منصور امان
چند روز پس از آنکه سرکرده وحشت زده سپاه پاسداران برای مُتوجه ساختن نیروهای تحت امرش به شرایط وخیمی که "نظام" در آن بسر می برد، خیزش مردُم برای آزادی و عدالت را "خطرناک تر" از "جنگ عراق" توصیف کرد، شاهد این هم سنجی عجزآلود نیز از راه رسید.
قُشون کشی آیت الله خامنه ای به تهران، به شبیه سازی سالارجنگ وی بیان مادی داده است. رژیم ولایت فقیه برای چندُمین بار از هنگام آغاز شکل گیری جُنبش اجتماعی، استعداد نظامی خود را به میدان آورده تا از خویشتن در برابر دُشمنی که نیرو و ظرفیت آن را خطرناک تر از توان جنگی یک کشور خارجی ارزیابی کرده، مُحافظت کند.
آنگاه که سرکرده قُشون، آیت الله خامنه ای در 29 خرداد سال پیش از تریبون نماز جمعه بیانیه نظامی خواند و به جامعه ی مُعترض اعلان جنگ داد، نگاه او از سقف یک درگیری محدود مُسلحانه با پُشتیبانی همه جانبه دستگاه ها و ابزارهای امنیتی فراتر نمی رفت. کمی بعد، "نظام" در برزخی بین مرگ و زندگی دست و پا می زد و زیست در شرایط فوق العاده به وضعیت روزانه آن تبدیل گردید. آقای خامنه ای و باند به خوبی پروار شده ی او با دُلارهای نفتی می توانستند آغاز کننده جنگ باشند اما گردش رویدادها نشان داد که تعیین ژرفا و گُستره آن در اختیار آنها نیست.
به خط کردن قراوُل سواره و پیاده با ساز وبرگ کامل نظامی در خیابانها و میدانها بی گمان می تواند نشانه خوبی از قصد جنگ در شکارگاه داشته ها باشد؛ موضوع فقط این است که قُشون "آقا" در این کشاکش بیشتر نقش شکار را بازی می کند تا شکارچی!
در حالی که نیروی تجهیز شده حُکومت با صرف هزینه های انسانی و لُجستیکی گزاف بر کف خیابان میخ کوب گردیده و اعصاب و عضُلاتش در انتظار یورش از هر بام و کوچه و خیابانی مُنقبض شده است، جُنبش اجتماعی تعیین می کند که کی و کُجا به سراغ آن خواهد رفت.
ماهیت نظامی سرکوب، باند ولی فقیه را درگیر یک جنگ فرسایشی کرده است که یک سال پس از تغییر اجباری استراتژی دفاعی خود، محدود بودن منابع آن به لحاظ سیاسی، انسانی و مادی - همانگونه که در سُخنان سرکرده سپاه پاسداران پیداست - بیشتر خودنمایی می کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر