نامه ای زیبا و درد دلی دردناک از طرف شریف پسر کوچک صابر خطاب به پدرش نوشته شده

خداوند زيباترين تراژدي را براي مرگت نوشت

امروز دوشنبه است و روز ملاقات با شما. در سالن انتظار چندين نفر كه شما محرم رازهايشان بوده‏ايد پيش ما آمده و دردِ دل مي‏كنند. يك دختر جوان به ما مي‏گويد، پدرم 5 ساله كه زندانه و حكمش اعدامه، يك مرد جوان مي‏گويد اين آخرين ملاقتمه و پدرم قراره دو روز ديگه اعدام بشه.

من با تمام وجود براي آنها متاسف شدم و به ناگاه صدايي ترسناك از قلبم براي تو درآمد و هراسانم كرد. اما عقلم پاسخ داد: "پدرِ تو فردي اسم و رسم دارِ و هيچكس نمي‏تونه بهش حتي دست بزنه و چه برسه كه مثل اين افراد زجر كشيده‏ي گمنام، بكشنش".

اما اي دل غافل

بعد از يك ساعت اسم‏ها را مي‏خوانند، پرده‏هاي مندرس بالا مي‏روند و پدرم وارد مي‏شود. همه برايش دست تكون مي‏دن. مثل هميشه اول مي‏رود با همه خوش و بش مي‏كند. بعد مي‏آيد پيش ما اما مثل هميشه چهره‏اش با طراوت نيست و غمي در چشمانش پيداست.

پدر نشست و گوشي را برداشت. به من گفت چرا اين جوري هستي؟ گفتم هيچي ولي بابا خوش به حالت نبودي، ‌نبودي و صحنه هايي رو كه ما ديديمو، نديدي. با تعجب نگاهم كرد، گفتم بابا مهندس فوت شده. چشمان بغض آلودش من رو همراهي مي‏كرد.

گفتم خودشون زير تابوت رو گرفتن، خودشون دفنش كردن و خودشون هم صلوات مي‏فرستادند و مي‏خنديدن. گفتم بابا يك چيزي بگم ناراحت نمي‏شي؟ گفت نه بگو باباجان، بابا سرمزارِ مهندس به حنيف گفتم الان دارم بيست سال ديگه بابامون رو مي بينم كه همين انسان هاي با تقوا با همين شرايط فجيع و اسف‏بار دفنش مي‏كنند. بابام گفت حالا چرا بيست سال ديگه؟ با خنده گفتم آخه خوب تو جووني، تازه 52 سالته؛ خنديد و گفت ادامه بده، گفتم ساعت يازده صبح به ما خبر دادن كه هاله خانم كشته شده، اشك‏هاي پدرم كه تا به حال مجال ديدنشان را نداشتم از چشمان زيبايش سرازير شد و با بغض گفت "خيلي نامردن".

بعد مامان گوشي رو گرفت، گفت: هدي جان اعتصابت رو بشكن، هدي جان من مريضم؛ يك كاري كن بياي بيرون و از من مراقبت كني. پدرم در جواب گفت: "فريده جان عزيزم، من اينجا دستم بسته است. اين تنها كاريه كه مي تونم بكنم. من اينجا خيلي متاثرم و اعتصاب غذا يك كم آرومترم كرده".

گفتي "شريف جان تندروي نمي‏كنم آخه من كه خواسته اي براي خودم ندارم. فقط براي اعتراضه، شايد بتونم جلوي اين جور كارها را بگيرم، هر وقت احساس كنم حالم بده، به خاطر شماها اعتصابم رو مي‏شكنم. بعدش تازه يادت نيست پارسال من سه ماه متوالي روزه گرفتم، الانم روزي 50 دقيقه در حياط كوچك زندان مي‏دَوم".

پسرك اعلام مي كنه وقت تمام است خداحافظي كنيد. با خنده تو پرده رفت پايين و تو گفتي مواظب مامانتون باشيد. و خداحافظي آخر رو از پشت پرده با ما كردي و رفتي در حصارت جاي گرفتي، ما رفتيم خونه و به زندگي روزمره مان ادامه داديم. هفته به پايان رسيد و جمعه شد.

جمعه شب مامان با فريادي بلند خواب را از ما ربود. گفت خواب خيلي بدي از باباتون ديدم. من هم با خنده گفتم مامان جان چيزي نيست، ‌بابا رو كه نمي‏تونن كاريش كنن، ولي خوب پدر جان، من كه علم غيب نداشتم كه تو همون ساعت كشته شدي، آخه هيچ كس به ما نگفت تو رفتي.

شنبه هم با خيالي آسوده گذشت و يكشنبه رسيد. من و مامان و حنيف رفتيم سركار، ساعت ده صبح شد. يك خانم روزنامه نگار زنگ زد و گفت آقاي صابر مرده!! من هم با عصبانيت تمام گفتم خانم متوجه هستيد چي مي‏گيد و تلفن را قطع كردم. ديگه موج تلفن‏ها شدت گرفت. حنيف راه افتاد بره بيمارستان ببينه كه حرفها دروغه و تكذيبش كنه، ساعت يازده صبح برادر عزيزم زنگ زد گفت: "جسد بابا رو ديدم. بابا از جمعه توي سردخونه است"، با خنده گفتم حنيف جان چيزي خوردي يا ديوونه شدي!؟ با گريه گفت: "نه شريف جان به خدا راسته، بابا رو بالاخره كشتن، شريف جان مرد باش برو دنبال مامان بياين بيمارستان مدرس".

خنده من، اول تبديل به بغض شد و بعد سكوت و مرور خاطرات و بعد اشك و ماتم. خلاصه پدر عزيزم الانه كه بيست دقيقه ملاقات كابيني‏مون تموم بشه، من رفتم بيمارستان ديدم مامانم نشسته ولي گريه نمي‏كنه، با صداي بلند گفتم خدايا شكرت همش دروغ بود، ولي به اين فكر نكردم كه مامانم اصلا اين جور وقت‏ها گريه نمي كنه، براي هاله هم اصلاً گريه نكرد. بعد آقا لطفي رو ديدم كه زارزار گريه مي‏كرد. پدر جان تا حالا گريه‏اش را نديده بودم.

من با حيرت مردم را مي‏ديدم و تو دلم مي‏گفتم اينها ديوانه شدن. بهترين دوستم آمد و با گريه من رو بغل كرد. بعد من كم كم داشت باورم مي‏شد. رفتم پيش مامان، گفتم مامان جان گريه كن، بابا ديگه راحت شد. ديگه نمي‏تونن ببرنش زندان، بغلش كردم و با خوشحالي تمام گفتم ديگه بازجوها مزاحم زندگي ما نمي‎‏شن. ولي پدر عزيزتر از جانم، گريز از اين كه همان بازجوها و همان شخص بي نام و نشاني كه هميشه در بند 2 الف سپاه در مقابل صداي بلند و رساي تو، علي‏رغم مقام بالايش سرخم مي‏كرد و سكوت از روي ناچاري را برمي‏گزيد، در سردخانه داشت از پيكر بي‏جان تو با شور و شعف عكس مي‏گرفت. تا نشان مزد دهنده‏گان با تقوا دهد و ارتقا يابد.

خلاصه پدر عزيزتر از جانم ما را با احترام تمام بردند در اتاقي در انتهاي بيمارستان، قاضي قتل گفت: "خانم صابر لطفاً شكايت‏تان را بنويسيد. اگر قصوري در مرگ شوهرتان رخ داده باشد، من عاملان آن را پيدا مي‏كنم". بعد من تو دلم گفتم عجب آدم هاي پاك و با ايماني هستند و حتما تقاص خون پدرم را مي‏گيرند. ولي 5 دقيقه بعد متوجه صداي فرياد مردم شديم كه مي‏گفتند جسد رو دارند مي‏برند. بعدش ما به سمت سردخانه دويديم. ديديم بله، دارند پيكر بي روح تو رو مي‏دزدند.

مامان رفت خودش رو گذاشت لاي در سردخانه و با فرياد گفت نمي‏شه ببريدش، جسد رو بديد به من. پدر جان تو كه حتي به نگاه‏هاي غريبه بر صورت همسرت حساس بودي، نمي‏داني چه دست‏هاي ناپاكي در آن لحظه بدن مادر مرا لمس كردند، و آنقدر بر بدنش كوفتند كه تمام دست‏ و بازوهايش كبود شد. آن افراد با تقوا وقتي ديدند مادر من اصلا اين ضربات و كوفتگي‏ها را حس نمي‏كند. ما را به ناچار بر بالاي پيكر تو بردند. پدر عزيزم تازه فهميدم مرگ واقعيتي است نزديك؛ مادر باز هم گريه نمي‏كرد.

حنيف گفت: "چرا پاي سمت چپ پدرم غرق در خون است". جماعتِ فربه فرياد زدند جاي آزمايش است. بعد من گفتم اين پارگي‏هاي درشت روي كمرش براي چيست؟ جماعت فربه خنديدن و گفتن پسرجان بعدن بهت نشون مي‏ديم، اين خراش‏ها براي چيه. پدرجان جسد غرقِ در خونت همان ابهت و طراوت هميشگي‏ات را داشت. و بدن بي‏روحت هم با قدرت تمام به آسمان نگاه مي‏كرد. اصلا انگار زنده بودي، نشستم و پيشاني نوراني اما سرد تو رو لمس كردم شايد از زمين بلند شي، ولي ديدم نه و ياد حرفت افتادم كه مي‏گفتي، "اگر خوب باشيم خدا با ماست". پدرجان آخه تو كه به كسي بدي نكردي، پس چرا پيكرت غرق در خون بر روي زمين خفته است.

قاضي قتل اصرار عجيبي براي پاره پاره كردن بدن تو داشت. مي‏گفت: "بايد جسد رو كالبد شكافي كنند، آخه شايد سم خورده باشه"، اما با حمله ما مواجه شد و با فشار جمعيت ناخودآگاه حرفش را سريع پس گرفت. مامان فرياد مي‏زد كالبد شكافي نمي‏خوام، جسد را نمي‏ذارم بدزديد. بعد مامان به زور سوار آمبولانس شد و پيكر تو رو بدون رضايت ما، روانه پزشكي قانوني كردند. البته همراه با گارد زره‏پوش و اسكورت.

پدر عزيزم چقدر بزرگي كه اين جماعت باتقوا از پيكر بدون روح تو هم اينقدر وحشت دارند. آخه شايد مثل سال 79 هنوز هم نگران براندازي‏شان توسط پيكر بدون روح تو باشند.

پدر عزيزم در پزشكي قانوني به جاي دلجويي، از ما بازجويي به عمل آمد و انتهاي بازجويي را به اينجا كشاندند كه "ما پيكر هاله را ديديم، اصلا جاي مشتي روي بدنش نبود. اون نبايد به خاطر مرگ طبيعي هاله اعتصاب غذا مي‏كرد".

قرار شد بدون رضايت ما پيكر تو را كالبدشكافي كنند و ساعت 6 عصر به ما تحويل دهند. اما به ناگاه بازجوهايت از 2 الف سپاه به صحنه خودساخته هجوم آوردند و گفتند "اجازه داده نشده، جسَدِشو صبح بيايد بگيريد". ما هم بخاطر فشار شديد و شرايط بد آنجا با تو بدرود گفتيم و به جمع دوستانت پيوستيم و آن شب فقط ناله بود و ضجه و گريه و فراوان تبريك‏هايي كه براي شهادت تو به سمت ما سرازير مي‏شد.

پدرجان صبح ساعت 8 قرار تشيع جنازه با مردم گذاشتيم، آن روز وحشتناك،‌ وضعيت روحيِ خانواده اكنون سه نفره‏مان، بسيار بد بود. اما با دلگرمي‏هاي بزرگي مواجه شديم. خيل عظيم مردم از پيرمردهاي 80 ساله تا همسران شهداي جنگ و خانواده‏هايي كه در سال‏هاي دور و نزديك به مانند ما فاجعه‏بار، داغدار شده بودند.

همه آن 2000 نفر فقط به ما تبريك مي‏گفتند و ما را در آغوش گرمشان مي‏گرفتند و از خاطره هايشان با تو مي گفتند. ما اصلا آنها را نمي‏شناختيم ولي گويي كه سال هاست در كنار ما زندگي مي‏كرده‏اند.

پنج ساعت مردم قدرشناسي كه تو عاشقانه دوستشان داشتي به انتظار ايستادند. تا اين كه مقامات اجازه دادند تو غريبانه و مظلومانه در پاركينگ محصور آمبولانس‎‏ها، به قول خودشان تشييع شوي، تمام مردم به احترام شرافت تو در برابر پيكرت زانو زده و مي‏گريستند و ما هم براي التيام زخم‏هاي چركينمان، بر پيكرت نماز مي‏خوانديم.

افراد با تقوي هم در حال فيلمبرداري از پيكر عريان و سلاخي شده تو در غسالخانه بودند. اميد كه اين فيلم‏ها در آينده‏اي بسيار نزديك به دست پرتوان مردم برسد. 20 نفر از افراد با تقوي آمدند زير تابوتت را بگيرند، اما دوستان شجاعت آنان را كنار زدند و تو را سوار آمبولانس كردند. تو را همراه با هزار زره پوش تا دندان مسلح نزد عمو مهدي در قطعه 100 بردند، پدرجان قبر خالي ات در محاصره و قبركنت هم از بازجوهايت در سپاه بود.

مامان داد مي زد: "هدي جان شهادتت مبارك"، حنيف مي‎‏گفت: "بابام شيره، براي شير كه گريه نمي‏كنن، همتون بخنديد". من هم مات و مبهوت ولي خوشحال از آزاديت از قفس به ناگاه چشمانم به صورت زيبا و جوانت در خاك افتاد و دنيا برايم ماه خرداد شد و علاقه وافر تو به شهادت در اين ماهِ پر خاطره.

پدرجان تو را به خاك سپرديم و ده روز از شهيد شدنت مي‏گذرد. چه شهيد شدنت براي اعتصاب باشد و چه به شهادت دوستان غيورت در زير مشت و لگد بازجويانِ باتقوا باشد. باز هم براي ما مايه افتخار و شعف است.

كشته شدن تو بدترين و يا شايد بهترين ترجيع بند براي آغاز 23 سالگي‏ام باشد. و به قول خودت: 

"به اميد ياريِ دوست، راه مردانگي را پيش گيري.