کانون نویسندگان ایران" در تبعید"
قربانی " عدم تحمل"، " نخبه گرایی" و....
Thu 16 10 2014
 |
(نگاه کنید به جلد چهارم از مجموعه ۵ جلدی بخشی از تاریخ جنبش روشنفکری ایران، بررسی تاریخی ـ تحلیلی کانون نویسندگان ایران و کانون نویسندگان ایران در تبعید، تا برخی از دلایل این وضعیت تاسف بار و بحرانی دستتان بیاید. )
***********
کانون نویسندگان ایران" در تبعید"
قربانی " عدم تحمل" , " نخبه گرایی" و.......
کانون نویسندگان ایران" در تبعید" بار دیگر دورانی بحرانی را تجربه می کند, بحرانی که نخستین نیست و آخرین نیزنخواهد بود. در حال حاضراین بحران در حدی ست که کانون نویسندکان ایران " در تبعید" را به آستانه فلج کامل کشانده است. کانونی که در عمر 23 سا له اش فراز های درخشانی دردفاع ازآزادی اندیشه, بیان و قلم داشت , چنان زمین گیر شده است که حتی در حمایت از فراخوان اخیر کانون نویسندگان در ایران و همصدایی با خواست های آن کانون عاجز مانده است! .
تردیدی نیست که بحران کانون نویسندگان " در تبعید" نمونه ای از بازتاب بحران جنبش روشنفکری وروشنگری ایران است , بحرانی که در خارج از کشور ابعادی گسترده تر و عمیق تر بخود گرفته است.
در باره عوامل بروز این بحران به تفصیل وبا تفسیر نوشته وگفته شده است , اما آنچه ها که کانون را به این روز نشانده است حضور وتداوم ناباورانه و جان سخت نابردباری و عدم تحمل, نخبه گرایی و غلبه روابط بر ضوابط در این کانون است.
بردباری وتحمل در این کانون که حضور گرایش های فکری , فرهنگی وهنری مختلف و متعدد می باید از ویژگی هایش باشد, وجود نداشته و ندارد. اگر چه عدم بردباری و تحمل ریشه در فرهنگ جامعه و روان و شخصیت انسان دارد اما فرقه گرایی و فهم ایدیولوژیک وحزبی داشتن از فعالیت های صنفی و دموکراتیک نیز از عوامل بروز این بلیه و معضل است . در کانون نویسندگان ایران در تبعید اختلاف و انتقاد یعنی آغاز حذف خود
یا دیگری . و متاسفانه آغازگران حذف خود ودیگران اعضای قدیمی ومدعی کانون اند, به ویژه آنان که نام و نشانی دست و پا کردند , و در آثار وگفتارشان آموزگا ران برد باری و تحمل می نمایند. انتظار این بوده وهست که این عزیزان نمونه های درخشان بردباری و تحمل باشند, اما دریغ!
نخبه گرایی ازآغاز شکل گیری کانون نویسندگان ایران در تبعید تا به امروز مانعی بزرگ در راه تحکیم این کانون وگسترش فعالیت هایش بوده است . از همان هنگام " نخبه گانی " بودند که کانون نویسندگان ایران در تبعید را محفلی برای خود ودیگرانی که نخبه می پنداشتند , می خواستند . نخبه گرایان به همراه فرقه گرایان تا به امروز,از درون وبیرون کانون, در راه کاهش بحران ها و مسایل ومشکلا ت درون کانون مانع ایجاد کرده اند. در این میان نخبه گرایان به جای اینکه نقش خویش را در بحران های کانون بجویند و ببینند تاسف خوران دیگران را مسبب زمین گیر شدن کانون قلمداد می کنند. برگ های فراوانی از تاریخ کانون نویسندگان ایران در تبعید راوی نقش بحران زای این جماعت است.
غلبه روابط بر ضوابط نیزدر طول زندگی کانون نویسندگان ایران در تبعید بر بار مسایل و معضلات این تشکل افزوده است . نمونه اش حکایت " دفتر" های کانون , به ویژه این تازه ترین اش " د فترکانون نویسندگان ایران – شماره 19- است ." دفتر" هایی که می باید ارایه دهنده ی آثار اعضای کانون و تلاش های فرهنگی و هنری این جمع , و نیز وسیله ای برای نزدیکی اعضا و تحکیم این تشکل باشند , متاسفانه وسیله ای برای واگرایی بیشتر اعضا کانون شده ا ند . آنچه , به ویژه برشماره های اخیر این دفتر حاکم بوده است روابط و رفیق بازی های لطمه زننده به همگرایی اعضا این کانون است. " دفتر"های کانون نه به عنوان ارگان و دفترهای کانون , به عنوان دفترهای شخصی ویراستاران این دفتر عمل کرده است , و جز در مقطعی که اسماعیل خویی بدرستی ویراستار دفتر کانون بود, ویراستاران نقش دیگری غیراز ویرایش آثار اعضا ی کانون ایفا کرده اند.
*****
خلاصه تر بگویم : بدون فاصله گرفتن از ویژگی های ا شاره شده , کانون نویسندگان ایران در تبعید از بحران و مشکلاتش فاصله نخواهد گرفت . امید من این است که کانونیان جوان وتازه نفس توانایی این فاصله گرفتن را داشته باشند.
http://asre-nou.net/1384/esfand/9/m-noghrekar.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر