بیانیه ی کانون نویسندگان ایران درباره ی بازداشت اخیر روزنامه نگاران
هنوز زمان درازی از
بازداشت شمار زیادی از روزنامه نگاران در تهران نگذشته است که موج تازه ای
از دستگیری روزنامه نگاران در ایلام شکل گرفت. بهانه هم مطابق معمول همان
بهانه ی نخ نمای پیشین است که از جمله چندی پیش در مورد مستند سازان
سینما نیز به کار گرفته شد: «ارتباط با شبکه های ماهواره ای استکبار
جهانی»! صرف نظر از آن که این اتهام صحت دارد یا نه، بی تردید آنچه این
بهانه را به حربه ی سیاسی مناسبی برای سرکوب آزادی بیان _ و در این مورد
بیان روزنامه نگاران _ تبدیل می کند، جنبه ی مرعوب کننده ی آن است. اساس
این شیوه بر این منطق استوار است که اگر نمی خواهید به رابطه با استکبار
جهانی متهم شوید باید هر آنچه را که حاکمیت می گوید یا از تریبون های رسمی
بیان می شود، تایید کنید. چنین است که هر آن کس که گفتمان حاکمان را
نپذیرد به مزدور دشمن و استکبار جهانی بدل می شود.
چنان که پیداست، در این منطق نباید هیچ جایی برای بیان انتقاد و مخالفت
باقی بماند تا بتوان به آسانی هر منتقد و مخالفی را به بهانه ی ارتباط با
دشمن بازداشت کرد.
باید در برابر این منطق دو قطبی ایستاد. باید گفت که افکار و عقاید فقط در دو قطب «خودی» و «دشمن» خلاصه نمی شود. باید گفت که بی نهایت، شق ِ فکری و نظری دیگر وجود دارد که لزوما در چهارچوب هیچ یک از این دو قطب نمی گنجد. باید پرسید چرا سخن روزنامه نگاران دستگیر شده را از جمله ی این بدیل های فکری و نظری بی شمار به حساب نیاوریم؟ چرا نپذیریم که آنان از زاویه ی گفتمان انتقادی یا مخالفت آمیزی سخن می گویند که هیچ ربطی نه به سخن حاکمان دارد و نه به سخن استکبار جهانی و دشمن موهوم؟ چرا نپذیریم که سرشت کار و رسالت شغلی روزنامه نگاران ایجاب می کند که واقعیات جامعه را منعکس کنند حتا اگر از موضع انتقادی باشد؟
به دیده ی ما، آنچه را اعمال منطق و نگرش دو قطبی «یا با منی یا با استکبار جهانی» را باعث شده است، فقط سرکوب آزادی بیان است. ما، بی آن که بخواهیم دیدگاه های روزنامه نگاران بازداشت شده را تایید یا رد کنیم، آزادی بیان را حق مسلم آنان می دانیم و خواهان آزادی بی قید و شرط شان هستیم.
باید در برابر این منطق دو قطبی ایستاد. باید گفت که افکار و عقاید فقط در دو قطب «خودی» و «دشمن» خلاصه نمی شود. باید گفت که بی نهایت، شق ِ فکری و نظری دیگر وجود دارد که لزوما در چهارچوب هیچ یک از این دو قطب نمی گنجد. باید پرسید چرا سخن روزنامه نگاران دستگیر شده را از جمله ی این بدیل های فکری و نظری بی شمار به حساب نیاوریم؟ چرا نپذیریم که آنان از زاویه ی گفتمان انتقادی یا مخالفت آمیزی سخن می گویند که هیچ ربطی نه به سخن حاکمان دارد و نه به سخن استکبار جهانی و دشمن موهوم؟ چرا نپذیریم که سرشت کار و رسالت شغلی روزنامه نگاران ایجاب می کند که واقعیات جامعه را منعکس کنند حتا اگر از موضع انتقادی باشد؟
به دیده ی ما، آنچه را اعمال منطق و نگرش دو قطبی «یا با منی یا با استکبار جهانی» را باعث شده است، فقط سرکوب آزادی بیان است. ما، بی آن که بخواهیم دیدگاه های روزنامه نگاران بازداشت شده را تایید یا رد کنیم، آزادی بیان را حق مسلم آنان می دانیم و خواهان آزادی بی قید و شرط شان هستیم.
کانون نویسندگان ایران
۱/۱۲/۹۱
۱/۱۲/۹۱
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر