تعویق تاریخ تعطیل کردن کمپ اشرف،آغازی برای حل مسالمت آمیز مساله
تعویق تاریخ تعطیل کردن کمپ اشرف،آغازی برای حل مسالمت آمیز مساله
ایرج شکری
نوری المالکی نخست وزیر عراق که بعد از بازگشت از سفرش به آمریکا برای دیدار با اوباما، باز هم بر تصیم خود بر تعطیل کردن قطعی کمپ اشرف تاکید کرده بود، نا گهان در 21 دسامبر (30 آذر) اعلام کرد که تاریخ تعطیلی اشرف را چهار ماه به تعویق می اندازد و در طول این مدت که در پایان آوریل به آخر می رسد باید مجاهدین اشرف را ترک کرده باشند. یکی از پایگاههای تخلیه شده نیروهای امریکایی در نزدیکی بغداد به اسم لیبرتی (آزادی) برای اسکان دادن ساکنان اشرف در نظر گرفته شده است. روز قبل از این تصمیم مالکی، شورای ملی مقاومت در اطلاعیه یی که درسایت رسمی مجاهدین و سایت «همبستگی ملی» درج شد اطلاع داد که :« خانم مریم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت ایران، با استقبال از میانجیگری ملل‌متحد و ایالات متحده برای پرهیز از خشونت و خونریزی و درگیری [...] با اعلام آمادگی اصولی ساکنان اشرف برای انتقال به کمپ آزادی، فراهم کردن تضمینهای حداقل برای تأمین امنیت و سلامت ساکنان اشرف را خواستار شد و به مداخله رئیس‌جمهور آمریکا و دبیرکل ملل‌متحد فراخوان داد[...]». از کلمه «استقبال» که در جمله آغار اطلاعیه آمده است، این طور استنباط می شود که «شأن نزول» یا دلیل انتشار آن در تاریخ مذکور، واکنش به پیام یا موضعگیری تازه ای از سوی سازمان ملل و آمریکاست. اما نه درسایت مجاهدین و نه در سایت همبستگی ملی، هیچ خبری که نشان دهنده این موضوع باشد، درج نشده بود که بشود نتیجه گرفت که اطلاعیه صادر شده از سوی «دبیرخانه» کذایی، واکنشی به آن است. اما رادیو فردا در خبری در همان روز(29 آذر برابر 20 دسامبر) اطلاع داد که « دولت آمریکا روز دوشنبه(19 دسامبر) از ساکنان اردوگاه اشرف در عراق خواست طرح سازمان ملل را برای جابجايی خود به محلی در بغداد بپذيرند. مقامات ايالات متحده همچنين به سازمان مجاهدين خلق نسبت به تهديد به مقاومت در برابر بستن اردوگاه هشدار داده اند و از آنها خواسته اند "واقع‌بين باشند و مخالفت را کنار گذارند".» در همین خبر یاد آوری شده بود که اگر مجاهدین شرایط عراق را بپذیرند،« حتمالا دولت عراق فرصت بيشتری برای تخليه اين اردوگاه خواهد داد». در همان روز(20دسامبر)، رادیو بی بی سی در خبری در این زمینه جزئیات دیگری را ذکر کرد که نشان می داد مذاکراتی بین نمایندگان مجاهدین و دولت عراق و آمریکا، در مورد انتقال مجاهدین از اشرف جریان داشته است، مذکراتی که در مورد آن دبیرخانه کذایی هیچ اطلاعیه و خبری در اختیار افکار عمومی ایراینان نگذاشته بود. در خبر بی بی سی از جمله آمده بود:« به گفته مقام های آمریکایی که به دلیل حساسیت مذاکرات از آنها نامی برده نشده، با نزدیک شدن ضرب الاجل دولت عراق به مجاهدین خلق برای ترک اردوگاه اشرف، ایالات متحده نگران احتمال برخورد نظامی میان نیروهای امنیتی این کشور و ساکنان اردوگاه است». نه بی بی سی و نه رادیو فردا نگفتند که اظهارات این مقامات آمریکایی چگونه در اختیارشان قرار گرفته یا از چه کدام خبرگزای دریافت کرده اند. بنا براین به نظر می رسد که چانه زنی در مذکرات به خاطر پافشاری دو طرف - مجاهدین و دولت عراق - بر شرایط خود با بن بست و عدم پیشرفت رو به رو شده بوده و مقامات آمریکایی در نگرانی از پیش آمدن رویداد خونینی که می توانست بسیار بزرگتر از فاجعه 19 فروردین سال جاری باشد، سعی کرده اند آن اطلاعات هشدار دهنده را که به طور آشکار مسئولیت رویداد های ناگوار را، پیشاپیش متوجه غیر «واقع بین بودن» مجاهدین می کرد، به بیرون بدهند و مجاهدین هم با اطلاعیه خانم رجوی در همان روز(20) به آن واکنش نشان داده اند.
نوری المالکی نخست وزیر عراق در کنفرانس مطبوعاتی در بغداد در روز چهارشنبه 21 دسامبر(30 آذر) که در آن در مورد بجران سیاسی عراق که با متهم شدن الهاشمی معاون رئیس جمهور به اقدام تروریستی و تحت تعقیب قرار گرفتن او فوران کرد، سخن می گفت، با اشاره به درخواست دبیرکل سازمان ملل برای تمدید زمان تعطیل شدن ارودگاه تا شش ماه و موافقتش با این امر به شرط خروج نیمی از افراد مستقر در آن تا پایان سال گفت:« اما آنها(مجاهدین) با این پیشنهاد مخالفت کردند و کانالهایی حفر کردند و در آن سوخت ریختند تا آن را به آتش بکشند، همچنین مارش نظامی هم نواختند و طوری عمل می کنند که گویی در کشور خود هستند»(خبرگزاری مهر). سایت «همبستگی ملی» هم اظهارات مالکی در این کنفرانس مطبوعاتی را درج کرده است که در آن ضمن درج اظهارات او در مورد موافقت با در خواست دبیرکل سازمان ملل و تمدید چهار ماهه* و مشروط تاریخ تعطیل شدن اشرف، از قول مالکی آمده است که «ما موافقت کرده ایم ، سازمان ملل موافقت کرده مانده سازمان مجاهدین خلق که آیا موافقت یا رد می نماید که در آن زمان ما هم حرف خود مان را می زنیم». با در نظر گرفتن مجموعه شرایطی که مجاهدین مستقر در اشرف در آن قرار داشتند به ویژه بی اعتنایی آمریکا به خطری که از جانب دولت مالکی متوجه مجاهدین بود و چشم بستن به روی جنایات قبلی آن و با توجه به مجموع اخبار و اطلاعات قابل دسترس در چند روز گذشته می توان به این نتیجه رسید که برای مجاهدین مستقر در اشرف دو راه بیشتر وجود نداشت، یا همانطور که خواست آمریکا و مالکی بود باید آنها بدون قید و شرط تصمیم مالکی را برای بسته شدن اشرف در پایان دسامبر و انتقال به جای دیگر(یا احتمالا جاهای دیگر) در عراق می پذیرفتند، که در آن صورت خطر دستگیری کسانی از مجاهدین که مالکی با خط گرفتن و همکاری با رژیم برای آنها پرونده برای پیگرد قضایی تشکیل داده است حتمی بود و از مجاهدین چهره یی تسلیم شده و تحقیر پذیر ارائه می داد، یا این که تصمیم قاطعانه برای ایستادن در برابر مالکی و به میان کشیدن پای سازمان ملل برای تضمین امنیت خود برای انتقال به کمپ دیگر و تا پایان رسیدگی به درخواست پناهندگی و انتقال آنان به کشورهای دیگر می شدند. این ایستادگی البته اقدامات دیگری متفاوت از آنچه در مرداد 88 و فرودین سال جاری بود می طلبید. آن دو اقدام، اقدامی اعتراضی بود(به نظر نگارنده به شکلی که اتفاق افتاد غیر ضروی بود و لازم نبود و در این مورد قبلا نوشته ام)، اما مقاومت در برابر انتقال اجباری به کمپهای دیگری، مسالهً «مرگ و زندگی» و مساله «آزادی و بندگی» بود و چنین مقاومتی آرایش دفاعی و جنگی نیرو در برابر یورش دشمن مسلح به مسلسل و تانک و زره پوش و احتمالا هلیکوپتر درصحنه، طلب می کرد. بنابر این هم مالکی و هم آمریکاییها، با در نظر گرفتن بحران وخیم سیاسی در عراق که از همان روز بازگشت آخرین دسته از سربازان آمریکایی به کشورشان در 18 دسامبر، با متهم شدن معاون رئیس جمهوری عراق به اقدامات تروریستی از سوی دولت مالکی شروع شده، بحرانی که منجر به عدم شرکت نمایندگان لیست العراقیه در جلسه پارلمان و منجر به تعطیلی دوهفته یی پارلمان شده است، صلاح دیده اند که پدید آوردن یک رویداد فاجعه بار خودداری کنند. رویدادی که می توانست انعکاس وسیع در سطح جهان داشته باشد که زیان بزرگ آن به باراک اوباما می رسید و همدستی اش با مالکی دراین زمینه و الوده شدن دستهایش به خون ساکنان اشرف در جهت خرسندی خاطر رژیم، مهر ننگین و خونینی بود که به پیشانی دولت آمریکا کوبیده می شد و از این بابت زبان جناح رقیب(جمهوریخواه) را برای سرزنش او بیشتر باز می کرد. از این نظر دستگاه دولت اوباما،به مالکی تاکید کرده است که در مورد تعطیلی اشرف انعطاف نشان بدهد و سعی کند مساله را بدون خشونت و خونریزی حل کند. از سوی دیگر برای خود مالکی هم که اکنون در وضع متزلزلی قرار گرفته است، ابلهانه بود که اگر سر سختی می کرد و مسبب فاجعه جنگ با مجاهدین می شد که به گفته او خندق های دفاعی کنده و در آن مواد سوختی آماده برای مشتعل کردن ریخته و لابد متناسب با آن دست به تدابیر و فراهم کردن امکانات برای جنگ مرگ و زندگی و جنگی برای حرمت و شرف مبارزاتی خود زده بوده اند. اگر چه در صورت درگرفتن چنان جنگی به لحاط تعادل قوا و در محاصره بودن، نمی توانستند پیروزی نظامی به دست بیاورند، لیکن شکستی در نبرد با نیروهای درنده اتجاع نصیبشان می شد و نه تسلیم در برابر آن. آخرین خبر در این مورد این بود که بنا بر اطلاعیه دبیر خانه «شورای ملی مقاومت»، در روز چهار شنبه 30 آذر(21 دسامبر) خانم رجوی موافقت چهار صد نفر از مجاهدان مستقر در اشرف را با انتقال به کمپ آزادی « با تضمین حداقلهای حفاظت و سلامت» اعلام کرد**. بنابر اطلاعیه یاد شده خانم رجوی اعلام آمادگی کرده که « برای گفتگو با دولت عراق با حضور نماینده ویژه دبیرکل، مشاور ویژه وزیر خارجه آمریکا درباره اشرف، نماینده ویژه خانم اشتون در امور اشرف، نایب رئیس پارلمان اروپا، رئیس هیأت رابطه با عراق و همچنین وکیلان اشرف به بغداد سفر کند» که خب این ماهی بزرگی است که اگر به قلاب بیفتد برای رهبری مجاهدین سالهاست برای پذیرفته شدن به عنوان طرف مذاکره(و نه شاکیان نقض حقوق بشر از سوی رژیم در این یا آن کنفرانس) از سوی مقامات غربی و به ویژه مقامات آمریکایی پرپر می زنند، دست آورد بزرگی است. به هر حال آنچه پیش آمده که نشانه یی از باز شدن راهی مسالمت آمیز برای پایان حضور فاجعه بار مجاهدین در عراق است برای همه کسانی که بشدت نگران سرنوشت مجاهدین مستقر در اشرف بودند، از جمله نگارنده این سطور اندکی احساس آسودگی خاطر می دهد اما تا انتقال کامل مجاهدین از عراق به کشورهای دیگر، هنوز برای من شخصا نگرانی باقی است، نگرانی نه فقط از سوی اقدامات ضد انسانی دولت مالکی با چراغ سبز، آمریکا، بلکه از ترجیح دادن در توّهم بسر بردن به چشم باز کردن به روی واقعیت و ترجیح دان آویختن به رویاهای جاه طلبانه به ارزیابی واقعی از موقعیت و وزن و اعتبار خود به عنوان اوپسیون برانداز و سرنگونی خواه رژیم، در تحولات ایران است. نگرانی از که این مثلا یک وقت اوضاع در همین مهلت تمدید شده، در عراق به هم بریزد و چشم اندازی برای خود مختار شدن ایالت دیالی که اشرف در آن قرار دارد پیدا شود و دوباره فیل رهبری مجاهدین یاد هندوستان بکند و بخواهند نیروهای خود را در اشرف نگه دارند. ظاهرا مقامات محلی و مردم آنجا مشکلی با مجاهدین و دایر بودن اشرف ندارند و حتی بنا بر اخبار منتشر شده از سوی مجاهدین، از مجاهدین حمایت هم می کنند. چند روز پیش خواست خود مختاری (اقلیم شدن) در آنجا مطرح و به روایت رسانه های مجاهدین در شورای استان آنجا هم تصویب شده بود، اما با سرکوبی از سوی مالکی رو به روشد.
.
رویدادها چند سال گذشته به ویژه رویدادهای دوسال قبل به این سو و شرایط کنونی به روشنی نشان می دهد که شعار «اگر اشرف بایستد، دنیا در برابر رژیم خواهد ایستاد»، که جناب مسعود رجوی طرح کرده بود، شعاری مطلقا بی ارتباط به واقعیت، برآمده از توّهم و البته شعاری بود که جز رنج بیهوده و فاجعه برای مجاهدین، دستاورد دیگری نداشت. اوضاع عراق تا سالها ممکن است با بی ثباتی و آشفتگی همراه باشد و تشنجات قومی و مذهبی غیر قابل کنترلی ممکن است در آن کشور رخ بدهد. طبعا اگر مجاهدین در آنجا باقی بمانند، مثل دو جنگی که با حمله اروپا و آمریکا به آن کشور همراه بود، از عوارض منفی آن مصون نخواهند ماند. همین امروز 22 دسامبر برابر با اول دیماه، 14 انفجار در بغداد دهها کشته و نزدیک به دویست نفر مجروح باقی گذاشته است. رویدادهای عراق، همچنان که رویدادهای افغانستان، ربطی به مبارزات مردم ایران با رژیم آخوندی ندارد. رهبری مجاهدین باید از ادعاهای بی ربطی که تنها ناشی از ره گم گردن و به جای تکیه بر مردم و حمایت افکار عمومی برای از قدرت به زیر کشیدن رژیم، در هپروت به قدرت رسیدن با حمایت قدرتهای خارجی به سر بردن است، دست بردارد. امید آن که انتقال همه ساکنان اشرف و از عراق به اروپا در امنیت و سلامت صورت بپذیرد نیز جناب مسعود رجوی در کنار آنها نمایان شود و به امید آن که رهبری مجاهدین با پایین آمدن از خر شیطان خود خواهی و خود محوربینی ، دست به انتقاد از خود و یک «خانه تکانی» اساسی در تفکر و بینش خود نسبت به امر انقلاب و نسبت به ارزیابی از مبارزات مردم بزند و دوره تازه و موّثری در مبارزه با رژیم آخوندی را آغاز بکند.
*- این تمدید که در شکل رسمی ششماهه است از نوامبر گذاشته محاسبه شده است، اما در عمل چهار ماه بیشتر نیست.
**:
اول دیماه 1390 – 22 دسامبر 2011
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر