کودکان اجاره‌ای و بچه‌های فروشی، در خدمت باندهای سازمان‌یافته تکدی‌گری در خیابان‌ها
چکیده : بيش از13هزار کودک کار در سطح پايتخت از سر چهارراه ها گرفته تاکوره هاي آجرپزي و محلات عودلاجان وهرندي و شوش به بيگاري مشغولند...
بیش از۱۳هزار کودک کار در سطح پایتخت از سر چهارراه ها گرفته تاکوره های آجرپزی و محلات عودلاجان وهرندی و شوش به بیگاری مشغولند.
کودکانی که با واقعیت های تلخی همچون انواع آزار و اذیت، خشونت، فقر و اعتیاد روبه رو هستند. تحقیقات مددکاران اجتماعی نشان می دهد ۸۰ درصد از این کودکان افغان اند و در این بین برخی از کودکان براساس نوع جنس و سن و تجربه بین یک تا ۴ میلیون تومان فروخته یا اجاره داده می شوند و به جای تحصیل مورد سوءاستفاده باندهای سازمان یافته قرار می گیرند و ۲۰درصد کودکان ایرانی نیز اغلب کودکانی هستند که به دلیل مهاجرت به تهران و وضعیت نامناسب مالی و خانوادگی در سنین پایین و تحت هر شرایطی تن به کار می دهند.
پدیده ای تلخ
از خروسخوان تا بوق شب آنها را می بینیم، پاتوق شان یا سرچهارراه هاست یا مغازه به مغازه به دنبال فروختن آدامس و شکلات و بیسکویت و دستمال کاغذی و… هستند. با چنان حالتی التماس می کنند که گاهی از سر دلسوزی یا اجبار چاره ای جز خرید نداریم.
کودکان کار، اصطلاحی است که چند سالی است بر سرزبان ها افتاده و هراز گاه یکی از مسئولان درباره آن صحبتی می کند و رسانه ها حساس می شوند و در نهایت چندی بعد موضوع فروکش می کند. با این همه مشکل کودکان کار و بدترین نوع آن یعنی کودکان خیابانی همچنان باقی است و پدیده ای رو به گسترش است.
مریم ۷ساله جزو همین کودکان است. او را مدتی است سرچهارراه مطهری- سهروردی می بینم. گل می فروشد. صبح ساعت ۸ می آید و شب ساعت۱۰می رود. البته تنها نیست؛ مرد سن و سال داری با سبیل های پت و پهن، پیراهن سفید آستین بلند و یقه باز و شلوار قهوه ای و کفش های پاشنه خوابانده او را می رساند و شب ها هم دنبالش می آید و اول از همه پول ها را می گیرد.
چند روزی صبح ها کمین می کنم تا ببینم ماجرا از چه قرار است. ساعت نزدیک ۸صبح است که سر و کله آقای سبیل کلفت پیدایش می شود. سرکی می کشد و می رود سراغ ماشین اش که ۵۰-۴۰ متری پایین تر پارک کرده . دست مریم کوچولو را می گیرد و سرچهارراه می آورد تا آدامس بفروشد. امروز دخترک جای گل باید آدامس بفروشد.
می روم دوری می زنم و برمی گردم سرچهارراه. از دخترک چند آدامس می خرم تا با این خرید اعتمادش را جلب کرده باشم.شروع می کنم به سوال پرسیدن که آیا درس می خواند. مریم که انگار چیزی نخورده و توانی ندارد با صورت کبودش که معلوم است آفتاب آن را سوزانده روسری گل گلی اش را جلو می کشد و می گوید نه.
– چرا؟
– آقا منوچهر نمی گذارد.
– همونی که تو رو صبح ها می رسونه؟
– بله
– مگه پدرو مادر نداری؟
– چرا دارم ولی من پیش
آقا منوچهر می مانم.
– برای چی؟
– خانواده ام وضعشان خوب نیست، پول ندارن، من کارمی کنم و آقا منوچهر آخر هفته ۱۵۰هزار تومان به پدرم پول میده.
– به خودت هم پول می ده؟
– نه، فقط ناهار و شام.
– چند وقته پیشش کار می کنی؟
– یک سال، برادر بزرگترم هم با اون کار می کنه، پاتوقش میدان توحیده، داداشم عروسک می فروشه.
– خونه تون کجاست؟
-خونه بابام پاکدشته ولی من و داداشم هرندی هستیم توی یک خونه که چند تا دختر و پسر دیگه با ما زندگی می کنن.
-پدرو مادرت رو چند وقت به چند وقت می بینی؟
– ماهی یکبار
– غذا چی می خورید؟
– ماکارونی، استامبولی، عدسی، لوبیا از اینجور چیزا
– لباس چی؟
– آقا منوچهر لباس دسته دوم می خره
گرم صحبت با دخترک هستم که کسی از پشت یقه ام را می گیرد، وقتی برمی گردم می بینم منوچهراست که زل زده به چشمانم و انگار که دزد گرفته باشد داد می زند که با دخترش چه کار دارم، با هزار بدبختی خودم را از او جدا می کنم و البته می گویم که خبرنگارم و حالامن دستش را می گیرم و با دست دیگرم شماره پلیس را می گیرم ولی نمی دانم که چطور می شود با داد و فریادها و شلوغ کاری منوچهر، دورمان پر از آدم می شود و او با مریم غیبش می زند. حالاچند روزی است که دخترک را آنجا نمی بینم، شاید منوچهر به من ناسزا می گوید که بازارمطهری – سهروردی را برایش تعطیل کرده ام.
از خروسخوان تا بوق شب آنها را می بینیم، پاتوق شان یا سرچهارراه هاست یا مغازه به مغازه به دنبال فروختن آدامس و شکلات و بیسکویت و دستمال کاغذی و… هستند. با چنان حالتی التماس می کنند که گاهی از سر دلسوزی یا اجبار چاره ای جز خرید نداریم.
کودکان کار، اصطلاحی است که چند سالی است بر سرزبان ها افتاده و هراز گاه یکی از مسئولان درباره آن صحبتی می کند و رسانه ها حساس می شوند و در نهایت چندی بعد موضوع فروکش می کند. با این همه مشکل کودکان کار و بدترین نوع آن یعنی کودکان خیابانی همچنان باقی است و پدیده ای رو به گسترش است.
مریم ۷ساله جزو همین کودکان است. او را مدتی است سرچهارراه مطهری- سهروردی می بینم. گل می فروشد. صبح ساعت ۸ می آید و شب ساعت۱۰می رود. البته تنها نیست؛ مرد سن و سال داری با سبیل های پت و پهن، پیراهن سفید آستین بلند و یقه باز و شلوار قهوه ای و کفش های پاشنه خوابانده او را می رساند و شب ها هم دنبالش می آید و اول از همه پول ها را می گیرد.
چند روزی صبح ها کمین می کنم تا ببینم ماجرا از چه قرار است. ساعت نزدیک ۸صبح است که سر و کله آقای سبیل کلفت پیدایش می شود. سرکی می کشد و می رود سراغ ماشین اش که ۵۰-۴۰ متری پایین تر پارک کرده . دست مریم کوچولو را می گیرد و سرچهارراه می آورد تا آدامس بفروشد. امروز دخترک جای گل باید آدامس بفروشد.
می روم دوری می زنم و برمی گردم سرچهارراه. از دخترک چند آدامس می خرم تا با این خرید اعتمادش را جلب کرده باشم.شروع می کنم به سوال پرسیدن که آیا درس می خواند. مریم که انگار چیزی نخورده و توانی ندارد با صورت کبودش که معلوم است آفتاب آن را سوزانده روسری گل گلی اش را جلو می کشد و می گوید نه.
– چرا؟
– آقا منوچهر نمی گذارد.
– همونی که تو رو صبح ها می رسونه؟
– بله
– مگه پدرو مادر نداری؟
– چرا دارم ولی من پیش
آقا منوچهر می مانم.
– برای چی؟
– خانواده ام وضعشان خوب نیست، پول ندارن، من کارمی کنم و آقا منوچهر آخر هفته ۱۵۰هزار تومان به پدرم پول میده.
– به خودت هم پول می ده؟
– نه، فقط ناهار و شام.
– چند وقته پیشش کار می کنی؟
– یک سال، برادر بزرگترم هم با اون کار می کنه، پاتوقش میدان توحیده، داداشم عروسک می فروشه.
– خونه تون کجاست؟
-خونه بابام پاکدشته ولی من و داداشم هرندی هستیم توی یک خونه که چند تا دختر و پسر دیگه با ما زندگی می کنن.
-پدرو مادرت رو چند وقت به چند وقت می بینی؟
– ماهی یکبار
– غذا چی می خورید؟
– ماکارونی، استامبولی، عدسی، لوبیا از اینجور چیزا
– لباس چی؟
– آقا منوچهر لباس دسته دوم می خره
گرم صحبت با دخترک هستم که کسی از پشت یقه ام را می گیرد، وقتی برمی گردم می بینم منوچهراست که زل زده به چشمانم و انگار که دزد گرفته باشد داد می زند که با دخترش چه کار دارم، با هزار بدبختی خودم را از او جدا می کنم و البته می گویم که خبرنگارم و حالامن دستش را می گیرم و با دست دیگرم شماره پلیس را می گیرم ولی نمی دانم که چطور می شود با داد و فریادها و شلوغ کاری منوچهر، دورمان پر از آدم می شود و او با مریم غیبش می زند. حالاچند روزی است که دخترک را آنجا نمی بینم، شاید منوچهر به من ناسزا می گوید که بازارمطهری – سهروردی را برایش تعطیل کرده ام.
افزایش کودکان بی هویت در سطح شهر
تا همین چند سال پیش تعداد کودکان کار آنقدر کم و ناچیز بود که به چشم نمی آمد ولی حالامساله ای نیست که بی تفاوت از کنارش بگذریم. تعدادشان روز به روز بیشترمی شود و تقریباً مرز۱۳هزار را خیلی وقت است که رد کرده اند. کودکانی که باید درس بخوانند و در یک محیط امن زندگی کنند یا سرچهارراه ها هستند یا در کارگاه هایی مشغول به کارند که مشخص نیست چه بلایی سرشان می آید. یکی در کارگاه خیاطی، عده ای آجرپزی و موزاییک سازی، برخی هم میان آشغال ها به دنبال پلاستیک و قوطی های آلومینیومی.
فاطمه دانشور، رئیس کمیته اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران در گفت و گو با «ایران» عنوان می کند: «پدیده کودکان کار متاسفانه یکی از موضوعاتی است که بتازگی حساسیت روی آن بیشتر شده.
تا همین چند سال پیش تعداد کودکان کار آنقدر کم و ناچیز بود که به چشم نمی آمد ولی حالامساله ای نیست که بی تفاوت از کنارش بگذریم. تعدادشان روز به روز بیشترمی شود و تقریباً مرز۱۳هزار را خیلی وقت است که رد کرده اند. کودکانی که باید درس بخوانند و در یک محیط امن زندگی کنند یا سرچهارراه ها هستند یا در کارگاه هایی مشغول به کارند که مشخص نیست چه بلایی سرشان می آید. یکی در کارگاه خیاطی، عده ای آجرپزی و موزاییک سازی، برخی هم میان آشغال ها به دنبال پلاستیک و قوطی های آلومینیومی.
فاطمه دانشور، رئیس کمیته اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران در گفت و گو با «ایران» عنوان می کند: «پدیده کودکان کار متاسفانه یکی از موضوعاتی است که بتازگی حساسیت روی آن بیشتر شده.
برای رسیدگی به موضوع کودکان کار نخستین چیزی که به آن نیاز داریم بانک اطلاعاتی و آمار است. از سال ۸۹که من در شورا به عنوان رئیس کمیته اجتماعی مشغول به انجام وظیفه شدم از سازمان رفاه و مشارکت های اجتماعی شهرداری خواستم که آماری در این رابطه ارائه دهند که تحقیقات آنان نشان می داد ۱۳هزار کودک کار در پایتخت داریم ولی این اطلاعات جامع و کامل نبودند و فقط اسم و فامیل و محل زندگی آنها ثبت شده بود. بنابراین طراحی بانک اطلاعاتی را در دستور کار قراردادیم و قصد به روز کردن اطلاعات را داشتیم ولی با توجه به اینکه بودجه این طرح در اختیار شهرداری است و چنین موضوعی عملاً در شهرداری با این حجم فعالیت گم می شود فعلاً به نتیجه ای نرسیده ایم.
البته با توجه به اینکه دغدغه شخصی ام کودکان کار است با همکاری چند تن از مددکاران، منطقه ۳را به عنوان پایلوت تحقیقاتی انتخاب کردیم که پس از چند ماه تلاش مشخص شد ۳۳۲کودک کار مشغول گدایی، دستفروشی، گل فروشی و فعالیت های دیگر هستند.»در این زمینه دکتر عزت الله فرید، معاون اجتماعی بهزیستی کل کشورهم به «ایران» می گوید: «نبود بانک اطلاعاتی یکی از دغدغه هایمان بود که با کمک یک تیم برنامه ریز، نرم افزاری تهیه شده است که می توانیم با ثبت اثرانگشت و قرنیه و تصویربرداری از کودکان کار برای هریک از آنها کد رهگیر ی تعریف کنیم که در صورت مراجعه به مراکز ما یا طرح پایش بتوانیم آنها را شناسایی کنیم.»
کودکان کار بی هویت
تحقیقات صورت گرفته نشان می دهد ۸۰ درصد از کودکان کاری که در کشور بویژه تهران مشغول فعالیتند افغان هایی هستند که یا به طورغیرمجاز و قاچاقی همراه با والدین شان وارد کشور شده اند یا اینکه پدر و مادرشان از سال ها قبل غیرقانونی وارد شده و آنها در ایران متولد شده اند و اوراق شناسایی ندارند و نمی شود به این راحتی ها آنها را شناسایی کرد؛ کودکانی که از تحصیل و امکانات اجتماعی محروم هستند. کارشناسان عنوان می کنند این کودکان یا باید شناسایی و هویت دار شوند یا اینکه دستگاه مسئول آنها را شناسایی و به کشور خودشان برگرداند و اگر فکری جدی در این باره نشود با معضلات بدتری روبه رو خواهیم شد.
تحقیقات صورت گرفته نشان می دهد ۸۰ درصد از کودکان کاری که در کشور بویژه تهران مشغول فعالیتند افغان هایی هستند که یا به طورغیرمجاز و قاچاقی همراه با والدین شان وارد کشور شده اند یا اینکه پدر و مادرشان از سال ها قبل غیرقانونی وارد شده و آنها در ایران متولد شده اند و اوراق شناسایی ندارند و نمی شود به این راحتی ها آنها را شناسایی کرد؛ کودکانی که از تحصیل و امکانات اجتماعی محروم هستند. کارشناسان عنوان می کنند این کودکان یا باید شناسایی و هویت دار شوند یا اینکه دستگاه مسئول آنها را شناسایی و به کشور خودشان برگرداند و اگر فکری جدی در این باره نشود با معضلات بدتری روبه رو خواهیم شد.
دانشور دراین باره می گوید: «به کارگیری کودکان برای مشاغل مختلف بیشتر در تهران است و آمار و اطلاعات دقیقی که چند کودک در حال کار هستند در دسترس نیست ولی بررسی ها حاکی است کودکان کار به ۲دسته تقسیم می شوند، دسته ای که برای امرار معاش خانواده شان مشغول به کار هستند و کودکانی که تحت اختیار باندهای گدایی سازمان یافته کار می کنند یا اجاره ای هستند یا فروخته می شوند. برای هر کودک کار بر اساس سن، جنس و تجربه ای که دارند قیمت تعیین می کنند و شواهد نشان می دهد بین ۱۰۰تا۴۰۰هزار تومان به عنوان اجاره هفتگی به خانواده هایشان پرداخت می شود و از همه غم انگیزتر نوزادانی است که روی دوش زنان دوره گرد می بینید که بیشترشان نامشروع به دنیا آمده اند. بررسی ها حاکی از این است که بیشترین محل زندگی کودکان کار در منطقه ۱۲ و محلاتی مثل عودلاجان، هرندی، مولوی، شوش و… است.»
سرنوشت غم انگیز
فاطمه دانشور از فیلم مستندی یاد می کند که کودکان این فیلم در قالب گروه های۱۰تا۱۵نفره در کوره های آجرپزی اطراف تهران با بدترین وضعیت مشغول کار هستند و سرکارگر برای اینکه آنها را کنترل کند و راه را برای فرارشان ببندد همه آنها را از سن ۹-۸ سالگی معتاد کرده است.
فاطمه دانشور از فیلم مستندی یاد می کند که کودکان این فیلم در قالب گروه های۱۰تا۱۵نفره در کوره های آجرپزی اطراف تهران با بدترین وضعیت مشغول کار هستند و سرکارگر برای اینکه آنها را کنترل کند و راه را برای فرارشان ببندد همه آنها را از سن ۹-۸ سالگی معتاد کرده است.
رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر با اشاره به اینکه خرید و فروش و اجاره و تجاوز و اذیت و آزار کودکان کار یک امر طبیعی است، می افزاید: «نه نظارتی وجود دارد و نه مکان نگهداری شان در دسترس است. نوزادانی که حاصل ارتباط نامشروع با زنان کارتن خواب هستند یا می میرند یا به باندهای سازمان یافته ای که شناسایی نشده اند و در برخی موارد بسیار خطرناک عمل می کنند فروخته می شوند.»
دکتر فرید درباره سرنوشت کودکان کار می گوید: «در مبحث باند های سازمان یافته و بهره کشی از کودکان باید گفت بیشتراین کودکان در قالب گروه های چند نفره سرکار می آیند و به صورت اجاره ای مشغول کار می شوند. کسانی که آنها را برسرچهاراه ها یا کارگاه ها می گذارند یا خانواده ها هستند که کودکان خود را به زوربرای کسب درآمد مجبور به کار می کنند یا کودک به خاطر اعتیاد پدریا بیماری یکی از اعضای خانواده یا هر دلیل دیگری چاره ای جز کار ندارد.
دکتر فرید درباره سرنوشت کودکان کار می گوید: «در مبحث باند های سازمان یافته و بهره کشی از کودکان باید گفت بیشتراین کودکان در قالب گروه های چند نفره سرکار می آیند و به صورت اجاره ای مشغول کار می شوند. کسانی که آنها را برسرچهاراه ها یا کارگاه ها می گذارند یا خانواده ها هستند که کودکان خود را به زوربرای کسب درآمد مجبور به کار می کنند یا کودک به خاطر اعتیاد پدریا بیماری یکی از اعضای خانواده یا هر دلیل دیگری چاره ای جز کار ندارد.
متاسفانه کودکان کار محکوم شده اند به این سرنوشت و گاهی می بینیم پدر یا کسی که آنها را مجبور به کار می کند روزی بین۳۰تا۵۰هزارتومان از کودکان پول می خواهد. به عنوان مثال سال گذشته پدری در محله هرندی به خاطر اینکه بچه اش نتوانسته بود پولی به خانه بیاورد او را از طبقه دوم خانه بیرون انداخته بود و بشدت مجروح کرده بود.»
چه سازمانی مسئول است
معاون اجتماعی بهزیستی کشور با تاکید بر اینکه بررسی های میدانی نشان می دهد بیش از۸۵درصد از کودکان کار و خیابانی شب ها را کنار خانواده هایشان می گذرانند، می گوید: «نمی توانیم کودکان را از خانواده هایشان جدا کنیم و به مراکز نگهداری منتقل کنیم زیرا نیاز به اثبات سلب ناتوانی در نگهداری و سلب کفایت داریم که باید با دستور مقام قضایی هم باشد و این پروسه از زمان طرح شکایت تا اثبات ادعا و صدور حکم حداقل ۶ماه طول می کشد.»
معاون اجتماعی بهزیستی کشور با تاکید بر اینکه بررسی های میدانی نشان می دهد بیش از۸۵درصد از کودکان کار و خیابانی شب ها را کنار خانواده هایشان می گذرانند، می گوید: «نمی توانیم کودکان را از خانواده هایشان جدا کنیم و به مراکز نگهداری منتقل کنیم زیرا نیاز به اثبات سلب ناتوانی در نگهداری و سلب کفایت داریم که باید با دستور مقام قضایی هم باشد و این پروسه از زمان طرح شکایت تا اثبات ادعا و صدور حکم حداقل ۶ماه طول می کشد.»
دانشورهم در این ارتباط با اشاره به خلاهای قانونی می گوید: «کودکان کار یک مساله چند وجهی است و برای پیشگیری از آسیب های اجتماعی بویژه کودکان کار باید دولت، شهرداری، شورای شهر، مجلس و NGOها مشارکت داشته باشند به عنوان مثال ماموران شهرداری یا مددکاران اجتماعی در برخورد با کسانی که از کودکان کار بهره کشی می کنند ناتوان هستند زیرا به خاطر خلاهای قانونی نمی توانند برخورد جدی داشته باشند یا کودکی را به خاطر بدرفتاری یا موارد دیگر از سرپرستش سلب کنند.
باید مثال دیگری بزنم؛ وقتی یک مددکار در جریان اذیت و آزار کودکی قرار می گیرد و برای بررسی وارد عمل می شود باید تحقیق و به مراجع قضایی مراجعه کند و یک پروسه طولانی مدت سپری شود که مساله اثبات شود و کودک در اختیار بهزیستی قرار گیرد که این مدت چندماهه مددکاران را از چنین کاری پشیمان می کند.»
تمهیداتی که باید در نظر گرفته شود
چندی پیش یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی در مصاحبه ای عنوان کرد کودکان کارآنقدر ها هم زیاد نیستند که به آن پرداخته می شود. اما آیا امکان دارد گذر نماینده مجلسی به معابر و خیابان های پایتخت نیفتاده باشد و کودکان دوره گردی که هر کدام شان را چیزی برای فروش در دست گرفته اند ندیده باشد! قاعدتاً نمی توان صورت مساله را پاک کرد پس چه بهتر که درصدد حل مشکل بود و با حساسیت بیشتری به این پدیده بنگریم و گذشته از مشارکت دستگاه های دولتی راه را برای انجمن های مردم نهاد نیز بازگذاشت. البته شهرداری در این زمینه با در اختیار گذاشتن چند ساختمان و برخی امکانات بخوبی عمل کرده است.
چندی پیش یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی در مصاحبه ای عنوان کرد کودکان کارآنقدر ها هم زیاد نیستند که به آن پرداخته می شود. اما آیا امکان دارد گذر نماینده مجلسی به معابر و خیابان های پایتخت نیفتاده باشد و کودکان دوره گردی که هر کدام شان را چیزی برای فروش در دست گرفته اند ندیده باشد! قاعدتاً نمی توان صورت مساله را پاک کرد پس چه بهتر که درصدد حل مشکل بود و با حساسیت بیشتری به این پدیده بنگریم و گذشته از مشارکت دستگاه های دولتی راه را برای انجمن های مردم نهاد نیز بازگذاشت. البته شهرداری در این زمینه با در اختیار گذاشتن چند ساختمان و برخی امکانات بخوبی عمل کرده است.
فاطمه دانشوردراین باره بیان می کند: «۱۰مرکز نگهداری و پرورش کودکان از سوی شهرداری برای کودکان کار راه اندازی شده است ولی عملاً بخش کمی از این مراکز برای کودکان کار اختصاص می یابد و از کودکان بی سرپرست و بدسرپرست نگهداری می شود.
در حال حاضر پانزده NGO بخوبی در حل مشکلات کودکان کار با عشق و علاقه مثال زدنی مشارکت می کنند و باید از مسئولان خواست با کمک های مالی به این انجمن ها راه را برای فعالیت هرچه بیشتر آنها هموارتر کنند.»
در حال حاضر پانزده NGO بخوبی در حل مشکلات کودکان کار با عشق و علاقه مثال زدنی مشارکت می کنند و باید از مسئولان خواست با کمک های مالی به این انجمن ها راه را برای فعالیت هرچه بیشتر آنها هموارتر کنند.»
به گفته مسئولان بهزیستی حدود ۶۰تا۷۰هزار کودک در سراسر کشور مشغول به کار و تکدی گری هستند که درصد زیادی از آنها در پایتخت پراکنده اند و وضعیت بهداشتی و تربیتی بغرنجی دارند.
دکتر فرید در تشریح چگونگی رسیدگی به مشکلات کودکان کار می گوید: «دریکی از آیین نامه های سازمان بهزیستی ۱۱بند وجود دارد که مربوط به کودکان کار و خیابانی است که به نحوه چگونگی نگهداری، آموزش، بهداشت و… آنها اشاره دارد و در یکی از همین بندها تاکید شده است تعیین محل نگهداری این کودکان با شهرداری ها است که البته آنها هم قبول کرده اند با ما همکاری کنند و باید اشاره کنم که دستگاه های دیگر هم دراین زمینه کمک کنند زیرا نیاز به همکاری و تعامل آنها داریم.
دکتر فرید در تشریح چگونگی رسیدگی به مشکلات کودکان کار می گوید: «دریکی از آیین نامه های سازمان بهزیستی ۱۱بند وجود دارد که مربوط به کودکان کار و خیابانی است که به نحوه چگونگی نگهداری، آموزش، بهداشت و… آنها اشاره دارد و در یکی از همین بندها تاکید شده است تعیین محل نگهداری این کودکان با شهرداری ها است که البته آنها هم قبول کرده اند با ما همکاری کنند و باید اشاره کنم که دستگاه های دیگر هم دراین زمینه کمک کنند زیرا نیاز به همکاری و تعامل آنها داریم.
برای رسیدگی هرچه بهتر به این کودکان مراکزی در ۵ استان تهران، البرز، خوزستان، همدان و چهارمحال و بختیاری راه اندازی کرده ایم و ۱۰ استان دیگر هم در دستورکار قرار دارند. پایش ها گویای کسب نتایج مثبت در نگهداری از این کودکان است و البته ازنقش مهم وسازنده گروه های مردم نهاد هم نباید غافل شویم.
درصد زیادی از کودکان کار جزو افراد خارجی هستند که بیشترشان هویتی ندارند و براساس تکلیف و بیانات رهبر معظم انقلاب در زمینه آموزش و پرورش این کودکان از حضور آنها در مراکز شبانه روزی غافل نشده ایم.»
وضعیت خوب نیست
سوءاستفاده و بهره کشی از کودکان بی گناهی که باید ساعت های طولانی در گرمای طاقت فرسای تابستان و سرمای جان سوز زمستان کار کنند تلخ است ولی تلخ ترکودکانی است که به دنیا می آیند تا برای باندهای تکدی گری کارکنند، کودکانی که مثل یک کالاخرید و فروش می شوند. اگرچه باید به این مساله هم اشاره کرد که پدیده کودکان کار یک ناهنجاری جهانی است و حتی در کشورهای پیشرفته جهان هم وجود دارد ولی این کشورها با سیاستگذاری و برنامه های درازمدت سعی می کنند این پدیده زشت را برای پیشگیری از هزینه های فرهنگی و اجتماعی کلان مدیریت کنند؛ به جای پاک کردن صورت مساله ما هم می توانیم این معضل را مدیریت کنیم.
سوءاستفاده و بهره کشی از کودکان بی گناهی که باید ساعت های طولانی در گرمای طاقت فرسای تابستان و سرمای جان سوز زمستان کار کنند تلخ است ولی تلخ ترکودکانی است که به دنیا می آیند تا برای باندهای تکدی گری کارکنند، کودکانی که مثل یک کالاخرید و فروش می شوند. اگرچه باید به این مساله هم اشاره کرد که پدیده کودکان کار یک ناهنجاری جهانی است و حتی در کشورهای پیشرفته جهان هم وجود دارد ولی این کشورها با سیاستگذاری و برنامه های درازمدت سعی می کنند این پدیده زشت را برای پیشگیری از هزینه های فرهنگی و اجتماعی کلان مدیریت کنند؛ به جای پاک کردن صورت مساله ما هم می توانیم این معضل را مدیریت کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر