نامه ای دیگراز یک مادر داغدار و چشم انتظار
متن نامه بدین شرح میباشد:
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ . ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﻓﺮﺍﻕ، ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﻭﺍﺭ، ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﻫﻢ! ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻡ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﭘﺴﺮﻡ، ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺷﮑﻨﺠﻪ، ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﻏﺮﺑﺖ، ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺩﺭﺑﻪ ﺩﺭﯼ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻝ . ﺟﺰ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺩﺍﻍ ﺩﯾﺪﻩ، ﮐﺴﯽ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ . ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﮐﻪ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ! ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﻮﻫﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﻣﺰﺍﺭ ستارت ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﻪ دیدارﺶ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻗﺒﺮ ﺑﻬﺮﺍمم ﮐﺠﺎﺳﺖ ! ﺧﺪﺍﯾﺎ ﻃﺎﻗﺘﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ، ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺻﺒﺮ ﻋﻄﺎ ﮐﻦ! ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ 6/2/1388 ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﯾﻢ، ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 10 ﻣﺎﻩ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ 10 ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﯼ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﯿﻢ. 32 ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﮔﺬﺷﺖ. ﺩﺭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﻭ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﯾﺎﻓﺖ. 43 ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ 48 ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻘﯿﺴﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ 17/7 / 1392 ﺑﻪ ﺍﻭﯾﻦ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 40 ﺭﻭﺯ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ، ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ 350 ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ 6 ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﯾﺎﻓﺖ . ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺷﺸﻤﯿﻦ ﺑﻬﺎﺭ ﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩﯼ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺷﺎﯾﺪ ﮔﻔﺘﻦ 6 ﺳﺎﻝ ﺁﺳﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ 1725 ﺭﻭﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ 1000 ﺭﻭﺯ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ .من از ان وقتی که ان مامور درسالن ملاقات زندان رجایی شهر خبر اعدام بهرام را به من دادو سکته کردم شهرام راندیده ام چون نصف بدنم فلج شده بر اثر تصادف درراه برگشت بعد از ملاقات و ترخیص از بیمارستان تهران دعا کنید که این اخرین بهار دوری من از شهرام باشد ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﺮﺍ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ﭘﺴﺮﻡ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺗﺤﻘﻖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺁﺯﺍﺩ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﺍﯾﻦ ﺭﮊﯾﻢ ﻧﺠﺎﺕ ﯾﺎﺑﻨﺪ.
ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺍﺣمدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر