یادداشت روز علی فیاض
علي فياض
چند صباحی است که ما از سوی رژیم جمهوری اسلامی ایران، مورد لطف قرار گرفته ایم و دارای رهبر و سازمانده، منتقد و مدافع حقوق بشر شده ایم. خواهران و برادرانی که در دهه 60، به کبیر و سغیر ما رحم نمی کردند، و جز با زبان چماق – البته به تبعیت از امام راحل که هم اکنون نیز پیر عرفان و طریقت می نامندش – با ما سخن نمی گفتند، اینک آن امام راحل و سرا پا مهر و عطوفت را رها کرده اند و حتی به جای اینکه "شیطان بزرگ" را به گونه ای منطقی و علمی مورد ارزیابی قرار دهند، خود به بوق و صوت صدای "شیطان بزرگ" تبدیل شده اند. و ناگهان از حزب فقط حزب الله، و رهبر فقط روح الله و قبله فقط جماران، سر از کعبه ای چون کاخ سفید – و به تعبیر خمینی کاخ سیاه – در آورده اند و جزو مدافعین پر و پا قرص دموکراسی و حقوق بشر! شده اند.
و البته تا اینجای کار نیز ایرادی بر آنها وارد نیست! تغییر و تحول در هر انسانی قابل پیش بینی است. هر چند که تغییر و تحول - به نظر نگارنده تنها در عرصه فکری و مواضع سیاسی قابل پذیرش هست، تازه آن هم با بسیاری اما و اگر! – و البته آن هم نه در عرصه عملی.
اما اینکه این پاسداران دیروز خمینی و حکومت ننگین و سرکوب گرش، امروز خود را در موضع رهبری و سازمان دهنده مبارزات ایرانیان خارج از کشور قرار دهند، و طلب کار دیگران باشند، به نظر نگارنده از شوخی های به یاد ماندنی و فراموش ناشدنی تاریخ به شمار می رود!
روی سخن من بدون هیچ گونه پرده پوشی و تعارف، اکبر گنجی، محسن سازگارا، محسن کدیور، ... و دیگر بزرگان قوم! می باشند. تعارف را بگذاریم کنار. من اصلا اهل تعارف و ... نیستم. دیگران می توانند ببخشند اما فراموش نکنند! من اما بر این باور هستم که نمی توان از کیسه خلیفه بخشید!!! یعنی از کیسه خلق، که خلیفه – یعنی جانشین – خداوند در زمین هستند. ما حق نداریم کسانی که در پرونده زندگی شان همراهی با ظلم و جنایت و ابزار آن بودن ثبت شده است ببخشیم! ما حق نداریم به نمایندگی از مادران، زنان، خواهران، همسران، برادران و فرزندان و تمامی رنج دیدگان دهه 60 کسی را ببخشیم و یا مجازات کنیم. این "حق" داشتن ها تنها و تنها مربوط به "قانون" است.
ما اما می توانیم به عنوان یک نیروی فکری و سیاسی، مواضع خویش را داشته باشیم. ما می توانیم منتقد باشیم. ما می توانیم به زیر پرسش بکشیم دست اندرکاران، رهبران، سازمان دهندگان و حتی نوچه های روح الله خمینی را در آن سال ها. ما حق داریم به کسانی که امروز به خارج کشور تشریف آورده اند و خواهان مدال قهرمانی بر سر و سینه خویش هستند، بگوییم که چرا شما تا پس از روی کار آمدن محمد خاتمی، همه چیز برایتان قابل قبول و پذیرش بوده است! و چرا تنها و تنها به جنایات دهه هفتاد و پس از آن معترضید! و دیگر اینکه چرا شما تنها نسبت به ظلم و جنایات دهه هفتاد به بعد واکنش نشان می دهید؟ و چرا فقط خامنه ای باید برود؟ آیا می توانید بگویید که خمینی هم بایسته بود که برود؟
آیا فقط در انتخابات اخیر، شکنجه و کشتار بی رحمانه اعمال شده است؟ آیا تجاوز در دهه 60 هیچ محلی از اعراب نداشته است؟ آیا به خاطر نمی آورید که پاسداران و زندانبانان مزدور خمینی چگونه پس از هر اعدام، به در خانه شهدای دختر مبارز و مجاهد و ملی ما می رفتند تا مهریه و شیربها به خانواده های داغ دار بپردازند؟ آیا فراموش کرده اید که در آن دوران چگونه نوجوانان زیر 18 سال را به دستور خمینی و شرکا و کارگزاران – که شما خود جزو عناصر شاخص آن بودید – پس از ماه ها شکنجه و فشار، بل سال ها، به جوخه آتش سپرده می شدند؟
شما حق دارید امروز ادای اپوزیسیون را در بیاورید، اما حق ندارید با چنین سوابقی، مدعی رهبری شوید! شما تا اینجا می توانید پیش بیایید که با اپوزیسیون واقعی و کارکشته - که هیچگاه به همراهی با خمینی و حکومت سراپا ننگینش تن نداد – به همدردی بپردازید! و در کنار آنان و در سایه آنان خودی نشان دهید. اما حق ندارید که خود را به مثابه فرشته نجات و بی گناه در اذهان رنج دیدگان به تصویر بکشانید.
شما چگونه می توانید خود را نیروی مخالف رژیمی قلمداد کنید که هنوز که هنوز است، مجاهدین را منافقین، غیر مذهبی ها را معاندین و ملحدین، و دگر اندیشان را عوامل استکبار جهانی ارزیابی می کند؟ مگر صدای خاتمی و کروبی و موسوی که به گوش شما نوازشگرانه پیام اصلاح و دگرگونی و قانون و ... را سر می دهند را نمی شنوید، که هنوز مجاهدین و مبارزین را "منافق"، "تروریست"، عوامل استکبار جهانی و ... می خوانند؟
کمی شرم کنید، از گذشته خویش به صراحت پوزش بطلبید و اعتراف کنید که شما خود نیز، روزی جزو همین شکنجه گران و لباس شخصی هایی بوده اید که به صغیر و کبیر این ملت – البته در سایه زور و قدرت – رحم روا نمی داشته اید!
طلبکاری و فرصت طلبی را کنار بگذارید تا شاید رنج دیدگان شما را ببخشند و بپذیرند!
"یادداشت‌های روز"، ویژه سایت دیدگاه نوشته می‌شوند. در صورت تمایل به بازتکثیر متن، لطفا منبع را "یادداشت‌های روز سایت دیدگاه" قید کنید .
علی فیاض
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر