نگاهي به...

نه میبخشیم نه فراموش میکنیم باید محاکمه کنیم! یادداشت روز داریوش افشار داریوش افشار

یکبار دیگر به سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی در سال 67 میرسیم. 21 سال پیش در تابستان سال 67 رژیم ضد بشری و فاشیستی-مذهبی جمهوری اسلامی هزاران تن از بهترین فرزندان آزادیخواه ایران را با فرمان مستقیم خمینی به جوخه های اعدام سپرد. زندانهای سراسر ایران که پیشتر از این تاریخ مملو از آزادیخواهانی بود که فقط به "جرم" مخالفت با رژیم جمهوری اسلامی روانۀ زندان شده بودند، شاهد یکی از بزرگترین نسل کشی های تاریخ بشریّت بودند. در کمتر از 60 روز، هزاران زندانی سیاسی با تعلقیات سازمانی متفاوت، گروه گروه از سلولهای خود بیرون برده شدند و با قساوتی که در هیچ زمان در تاریخ میهنمان از آن سراغ نداریم، تیرباران و به دار آویخته شدند و در گورهای جمعی به خاک سپرده شدند. تا به امروز آمار دقیقی ازتعداد قربانیان نسل کشی سال 67 در دست نیست. حتّا بسیاری از گورها هنوز ناشناخته باقی مانده اند و تعداد بسیاری از بازماندگان و خانواده های این جانباختگان کماکان از محل دفن فرزندان خود بی اطلاع هستند. گلزار خاوران تنها یکی از اماکن شناخته شده است و بسیاری اماکن دیگر هنوز ناشناخته باقی مانده اند، وبه این ترتیب است که گلزار خاوران بعنوان نمادی از این عزیزان هر سال شاهد گردهمائی خانواده های جانباختگان دهۀ 60 وبه میعادگاه مادران، پدران و خانواده های این عزیزان تبدیل گشته است. طی سالها تلاش از طرف سازمانها و نهادهای سیاسی گوناگون سعی شده تا لیستی از اسامی قربانیان دهۀ 60 بدست آورده شود وتا کنون قریب بر 15000 نام و نشان اما بشکل پراکنده از طرف این سازمانها و نهاد ها بدست آمده و در آرشیوهای اینان به ثبت رسیده است. رژیم جمهوری اسلامی همواره سعی بر این داشته تا ابعاد این جنایات را مسکوت و مخفی نگه دارد. رژیم حتّا سعی در تخریب و دگرگونی گلزار خاوران را کرده است تا شاید هرچه بیشتر آثار و شواهد جنایات خود را از میان بردارد. سردمداران این نظام جاهلیّت و جنایتکار، از هر قماش آن، همواره سعی در لاپوشانی جنایتهای حکومت اسلامیشان را داشتند وکار را بجائی رساندند که حتّا در وقایع خیزش اخیر مردم به ستوه آمده، که جهانیان از طریق رسانه های گونگون شاهد جنایتهای عریان آنان در خیابانهای شهرهای مختلف میهنمان بودند، دیگر قادر به کتمان این حقایق نبوده و از روی ناچاری تنها به برخی از جنایتهای رخ داده در همین دوران کوتاه از عمر ننگین و جنایتبار رژیم اشاره میکنند. با رخداد وقایع اخیر، و برملا شدن چهرۀ ضد بشری حکومت اسلامی در ایران، و کتمان ناپذیری ماهیّت ددمنش و ضد انسانی حاکمان این نظام، زمینه های مناسب عدالتخواهی بین المللی در به محاکمه کشاندن تمامیّت این رژیم به عنوان یک رژیم فاشیستی-مذهبی به همراه تمامی سران آن در تمام دوران ننگین 31 ساله آن هرچه بیشتر فراهم شده است. آزادیخواهان ایران و جهان امروز بیشتر از هر زمان دیگری میتوانند و باید رژیم جمهوری اسلامی را بمثابه یک نظام ضد بشری و با سابقۀ نسل کشی هزاران زندانی سیاسی در دهۀ 60، به یک محکمۀ بین المللی بکشانند. مردم ایران، بخصوص خانواده های داغدار تمامی جانباختگان درراه آزادی میهنمان، امروز بیشتر از هر زمان دیگری از حمایت آزادیخواهان جهان برخوردارند و میبایستی در شرایط کنونی و با آشکارتر شدن هر چه بیشترماهیّت ضد بشری رژیم جمهوری اسلامی و سران جنایتکار آن، این رژیم را به یک محاکمۀ بین المللی تاریخی بکشانند. قوانین و مفاد حقوقی جاری بین المللی در حال حاظر، موانعی در جهت احقاق این امر ایجاد میکنند. امّا این بدان معنا نیست تا آزادیخواهان ایران بهمراه آزادیخواهان جهان تلاش خود را در راه براه اندازی آن نکنند. ما میبایستی کار خود را بکنیم. تنها برگذار کردن جلسات و گردهمائی در سالگرد این جنایات کافی نیستند. دقیقأ بخاطر همین کم کاری ها و سکوت جمعی ما در قبال جنایات رژیم در مقاطع گوناگون تاریخی در خلال حکومت ننگین آن بوده است که منجر به ادامۀ جنایات بیشتر و کتمان کردن آن از طرف رژیم، هرچند با وجود مدارک و اسناد موّجه و مشهود، بوده است. این همچنین بدان معناست که بدلیل کتمان ناپذیری جنایات رژیم اسلامی درسرکوب خیزش اخیر مردمانمان، عناصری از درون همین نظام که خود در گذشته شریک جرم جنایات این رژیم بوده اند، بواسطۀ در اختیار داشتن بعضی اهرم ها، در صدد محکوم کردن و آنهم بطور نیم بند اعمال و جنایات و تجاوزات وقایع اخیر این رژیم بر آیند و گوی سبقت رادر عرصۀ بین المللی از آزادیخوانان راستین این مرز و بوم بربایند. اینان بهیچوجه به دیگر جنایات رژیم از قبیل جنایات آن در کردستان، ترکمن صحرا، انزلی و دیگر جنایات متعدد، و نسل کشی آن در دهۀ 60 و پس از آن اشاره نمیکنند. زمان مناسب دیگر فرا رسیده است. ما میبایستی با طرح یک کارزار و محکمۀ بین المللی، چه سازمان ملل متحّد بخواهد و چه نخواهد، چه قوانین حقوقی جاری بین المللی به ما "اجازه بدهند" چه ندهند، کار خودمان را به پیش ببریم. این رژیم نه مشروعیّت داخلی دارد و نه اعتبار بین المللی و زمان آن فرا رسیده تا با شرکت و همکاری تمامی آزادیخواهان و براه اندازی یک کارزار بین المللی در به محاکمه کشاندن کلیّت این رژیم و سران جنایتکار آن، نه تنها زمینه های مناسب برای یک عدالتخواهی جهانی در قبال اعمال و جنایات بیشمار رژیم را ترتیب دهیم، بلکه بر بستر این کارزار و همکاری های مشترک در میان تمامی نهاد ها و عناصر آزادیخواه، زمینه های سقوط آن و برپائی یک نظام مبتنی بر یک نظم انسانی را فراهم کنیم. یادداشت‌های روز"، ویژه سایت دیدگاه نوشته می‌شوند. در صورت تمایل به بازتکثیر متن، لطفا منبع را "یادداشت‌های روز سایت دیدگاه" قید کنید. داریوش افشار 29 آگوست 2009 منبع: سايت ديدگاه