «مونستر» و «اوسنابروک» گردآمدند و بر پیمان تاریخی « وستـفالیا » دستینه نهادند، درایران، پیمان های شناسایی چیرگی ایران بر شمال خلیج فارس و مرزهای ایران و عثمانی بسته می شد و ساختارهای اداری و مالیاتی سروسامانی تازه می یافت. از آن هنگام بدین سو است که عبارت «ممالک محروسه ی ایران»، رفته رفته جایگزین ممالک محروسه فلان امیر و پادشاه گردید.
اگر در آغاز دوره ی صفوی، شاه اسماعیل در نامه ای به سلطان حسین میرزا بایقرا با اشاره به «استخلاص ممالک فارس» و در «فتح نامه» ی چیرگی اش بر شیبک خان اوزبک، برداشت منشیان دولت خویش را از واژه ی «ممالک» بر ما روشن می کند [ ۲۴ ] ، در پایان دوره ی صفوی، «تذکره الملوک» جای گفتگو باقی نمی گذارد که مراد از واژه ی ممالک در «ممالک محروسه» یعنی ممالک، ایالت ها و یا ولایات زیر فرمانروایی شاه صفوی است و تنها او پادشاه ممالک یا ایالات و ولایات ایران است. در «تذکره الملوک »می خوانیم که :
«عالیجاه وزیر اعظم دیوان اعلی و اعتمادالدوله ایران، عمده ترین ارکان دولت و قاطبه امرای درگاه معلی و سرحدّات ولایات ممالک محروسه؛ و داد و ستد کل مالیات دیوانی و وجوهات انفادی خزانه عامره و غیره بیوتات از کل ممالک ایران و دارالسلطنه اصفهان بدون تعلیقه و امر عالیجاه معظم الیه داد و ستد نمی‌شود .
«باید دانست که امرای ایران بر دو نوع می باشند : نوع اول، امرای غی دولتخانه که ایشان را امرای سرحد می نامند و این نوع بر چهار قسم است : اول ولات (والیان)؛ دوم بیگلربیگان؛ سوم خوانین؛ چهارم سلاطین. اما ولات (که پادشاه صفوی آنها را برمی گزیده) در مرتبه منصب و اعتبار زیاده از بیگلربیگان (که هم چنین برگزیده ی دربار شاه) می باشند و رتبه بیگلربیگان زیاده بر خوانین …. سلطان های هر سرحدی تابع خوانین همان سرحد می باشند …. و والی در ممالک ایران چهار است… نوع دوم در ذکر امرا در دولت خانه مبارکه که همگی در درگاه جهان پناه شاهی حاضر و هر یک به منصب مختصی سرافراز می باشند». [ ۲۵ ]
استاد مینورسکی، در حواشی بی‌مانندی که بر «تذکره الملوک » نوشته است ، چنین می‌افزاید :
«در تذکره الملوک، مملکت به معنی کلی و مترادف قلمرو به کار رفته است ولی معمولاً دارای معانی خاصی است. مخصوصاً هنگامی که به صورت جمع مانند «ممالک محروسه» استعمال شود. تذکره الملوک در صفحه ۵ یکبار از «ولایات ممالک محروسه» سخن به میان می آورد و معلوم می دارد که ممالک دارای مفهومی به غیر از مفهوم یک قطعه زمین معین است که به آن نام ولایت اطلاق می شود. به طور کلی، ممالک، ایالات حکومتی یا استان های کشورهستند که از طریق دیوان ممالک اداره می شوند». [ ۲۶ ]
هم ازاین رو است که شاه عباس، در کناره مادّه ی هفتم پیمان نامه ای که به گسترش بازرگانی هلندی ها در ایران انجامید، درباره ی بازپرداخت زیان دزدی از دارایی‌های بازرگانان هلندی در ایران می افزاید که ،
«حکام ایالات و راهداران مناطقی که در آن سرقت انجام گرفته، موظف به اجرای مفاد این مادّه هستند». [ ۲۷ ]
در« احسن التواریخ » حسن روملو، « تاریخ عالم آرای عباسی» اسکندر بیک منشی شاه عباس که تاریخ صفویان را از آغاز تا روزگار شاه صفی، جانشین شاه عباس در بردارد، «خلاصه السیر» محمد معصوم بن خواجگی اصفهانی که روزگار شاه صفی را بازگو می‌کند و دیگر کتاب هایی که از آن روزگار به یادگار مانده، نشانی از آن ساختار از هم گسسته ی «ممالکی» با گونه‌ای استقلال سیاسی و اقتصادی در زیر چتر ساختگی آن «ممالک محروسه» ای که اینک گروهی از بازنویسان تاریخ ایران، آن را نمونه «فدرالیسم» کهن در ایران می‌خوانند، نمی یابیم . مراد از «ممالک » هم همان است که «تذکره الملوک » گفته و مینورسکی به درستی دریافته است .
در «خلاصه السیر » امّا، نام و نشانی از «ممالک محروسه» نیست. همه جا سخن بر سر کشوری است به نام ایران و ایران زمین با ولایات بسیار . در گزارش مرگ میرمحمدباقر استرآبادی (میرداماد)، فیلسوف و استاد ملا صدرا می نویسد که «بنابر اجماع، ردای اجتهاد ایران زمین را بر دوش منقبت او انداختند». می‌نویسد که پس از سرکوبی گروهی که بر شاه شوریده بودند، «… ساحت ایران در سایه عاطفت برگزیده یزدان آرام گرفت» و در اشاره به کشته شدن خسروپاشا و حافظ احمد پاشا به دست حاکم ایروان، شادمانانه می افزاید که «پاشایان … مکرر با جنود نامحدود به ولایت ایران (یعنی ایروان) آمده و دستبردها کرده بودند» و هشدار می دهد که «با پادشاه قزلباش معرضه نمودن، آب در غربال پیمودن است» [ ۲۸ ]
راستی این است که یکی از دست آوردهای گرانبهای گروهی از شاهان صفوی و سپس نادرشاه افشار و کریم خان زند، در دوری جستن نسبی ایشان از فرمانروایی‌های ایلی و محلی و کوشش در ساختن یک فرمانروایی سراسری و هماهنگ کردن ساختارهای دیوانی، مالیاتی و حتی بهای کالاها در سرتاسر کشور است. تاریخ ایران نشان می‌دهد که دوران‌های شکوفایی اقتصادی ایران پیش از مدرنیته، با گسترش امنیت و افزایش توانایی های دولت و دیوان سراسری پیوند می‌داشته و نه با افزایش ستیز میان دسته‌های ایلی و قومی و امیران محلی . در دوره ی شاه عباس که دوره ی زرین اقتصادی و سیاسی ایران پس از مغول و پیش از مدرنیته است، بیشتر مرزهای مقدس اشرافیت ایلی و فرمانروایی‌های ایالتی و ولایتی به سود تواناساختن دیوان و دولت سراسری درهم شکسته شدند . و همین جا باید افزود که چنین راهکاری، از راه اندرز و گفتگو نمی‌بوده و با سرکوب هرگونه سرپیچی از فرمانروایی مرکزی و گاه کوچاندن دسته‌های ایلی از یک سوی سرزمین ایران به آن سوی همراه بوده است.
«عالم آرای نادری » در اشاره به کوچاندن گروهی از افشاران از «ممالک» آذربایجان به خراسان می‌نویسد که شاه عباس صفوی «پس از تسلط بر ممالک آذربایجان، از نواحی ارومی به قدر چهارهزار و پانصد خانوار از جماعت افشار کوچانید که در نواحی ابیورد و دره جز (درگز) سکنی نمودند». پس از پرداختن به کوچ کردان و بیات و قاجار به خراسان بزرگ، می افزاید که در آن دیار هم افزونی «جمعیت و ازدحام زیادی از ایلات و احشام» به جایی رسید که «دیگر مخالفان را به هیچ وجه دست تصرف و مجال تسلط در آن ممالک [خراسان] میسر نشد». [ ۲۹ ]
واکنش آغازین نخبگان و سران ایران در برابر پیروزی سرداران افغان غلجایی بر پایتخت ایران و ماندگاری این برداشت نادرست در حافظه ی تاریخی ایرانیان که «افغان ها ایران را اشغال کردند»، نه از این رو است که گویا افغان‌های غلجایی «بیگانه» تر از سلجوقیان ترکمان تباری می‌بوده اند که در کوتاه زمانی« ایرانی» شدند. آن گروه افغان، هم در پهنه ی فرمانروایی دولت ایران می‌زیستند و خراجگزار صفویان به شمار می‌آمدند و هم زبانشان با زبان مردم پایتخت ایران خویشاوندی نزدیک می‌داشت. واکنش از این رو بود که پس از دویست و اندی سال فرمانروایی صفوی و احساس پیدایش یک کشور واحد با مرزهای نسبتاً شناخته شده، اهالی ایران و یا دست کم توانمندان و نخبگان جامعه، خواهان بازگشت به دوره ی پراکندگی پیش از صفویه نمی بودند. هم از این رو است که کوشش‌ها و خیزش‌های آغازین در برابر چیرگی نیروی افغان، از جمله از سوی نادرقلی افشار و نادرشاه آتی، برای بازگرداندن پادشاهی صفوی و بیرون راندن «خارجیان» بود که به راستی خارجی نمی‌بودند. همه ی اسناد و نوشته هایی که از آن دوران برجای مانده، گواهی است که این کوشش برای بازگرداندن فرمانروایی سراسری می بوده است.
یکی از برجسته ترین این یادمانده ها، «تاریخ جهانگشای نادری»، نوشته ی میرزا محمد مهدی خان استرآبادی، منشی و وزیر نادرشاه است. آنچه که میرزا مهدی خان بر کاغذ می نگارد، سیمای جامعه‌ای است که در گذر میان ساختار ایلی و ولایتی بازمانده از گذشته و ساختارهای تازه اداری و فرمانروایی دست و پا می زند. او از یک سو نادر را پرچمدار یگانگی ایران و «شهنشه دوران، تاج بخش ملوک ممالک هند و توران» می‌خواند و از دیگرسو فراموش نمی کند که او «قهرمان سلسله ترکمانیه» و «نادر پادشاه افشاراست که مس قدر زمره ایلات از تأثیر اکسیر تربیت و کیمیاگری آفتاب مکرمتش طلای دست افشار است». [ ۳۰ ]
او آشکارا و خوش بینانه ، پادشاهی نادر را بر ممالک محروسه ی ایران، پایان «رسم ملوک الطوایف … و فتنه و آشوب» می داند و هم از این رو همه ی سرکشان و داعیان فرمانروایی در «ممالک و ایالات» را که نادر با سرکوبی ایشان پادشاهی خویش را هموار کرده، یک یک نام می برد «تا بر عالمیان منکشف شود که ایران چگونه ایران و ممالک چه قسم ویران بوده که آن حضرت به معماری عزم متین آن ویرانی را درست کردند».[ ۳۱ ]
ناگفته پیداست که این «ممالک محروسه» ای که میرزا محمدمهدی استرآبادی، محمد کاظم مروی وزیر مرو و نویسنده ی «عالم آرای نادری» و محمد شفیع تهرانی، نویسنده ی «تاریخ نادرشاهی» به آن می پردازند، ایرانی نیست که از فرمانروایی های قومی جداگانه ساخته شده باشد. مراد ایشان ساختار ایالتی و ولایتی ایران است که پیشینه‌ای دیرپا می داشته است. کمتر سندی به روشنی آنچه که استرآبادی در باره ی نشست کدخدایان و بزرگان ایران در دشت مغان نوشته، سیمای فرمانروایی و مراد از «ممالک محروسه» را بیان می‌کند :
«در این اوان که به قوت سرپنجه تأیید الهی و نیروی بازوی این خدیو … کلید فتح تمامی ممالک (سرزمین ها) از دست رفته به دست آمده [و] به زور اقبال همایون فال، ایرانیان از زیر بار این ننگ» درآمده‌اند، پس «مقرر گشته فرامین مطاعه به ممالک محروسه عزّ صدور یافت که حکـّام، و رؤسا و قضات و علما و اشراف و اعیان هر ولایت در پانزدهم جدی (دی ماه) در صحرای مغان در پایه سریر فلک مسیر بقور یلتای حاضر شوند». [ ۳۲ ]
این فرمان جای پرسشی به جای نمی گذارد که مراد از «ممالک» دست کم در آن روزگار، همان «ولایت های ایران» بوده است. برداشت تاریخی نویسنده ی «تاریخ نادرشاهی» از این هم روشن تر است. محمد شفیع تهرانی می‌نویسد که نادر پس از شکست لشکریان عثمانی که به «خرابی متعلقه ایران زمین» پرداخته بودند، بر دشت مغان آمد و ،
«سپهسالار عالی وقار نخست احکام .. جهت اجتماع سرداران و رئیسان ایران زمین که عبارت از کنار دربای جیحون تا ساحل بحر فرات است ارسال داشته … چنانچه در عرض مختصر مدتی، تمامی سرداران فارس و عراق عجم و خراسان و گیلانات و شروانات و مازندران در بلده چول مغان … مجتمع گردیدند».۳۳
این کار نادرهم در این راستا که مشروعیت شاهی خویش را نه از راه پشتیبانی بیگلرباشی ها و سران ایلات، که از نخبگان و بزرگان همه ی طبقات فرادست سرتاسر ایران می خواهد و در سخنرانی خویش می‌گوید که «هرگاه اهالی ایران به سلطنت ما راغب و آسایش خود را طالب باشند» [ ۳۴ ] ، کاری شگرف و فرا ایلی است.
از این هنگام است که به کاربردن «اهالی ایران» و «مردم ایران» که گواهی از باشندگی مردمی در یک کشور و پیدایش جوانه‌های ملـّت به مفهوم مدرن است، گسترش یافت. «مردم ایران» و نه ترکمن، بیات و اهل فارس و باشنده خراسان ! در «تاریخ نادرشاهی» یاد شده، آمده که «… از این نوع اتـفاقات سرمایه افتخار مردم ایران گشته…» [ ۳۵ ] است .
چند سال پس از گردهم آیی دشت مغان و در روزگار جنگ و ستیز میان بازماندگان کریم خان، میرزامحمدخان کلانتر فارس در یادداشت‌های روزانه اش نوشت :
«خاک بر سر اهالی ایران که قحط الرجال شده، خاک بر سر مردم ایران باد، ای کاش مثل اروس (روس ها) زنی به هم می رسید (مراد کاترین است) و صاحب کار بود». [ ۳۶ ]
رستم التواریخ نیز شناخت روشن‌تری از «محروسه» در این دوران به ما می دهد :
«برالولالباب پوشیده مباد که نواب مالک الرقاب کریم خان … وکیل الدوله، عُمّال بلاد محروسه قلمرو ایران را احضار فرمود و دفترهای شاه طهماسب ثانی را که نادرشاه در عهد ملازمت خود به آن والاجاه موافق ممیزی و مهندسی مرتب در کمال راستی و درستی نموده بود … آوردند و در حضورش برممالک ایران موافق همین نرخ اجناس مذکوره جمع بستند و از ایشان التزام نامچه گرفت که اگر بی سبب نرخ مأکولات را زیاد نمایند، موافق حساب بر مالیات ایشان بیافزاید و ایشان را جریمه و سیاست نماید». [ ۳۷ ]
« ممالک محروسه » در روزگار قاجاران
دوره ی پادشاهی قاجار نیز اگرچه با انحطاط روزافزون سیاسی و اقتصادی ایران همراه است، هیچ گاه به پیدایش حکومت‌های محلی ماندگار و توانایی که برآمده از خیزش یک گروه قومی و یا تیره‌ای از آنها در برابر دولت قاجار باشد، نمی انجامد. ناتوانی روزافزون دولت قاجار نیز نه به سود افزایش نیروی «ممالک» یا « ایالات » که حاکمان آنها نیز از قاجاران بودند، که با افزایش نفوذ دولت های خارجی در ایران همراه شد و در پهنه ی سیاست ایران نیز روحانیا نی را که نادرشاه و کریم خان به دخالت های ایشان در دیوان و سیاست پایان داده بودند، توانا و گستاخ کرد.
نخستین پیمان میان ایران و انگلستان در دوره ی قاجار، در زمان پادشاهی فتحعلی شاه در دی ماه ۱۱٧٩ خورشیدی (۱٨٠٠م) به خامه ی حاجی ابراهیم خان کلانتر شیرازی* و به دستینه ی او از سوی ایران، و جان ملکولم از سوی بریتانیا بسته شد. این پیمان نخستین سند رسمی است که بیش از یکسد سال پیش از فرمان مشروطه، از «ملت ایران » یاد می کند.
دربخشی از این پیمان چنین آمده است :
«این معاهده که بین دو مملکت معظم است وسیله و روابط محکمی خواهد بود که نسلاً بعد نسل آنها را به هم مربوط نماید و هر دو دولت همیشه تا دنیا باقی است بر طبق قرارداد زیر عمل خواهند کرد … ماده اول – تا خورشید جهان افروز بر ممالک دولتی معظمتین پرتوافکن است و عالم را منور می گرداند، این اتحاد و یگانگی هم بین دولتین در صفحه روزگار باقی خواهد ماند و ریشه شرم آور دشمنی و نفاق برای همیشه قطع خواهد گردید و جای آن را ترتیباتی خواهد گرفت که اسباب کمک و مساعدت بین دو ملت باشد».
یک پیمان بازرگانی هم در همان تاریخ به دستینه رسید که از جمله آمده است که ،
«تجار دولتین معتطمین هر دو مملکت در کمال امنیت و اطمینان ایاب و ذهاب خواهند نمود». [۳۸ ]
پیمانی که شش سال پس از آن در اردوی فین کنشتاین پروس، در برابر ناپلئون میان ایران و فرانسه بسته شد، به همین گونه که در بالا رفت ، از دولت و مملکت ایران یاد می کند. شوربختانه که در آن دوران، گردآوری اسناد و بایگانی کردن آنها ارجی نمی‌داشته است. ناصرالدین شاه نسخه ی اصلی «پیمان ترکمانچای » را که به خامه ی قائم مقام بوده به پسرش ظل السلطان که ده یازده سالی بیش نمی‌داشته ، داده و گفته است که «سوادش را بردار و خودش را به دقت ملاحظه کن» !
پس جای شگفتی نیست که متن فارسی « پیمان فین کنشتاین » که ده‌ها سال پیش از آن تمرین خوشنویسی آقازاده ناصرالدین شاه، بسته شده و در پاره‌ای از کتاب‌ها آمده است ، با متن فرانسه و برگردان آن به فارسی که آن رونوشت هم در نوشته‌های تاریخی باز به نام متن همان پیمان آمده، همخوان نباشد !
هردو رونوشت امّا، آنچه را که مراد من در این نوشته است در بر دارند. در ماده ی دوم و سوم رونوشت نخست، آمده است که «اعلیحضرت امپراتور فرانسویان و پادشاه ایتالیا، استقلال ممالک حاضره اعلیحضرت پادشاه ایران را ضمانت می نماید …. [و] گرجستان را حقاً متعلق به اعلیحضرت پادشاه ایران می داند».
ناگفته پیداست که مراد از «ممالک حاضره» همان ولایات کشور ایران و از جمله شهرهایی از قفقاز است که روسیه در پی چیرگی بر آنها بوده و در متن فرانسه نیز چنین آمده است. در متن دیگری که آن نیز از همان دوران به جای مانده و با متن فرانسه ی قرارداد نزدیکی بیشتری دارد، همان دو اصل چنین آمده است :
«ماده دویم- آن که، جناب امپراطور اعظم به مقتضای مراسم دوستی و موافقت با دولت علیه ایران متعهد و کفیل گردیده که من بعد أحدی رخنه در خاک ایران ننماید و چنانچه أحدی خواسته باشد که بعد از این دخل در خاک ممالک ایران نماید، جناب امپراطور اعظم با پادشاه سپهر تختگاه ایران کمال موافقت به عمل آورده، به دفع دشمن پرداخته، حراست ممالک مزبوره را نمایند و به هیچ وجه خودداری نکنند. ماده سوٌم- آن که، جناب امپراطور اعظم ادای شهادت نمود که مملکت گرجستان ملک حلال موروثی اعلیحضرت پادشاه ایران می‌باشد و حقیقت مطلب بر جناب امپراطور مشخص و معلوم است». [ ۳۹ ]
جای گفتگو نیست که در میان میرزایان و شاهزادگان بی‌تدبیر و کم دانش دربار قاجار که بیشترشان آگاهی از دیپلماسی و زبان پیمان‌های بین المللی نمی‌داشته‌اند، واژگانی که در نوشته ی فارسی پیمان‌های ایران با دولت‌های بیگانه آمده است از استواری چندانی برخوردار نیست .
بیشتر ایشان تفاوت میان نام گذاری‌های گوناگون بر یک کشور را نمی‌دانسته‌اند. در متن فارسی پیمانی که به کوشش میرزا ابوالحسن خان ایلچی، مزدبگیر دولت بریتانیا [ ۴۰ ] میان نمایندگان ایران و سرگور اوزلی در اسفند ۱۱٩۱ (۱۸۱۲) بسته شد، اگرچه از دولت ایران و مملکت ایران همسنگ با دولت و مملکت انگلیس سخن رفته، در همانجا در باره ی جلوگیری از ورود «لشگکر سایر طوایف فرنگستان» و این که دولت ایران «احدی از طوایف را نگذارند داخل خاک ایران شوند» آمده است که در متن انگلیسی پیمان «لشکر کشورهای خارجی» است ! آمده است که «اگر دشمنی از طوایف فرنگ به مملکت ایران آمده باشد…»! ناگفته پیداست که به رغم به کار بردن واژه ی «طوایف» درباره ی کشورهای اروپایی، در اشاره به « ایران» هرگز نامی از « ممالک محروسه » در میان نیست.
در این اسناد از دولت ایران بیشتر با پیشوند «عَلیّه» یاد می شود و از دولت های خارجی با پیشوند «بَهیّه». اشاره به ایران زیر نام «ممالک محروسه ایران» بسیار ناچیز و انگشت شمار است. در پیمان گلستان، «ممالک شاهانه ایران»، «دولت ایران»، «دولتین روسیه و ایران»، «دولت عَلیّه ایران»، «دولتین عَلیّین روسیه و ایران»، «مملکت ایران»، «دولت بَهیّه ایران» و «ممالک ایران» همه آمده است و هیچ کجا اشاره ای به «ممالک محروسه» نیست. اشاره به «ممالک ایران» هم تنها در آن چهار موردی است که یا از «ممالک روسیه» یاد شده و یا از فتحعلی شاه با پیشوندهای «اعلیحضرت قدر قدرت پادشاه اعظم ممالک ایران»، «پادشاه داراشوکت ممالک ایران» و «اعلیحضرت قدر قدرت پادشاه والاجاه ممالک ایران» نام برده شده است. پیمان گلستان با اشاره به «ولایات غوبرنای و گرجستان و قفقازیه» روشن می‌سازد که در اندیشه ی اشراف قاجار هم، ممالک ایران همان ولایات ایران‌اند. زیرا اگر سرزمینی مانند گرجستان و قفقاز از سوی ایران و روسیه، «ولایت» خوانده می‌شوند، آذربایجان، کردستان و فارس هم جز این نمی‌بوده‌اند .
در پیمانی که یک سال پس از پیمان گلستان میان دولت های ایران و انگلیس بسته شد، تنها صورت اشاره به ایران، «دولت عَلیّه ایران» است و نامی از «ممالک محروسه» در میان نیست. در هر دو رونوشت پیمان صلح ترکمانچای و پیمان بازرگانی دیگری که در همان ترکمانچای بسته شد، از آنجا که به خامه ی کسانی است که با زبان دیپلماسی آشنایی بیشتری داشته‌اند، از پیرایه‌ها و پیشوندهای بی مورد پیمان گلستان خالی است.
در رونوشت درست این پیمان که با متن روسی آن همخوانی دارد، از ایران با پیشوند «دولت» یا «دولت عَلیّه» و از فتحعلی شاه به نام «اعلیحضرت شاهنشاه ایران» یاد می‌کند. تنها اشاره به «ممالک ایران» نیز در فصل پانزدهم در باره ی بخشودگی «تمام اهالی و کارگذاران آذربایجان» که در جنگ با روس ها درگیر بوده‌اند از سوی دولت روسیه است و «مهلت یکساله» برای این است که مهاجرین قفقازی و آذربایجانی «به طور آزادی از ممالک ایران (مملکت ایران در رونوشتی دیگر) با کسان خود به ممالک روسیه بروند و اموال منقوله خود را به خارج حمل نموده و بفروشند». [ ۴۱ ]
در «تعهدنامه» و نامه ی جداگانه ای که عباس میرزا به وزیر مختار انگلیس در ایران برای گرفتن وام در ۱۲٧٠ (۱۸۲۸) نوشته است، او خود را «ولیعهد دولت شاهنشاهی که در کلیه امور راجع به مسائل خارجی این مملکت … دارای اختیار کلی می‌باشیم» می‌خواند و می‌افزاید که «ما ولیعهد مملکت شاهنشاهی اختیار تام را در امور سیاسی این ملت دارا هستیم». [ ۴۲ ] اشاره ی او به ملت نیز هشتاد سال پیش از فرمان مشروطه است !
همین جا بیافزایم که وزیرش ، میرزا ابولقاسم قائم مقام، در نوشته‌هایش او را «ولیعهد دولت قاهره ایران» می‌خواند و پس از مرگ ولیعهد به یکی ازهمسرانش نوشت که با مرگ او، «خاک بر سر من و ایران شد». [ ۴۳ ]
در سه نامه‌ای که از سوی فتحعلی شاه و ولیعهد او به سلطان محمد دوم عثمانی نوشته شده و در آرشیو نخست وزیری جمهوری ترکیه در اسلامبول موجود است، اشاره‌ای به «ممالک محروسه» نیست و از واژه ی «دولت » و یا «دولتین» بهره گرفته شده است. فتحعلی شاه در فرمانی که گواه از پذیرش ناخوشنودانه ی او از نخستین پیمان ارزروم دارد، به دولت عثمانی می نویسد که «ایلات حیدرانلو و سیبکی از قدیم الایام متعلق به دولت جاویدقرار ایران و ساکن الکای (سرزمین) خوی و ایروان بوده اند». [ ۴۴ ]
مدرنیته، نوآوری، دولت ملی و ممالک محروسه
یکی از چالش های ارجمند دوره ی قاجار که با افزایش آمد و رفت بازرگانی، سیاسی و فرهنگی از زمان پادشاهی فتحعلی شاه بالاگرفت، بازبینی و بازشناسی «هویت ایرانی» و «کشور ایران» بود. این بازشناسی، یکی از بردار (مؤلفه) های مدرنیته ی ایرانی بود. دو گروه در دو سوی این گفتمان نشسته بودند: یکی اشراف ایل قاجار و کسانی که از برکت ماندگاری این ساختار فرمانروایی ایلی برآمده بودند، به همراه بیشتر روحانیان سنتی و پاسداران ماندگاری ساختارهای کهن فرمانروایی . در اندیشه ی ایشان، ایران و ایالات و ولایاتش، «مملکت محروسه» ی قاجار و دربار ایشان بود. «مملکت محروسه» ی شاهزادگان قاجار که در دوره ی آغازین ناصری، شمارشان از سه هزار بیشتر شده بود .
گروهی دیگر، از میان میرزایان، مستوفیان، پاره ای شاهزادگان، بازرگانان و بیشتر دانش آموختگان و گروهی از روحانیان «منورالفکر» در آتش ناتوانی های ایران و افزایش توانایی بیگانگان می سوختند و در سودا و یا دست کم امید ساختن ایرانی تازه می بودند. نطفه ی ناسیونالیسم ایرانی هم از دل همین احساس ناتوانی روزافزون «مُلک و ملت» و امید به آینده و رَشک به پیشرفت و توانایی بیگانگان بسته شد. در نوشتار و گفتار فرهیختگان این گروه،« ملت و مملکت و کشور» جایگزین «ایل و قوم و ولایت » شد.
هرآینه به نوشته‌های نخبگان و بزرگان ایران در آن دوران بنگریم ،در می‌یابیم که بهره‌برداری از واژگان نو و دوری جستن از ارزش های ایلیاتی، ممالکی و ایالتی به سود ارزش های مملکتی، کشوری و ملتی ،در گفتگو و نوشته‌های ایشان با شتابی بسیار رو به افزایش می گذارد .
از «فتح نامه»ی میرزا ابوالقاسم قائم مقام فراهانی که گویا نخستین کتابی است که به زبان فارسی در «باسمه خانه طیپوگرافی» [ ۴۵ ] آقازین العابدین تبریزی (نخستین چاپخانه ی ایران) به چاپ رسیده، آگاهی چندانی در دست نداریم . اما نسخه ای از «رساله جهادیه»، دومین کتاب چاپ فارسی که نزدیک به یکسد و هفتاد سال پیش در همان جا و به خامه ی همان قائم مقام یاد شده به چاپ رسیده، نسخه ای به جای مانده است. در این کتاب و دیگر نوشته های او پیداست که اندیشه ی «وطن» و امید به «تاسیس یک دولت مدرن» در میان نخبگان ایرانی ، رفته رفته ، جایگزین ممالک محروسه ی پادشاه قاجار و فرمانروایی ایلیاتی می شود.
نمونه ی دیگر، سفرنامه ی میرزا حسین خان آجودانباشی است که از سوی دربار محمدشاه برای رسیدگی به درگیری های آغازین ایران و انگلستان به سه کشور اروپایی رفت و به یاری منشی اش ، ماجراهای سفرنامه ی چهل و یک روزه ی خود را با بیان ریزه کاری های گفتگوها و نسخه نامه های داد و ستد شده ،بازگفت. او در نوشته ی بلند خویش تنها یک بار و به گونه ای گذرا از «ممالک محروسه ی ایران» یاد می کند و همه جا به «دولت ایران» و «مملکت ایران» اشاره دارد.
این نگرش حتی در میان شاهزادگان و کارگزاران دربار قاجار نیز گسترش یافت. در نامه ی بلندبالایی پیرامون «امور سر حدّی، عشایر و تجارت» که حاجی میرزا آقاسی (کسی که نمی توان او را به نواندیشی متهم کرد !)، شش سال پیش از مرگ محمدشاه قاجار به صدراعظم روم (عثمانی) نوشته، همه جا نام رسمی ایران «دولت عَلیّه» است و آنجا هم که به ممالک محروسه اشاره می کند، مرادش سرزمین های زیر فرمانروایی عثمانی است ! به دولت عثمانی پرخاش می کند که چرا از «تبعه» ی دولت ایران مالیات گزاف می گیرند و «مکرر ایلات و عشایر اعراب زوار و تجار تبعه ی این دولت عَلیّه (ایران) را اذیت کرده برهنه می نمایند». از ایشان می خواهد که «در ممالک محروسه آن دولت عَلیّه [عثمانی] زیاده از صد چهار (چهار درسد) به هیچ اسم و رسمی از تبعه دولت عَلیّه [ایران] نگیرند». [ ۴۶ ]
در نامه ی رسمی وزارت امور خارجه که به انگیزه ی گزینش میرزاسعید خان مؤتمن الملک به سفیران کشورهای دیگر فرستاده شده است، نام رسمی ایران همان «دولت عَلیّه ایران» است که از همین رسم در دیگر آگاهی رسانی های رسمی نیز پیروی شده است. [ ۴۶ ]
یکی از برگ های درخشان کوشش در پاسداری از یگانگی ایران و حق حاکمیت ملی که بسیاری از دعاوی پیرامون برداشت بی پروپای مدعیان را درباره ی ممالک محروسه برکنار می زند، شرکت ایران در گفتگوهایی است که به کوشش امیرکبیر به پیمان دوم ارزروم (۱۲۲۶خورشیدی، ۱۸۲٧) انجامید و در پی آمد آن ، کار برای روشن ساختن مرزهای ایران و عثمانی آغاز شد.
نخست این که در دو نامه ی معروفی که امیرکبیر به وزرای مختار دولت های خارجی درگیر در گفتگوهای ایران و عثمانی، پیش از پیمان ارزروم نوشته است، نام رسمی ایران، «دولت ایران» و یا «دولت عَلیّه ایران» است. دو دیگر این که میرزا جعفرخان مشیرالدوله که به نمایندگی از سوی امیرکبیر در گروه چهارجانبه برای اجرای آن پیمان شرکت داشته و از سال ۱۲۲٧خورشیدی ، به درازای شش سال، با کارشکنی و فریبکاری های کارگزاران عثمانی دست و پنجه نرم کرده، بارها با وزارت خارجه نامه نگاری کرده و گزارش گفتگوهای خود را همراه با پرسش هایی برای ایشان می فرستاده و نوشتاری راهم زیر نام «رساله تحقیقات سرحدّیه» نوشته، در همه ی یادداشت ها، نامه ها و گزارش پایانی او، نام رسمی ایران، «کشور ایران»، «دولت ایران» و یا «دولت عَلیّه ایران» آمده است. [ ۴۷ ]
میرزاجعفرخان، برای روشن کردن مرزهای ایران و مالکیت ایران بر روستاهای مرزی که شوربختانه ، نقشه و اسناد چندانی در دست نمی داشته، گاه به شهادت شهربانان، کدخدایان و سران ایل ها و معتمدین آن سرزمین ها متوسل می شده است. از آن سوی هم دولت عثمانی سخت در سودای جداساختن بخش های بیشتری از آذربایجان و کردستان از خاک ایران بوده است.
نامه های بسیاری از سوی شهروندان ایران در شهرها و روستاهای مرزی به جای مانده که یکی از آنها، نامه ی بزرگان شیعی و سنی سردشت را در این جا می آورم تا گواهی باشد که این افسانه ی ممالک فدرالی بودن ایران، هشتاد سال پیش از فرمان مشروطه ، تا چه اندازه بی پایه است .
پس از این که نماینده ی دولت عثمانی با گروهی از بزرگان سردشت در مسجد جامع آن شهر دیدار می کند و از آنها می خواهد که بر وابستگی سردشت به عثمانی وفاداری کنند و به ایشان نوید پول می دهد، آنها در نامه ای به میرزاجعفرخان مشیرالدوله، نماینده ی ایران چنین می نویسند :
« چون ماها سردشت و توابع آن را مال دولت علیه ایران می‌دانیم و تا چشم وا کرده‌ایم، در ید تصرف دولت ایران دیده‌ایم، علیهذا به جناب معظم الیه با کمال ادب جواب دادیم که : سردشت و توابع آن مال دولت ایران است، ما نمی‌توانیم که جناب مکرم‌الیه تحکم بفرمایند چنان نوشته به خلاف علم و شهادت خودمان بدهیم و دین به دنیا بفروشیم». [ ۴۸ ]
شوربختا ، که اینک کسانی کمر به واژگونه سازی تاریخ و پراکنده کردن تخم دشمنی میان ایرانیان بسته و از آشفتگی اداری و بی دانشی درباریان آن زمان بهره می گیرند که در گزینش نام رسمی پست ایران بر تمبرهای دوره قاجاری گاه «پست ممالک محروسه ی ایران» را به کار برده اند و گاه «پست دولت عَلیّه ایران» [ ۴۹ ] را؛ اما به این نمی پردازند که نام ایران هرچه می بوده، آن احساس وابستگی مشترک که یکسد و هفتاد سال پیش، قائم مقام فراهانی آن را «حبّ وطن» خوانده بود ، آنچنان نیرومند می بوده که از فراز همه ی پیشینه های ایلی و قومی و به رغم و شاید در واکنش به از دست دادن بخش های بزرگی از ایران در پیمان های گلستان، ترکمانچای، پاریس، آخال و زهاب و حکمیت گلدسمیت، اینک نخبگان نواندیش ایران بیدارشده و در پاسداری از هر وجب از خاک بازمانده ایران می کوشیده و به راستی باور می داشته اند که ایران نه پیوندی ناتوان از «ممالک محروسه»، که کشور واحدی است که در جستجوی هویت ملی خویش است.
هم از این رو است که در میانه ی دوره ی ناصرالدین شاه، کوشش برای بازپس گرفتن «سرزمین قطور» که بخشی از شهرستان خوی می بوده، به چنان جایگاهی می رسد که به کوشش میرزاحسن خان مشیرالدوله (سپهسالار)، میرزا ملکم خان، وزیر مختار ایران در لندن و تنی دیگر، کنگره ی برلن که برای رسیدگی به سرنوشت سرزمین های پیشین عثمانی در بالکان می پرداخت، حق ایران را بر سرزمین قطور در ماده ی شست سند پایانی خویش به رسمیت شناخت .
چنین چالشی در برابر دربار برخاسته از پیشینه ی ایلی می ایستاد. چگونه می توان واژه ی ممالک محروسه را گواهی از واحدهای مستقل سیاسی به شمار آورد و ایران دوره ی قاجار را مدلی از فدرالیسم خواند، هنگامی که شاه و دربار اشراف قاجار در همه ی دوران فرامانروایی شان، ولایت و حکومت را به خویشاوندان خویش می فروخته اند ؟ و یا اگر هم فروشی درکار نمی بوده، کسی مانند ظل السلطان، نزدیک به نیم سده بر بخش های بزرگی از ایران فرمانروایی می‌داشته است . او که بزرگ ترین پسر ناصرالدین شاه بود، نخست در دوازده سالگی حاکم «ممالک محروسه» مازندران، استرآباد، ترکمان یموت (ترکمان صحرا) سمنان و دامغان شد و پس از چهار سال حکومت درآن دیار، ۴۱ سال بر اصفهان و گاه بر فارس و بیش از ۱۷ شهر بزرگ در این دو «مملکت» و پیرامون آنها و نیز بر بخش هایی از خوزستان و رو یهم رفته ، یک سوم خاک ایران حکومت کرد .
پس از مرگ فتحعلی شاه که به گفته ی ناسخ التواریخ [ ۵۰ ] ، ٧۸۶ فرزند و فرزندزاده از خود به جای گذاشته بود، فرمانروایی بر «مملکت فارس» در دست فرزندش، حسنعلی میرزا فرمانفرما و ۲۶ فرزند او بود که یکی پس از دیگری بر این دیار حکومت کردند. دو دیگر فرزندش، حسنعلی میرزا شجاع السلطنه و محمدتقی میرزا حسام السلطنه که ۴۸ فرزند می داشتند، بر خراسان چیره بودند. دیگر فرزندانش هم از این خان یغمای فرمانروایی بی بهره نبودند.
محمدتقی میرزا مُلک آرا، که او نیز ۲۶ فرزند داشت، حاکم کرمانشاه بود. ملایر و تویسرکان را شیخعلی میرزا (۴۸ فرزند داشت) اداره می کرد. بروجرد و لرستان، یزد و کرمان، میان خانلرمیرزا، طهماسب میرزا، سیف الملوک میرزا و ابراهیم خان ظهیرالدوله که روی هم رفته بیش از ۷۰ فرزند داشتند، دست به دست می شد. دیگر ولایات و شهرهای ایران هم به همین سرنوشت گرفتار بودند .
استاد باستانی پاریزی با اشاره به این یادداشت های لسان الملک میرزا تقی خان سپهر در «ناسخ التواریخ» می افزاید ،
«هرکدام از این شاهزادگان، فرزندان و اقوام نزدیک خود را به حکومت ولایات کوچکتر و حتی دهات و قصبات فرستاده بودند». [ ۵۱ ]
بر پایه ی اسناد و یادمانده ها و از جمله « المأثر والآثار» محمدحسن خان اعتماد السلطنه، در دوره ی ناصرالدین شاه که دوره ی فراز اندیشه‌های مدرنیته و آزادی درایران است، ساختار اداری ایران بر روی کاغذ در برگیرنده ی دارالسطنه تهران، پنج «مملکت» آذربایجان، اصفهان، خراسان / سیستان، کرمان / بلوچستان و فارس؛ هشت ایالت؛ یک ولایت ثلاثه؛ هفده ولایت و یک حکمرانی «بندرات فارس» بوده است. فرمان پادشاه و وزیران بر این بوده که دو «مملکت» آذربایجان و اصفهان را «صاحب اختیار» یا فرمانروایی با اختیار کامل اداره کند، فارس را فرمانفرما، دو «مملکت» دیگر و ایالات را والیان و ولایات را حکمرانان یا حاکمان .
بنیاد همه ی گفتگوهای بی پروپای کسانی که ایران را «ممالک محروسه» فدرال می‌خوانند ، هم ، همین سامان اداری درهم ریخته و اجرا نشده است. راستی این است که در هیچ دوره‌ای در هشتاد سال پیش از فرمان مشروطه، دو «مملکت» آذربایجان و اصفهان دارای والی و صاحب اختیاری که از سوی شاه قاجار گماشته نشده باشند، نمی بوده اند. ازدوره فتحعلی شاه تا مشروطه، آذربایجان تیول ولیعهد بود. اصفهان، دست کم در دوره ی ناصری در دست خویشاوندان وی و برای ۳۴ سال در اختیار ظل السلطان، پسرش بوده است. هیچ ولایتی و حکومتی هم بدون پرداخت پول به شاه و درباریان به کسی واگذار نمی شده است .
گواه را از خامه ی قهرمان میرزا سالور، برادرزاده ی ناصرالدین شاه بخوانیم :
“برای حکومت استرآباد و گرگان «بیچاره حشمت الدوله پیشکش داده بود» و پس از شش ماه عزل شد و حکومت را به پسر ساعدالدوله فروختند ! حکومت شاهزاده عمیدالدوله در شاهرود و بسطام «با آن همه پیشکش ها شش ماه بیش نماند». شاهزاده «احتشام الدوله ده هزارتومان پیشکش داد و اول سال به حکومت [خمسه زنجان] رفت». «حسام السلطنه حاکم قزوین عزل شد. مجدداً باقرخان سعدالسلطنه حاکم شد. دو ماه از سال گذشته مبلغی پیشکش کرد و رفت».
قهرمان میرزا می افزاید که حکومت بر ایالت های بزرگ تر، پیشکشی درخور آن ایالت را طلب می کرده اند :
«مؤیدالدوله از گیلان بیست روز است آمده و فرمانروای خراسان شد. هشتاد هزارتومان پیشکش داده دو روز دیگر می رود. خوب پولی امسال از این دو برادر گرفتند». «امروز رکن الدوله از حکومت فارس معزول شد… نظام السلطنه مافی حاکم بندرات فارس حاکم شد. پنجاه هزارتومان پیشکش و سی هزار تومان مساعده داد. از رکن الدوله پنجاه هزار تومان خواسته بودند. گویا نتوانسته بود قرض کند. ندادن و معزول شدن یکی بود». «حسام الملک به هفتاد هزار تومان پیشکش به کرمانشاهان» حاکم شد. [ ۵۲ ]
حاکمان ایالات و ولایات هم در برابر پولی که برای گرفتن فرمانروایی بر آن ایالت داده بودند، حکومت شهرها را می‌فروختند:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر