۱۳۹۲ دی ۱۰, سه‌شنبه

Abu Rehan Al-Biruni, lettré musulman, aurait peut-être découvert le Nouveau Monde des siècles avant Christophe Colomb, grâce à la seule puissance de ses calculs.

Photo DR

Depuis plus de cent ans, universitaires, passionnés et farfelus se posent la question : qui a vraiment découvert l’Amérique ? Certaines théories, totalement excentriques, évoquent la présence de Phéniciens à Rhode Island, ou de Chinois dans ce qui n’était pas encore la baie de San Francisco. Dans les années 1950, Thor Heyerdahl, anthropologue et navigateur norvégien haut en couleur, affirmait que les Péruviens, à bord de voiliers en balsa, faisaient régulièrement l’aller-retour entre les Amériques et la Polynésie, longtemps avant que Christophe Colomb ne prenne la mer.

Plus sérieusement, des spécialistes scandinaves se sont penchés sur les sagas nordiques, en quête de preuves de l’antériorité de la découverte des côtes nord-américaines par leurs ancêtres. L’histoire des Vikings fendant les flots à bord de leurs navires pour explorer et coloniser le Groenland est aujourd’hui bien connue. Elle a été confirmée par des fouilles archéologiques le long du littoral groenlandais. Au début du XX^e siècle, le professeur norvégien Gustav Storm a aussi démontré que les hommes du Nord avaient effectué plusieurs voyages jusqu’au Canada, vers des contrées qu’ils avaient baptisées Markland (le sud de l’actuel Labrador), Helluland (l’île de Baffin) et Vinland (la Nouvelle-Ecosse).

A peu près à l’époque où les Vikings exploraient le Groenland, une découverte d’un autre genre se déroulait loin de tout océan. Depuis des milliers d’années, des négociants venus de ce qui est aujourd’hui l’Ouzbékistan, le Turkménistan et l’Afghanistan convoyaient des marchandises dans de longues caravanes parcourant l’Eurasie. Rentrés chez eux, ces marchands d’Asie centrale racontaient leurs aventures, consignant des informations détaillées sur la géographie et le climat des terres qu’ils avaient visitées, des récits qui étaient ensuite rassemblés et étudiés par des lettrés locaux.

Le plus brillant de ces érudits était Abu Rehan Al-Biruni (973-1048). Né à Kath, près de la mer d’Aral, il s’était dans sa jeunesse familiarisé avec les mathématiques, l’astronomie, la minéralogie, la géographie, la cartographie, la géométrie et la trigonométrie. Il parlait le persan, l’arabe et le chorasmien, la langue de la dynastie sunnite qui régnait alors sur une grande partie de l’Iran. Par la suite, il apprit également le sanskrit.

L’astrologie d’Abu Rehan Al-Biruni

A 17 ans, Biruni calcule la latitude et la longitude de Kath. Puis, s’aidant de sources grecques antiques, il collecte des données géographiques sur le monde méditerranéen, auxquelles il entreprend d’ajouter les coordonnées d’autres lieux situés aux quatre points cardinaux. Ayant lu des auteurs antiques comme Claude Ptolémée (90-168 de notre ère), mais s’inspirant aussi de sources plus récentes et de ses propres observations sur le terrain, il en déduit que la Terre est ronde. A l’âge de 30 ans, il fait appel aux systèmes les plus sophistiqués de son temps pour en calculer la circonférence précise.

Arrivé à la conclusion que la Terre est une sphère, il entreprend de placer sur la nouvelle carte du monde qu’il dresse tous les endroits connus à son époque. C’est là qu’il s’aperçoit que, selon ses calculs, toute la masse eurasienne, du point le plus occidental de l’Afrique au point le plus oriental de Chine, ne représente que deux cinquièmes du globe. Qu’y a-t-il sur les trois cinquièmes restants ? La plupart des géographes, de l’Antiquité jusqu’au XI^e siècle, considéraient que le continent eurasiatique était entouré d’un “Océan mondial”. Mais un monde ainsi couvert d’eau ne risque-t-il pas d’être déséquilibré ? Biruni en conclut qu’un ou plusieurs autres continents doivent exister. Ces terres sont-elles des déserts sauvages ou abritent-elles des populations ? Se replongeant dans ses données sur les latitudes et les longitudes de lieux connus, il constate que l’homme peuple une vaste bande nord-sud qui va de la Russie au sud de l’Inde et au cœur de l’Afrique.

C’est en 1037 que Biruni parvient à ses conclusions historiques quant à l’existence du Nouveau Monde, en se fondant sur ses recherches menées pendant trente ans. Peut-on dire qu’il a découvert l’Amérique durant le premier tiers du XI^e siècle ? En un sens, non, bien sûr. Il n’a jamais posé les yeux sur le Nouveau Monde ni sur les continents dont il parle dans ses écrits. Alors que les Vikings, eux, ont bel et bien débarqué en Amérique du Nord un peu avant l’an 1000, même s’ils n’ont pas compris à l’époque ce qu’ils venaient de trouver. Mais Biruni mérite au moins autant qu’eux le titre de découvreur de l’Amérique. Surtout que le processus intellectuel par lequel il a fini par conclure à l’existence d’un nouveau continent n’est pas moins époustouflant que ses conclusions elles-mêmes. Car plutôt que les méthodes de navigation aléatoires des marins vikings, il a usé d’une habile combinaison d’observations méticuleuses, de données quantitatives soigneusement collectées et de logique rigoureuse. Il faudra attendre encore près cinq siècles avant qu’une analyse aussi rigoureuse soit appliquée à l’exploration du monde.

—S. Frederick Starr
Publié en décembre History Today (extraits) Londres

تسلیت گفتن سردبیر روزنامه اسرائیلی و روزنامه کیهان به ظریف!

محمد جواد ظریف در پی در گذشت مادرش پستی را در شبکه های اجتماعی قرار داد که روزنامه اسرائیلی "ها آرتص" این واقعه را به وی تسلیت گفت. همزمان حسین شریعتمداری مدیر مسؤول روزنامه کیهان در مراسم یادبود درگذشت مادر محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه ایران در مسجد نور تهران شرکت کرد.

تجمع عظیم ۳۰۰ نفره به مناسبت ۹ دی؛ سردار نقدی با مشاهده تعداد جمعیت، سخنرانی را لغو کرد

دوشنبه, ۹ دی, ۱۳۹۲

 :طبق گفته برگزارکنندگان 
این مراسم، سردار نقدی رییس سازمان بسیج مستضعفین در میدان فلسطین حضور 
یافت اما پس از مشاهده جمعیت شرکت‌کنندگان که تعداد آن ها حدود 300 نفر 
گزارش شده، در میدان فلسطین ترجیح داد که سخنرانی نکند و تجمع را ترک 
کرد....

تجمع دانشجویی در میدان فلسطین تهران به مناسبت فرارسیدن ۹ دی در حالی برگزار شد که سردار نقدی، سخنران این برنامه، با دیدن تعداد شرکت کنندگان تجمع را ترک کرد.
به گزارش ایسنا، برخلاف اعلام قبلی برگزارکنندگان این مراسم، قرار بود سردار محمدرضا نقدی – رییس سازمان بسیج مستضعفین – در این مراسم سخنرانی کند اما وی در این مراسم سخنرانی نکرد.
طبق گفته برگزارکنندگان این مراسم، سردار نقدی رییس سازمان بسیج مستضعفین در میدان فلسطین حضور یافت اما پس از مشاهده جمعیت شرکت‌کنندگان که تعداد آن ها حدود ۳۰۰ نفر گزارش شده، در میدان فلسطین ترجیح داد که سخنرانی نکند و تجمع را ترک کرد.
خرج های دهها میلیاردی از بیت المال برای سخنرانی، چاپ تبلیغات، کتب و بنرها و عکس ها و شلوغ کاری های عده ای که در تلاشند این روز را بزرگ جلوه کنند در حالی صورت می گیرد که مشکلات اقتصادی گریبانگیر بخش عظیمی از جامعه است.
در آخرین و عینی ترین نمایش و همایش مربوط به نه دی طبق گفته خبرگزاری های رسمی حدود ۳۰۰ نفر آمدند که به گفته ی شاهدان تعداد کثیری از آن ها از عوامل برگزار کننده مراسم و کادر رسمی نهادهای دولتی بودند و نشان جدی ای از حضور مردمی و دانشجویی به چشم نیامد، تا آنجا که سردار نقدی با مشاهده ی جمعیت تصمیم گرفت سخنرانی خود را لغو کند.
در همین حال همچنان رسانه ای که قرار است ملی باشد و ده ها سایت روییده شده توسط سپاه و نهادهای موازی در تبلیغ و خبرسازی برای این تجمع در روزهای گذشته از هیچ حرکتی فروگذار نبودند.
بر اساس این گزارش تبلیغات شدید رسانه های رسمی با واکنش زیاد مردمی در شبکه های اجتماعی نیز مواجه شده است.

بابک زنجانی، سینما و نظامی روبه‌قبله!

ماجرای نقش سعید امامی در سینمای ایران و ارتباطش با مسعود کیمیایی که، اگر اشتباه نکنم، اولین بار توسط سینا مطلبی افشا شد* و بعدها ماجرای سفر کیمیایی به همراه گوگوش برای ساخت دو فیلم سینمایی به تورنتو، که البته هرگز ساخته نشد، و با هماهنگی‌های وزارت اطلاعات صورت گرفته بود. (مصائب آنا) تنها بخش افشا شده‌ی رانت‌خواری و نقش‌های پیدا و پنهان اطلاعاتی-امنیتی در سینمای ایران است.
روش معمولی رانت‌خواری در سینما ساده است خودی‌ها حق دارند کاری را انجام دهند که برای غیرخودی‌ها مجاز نیست. رفتن به سوی مضمون‌های خط قرمزی و شرکت در جشن‌واره‌های بین‌المللی و لابی‌های پیدا و پنهان برای برنده کردن برخی از فیلم‌ها، استفاده از تبلیغات رایگان، یا بسیار کم‌هزینه‌، در صدا و سیما… روش‌های عادی و روزمره است اما گاه ابعاد بسیار بزرگتری دارد مانند همان نقش سعید امامی و حسین شریعتمداری در فیلم‌های «سلطان» و «ضیافت» و یا سفر کیمیایی و گوگوش که بخشی از آن در دعوای بین جناح‌ها و گاه توسط روزنامه‌نگاران مستقل و اطلاعات مردمی به بیرون درز پیدا می‌کند. ستاره و بازیگران مشهور که اجازه‌ی بازی ندارند به صحنه آورده می‌شوند تا موضوع دلالی قرار بگیرند برای بهروز وثوقی هم این نقشه را کشیدند و حتا برای عملی شدنش هوشنگ توضیع به ایران رفت اما به هر حال ماجرا سرنگرفت، اینبار طعمه یکی از بازیگران خوش‌نام و باقیماند از ستاره‌های قبل از انقلاب ناصر ملک‌ مطیعی بود.

ناصر ملک‌مطیعی را در هشتمین دهه‌ی زنده‌گی‌اش پس از سی سال دوری از سینما برای بازی در فیلمی که سرمایه‌گذارش بابک زنجانی بود آوردند و کنارش عکس یادگاری انداختند و بعضی از بازیگران نسل جدید هم در کنار بابک زنجانی جای دوست و دشمن نشان دادند و همه‌ی این‌ها برای سرپوش گذاشتن روی دزدی‌ها و فساد و جنایت است. سینما ابزاری شده است هم برای پول‌شویی هم برای شخصیت‌شویی! نمی‌توان خیلی به ناصر ملک‌مطیعی خرده گرفت او این مناسبات و اشخاص را نمی‌شناسد و طبعا برای او که عاشق سینما ست و ۳۵ سال از معشوق خود جداافتاده است دیدار معشوق و حضور روی پرده آنقدر وسوسه‌انگیز است که به این چیزها توجه نکند اما آیا برای دیگران هم قابل اغماض است؟
فیلم «نقش نگار» به کارگردانی «علی عطشانی» که متولد ۱۳۵۷ است و چند فیلمی که ساخت همه با جنجال‌آفرینی و حاشیه‌سازی همراه بوده است،** کلید ورود بابک زنجانی و موسسه هنر سورینت به سینما ست.
اکنون بابک زنجانی بازداشت شده است. معلوم نیست چه سرنوشتی داشته باشد سرنوشتی شبیه سعید امامی انتظارش را بکشد و کاسه‌ی واجبی سربکشد یا سرنوشتی مانند سعید مرتضوی و با مقداری جریمه‌ی نقدی آزاد شود. به هر حال او الان جای‌اش امن است دیگر پلیس بین‌الملل، اینترپل، نمی‌تواند تقاضای استردادش را بدهد. بابک زنجانی هم مهره‌یی است مانند بسیاری دیگر که یک شبه میلیاردر می‌شوند و یک روزه به خاک سیاه می‌نشینند تا اریکه‌نشینان قدرت برجای بمانند.
اکنون اگر آن یقه دریدن‌ها و دست‌به‌دست شدن خانه‌ی سینما را به یاد بیاورید بیشتر متوجه می‌شوید که فساد اکنون مانند سرطانی پیشرفته تمام ابعاد کشور را درنوریده است. هنر، ورزش، صنعت و تجارت همه چیز در ابعادی بزرگ محلی برای رانت‌خواری و پول‌شویی شده است. اسثتمار سیستماتیک در نظام‌های متعارف سرمایه‌داری در جمهوری اسلامی تبدیل شده است به استثماری چپاولی که در ابعاد هراس‌انگیزی خود را در تمام جامعه بازتاب می‌دهد. هر نظامی که به این مرحله از گندیده‌گی و بیماری می‌رسد دیگر نتنها با دوا و درمان قابل اصلاح و بهبودی نیست که حتا جراحی و قطع عضو هم دردش را درمان نمی‌کند و «جمهوری اسلامی» اکنون در این مرحله است، نه دارو نه جراحی و نه هیچ معجزه‌یی نمی‌تواند آن را نجات دهد و تنها و تنها یک سرنوشت انتظارش را می‌کشد: مرگ!
پانویس
* سعید امامی و حسین شریعتمداری نتنها سر فیلم‌برداری «سلطان» و «ضیافت» می‌رفتند که که نامشان به عنوان سعید شریعتمداری و حسین امامی در تیتراژ هم آمده است.

در بحبوحهٔ جنجالهای مربوط به اخبار قتل‌های زنجیره‌ای در سال ۱۳۷۸، سینا مطلبی دستیار مسعود کیمیایی در فیلم ضیافت، در یادداشتی برای اولین بار از تشکیل جلسه‎ای میان سعید امامی و فیلسازانی چون مسعود کیمیایی خبرداد، اگرچه او در آن یادداشت چیزی از منبع خبری‎اش فاش نساخت. بعدها این موضوع دستمایهٔ مصاحبه‎ها و نوشتارهای متعدد شد. ماهنامه فیلم بر این ادعای سینا مطلبی صحه گذاشت. پس از آن، گزارش کوتاهی از نحوه احضار و همکاری سینماگران (از جمله کیمیایی) با سعید امامی در مجله گزارش فیلم چاپ شد. کیمیایی هرگز رسماً پاسخی در رد یا قبول ادعاهای ذکر شده ننوشت اما علیرضا نوری زاده در کتاب ناگفته‌های قتل‌های زنجیره‌ای، کیمیایی را قربانی علاقهٔ سعید امامی به ساخته‌هایش اعلام داشت و او را از داشتن هرگونه همکاری با سعید امامی بری دانست. (مسعود کیمیایی را بهتر بشناسیم)

** علی عظشانی اصولا اهل حاشیه و جنجال است و همه‌ی کارهای او با حاشیه روبه‌رو بوده است از جمله «دموکراسی در روز روشن» و «تلفن همراه آقای رئیس جمهور» که با تهیه‌کننده‌گی محسن علی‌اکبری (محسن آقاعلی اکبری) ساخته شد. برای آشنایی با رانت‌خواری نوع شماره‌ی یک که تنها بعضی فیلم‌ها را به بعضی از اشخاص می‌دهند خوب است این مصاحبه با علی‌اکبری و عطشانی را بخوانید:علی‌اکبری: طبیعی بود که احمدی‌نژاد از «تلفن همراه رییس‌جمهور» دلخور شود ام

فهرست مطالب کارل لیبکنشت

*اوراسیا: بابک زنجانی-لاریجانی‌ها *نوتزاریسم اوراسیا و حکومت اسلامی در ایران (۷)*نوتزاریسم اوراسیا و حکومت اسلامی در ایران (۶)*نئوتزاریسم اوراسیا و حکومت اسلامی در ایران (۵)*نوتزاریسم اوراسیا و حکومت اسلامی در ایران (۴)*نوتزاریسم اوراسیا و حکومت اسلامی در ایران (۳)*نوتزاریسم اوراسیا و حکومت اسلامی در ایران (۲)*نوتزاریسم اوراسیا و حکومت اسلامی در ایران(1)

اوراسیا: بابک زنجانی-لاریجانی‌ها
کارل لیبکنشت

با جابچایی دولت جناح باندها، برخی مهره‌‌های دولت پیشین باید برکنار و یا قربانی شوند به ویژه آنگاه که موضوع تصاحب و تملک پول‌های باد آورده و کهکشانی در میان باشد. این نوشتار، در تیرماه ۹۲ نوشته شده و اینک بدون ویرایش، با بالاگرفتن سوخت وسازهای درون باندی، بازتاب می یابد. در این نوشتارِ پژوهشی برای نخستین بار به پروژه‌ی روند شکل‌گیری قطب اروپا – آسیا می‌پردازد. نوتزاریسم رؤیای «امپراتوری» دیرینه‌ای که پیوسته پس از فروپاشی آغاز سوسیالیسم شورایی، جنگ سرد و فروپاشی بلوک «سوسیالیسم دولتی»، اکنون، قطبی در برابر دیگری قطب جهانی سرمایه‌ جاری بوده است، محور تز اوراسیا می باشد. این قطب به ویژه با ظهور پوتین در نیمه نیمه دوم سال 2000، به بازسازی خود پرداخته است، در حالی که با دوران بوریس یلتیسن، در کشورهای بلوک شرق، با شوک درمانی مکتب فریدمن، نولیبرالیسم اقتصادی حاکم گردید، نوتزاریسم، این بار با شعار ضد لیبرالیستی، و ضد سوسیالیستی پرچمی ایدئولوژیک برافراشته است. زون اقتصادی –سیاسی، گسترده در دوقاره، ‌اروپا و آسیا، در حال سامان‌دهی پرچم ایدئولوژیکی است تا زیر قدرت اتمی روسیه نوتزاری، قطب‌ اقتصادی،‌ سیاسی و نظامی ویرانگری را این بار در رقابت با قطب دیگر سرمایه‌داری ادامه دهد. تز اوراسیا، به رهبری عمده‌ترین تئورسین و ایدئولوگ آن، آلکساندر دوگین، عوام فریبانه برآن است تا خرده حکومت‌‌های منطقه‌ای سرمایه جهانی دو قاره را زیر شعار «علیه» کاپیتالیسم، لیبرالیسم وسوسیالیسم، متحد گرداند و اشتراکات مذاهب و باورهای دینی یهودیت، ‌مسیحیت،‌ اسلام،‌ بودائیسم و ... را زیر نام تئوری سیاسی چهارم[1]، گرد آورد و با نقب زدن به دخمه‌های «عرفانیسم» بازدارنده انسان، و با بمب های اسلام ناب در کنار ولایت فقیه و سپاه، کره شمالی دیگری در حوزه روس مسلح سازد و پروژه مافیایی- سیاسی خویش را در این بازار جهانی به پیش برد. در نوشته های پیشین، کارگزاران، دست آموزان و عوامل اوراسیا و دوگین را از جمله مهدی سنایی، سید حسن عباسی، ازغدی، شمقدری، محقق داماد، سید حسین نصر، ... که همگی تمامی آموزش‌های استاد مافیای کرملین، با زبان ایرانی- اسلامی، واگویه می‌کنند. استاد حسین نصر، فری شوف[2] ، رهبر فرقه «طریقه شاذلیه مریمیه»، و فزند خلف وی، ولی رضا، نويسنده کتاب «نوزايی شيعه» و استاد روابط بين الملل دانشکده عالی چفلتچر در دانشگاه تافتس است که به عنوان مشاور باراک اوباما در امور خاورمیانه برگزیده شد، از جمله بازیگران این دسیسه اند.

[1]The Fourth Political Teory

[2] Frithjof Schuon ('Isa Nur al-Din), 18 juni 1907 – 5 maj 1998

مرتجع مذهبی که او را فیلسوف مذهبی، ‌می‌نامند در سوئیس زاده شد و فرقه‌ای به نام«طریقه شاذلیه مریمیه» برپا کرد و حسین نصر دستیار وی گردید. در برخی کشورها از جمله سوید و نروژ و ایران به عضوگیری پرداخت. افکار فری شوف در کشورهای اروپایی واسکاندیناوی، به وسیله Kurt Almqvist, Tage Lindbom وAshk Dahlén. ترجمه و پخش می‌شود

(http://sv.wikipedia.org/wiki/Frithjof_Schuon).

اين مطلب در فرمت PDF ثبت شده است و با برنامه‌ي Acrobat Reader باز مي‌شود.
براي خواندن آن اينجا را کليک کنيد

بازنگرداندن 8500میلیارد تومان (2 میلیارد و 60 میلیون یورو)؛ اتهام اصلی بابک‌زنجانی

سخنگوی کمیسیون اصل نود اتهام اصلی بابک زنجانی را برنگرداندن 2 میلیارد و 60 میلیون یورو معادل 8 تریلیون و 507 میلیارد و 800 میلیون تومان پول فروش نفت و مواد پتروشیمی به دولت عنوان کرد و گفت: شنبه آینده هم جلسه‌ای با حضور مسئولان بانک مرکزی و دادستانی برگزار می‌شود.
مصطفی افضلی‌فرد در گفت‌وگو با فارس، ضمن بیان این مطلب اظهار داشت: کمیسیون اصل 90 شنبه آینده با مسئولان بانک مرکزی و دادستان کل کشور در خصوص پرونده بابک زنجانی جلسه خواهد داشت.
عضو کمیسیون اصل 90 در خصوص جزئیات این جلسه گفت: به دلیل تناقض‌ گویی‌ در اظهارات مسئولان در جلسه اخیر با کمیسیون اصل 90، این جلسه برگزار می‌شود تا تاکید شود اطلاع‌رسانی به مردم شفاف و دقیق صورت گیرد و مردم گمان نکنند که کسانی پشت این پرونده هستند.
وی ادامه داد: در این جلسه همچنین تأکید خواهد شد پرونده بابک زنجانی بیشتر از این وقت و انرژی مسئولان را نگیرد و در رسیدگی به پرونده تسریع شود.
برنگرداندن 2 میلیارد و 60 میلیون یورو اتهام اصلی بابک زنجانی
افضلی‌فرد در پاسخ به این سئوال که تخلفات و اتهامات بابک زنجانی که منجر به بازداشت ایشان در روز گذشته شد، چیست، گفت: آنچه در کمیسیون اصل 90 در مورد ایشان مطرح است برنگرداندن 2 میلیارد و 60 میلیون یورو به دولت از محل فروش نفت و پتروشیمی‌ها است.
وی ادامه داد: این پول برای وزارت نفت و مربوط به ملت است و شخص حقیقی نباید آن را در حساب خود داشته باشد و از آن برای سرمایه‌گذاری و رانت استفاده کند.
وی گفت: وظیفه کمیسیون اصل 90 احراز تخلف است و در جلسه روز شنبه با مسئولان بانک مرکزی و دادستانی گزارش تخلف تکمیل و به قوه قضائیه برای رسیدگی ارجاع می‌شود. امیدواریم مسئولان قوه قضائیه نیز برای جلوگیری از اتلاف بیش از اندازه وقت و انرژی مسئولان هرچه سریعتر این پرونده را رسیدگی کنند.
منکردور زدن تحریم با کمک بابک زنجانی نیستیم اما سوء استفاده را توجیه نمی‌کند
وی در پاسخ به اینکه گفته می‌شد بابک زنجانی در دور زدن تحریم‌ها و انتقال پول نفت تاثیر گذار بوده است،گفت: اینکه ایشان تا چه اندازه توانسته است تحریم‌ها را دور بزند کاری ندارم اما تا این حدی که می‌گویند قبول ندارم و نمی‌گویم در این خصوص نقشی نداشته است اما اگر تحریم‌ها را دور زده بود اثرات آن در کشور محسوس بود.
وی ادامه داد: دلیل نمی‌شود فردی مدت متمادی بیت‌المال کشور را در اختیار داشته باشد و براساس مستنداتی که اعلام می‌کند از آن برای سرمایه‌گذاری و یا ایجاد رانت استفاده کند.
افضلی‌فرد افزود: اگر بابک زنجانی در خصوص دور زدن تحریم‌ها هم کاری انجام داده است، حتماً در پرونده ایشان تاثیرگذار خواهد بود اما خدمات ایشان دلیل بر این نمی‌شود از اموال عمومی استفاده کند و یا حساب‌های خود را با دولت تسویه نکند.
از عضو کمیسیون اصل 90 سئوال شد که آیا دستگیری رضا ضراب با پرونده زنجانی ارتباطی داشته است، گفت: در این مورد اطلاعی ندارم.
منبع:فارس

لغو سخنرانی فرمانده بسیج در مراسم ۹ دی به دلیل «تعداد اندک حاضران»

خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، تعداد حاضران در مراسم سالروز ۹ دی را حدود ۳۰۰ نفر تخمین زده است.

میدان فلسطین تهران روز دوشنبه، ۹ دی، در حالی شاهد اجتماع مخالفان جنبش اعتراضی سال ۱۳۸۸ بود که رسانه‌های داخلی از لغو سخنرانی محمدرضا نقدی، فرمانده بسیج ایران، به دلیل تعداد اندک حاضران در این برنامه خبر داده‌اند.
بر اساس گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، سخنرانی آقای نقدی یکی از برنامه‌های از پیش اعلام شده این تجمع بود، اما او «پس از مشاهده جمعیت شرکت‌کنندگان در میدان فلسطین ترجیح داد که سخنرانی نکند و تجمع را ترک کرد».
این خبرگزاری تعداد حاضران در مراسم را حدود ۳۰۰ نفر تخمین زده است که به «سر دادن برخی شعارها در حمایت از ۹ دی و مداحی به مناسبت ایام عزاداری دهه سوم ماه صفر پرداختند».
روز ۹ دی ۱۳۸۸ جمعی از حامیان حکومت ایران در تقابل با حامیان میرحسین موسوی و مهدی کروبی، رهبران جنبش اعتراضی سبز، در میدان انقلاب تهران اجتماع کردند و خواستار محاکمه و حتی اعدام مخالفان شدند.
امسال نیز با نزدیک شدن به روز ۹ دی موج تازه‌ای از اظهارنظرها و موضع‌گیری‌های چهره‌های نزدیک به حکومت ایران علیه معترضان سال ۱۳۸۸ شکل گرفت، چنان‌ چه رسانه‌ها از انتشار یک کتاب ۹ جلدی در این‌ باره خبر دادند که «دایره‌المعارف فتنه ۸۸» نام دارد.
در عین حال وب‌سایت کلمه، نزدیک به میرحسین موسوی، از وجوه دیگر تبلیغات حکومتی به مناسبت ۹ دی گزارش داده است که شامل چاپ بنرها و عکس‌ها می‌شود.
این وب‌سایت می‌نویسد که علی‌رغم همه این تبلیغات «هیچ نشان جدی از حضور مردم و دانشجویان در مراسم ۹ دی به چشم نیامد» و حتی «تعداد کثیری» از همان جمعیت اندک شرکت‌کنندگان نیز «از عوامل برگزارکننده مراسم و کادر رسمی نهادهای دولتی بودند».
حامیان حکومت ایران از روز ۹ دی ۱۳۸۸ با عناوینی مانند «حماسه»، «یوم‌الله» و «روز بصیرت» نام می‌برند و آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، نیز گفته است که «روز ۹ دی در تاریخ ماند».

منبع:رادیو فردا

ویژگی‌های یکی از مؤثرترین ابزارهای جاسوسی آمریکا

ویژگی‌های یکی از مؤثرترین ابزارهای جاسوسی آمریکا

یکی از سلاح‌های موجود در زرادخانه جاسوسی آژانس امنیت ملی آمریکا قادر است بر روی تقریبا هر سیستم کامپیوتری‌، نرم‌افزارهای جاسوسی دلخواه را به‌صورت مخفیانه نصب کند. اسناد بسیار محرمانه ساختار این سامانه را شرح می‌دهند.

آژانس امنیت ملی آمریکا (اِن‌اِس‌اِی) نام "کوآنتوم" را برای یکی از مؤثرترین ابزار جاسوسی خود برگزیده است. این ابزار امکانات جاسوسی مختلفی در اختیار سرویس‌های امنیتی قرار می‌دهد؛ از دریافت اخبار تا دستکاری در دانلود و آپلود نرم‌افزارها.
به‌عنوان نمونه کارشناسان آژانس امنیت ملی آمریکا با روشی موسوم به "Quantum Insert" قادرند سیستم‌های کامپیوتری هدف را به بدافزارهای مختلف آلوده کنند. وقتی حفره نفوذ ایجاد شد، می‌توان نرم‌افزارهای دلخواه دیگری را روی سیستم قربانی نصب کرد؛ نرم‌افزارهایی که به صورت هدفمند اطلاعات را شکار می‌کنند.
این بدافزارها می‌توانند اطلاعات شبکه‌ای را که کامپیوتر قربانی به آن وصل است، ثبت کنند یا سری به هارد دیسک کامپیوتر بزنند یا از صفحه نمایش، مخفیانه عکس بگیرند.
کلیک کنید: صفحه ویژه "امنیت در فضای مجازی"
به نوشته روزنامه آمریکایی "واشنگتن پست"، آژانس امنیت ملی آمریکا در سال ۲۰۱۳ کنترل دست‌کم ۸۵ هزار سخت‌افزار را به این روش در دست داشته است. گروهی از این دستگاه‌ها کامپیوترهای شخصی بوده‌اند و گروهی هم سخت‌افزارهای موجود در شبکه شرکت‌ها و کارخانه‌ها یا ارائه‌دهندگان خدمات اینترنت و تلفن همراه.
فیشینگ و هرزنامه؛ روش‌های منسوخ
پایگاه اینترنتی "اشپیگل آنلاین" آلمان بر پایه اسناد محرمانه آژانس امنیت ملی آمریکا از روش جاسوسی دیگر این آژانس پرده برداشته است.

پیش از این افشا شد که آژانس امنیت ملی آمریکا تلفن همراه رهبران سیاسی جهان از جمله آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان را هم شنود کرده است

دستگاه‌های امنیتی ایالات متحده پیش از این برای نفوذ به کامپیوترهای هدف عموما از همان روشی استفاده می‌کردند که بزهکاران دنیای مجازی یا هکرها هم از آن بهره می‌گیرند: ارسال ایمیلی با لینک‌های آلوده برای قربانی. استفاده از این روش اما یک مشکل بزرگ دارد و آن بازدهی بسیار کم آن است.
اینجاست که، به نوشته اشپیگل آنلاین، ابزارهای پروژه "کوآنتوم" به یاری آژانس امنیت ملی آمریکا می‌آیند. در یکی از اسناد داخلی این آژانس تأکید شده که در موارد مشخصی، تا ۸۰ درصد "مأموریت‌های کوآنتوم" موفقیت‌آمیز بوده‌اند؛ این در حالی است که احتمال نفوذ به کامپیوتر قربانی از طریق ارسال لینک‌های آلوده زیر یک درصد است.
ساختار حملات کوآنتومی
راز موفقیت "کوآنتوم" در این است که آژانس امنیت ملی آمریکا در کنار اینترنت، شبکه مخفی دیگری به راه انداخته است. این شبکه از یک سو امکان رصد حداکثری وقایع دنیای مجازی را فراهم می‌کند و از سوی دیگر می‌توان از آن به‌عنوان ابزاری تهاجمی استفاده کرد.

بافت یک "حمله کوآنتومی" در کل به این شکل است: در ابتدا ترافیک اینترنت در نقاطی که آژانس امنیت ملی آمریکا یا نهادهای همکار به آن دسترسی دارند رصد می‌شود. هدف، یافتن ردپایی دیجیتال از قربانی است. این ردپا می‌تواند آدرس ایمیل یا یک کوکی باشد. (کوکی: فایل‌های متنی کوچکی که سایت‌ها روی کامپیوتر کاربران نصب می‌کنند تا آنها را در مراجعات بعدی بشناسند). بنا بر یکی از اسناد محرمانه، جاسوسان نهادهای امنیتی آمریکا به یکی از کوکی‌های غول اینترنتی "یاهو" علاقه ویژه‌ای دارند.
اولین ردپا، اولین پله نردبان است. هر چه ردپای بیشتری پیدا شود، ادامه کار ساده‌تر خواهد بود. در نهایت فرمان "بهره‌برداری" از کامپیوتر مورد نظر صادر می‌شود. سامانه کوآنتوم به صورت خودکار عمل می‌کند: ایمیل یا کوکی کشف‌شده (ردپا) هر گاه از کابل یا روتر تحت کنترل آژانس امنیت ملی آمریکا بگذرد، سیستم هشدار می‌دهد. کوآنتوم مشخص می‌کند که قربانی قصد ورود به چه سایتی را دارد و همزمان یکی از سرورهای آژانس امنیت ملی آمریکا را فعال می‌کند.
این سرور خود را بین کامپیوتر قربانی و سایتی که او قصد ورود به آن را دارد (مثلا یاهو) جا می‌کند. در ادامه به جای سایت اصلی یاهو، مرورگر قربانی سایتی را باز می‌کند که روی سرور آژانس امنیت ملی آمریکا قرار دارد. سایت آلوده حاوی بدافزارهایی است که مخصوص حفره‌های امنیتی سیستم‌های مختلف طراحی شده‌اند. کامپیوتر قربانی از آلوده‌شدن به بدافزارها باخبر نمی‌شود؛ کاربر هم سایت بدون تغییر یاهو را می‌بیند.
در واقع آژانس امنیت ملی آمریکا به‌جای ارسال هزاران هرزنامه، کافی است منتظر بماند تا قربانی به یکی از چندین سایت مشخص سر بزند. کامپیوتر قربانی نه تنها در کسری از ثانیه به بدافزار آلوده می‌شود، بلکه در ادامه به یکی از پایگاه‌های جاسوسی ان‌اس‌ای تبدیل می‌شود؛ همان پایگاه‌هایی که کوکی و ایمیل شکار می‌کنند.
بنا بر یک سند محرمانه‌ی آژانس امنیت ملی آمریکا، کارشناسان این نهاد با استفاده از یاهو، فیسبوک و آی‌پی-آدرس‌های ثابت "بزرگترین موفقیت‌ها" را کسب کرده‌اند. سرویس ایمیل "هات‌میل" مایکروسافت، شبکه اجتماعی "لینکداین"، پایگاه اینترنتی یوتیوب و توییتر نیز کمک قابل توجهی به جاسوسان آژانس امنیت ملی آمریکا می‌کنند. "مرکز ارتباطات دولتی" بریتانیا (GCHQ) هم با رصدکردن جی‌میل، "AOL" و سرویس ایمیل موتور جست‌وجوی روسی "Yandex" اطلاعات مفیدی در اختیار آژانس امنیت ملی آمریکا قرار می‌دهد.
بارگذاری بدافزارهای دیگر و روشن‌کردن وبکم
آژانس امنیت ملی آمریکا تا اندکی پیش نرم‌افزاری به نام "Validator" را روی کامپیوتر قربانی نصب می‌کرد. بر اساس اسناد محرمانه‌ای متعلق به سال ۲۰۰۴، این نرم‌افزار "دسترسی منحصربه‌فردی به کامپیوترهای افرادی ایجاد می‌کند که از نظر امنیت ملی برای آمریکا مهم هستند"؛ مثلا تروریست‌ها. البته سند یادشده تأکید می‌کند که هدف نرم‌افزار تنها تروریست‌ها نیستند.
"Validator" گام نخست نفوذ به کامپیوتر قربانی است. این نرم‌افزار طوری طراحی شده که بدافزارهای دیگر را هم به کامپیوتر هدف منتقل می‌کند؛ مثلا تروجان "المپیوس" که امکان دسترسی در سطوح مختلفی را برای هکر فراهم می‌کند.
کسی که با چنین ابزاری کنترل یک سیستم کامپیوتری را به دست بگیرد، می‌تواند فایل‌ها را دستکاری کند، شبکه‌های اطراف را رصد کند، وبکم را روشن کند یا از صفحه نمایش عکس بگیرد.
اخبار متعددی به بیرون درز کرده که نشان می‌دهند آژانس امنیت ملی آمریکا یا مرکز ارتباطات دولتی بریتانیا با استفاده از امکانات "کوآنتوم" به کامپیوترهایی نفوذ کرده‌اند که به هیچ عنوان ارتباطی با فعالیت‌های تروریستی نداشته‌اند؛ به‌عنوان نمونه "بلگ‌کام"، کنسرن مخابراتی نیمه‌دولتی بلژیک یا سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک).
کنسرسومی که کابل بین‌قاره‌ای "Sea-Me-We 4" را مدیریت می‌کند نیز هدف حملات کوآنتومی بوده است. این کابل کف اقیانوس قرار دارد و ارتباط اینترنتی فرانسه تا شمال آفریقا، حوزه خلیج فارس، هند، سنگاپور و مالزی را برقرار می‌کند.
آژانس امنیت ملی آمریکا در یک موضع‌گیری عمومی، استفاده از نرم‌افزارهای پروژه کوآنتوم را در راستای دفاع از ایالات متحده و هم‌پیمانانش ارزیابی کرده است. بر این اساس، کوآنتوم بر کسب اطلاعات از خارج، با استفاده از نفوذ به شبکه‌های کامپیوتری متمرکز شده است.

منبع:دویچه‌وله

کارون را می شناسید؟

کارون رودی در ایران است که از کوه‌های بختیاری سرچشمه می‌گیرد و از مسیری پیچاپیچ به شهر اهواز می‌رسد.

کارون همچنین نام پسری نه ساله‌ بود که در شهر کرمان ایران زندگی می‌کرد. کوچکترین عضو خانواده که بسیار کوشا و مهربان بود و مورد علاقه همه.

پدر کارون،حمید حاجی‌زاده، آموزگار و نویسنده‌ای بود از هواداران جبهه ملی. او در جریان انقلاب سال ۱۳۵۷ فعال سیاسی بود اما تمایلات سیاسیش خیلی زود منجر به تبعید و انزوایش گردید.

حمید عاشق شعر بود. اما بیش از همه عاشق ایران بود چندان که نام هر سه پسرش را از رودهایی در ایران گرفته بود: اروند، ارس و کارون.

امروز حمید و کارون رفته‌اند و خانواده‌ای متلاشی شده برجای گذاشته‌اند. این پدر و پسر در سه شنبه شب و یا سحرگاه چهارشنبه‌ای در مهرماه سال ۱۳۷۷ در خانه‌شان در شهر کرمان کشته شدند.

در آن شب، افراد ناشناسی با حمید چای خورده بودند.

در آن شب، همان افراد کارون را ده بار و حمید را ۲۷ بار چاقو زدند.

در آن شب، برادران کارون از یک مهمانی عروسی به خانه بازمی‌گشتند تا بگویند چقدر به آنها خوش گذشته است. اما، ناچار شدند صحنه وحشتناکی را که دیدند به پلیس گزارش کنند.

و در آن شب، قاتلان بخشی از نوشته‌های حمید را با خود بردند و بقیه را در اتاق پراکندند. آنها به پول‌های نقد دست نزدند تا نشان دهند که سارق نبوده‌اند و همچنین به سایر مخالفان پیام دهند که می‌توانیم با شما نیز چنین کنیم و خانواده‌تان را از هم بپاشیم.

اکنون، پس از پانزده سال، برادر کارون در وبلاگ خود می‌نویسد که همه آرزویش این است که به خانه بازگردد و مثل سابق ببیند که چطور کارون به پیشوازش می‌شتابد. می‌خواهد کارون را پنجاه بار ببوسد و ببیند که چطور او لپ‌هایش را پاک می‌کند و می‌گوید: “ببین، پاکشون کردم امروز دیگه بهت بوس نمیدم.” می‌خواهد بشنود که پدرش برایش شعر بخواند. می‌خواهد کنار پدر و برادرش بنشیند و آنقدر گیم بازی کند که تلویزیون بسوزد.

حقیقت این است که کسانی که فرمان چنان جنایت مخوفی را صادر کرده‌اند، بازماندگان قربانی را از لذت‌های ساده‌ای محروم می‌کنند که اغلب ما آنها را بدیهی تصور می‌کنیم. آنچه که پس از گذشت پانزده سال برای برادر کارون برجای مانده، بی‌خوابی و پرسش‌هایی بی‌پاسخ است: “همیشه این برامون سؤال باشه که کدوم یکی رو اوّل کشتن، و بعد با گریه بگیم فرقی نمی کنه هرکدوم که اوّل باشن برای اون یکی زجر آور بوده، و بعد دوباره از مهربونیش ببارم و بگم کارون بچه بوده و کمتر می فهمیده خدا کنه اوّل بابامو کشته باشن که ندیده باشه کارونش چقدر چاقو خورده” یا بدتر اینکه: “چرا آنجا نبودم تا کارون را نجات دهم؟”

هر سال کابوس خانواده حاجی زاده در حالی ادامه دارد که آنهایی که خواهان مرگ این عزیزان بوده‌اند، با اطمینان از اینکه این جنایت فجیع به مرور زمان از خاطره‌ها خواهد رفت، به زندگی خود ادامه می‌دهند.

در بسیاری از موارد ما نمی‌توانیم مانع چنین جنایاتی شویم، چرا که بزدلانه و غافلگیرانه صورت می‌گیرند. اما کاری که از دست ما برمی‌آید این است که یاد کارون و حمید را همچنان زنده نگه داریم تا خانواده و نزدیکان آنها بدانند که فراموش نشده‌اند. می‌توانیم سرگذشت آنها را روایت کنیم تا قاتلانشان بدانند که جنایت‌هاشان از یاد نمی‌رود و دیر یا زود باید پاسخگوی اعمال خود باشند.

با پشتیبانی شما، پژوهشگران بنیاد عبدالرحمن برومند خاطره حمید و کارون حاجی زاده را در امید، یادبودی در دفاع از حقوق بشر، زنده کرده‌اند و آسیب هولناکی را که به خانواده حاجی زاده وارد آمده است تصدیق و ثبت کرده‌اند. خانواده حاجی زاده و نزدیکان آنان نیازمند آن اند که بدانند شما نیز دادخواهی آنها را شنیده‌اید و با آنان همدردی می‌کنید. پس سرگذشت دردناک این قربانیان را در حد امکان با دیگران درمیان بگذارید

منبع:پژواک ایران

فقط بابك زنجاني بازداشت شد اين يعني برادران قاچاقچي سپاه پاسداران كه بابك در دامان كثيف آنان بابك خان شد بازداشت نشدند و همچنان مشغول به شغل شريف دزدي و شرارت هستند , مرتضوي همچنان آزاد است و براي بقيه خط و نشان ميكشد و با كمال وقاحت هوار ميكشد , احمدي نژاد هم صاحب پاكترين دولت بوده و اين بر همه آشكار است آري بابك بايد باز داشت ميشد ولي باقي اين چهل دزد كي بازداشت و مجازات ميشوند؟

۱۳۹۲ دی ۹, دوشنبه

میلیاردر ایرانی به اوین منتقل شد تهران – ایرنا- یک منبع آگاه عصر دوشنبه از انتقال بابک زنجانی میلیاردر ایرانی به زندان اوین خبر داد.

میلیاردر ایرانی به اوین منتقل شد

تهران – ایرنا- یک منبع آگاه عصر دوشنبه از انتقال بابک زنجانی میلیاردر ایرانی به زندان اوین خبر داد.

وی که خواست نامش فاش نشود، در گفت و گو با خبرنگار قضایی و حقوقی گروه اجتماعی ایرنا افزود که پرونده وی در شعبه 15 دادسرای کارکنان دولت رسیدگی می شود.

پیشتر حجت الاسلام و المسلمین غلامحسین محسنی اژه ای سخنگوی قوه قضاییه و دادستان کل کشور از بازداشت بابک زنجانی خبر داده بود.
عباس جعفری دولت آبادی دادستان عمومی و انقلاب تهران نیز روز گذشته از مفتوح بودن پرونده بابک زنجانی در دادسرای تهران خبر داده بود.
پرونده مزبور در رابطه با جرایم اقتصادی در دادسرای تهران تشکیل شده است.

فهرست مطالب کاظم رنجبر

*تاملی بر ظهور و رشد عصر روشنگری در تاریخ و تمدن انسان .*تاملی بر ظهور و رشد عصر روشنگری در تاریخ و تمدن انسان .*تاملی بر ظهور و رشد عصر روشنگری در تاریخ و تمدن بخش 4 *تاملی بر ظهور و رشد عصر روشنگری در تاریخ و تمدن انسان .*تاملی بر ظهور و رشد عصر روشنگری در تاریخ و تمدن انسان .*تاملی بر ظهور و رشد عصر روشنگری در تاریخ و تمدن انسان .*نقدی بر کتاب : قبله عالم – ژئوپولیتیک ایران *نقدی بر کتاب : قبله عالم – ژئوپولیتیک ایران (بخش ششم)*نقدی بر کتاب : قبله عالم – ژئوپولیتیک ایران *نقدی بر کتاب : قبله عالم – ژئوپولیتیک ایران .*نقدی بر کتاب : قبله عالم – ژئوپولیتیک ایران *نقدی بر کتاب : قبله عالم – ژئوپولیتیک ایران . *نقدی بر کتاب : قبله عالم – ژئوپولیتیک ایران *نقدی بر کتاب : قبله عالم – ژئوپولیتیک ایران . *ژئوپولتیک و ژئواستراتژی نفت بخش ششم . نسخه1 *تاملی برمحتوی کتاب « دردامگه حادثه » از منظر جامعه شناسی (بخش پایانی)*تاملی برمحتوی کتاب « دردامگه حادثه » از منظر جامعه شناسی سیاسی .*تاملی برمحتوی کتاب « دردامگه حادثه » از منظر جامعه شناسی سیاسی *تاملی برمحتوی کتاب « دردامگه حادثه » از منظر جامعه شناسی سیاسی .*تاملی برمحتوی کتاب « دردامگه حادثه » از منظر جامعه شناسی سیاسی .*ژئوپولتیک و ژئواستراتژی نفت (بخش چهارم - نسخه -۲) سلاح نفت ، سلاح برای نفت .*ژئوپولتیک و ژئواستراتژی نفت (بخش سوم - نسخه اول )*ژئوپولتیک و ژئواستراتژی نفت؛ سلاح نفت ، سلاح برای نفت *ژئوپولتیک و ژئواستراتژی نفت *تاًملی بر اندیشه های فلسفی سیاسی پرفسور سید حسین نصر ، از منظر جامعه شناسی سیاسی .*جهان سیاست جهان ایده الیسم و رویا ها نیست (بخش دوم )*وحدت ملی و نقش زبان ملی در این وحدت *تولد ملت *« ژئو پولیتیک قدرت های اروپائی در رابطه با خاورمیانه و رقابت های آنان » *اسلام، چون سلاح سیاسی (بخش بیستم)*اسلام چون سلاح سیاسی (بخش نوزدهم) ظهور ادیان *اسلام چون سلاح سیاسی بخش هیجدهم *اسلام چون سلاح سیاسی . ظهورموجود عجیب الخلقه ای بنام « روشنفکر اسلامی» در جوامع اسلامی *اسلام چون سلاح سیاسی بخش شانزدهم *باز خوانی برگی از تاریخ معاصر نظام های تمامیت خواه *تأملی بر مسئله رهبری جنبش سبز در ایران بخش چهارم ( پایان )*تأملی بر مسئله رهبری جنبش سبز در ایران (بخش سوم)*نامهً سرگشاده یک جامعه شناس ایرانی به ملٌت شریف ایران و روحانیون حکومتی، درنظام ولایت مطلقه فقیه.*تأ ملی بر مسئله رهبری جنبش سبز در ایران (بخش دوم)*اسلام چون سلاح سیاسی (بخش دوازدهم)*تأ ملی بر مسئله رهبری جنبش سبز در ایران *اسلام چون سلاح سیاسی( بخش یازدهم)*نامه سرگشاده یک ایرانی ، به خانم فاطمه کروبی *اسلام چون سلاح سیاسی *فرسودگی قدرت وپایان اعتماد ملت

هیتلر و زوایای شخصیت او (۱)

فولکر اولریش / ترجمه احمد فراکیش

فولکر اولریش (Volker Ulrich) اولین تاریخ‌شناس آلمانی‌ است که بعد از یواخیم فست (Joachim Fest) و کتاب ” هیتلر، یک بیوگرافی”، به خود جرات نوشتن بیوگرافی همه جانبه هیتلر را داده است.

او در زیست نگاری هیتلر* به ثبت تصویر کسی می‌پردازد که بخش‌های واقعی شخصیت خود را مخفی‌ کرده و نقش‌های خود ساخته‌اش حتی امروز هم بسیاری را فریب می‌‌دهد.

مقاله زیر که در دوقسمت منتشر می‌شود، ما را با تحلیل شخصیت آدولف هیتلر توسط فولکر اولریش آشنا می‌کند. این مقاله برگرفته از سایت هفته‌نامه آلمانی “دی تسایت” است.

وقتی‌ که هیتلر نقش خود را ابداع کرد

در نوامبر ۱۹۳۸، دو هفته پس از “شب کریستال” روبر کولوندر(Robert Coulondre) سفیر جدید فرانسه در آلمان، در “اوبر زالسبرگ” به سمت خانه ییلاقی “پیشوا” در حال حرکت بود تا اعتبار نامه‌ خود را تقدیم وی تقدیم کند. در شب ۱۰ نوامبر ۱۹۳۸ نیروهای “اس‌‌اس”‌ و “اس‌‌آ” در حکومت نازی‌ها، تمام کنیسه‌های آلمان را به آتش کشیده، شیشه مغازه‌های یهودیان را شکسته و خانه‌های آنها را خراب کرده بودند.

کولوندر ده سال بعد گفت که انتظار داشت «ژوپیتر را در قلعه‌اش ببیند» ولی‌ مردی ساده، آرام و شاید حتی خجالتی را در عمارت ییلاقی یافت. سفیر کمی‌ گیج شده بود: «در رادیو همیشه فریاد خش‌دار، تهدیدآمیز و پر توقع او ‌را شنیده بودم و حالا هیتلری با صدای گرم، آرام، دوستانه و فهیم را می‌‌دیدم. کدامیک هیتلر واقعی بودند؟ این یا آن و شاید هر دو…»

این پرسش از دید کنونی به هیتلر، سوال غریبی است. در واقع ما امروز به اندازه کافی می‌دانیم که این مرد کیست. او همان کسی است که ملت‌ها را نابود کرد و جهان را به جنگی همه‌گیر با ده‌ها میلیون قربانی کشاند.

در واقع ما همه چیز را در باره هیتلر خواند‌ه‌ایم و هر تکه فیلم موجود در برنامه‌های تاریخی‌ تلویزیون را در باره او دیده‌ایم. اما آیا این موجود که به هفتادمین سالمر‌گش در پناهگاه برلین نزدیک می‌شویم، عملا به شبحی وحشت‌انگیز برای ما مبدل نشده است؟

تمام کتابخانه‌ها مملو از کتاب‌هایی است که در باره حکومت مرگبار نازی‌ها، جنگ و نسل‌کشی یهودیان نوشته شده، ولی‌ در ورای آنها، شخصیت هیتلر تنها در قالب یک کلیشه تجلی می‌کند و وجود واقعی‌اش به طرز غریبی ناپدید شده است. آخر هیتلر نه شرّ مطلق بوده و نه شبحی سرگردان و مضحک.

هیتلر نه نماد ساخته و پرداخته‌ای توده سرکوب شده بوده و نه دست پرورده خشونت حاصل از روح زمانه و حال و هوای شکست در جنگ جهانی اول. اما آیا می‌‌توان عمق بزرگترین فاجعه عصر تمدن را بدون درک خود هیتلر و بدون توضیح چگونگی عملکرد او فهمید؟ بدون شیوه حکومت، طرز تفکر و مهم‌تر از همه، شخصیت او؟

ممکن است درک هیتلر از خیلی‌ شخصیت‌های تاریخی دیگر‌ مشکل‌تر باشد، چرا که دیکتاتور تمام اسناد مربوط به خود را نابود کرد. او در همان دهه ۳۰ ترتیبی داد تا تمام مدارک کودکی و جوانیش در شهر لینس، وین و مونیخ و هم‌چنین دوره سربازیش در جنگ جهانی اول‌ را جمع‌آوری کنند و سپس آنها را در گاو صندوق‌ها مخفی‌ کرد. هیتلر در آوریل ۱۹۴۵ و چند روز قبل از خودکشی، دستور داد تا این مدارک را که هنوز در گاوصندوق‌های خانه‌اش در مونیخ، مقر حکومتی و نیز در اپارتمانش در “اوبر زالسبرگ” نگهداری می‌‌شد، بدون معطلی بسوزانند. تنها چیزی که باقی‌ مانده، چند نامه و یادداشت شخصی‌ و نیز مدارک مربوط به اواخر دوره زندگی وی هستند که آنها هم به شدت متناقض‌اند.

هیتلر حتی برای هوادارانش هم یک معما بود. اتو دیتریش (Otto Dietrich) مسئول مطبوعاتی هیتلر، در کتاب خاطراتش او را ” شخصیتی مبهم و هول‌انگیز” معرفی‌ می‌‌کند. ناشر مونیخی، ارنست هانف‌‌اشتنگل، که در سال‌های ۲۰ از همراهان نزدیک حزب نازی هیتلر بود، به خاطر می‌‌آورد که هیچ‌گاه «کلیدی برای شناخت عمق وجود این شخص نیافت.»

رمزگشائی از شخصیت هیتلر همچون کدهای ژنتیکی، احتمالا امری محال باقی‌ می‌‌ماند. این شبیه آن است که فردی را بعد از مرگش روانکاوی کنیم. (eine nachgetragene Psychoanalyse)

ارائه دلیلی محکم برای پیدایش و شکل‌گیری تئوری فاشیسم هم کاری بس دشوار است اما این امکان وجود دارد که اجزای باقیمانده را برای به دست آوردن تصویری از یک کاراکتر، در کنار هم قرار دهیم. مسئله بر سر کنجکاوی بیمارگونه در “زندگی خصوصی هیتلر” نیست، بلکه موضوع بر سر درک کنش و کارکرد این فرد است.

قبل از هرچیز باید پرسید که چگونه هیتلر توانست خیل عظیمی از مردم را به وادی تعصب سوق دهد و آنها را به عنوان همدستانی پرشور در جنایاتی هولناک به سوی خود بکشاند. زیرا که اگر او واقعا دیوانه بود، یا عربده‌کشی متعصب، یا یک عامی‌ بدزبان و یا دلقکی مضحک؛ آن گونه که امروزه او را به اغراق به تصویر می‌کشند، فورا از صحنه سیاست محو می‌شد. همانند نمونه‌های فراوان محرکان پوپولیست که در آغاز دهه بیست میلادی در صحنه افراطیون راست جمع بودند.

رهبر در صحنه، ساکت در زندگی خصوصی

کسانی که تاکنون به نوشتن در باره زندگی هیتلر پرداخته‌اند، طبق ضرب‌المثلی آلمانی، اجبار را به فضیلت تبدیل کرده‌اند. آنها ظاهر غیرقابل توضیح هیتلر را به تهی بودن وجود او در خارج از زندگی‌ سیاسی تعبیر کرده‌اند.

یواخیم فست، سیاسی‌نویس آلمانی‌، در سال ۱۹۷۳ در کتابش راجع به هیتلر در باره ” فضای خالی‌ از مردم در اطراف او” قلم می‌زند و قاطعانه اعلام می‌‌دارد که «او زندگی‌ خصوصی نداشته است.»

تاریخ‌نگار انگلیسی‌، ایان کرشاو (Ian Kershaw) از این هم فراتر می‌‌رود و در روخوانی بخش اول بیوگرافی هیتلر در سال ۱۹۹۸ می‌‌گوید: «اگر از سیاست بگذریم، در مورد وی تقریبا چیزی نمی‌‌ماند. او به نوعی یک غلاف توخالی است.»

اما اگر دقیق‌تر بنگریم، مشخص می‌‌شود که همین خالی‌ بودن، بخشی از نقشی‌ است که هیتلر بازی کرده تا زندگی‌ خصوصی خود را از دیده‌ها بپوشاند. او می‌‌خواست خود را سیاستمداری نشان دهد که با نقش خویش به عنوان “رهبر” عجین شده و از تمام خوشی‌‌های شخصی‌ و وابستگی‌های انسانی‌ صرفنظر کرده تا خود را وقف هدفش، یعنی خوشبختی‌ مردم آلمان کند.

اگر نخواهیم این تصویر ساختگی را بپذیریم، باید به پشت پرده‌یی نظر افکنیم که تصویر بیرونی هیتلر و نقش از پیش ساخته او را از شخصیت واقعی‌اش متمایز می‌‌کند.

کنراد هایدن (Konrad Heiden) روزنامه‌نگار برجسته که در سال‌های ۱۹۳۶-۳۷ در تبعید، اولین بیوگرافی هیتلر را منتشر کرد، او را به عنوان “موجودی دوگانه” تشریح کرده است. به نظر او، هیتلر واسطه‌ای بود برای آن که هیتلر دیگری را خلق کند: «این شخصیت دوم به آرامی در وجود هیتلر لانه داشت اما در لحظه هیجان، مانند صورتک بزرگی ظاهر می‌شد.» همراهان سابق هیتلر این دوگانگی خود ساخته را تأیید کرده‌اند.

هر کس که هیتلر را از نزدیک می‌‌دید، اصلا تحت تاثیر او قرار نمی‌‌گرفت. هیتلر به چشم گونتر کواند (Günther Quandt) کارخانه‌دار آلمانی‌، “یک آدم کاملا متوسط” جلوه کرده بود. خبرنگار آمریکایی‌، دوروتی تامپسن (Dorothy Thompson) که در همان سال با هیتلر در هتل کایزرهوف برلین مصاحبه کرده بود، در او “نمونه کامل انسانی عادی” را مشاهده می‌‌کند. حتی لوتس گراف شورین فون کروسیک Lutz Graf Schwerin von Krosigk، که بعد از ۳۰ ژانویه ۱۹۳۳ و به قدرت رسیدن نازی‌ها و تشکیل دولت ائتلافی همچنان وزیر دارایی باقی ماند، ویژگی قابل توجهی در او نیافت: «رفتار و حرکاتش فاقد هماهنگی بودند اما نه از آن نوعی که بتوان آنرا مشخصه تیپیک او و مبتنی بر ویژگی‌ روح و روانش دانست. موهای به پیشانی ریخته و سبیلی به پهنای دو انگشت، به او حالت یک کمدین را می‌‌دهد.»

بنابراین او مردی غیرقابل توجه بود با یک سبیل عجیب. اما همین فرد وقتی‌ که روی میز خطابه می‌‌ایستاد، به چنان موجود زبان بازی تبدیل می‌‌شد که در تاریخ آلمان نظیرش دیده نشده است.

هیتلر، که به عنوان کنشگر عربده‌کش سالن‌های آبجوخوری مورد تمسخر قرار گرفته بود، تنها آگاهانه پرخاش می‌‌کرد. در سخنرانی‌هایش تقریبا هرگز نمی‌گذاشت که تحت تاثیر شرایط، حرفی‌ نسنجیده از دهانش خارج شود. حتی در لحظات اوج هیجان، تاثیر هر کلمه را محاسبه می‌‌کرد. به قول شورین فون کروسیک، این احتمالا عجیب‌ترین استعداد این سخنران مادرزاد بود: “ترکیبی‌ از آتش و یخ.”

ما در بسیاری از فیلم‌های مستند، این صحنه را مکرر دیده‌ایم که او فریاد می‌‌زند. اما در واقع او بسیاری از سخنرانی‌‌هایش را آرام و حتی کند شروع می‌‌کند. گویی در حال مطالعه است که چگونه روی عواطف شنوندگانش انگشت گذارد. تنها وقتی‌ که از همراهی جمعیت مطمئن می‌‌شود، خود را رها می‌‌کند و آهنگ صدا و کلمات انتخابی‌اش خشن‌تر می‌‌شوند.

هرچه بیشتر شنوندگان با تشویق‌ها و کف‌زدن‌ها دریافت پیام او را تائید می‌کردند، به همان نسبت تندتر، بلندتر و با حرارت بیشتری سخنرانی می‌کرد. در ادامه سخنرانی، هیجان ظاهری‌اش به طور فزاینده‌ای به شنوندگان منتقل می‌شد تا آنجا که در انتها جمعیت در خلسه‌ای مانند نشئگی فرو می‌رفت. اگر فقط دقایق پایانی سخنرانی‌ هیتلر پخش شوند، رفتار جمعیت غیر قابل فهم به نظر می‌رسد. کنراد هایدن او را “دستگاه بی‌همتای سنجش روحیه توده‌ها” نامیده است، و ارنست هانف‌اشتنگل Ernst Hanfstaengl او را ” تک‌نواز روح مردم” می‌‌خواند.

هیچکس مثل هیتلر نمی‌‌توانست در سال‌های دهه ۲۰ و اوایل دهه ۳۰، این‌ چنین احساسات و افکار مردم را بیان کند. او از ترس‌ها، حسرت‌ها، پیشداوری‌ها و خشم‌های مردم بهره‌برداری می‌‌کرد. هوبرت کنیکربوکر(Hubert Knickerbocker)، روزنامه‌نگار آمریکایی‌، که هیتلر را در یکی‌ از روزهای آخر سال ۱۹۳۱ در مرکز حزب نازی، به عنوان یک سیاستمدار مودب شناخته بود، هنگامی که شب همان روز، سخنرانی او را در سیرک بزرگ مونیخ شنید، حیرت زده شد. او در یادداشت‌های خود می‌‌نویسد:”او همانند یک مصلح مذهبی وعظ می‌کرد. فریفتگانش با وی همراه می‌‌شدند، با او می‌خندیدند، با او احساس می‌‌کردند، با او فرانسوی‌ها را به سخره می‌‌گرفتند، و به جمهوری نیش می‌‌زدند. این ۸۰۰۰ نفر همانند ارکستری بودند، که هیتلر با آنها سمفونی احساس ملی‌ را می‌نواخت.»

این تنها فریفتگان او نبودند که هیتلر در دام خود می‌‌کشید. قدرت تسخیرگر بیان او در شب کودتای ۸ نوامبر۱۹۲۳ مشخص می‌‌شود. در گردهمایی مردم در آبجو فروشی معروف مونیخ، اکثر حاضران و از جمله بسیاری از سیاست‌مداران معروف ایالت بایرن و ثروت‌مندان مونیخ، از تسخیر سالن اجتماعات توسط نازی‌ها خشمگین بودند و به آن اعتراض می‌‌کردند. اما کمی‌ بعد هیتلر توانست با یک نمایش تکان‌دهنده، جوّ را به نفع خود تغییر دهد.

تاریخ‌نگار مونیخی، کارل الکساندر فون مولر(Karl Alexander von Müller) ، که خودش آنجا بوده به خاطر می‌‌آورد: «کار او چیزی مانند جادوگری و افسون بود.»

رودلف هس(Rudolf Hess)، که از سال ۱۹۲۵ منشی‌ شخصی‌ هیتلر بود، تاثیر وی را بر گردهمائی سرمایه‌داران منطقه روهر چنین توصیف می‌‌کند: «ملاقات در شهر اسن پیش آمد و کارخانه‌داران از هیتلر با “سکوت آهنین” استقبال کردند. اما هیتلر بعد از دو ساعت چنان آنها را مجذوب کرد که در توفانی از اشتیاق فرو رفتند. می‌‌شد پنداشت که اینها نه سرما‌یه‌داران گنده دماغ، بلکه تماشاچیان سیرک کرونه هستند.»

حتی ناظر خونسردی مثل آندره فرانسوا پانسه (Francois Pancet) سفیر فرانسه در آلمان، که در سال ۱۹۳۵ کنگره حزب نازی را در نورنبرگ دیده بود، از “خلاقیت شگفت‌انگیز” هیتلر در درک احساسات شنوندگانش متعجب شده بود: «او برای هرکسی کلمات و لحن مناسبی را که لازم بود پیدا می‌‌کرد. گاهی گزنده، گاه احساساتی‌، گاه معتمدانه و گاه فرادستانه… وی تمام اهرم‌ها را در دست داشت.»

هیتلر سخنران، از هیتلری ناشی می‌شد که خودش نقش خود را تعیین می‌‌کرد. سبیل‌اش که امروز علامت بین‌المللی هیتلر محسوب می‌‌شود، توسط خودش به عنوان علامت مشخصه انتخاب شد. او همان روزهای اول در مونیخ گفته بود، که این سبیل روزی تبدیل به مد می‌شود.

حرص یادگیری و حافظه قوی

شورین فون کروسیک به خاطر می‌‌آورد که «هیتلر در جمله‌ای ناغافل، خودش را بزرگترین هنرپیشه اروپا خواند.» البته این ادعای گزافی بود، ولی‌ هیتلر واقعا این مهارت را داشت که چه در اجتماع و چه در زندگی‌ خصوصی در نقش‌های متفاوت ظاهر شود.

هیتلر در سالن خانم هلنه بکشتاین(Helene Beckstein)، همسر صاحب کارخانه پیانوسازی و در قصر زوج ناشر آثار هنری و حامیان اولیه خود، الزا و هوگو بروکمن(Elsa & Hugo Brockmann) متناسب با شرایط نقش یک شهروند خوب با کت و شلوار و کراوات را بازی می‌کرد و در گردهمایی‌ها و کنگره‌های حزبی، با پیراهن قهوه‌یی رنگ، نقش مردی ستیزه‌جو را که ابایی از نگاه تحقیرآمیز به بورژواها ندارد.

در مناسبات با دیگران، او حتی می‌‌توانست تصویر خوشایندی از خود ارائه دهد. هیتلر اگر می‌‌خواست کسی‌ را به سمت خود جذب کند، ادب چشم‌گیری نشان می‌‌داد. برایش مشکل نبود که حتی در صحبت با کسانی‌ که به شدت از آنها نفرت داشت، تظاهر به هواخواهی آنها کند. مثلا در دیدار با هوهنزولرن‌ها (خاندان سلطنتی آلمان) در اکتبر ۱۹۳۱، دوّمین همسر ویلهلم دوم، “ملکه هرمینه” را چنان ماهرانه فریفته خود کرد که او سرشار از تحسین نسبت به “آقای هیتلر جذاب” شد.

وی شاهزاده آگوست ویلهلم را “والاحضرت” خطاب می‌‌کرد. همین آگوست که چهارمین پسر امپراطور سابق آلمان بود، قبل از سال ۱۹۳۳ خدمات ذیقیمتی به حزب نازی ۱۹۳۳ کرد و از جمله اشراف را به عضویت در “جنبش” تشویق کرد؛ اما بعد از قبضه قدرت، دیگر هیتلر نیازی به شاهزاده مزاحم نداشت و او را از سر خود باز کرد.

هیتلر می‌‌توانست اشک مصلحتی بریزد

هیتلر ‌‌قادر بود به سادگی فشار دادن دکمه، اشک‌هایش را سرازیر کند. مثلا در اوت ۱۹۳۰ توانست با صحنه‌سازی و گریه برنامه‌ریزی شده، شورشیان شعبه برلین “اس‌ آ” (گروه ضربت حزب نازی) را دوباره به سمت خود جذب کند. یا صبح روز ۳۰ ژانویه ۱۹۳۳، کمی‌ قبل از مراسم ادای سوگند به عنوان صدر اعظم آلمان، به سمت تئودور دوستربرگ (Theodor Düsterberg)، یکی‌ از رهبران نیروی شبه نظامی “کلاه آهنی‌ها” رفت و با تاثر شدید ظاهری از او معذرت خواست. دلیل این عذرخواهی آن بود که روزنامه‌های حزب نازی به خاطر تبار یهودی، به دوستربرگ حمله کرده بودند.

هیتلر را استاد فریبکاری نامید‌ه‌اند و همین استعداد غیرطبیعی تظاهرگری، کار را برای شناخت هسته واقعی وجود او دشوار می‌‌سازد.

به عنوان یک هنرپیشه واقعی، در ارائه صحنه‌های کمدی هم تسلط داشت. او با کمال میل ادای ماکس امان(Max Amann)، صاحب انتشاراتی نزدیک به نازی‌ها را با لهجه باواریایی و تکرار مکررات او در می‌آورد که ناشر کتاب “نبرد من” هم بود.

هیتلر حتی جلوی سیاست‌مداران خارجی‌ هم از ادا و اطوار‌های هنری خود ابایی نداشت. آلبرت اشپیر(Albert Speer)، معمار مورد علاقه “پیشوا”، که بعدها دلال فروش اسیران جنگی برای کار برده‌وار در صنایع نظامی شد، به خاطر می‌‌آورد که هیتلر پس از دیدار با موسولینی در برلین در سال ۱۹۳۷، چگونه ادای او را در آورد: «با چانه جلو آمده، دست راست بر کمر، بدن کشیده، در میان خنده شدید حضار کلمات ایتالیایی یا شبه ایتالیایی همچون گیووینزا، پاتریا، ویکتوریا، ماکارونی، بلزا، بلکانتو و باستا را تکرار می‌‌کرد، خیلی‌ مضحک بود.»

در ورای انعطاف هیتلر در بازی کردن نقش‌های مختلف، او تا آخر به ایدئولوژی نازی لجوجانه وفادار ماند. این اعتقاد از اوایل دهه ۲۰ به صورت یک ” جهان‌بینی‌” بسته در هیتلر ریشه دوانیده بود. به علاوه او، بسیار فراتر از قرارداد ورسای به یهودی‌ستیزی و نیز جهان‌گشائی، اعتقاد راسخ داشت. اگرچه هیتلر می‌‌توانست، مثلا در مبارزه انتخاباتی ۱۹۳۲ یهودی‌ستیزی دیوانه وار خود را مهار کند ، ولی‌ ریشه‌کن کردن یهودیان در آلمان به هر قیمت، همواره به عنوان هدف زندگی او باقی‌ ماند.

دوّمین برنامه خدشه‌ناپذیر هیتلر، فتح اروپای شرقی‌ برای توسعه آلمان بود. این به معنای الحاق همسایگان شرقی به آلمان، مستعمره‌سازی شوروی و به بردگی کشیدن و نابود کردن نژاد اسلاو بود.

مطالعه‌ بی‌پایان برای جبران بی‌اطلاعی

هیتلر انسانی‌ به شدت متعصب بود و حاضر نبود چیزی را که با جهان‌بینی‌اش انطباق نداشت، بپذیرد. کارل الکساندر فون مولر این را ذکر می‌‌کند: «شناخت به خاطر شناخت برای او مفهومی‌ نداشت و می‌‌توان گفت که چنین چیزی اصولاً برایش جاذبه‌یی نداشت.»

هیتلر هیچ کارنامه مدرسه‌یی نداشت، چه برسد به مدارک دانشگاهی. این کمبود را این گونه جبران می‌‌کرد که می‌کوشید با مطالعه دیوانه‌وار، آنچه را که ندارد، جبران کند. او نمونه یک مرد خودساخته بود که همیشه دوست داشت اطلاعات خود را به رخ اطرافیان تحصیل‌کرده خود بکشد. در این مورد حافظه خارق‌العاده او به یاریش می‌‌شتافت. به خصوص حافظه عددی او حیرت‌انگیز بود که موجب ترس نظامیان می‌‌شد. حال می‌‌خواست کالیبر، عملکرد و برد یک اسلحه باشد یا بزرگی‌، سرعت و مقاومت زرهی یک کشتی. سرعتی که هیتلر در مطالعه کتاب‌ها و روزنامه‌ها و نیز حفظ کردن آنها داشت، بیانگر قدرت بهت‌آور حافظه‌اش بود.

رودلف هس از “دانایی عظیم” هیتلر در شگفت بود و نیز گوبلز(Gubels)، که کاملا مرید هیتلر بود، از اینکه “او بسیار می‌‌خواند و بسیار می‌‌داند، یک مغز جهان شمول است” همیشه تحت تاثیر قرار می‌‌گرفت. اما با تمام اطلاعات متنوع، آگاهی هیتلر گزینشی و در نتیجه ناقص بود.

عقده حقارت ناشی‌ از عقب‌ماندگی تحصیلی‌، اثر عمیقی در هیتلر به جا گذاشته بود. این باعث می‌‌شد که او به شدت نسبت به کسانی‌ که آگاهی‌ علمی‌ داشتند و آن‌ را نشان می‌‌دادند، حساس شود. بخصوص نفرتش از روشنفکران، استادان و اموزگاران محسوس بود. اوایل سال‌های ۳۰ غرغر می‌‌کرد: «این گروه عظیمی‌ که خود را تحصیل‌کرده می‌‌نامند، افراد سطحی، خودنما، متکبر، بی‌‌عرضه و بی‌‌مصرفی هستند که خودشان هم از بی‌کفایتی خود بیخبرند.»

بارها ادعا می‌‌کرد که از دانشمندان و متخصصان بیشتر می‌داند و آنها را با تفرعن پذیرا می‌‌شد. از این رو در سال‌های اولیه در مونیخ خوشش نمی‌‌آمد که کسی‌ به او در مورد ضعف آگاهیش تذکر دهد. هانف‌اشتنگل پس از آزادی هیتلر از زندان در اواخر ۱۹۲۴ بیهوده کوشید او را متقاعد کند که روی زبان انگلیسی‌ خود کار کند. گرچه اشتنگل هفته‌یی دو بار برای رهبران حزبی کلاس انگلیسی‌ گذشته بود، اما هیتلر با این بهانه که ” زبان من آلمانی‌ست و این برایم کافیست”، از رفتن به این کلاس‌ها سرباز میزد.

*Adolf Hitler: Die Jahre des Aufstiegs. Biographie. S. Fischer, Frankfurt am Main 2013

هیتلر و زوایای شخصیت او (۲)

فولکر اولریش/ ترجمه احمد فراکیش

فولکر اولریش، تاریخ‌شناس آلمانی، کوشیده است با نوشتن کتابی در باره هیتلر*، شخصیت دیکتاتور نازی را فارغ از کلیشه‌های رایج تحلیل کند و نوری بر زوایای تاریک آن بیفکند. گزیده‌ای از مندرجات این کتاب، در هفته‌نامه آلمانی “دی تسایت” منتشر شده است.

در بخش اول این مقاله، به نابودی و جمع‌آوری مدارک شخصی هیتلر به دستور خودش، استعداد هنرپیشگی و مهارت او در سخنوری، حافظه قوی و حرص یادگیری “پیشوا” اشاره شد. بخش دوم به عادت‌ها و روش‌ها و زندگی خصوصی دیکتاتور باز می‌گردد.

زعامت جهانی ‌برای یک خانه‌نشین

تلاش اطرافیان هیتلر برای این‌که او را قانع کنند تا برای شناخت جهان از زاویه دیدی دیگر به خارج سفر کند، بی‌نتیجه ماند. او در سال ۱۹۲۸ از نازی‌های آرژانتینی دعوت‌نامه‌یی دریافت کرد که به آمریکای جنوبی برود. رودلف هس معتقد بود که «این‌کار برای جلب توجه بسیار مفید است و می‌تواند دید هیتلر را وسعت بخشد.» اما هیتلر هربار بهانه جدیدی ‌‌آورد. یکبار ادعا کرد که وقتی ‌برای چنین کارهایی ندارد. بار دیگر گفت که مخالفان از غیبتش، برای کودتا علیه او استفاده خواهند کرد.

بدین ترتیب در سال ۱۹۳۳ سیاستمداری قدرت را در دست گرفت، که به‌غیر از فرانسه، آنهم در سال‌های سربازی در جنگ جهانی اول، مطلقاً هیچ جای جهان را ندیده بود.

هیتلر که کار حزبی را از سطوح نازل شروع کرده بود، همواره در هراس بود که مبادا او را جدی نگیرند و یا اسباب مضحکه شود. در مراسم معارفه سیاسی با رئیس جمهور پاول فون هیندنبرگ به عنوان صدراعظم در ژانویه ۱۹۳۳، مشخص بود که چقدر نامطمئن و حتی خجالتی است.

بلا فروم (Bella Fromm) خبرنگار اجتماعی روزنامه فوسیشن تسایتونگ، مشاهدات خود از مراسم را چنین توصیف می‌‌کند: «به نظر می‌‌آمد که سرجوخه سابق، کمی‌ بی‌دست و پا وعبوس است و در نقش خود تاحدی احساس ناخشنودی می‌کند. لبه کت فراک مزاحم‌اش بود. مدام دستش را به جایی‌می‌‌برد که معمولاً کمربند نظامی قرار دارد و هربار که این تکیه‌گاه آرام‌بخش را نمی‌‌یافت، ناخشنودتر می‌‌شد.»

حتی بعدها هم که هیتلر به خاطر موفقیت‌های داخلی‌ و خارجی ‌اولیه حکومتش اعتماد به نفس بیشتری پیدا کرد، باز هم در ملاقات‌های رسمی‌عصبی باقی ‌ماند. آنچه آزارش می‌‌داد، به قول منشی‌اش کریستا شرودر (Christa Schroeder)، “ترس از اشتباهی ‌فاحش بود”، به همین دلیل در چنین مواردی همواره خودش به هر چیز جزیی رسیدگی می‌‌کرد. مثلا قبل از آمدن مهمان‌ها، دوباره به میز چیده شده نگاهی می‌انداخت و دسته گل‌ها را کنترل می‌کرد.

حرافی فزاینده هیتلر از همین عدم اعتماد سرچشمه می‌‌گرفت. گاهی شنیدن فقط یک کلمه کافی ‌بود تا او شروع به یک سخنرانی‌طولانی ‌کند و این همکاران و کادرهای حزبی و بعدها ژنرال‌ها را پای میز ورق خسته می‌‌کرد. هیتلر از شنوندگانش تنها تأیید طلب می‌‌کرد. آنها حداکثر اجازه داشتند یک جمله کوتاه ادا کنند، که تازه آنهم او را برای پراکنده گویی‌های بعدی تشویق می‌‌کرد.

با وجود این هیتلر می‌‌توانست در محافل خصوصی چهره دیگری از خود نشان دهد. مثلا یکباره شروع به تعریف از تجربه حضور در جنگ اول جهانی می‌کرد ‌که موضوع مورد علاقه‌اش بود یا از شروع کار در سطوح پایین حزب سخن می‌‌راند. او در این مواقع، شبیه پدری مهربان و دلسوز می‌شد و نکته‌سنجی‌ها و مزه‌پرانی دیگران را پس نمی‌زد.

البته این خصوصیت باعث نمی‌‌شد او که همواره مملو از بی‌اعتمادی به دیگران بود، سفره دل خود را نزد اطرافیان بگشاید. اشپیر (وزیر تسلیحات و مهمات) به یاد می‌‌آورد که در دوران همکاری آنان لحظاتی وجود داشت که انسان می‌‌توانست احساس کند به هیتلر نزدیک شده است، اما این برداشت همواره اشتباه بود: «اگر کسی ‌لحن صمیمانه او را محتاطانه پاسخ می‌‌داد، مجددا دیوار دفاعی غیر قابل عبوری به دور خودش می‌کشید.»

هم‌نشینی با خانواده گوبلز‌ و واگنر

نیاز به حفظ فاصله با دیگران، از اعتقاد هیتلر به برگزیده بودنش ناشی ‌می‌‌شد. او می‌‌خواست خود را با پرده‌یی از بیگانگی بپوشاند. فقط افراد بسیار معدودی در اطرافش اجازه داشتند که او را “تو” خطاب کنند. هیتلر هرگز دوستی‌ واقعی نداشت و تنها همدستان خود را می‌شناخت. بیش از همه با همرزمان اولیه‌اش راحت بود که با آنها در کافه هیک در خیابان گالری مونیخ دور هم می‌‌نشستند. هیتلر در این پاتوق با خیال راحت می‌توانست میدان‌داری کند. اما بعد از غصب حکومت این رابطه را هم قطع کرد، چرا که لحن صمیمانه‌ای که همراهان قدیمی ‌در گفتگو با او به‌کار می‌‌بردند، دیگر با نقش جدیدش هم‌خوانی نداشت. او اکنون به منجی آلمان ارتقا یافته بود.

بعد از سال ۱۹۳۳ بارها شکو‌ه کرد که «مدت‌ها است دیگر زندگی‌ خصوصی ندارد.» اما این نوحه‌خوانی‌ها هم نمونه دیگری از ایفای نقش و فریبکاری هیتلر بودند. او در واقع می‌خواست زندگی‌خصوصی خود را از انظار پنهان کند و افسانه “پیشوای” تنها را بر سر زبان‌ها بیندازد که شب و روزش در خدمت مردمش قرار دارد.

با وجود دیواری که هیتلر را از اطرافش جدا می‌کرد، او کسانی را می‌‌شناخت که نقش خانواده را برایش بازی می‌‌کردند. از جمله آنها خانواده عکاس شخصی ‌او هاینریش هوفمن (Heinrich Hoffmann) بودند که در ویلای آنان در مونیخ، حتی بعد از سال ۱۹۳۳ مکرراً مهمان‌شان می‌شد.

هیتلر هم‌چنین نزد واگنرها در بایروت، همانند دوستی ‌خانوادگی تلقی‌ می‌‌شد. نه تنها با وینیفرد، عروس ریچارد واگنر دوست بود که به هم “تو” می‌‌گفتند و به هر چهار فرزند او هم ملاطفت داشت. آنها اجازه داشتند با هیتلر عکس بگیرند و او هم بچه‌ها را با اتومبیل مرسدس کمپرسور خود به گردش می‌برد یا برایشان قصه می‌گفت. وینیفرد واگنر، ستایشگر بی‌برو برگرد هیتلر، به خاطر می‌‌آورد که «رفتار او با کودکان بسیار دلنشین بود.»

در برلین هم هیتلر تقریبا عضوی از خانواده گوبلز بود. اواخر تابستان ۱۹۳۱ در هتل کایزرهوف با ماگدا کوانت (Magda Quandt) آشنا شد و فورا با او سر و سری پیدا کرد. ولی‌به زودی متوجه شد که زن سابق کارخانه‌دار معروف گونتر کوانت (Guenther Quandt) با مسئول حزب نازی در برلین، یوزف گوبلز (Joseph Goebbels) رابطه دارد.

بعد از ازدواج این زوج در دسامبر ۱۹۳۱، هیتلر به عنوان دوست خانوادگی از توجه آنها بهره‌مند بود. قبل از سال ۱۹۳۳ او شب‌های زیادی را در اقامتگاه خانواده گوبلز در برلین سپری می‌‌کرد و حتی بعد از آنهم مکرراً به آنجا می‌‌رفت. در دسامبر ۱۹۳۶ حتی شخصاً با دسته گٔل، سالگرد ازدواج گوبلز را تبریک گفت.

گوبلز وزیر تبلیغات در یادداشت‌هایش می‌نویسد: «ما خیلی‌خوشحال شدیم و تحت تاثیر قرار گرفتیم، او خودش را در کنار ما راحت احساس می‌‌کند.» هنگامی که در سال ۱۹۳۸ گوبلز به خاطر رابطه با هنرپیشه معروف چک تبار، لیدا باروا (Lida Baarova) می‌‌خواست از زنش جدا شود، هیتلر مخالفت کرد. چه بسا به خاطر اینکه امکان مهمان شدن در خانه گوبلز‌ها را از دست ندهد.

معشوقه غیرعلنی هیتلر

هیتلر و اوا براون

اما اقامتگاه برگهوف در آلپ برشتسگادن، مهم‌ترین جای خصوصی برای هیتلر باقی‌ ماند. اینجا در اوبر زالسبرگ وفادار‌ترین کسانش همچون خانواده اشپیر، دکتر خصوصیش کارل برانت (Karl Brandt) و همسرش و همچنین شناگر معروف، آنی ‌رهبورن (Anni Rehborn) رفت و آمد داشتند. معیار پذیرش در اینجا نه‌ درجه بالای حزبی، بلکه بیشتر خوشایند بودن فرد از نظر هیتلر بود. البته این عامل هم بسیار مؤثر بود که میهمان بتواند رابطه خوبی ‌با اوا براون، معشوقه هیتلر برقرار کند و نقش او را به عنوان میزبان برگ‌هوف بپذیرد.

نقشی ‌که این دختر جوان مونیخی در زندگی ‌هیتلر پیدا کرد، مهمتر از آن ‌بود که تا مدت‌ها تصور می‌‌شد. هیتلر حتی خواهر ناتنی خود، انگلا راوبال (Angela Raubal) را که از سال ۱۹۲۸ سرگرم اداره خانه زالسبرگ بود، به خاطر بدگویی علیه اوا براون، یک شبه از زندگی خود راند.

در وصیتنامه هیتلر در ماه مه ‌۱۹۳۸، نام “دوشیزه اوا براون-مونیخ” در صدر فهرست قرار داشت. با این همه، او با مقرراتی شدید ترتیبی داده بود که وچود معشوقه‌اش علنی نشود.

هم خدمتکاران و هم همراهان هیتلر موظف بودند که سکوت سختگیرانه‌یی را در این مورد رعایت کنند. در ملاقات‌های رسمی‌و دعوت از مهمانان خارجی‌، اوا براون (Eva Braun) مجبور بود خود را در قسمت مجزای خانه مخفی‌ کند. او در کنگره‌های حزبی و سفر رسمی ‌”پیشوا” به ایتالیا در مه ‌۱۹۳۸ نیز جداگانه به آنجا رفت و در هتل دیگری سکنی گزید.

اما در انتخاب همکاران، دیکتاتور هیچ میدانی به احساس نمی‌‌داد بلکه تنها انگیزه‌اش حسابگری و سنجش هدف بود. اگر کسی ‌نقطه تاریکی ‌در گذشته ‌خود داشت، برای او مسئله‌یی نبود. به‌عکس او مثل هر رهبر مافیایی می‌‌دانست که چنین افرادی را آسان‌تر می‌‌تواند به خود وابسته سازد و به موقع هم دست به سرشان کند.

هیتلر در این زمینه دید دقیقی ‌از نقاط قوت و ضعف انسان‌های دیگر داشت. کم نبود مواردی که او در یک آشنایی‌ گذرا شخصیت کسی‌ را برآورد می‌‌کرد و با شامه تیز یک شکارچی پی می‌برد که فردی به او کاملا وفادار خواهد بود یا در پشت پرده برنامه دیگری را دنبال می‌‌کند. غریزه‌اش به او هشدار می‌داد که «از برخی افراد خوشش نیاید.»

اگر کسی می‌کوشید در زندگی خصوصی پنهان شده هیتلر رخنه ‌کند، بی‌اعتمادی همیشگی او که گاه به وسواس پهلو می‌زد، تحریک می‌‌شد. او بلافاصله بعد از الحاق اتریش در سال ۱۹۳۸، تمام مناطقی را که خانواده‌اش از آنجا آمده بودند، جزو مناطق محصور نظامی اعلام و ساکنانش را به جاهای دیگر منتقل کرد تا کسی‌نتواند در گذشته خانوادگی اش کند وکاو کند.

کسی‌که زمانی ضعف هیتلر را دیده و یا او را در موقعیت ناخوشایندی قرار داده بود، باید روی انتقام مرگبار او حساب می‌‌کرد. به طور نمونه، هیتلر در ۳۰ ژوئن ۱۹۳۴ از حمله خونین به رهبری “اس‌آ” استفاده کرد تا حساب قدیمی‌ خود با همراه حزبی‌اش گرگور اشتراسر(Gregor Strasser) را تسویه کند. او که در اوایل دسامبر ۱۹۳۲ با استعفای خود از تمام مناصب حزبی، شرایط بحرانی حزب نازی را بعد از شکست انتخاباتی آن در ماه قبل تشدید کرده بود، قربانی گروه‌های ضربت “اس‌اس” ‌شد.

با تمام اعتقادی که هیتلر به برگزیده بودن خود داشت، اعتماد به نفس شکننده‌ای داشت که هیچ حرف مخالفی را بر نمی‌تابید. البته او تا قبل از سال ۱۹۳۳ هنوز می‌توانست در گفتگوهای دو نفره، نظرات طرف مقابل را با آرامش بشنود و تاحدی در خود بازنگری کند، ولی‌ حتی در همان زمان هم در جمع، هیچ انتقاد یا نظر اصلاحی را تحمل نمی‌‌کرد.

اتو واگنر(Otto Wagener) که اوایل دهه ۳۰ مسئول بخش رهبری اقتصاد حزب نازی بود، گزارش می‌‌دهد: «گاهی چنان خشمگین می‌‌شد که یادآور ببری در قفس بود که میله‌ها را گاز می‌‌گیرد.» آلبرت کربس (Albert Krebs)، فعال حزب نازی در اواخر دهه ۲۰ در هامبورگ، مشاهده کرده بود که دیدن هیتلر در حال ناسزاگویی “چندان خوشایند” نیست؛ چرا که کف از گوشه‌های دهان روی چانه‌‌‌اش جاری می‌‌شد. با وجود این او از خود پرسیده بود که آیا حملات خشم هیتلر حساب شده نبودند؟ آخر هیتلر ‌به ندرت کنترل خود را به طور کامل از دست می‌‌داد و همیشه در “چارچوب نقشی که خود انتخاب کرده بود” باقی‌می‌‌ماند.

هیتلر همچنین به طرزی حساب شده، آمران دستگاه قدرت خود را تغییر می‌‌داد. در سال ۱۹۳۳ به ادغام نیروها و دو برابر کردن دفاتر حزب روی آورد. با این کار می‌‌خواست، با تشدید رقابت‌ها بین افراد، رهبری خود را مستحکم سازد. به عبارت دیگر “سیاست تفرقه بینداز و حکومت کن” را قدم به قدم در حکومتش پیاده و تکمیل می‌کرد. آلبرت اشپیر در پیش‌نویس خاطراتش از یک ” سیستم به دقت متقارن دشمنی متقابل” قلم می‌‌زند. کادرهای رده پایین به گونه‌ای بار می‌آمدند که حتی در پست‌های بالاتر هم هرگز نمی‌‌توانستند در خود ” یک حس ‌قدرت‌طلبی ” پرورش دهند.

نگاه خیره و ثابت

اوایل سال ۱۹۳۰ بود که هیتلر هنگام تجمع گروه ضربت “اس‌آ” برلین و انجمن‌های وابسته به آن در کاخ ورزش برای شنیدن سخنرانی‌اش، روشی یگانه را به قصد ایجاد وفاداری نزد سرسپردگانش به کار گرفت. اشپیر چنین به خاطر می‌‌آورد: “ساعت‌ها همه ما ساکت ایستاده بودیم. بعد او با معدودی از همراهان وارد شد، اما به‌جای این‌که طبق برنامه پشت میز خطابه قرار گیرد، قدم زنان به سوی اونیفورم‌پوشان رفت.

همه جا سکوت مطلق حاکم شده بود. هیتلر خاموش همچنان از جلو گروه‌های حاضر عبور می‌‌کرد و در آن اجتماع عظیم فقط صدای قدم‌هایش شنیده می‌‌شد. این‌کار ساعتی طول کشید و او سرانجام به گروه ما رسید. چشم‌هایش به افراد دوخته شده بودند، به نظر می‌‌آمد که او می‌‌خواهد با نگاه خود تک تک افراد را موظف کند. وقتی ‌به من رسید، این احساس را داشتم که یک جفت چشم درشت مرا برای مدتی‌ پایان‌ناپذیر در چنبره خود گرفته‌اند. مراسم نگاه خیره را هیتلر گاه به گاه در گروه‌های کوچکتر هم انجام می‌داد؛ مثلا وقتی‌ می‌‌خواست ثابت‌قدم بودن یکی ‌از دلاورانش را آزمایش کند.

هیتلر از همکارانش قابلیت سرسپردگی بی‌قید و شرط و سختکوشی نامحدود و مطلق را انتظار داشت، اما خودش مصداق خوبی برای این خصوصیات نبود. در دفتر کارش در خانه قهوه‌‌یی واقع در خیابان برینر که در سال ۱۹۳۱ به عنوان مرکز حزب انتخاب شده بود، عکسی از فریدریش دوم آویزان بود، ولی‌شوق کار امپراتور پروس برای ستاینده اتریشی‌ او چندان قابل تقلید نبود. هیتلر ساعت‌ کار منظم نداشت و به فضیلت سر وقت بودن هم معتقد نبود. اتو واگنر به یاد می‌‌آورد، که میز کارش ”اکثرا خالی‌” بود. گاه‌گاهی هنگام صحبت با دیگران، با خودکار یا مداد رنگی‌ شکل‌هایی رسم می‌‌کرد؛ اما واگنر هرگز رهبر حزب را در حال نوشتن ندید: “او برنامه‌ریزی را ضمن صحبت انجام می‌‌داد و افکارش را با حرف زدن منظم می‌‌کرد.”

در هفته اول صدراعظم شدنش به نظر می‌‌آمد، که تغییراتی در او شروع شده باشد. رودلف هس در ۳۱ ژانویه ۱۹۳۳ چنین اظهار خوشحالی‌ می‌‌کند: “رئیس در اینجا با اعتماد به نفس بی‌نظیری حضور می‌‌یابد!!! و سروقت!!! همیشه چند دقیقه پیش از وقت!!! …. عصری نو و محاسبه زمانی‌ جدیدی آغاز شده است.” اما به زودی مرد جدید اداره صدارت‌عظمی به عادت‌های قدیمی‌ بازگشت و از وظایف روزمره دیوان‌سالارانه خود شانه‌ خالی‌ کرد.

اما با وجودی که هیتلر به خاطر عادت‌های خود، اساسا قادر به کار متمرکز نبود، می‌‌توانست در مواقع لازم خود را به طور منظم وقف وظایفش سازد. مثلا وقتی‌ که سرگرم آماده کردن سخنرانی ‌مهمی‌ بود، روزها خودش را کنار می‌‌کشید. فریتس ویدمن (Fritz Wiedemann) آجودانش گزارش می‌‌دهد: “در این موارد برآیند کاری او عظیم بود و حتی تا نیمه‌های شب هم کار می‌‌کرد.” او به مثابه صدراعظم، هیچگاه کسی ‌را مأمور نوشتن سخنرانی‌‌هایش نمی‌‌کرد، بلکه خود شخصاً متن مربوطه را به یکی ‌از منشی‌‌هایش دیکته می‌کرد.

همان قدر که هیتلر را نمی‌توان سیاستمداری منضبط یا اهل هنر دانست، این هم درست نیست که او را زاهد بدانیم. این‌که او گوشت نمی‌خورد، سیگار نمی‌کشید و به ندرت الکل مینوشید، ظاهرا چنین کلیشه‌ای را تایید می‌کند.

اما این به اصطلاح وارستگی هم، اکثرا صحنه‌سازی بود و باید آن را بخشی از شخصیت‌پردازی برای ارائه نقش “مردی ساده از میان مردم” تلقی کرد. میل او به داشتن جدیدترین و گران‌ترین اتومبیل مرسدس- که در سال‌های بعد از طرف صاحبان شرکت در اشتوتگارت به وفور ارضاء می‌شد، ساختن آپارتمانی ۹ اتاقه در محله ویلایی بوگن هاوزن مونیخ در سال ۱۹۲۹ و اقامت‌های بسیار گران او در هتل کایزرهوف برلین در سال‌های قبل از غصب قدرت، با این تصویر هم‌خوانی ندارد.

تجمل پرستی و تظاهر به سادگی

هیتلر به تجمل اهمیت می‌‌داد. البته صرفا به خاطر تظاهر، برای لباس‌هایش زیاد خرج نمی‌کرد. این هم در واقع یک ژست بود: “محیط اطراف من باید خیلی‌ شیک باشد. فقط در این صورت سادگی‌من بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد.”

آقای هیتلر “صرفه‌جو” به خصوص در حضور کارگران با حرارت لاف می زد که تنها رهبر جهان است که حساب بانکی‌ شخصی ندارد. ولی سرمایه‌اش که از فروش فزاینده کتابش “نبرد من” در اواخر دهه ۲۰ منظما افزایش می‌‌یافت، دست ماکس امان، صاحب انتشاراتی اهر قرار داشت که از سرسپردگان او بود.

هیتلر با ژست مشابهی در فوریه ۱۹۳۳ اعلام کرد که از حقوق صدراعظمی صرفنظر می‌‌کند، اما در عمل یک سال بعد بی‌سر و صدا این تصمیم را لغو کرد. حتی پس از مرگ فون هیندنبرگ رئیس جمهور در اوایل اوت ۱۹۳۴، حقوق ریاست جمهوری را هم به خود اختصاص داد به اضافه مخارج سالانه برای هزینه‌های شغلی‌.

روی جلد زندگی‌نامه هیتلر به قلم فولکر اولریش

از سال ۱۹۳۷ منبع درآمد دیگری برای هیتلر فراهم شد که ناشی از دریافت درصدی از فروش تمبرهای پستی با عکس او بود. درامد حاصله از این راه، در سال به عددی دو رقمی‌ و میلیونی بالغ می‌‌شد. وجه مذکور را هر بار رئیس پست شخصاً در ۱۰ آوریل، به عنوان هدیه تولد تقدیم پیشوا می‌‌کرد.

اما بالاتر از اینها کمک مالی کارخانه‌داران به آدولف هیتلر بود که در ژوئن سال ۱۹۳۳ به اصرار گوستاو کروپ فون بولن‌ اوند هالباخ (Gustav Krupp von Bohlen und Halbach) وضع شده بود و بر مبنای آن هر کارخانه دار می‌‌بایست در هر فصل، نیم درصد از مجموع حقوق و مزایای کارکنان خود در فصل مشابه سال قبل را به هیتلر تقدیم کند و این مبلغ از مالیات معاف بود. این پول به صندوقی ریخته می‌‌شد که هیتلر می‌توانست آن را هرجور که صلاح می‌‌دید خرج کند.

دیکتاتور معاف از مالیات یک مولتی‌میلیاردر بود. اکثر همراهانش نیز همانند او از بار مالیات شانه خالی ‌می‌‌کردند و زندگی‌غرق تجمل خود را پیش می‌‌بردند. سباستیان هافنر در زمان تبعید انگلستان، در کتابش به نام “آلمان، جکیل و هاید” که در سال ۱۹۴۰ منتشر شد، می‌‌نویسد: “درجه و سطح رشوه‌خواری در طبقه حاکمه بی‌مثال است.” این امر در دوره جنگ شامل ژنرال‌های رشوه‌خوار هم می‌‌شد که با پاداش‌های گزاف، متعهد به وفاداری و مقید به پیروزی می‌شدند.

قدرت اقناع عظیم هیتلر و نقش‌های مختلفی که او بسته به نیاز در آنها ظاهر می‌شد، ژست‌های خونگرم و هنر تظاهر کردنش، روش‌های هوشمندانه‌یی که با آنها پیروانش را به جان هم می‌‌انداخت و یا با هدیه‌ها جذب‌شان می‌‌کرد، همه در خدمت یک هدف بودند: او می‌‌خواست قدرتش را گسترش دهد و مستحکم کند تا بدین وسیله دو خواست اصلی‌ زندگیش را پیاده سازد: نخست از میان برداشتن یهودیان که در اوایل زعامتش به جای نابودی، اخراج نامیده می‌شد و دوم، فتح سرزمین‌های دیگر.

از اواسط دهه ۳۰ به بعد بی‌قراری و رادیکالیسم هیتلر افزایش یافت. این فقط به خاطر وسواسش نبود، بلکه به خاطر ترس بزرگی‌ بود که همواره در او وجود داشت. هیتلر از این هراس داشت که همچون والدینش از عمر طولانی‌ بی‌بهره بماند و فرصت کافی‌ برای پیاده کردن نقشه‌هایش نداشته باشد. یادداشت گوبلز در فوریه ۱۹۲۷ حاکی از این ترس ‌است: “جمله‌ی‌ اگر روزی من نبودم، همیشه ورد زبانش است. چقدر وحشتناک است که کسی‌ چنین فکر کند.” هیتلر حتی بعد از به دست گرفتن قدرت هم همواره روی این نکته تاکید می‌‌کرد که “مدت زیادی زندگی‌ نخواهد کرد.”

در این مورد مسئله او ترس از مرگ نبود، بلکه یک حالت احتمالی را بروز می‌داد. از همان ابتدا معلوم بود که قمارباز برای همه چیز آماده است و حتی از دادن زندگی‌اش هم ابایی ندارد. حتی در همان دوره ارتقای سرگیجه آورش بارها در شرایط بحرانی تهدید کرد که خود را خواهد کشت و این آمادگی‌ برای نابود کردن خود تا آخر او را رها نکرد.

فیلسوف آلمانی‌، هرمان گراف فون کایزر لینگ (Hermann Graf von Keyserling) در ژوئیه ۱۹۳۳ به هاری گراف کسلر (Harry Graf Kessler)، هنردوست و دیپلمات آلمانی‌ می‌‌گوید، که روی هیتلر دقیقا مطالعه کرده و او را “از لحاظ دستخط و چهره‌شناسی، تیپی متمایل به خودکشی‌” یافته است؛ کسی ‌که دنبال مرگ می‌‌رود. به نظر او هیتلر ” تجلی‌ یکی ‌از صفات اصلی‌ مردم آلمان است که عاشق مرگ در قالبی قهرمانانه و اسطوره‌ای” هستند. کسلر به نوبه خود در یادداشت روزانه‌اش می‌‌نویسد: “به عقیده من کایزرلینگ در این مورد بسیار دقیق و صحیح تعمق کرده است.”

اما افراد زیادی در آلمان نبودند که این مورد را دقیق و صحیح ببینند. به‌ زودی پس از معرفی‌هیتلر به عنوان صدراعظم در ۳۰ ژانویه ۱۹۳۳، می‌‌بایستی “پیشوا” چنان محبوبیتی کسب می‌‌کرد که هیچ سیاستمدار آلمانی‌ هرگز از آن بهره نبرده بود.

او در ۱۹۳۶ در نورنبرگ خطاب به توده‌ها بانگ برآورد: “این معجزه زمان ماست که شما مرا از میان میلیون‌ها نفر یافته‌اید و من هم شما را پیدا کرده‌ام، این سعادت آلمان است.”

‌‌‌پایان

منبع:رادیو زمانه

تاملی بر ظهور و رشد عصر روشنگری در تاریخ و تمدن انسان .
چراجهان اسلام از عصر روشنگری محروم مانده است ؟
کاظم رنجبر

بخش هفتم نسخه1- 27 دسامبر 2013

ظهور اندیشه های فلسفی سیاسی در اروپا در راستای جدائی دین از سیاست .

خواننده گان بخاطر دارند که دربخش ششم این مقاله به نظریه شارل منتسکیو نویسنده و فیلسوف فرانسوی عصر روشنگری تاکید کردیم که این فیلسوف در اثر معروف خود : روح القوانین دو عامل را باعث فروپاشی نظام های حکومتی میداند . 1- انحطاط سیاسی .2- انحطاط اجتماعی . این دو عامل در طول تاریخ بشریت بارها و بارها حقیقت عینی و تاریخی خود را به اثبات رسانده اند . در این بخش هفتم این بار به انحطاط سیاسی و اجتماعی کلیسای کاتولیک مسیحیت نظر می اندازیم و توضیح خواهیم داد چگونه این انحطاط سیاسی و اجتماعی اروپا را به یکی از تاریک ترین عصر خود ، یعنی جنگ های مذهبی فرو کشید .

کلمه کاتولیک ،Catholique ریشه یونانی دارد ، واز کلمه یونانی ، Katholikos، یعنی جهانی ، منظور دین روم باستان ، که پاپ رهبر جهانی این دین است ، و پیروان این در جهان پاپ را رهبر خود میدانند و پیرو این دین هستند .

وقتی به تاریخ اروپا از منظر رشد فلسفه عقلانیت ،Rationalisme همراه با رشد علم و دانش و گذر نظام های استبدادی ، چه استبداد نظام پادشاهان و امپراطورها و چه استبداد دینی پاپ ها همراه با موسسات و سازمان های دولتی و اجتماعی و فرهنگی دقیق می شویم می بینیم که رشد و بلوغ عقل گرائی و به همراه آن دموکراسی بر مبنای ، جدائی دین از دولت فراز و نشیب های طولانی و همراه با جنگ های خونین دینی و قومی بوده است . قرنها این جنگ های خونین بخش عینی از تاریخ تراژیک و فلاکت بار اروپا را بوده اند. این وقایع تاریخی ، به ذات خود در فرهنگ و تاریخ بشریت تاثیر گذار بودند که مورخین در حقیقیقت ، تاریخ بشریت را بر مبنای وقایع تاریخی مهم ، به شرح زیر تقسیم کرده اند .

1- عصر قدیم یعنی دوران باستان تا سقوط امپراطوری روم در سال 476.

2- قرون وسطی ، شروع آن از سقوط روم باستان یعنی 476 تا فتح قسطنتنیه در سال 1498 بدست ترکان .

3- دوره رونسانس از سال 1498 تا انقلاب کبیر فرانسه در سال 1789.

4- عصر جدید که شروع آن از انقلاب کبیر فرانسه تا امروز.

وقتی به وقایع تاریخی این قرون دقیق می شویم ، می بینیم جوامع بشری حتی در جوامع اروپائی برای روند تکاملی فلسفه در راستای استقرار و نهادینه کردن خرد گرائی و استقرار نظام حکومتی بر اصول دموکراسی ، جدائی دین از سیاست و نهاد حکومتی ، شاهد دورانهای سیاه تاریخی ، چون جنگ های خونین مذهبی ، بین پیروان ادیان و مذاهب مختلف بوده است . فقط جنگ های معروف صلیبی ، بین مسحیان و مسلمانان از سال 1095 میلادی ، تا 1291 میلادی یعنی دوقرن بخشی از اروپا و و آسیای غربی را به خاک و خون کشید .

فلاسفه دوران عهد باستان چون سقراط ، دموکریت ، افلاطون ، ارسطو اگرچه آثار با ارزشی به نسبت سطح شعور و آگاهی اجتماعی جامعه زمان خود بجای گذاشته اند ولی با ظهور مسیحیت ، و تبدیل آنان به دین دولتی امپراطوران و وپادشاهان و فرقه گرائی دینی و مذهبی کاتولیسیم ، پروتستانتیسم ارتودوکس ، قرنها قاره اروپا را به خاک و خون کشید . بطوریکه دگر اندیشان و فلاسفه از طریق قدرت و حاکمت کلیسا به وحشیانه ترین روش مخصوصا کلیسای کاتولیک تحت رهبری پاپ ها و امپراطورها و پادشاهان خودکامه به طرز فجیعی به قتل میرسیدند .

منشاء ظهور پروتستانتیسم در اروپا .

پایان قرن 14 در اروپا ، شکاکیت جدیدی نسبت به دین مسحیت را درجوامع اروپائی ظاهر کرد. این شکاکیت ابتدا در انگلستان و بعد درایالت بوهم در چکسلواکی ظهور کرد :جان ویکلیف ،

یکی از شخصیت های معروف علمی و دانشگاهی وJohn Wycliff, Wycliffe 1326-1384

استاد دانشگاه آکسفورد بود او سعی بر آن داشت جامعه انگلستان را به دوران عصر ظهور مسیحیت (مسحیت ابتدائی) برگرداند . او دستگاه و سازمان کلیسائی زیر نظر پاپ ها را به سختی انتقاد می کرد و آنها را به فساد و ارتشاء متهم میکرد . او در این انتقاد ها اضافه کرد، که دستگاه دیانت واقعی به ظاهر و تبلیغات دینی نیست بلکه با معنویت واقعی و ایمان به اعمال و رفتار واقعی حضرت مسیح بنیانگذار دین مسیحیت پیبوند دارد . لذا لازم و ضروری است که مسیحیان به سخنان واقعی و نوشته های انجیل که سخنان واقعی حضرت مسیح است ، استناد کرده و از آن پیروی بکنند و چیزی بر آن اضافه نکنند . دستگاه روحانیت و تقدس گرائی آنان بی فایده است . به عبارت دیگر جان ویگلیف می گفت به اعمال مئومنان و فتار آنان دقیق بشوید نه به حرفها و تظاهرات دینی و مردم فریبی شان . جان ویگلیف مجموعه نظریات خود را در مقاله ای منتشر کرد که در آن مستقیماً دکترین سنتی

مسیحیت را چون : باور داشتن به اینکه :نان و شراب مظهر روح و تن حضرت عیسی است آنرا رد کرد .

(ماخذ )

همین نوشته ها باعث شد که دستگاه کلیسای انگلیس درسال 1383میلادی در شورای مشورتی متشکل از مقامات عالی رتبه کلیسا او را از دانشگاه اکسفورد اخراج بکند (ملاحظه می فرمائید که «پاک سازی دانشگاه ها از استادان متفکر و روشفکر ، 700 سال پیش از ایران جمهوری اسلامی سابقه داشته است . جان ویکلیف با نقد بسیار غنی دستگاه روحانیت و اندیشه های خرافی آنان در سال 1382 فوت کرد .

ژان هوس. (Jean-Husss)متولد 1371 میلادی – مرگ به حکم کلیسا از طریق زندخ زنده سوزاندن در آتش در سال 1415 . ژان هوس در ایالت بوهم جنوبی(واقع درجمهوری چک اروپای مرکزی ) به دنیا آمد و یکی از استادان دانشگاه پراک بود و مقام واعظ و مبشری (Prédicateur) داشت . ژان هوس اساس ایمان و باور دینی را فقط و فقط در متون انجیل میدانست و از این متون دفاع میکرد این استاد دانشگاه ، ژان وویکلیف را استاد و راهنمای خود در راه رسیدن به شناخت حقیقی عیسی مسیح را فقط متون انجیل میدانست . درسال 1403 دانشگاه پراگ نظریه های ژان ویکلیف را رد و محکوم کرد . به دنبال آن پاپ گریگوار دورازدهم که ساکنان ایالت بوهم مقام پاپ بودن او را قبول داشتند ،ارشیوک پراک ، ژان هوس را از مسیحیت منفصل و اخراج کرد . ژان هوس فقط از طرف پادشاه بوهم و مردم پشتیبانی می شد . امپراطور زیگموند لوکزامبورگ امپراطور روم وژرمن ( متولد 1368 مرگ 1437 ) به ژان هوس پیشنهاد کرد که از اندیشه های خود در شورای مشورتی کلیسا در شهر کنستانس دفاع بکند . پاپ ژان بیست سوم قبول کرده بود که ژان هوس را از مسیحیت اخراج نکند .اما در مقابل کشیشان تائید می کند که با تمام دکترین و اندیشه های ژان هوس موافق نیست .خصوصا رد باور مسیحیان از طرف ژان هوس ، که :شراب و نان ، مظهر خون و تن هصرت عیسی است .پاپ نمیتواند رد این عقیده مسحیت را تحمل بکند .ولی کشیشان بالا مقام نمی خواستند وارد بحث های الهابات بشوند .ترجیح میدادند ژان هوس را یک دفعه از کلیسا و مسحیت اخراج بکنند و خود را از دست این «مزاحم » خلاص نمایند .

شورای عالی کلیسا ژان هوس را محکوم کرد و اعلام نمود ،ژان هوس نه تنها به کلیسا خیانت کرده است بلکه به امپراطورنیز خیانت کرده است . همین شورا در سال در سال 1415 زنده زنده در تل آتش هیزم در ملاء عام به اتهام کفر و مرتد ژان هوس را سوزاند .

* * *

برینو ژوردانو فیزیک دان و فیلسوف معروف ایتالیائی

ماخذ(1)

یکی دیگر از قربانیان جهل و خرافات و جنایات کلیسا مسیحیت در اروپای قرن شانزدهم ، برنو ژوردانو (Giordano Bruno ) متولد ژانویه 1548 در قصبه نولا (Nola) در حوالی ناپل است که در خانواده نسبتاً فقیر بدینا آمد . آو بعد از تحصیلات آن زمان به فراگرفتن زبان لاتین و گرامر ادامه داد و به دانشگاه ناپل (Naples ) وارد شد برنو ژوردانو در دانشگاه بطور عمیق و گسترده با آثار فلاسفه چون افلاطون و ارسطو آشنا می شود . از آنجائیکه بر فرهنگ و فلسفه و مکتب انسانیت پای بند بود ، روشی که مدرسین کلیسا دیگران را فاقد شعور و درهین حال صغیر میدانستند ، این روش را دور انداخت و در دانشگاه برای اولین بار باروش :La mnémotechnique –روش علمی تقویت حافظه آشنا می شود و این هنر را را در خود تقویت می کند . برنو در دانشگاه دروس خصوصی نیز انتخاب میکند که این دروس او را در مناظره و جدل اندیشه های فلسفی طرفداران فلسفه افلاطونی با فلسفه ارسطوئی می کشد . آشنائی برونو به اندیشه های فلسفی افلاطون و ارسطو موضع فکری او را در رابطه با تعلیمات مسیحیت وروشن و مشخص کرد . در 15ژوئن 1565 به مدرسه دینی فرقه مذهبی دومنیکن (Dominicain ) که شهرت این مدرسه در تمام ایتالیا معروف بود وارد می شود . در این مدرسه برونو ژوردانو با استاد خود در درس : متافیزیک –Métphysique- که نامش :ژوردانو گریسپو (Giordano Crispo ) بود آشنا می شود ، و بخاطر علاقه به علم و دانش این استاد ، نام ژوردانو استاد خود را برای خود انتخاب می کند .

در آن زمان برونئو ژورادنو پیرو مذهب دومنیکن (Dominicain ) بود ، که شعارشان (ازطریق فعل و از طریق مثال ) بود . منظور این است که در مجادله فکری و عقیدتی ، طرف از طریق استفاده از افعال مناسب و منطقی ، و همچنین مثالهای تاریخی وبر گرفته از واقعیت جوامع انسانی باید فکر و عقیده خودش را پیش ببرد ، نه وراجی های بی سرو ته . برونئو ژوردانو درسال 1573 از تز تحصیلی خود در رابطه با اندیشه های متفکر معروف جهان مسیحیت توما داکن (Thomas d’Aquin|) و پیر لومبارد (Pierre Lombard) دفاع می کند و رسماً به مقام کشیشی در فرقه دومنیکن نائل می شود . در حقیقت برونئو ژوردانو عقاید خود را ، که در حقیقت اعتراض و طغیان علیه غل و زنجیر دین ، که مانع اندیشیدن آزاد انسان میشوند ، از جمع آشنایان و اطرافیان خود ، پنهان نگه میدارد .در طول سالهای بعد ، یک فرهنگ و آگاهی گسترده همراه با انتخاب شخصی خود ، که چندان با فرهنگ و فرهنگ باورهای تحمیلی ادیان همخوانی نداشتند ، و با استعداد ایکه از منظر حافظه دادشت ، همچنین علاقه بیکرانی که به مطالعه آثار با ارزش نویسندگان و اندیشمندان با ارزش داشت صاحب می شود . او با آثار فیسلسوف و متفکر انسانگرای هلندی : Erasme Didier در زبان لاتین :Desiderius Erasmus متولد روتردام 1469 –مرگ درشهر بال سویس در سال1536 ، که اندیشه های خود را در مخالفت با استبداد دینی و تحمیلی علنا بیان می کرد آشنا می شود . برونئو ژردانو همچنین با علوم : تفسیری و تاویلی همراه با قواعد و قوانین جهان هستی و طبیعت که چندان با علوم دینی همخوانی نداشتند ، آشنا می شود .

در این زمان اندیشه هائی که برونئو ژوردانو در رابطه با کنار گذاشتن باورهای خرافی دین در مغزش در حال تحول و شکل گیری بود به نگنه بلوغ و اجرای عملی رسید . قبل از آنکه رسماً به مقام کشیشی برسد تصور مریم مقدش را که در اطاق اش چسبانده بودند می کند و کنار می گذارد . همین عمل باعث متهم شدن برونئوژوردانو به لامذهبی از طرف مدافعان مریم مقدرس می شود . با گذشت زمان حمله متهم کنندگان خصوصاً در رابطه با رد عقیده تلثیث در مسحیت (تلثیث ، در مسحیت : باورداشتن به خدا ی واحد وسه شخصیت : پدر – پسر- روح القدس ).

برونئو ژوردانو این عقاید جزمی را باور نداشت ، او متهم به مطالعه کتاب های گمراه کننده می شود .برونئوژوردانو در فوریه 1576 مجبور به ترک صومعه می شود و از منطقه شبانه فرار میکند

ابتدا برونئو ژوردانو امیدوار بود که میتواند در ایتالیا به زندگی خود ادامه بدهد . مدت دوسال (از سال 1576 -1578 ) با تدریس دروس خصوصی :دستور زبان لاتین و ستاره شناسی با شرایط سختی زندگی خود را می گذراند . واز آنجائیکه به بی دینی متهم شده و بین مردم شناخته شده بود ، مجبور به ترک مداوم شهر و منطقه بود تا در گمنامی زندگی بگذراند . در این سالها برونئو ژوردانو در شهر های مختلف ایتالیا چون ژنوا- نولی –تورن- ونیز – پادو - ناپل ، زندگی میکند . در طول این دوسال فقط میتواند یک کتاب منتشر بکند و تنها اثری که از این کتاب میماند ، عنوان آن کتاب است که چنین می باشد . آثار زمان.

زندگی سخت و خسته کننده برونئو در خفا و پنهانی ، او را مجبور به ترک ایتالیا کرده ، و به فرانسه در منطقه ایالت :Savoie –در شهر کوچکی شامبری :Chambéry ; و بعد در شهر ژنو شهر پیروان کالون (Jean Calvin) - اصلاح گر دینی پروتستانتیسم متولد ایالت پیکاردی فرانسه مقیم ژنو مرگ1564- ساکن می شود .اما زندگی ژوردانئو در بین پیروان اصول انجیل مدت زمان طولانی دوام نمی آورد . اختلاف و مجادله فکری او از منظر فلسفی در نهایت به دستگیری او و اخراج از سویس منتهی می شود . ژوردانو ابتدا به شهر لیون :Lyon و بعد به شهر تولوز :Toulouse مهاجرت می کند ولی نقد و بحث در رابطه با :Dogmatisme –(باور های جزمی و جزمیت و انجماد فکری ) دین باوران مذهب کاتولیک اورا رها نمی سازد .او موفق به تدریس با مقام استاد قراردادی (نه استاد رسمی ) در دانشگاه تولوز می شود ، در در این دانشگاه ، علوم ریاضی و فیزیک تدریس میکند . وکتابی نیز درباره :Mnémotechnique- روش بالابردن حافظه چاپ و منتشر می کند .

پادشاه فرانسه هانری سوم (متولد 1551- مرگ1589 ) با آگاهی از دانش و حافظه قوی برونئوژوردانو ، او را به بخش علوم و فلسفه دربار خود احضارمی کند. و طبق عادت و آداب و رسوم پادشاهان آن عصر فرانسه برونئوژوردانو را در پناه خود حفظ می کند .لازم بیاد آوری است ، آکادمی مشهور فرانسه در سال 1635 در زمان سلطنت لوئی 13 زیر نظر وزیر معروف او کاردینال ریشلیو بناینگذاری شده است و شهرت جهانی دارد .تا سال 1583 برونئو ژوردانو در دربار هانری سوم از فلاسفه مشهور و با نام و اعتبار ، محسوب می شود و صاحب کرسی فلسفه در دربار فرانسه می شود .

سخنرانی های برونئو ژوردانو در رابطه با اختلافات مذهبی در بین جوامع بشری با یک روش نسبتاً محافظه کارانه مورد قبول دربار قرار می گیرد . استعداد و نبوغ نویسند ه گی و طنز او به سبک شعر غنی مغازله در اثر معروف اش (:Candelaio- در زبان لاتین ، قندیل و یا شمعدانی در زبان فارسی ) در دربار مورد توجه شاه و اطرافیان قرار می گیرد . این شعر در حقیقت یک نقد از واقعیت های زمان معاصر خود برونئوژوردانو و اروپای آن عصر غرق در جهل و خرافات بود .

در آوریل 1583 ، برونئوژوردانو به لندن و از آنجا به آکسفورد می رود . او در اکسفورد با یک برخورد معترضانه بخشی از متفکران دانشگاه قرار می گیرد .برای اینکه برونئو ژوردانو دستگاه دینی کلیسای انگلیکن را نیز شدیداً به باد انتقاد گرفته بود . برونئوژوردانو بخاطرایمان به اعتماد به نفس خود ، دوسال عمر خود را صرف تهیه جواب به مخالفان خود در انگلیس صرف می کند . در نهایت متفکرین آکسفورد او را به عنوان فیلسوف و دانشمند در علوم جدید ، با خصوصیات اخلاقی گستاخ و متجاسر قبول می کنند ورسماً می شناسند .

در سال 1584 ، سه اثر مهم از برونئوژوردانو در زبان لاتین (زبان علمی آن عصر ) با این عنوان ها چاپ و منتشر می شود .

- ضیافت خاکستر (La Cena de Ceneri )

- در رابطه با علت و اصل وحدت(De la causea ,principo,e Uno)

- درباره ، بی نهایت ، جهان هستی ، و دینا .( De l’infinito,universo e Mondi)

- ادامه دارد .

- اقتباس بطور کامل .و یا به اختصار با ذکر نام نویسنده و ماخًذ کاملا آزاد است .

- ماخذ (1) در زبان فرانسه :

- http://www.thereisnogod.info/France/Giordano.html