منصور امان
به مُوازات تلاش همه جانبه سازمانهای سیاسی و نهادهای حُقوق بشری برای قرار دادن مساله پایمالی حُقوق شهروندان ایرانی در مرکز توجه جامعه بین المللی و اُرگانهای ناظر و اجرایی آن، چنین می نماید که این خواست با بازتاب مُثبتی روبرو شده باشد. در همین رابطه، شورای حُقوق بشر سازمان ملل طرح تعیین بازرس ویژه برای رسیدگی به وضعیت حَُقوق بشر در ایران را در دستور کار خود قرار داده است.
پس از اعلام جنگ آشکار رهبر جمهوری اسلامی به مردُم ایران در 29 خُرداد 88 و یورش تمام عیار و وحشیانه دستگاه نظامی – امنیتی او برای اجرایی کردن آن، کوشندگان حقوق بشر، محافل و شخصیتهای گوناگون در داخل و خارج کشور به گونه روز افزونی بر ضرورت اقدامات فوری و موثر از سوی نهادهای بین المللی به منظور محدود ساختن دایره تبهکاری سازمان یافته حاکمان ایران علیه جامعه تاکید کرده اند.
این واقعیت که تمرکُز جامعه جهانی بر رفتار رژیمهای مُستبدی از نوع جمهوری اسلامی می تواند دامنه حُقوقی و کیفری یافته و نتایج خُرد کُننده ای برای رهبران و کارگُزاران آنها در بر داشته باشد را نمونه آقایان عُمر حسن احمد البشیر و مُعمر قذافی گُواهی می دهد. دادگاه بین المللی لاهه برای این دو "رهبر" به اتهام "ارتکاب جنایات جنگی" و "نقض حُقوق بشر" پرونده تشکیل داده و آنها را به طور رسمی تحت پیگرد بین المللی قرار داده است.
پلاک فلزی آویزان شده بر سینه آقایان البشیر و قذافی، مُستقل از آنکه برای کلید صندوقهای بانکی آنها و درهای مُناسبات اقتصادی رژیم شان در نقش قُطب منفی وارد عمل می شود، همزمان شناسه ای برای دفع و انزوای حُکومت آنها در روابط سیاسی و نهادهای بین کشوری نیز به حساب می آید.
هرگاه اقدامات محدودگرانه بین المللی از این دست به مُوازت حُضور و فعالیت موثر نیروی مُخالف داخلی صورت گیرد، آثار عینی آن به پهنه اقتصاد و دیپلُماسی محدود نخواهد گردید و به پیامدهای سیاسی مُعین به زیان حُکومت و به سود جامعه و اهداف فوری و نیز درازمُدتی که آماج خویش گرفته، گُسترش خواهد یافت.
به مدد موتور بُحران آفرینی اتُمی و صدور بُنیادگرایی اسلامی، رژیم جمهوری اسلامی در ابتدای این پروسه قرار ندارد، بلکه مُسافر ایستگاه های آخر آن است. این موقعیت، شانس آقای خامنه ای و شُرکا را برای گُشوده شدن یک جبهه دیگر علیه شان که برخلاف نُقاط اصطکاک یاد شده آنها را از درون می فرساید، به گونه توجه پذیری افزایش داده است.
از این زاویه نیز هیچکس چون آیت الله خامنه ای نزدیک تر به دو منفور سودانی و لیبیایی نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر